Άγιε Δέσποτα, το σεπτό πρόσωπο σας είναι συνδεδεμένο με την καθημερινή μας ζωή.

 

Η ομιλία της ηθοποιού Άννας Συνοδινού για τον Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο τον Φεβρουάριο του 1998 επί τη συμπληρώσει  20 ετών ποιμαντορίας

Την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου του 1998, ο Δήμος Πειραιά για να τιμήσει τον Πνευματικό Πατέρα της πόλης μας οργάνωσε τιμητική εκδήλωση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς με αφορμή την συμπλήρωση 20 ετών ποιμαντορίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου. Στην  μίλησε μεταξύ άλλων και η ηθοποιός Άννα Συνοδινού.

«Σεβασμιώτατε Άγιε Δέσποτα, πολυαγαπημένε μας πατέρα, Κύριε Καλλίνικε. Ευχαριστώ τον Θεό, που με αξιώνει σήμερα να ευρίσκομαι ενώπιον Σας για να μιλήσω για την σεπτή προσωπικότητα Σας. Επιθυμώ να συγχαρώ τον αξιότιμο Δήμαρχο Πειραιωτών Κύριο Στυλιανό Λογοθέτη και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου για την λαμπρή σκέψη να εορτάσουν την επέτειο συμπληρώσεως 20 ετών προσφοράς του Ιεράρχου της πόλεως, όπου υπηρετούν ως Δημοτικοί Άρχοντες και απολαμβάνουν την ευλογία και την προστασία Σας. Αυτό είναι καλό σημάδι, αφού η σημερινή κοινωνία υπολογίζει σοβαρά τη διδασκαλία της Εκκλησίας, που μας παραδίδει ότι: «Το μέγα υπούργημα της ιεροσύνης είναι ανώτερο του βασιλικού, όπως το χαρακτηρίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και χρειάζεται να πραγματοποιούνται αυτές οι εορτές, διότι η ιστορία της πόλεως του Πειραιώς θα καταγράψει τα πραγματικά γεγονότα για το τι συμβαίνει στην πόλη αυτή κατά τις διάφορες περιόδους, ώστε να πληροφορούνται και να εκτιμούν οι μεταγενέστεροι ορθώς την προσφορά ενός εκάστου. Ευχαριστώ τον κ. Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο για την τιμητική πρόσκληση τους να συνενώσω μετ’ αυτών σκέψεις και αισθήματα στη σημερινή εκδήλωση. Η πατερική ρήση: «Εν’ όλη τη ψυχή σου ευλαβού τον Κύριον και τους Ιερείς αυτού θαύμαζε – δηλαδή τίμα» είναι ο ουσιαστικός λόγος, ο οποίος με ενέπνευσε να τολμώ να ίσταμαι, Σεβασμιώτατε, στην σκηνή του θεάτρου αυτού και να σας προσφωνώ σε μια δημόσια εξομολόγηση. Ήθελα να μου δοθεί η ευκαιρία να το πράξω. Πέρυσι τέτοιες μέρες, όταν μου προτάθηκε να συμμετάσχω σε σχετική εκδήλως τιμής για σας από τον Σύνδεσμο Επιστημόνων Πειραιώς ήμουν δεσμευμένη με υποχρέωση παραστάσεων στην Αθήνα. Καλό και ευλογημένο, είμαστε εδώ σήμερα.

Κωνσταντίνος Καρούσος...

Η μεγάλη και σπουδαία πνευματική και εκκλησιαστική διαδρομή αλλά και το έργο του Γέροντα ως κληρικού και Μητροπολίτη έχει ίσως επισκιάσει την μεγάλη του προσφορά ως λαϊκού και μάλιστα σε πολύ δύσκολες εποχές. Η δράση του ως λαϊκός κατηχητής και θεολόγος είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή του αλλά και στην ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Στην φωτογραφία ο Κωνσταντίνος Καρούσος στην Πάτρα με ομάδα νεαρών επιστημόνων και φοιτητών τους οποίους δίδασκε τις αλήθειες της πίστεως μας. Ο Γέροντας θα "γιόρταζε" σήμερα το "πρώτο του βάπτισμα"...Τέτοια μέρα συνηθίζαμε να κοινωνούμε από τον ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας, στο Ιερό του Αγίου Κωνσταντίνου Πειραιά...

