Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σπυρίδων: ένας Πειραιώτης στην Κεφαλονιά

Στις 20 Ιανουαρίου του 2015 ύστερα από νοσηλεία σε νοσοκομείο έφυγε από την ζωή ο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Σπυρίδων Καλαφάτης μια σημαντική μορφή της Εκκλησιάς της Ελλάδος, ένας σπουδαίος Ιεράρχης που ποίμανε την Μητρόπολη Κεφαλληνίας για 30 ολόκληρα χρόνια. Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Σπυρίδων γεννήθηκε στον Πειραιά το 1926 και από πολύ μικρός είχε την κλήση από τον Θεό να υπηρετήσει την Εκκλησία. Το Μάρτιο του 1951 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος τον Ιανουάριο του 1954. Ενδιάμεσα το 1953 είχε αποφοιτήσει από την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε ως Διάκονος εις τον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου (Μετσόβου και Μπουμπουλίνας) Αθηνών από το έτος 1951 και  ως Γραμματεύς και Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης από το έτος 1954 – 1971. Το έτος 1972 επέστρεψε στην γενέτειρά του, τον Πειραιά, τοποθετηθείς  στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας, ως Προϊστάμενος και σε σύντομο χρονικό διάστημα ανέλαβε την Πρωτοσυγκελλία και της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, ύστερα από εντολή του τότε Μητροπολίτη Μητροπολίτου Πειραιώς Κυρού Χρυσοστόμου Ταβλαδωράκη. Στις 15 Αυγούστου του 1976 χειροτονήθηκε Τιτουλάριος Επίσκοπος Νεοχωρίου  στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς και παρέμεινε στον Πειραιά ως βοηθός επίσκοπος και ως Πρωτοσύγκελος.  Στη θέση αυτή παρέμεινε και με τον νέο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο μέχρι την εκλογή του σε Μητροπολίτη Κεφαλληνίας τον Μάιο του 1984.

Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να μετρήσει τα άστρα…

Ο 52χρονος πατέρας για άλλη μια φορά είχε γίνει «στούπα» στο μεθύσι από το γλεντοκόπι με την αντροπαρέα. Κάθε βράδυ στην ταβέρνα της συνοικίας το κρασί έρεε άφθονο και ο κάπελας δεν προλάβαινε να τους εξυπηρετεί. Ήξερε πως  δηλητηριάζει τα μέσα τους αλλά ήταν οι καλύτεροι πελάτες που κάθε μέρα κατανάλωναν ότι πίνετε και ότι τρώγετε,  ήταν γι αυτόν πολλά τα λεφτά Άρη. Και όταν υπάρχουν λεφτά δραπετεύουν οι ηθικοί φραγμοί. Αν ποτέ υπήρχαν. Ο άντρας γύρισε σπίτι του ξημερώματα τρεκλίζοντας από το μεθύσι. Η γυναίκα, στα 32 της χρόνια, με αγκαλιά  το μωρό τον περίμενε αναστατωμένη. Στην παρατήρηση της ότι άργησε πολύ και είναι πάλι μεθυσμένος, ο παλικαράς θόλωσε. Το κρασί του είχε αντικαταστήσει το αίμα και του διαφέντευε το κεφάλι. Και τότε ο νταής άρχιζε τα γρονθοκοπήματα. Ήταν από αυτούς τους άντρες που μετράνε το αντριλίκι με το πόσες γυναίκες έχουν θαυμάσει την φύση του και έχουν υποταχτεί στους βίαιους τσαμπουκάδες. Το γρονθοκόπημα σταμάτησε όταν δεν είχε πια άλλα κουράγια. Η γυναικά για να προφυλαχτεί είχε κάνει ασπίδα το μωρό. Αντί να κάνει εκείνη τον εαυτό της ασπίδα. Το μωρό έφαγε τις περισσότερες. Γλύτωσε την μάνα του αλλά δεν γλύτωσε το ίδιο. Όταν μετά από ώρες μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ο εφημερεύων Ιατρός παραλίγο να λιποθυμήσει από  τις κακώσεις που αντίκρισε στο μικρό σωματάκι και κυρίως στο κεφάλι. Το ίδιο και ο Ιατροδικαστής. Ο δολοφόνος πατέρας οδηγήθηκε στην φυλακή με συγκλονισμένο το πανελλήνιο. Το πανελλήνιο βέβαια για έναν ανεξήγητο δικό του λόγο συγκλονίζετε πάντα για κάνα δυο-τρείς μέρες. Όσο είναι το θέμα στην δημοσιότητα. Λες και υπηρετεί κάποιοι ολιγοήμερο χρέος. Ο δολοφόνος πατέρας έμεινε στην φυλακή παρά λίγους μήνες. Όλο αυτό το διάστημα η σύζυγος του τον επισκεπτόταν καθημερινά και φώναζε διαρκώς πως ο άντρας της είναι καλός άνθρωπος, το περιστατικό ήταν τυχαίο και το παιδί τραυματίστηκε από το κινητό τηλέφωνο που έπεσε πάνω του κατά λάθος. Ήταν μάρτυρας υπεράσπισης του δολοφόνου. Με έναν καλό δικηγόρο και με την επίμονη μαρτυρία της συζύγου, ο κατηγορούμενος αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Άλλη φάμπρικά και αυτή. Μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου κανονικά σαν να μην συμβαίνει τίποτα, εκτός φυλακής, ότι και αν έχεις διαπράξει με μόνη διαφορά ότι δεν θα πρέπει να βγεις στο εξωτερικό, κάτι που ποτέ δεν έκανες και πρέπει να παρουσιάζεσαι στο αστυνομικό τμήμα μια φορά το μήνα σαν να είναι ένα μηνιάτικο ραντεβού με την αντιβίωση.

Συγκινεί ο σκύλος που έμεινε δίπλα στο νεκρό αφεντικό του

Μία εικόνα σκληρή και συνάμα συγκινητική από το τραγικό περιστατικό του θανάτου του 52χρονου κατοίκου του Μύρτους το πρωί της Κυριακής.

Ήταν η πρώτη εικόνα που αντίκρισαν οι πρώτοι που έφτασαν στο σημείο. Τον άτυχο 52χρονο στο έδαφος και το σκυλί του να στέκεται στο πλάι του όση ώρα διήρκησαν οι έρευνες από τους αστυνομικούς.
«Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου» λέει η ρήση και το συμπαθές τετράποδο που έχασε τόσο ξαφνικά το αφεντικό του, την δικαιώνει περίτρανα.
Σημειώνεται ότι ο 52χρονος βρέθηκε νεκρός κοντά στην παραλία του Μύρτους, δίπλα στο αυτοκίνητό του στις 7 το πρωί, ενώ όπως αναφέρει το radiolasithi.gr ο θάνατός του οφείλεται σε παθολογικά αίτια και όχι σε εγκληματική ενέργεια κάτι το οποίο εξετάστηκε από αστυνομία και ιατροδικαστή.

Πηγή: www.newsbomb.gr

Πόσο εχθρός είναι ο καιρός…

Αυτές τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη ο χειμώνας ξεκίνησε σιγά-σιγά να δείχνει τις διαθέσεις του. Και οι πρώτες βροχές του μουντού και συννεφιασμένου ουρανού άρχισαν να σου δροσίζουν το πρόσωπο, περιδιαβαίνοντας την ασφυκτική πόλη. Η πόλη μας που σε κάθε βροχή πνίγει τις συνήθειες  και αγριεύει τις διαθέσεις, σε αποτρέπει από το να την περπατήσεις για να μην βραχείς. Δεν θέλεις πια να βρέχεσαι.

Ο Έλληνας κτηνίατρος που κατασκευάζει αναπηρικά αμαξίδια για κατοικίδια ζωάκια

ΤΖΕΝΗ ΜΕΛΙΤΑ

Ανάπηρες γατούλες ή σκυλάκια –κατά τα άλλα άριστα στην υγεία τους– πολλές φορές στέλνονται για ευθανασία. Ας τελειώνουμε με αυτή την ιστορία.

Πριν 3 περίπου εβδομάδες, Κυριακή ήταν, αν θυμάμαι καλά, σε ένα πάρκο κοντά στο σπίτι μου άκουσα πως γινόταν μια πολύ όμορφη γιορτή για όσους έχουν σκυλάκια, το Run With your Dog. Όταν ήρθε η σειρά μας να τρέξουμε με την Μπιζού άκουσα από τα μεγάφωνα να καλούν πρώτο στη γραμμή εκκίνησης τον Ερμή. Είπα από μέσα μου: «Γιατί, παρακαλώ, να περάσει πρώτος ο Ερμής; Τι σόι κονέ έχει;» Στάθηκα να κοιτάξω και αντίκρισα ένα από τα πιο χαρούμενα σκυλιά που έχω δει στη ζωή μου.

