«Ο Γύρος του Αγίου Βασιλείου»

 Όταν έφταναν στο τέλος τους οι κατηχητικές δραστηριότητες της ενορίας του Αγίου Βασιλείου και λίγο πριν την έναρξη της νέας περιόδου διοργανώνονταν η Γιορτή Νεολαίας. Η πλατεία γέμιζε από καρέκλες και η εξέδρα στήνονταν για τις εκδηλώσεις ο κόσμος κατέφθανε από όλες τις περιοχές του Πειραιά. Οι Γιορτές Νεολαίας της ενορίας του Αγίου Βασιλείου περιελάμβαναν εκτός από ομιλίες, τραγούδια από τη χορωδία και χορούς από το χορευτικό μας τμήμα και αθλητικές δραστηριότητες. Μέσα σε αυτές ήταν και ένας μικρός μαραθώνιος-νομίζω 5 χιλιομέτρων-που επεκτεινόταν και μακρύτερα από τα διοικητικά όρια της ενορίας. Εκατοντάδες παιδιά όλων των ηλικιών συμμετείχαν σε αυτό το πανηγύρι της χαράς. Με αυτοσχέδια ταμπελάκια με άφθονη διάθεση και κέφι ο Γύρος του Αγίου Βασιλείου ήταν πραγματικά μια ευτυχισμένη γιορτή. Οι δρομείς συμμετείχαν κατά ηλικιακές κατηγορίες και η αφετηρία του αγώνα όσο και ο τερματισμός γίνονταν στην πλατεία του Ναού.       

Aκρισία και αλογία: δεν μας τρομάζουν;

 

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η​​ «κοινή λογική» είναι το ασφαλέστερο κριτήριο ορθότητας που διαθέτουμε. Tο ασφαλέστερο, γιατί το γεννάει η κοινή εμπειρία. Oι κοινές εμπειρικές πιστοποιήσεις οδηγούν σε κοινές παραδοχές. Oι κοινές παραδοχές αρθρώνονται και συγκροτούν την «κοινή λογική».
Xωρίς την κοινή λογική είναι αδύνατο να συσταθεί και να λειτουργήσει κοινός βίος, κοινωνία των αναγκών. Γι’ αυτό και η κοινή λογική είναι ασύμβατη και ασύμπτωτη με την ιδιοτέλεια – το βεβαιώνει και αυτό η κοινή εμπειρία. Iδιοτέλεια σημαίνει μια λογική με «ίδιον τέλος», λογική που δεν συντονίζεται με την κοινή στοχοθεσία (της κοινωνίας των αναγκών), αλλά υπηρετεί «τέλος» (σκοπό) ατομικών συμφερόντων, εγωκεντρικών προτεραιοτήτων και επιδιώξεων.
H κοινή λογική θεωρήθηκε πάντοτε θετικό δεδομένο της συλλογικότητας και κοινωνικής συνύπαρξης, η ιδιοτέλεια αρνητικό. H αντίθεση είναι «οριστική», γι’ αυτό και καθολικά αυτονόητη. Oριστική σημαίνει ότι, ο ορισμός της καθεμιάς (της κοινής λογικής και της ιδιοτέλειας) αποκλείει την ύπαρξη της άλλης – η συνύπαρξή τους είναι αδιανόητη: H κοινή εμπειρία μέσα στους αιώνες βεβαιώνει την ιδιοτέλεια ως έμπρακτη άρνηση και κατάλυση της κοινής λογικής, και τον συντονισμό με την κοινή λογική ως αυτονόητο αποκλεισμό της ιδιοτέλειας.

Το «καλό» παιδί….

π. λίβυος

Ήσουν πάντα το «καλό παιδί», εκεί παρόν για όλους, όταν σε χρειάστηκαν όταν σε ζήτησαν, δίχως ώρες και αριθμούς.
Όταν έπεσαν τους σήκωσες, όταν αμάρτησαν τους σκέπασες, όταν σε αγνόησαν τους δικαιολόγησες, όταν σε αρνήθηκαν τους συγχώρησες.
Ήσουν πάντα παρόν για όλους, ξεχνώντας όμως κάποιον, τον ίδιο σου τον εαυτό.
Γι αυτό και εκείνος σε εκδικήθηκε τρώγοντας τις ίδιες σου τις σάρκες.
Γιατί λησμόνησες κάτι πολύ σημαντικό, ότι τον ίδιο σεβασμό και την ίδια αγάπη που δείχνεις στους άλλους έχει ανάγκη και ο εαυτός σου.
Μα εσύ δεν τον αγάπησες ποτέ κι ας στο ζητούσε εκείνος με χίλιους τρόπους……