Κώστας Ζουρδός

Η Γενοκτονία των Ποντίων: Ένα μεγάλο Ελληνικό Ολοκαύτωμα στην καθ’ ημάς Ανατολή!

Του Ιστορικού Βλάσση Αγτζίδη στον Νίκο Σαμπαζιώτη συνεργάτη του Περιοδικού Πειραϊκή Εκκλησία τον Ιούνιο του 2004.

 

Το Μάιο τιμήσαμε για άλλη μια φορά τη γενοκτονία των Ποντίων. Μπορείτε κ. Αγτζίδη να μας κάνετε μια ιστορική αναδρομή;

 

Στις 19 Μαΐου συμπληρώθηκαν 85 χρόνια από τη στιγμή που ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ο οποίος ονομάσθηκε Ατατούρκ, δηλαδή «Πατέρας των Τούρκων», αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα του Πόντου για να οργανώσει τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας που είχαν αρχίσει οι Νεότουρκοι σύντροφοί του. τόσο η γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού, όσο και η γενοκτονία στην υπόλοιπη Μικρά Ασία, αποτελούν τα δραματικά αποτελέσματα της προσπάθειας του τουρκικού εθνικισμού για μετατροπή του πολυεθνικού οθωμανικού χώρου σε εθνικό τουρκικό. Η πορεία του Κεμάλ Ατατούρκ που άρχισε στις 19 Μαΐου του 1919, ολοκληρώθηκε με την καταστροφή της Σμύρνης – της «γκιαούρ Ιζμίρ» - στις 14 Σεπτεμβρίου 1922. η απόφαση για τις εθνικές εκκαθαρίσεις των χριστιανικών εθνών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ο βίαιος μετασχηματισμός της σε εθνικό τουρκικό κράτος πάρθηκε αμέσως μετά την άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία το 1908. Η πολιτική του τουρκικού εθνικισμού κόστισε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και πρόσφυγες στις χριστιανικές εθνότητες της Αυτοκρατορίας, κυρίως στους Έλληνες και τους Αρμενίους.

 

Πως μπορούμε να περιγράφουμε τη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού και ποια η σχέση του με την γενικότερη εκκαθάριση του Ελληνικού πληθυσμού;

 

Η γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο κ. Σαμπαζιώτη, αποτελεί μέρος των ιστορικών γεγονότων που στη νεότερη ιστορία αλλά και στη λαϊκή συνείδηση, καταγράφηκαν ως Μικρασιατική Καταστροφή. Η καταστροφή των ελληνικών κοινοτήτων στον Πόντο, στο Βορρά της μικρασιατικής χερσονήσου, συνέβη παράλληλα – παρόλες τις μικρές επιμέρους διαφορές – με την καταστροφή του Ελληνισμού στην υπόλοιπη Μικρά Ασία και στην Ανατολική Θράκη. Κατά συνέπεια, μπορούμε να αναφερόμαστε σε ένα μεγάλο Ελληνικό Ολοκαύτωμα στην καθ’ ημάς Ανατολή. Το Ελληνικό αυτό Ολοκαύτωμα με τη σειρά του ήταν ενταγμένο στο ευρύτερο Χριστιανικό Ολοκαύτωμα που πραγματοποιήθηκε στην καθ’ ημάς Ανατολή με συγκεκριμένη απόφαση των Τούρκων εθνικιστών. Το 1911 είχαν αποφασίσει οι Νεότουρκοι – οι οποίοι είχαν καταλάβει την εξουσία τρία χρόνια πριν – τη γενοκτονία των χριστιανών.

Ο Eνθρονιστήριος λόγος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 1978, με τη συμμετοχή Κλήρου, Λαού και των Αρχών της πόλεως του Πειραιά πραγματοποιήθηκε η ενθρόνιση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου. Μετά την υποδοχή που επιφύλαξαν στον Σεβασμιώτατο οι αρχές της πόλης στην πλατεία του μνημείου του Γεωργίου Καραϊσκάκη στο Νέο Φάληρο και τις προσφωνήσεις του Δημάρχου έξω από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, έγινε η τελετή της ενθρονίσεως στην Αγία Τριάδα Πειραιώς όπου ο Σεβασμιώτατος απεύθυνε τον ενθρονιστήριο λόγο:

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι άγιοι εν Χριστώ Πατέρες και Αδελφοί, Εξοχώτατε κ. Υπουργέ, Εντιμότατοι Άρχοντες, πολιτικοί, δημοτικοί, στρατιωτικοί και λιμενικοί της πόλεως ταύτης, Αδελφοί μου Πρεσβύτεροι και Διάκονοι, Ευλογημένε και ευγενικέ ορθόδοξε πιστέ λαέ του Πειραιώς.Με αισθήματα ολοκάρδιου ευγνωμοσύνης προς τον θείον της Εκκλησίας Δομήτορα, τον Κύριον μας Ιησούν Χριστόν, και με βαθειάν συυναίσθησιν των πολλαπλών ευθυνών και πολυμερών υποχρεώσεων, τας οποίας επομίζομαι, ίσταμαι, κατά την πανεπίσημον και ιστορικήν, αλλ’ εν ταυτω δι’ εμέ στιγμήν, επί του περικλέους Θρόνου της πολυανθρώπου ταύτης Ιεράς Μητροπόλεως του Πειραιώς, τον οποίον επί 12ετίαν όλην εκλέϊσεν ο αείμνηστος προκάτοχος μου και πρώτος Ποιμενάρχης αυτής κυρός Χρυσόστομος, όστις, από της εξαιρέτου ταυτης σκοπιάς, υπέρ Χριστού καλώς αγωνισθείς, και την καλήν αυτού μαρτυρίαν δους προς οικοδομήν του σώματος της Εκκλησίας έσχεν «έγκαρπον και τέλειαν ανάλυσιν» (Α΄ Κλημ. XL, IV, 5) μεταφυτευθείς εις την αγήρω μακαριότητα, ένθα εις το επουράνιον και νοερόν παρεδρεύει θυσιαστήριον. Ειη αυτού η μνήμη αιώνια και αι υπέρ της λογικής ταύτης ποίμνης ευχαί αυτού διηνικείς και διάπυροι.

Σταυρός και Ανάσταση

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου – Σουρέλη

Χαροκαμένη η Γιαγιά. Σκοτώθηκε ο άντρας της στον πόλεμο. Ο γιος της πέθανε από καλπάζουσα στην πείνα της Κατοχής. Η κόρη πήρε των ομματιών της, ξενιτεύτηκε, στέλνει γραφή, φωτογραφίες και λεφτά και η γιαγιά ψευτοπερνάει. Πήγα, λοιπόν, μέρες που είναι, να τη δω. Και κεί, μεγαλοβδομάδα, άκουσα τις πρώτες αναστάσιμες καμπάνες να χτυπάνε…Όπως ακάλεστο ήρθε το βράδυ, ακάλεστες ήρθαν κι οι αναμνήσεις στη γιαγιά. –Πάσχα και τότες…Α, μπα, τα μπέρδεψα. Μεγαλοβδόμαδο ήταν…Μα τι να πάω να ξεχωρίσω; Σάμπως ξεχωρίζεται Σταυρός και Ανάσταση; Σκέφτηκα πως, με τα χρόνια, η γερόντισσα έχανε και μπέρδευε το πότε είχαν γίνει ρημαδιό τα όνειρά της. «Με τα χρόνια και με τα βάσανα», έτσι σκέφτηκα. – Και εσύ κάτι έχεις απόψε και βασανίζεσαι, είπε έτσι στα ξαφνικά η γερόντισσα.

Η ΓΙΟΡΤΗ

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου – Σουρέλη

Να τη γιορτάζουμε τότε που γιομίζει χαμομήλι η γη, είπαν. Είναι μια καλή ιδέα. Τότε που οι αγέρηδες μαλακώνουν την ορμή τους και γίνονται αύρες, ψίθυροι, χάδι. Τότε που γιορτάζουν τα λουλούδια, τότε που μοσχομυρίζουν τα τριαντάφυλλα. Να την γιορτάζουμε τότε που γεννιέται η ελπίδα, είπαν. Έτσι την δεύτερη Κυριακή του Μάη αποφασίστηκε να γιορτάζει η Μάνα. Κλείνω τα μάτια και τις βλέπω μακριά, ατελείωτη σειρά, τις μανάδες του κόσμου. Άλλες φυλές, άλλα χρώματα κι όμως τόσο ίδιες. Όμοιες είναι οι μανάδες της γης. Μα οι δικές μας μανάδες, κουρασμένες, κυρτωμένες, βασανισμένες, οι μανάδες του τόπου μας έχουν πάρει από την καυτή πέτρα μας και την κάψα της αγάπης τους. Κι από τη βασανισμένη γη μας σταφιδιασμένο ρυτιδιασμένο πρόσωπο που απαλαίνει σαν αντικρύσει ένα παιδί.