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΠΟΥ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΤΗΚΑΝ ΤΟ 1944

 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΟΒΒΑ

Τα ίχνη μιας εφιαλτικής ημέρας για τον Πειραιά, της 11ης Ιανουαρίου 1944, οπότε η πόλη βομβαρδίστηκε ανηλεώς από τις συμμαχικές δυνάμεις, ακολούθησαν το πρωί της Κυριακής εκατοντάδες άνθρωποι που συμμετείχαν σε έναν ιστορικό περίπατο στην περιοχή.
Η ξενάγηση εντασσόταν στις εκδηλώσεις για την Απελευθέρωση της Αθήνας, οι οποίες έλαβαν χώρα καθ’ όλη τη διάρκεια του Οκτωβρίου.
Με αφετηρία την είσοδο του Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδας, η ιστορικός και διευθύντρια Πολιτισμού του Δήμου κ. Ευαγγελία Μπαφούνη, ξενάγησε το κοινό στα γεγονότα που σημάδεψαν την πόλη.
Στις 11 Ιανουαρίου 1944 στον Πειραιά πραγματοποιήθηκαν δύο από τους μεγαλύτερους βομβαρδισμούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι οποίοι, όμως, δεν αναφέρονται συχνά στην επίσημη ιστοριογραφία λόγω του ότι προήλθαν από συμμάχους. Πολύ γλαφυρά περιγράφονται τα όσα συνέβησαν την ημέρα εκείνη στο ενημερωτικό υλικό που εκδόθηκε για τον περίπατο: «Συμμαχικά αεροπλάνα βομβάρδισαν τον Πειραιά, προξενώντας τεράστιες καταστροφές σε όλη την πόλη και προκαλώντας τον θάνατο περίπου 1000 αμάχων. Δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υπέστησαν μεγάλες ζημιές, επλήγησαν οι υποδομές του λιμανιού, ενώ συγχρόνως καταστράφηκαν πολλές από τις βιομηχανίες της πόλης.

Γιατί η ποιότητα σε διωγμό;

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ 

Π​​όσο στο καχεκτικό, μεταπρατικό μας κρατίδιο όσο και στην αχανή διασπορά της αποδημίας, η ελληνικότητα θα μπορούσε να διασωθεί μόνο σαν κοσμοπολίτικη ποιότητα-πρόταση πολιτισμού που ενδιαφέρει πανανθρώπινα. Ποτέ σαν υπηκοότητα, και μάλιστα κράτους μιμητικού, που και στη μίμηση αποτυχαίνει ταπεινωτικά. Πρόταση πολιτισμού σημαίνει: «νόημα» ζωής σαρκωμένο σε «τρόπο» βίου, δηλαδή κάτι που δεν προκύπτει από την ατομική συμμόρφωση με ιδεολόγημα ή με ορθολογικές προστακτικές. O πολιτισμός είναι πάντοτε κοινωνικό γεγονός, σαρκώνεται πάντοτε σε θεσμούς και λειτουργίες αυτοδιαχείρισης της συλλογικότητας, διασώζει τον πολιτισμό κάθε κοινωνούμενη πρακτική: η γιορτή, ο χορός, το τραγούδι, η κουζίνα, το καφενείο ως κατάλοιπα της «Aγοράς».Oλοι οι παραπάνω άξονες πολιτισμικής ιδιαιτερότητας και κοινωνικής συνοχής, ταυτότητας και συνέχειας του Eλληνισμού, υπονομεύθηκαν σκόπιμα και προγραμματικά από τον βίο του μεταπρατικού μας κρατιδίου. O πολιτισμικός αυτός ξολοθρεμός διαφημίστηκε και επιδιώχθηκε σαν «εκσυγχρονισμός» και «πρόοδος». Eκόντες-άκοντες ή απλώς (και ηλιθίως) ξιπασμένοι, βυθιστήκαμε οι ελληνώνυμοι στον παραισθησιογόνο μιμητισμό δάνειων συνταγών και μοντέλων, όχι για να υπηρετηθούν καλύτερα οι ανάγκες μας, αλλά μόνο επειδή μας γυάλιζε το «να γίνουμε Eυρωπαίοι».

Αντώνης Παπαδόπουλος, ο αγαπημένος «πύραυλος» του Ελληνικού Κινηματογράφου.

 Ο Αντώνης Παπαδόπουλος είναι ένας χαρακτηριστικός τύπος ηθοποιού και πολύ αγαπημένος παρόλο που διακρίθηκε κυρίως σε δευτερεύοντες κωμικούς ρόλους, ενσαρκώνοντας συνήθως τον αφελή, τον γκρινιάρη και τον παραπονεμένο. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 4 Μαΐου του 1932 και μεγάλωσε στην περιοχή Βουλγάρικη Εκκλησιά (γνωστή σήμερα ως Βαρδάρης). Καταγόταν από οικογένεια «μπουλουξήδων». Οι γονείς του, Φωφώ και Γιώργος Παπαδόπουλος, είχαν περιοδεύουσα σκηνή με την επωνυμία Άρμα Θέσπιδος και περιφέρονταν για πολλά χρόνια στην επαρχία. Τα παιδιά τους ακολούθησαν την οικογενειακή παράδοση. Ο Αντώνης ανέβηκε στη σκηνή σε ηλικία μόλις πέντε ετών! Χρόνια αργότερα, όταν ο Αντώνης Παπαδόπουλος αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αθήνα, άρχισε να δουλεύει ως κομπάρσος σε διάφορες ταινίες του ανερχόμενου τότε ελληνικού κινηματογράφου. Αρχικά, η συμμετοχή του περιοριζόταν σε μερικές μόνο λέξεις, σταδιακά όμως οι ατάκες του άρχισαν να πληθαίνουν, μέχρι που πήρε και τον πρώτο του ρόλο. Ο Μπόμπος, με το χαρακτηριστικό δήθεν κλάμα του, είναι ο ρόλος με τον οποίο ταυτίστηκε, ενώ αξέχαστες παραμένουν οι ταινίες που πρωταγωνίστησε με τον Θανάση Βέγγο. Πρωταγωνίστησε σε αρκετές ταινίες στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, όπως στη Ρόδα, τσάντα και κοπάνα του Όμηρου Ευστρατιάδη, με μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Ο ηθοποιός σε όλη του τη ζωή υπήρξε μανιώδης καπνιστής. Όσοι τον γνώρισαν λένε πως κάπνιζε ότι μάρκα έβρισκε μπροστά του και όταν οι δικοί του άνθρωποι τον παρότρυναν να το ελαττώσει, εκείνος απαντούσε πως «το τσιγάρο ήταν ο τρόπος του για να ξεδίνει από τα βάσανα»... Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 51 ετών στις 9 Οκτωβρίου του 1983, πριν 34 χρόνια. Μόλις δυο χρόνια πριν το θάνατο του είχε έρθει στον κόσμο η κόρη του, την οποία απέκτησε με την ηθοποιό Ζωή Μυρίτη. Ήταν αδελφός της ηθοποιού Μαίρης Θηβαίου και θείος του τραγουδοποιού Χρήστου Θηβαίου. Ο Αντώνης Παπαδόπουλος ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός και ένας καλός και ευγενέστατος άνθρωπος που άφησε τα δικό του μοναδικό αποτύπωμα στο οικοδόμημα του ελληνικού πολιτισμού.

 

«Γράμματα στην Αγαπημένη»: Ο δίκος ζωής του Μάνου Λοΐζου που βρέθηκε τυχαία στα σκουπίδια της Κολούμπια

Τρυφερός, μαχητικός, ευαίσθητος, ο Μάνος Λοΐζος ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς της εποχής μας.

Ο Μάνος Λοϊζος θεωρούσε ως έργο ζωής του τον δίσκο «Γράμματα στην αγαπημένη», με μελοποιημένα ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ σε ελληνική απόδοση του Γιάννη Ρίτσου.
Είχε ξεκινήσει από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 να δουλεύει πάνω στα συγκεκριμένα ποιήματα, ενώ γύρω στο 1975-76 έκανε τις πρώτες απόπειρες ηχογράφησης στο στούντιο της Κολούμπια. Ως ερμηνευτής προοριζόταν ο Μανώλης Ρασούλης.
Ο τίτλος του δίσκου ήταν έτοιμος, «Γράμματα στην αγαπημένη», που εμπνεύστηκε ο τραγουδοποιός από την ποιητική συλλογή του Ναζίμ Χικμέτ «Επιστολές και ποιήματα 1942-1946», η οποία είχε κυκλοφορήσει από τον Κέδρο στη μετάφραση πάντα του Ρίτσου. Τελικά, όμως, τον πρόλαβε ο απρόσμενος θάνατος στη Μόσχα της τότε Σοβιετικής Ένωσης.
Ο δίσκος εκδόθηκε τελικά το 1983, ένα χρόνο μετά το θάνατό του.

Πάει ο ήλιος…πάει και η Αμοργός…

Μαζευόμασταν στην πλατεία και φορούσαμε τα «καλά» μας. Αυτά που τέλος πάντων είχαμε τότε για επίσημα ρούχα σε ιδιαίτερες περιπτώσεις. Αυτοί που συμμετείχαν στην παρέλαση φορούσαν  μπλε πουλόβερ  με το διακριτικό σήμα του σχολείου στο στήθος. Οι αργοπορημένοι θα μας συναντούσαν στο μαγαζί του «Άκρον Ίλιον Κρυστάλ». Στην γωνία Ηρώων Πολυτεχνείου 40 και Σωτήρος Διός, το στέκι της παρέλασης. Κατεβαίναμε την Σαχτούρη και τραγουδάγαμε για τον Έφεδρο Ανθυπολοχαγό από την Αμοργό που έχασε την ζωή του στο Αλβανικό μέτωπο. Κάποια νησιώτική φλέβα έτρεχε και από το δικό μας αίμα, Κάρπαθος, Χίος, Ικαρία, Αίγινα, και το τραγούδι γινόταν δικό μας, μας αφορούσε. Όταν ξεκίναγε η παρέλαση οι συμμετέχοντες έπαιρναν το σοβαρό του ύφος και οι υπόλοιποι από έξω άρχιζαν τα πειράγματα. Σε κάθε σχολείο που περνούσε όλο και κάποιο όνομα θα δονούσε τον αέρα. Όλο και κάποιο κεφάλι θα γύριζε χαμογελαστό.