Πηγή:  plibyos.blogspot.gr/

Πίτσα;

 Κυριακή. Πάντα μονότονη και μελαγχολική. Όταν γλυκό σουρούπωνε ένα σύννεφο πλησίαζε στη καρδιά μας. Ήταν η Δευτέρα που έρχεται; Η καινούργια εβδομάδα; Το σχολείο η δουλεία; Ότι και να ήταν πάντα το συναίσθημα το ίδιο. Όσα χρόνια και αν πέρασαν. Και σήμερα. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Ένα τηλεφώνημα αρκούσε. Στις 7:00  στη πλατεία. Η παρέα έτοιμη. Οι φωνές χαλούσαν τις γειτονιές και το στέκι πάντα το γνωστό. Πίτσα Ζέας. Στο χώρο αυτό έχουν ειπωθεί οι καλύτερες ιστορίες οι σημαντικότερες πλάκες, έχουν χτισθεί οι στερεότερες φιλίες. Δεν ήταν το φαγητό  ( μόνο)  ήταν η επικοινωνία, η συντροφικότητα, η παρέα. Το μαγαζί απλόχωρο με μια μεγάλη ταπετσαρία της Φρεαττύδας και τα τραπέζια στήνονταν για να δεχθούν  μεγάλη παρέα. Ερχόντουσαν πολλοί και από παντού. Γέλια, ιστορίες, τραγούδια.

Στην Ελλάδα των «Rooms to let»

 

ΚΟΣΜΑΣ ΒΙΔΟΣ

Στο φιλόξενο Αιγαίο υπάρχει πάντα και η λύση ενός κλειστοφοβικού δωματίου-κελιού με φθαρμένο μωσαϊκό, ερκοντίσον που βογκάει «σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά», μια σχισμένη σίτα στο παράθυρο, WiFi που «σέρνονται», ντουζιέρες που χωράνε οριακά την Τουίγκι, σεντόνια με τρύπες και λεκέδες

Προσπαθώ από το Πάσχα να πάω για ένα τριήμερο στην Κέα. Τα ακτοπλοϊκά λόγω της κοντινής απόστασης δεν είναι υπερβολικά ακριβά, όπως συμβαίνει με άλλα νησιά: 100 ευρώ και κάτι ψιλά τα δύο άτομα με αυτοκίνητο. Μια χαρά. Οι τιμές όμως των καταλυμάτων είναι φωτιά, ειδικά αν ψάχνεις κάτι καλύτερο από τα παραδοσιακά δωμάτια με τη σφουγγαρίστρα πίσω από την πόρτα της τουαλέτας, με τα έπιπλα από σουηδικό ξύλο και με την τηλεόραση – αντίκα που πιάνει μόνο ΕΤ1. Εάν, δε, θέλεις και πρωινό… Πολλά θέλεις!

Βρέθηκε πνιγμένος ο μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου

 

Ο μητροπολίτης Προκόπιος εντοπίστηκε στη θαλάσσια περιοχή της Καλλιράχης στο νησί του Βορείου Αιγαίου από τον διάκο που έσπευσε να τον συναντήσει για το μεσημεριανό φαγητό

Τραγικό θάνατο βρήκε σήμερα το μεσημέρι σε ηλικία 78 ετών ο μητροπολίτης Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου Προκόπιος. Ο μακαριστός ποιμενάρχης βρέθηκε πνιγμένος στη θαλάσσια περιοχή της Καλλιράχης Θάσου από τον διάκο που έσπευσε να τον συναντήσει για το μεσημεριανό φαγητό.Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ο μητροπολίτης υπέστη καρδιακή ανακοπή ενώ κολυμπούσε στην παραλία μπροστά από το επισκοπείο του νησιού, όπου η Ιερά Μητρόπολη διατηρεί και τις θερινές κατασκηνώσεις.
Ο μητροπολίτης λόγω του αιφνιδίου θανάτου θα μεταφερθεί στην Κομοτηνή για νεκροψία – νεκροτομή. Η Ιερά Σύνοδος αναμένεται να ορίσει τοποτηρητή της Ιεράς Μητρόπολης τον μητροπολίτη Ξάνθης και Περιθεωρίου κ. Παντελεήμονα, ως τον αρχαιότερο από τους όμορους επισκόπους, ενώ δεν αποκλείεται χρέη τοποτηρητή να αναλάβει και ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Ξεσπά η κόρη του Μίκη Θεοδωράκη: Μόνο η χούντα είχε απαγορεύσει τα τραγούδια του