Ναι Κύριε, σε είδα…

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Ναι, Κύριε, σε είδα τότε που ήμουνα πεσμένος πολύ, που βυθιζόμουνα σε απελπισία, που δεν έβλεπα. Και εσύ με έπιασες από το χέρι, με σήκωσες, με ανέστησες, και μου είπες: Μη φοβάσαι! Πίστεψε σε μένα και θα σωθείς!

 Σε είδα, Κύριε, τότε που ήμουν μόνος. Με είχαν εγκαταλείψει φίλοι και γνωστοί. Με είχε κυριεύσει η απελπισία. Και συ φώναξες βαθιά μέσα στην καρδιά μου «έγειρε ο καθεύδων και αναστά από των νεκρών». Εγώ είμαι ο φίλος σου και ο σύντροφός σου! «ου μη σε άνω ουδ’ ου μη σε εγκαταλείπω».

Σε είδα, Κύριε τότε που βυθιζόμουν από τα κύματα των προβλημάτων της ζωής κι έχανα το θάρρος μου και η μελαγχολία εκυρίευε τη ζωή μου. Και εσύ με έπιασες από το χέρι και μου είπες «ολιγόπιστε εις τι εδίστασας;» και με γέμισες ελπίδα και θάρρος.

Σε είδα, Κύριε, τότε που οι τύψεις με είχαν κυριεύσει για τις άστοχες ενέργειες και πράξεις μου. Και φώναξες σε εμένα και πολλούς όμοιους μου, «δεύτε πάντες προς με οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς». Ναι, Κύριε, σε βλέπω κάθε φορά που γονατίζω και προσεύχομαι και σου μιλώ και του αναφέρω τα βάσανα μου. Ναι, σε είδα πολλές φορές να με παρηγορείς, να με στηρίζεις, να σφουγγίζεις τα δάκρυα μου, να στηρίζεις τα κλονιζόμενα βήματα μου, να με γεμίζεις από εσωτερική ευφροσύνη.

Η περί ηθικής διδασκαλίας της Εκκλησίας

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η Εκκλησία δεν είναι ένας ανθρώπινος οργανισμός, είναι θεανθρώπινος. Είναι το σώμα του Χριστού. Είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες. Τα δόγματα της Εκκλησίας όπως και η περί ζωής και ηθικής διδασκαλίας της απηχούν την διδασκαλία του δομήτορος της Εκκλησίας, Ιησού Χριστού. Είναι αναλλοίωτα και αμετάβλητα. Δεν μπορούν να μεταβληθούν και να διαφοροποιηθούν σύμφωνα με ανθρώπινες αντιλήψεις. Η περί ηθικής και ειδικότερα η περί λειτουργίας του γενετήσιου ενστίκτου διδασκαλίας της Εκκλησίας είναι διδασκαλία απορρέουσα από τον λόγον του Θεού, όπως έχει αποκαλυφθεί στην Αγία Γραφή και στους Πατέρες της Εκκλησίας. Είναι κανόνες ζωής, που εκφράζουν το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη ζωή. Ειδικότερα, το γενετήσιο ένστικτο, κατά την διδασκαλίαν της ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι ένστικτο ζωής, ένστικτο ιερό. Σκοπός του γενετήσιου ενστίκτου είναι η ολοκλήρωση του ανθρώπου δια της αγάπης εντός του νόμιμου γάμου και συνέχεια της ζωής δια της τεκνογονίας. Εντεύθεν η Εκκλησία διδάσκει τον πλήρη σεβασμό προς το γενετήσιο ένστικτο, την αυτοκυριαρχία και την λειτουργία του ενστίκτου μόνον εντός του νόμιμου γάμου. Κάθε εκτροπή λειτουργίας του ενστίκτου εκτός του νόμιμου γάμου δια την Εκκλησία είναι αμαρτία προσβάλλουσα τον Θεόν και αντιβαίνουσα εις τον λόγον και τη διδασκαλία του ενανθρωπήσαντος Κυρίου.

Το μήνυμα του Εσταυρωμένου: Πάντοτε νέο!