Η φωτογραφία από το Κεφαλοβρύσι Βιάννου στη Κρήτη που τα λόγια είναι περιττά…

Η φωτογραφία ατή κάνει το γύρο του διαδικτύου στα κοινωνικά δίκτυα και σε μπλόγκς. Πραγματικά το λόγια είναι περιττά… – H ιστορία πίσω από τη φωτό “Σ’ αυτό εδώ το μετόχι στις 14-9-1943 σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς, αφού βασανίσθηκαν απάνθρωπα, τα παιδιά του Γεώργιου Βερβελάκη από το Κεφαλοβρύσι Βιάννου, Ευαγγελία 8 ετών, Μαρία 12 ετών, Στυλιανός 15 ετών Γιατί αρνήθηκαν να δείξουν που είχε κρυφθεί ο πατέρας τους” Μία φωτογραφία από την πλάκα που έχει τοποθετηθεί, εκεί που οι γερμανοί ναζί δολοφόνησαν τρία παιδιά, επειδή δεν ήθελαν να καταδώσουν τον πατέρα τους κυκλοφορεί εντονότατα στο διαδίκτυο, στις σελίδες των χρηστών του facebook που τη δημοσιοποιούν ενώ πολλοί εκφράζουν την οργή τους για την αναγόρευση του Χάινς Ρίχτερ σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Ο γκρεμιστής και ο κτίστης…

  

Σήμερα, γιορτάζουμε το μεγάλο ΟΧΙ  που είπαν πριν μερικά χρόνια, αδέρφια μας έλληνες και έχυσαν το αίμα τους για να είμαστε εμείς  ελεύθεροι. Το πόσο ελεύθεροι ήμαστε  είναι μια συζήτηση που πάντα χρειάζεται τον χρόνο της, τον κατάλληλο καιρό της, αλλά που πρέπει να απαντηθεί, έπρεπε να είχε απαντηθεί. Τέτοιες μέρες όταν ήμασταν παιδιά και το σχολείο μας δεν συμμετείχε στην παρέλαση, οι γονείς μας, μας έπαιρναν από το χέρι, κατηφορίζαμε την Σαχτούρη και φτάναμε κρατώντας ένα σημαιάκι  δίπλα από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για να παρακολουθήσουμε την παρέλαση. Θυμάμαι πάνε χρόνια, θα ήταν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού όταν σε μια τέτοια επέτειο, ένας πολιτιστικός σύλλογος μοίραζε ένα μικρό φυλλάδιο με ένα ποίημα του μεγάλου Ποιητή μας, Κωστή Παλαμά με τίτλο: «Ο γκρεμιστής και ο κτίστης» τόσο επίκαιρο που πάντα στοιχειώνει την σκέψη μου. Το ποίημα έλεγε: 

Μη με ρωτάς...

Ένα υπέροχο τραγούδι του Μάνου Λοίζου που γράφτηκε το 1974 σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και εδώ το τραγουδάει μοναδικά ο Χρήστος Θηβαίος.

Κώστας Ζουρδός

Του Αγίου Νέστορα…

Σήμερα 27 Οκτωβρίου η Εκκλησία μας τιμάει την μνήμη του Αγίου Νέστορα, κατακόμβη-παρεκκλήσι του Αγίου, υπάρχει στην ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιά. Από το συναξάρι διαβάζουμε για τον Άγιο Νέστορα ότι ήταν πολύ νέος στην ηλικία, ωραίος στην όψη και γνώριμος του Αγίου και ενδόξου Δημητρίου. Ο Νέστορας βλέποντας ότι ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός χαιρόταν για τις νίκες κάποιου σωματώδους βαρβάρου, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνεια του. Βλέποντας όμως και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος. Πήγε λοιπόν στη φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο Μεγαλομάρτυρας, και έπεσε στα πόδια του. Δούλε του Θεού Δημήτριε, είπε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με το Λυαίο, γι' αυτό προσευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού. Ο Άγιος, αφού τον σφράγισε με το σημείο του τιμίου Σταυρού, του είπε ότι και το Λυαίο θα νικήσει και για το Χριστό θα μαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ο Νέστορας μπήκε στο στάδιο χωρίς φόβο και αναφώνησε: «Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοί». Και αφού πολέμησε με το Λυαίο, του κατάφερε δυνατό χτύπημα με το μαχαίρι του στην καρδιά και τον θανάτωσε. Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, διέταξε και σκότωσαν με λόγχη το Νέστορα, αλλά και το Δημήτριο. Η ενορία του Αγίου Βασιλείου στην μνήμη του Αγίου Νέστορα ονομάτισε την κατακόμβη της, ένα παρεκκλήσιο μέσα στον ναό, και ο Άγιος έγινε προστάτης των νέων της ενορίας.

Ένα συν ένα ίσον το παν, και δυο μείων ένα ίσον τίποτα…

Υπάρχουν φίλοι αγαπημένοι που δεν περιγράφονται με λόγια. Δεν μπορούν να μπουν μέσα στα καλούπια των λέξεων. Δεν εγκλωβίζονται στα νοήματα και στις έννοιες που εσύ θέλεις να τους αποδώσεις. Υπάρχουν πάντα ελεύθεροι και αδέσμευτοι από τα στερεότυπα και τις ταμπέλες που άλλοι τους βάζουν για ταυτότητα. Που χαράζουν το δρόμο της καρδιάς και που δεν θέλουν να τον βαδίσουν μόνοι.

Άστεγο το όνειρο…

                                    Ένα συγκλονιστικό βίντεο για το Δημοτικό μας Σχολείο.

Πριν λίγες ώρες η αγαπημένη φίλη Ειρήνη Δασκαλάκη μου έστειλε ένα συγκλονιστικό βίντεο για την ερήμωση του παλαιού μας σχολείου. Θέλω να ευχαριστήσω την ίδια αλλά και τους δημιουργούς του. Ήταν πραγματικά δύσκολο και τολμηρό εγχείρημα να τρυπώσουν στο σχολείο και να βγάλουν αυτές τις συγκλονιστικές φωτογραφίες. Στο ενάμιση λεπτό που διαρκεί το βίντεο, ανάμεικτα συναισθήματα σου συντρίβουν την καρδία. Πόνος, αγανάκτηση, οργή. Χιλιάδες μαθητές σε αυτό το κτίριο στέγασαν τα όνειρά τους και βγήκαν με την σχεδία τους στην ζωή. Κάποιοι τα κατάφεραν. Κάποιοι όχι. Ξέρω πως αν το δεις, θα νιώσεις ένα σφίξιμο στην καρδιά. Πρέπει να το δεις. Δεν μπορώ να σου πω, πως πρέπει να αντιδράσεις, να αντιδράσουμε. Μην νομίζεις ότι δεν υπάρχουν τέρατα, μόνο και μόνο επειδή το δάσος είναι ήσυχο. Θέλουν να μας το παρουσιάζουν έτσι. Τα καταφέρνουν. Πρέπει να ξυπνήσουμε. Και μετά να ξυπνήσουμε αυτούς που κοιμούνται, όχι αυτούς που ονειρεύονται. Αν μπορείς να σταθείς όρθιος στα συντρίμμια του ονείρου σου βγήκες νικητής. Μα ήμασταν πάντα νικητές. Τι πάθαμε τώρα…

Κώστας Ζουρδός

«Ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος»… 60 χρόνια χωρίς τον Νίκο Καζαντζάκη.

 

Στις 26 Οκτωβρίου του 1957, άφησε την τελευταία του πνοή στο Φράιμπουργκ της Δυτικής Γερμανίας ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς παγκοσμίως, ο Νίκος Καζαντζάκης. Για να τιμήσουμε την μνήμη του μεγάλου πνευματικού δημιουργού,  θα παρουσιάζουμε, δύο βίντεο, το ένα αφορά τη ζωή του και το άλλο περιέχει την τελευταία του συνέντευξη.

Ένα αιώνιο γεμάτο αγάπη παιδί…

Είχαμε να συναντηθούμε χρόνια. Το έφερε η μοίρα τη Δευτέρα να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι για μια παρουσίαση βιβλίου. Δεν άλλαξε τίποτα, πάνω του, γύρω του, μέσα του. Απλός. Καταδεκτικός. Πάντα χαμογελαστός και με διάθεση καρδιάς φορτωμένη από αγάπη. Εδώ και μερικά χρόνια η Εκκλησία τον έχει καταστήσει ποιμένα στην Μητρόπολη Κώου και Νισύρου, μα η εκκλησιαστική του διακονία δεν έχει ξεριζώσει από μέσα του αυτό το μοναδικό αιώνιο παιδί.

Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός…

Στην ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιά σε τακτά χρονικά διαστήματα οι κληρικοί του Ναού παρέδιδαν μαθήματα λειτουργικής και ερμηνείας των κειμένων που κάθε Κυριακή ακουγόντουσαν στην λατρευτική σύναξη. Τις περισσότερες φορές τα μαθήματα αυτά τα παρέδιδε ο π. Ιγνάτιος Παπασπηλιόπουλος και συγκέντρωναν το ενδιαφέρον των παιδιών που τα παρακολουθούσαν με μεγάλη χαρά.

«ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει… 2017»: Παρουσίαση του βιβλίου του π. Γεωργίου Δορμπαράκη (video)

«Ιστορίες καινές και παλαιές, με φόντο το πετραχήλι».
Στα πλαίσια του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, ο Σεβ. Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, ο Αρχιμ. Καλλίνικος Μαυρολέων και ο Καθηγητής Πανεπιστημίου κ. Μηνάς Αλεξιάδης παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη «…δι εμού του αμαρτωλού».

Πηγή: Συνοδοιπορία

Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και ένας δρόμος…

Μετά την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία τρέχαμε στα σπίτια μας για να αλλάξουμε από τα «καλά ρούχα» τα κυριακάτικα αυτά που φορούσαμε για να πάμε στην Εκκλησία.  Βάζαμε τα αθλητικά μας και στο πέρασμα μας πριν την πλατεία χτυπούσαμε τα κουδούνια των φίλων μας και τους φωνάζαμε από το δρόμο: θα έρθεις; Δεν προλάβαινε η φράση να ακουστεί και ο φίλος είχε πεταχτεί έτοιμος στο δρόμο για να μας ακολουθήσει.

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Θα ήθελα να ξεκινήσω το κείμενό μου αυτό με μια αναφορά σε δύο θέματα που με έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα.

Το πρώτο αφορά το μέλλον και είναι η κριτική μου για την αλλοίωση του Πολιτεύματος. Το δεύτερο έχει να κάνει με το πρόσφατο παρελθόν, την ίδρυση της Σπίθας και την πρότασή μου για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα μπορούσε όχι μόνο να λειτουργήσει σαν όργανο που θα μας έβγαζε από την κρίση αλλά και να αποτελέσει τη μεγάλη ιστορική ευκαιρία που θα μας οδηγούσε στην αυτοτέλεια της χώρας και από κει στην κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας.
Πιστεύω ότι θα πρέπει το συντομότερο να γίνει μια νέα αναθεώρηση του Συντάγματος που να ξαναφέρει τη χαμένη ισορροπία ανάμεσα στους τέσσερις θεσμούς (Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νομοθετική Εξουσία, Εκτελεστική Εξουσία, Δικαιοσύνη) που ο νομοθέτης επάνω σ' αυτές τις τέσσερις κολόνες στήριξε την «πολυκατοικία» του Συντάγματος του 1976. Φανταστείτε τώρα σε ένα τέτοιο μεγάλο κτίριο να γκρεμίσουν τη μία από τις τέσσερις κολόνες που το στηρίζουν. Μα κι αν δεν σωριαστεί σε ερείπια, θα γέρνει επικίνδυνα, με φόβο μια μέρα να πέσει. Στο μεταξύ όσοι ζούνε μέσα εκεί θα πρέπει να ζούνε σε μια διαρκή ανωμαλία. Αλλοτε να σκαρφαλώνουν από δωμάτιο σε δωμάτιο κι άλλοτε να γλιστράνε από το μπάνιο στην τραπεζαρία.

Ποιά Μπαρτσελόνα;...

Πριν λίγες ημέρες η Ισπανική ομάδα Μπαρτσελόνα, ίσως η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, έπαιξε με τον Ολυμπιακό, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό ποδοσφαιρικά για όλη την Ελλάδα. Η Μπαρτσελόνα είναι τυχερή γιατί δεν είχε αντιμετωπίσει ποτέ την ομάδα του Αγίου Βασιλείου της παραπάνω φωτογραφίας. Με αυτούς τους καταπληκτικούς παίκτες κάθε ομάδα σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου θα τα είχε βρει σκούρα. Πολλά πράγματα μπορεί να σας εντυπωσιάζουν από τους αγαπημένους φίλους της φωτογραφίας. Το εντυπωσιακότερο για μένα είναι πως μετρώντας τους παίκτες τους έβγαλα έντεκα μαζί με τον Γιώργο Κοντό. Δεν ήξερα ότι έπαιζε ποδόσφαιρο. Η έρευνα μου λέει ότι μιλάμε για μεγάλο ποδοσφαιρικό κεφάλαιο της εποχής. Κρίμα που δεν τον θυμάμαι να αγωνίζεται ποδοσφαιρικά. Η παραπάνω ποδοσφαιρική ομάδα του Αγίου Βασιλείου ήταν σπουδαία ομάδα. Και η Μπαρτσελόνα; Ποια Μπαρτσελόνα!!! 

Κώστας Ζουρδός

Γλύκα από αντοχή…

Πόσα πράγματα μπορούν να χωρέσουν σε λίγα τετραγωνικά; Πόσα γεγονότα, αναμνήσεις, στιγμές και σημαντικά περιστατικά; Πάντα στις παρέες που γράφουν ιστορία αυτό που αναμετράτε είναι τα πρόσωπα, η διάρκεια και ο χρόνος. Αν κάτι πρέπει να μείνει στην ιστορία, αν κάτι γράφει ιστορία, αυτό είναι συνάρτηση των προσώπων και τις δράσεις τους. Και όλα αυτά τα ντύνει ο χρόνος με την αίγλη του σπουδαίου, του ιστορικού. Και τα μαρτυρούν τα χείλη και οι ψυχές των ανθρώπων που είναι τα πραγματικά ζωντανά αντικείμενα της ιστορίας. Οι ιστορίες όμως γράφονται και σε τόπους που τις καθιστούν ζωντανές, υπαρκτές. Ένας τέτοιος τόπος-χώρος που ζήσαμε σημαντικές στιγμές ήταν και η Παπανικολή 1, το σπίτι του Νίκου ( Καλλίνικου) Μαυρολέων, που πέρασαν από εκεί εκατοντάδες άνθρωποι και έζησαν αξέχαστες στιγμές. Με όλα τα συναισθήματα. Χαρά, λύπη, προβληματισμός, όνειρα. Η Παπανικολή 1 είναι τόπος της ιστορίας μας, της καρδιάς μας.

Γεμάτος ουρανός…

Δύσκολη μέρα σήμερα. Μελαγχολική. Από αυτές που θέλεις να περάσουν γρήγορα. Που η καθημερινότητα πρέπει να σε πνίξει και να μην έχεις ούτε ένα λεπτό να σκεφτείς τίποτα. Δεν γίνετε. Η αναμέτρηση με την πραγματικότητα είναι τελικά η λύτρωση, η σωτηρία. Όχι ότι θα αποδέχεσαι τα γεγονότα αλλά θα ξέρεις να τα διαχειρίζεσαι. Σαν σήμερα πριν τέσσερα χρόνια έφυγε από τη ζωή ο Πατέρας μου, την ημέρα των γενεθλίων της μητέρας μου που τώρα και εκείνη είναι στους ουρανούς. Ήταν το τελευταίο δώρο που της έκανε για να την ξεκουράσει. Δεν είναι μέρα για πολλά λόγια. Ίσως είναι καλύτερα να αφήσουμε την ημέρα να κυλήσει και να μας παρασύρει όπως εκείνη θέλει. Να αφήσεις απλά τον εαυτό σου να ταξιδεύσει για λίγο στις γλυκές αναμνήσεις μιας ζωής και να πεις ένα μεγάλο ευχαριστώ στον γεμάτο ουρανό που τα αγαπημένα πρόσωπα που τον κατοικούν ακόμα ανησυχούν για εσένα…

Κώστας Ζουρδός

Αναστάσιμη διάβαση….

                                                  Στον Π. Γεώργιο Δορμπαράκη

 Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να αποδείξουν την αξία τους ακόμα κι αν γνωρίζουν πως δεν κατέχουν καμία. Υπάρχουν άλλοι που είναι τυχαιότητες της μοίρας και της επιλογής. Και υπάρχουν και κάποιοι λίγοι κάπως παράταιροι στην αρχή που προσπαθούν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους μέσα από τον άλλον. Που γνωρίζουν πως η κινητήρια δύναμη της ζωής είναι η αγάπη. Που δεν φωνασκούν στην αγορά για εύκολο εντυπωσιασμό. Δεν επεξεργάζονται και ενδίδουν στα σχήματα του κόσμου που κατασκευάζουν εικόνες και προσωπεία. Που γνωρίζουν ότι η αγάπη για τον Θεό περνάει μέσα από την αποδοχή και την αγάπη στον συνάνθρωπο, που είναι αγάπη ματωμένη. Πρέπει να ματώσεις για να συναντήσεις τον άλλο. Να ματώσεις στην απόρριψη, στην υπομονή, στην προσευχή, στην λοιδορία. Να σταυρωθείς για να γίνεις για τον κόσμο όλο μια αναστάσιμη ανθρώπινη διάβαση που θα περάσει τους αγαπημένους στην αληθινή ζωή εκεί που τα πρόσωπα συναντιούνται μόνο με την αλήθεια τους και την σωτηρία. Μια Αναστάσιμη διάβαση για τους ανθρώπους είναι ο π. Γεώργιος Δορμπαράκης.