 

Αντέδρασε στην απόφαση του δήμου Ναυπακτίας που ακύρωσε συναυλία προς τιμήν του πατέρα της για λόγους πυρασφάλειας 

Η ματαίωση της προγραμματισμένης για σήμερα συναυλίας προς τιμήν του Μίκη Θεοδωράκη στο κάστρο του Αντιρρίου, με τους Πέγκυ Ζήνα και Άκη Δείξιμο, προκάλεσε την οργή της κόρης του 92χρονου μουσικοσυνθέτη, ο οποίος σήμερα γιόρτασε τα 92α γενέθλιά του.

Αφορμή, αλλά όχι αιτία -όπως καταγγέλλει η πλευρά του Μίκη Θεοδωράκη, αποτέλεσε η καταγγελία του αντιδημάρχου Ναυπακτίας, Ανδρέα Κοτσανά, προς όλες τις υπηρεσίες, η οποία προκάλεσε την αντίδραση της Πυροσβεστικής, που με τη σειρά της ζήτησε μελέτη πυρασφάλειας για τον χώρο, η οποία φέρεται να μην υπήρχε…
Όπως αναφέρει μέσω ανάρτησής της στο Facebook η Μαργαρίτα Θεοδωράκη, ο δήμος Ναυπακτίας «κατάφερε» με αυτόν τον τρόπο κάτι που μόνο η Χούντα, 40 και πλέον χρόνια πριν, είχε μπορέσει: να «απαγορεύσει τα τραγούδια» του πατέρα της.

Η φλόγα που είναι Αγάπη...

                                                    στον Π. Συμεων Βενετσιάνο

Το οικοδόμημα της ψυχής μας το «έντυσαν με σκαλωσιές» αρκετοί. Έβαλαν τα γερά θεμέλια. Πόσα τους αξίζουν. Ένα μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης σε εκείνον που έβαλε φωτιά στη σκέψη μας και στη ζωή μας.

Ο Άγιος Νεκτάριος και τα τρία ορφανά

Ο Ευάγγελος Οικονόμου ζούσε στο απλό και απέριττο του σπίτι στη Κυψέλη Αιγίνης ασκώντας το επάγγελμα του σφουγγαρά. Η δουλειά ήταν δύσκολη και πολύ απαιτητική και κυρίως επικίνδυνη. Οι σφουγγαράδες βουτούσαν σε όλα τα νησιά που  μπορούσαν να βγάλουν σφουγγάρια με μια στολή και έμεναν στο νερό όσο η αναπνοή τους το επέτρεπε. Όταν θέλανε να ανεβούνε στην επιφάνεια της θάλασσας για να πάρουνε ανάσες τραβούσανε ένα σκοινί και με αυτό το τρόπο έδιναν σήμα στους συνεργάτες τους που βρισκόντουσαν στη βάρκα πως ήταν η ώρα για να ανέβουν στην επιφάνεια.     Ο Ευάγγελος ήταν παντρεμένος με την Θεοδώρα Καλαμαρά και είχανε τρία παιδιά, το Σωτήρη, τη Μαριάνθη και τη Δέσποινα.

Η αλήθεια για τον «ρατσισμό» των σχολείων και τα ΑμΕΑ

 

Μάρνυ Παπαματθαίου 

Η νέα διάταξη του υπουργείου Παιδείας που υποχρεώνει τα ιδιωτικά σχολεία να εγγράφουν στα προγράμματα τους παιδιά με ειδικές ανάγκες ή που πάσχουν από μαθησιακά προβλήματα, έχει προκαλέσει αντιδράσεις. Ομως όσο κι αν είναι υποκριτική από πλευράς κυβέρνησης, είναι εξέλιξη θετική.