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η εποχή μας είναι εποχή αναζητήσεων αλλά και αμφισβητήσεων. Αμφισβητεί όλα τα παλαιά και αναζητεί νέα μηνύματα. Θέλει νέες ιδέες, νέα πορεία ζωή, νέες κατευθύνσεις, νέα προγράμματα, νέους σχεδιασμούς, νέους προσανατολισμούς. Η αναζήτηση του νέου δεν είναι κακό πράγμα. Αρκεί το νέο να είναι καλύτερο από το παλαιό. Δεν συμβαίνει όμως αυτό τις πιο πολλές φορές. Χαρακτηριστικό των νέων αναζητήσεων είναι πολύ συχνά η επιπολαιότης και η έλλειψη εκτιμήσεως μερικών παλαιών μηνυμάτων, που έχουν όμως διαχρονική αξία, και ενώ είναι παλαιά είναι συγχρόνως και πάντοτε νέα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ποιο νέο μήνυμα δίνει στη σύγχρονη εποχή; Είναι στάσιμη και οπισθοδρομική ή προοδευτική; Το ορθόδοξο μήνυμα της ζωής είναι και παλαιό και νέο. Έχει διαχρονική την αξία. Είναι στην ουσία πάντοτε προοδευτικό και πάντοτε ανυψωτικό για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Η Εκκλησία και σήμερα δεν λέγει φανταχτερά λόγια, δεν πετάει πομφόλυγες και πυροτεχνήματα. Έχει λόγο βαρύ, βαθυστόχαστο και ουσιαστικό. Λόγο, που αντέχει στην πρόοδο των χρόνων, που είναι πάντοτε επίκαιρος, γιατί έχει διαχρονική αξία. Είναι πάντοτε ο λόγος της νέος και προοδευτικός αλλά και θεμελιώδης για την ανθρώπινη ζωή και πορεία.

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

«Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί». «Νυν πάντα πεπλήρωται φως, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια, εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την έγερσιν του Χριστού». Ζούμε για μια ακόμα φορά έντονα ένα ανυπέρβλητο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου. Δεν είναι απλώς μια ανάμνηση του μεγάλου γεγονότος της Αναστάσεως, το οποίον αποτελεί την νίκη του θανάτου και τον θρίαμβο του αιώνιου Νικητού. Ο Χριστός «εξήλθε νικών και ίνα νικήση» κατά την φράση της Αποκαλύψεως. Δεν υπέκυψε στην δύναμη του θανάτου. Με την Ανάσταση Του, του αφήρεσε το φαρμακερό κεντρί, τον εξεμηδένισε και τον μετέβαλε σε απλούν επεισόδιο και γέφυρα, δια της οποίας διαπέρωμεν στην πέραν του τάφου ζωή, που είναι όντως ζωή, η αληθινή και μακάρια. Ολόκληρη η δημιουργία αναστήθηκε μαζί με τον Αναστάντα Λυτρωτή. Γι’ αυτό «τα πάντα πεπλήρωται φωτός». Γι’ αυτό εορτάζει «πάσα η κτίσις». «Κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος». Ο θρίαμβος της Αναστάσεως είναι ο νικητήριος παιάν του Αήττητου Νικητού, του Αναστάντος Κυρίου.

Το μήνυμα του Εσταυρωμένου

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η έννοια και το περιεχόμενο του μυστηρίου του Γολγοθά, της μεγαλειώδους δηλαδή θυσίας, την οποία με ασύγκριτη αγάπη προσέφερε ο ενανθρωπήσας Κύριος επί του Σταυρού χάριν της ανθρωπότητος, δεν εξαντλούνται μόνον στην συγνώμη του «πεπτωκότος» ανθρώπου και στην δικαίωσιν του ενώπιον της θείας δικαιοσύνης. Αποτελούν συγχρόνως και την αποκάλυψιν της σοφίας του Θεού μέσα στην οποία ο άνθρωπος βρίσκει το μέτρο της αξίας του και τον υψηλόν προορισμόν του και την δόξαν του μεγαλείου του. από το ύψος του Σταυρού απεκαλύφθη το βάθος και η ουσία της «καινής διδαχής» περί της ανυπολογίστου αξίας της ανθρώπινης προσωπικότητος. Ο Κύριος είχε επανειλημμένως περιγράψει το μεγαλείο και την αξία του ανθρώπου. Όταν  έθετε στα χείλη του τη φράση «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς» και διεκήρυσσε «τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα περί ψυχής αυτού» ο άνθρωπος αποδεικνύετο τέκνο του Θεού και ανυψωνόταν σε υπέρτατο ηθικό ύψος και συγχρόνως καθίστατο η κυριότερη αξία του κόσμου.

Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Εορτάζουμε για μια ακόμα φορά το λαμπροφόρο γεγονός της Αναστάσεως του Ενανθρωπήσαντα Λυτρωτού μας. Αυτή η εορτή μας γεμίζει με αγαλλίαση ψυχική, μας δίδει δύναμη και μας εμψυχώνει στους δύσκολους καιρούς, που διανύουμε. Ο Αναστάς Κύριος μας είναι ο αήττητος και αιώνιος νικητής της φθοράς και του θανάτου. Είναι ο νικητής και θριαμβευτής εναντίον του κακού και των οργάνων του κακού. Κοντά Του και εμείς θα νικήσουμε όλες τις αντιξοότητες και τις δυνάμεις του σκότους. Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, όταν το Σώμα του Ιησού εναπετέθη στο κενό μνημείο, γελούσαν θριαμβευτικά οι σταυρωτές Του. Πίστευαν ότι κάτω από την πλάκα του τάφου ετάφη δια παντός όχι μόνον το Σώμα του Ιησού, αλλά και το έργο Του και το όνομα Του. και εκοιμήθηκαν ήσυχοι ότι δεν θα ενοχλούνται πλέον από τον ενοχλητικό γι’ αυτούς προφήτες της Ναζαρέτ. Τι είχε απομείνει από το έργο Του; Οι ολίγοι μαθητές Του, δειλοί και φοβισμένοι, δεν είχαν το σθένος να Τον υπερασπισθούν.

Απο την Εκκλησιαστική Φοιτιτικη Δράση στον Σύνδεσμο Επιστημόνων Πειραιώς...