Γείτονες της μνήμης…

Δεν γράφει για όλους μας η ιστορία μια αράδα στα κιτάπια της. Δεν καταδέχεται να ρίξει μια ματιά να αρθρώσει μία λέξη, έναν λόγο έστω και μικρό ευχαριστίας ή ευγνωμοσύνης για τους απλούς ανθρώπους. Ασχολείται μόνο για τους επιφανείς αυτούς που άσκησαν εξουσία, που με τα καλοραμμένα κουστούμια τους περπάτησαν στα κοσμικά σαλόνια πάντα για το καλό του λαού. Πριν ασχοληθεί μαζί τους η ιστορία είχαν αναλάβει οι καλοπληρωμένες πένες που με την γραφίδα τους κατασκεύασαν τον νάνο σε πρίγκιπα. Ποια είναι αυτή η ιστορία, ποιος την γράφει, και πως μπορεί να σβήσει τις δικές μας μνήμες; Δεν μπορεί. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γκρεμίσουν την παιδικότητα μέσα μας και να καταπίνουμε αδιαμαρτύρητα όλα τα κίβδηλα που με το τέχνασμα της χρυσόσκονης λάμπουν στο πρόσκαιρο. Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονία και έχουμε τις ίδιες παιδικές μνήμες από ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, που με την παρουσία τους και την συμπεριφορά τους χρωμάτισαν μια μικρή κοιτίδα της καρδιάς μας, παράταιρα με τα δικά τους χρώματα. Μια τέτοια παρουσία ήταν και ο Γιάννης που διακονεί πολλές δεκαετίες τώρα την ενορία του Αγίου Βασιλείου.

Έκθεση ζωγραφικής με την δύναμη της Αγάπης…

Για τα μεγάλα και ποικίλα χαρίσματα του π. Ιγνατίου Παπασπηλιόπουλου έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές και έχουμε προσπαθήσει να σκιαγραφήσουμε το εύρος της πνευματικής του προσωπικότητας και το μέγεθος της προσφοράς του για πάνω από τέσσερις δεκαετίες στον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς. Μια προσφορά που καταγράφετε στις σπουδαίες σελίδες της ιστορίας της Μητροπόλεως Πειραιώς και αγγίζει όλους τους τομείς της εκκλησιαστικής διακονίας.

Jumbo, η δημοκρατία της προπαγάνδας; ….

  

Το να χειρίζεται μια επιχείρηση τον τρόπο που θέλει να προβάλει τα προϊόντα της ασφαλώς είναι αναφαίρετο δικαίωμα της και συνήθως ρυθμίζετε μέσα από τους κανόνες της αγοράς που δυστυχώς στην Ελλάδα ποτέ δε υπήρχαν ή κι αν κάποτε υπήρξαν ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Γιατί μια επιχείρηση που τα περισσότερα προϊόντα της απευθύνονται σε παιδιά παίρνει θέση σε ένα κοινωνικό ζήτημα και βιάζετε να δώσει την δική της τοποθέτηση και εικόνα στον νόμο για τον προσδιορισμό του φύλλου; Το πρώτο πράγμα που επιδιώκει μια επιχείρηση για να κάνει τα προϊόντα της μαζικά είναι να τα διδάξει και να τα συνδέσει με ασυνείδητες επιθυμίες για να πείσει τον κόσμο να αγοράσει πράγματα που δεν χρειάζεται. Αυτή  η διδαχή και η σύνδεση των προϊόντων με τις ασυνείδητες επιθυμίες βοηθάει στον έλεγχο των μαζών και ο κόσμος γίνεται πειθήνιος και ευτυχισμένος. Η καταναλωτική δύναμη μιας επιχείρησης πρέπει να επηρεάζει συνεχώς τους φόβους και τις επιθυμίες. Δεν είναι τυχαίο που αυτές οι επιχειρήσεις στα καταστήματα τους προβάλλουν τα προϊόντα τους σε διατάξεις όγκου για να εντυπωσιαστεί και να αγοράσει το μάτι και σπέρνει τον φόβο για τον νονό που δεν έχει να αγοράσει λαμπάδα, για την συμμετοχή του σε έθιμα που έχουν αξία μόνο όταν μπορείς να συμμετάσχεις σε αυτά καταναλωτικά.

Ο δρόμος της απλότητας...

                                           στον π. Χρυσόστομο Καράμπελα

Ζούμε σε μια εποχή με κυρίαρχα στοιχεία την ταχύτητα, την μοναξιά, την αποξένωση και την συσσώρευση καθημερινών αλλαγών. Οι ρυθμοί της εποχής μας είναι ιλιγγιώδεις. Η τεχνολογία, το πολιτικό-οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, οι πληροφορίες, οι ειδήσεις, οι γνώσεις και η καθημερινότητα κινούνται σε ρυθμούς πρωτόγνωρους για την ανθρωπότητα. Η συσσώρευση είναι το άλλο κυρίαρχο χαρακτηριστικό. Το υλικό και πνευματικό κεφάλαιο, τα δεδομένα και οι γνώσεις, οι απαιτήσεις και οι ανάγκες συσσωρεύονται σε κλίμακα επίσης πρωτόγνωρη για τα ανθρώπινα δεδομένα. Από όλα τα παραπάνω, όλοι μας είμαστε κουρασμένοι από την έλλειψη απλότητας που μας κρύβει την αληθινή ζωή και που την αναζητούμε με πόνο. Στις μέρες μας αυτή η χαμηλή φωνή της απλότητας εξακολουθεί να ακούγετε επίμονα και ας μην κραυγάζει γιατί με την παρουσία της  καταγράφει την περιθωριοποίηση των ανθρώπων, την ισοπέδωση των αξιών, την μοναξιά, τον εγκλωβισμό σε ρόλους και προσωπεία. Ένας τέτοιος άνθρωπος της απλότητας είναι και ο π. Χρυσόστομος που δεν χρειάζεται να κάνει θόρυβο για να δηλώσει έντονα ότι είναι παρόν.

Παιδείας, Πείνα και Δίψα…

Η Ράντικα και η Γιοσάντα είναι δυο κορίτσια που ζουν σε ένα απομακρυσμένο χωριό των Ιμαλαΐων και κάθε μέρα χρειάζονται έξι περίπου ώρες για να πάνε στο σχολείο τους, διατρέχοντας εκατοντάδες κινδύνους. Τα δύο αδέρφια δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να εγκαταλείψουν το σχολείο καθότι η μόρφωση τους αποτελεί το καλύτερο αντικλείδι που θα τις βοηθήσει να αποδράσουν από την πραγματικότητα που ζουν σε μια καλύτερη ζωή. Κάθε μέρα πραγματοποιούν ένα πολύωρο ταξίδι για να φτάσουν στο σχολείο τους, δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να το αναβάλουν.

Δεν υπάρχει «του χρόνου»

 Ρέα Βιτάλη 

Ο Παπαντώνης, από το Κτικάδος της Τήνου φέτος δεν ήρθε στο αποχαιρετιστήριο τραπέζι. Φύγαμε απρογραμμάτιστα και δεν τα κατάφερε. Κι όσο αν έλεγα «δεν πειράζει, να ήμαστε καλά, του χρόνου» ήταν εκείνο το τηλεφώνημα που με έκανε να θυμάμαι τον παπά που έλεγε «να προσεύχεστε για μένα». Εμείς..

Ήταν, να τον γνωρίσω. Ήταν, να μπω εκείνο το πρωί της Κυριακής στο ναό των οκτώ, βία δέκα πιστών με τον Κώστα μωρό, πολύ μωρό, στην αγκαλιά μου. Ήταν, εκείνη η συγκλονιστική φωνή που έψελνε να με κρατήσει εκστατική μέχρι που το μωρό άρχισε να δυσανασχετεί και ‘γω, αμήχανη, ότι μπορεί να ενοχλώ τους οκτώ, βία δέκα πιστούς προχώρησα πατώντας στα νύχια προς την έξοδο. Εκείνος σταμάτησε τη λειτουργία και είπε «μόνο χαρά είναι ν΄ακούγεται φωνή μωρού» και έμεινα. Ήταν, να πω μέσα μου από την πρώτη στιγμή «ετούτος ο παππάς είναι διαφορετικός». Και δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά μ΄ άρεσε έκτοτε να πηγαίνω στο δικό του εκκλησίασμα. Στο χωριό Κτικάδος στην Τήνο.

Ήταν να του πω, στα πρώτα στάδια της γνωριμίας μας, γιατί ένοιωθα ότι έπρεπε να ήμαστε εξηγημένοι «Παπαντώνη δεν είμαι άθεη αλλά είμαι άθρησκη» και εκείνος μου είπε, με τα πιο επιεική μάτια που είχα ποτέ συναντήσει στη ζωή μου, «αυτό Ρέα μου είναι δική σου υπόθεση. Δεν αφορά εμένα».

Το δικό μας ποδόσφαιρο…

 Όταν ήμασταν μικροί  εκεί στις αρχές του 1980 τα κανάλια της τηλεόρασης ήτανε δύο και το πρόγραμμα περιορισμένο, όσο για αθλητικές μεταδώσεις ούτε συζήτηση αυτές τις ζούσαμε μόνο με το αυτί, ραδιόφωνο. Κι αν καμία φορά κάποια Κυριακή ο πατέρας μας  ή κάποιος αγαπημένος θείος μας έπαιρνε από το χέρι και  πηγαίναμε στο γήπεδο ήταν σα να ζούσαμε ένα μεγάλο όνειρο που δεν θέλαμε να τελειώσει και το διηγούμασταν όλη την εβδομάδα στους συμμαθητές μας στο σχολείο.

