Να βροντοφωνάξουμε σε όλη τη γη ζούμε για μια αγάπη δυνατή…

Όταν πλησίαζε τέλος Αυγούστου ο καθένας επέστρεφε από της διακοπές του που ήταν είτε κάποιες μέρες στον Παππού και στην Γιαγιά, είτε στην Κατασκήνωση, είτε για τους τυχερούς οικογενειακές διακοπές με όλα τα μέλη της οικογένειας. Πάντα το τέλος των διακοπών έφερνε ένα γλυκό σφίξιμο στην καρδιά και μια άηχη πίκρα αποχωρισμού. Τότε αναλάμβανε δράση για να ηρεμήσει την καρδιά τα παιδικά και εφηβικά μας στέκια, η πλατεία, η γειτονιά και κυρίως η συντροφιά.

Οι γειτονιές ξαναγέμιζαν με παιδικές φωνές μετά την καλοκαιρινή ραστώνη και στην πλατεία του Αγίου Βασιλείου η μπάλα ξανά ηχούσε μετά την προσωρινή διακοπή των αθλητικών δραστηριοτήτων. Τα σκαλιά γέμιζαν με παιδία και τα παγκάκια έσπαγαν την μοναξιά τους και γαλήνευαν στις γνώριμες φωνές. Τα δέντρα άλλαζαν μονογράμματα με τους νέους παιδικούς έρωτές. Και τα βράδια τα τελευταία καλοκαιρινά τώρα ποια στην πόλη με ένα αναψυκτικό στο χέρι κατηφορίζαμε για την  «περατζάδα» μας στο πασαλιμάνι που μετά από καιρό μας φαινόταν αλλιώτικο.

Σήμερα ζούμε σε μια μεταμοντέρνα εποχή με μεγαλύτερες ευκολίες και ανέσεις και με επικοινωνία τεχνολογικά πολλή ανεπτυγμένη. Η αρχή που διέπει την κοινωνία μας είναι το άτομο (απρόσωπο με αξία καταναλωτική) στο επίκεντρο των πάντων. Μια αρχή που διαπερνάει και τις σχέσεις μας πια. Σχέσεις που έχουν ορίζοντα το παροδικό και το σύντομο και είναι χτισμένες στο εφήμερο αφού ο καθένας διαφυλάσσει τον εαυτό του κλεισμένος στο καβούκι της ατομικότητας του. Και είναι οξύμωρο πως ενώ οι ατομικές μας ελευθερίες συνεχώς αυξάνονται, οι σχέσεις μας γίνονται ολοένα και πιο ασταθείς, πιο σύντομες και παροδικές.

Όμως εμείς δεν μάθαμε να ζούμε έτσι. Ήμασταν πάντα μια μεγάλη παρέα με τις διαφορές της, με τις ξεχωριστές της προσωπικότητες, μα με μια ενότητα που πηγάζει από την αγάπη και τον σεβασμό στον άλλον. Μια παρέα αγκαλία που τα σκέπαζε όλα. Ένα ακόμα τραγουδάκι που λέγαμε τότε θυμήθηκα σήμερα: « Ψάχνουμε να βρούμε τους φίλους μας, αλυσίδα να πλέξουμε τα χέρια μας, να βροντοφωνάξουμε σε όλη τη γη, ζούμε για μια αγάπη δυνατή». Τρέμε κόσμε τις παρέες που έμαθαν να ονειρεύονται και να ζουν μια αγάπη δυνατή…

Κώστας Ζουρδός