Στη μνήμη τοῦ μακαριστοῦ γέροντός μας Σεβ. Μητροπολίτου πρ. Πειραιῶς Καλλινίκου

Ἡ 5η Φεβρουαρίου 1978, ἡ ἡμέρα ἐνθρονίσεως στόν Πειραιά τοῦ μακαριστοῦ πλέον γέροντός μας, Μητροπολίτου πρ. Πειραιῶς Καλινίκου, μιά συνηθισμένη χειμωνιάτικη μέρα, ἐπρόκειτο νά εἶναι ἡ πρώτη μέρα τῆς ἄνοιξης, τῆς πνευματικῆς ἄνοιξης γιά τήν Πόλη καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Πειραιᾶ. Ἡ ἱστορία ποιμαντικοῦ ἔργου στην Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς, ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα, τό ἔχει ἀποδείξει. Ὅπως στήν καρδιά τῆς Ἄνοιξης, κατά τή διάρκεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, κυρίαρχη θέση κατέχουν ἡ Σταυρική Θυσία καί ἡ Ἀνάσταση, ἔτσι καί στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας ὅταν ὁ ἐπισκοπικός Θρόνος γίνεται Σταυρός κι’ ὅταν ὁ ἀγώνας τοῦ πνευματικοῦ πατέρα γιά τήν πνευματική πρόοδο τῶν παιδιῶν του γίνεται ἀγωνία γιά τήν πορεία τῆς πνευματικῆς ζωῆς καθενός προσωπικά, ἡ παρουσία ἑνός ἐπισκόπου μέ μιά τέτοια στάση ζωῆς, μ’ αὐτά τά χαρακτηριστικά ποιμαντικοῦ ἔργου, δέν μπορεῖ παρά νά σημάνει τόν ἐρχομό τῆς πνευματικῆς ἄνοιξης στίς ψυχές τῶν πιστῶν. Ἀπό τίς πρῶτες ἀγωνίες ἀλλά καί τίς πρῶτες μέριμνες τοῦ νέου τότε ποιμενάρχη τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀγωνία καί ἡ μέριμνα γιά τούς νέους. Ἄλλωστε αὐτοί ἀποτελοῦν τό μέλλον καί σ’ αὐτούς ἐπικεντρώνονται οἱ ἐλπίδες ὅλων ἐκείνων πού ἀγωνιοῦν καί ἀγωνίζονται γιά ἕνα αὔριο καλύτερο ἀπό τό χθές. Ἔτσι τά πρῶτα βήματα τῆς ποιμαντικῆς του πορείας στόν Πειραιᾶ συνάντησαν τά δικά μας στίς πρῶτες του προσπάθειες νά συναντήσει τά νειᾶτα τῆς νέας του μητροπολιτικῆς περιφέρειας καί νά ἐπικοινωνήσει μαζί τους. Φοιτητές, στά πρῶτα φοιτητικά μας χρόνια τότε, συμμετείχαμε στίς πρῶτες ἐκεῖνες φοιτητικές συναντήσεις στή μοναδική μικρή ὑπόγεια αἴθουσα πού ὑπῆρχε κάτω ἀπό τόν Μητροπολιτικό Ναό τῆς Ἁγ. Τριάδος. Μέσα ἀπό αὐτές τίς συναντήσεις ἄρχισε νά δημιουργεῖται καί ὁ πρῶτος πυρήνας στελεχῶν τοῦ νεανικοῦ ἔργου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως. Ὁ Σεβ. ποιμενάρχης μας, ὁ μακαριστός γέροντάς μας, ἦταν παρών σέ ὅλες σχεδόν τίς συναντήσεις, γιά νά κατευθύνει μέ σύνεση καί σοφία τίς νεανικές μας ψυχές, νά μᾶς προσφέρει τούς καρπούς τῆς γνώσης καί τῆς πολύχρονης ἐμπειρίας πνευματικῆς ζωῆς καί ἀγώνων, νά μᾶς δείξει ποικιλοτρόπως τήν ἀγάπη του, νά συζητήσει μαζί μας, ἀκούγοντας τό λόγο καί τόν ἀντίλογό μας, γιά νά δώσει ἀπαντήσεις στούς νεανικούς τότε προβληματισμούς, τά ἐρωτήματα καί τίς ἀνησυχίες μας. Ἀπό τίς πρῶτες κιόλας συναντήσεις ἄρχιζε νά κερδίζει τήν ἀγάπη καί τήν ἐμπιστοσύνη τῶν νέων ἀνθρώπων, ὡς ἀντίδωρο στή δική του προσφορά ἀγάπης. Οἱ μεταξύ μας σχέσεις ἀγάπης, ἐμπιστοσύνης, δημιουργοῦσαν τίς προϋποθέσεις γιά στενότερη καί οὐσιαστικότερη συνεργασία. Ἡ δημιουργία τοῦ Φροντιστηρίου Στελεχῶν Νεανικοῦ Ἔργου ἦταν τό ἑπόμενο βῆμα.

Ο Αναστάς Σωτήρας και οι ψευδοσωτήρες

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η Ανάσταση του Κυρίου είναι το σοβαρότερο γεγονός της παγκοσμίου ιστορίας, το πλέον αδιάσειστό, το γεγονός που χάρισε ζωή, πνευματική ανάσταση και ελπίδα στον πεπτωκότα άνθρωπο. Είναι πάντοτε επίκαιρο το γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου. Και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας το ζει συνεχώς τελώντας το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, στο οποίο βιώνουμε διαχρονικά τη ζωή, τη σταύρωση και την ανάσταση του Σωτήρος Ιησού Χριστού. Είναι το κέντρο της ζωής της Εκκλησίας η Ανάσταση του Κυρίου. Το θεμέλιο της πίστεως της και το συνεχές μήνυμα της ελπίδας της στον κόσμο ολόκληρο. Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας ζούμε σαν συνεχές παρόν την Ανάσταση του Κυρίου. Μας λούζει διαρκώς το ακτινοβόλο ανέσπερο φως της Αναστάσεως. Ζούμε την συνεχή νίκη εναντίον του θανάτου βιώνοντας την Ανάσταση του Κυρίου. Και πορευόμεθα με ελπίδα και χαρά προς την όντως ζωή, που έφερε και εγκαθίδρυσε η Ανάσταση του Κυρίου. Δεν μας κυριεύει η απελπισία. Δεν μας καταβάλλει η έννοια του προσωρινού θανάτου. Η Ανάσταση του Κυρίου φυγαδεύει από μέσα μας την απογοήτευση. Μας δίδει τη δυνατότητα να ξεπερνούμε τις δυσκολίες της παρούσης ζωής. Μας κάνει να βλέπουμε με αισιοδοξία τη ζωή και μας πλημμυρίζει με την ελπίδα της αιωνίου και ατελευτήτου ζωής.