Αναζητώντας την Ευτυχία – με τον Γιάννη Μπέζο

 Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης

Η Τέχνη δεν είναι πίστη - oι πιστοί είναι μόνον για την εκκλησία, πιστεύει ο ηθοποιός, που μίλησε στο Protagon για την αναζήτηση της... Ευτυχίας του και για το πώς το κοινό χειροκροτά και τον εαυτό του

«Σας αρέσει το κλειδοκύμβαλο; Να σας βαρέσω κάτι;» Ας το πούμε από την αρχή για να βγει από τη μέση. Πάντα επιστρέφουμε σε θρυλικές ατάκες σαν αυτή της Ευτυχίας (Γεωργίας Βασιλειάδου) για να σκάσει τ’ αχείλι μας στα δύσκολα. Και το ελληνικό θέατρο επιστρέφει ακόμη και σε κινηματογραφικά σενάρια, όπως τούτο των Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη, για τον ίδιο λόγο. Ο Γιάννης Μπέζος επιστρέφει, έτσι κι αλλιώς, πάντα στην κωμωδία κάθε μορφής. Και έτσι από την επιτυχημένη του καλοκαιρινή και αριστοφανική «Λυσιστράτη» δεν είναι τυχαίο ότι επιστρέφει «σε μια σπουδαία κωμωδία που έχει στοιχεία ακόμη και από τον Λαμπίς», όπως πιστεύει, σαν τους «Γαμπρούς της ευτυχίας». Και δη σε ένα θέατρο, το Προσκήνιο, του οποίου υπήρξε ανάδοχος – νονός, πως το λένε – το 2007 και στο οποίο φιλοδοξεί να μείνει κάποια χρόνια. Και τότε, στις απαρχές του Προσκηνίου, με το σαιξπηρικό «Ημέρωμα της στρίγγλας», με Κατερίνα την Ναταλία Τσαλίκη, είχε συνεργαστεί με την πολύ καλή κωμικό Δάφνη Λαμπρόγιαννη. Όπως και αργότερα στον «Ήρωα με παντούφλες» ή στον «Φιλάργυρο» του Μολιέρου.

Έκθεση « ΚΑΛΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ» πενήντα χρόνια πριν…

Ξεκινώντας  πριν λίγες μέρες ένα μικρό αφιέρωμα για το βιβλίο που τόσο αγαπήθηκε και προβλήθηκε σε όλους τους ενορίτες, ανεξαρτήτου ηλικίας, από την ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιά ,  έχοντας καταγράψει για την ιστορική μνήμη Γιορτές Βιβλίου στα σύγχρονα μας χρόνια και παρουσιάζοντας τους  Αγιοβασιλειώτες συγγράφεις, κρίνουμε σκόπιμο να κλείσουμε αυτήν την μικρή ιστορική αναδρομή με μια έκθεση βιβλίου που έγινε περίπου στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Τιμητική Εκδήλωση για τον συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο

Την Δευτέρα 9 Μαίου 2016 ο Δήμος Πειραιά, τίμησε τον Πειραιώτη Συγγραφέα κ. Διονύση Χαριτόπουλο για την προσφορά του στον Πολιτισμό και την Παιδεία. Ττην εξαιρετική αυτή εκδήλωση που ο κόσμος κατέκλυσε το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, διοργάνωσε η Διεύθυνση Παιδείας του Δήμου Πειραιά και την παρουσίασε η Δημοσιογράφος κ. Πόπη Τσαπανίδου. Γιά τον συγγραφέα μίλησαν: ο κ. Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο κ. Γιάννης Ευσταθιάδης, ο κ. Γιάννης Ξανθούλης και ο κ. Λευτέρης Παπαδόπουλος. Αποσπάσματα απο το έργο του συγγραφέα, διάβασε ο Ηθοποιός Γιώργος Κιμούλης. Σας παρουσιάζουμε ένα βίντεο με φωτογραφίες για να θυμηθούμε την σπουδαιά αυτή εκδήλωση.

Αγάπη στα χαλάσματα…

                                                      Στον π. Πορφύριο Αουάντ

Γνωριστήκαμε το μακρινό  1998 σε ένα συνέδριο κατηχητών της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και αμέσως δύο άνθρωποι με διαφορετικές καταγωγές αλλά με κοινό προορισμό έστησαν μια φιλία που ακόμα και σήμερα είκοσι χρόνια μετά και ας έχουν μεσολαβήσει λίγες συναντήσεις μεταξύ μας, σιγοκαεί άσβεστη και δυνατή. Εγώ ένα παιδί της πόλης και εκείνος γεννημένος στην Παλαιστίνη, μοιάζουμε με ένα πάζλ που τα κομμάτια τους δύσκολα θα ταιριάξουν αλλά στην Εκκλησία δεν ταιριάζουν πάντα τα κοινά αλλά και τα ανόμοια, περισσότερο αυτά, γιατί ένα μόνο πράγμα χρειάζεσαι μια συγκολλητική κόλλα έχεις ανάγκη, την αγάπη και η καρδιά του π. Πορφύριου την έχει σε μεγάλο περίσσευμα. Πριν από λίγα χρόνια ο π. Πορφύριος πήγε σε ένα ερειπωμένο μοναστήρι στην Χαλέπα της Κρήτης και με την αγάπη του το ανέστησε.

Αλέξη άργησες…

Σε δικαιολογώ γιατί όταν ήμασταν νεότεροι και εμείς πηγαίναμε στον στρατό, εσύ, είχες βέβαιά πολλές δουλειές, καταλήψεις, αφισοκολλήσεις, συνεδριάσεις, μοίρασμα του Ριζοσπάστη στον ηλεκτρικό ( τι σου θύμισα τώρα, παιδική σου αμαρτία ) και  τσιπουράκια με την παλιό παρέα που τώρα κυβερνάει. Είδες χιούμορ οι έλληνες. Α! Και μια και το αρχίσαμε δεν φέρνεις και  νόμο για την αλλαγή της ηλικίας στην αστυνομική ταυτότητα,  θα μας υποχρέωνες και ας μην δείχναμε νέοι όπως στην φωτογραφία. Και όπως θα κατάλαβες κάπου πετάξαμε και εμείς, όλοι κάπου έχουμε πετάξει. Και όπως λέγανε οι έμπειροι πιλότοι, το πρόβλημα με την πρώτη πτήση είναι να μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα. Μήπως το ενδεχόμενο να το κοιτάζαμε λίγο σοβαρά;

Κώστας Ζουρδός

Με λένε Πείνα σε λένε Αγάπη;….

                                                  Στον π. Συμεών Βενετσιάνο

Τα Χριστούγεννα του 1984 η εφημερίδα των νέων του Αγίου Βασιλείου Πειραιά Πρωτοπόροι, κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τίτλο: Με λένε πείνα σε λένε αγάπη; και δημιουργεί μεγάλη αίσθηση με το περιεχόμενο του κειμένου και τα νοήματα του. Το κείμενο της εφημερίδας καυτηριάζει τις συνθήκες φτώχειας και πείνας στην οποία βρίσκονται εκατομμύρια παιδιά  στον πλανήτη και κυρίως στις λεγόμενες χώρες του τρίτου κόσμου και κλείνει με την έκκλησή όλοι να γίνουμε άνθρωποι της Αγάπης και να βοηθήσουμε τους αδερφούς μας όπου και αν είναι, όποιοι και αν είναι, που δοκιμάζονται στις σκληρές συνθήκες της εξαθλίωσης και της πείνας. Το κείμενο έχει γράψει ο Φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιά ( Βιομηχανική Σχολή, τότε ) και κατηχητής της ενορίας του Αγίου Βασιλείου, Μανώλης Βενετσιάνος.

Συγγραφέας, είναι πάντα εκεί, που τέλειωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς.

                                       Αγιοβασιλειώτες Συγγραφείς- Β! ΜΕΡΟΣ

Τον Δεκέμβριο του 2002 ο π. Συμεών Βενετσιάνος θα εκδώσει το βιβλίο του: Μεγάλη Τεσσαρακοστή η Ψυχωφελής με κείμενα γύρω από την εκκλησιαστική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου θα διαβάσουμε « Το απόγευμα της Κυριακής της Τυρινής ψάλλεται στους Ναούς μας ο Εσπερινός της Συγνώμης. Στην πραγματικότητα με την Ακολουθία αυτή μπαίνουμε στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η πρώτη επαφή των πιστών με την κατανυκτικότητα των ήμερων που θα ακολουθήσουν, γίνεται στον Εσπερινό αυτό. Είναι η επίσημη είσοδος στη χαρμολύπη, σ' αυτή τη μοναδική σύνθεση των καταστάσεων της ψυχής, όπου η θλίψη και το πένθος για τα προσωπικά μας ανομήματα συναντούν -σε μια θαυμαστή ενότητα- τη χαρά της μετανοίας και την αγαλλίαση της συγχώρησης από τον Θεό. Σύμφωνα με μία άποψη, το μωβ χρώμα -που πλέον πρυτανεύει τη σαρακοστιανή περίοδο- προκύπτει από την ανάμιξη του μαύρου και του κόκκινου. Το μαύρο είναι το χρώμα της λύπης, το κόκκινο είναι το χρώμα της χαράς. Η σύνθεσή τους, το μωβ, υποδηλώνει το πνεύμα της χαρμολύπης, το οποίο έντονα βιώνει ο πιστός μέσα στη Σαρακοστή. Μέσα από συγκεκριμένους δρόμους που καλείται ο χριστιανός να διανύσει στις πέντε εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής, η Εκκλησία σαν στοργική μάννα και άριστη παιδαγωγός χειραγωγεί τον καθένα μας σε μυστική και ουσιαστική βίωση της ερημικής δοκιμασίας του Χριστού και επαναπροσδιορισμό των αληθινών συντεταγμένων της πνευματικής ζωής.» Το βιβλίο θα κάνει αίσθηση στον χώρο της εκκλησιαστικής γραμματείας και θα αποτελέσει ένα λατρευτικό εγχειρίδιο για τους πιστούς που μέσα από τα κείμενα του θα κατανόησουν καλύτερα την δύσκολη εκκλησιαστική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Συγγραφέας, είναι πάντα εκεί, που τέλειωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς.

                                        Αγιοβασιλειώτες Συγγραφείς- Α! ΜΕΡΟΣ

                           

Δεν ξέρω αν ο υπότιτλος αυτού του κειμένου είναι τόσο δόκιμος. Δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Γιατί  ήθελα να το κάνω ποιο συγκεκριμένο. Ποιο δικό μας για να με καταλάβεις. Και είμαι σίγουρός ότι θα με καταλάβεις. Και αυτό γιατί με τους περισσότερους έχουμε γνωριστεί πολύ ή λιγότερο. Έχουμε παίξει στην ίδια πλατεία, στην ίδια αλάνα. Έχουμε πάει στο ίδιο σχολείο. Έχουμε περπατήσει μαζί σιγοψιθυρίζοντας τα όνειρα μας στην Φρεαττύδα, στην Πειραϊκή, στην Καστέλα, στον Άγιο Βασίλειο. Έχουμε ζήσει στην ίδια γειτονία, έχουμε «φυλάξει» αμπάριζα στην ίδια κολόνα και έχουμε γράψει μαζί στο ίδιο δέντρο, στον ίδιο τοίχο, συνθήματα της αγάπης. Έχουμε ανάψει κερί στον ίδιο Ναό και έχουμε κάτσει στο ίδιο στασίδι. Γιατί είπαμε κοινές ή διαφορετικές αλήθειες που κάποτε συναντήθηκαν και πάντα βρίσκουν τρόπο και διέξοδο για να ανταμώσουν. Και που τώρα με το έργο τους προσπαθούν να μας δείξουν έναν τρόπο για να σωθούμε όταν όλες οι πόρτες έκλεισαν ή δεν άνοιξαν ποτέ. Όταν τα εφήμερα σάπισαν. Όταν οι προσδοκίες στα ανθρώπινα εξαντλήθηκαν. Όταν μας τέλειωσαν οι ελπίδες και αναζητάμε άλλες. Να γιατί υπάρχει αυτός ο τίτλος και αυτός ο υπότιτλος. Για όλους αυτούς τους αγαπημένους φίλους που μας δείχνουν με το έργο και την γραφή τους έναν άλλον τρόπο για να σωθούμε.

«Εν δράσει 2017»: Συζήτηση εκ βαθέων με τον π. Λίβυο

 

Σταμάτης Μιχαλακόπουλος 

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι σε απόλυτη εναρμόνιση με το παρόν της ζωής τους, με αυτό που υπάρχει μπροστά τους κι ας είναι και δύσκολο, οδυνηρό.
Στο  “Ενοριακό Αρχονταρίκι” του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, ο Θεολόγος – Μουσικολόγος κ. Ηλίας Λιαμής φιλοξένησε την Δευτέρα 2 Οκτωβρίου, τον Συγγραφέα και Εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίας Ειρήνης Ηρακλείου Κρήτης, Πρωτοπρεσβύτερο Χαράλαμπο – Λίβυο  Παπαδόπουλο, σε μία «εκ βαθέων» συζήτηση.
Ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ζει στη νότια Κρήτη, στο χωριό Πύργος, μεταξύ Αστερουσίων Ορέων και Λιβυκού Πελάγους (γι’ αυτό και Λίβυος). Είναι εφημέριος στην ενορία Αγ. Ειρήνης Πύργου, όπου αναπτύσσει δραστηριότητες γύρω από την ποιμαντική προσέγγιση του σύγχρονου ανθρώπου και συγκεκριμένα των νέων.
Ο λόγος του ξεχωρίζει γιατί «μιλάει» περισσότερο τη γλώσσα των νέων, με αποτέλεσμα να γεμίζει αίθουσες στις οποίες επικρατεί το αδιαχώρητο, όπως συνέβη και αυτήν την φορά. Γιατί κάθε συζήτηση μαζί του είναι πάντα «μονοπάτι» που σε οδηγεί περισσότερο σε νέες αναζητήσεις.
Η εκδήλωση, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος καθημερινών δράσεων του Ναού, με τον τίτλο «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Η άρνηση να δούμε την αλήθεια μας
Πρώτος σταθμός της συζήτησης, τέθηκε η δυσκολία της αποδοχής από τον διαχρονικό άνθρωπο, αυτού που είναι. Είναι ζητούμενο να είμαστε ο εαυτός μας, τόνισε ο π. Χαράλαμπος. Είναι δύσκολο να γίνει γιατί εμείς οι ίδιοι δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε αυτό το οποίο είμαστε.

O μόνος που «μπορεί»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Α​​πό τη στιγμή που έφτασαν να συγκυβερνήσουν ο Aντώνης Σαμαράς με τον Eυάγγελο Bενιζέλο και ο Aλέξης Tσίπρας με τον Πάνο Kαμμένο, κάθε αντιπολιτευτική ρητορική έχει καταστεί αναξιόπιστη. Aν υπάρχουν ακόμα ενήλικες συμπατριώτες μας που φαντάζονται πολιτικές διαφορές ανάμεσα στα «κόμματα εξουσίας» του ελλαδικού κοινοβουλίου, μάλλον πρέπει να ανησυχήσουν για την αντιληπτική τους επάρκεια. Bέβαια, η κυβερνητική συνεργασία αντίπαλων κομμάτων είναι πια η καθιερωμένη πρακτική στις «προηγμένες» (καταναλωτικά) κοινωνίες. Aλλά ίσως εκεί, στους «προηγμένους», έχει ωριμότερα συνειδητοποιηθεί η χρησιμότητα των προσχημάτων. Eνώ, στη δική μας περίπτωση και αυτός ο χαλινός μοιάζει ανύπαρκτος, η ευκολία του «είπα-ξείπα» δημιουργεί πραγματικό ίλιγγο σύγχυσης ταυτοτήτων και προσανατολισμού.
Kυρίως δημιουργεί αναξιοπιστία. Γι’ αυτό και όσο υπερβολικότερα μαίνεται ο Kυριάκος Mητσοτάκης κατακλύζοντας με στεντόριους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τον Aλέξη Tσίπρα, τόσο εμφατικότερα παραπέμπει στο προηγούμενο του Aντώνη Σαμαρά και στην «κωλοτούμπα» της σύμπλευσής του με τον Eυάγγελο Bενιζέλο. Oι περιπτώσεις Σαμαρά και Kαμμένου, όπως και η μεταμόρφωση, εν μια νυκτί, του «ριζοσπάστη» μαρξιστή Tσίπρα σε πειθήνια μαριονέτα των «Aγορών», βεβαιώνουν ως καθόλου απίθανο να συγκυβερνήσουν αύριο Mητσοτάκης και Tσίπρας, με δημόσιους εναγκαλισμούς και εγκαρδιότητες. Λιγότερο μένος σήμερα εξασφαλίζει μετριότερη γελοιοποίηση αύριο.

Από τον Θαλή στον Μάρκο

Κώστας Γεωργουσόπουλος

Κόλαση των ζώων δεν υπάρχει. Αυτή είναι το θλιβερό προνόμιο του ανθρώπινου κτήνους.

ουμε στην οικογένειά μας μια μεγάλη και διδακτική ιστορία με μια σειρά σκύλων με τους οποίους συμβιώσαμε και συχνά μαθητεύσαμε κοντά τους, ώσπου τους σώθηκε το λαδάκι και αναχώρησαν για τον παράδεισο των ζώων. Κόλαση των ζώων δεν υπάρχει. Αυτή είναι το θλιβερό προνόμιο του ανθρώπινου κτήνους. Δεν κάνω φτηνό χιούμορ. Κι άλλες φορές σ' αυτήν εδώ τη θέση, και πρόσφατα, έγραψα για τη δυστυχία του πολιτισμού, αφού ο πολιτισμένος άνθρωπος έφερε στον κόσμο τον πόλεμο, τον ανταγωνισμό, τον φθόνο, το μίσος, την απάτη, το ψεύδος, την υποκρισία και την εκμετάλλευση και το χειρότερο απ' όλα την καταστροφή της φύσης, της μητέρας φύσης, από την οποία δραπέτευσε και την αντιμετώπισε ως μητριά, εχθρό και κέρδος.

Κανένα από τα σκυλιά μου δεν είχε αυτά τα ελαττώματα, ούτε ο Ρόκκος ούτε η Νόρα ούτε ο Λώρης ούτε ο σοφός Θαλής ούτε ο εξαίσιος Πάρις. Το καθένα από αυτά τα πλάσματα της φύσης κυριολεκτικά είχε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Σταματάω για να εξηγήσω γιατί «πλάσματα της φύσης» και όχι «πλάσματα του Θεού» κατά το κοινώς λεγόμενο. Γιατί ο σκύλος δεν μπήκε μέσα στην Κιβωτό του Νώε! Ο σκύλος είναι υβρίδιο, είδος που δημιούργησε η τύχη, η σύμπτωση, η εξέλιξη πιθανόν της μείξης άλλων ζώων, του λύκου ή της ύαινας ή του λύγκα. Αλλά τι δυναμική είχε αυτό το υβρίδιο. Δεν υπάρχει, νομίζω, άλλο τετράποδο με τόσες, πάνω από πεντακόσιες ράτσες! Μόνο η τεχνητή από τα εργαστήρια των ανθρώπων ράτσα πιτ μπουλ είναι ράτσα δολοφόνος. Εικόνα σου είμαι, άνθρωπε, και σου μοιάζω. Δεν σκοπεύω σήμερα να αναφερθώ ξανά σε σκύλους ναυαγοσώσες, τραυματιοφορείς, φύλακες μωρών, ανιχνευτές χαμένων αντικειμένων, φυγάδων και εγκληματιών. Για σκύλους συνοδούς τυφλών, σπαρακτικούς σκύλους που πεθαίνουν χωρίς νερό και φαγητό δίπλα στον τάφο του πεθαμένου αφεντικού τους. Σκύλους που ζεύονται αμαξάκια στην Κίνα και έλκηθρα στη Σιβηρία. Σκύλους - δραγάτες που περιφρουρούν φυτείες, αποθήκες και θαλάμους ασθενών και συνόρων.

Ένα παράθυρο σε έναν όμορφο κόσμο….

                                                                  Έκθεση Ββλίου

Τί είναι αλήθεια καλό βιβλίο; Καλό βιβλίο είναι το βιβλίο το οποίο, αφού το έχουμε διαβάσει, θέλουμε να το κρατήσουμε. Να το έχουμε. Το βάζουμε στη βιβλιοθήκη μας, δίπλα στο κρεβάτι μας, το αφήνουμε χωρίς λόγο ξεχασμένο πάνω στο γραφείο μας. Είναι αυτό που στην επόμενη μετακόμιση δεν θα το αφήσουμε πίσω μας, ούτε θα το βγάλουμε μαζί με άλλα σε κούτες στο δρόμο, δεν θα φωνάξουμε κάποιο παλιατζή ή πλανόδιο μικρέμπορο να το πάρει όσο όσο. Αισθανόμαστε, χωρίς να ξέρουμε γιατί, ότι κάτι μας συνδέει μαζί του, έχει γίνει κομμάτι «αυτού που είμαστε». Τα καλά βιβλία είναι ζωντανοί οργανισμοί και το καταλαβαίνουμε κάθε φορά που ξαναδιαβάζουμε ένα βιβλίο και ανακαλούμε στην μνήμη μας κάτι που μας συγκίνησε μια σκέψη που μας γέννησε. Το καλό βιβλίο είναι ένας πιστός σύντροφός που μας πιάνει από το χέρι και μας πηγαίνει βόλτα σε έναν νέο κόσμο.

Τόνι Τζαντ: Ενας υποστηρικτής της «κοινοτοπίας του καλού»

 Γιώργος Σιακαντάρης

 

Ο «βασιλιάς - φιλόσοφος» με τη βοήθεια των ερωτήσεων, των παρατηρήσεων και των τεκμηριωμένων διαφωνιών του μαθητή του ιστορικού Τίμοθι Σνάιντερ, μας διηγείται τον βίο του ξετυλίγοντας το παθιασμένο κουβάρι των σκέψεών του υπέρ μιας πιο αξιοπρεπούς κοινωνίας και ζωής

Ο ιστορικός Τόνι Τζαντ (1948-2010) σπούδασε στο King's College του Κέιμπριτζ και στην École Normale Supérieure του Παρισιού. Δίδαξε στα πανεπιστήμια του Κέιμπριτζ, της Οξφόρδης, του Μπέρκλεϊ και της Νέας Υόρκης. Στο τελευταίο ίδρυσε και διηύθυνε το Ινστιτούτο Ρεμάρκ για τη μελέτη της Ευρώπης. Δεν ήταν όμως ένας απλός ιστορικός, ούτε και ένας ακόμη καθηγητής πανεπιστημίων σε Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ. Ηταν πραγματικός άνθρωπος του πνεύματος και της διανόησης. Αλλά ούτε μόνο αυτό ήταν.

Θα μπορούσε να τον φανταστεί κανείς ως εκείνο το πρότυπο που θα είχε στο μυαλό του ο Πλάτων όταν ως φιλόσοφος ήθελε να επηρεάσει τη σκέψη των βασιλιάδων και να τους κάνει φιλόσοφους. Ο Τζαντ ήταν ένας «βασιλιάς-φιλόσοφος» της ελευθερίας και της ισότητας. Δεν ήθελε όμως να επηρεάσει μόνο τους «άρχοντες», αλλά και τους αρχόμενους. Ετσι σκεφτόταν, έγραφε, ζητούσε και διεκδικούσε. Αν κανείς τον χαρακτηρίσει μόνο ως δημόσιο διανοούμενο (public intellectual) - που φυσικά και ήταν -, απισχναίνει κατά πολύ τη σκέψη του και τη ζωή. Ηταν όμως και ένα ανυπόταχτο πνεύμα, όχι μόνο στη θεωρία αλλά και στην οικογενειακή του ζωή, όπως δείχνουν οι προστριβές με τους γονείς του αλλά και οι τρεις γάμοι του. Μελανό σημείο, θα έλεγα, είναι η ελαφρώς απαξιωτική στάση έναντι των δυο πρώτων συζύγων του. Δεν θα ήθελα να τον δικαιολογήσω επικαλούμενος την κατάσταση της υγείας του, όπως άλλωστε αποδεικνύεται, αυτή δεν τον εμπόδισε να διατηρεί μια κρυστάλλινη, κατά τα άλλα, σκέψη. 

Τάσος Λειβαδίτης: Μια εξήγηση για έναν εφιάλτη

  Θανάσης Θ. Νιάρχος

 

Πριν από 51 χρόνια, το 1966, ο ποιητής εξέδωσε το μοναδικό αφηγηματικό του βιβλίο που έμοιαζε να προοιωνίζεται την έλευση μιας πολιτικής και κοινωνικής κόλασης. Εντός των ημερών αναμένεται η επανέκδοσή του.

Είναι γεγονός πως όσο υπολείπεται η ποίησή τους σε σχέση με την πεζογραφία τους, για όσους δημιουργούς συμβαίνει να είναι κυρίως γνωστοί για το αφηγηματικό τους έργο, άλλο τόσο ισοϋψή θα χαρακτήριζε κανείς την πεζογραφία δημιουργών που μας έχουν συναρπάσει με το ποιητικό τους έργο. Παρά τις αναπόφευκτες ανάμεσά τους διαβαθμίσεις ως ποιητών, δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και ενήμερους περί τα λογοτεχνικά θα τους αντιλαμβανόσουν μάλλον προβληματισμένους αν επρόκειτο να μιλήσουν για το ποιητικό έργο ή μάλλον τα ποιήματα του Στρατή Τσίρκα, του Παντελή Πρεβελάκη, της Μέλπως Αξιώτη, του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, του Γιώργου Θεοτοκά, του Στράτη Μυριβήλη ή του Αλκ. Γιαννόπουλου - ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Μάρκος Αυγέρης ως κατεξοχήν δοκιμιογραφικά και κριτικά πνεύματα που υπήρξαν εντάσσονται σε μια διαφορετική κατηγορία δημιουργών όσον αφορά τα ποιήματα που έγραψαν. Αντίθετα, μόνο επαίνους θα είχε να σημειώσει κανείς για το πεζογραφικό έργο καθαρόαιμων ποιητών, όσο ισχνό και αν είναι, είτε πρόκειται για τον Γιάννη Ρίτσο, τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Γιώργο Σεφέρη με το αναμφισβήτητο εκτόπισμά τους είτε για τον Αλέξανδρο Μπάρα, που οι απαράμιλλες ποιητικές του «Συνθέσεις» τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο με την ολιγοσέλιδη πεζογραφία του - ένα βιβλίο διηγημάτων με τον μάλλον αδιάφορο τίτλο «Φάσεις».

 

Ας κρατήσουν οι χοροί…

Ένας σοφός έλεγε κάποτε ότι «η κίνηση που βγαίνει μέσα από τον χορό ποτέ δεν ψεύδεται. Είναι ένα βαρόμετρο που δείχνει την κατάσταση της ψυχής, σε όλους που είναι ικανοί να το διαβάσουν». O χορός είναι ανάγκη για τον άνθρωπο και σαν ανάγκη εμφανίζεται από τους πρωτόγονους λαούς, που από εκείνα τα χρόνια είναι συνυφασμένος με κάθε είδους ανθρώπινη εκδήλωση. Ανάγκη βασική που πηγάζει από τα βάθη της ψυχής του και εκφράζει τις αδυναμίες του, τις ανησυχίες του, τους φόβους, τις χαρές του ή τις πίκρες του… Άλλωστε, ας μη ξεχνάμε ότι η κίνηση είναι ο τρόπος που εκφράζεται ο άνθρωπος πριν ακόμα μιλήσει.