Πριν από μερικές ημέρες διαπιστώσαμε σε κοινή έρευνα μας με φίλη πανεπιστημιακό (κάτι που θα μας απασχολήσει σύντομα και δημοσιογραφικά), ότι τα τελευταία χρόνια έχουν διπλασιαστεί στη χώρα μας οι περιπτώσεις παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και μαθησιακά προβλήματα.
Τι συμβαίνει; Ξαφνικά τα ελληνόπουλα έγιναν… χαζά; Ή απλά ο ανταγωνισμός στην εκπαιδευτική πραγματικότητα έφτασε στο θλιβερό κατώφλι του καλυμμένου ρατσισμού προς εκείνα τα παιδιά που «δεν τραβάνε», όπως έλεγε χαρακτηριστικά σε κουβέντα μας εκπαιδευτικός με μεγάλη εξουσία στο χώρο της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης;

Αφρική σε Ευχαριστώ…

 Της Αγγελικής Δασούλα*

Αφρική σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…..για όλα αυτά που μου έμαθες χωρίς λόγια, με εικόνες, χρώματα, βλέματα, χαμόγελα.Την προσφορά, την απλότητα, την ζεστασιά της φιλοξενίας στο σπίτι του π. Γεωργίου. Ο ρόλος του προστατευτικού πατέρα για πολλά παιδιά, για πολλούς ανθρώπους, η διακριτική του παρουσία, ταπεινός εργάτης του θείου λόγου με τη ζωή του. Πατέρα σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Η εικόνα ενός παιδιού χωρίς παπούτσια, με ένα ρούχο θαρρώ σχισμένο, αλήθεια  ποιός το πρόσεξε περισσότερο από το τεράστιο χαμόγελό σου; Δεν έχεις τίποτα μόνο  την χαρά της ζωής. Το ένοιωσα. Μικρό ξυπολιτάκι σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Φορντ Πόρταλ. Ένα σχολείο με περισσότερα από εννιακόσια παιδιά τα περισσότερα χωρίς γονείς. Ένοιωσα όλα μέσα μου να τεμαχίζονται σε ενιακόσια μικρά κομμάτια. Δεν θέλω να σκέφτομαι πως δεν υπάρχει μια αγκαλιά, ένα χάδι γι΄ αυτά τα παιδιά. Πονάω, δεν μπορείς να είσαι χαρούμενος με την τακτοποιημένη ζωή σου και να μην έχεις έγνοια, μια προσευχή γι αυτές τις παιδικές ψυχές. Θεέ μου σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι αυτό που μου επέτρεψες να ζήσω. Περιοχή Ρουμπάρε. Επίσκεψη σε δύο σχολεία. 

Αγάπη που Σταυρώνετε...

                                                    στον Πατέρα Καλλίνικο Μαυρολέων

Γιορτάζεις σε λίγες μέρες εσύ που αποτελείς το σημαντικότερο κομμάτι της ιστορίας της ψυχής μας, που να βρω τα λόγια; Θα το κάνω όταν έρθει η ώρα. Σκέφτηκα να φτιάξω ένα βίντεο. Ξέρω δεν σου αρέσει να μιλάν για σένα αλλά είπα για μια (ακόμα) φορά να μην σε ακούσω, θα με συγχωρέσεις. Για τι η αγάπη σου είναι από αυτές που σταυρώνετε.

Κώστας Ζουρδός

Το απίθανο χωριό της Πάρου που μετράει 6 αιώνες ζωής και μαγεύει ακόμα και σήμερα με την ομορφιά του

Χτίστηκε το 15ο αιώνα και σήμερα οι Λεύκες είναι ένα από τα πιο συγκινητικά όμορφα χωριά των Κυκλάδων.
Αν σας αρέσουν τα κυκλαδίτικα χωριά, όπου το λευκό κάνει αντίθεση με το μπλε από τα παράθυρα και το μωβ από τις μπουκαμβίλιες και το μόνο που διακόπτει την ησυχία είναι ο ήχος των τζιτζικιών το μεσημέρι, τότε οι Λεύκες αξίζει να μπουν στη λίστα με τους καλοκαιρινούς σας προορισμούς.
Μπορεί η καρδιά της Πάρου να χτυπάει στην Παροικιά, αλλά η πρώτη πρωτεύουσα του νησιού ήταν οι Λεύκες. Πρόκειται για ένα ορεινό χωριό της Πάρου που μετράει 6 αιώνες ζωής και χτίστηκε, το 15ο αιώνα, με σκοπό να προστατεύσει τους κατοίκους των παραθαλάσσιων χωριών από τις επιδρομές των πειρατών. Μάλιστα εκεί, στα 755 μέτρα, βρίσκεται και η ψηλότερη κορυφή της Πάρου: η κορυφή των Αγίων Πάντων όπου θα βρείτε και την ομώνυμη εκκλησία. Είναι περιττό να πούμε ότι η θέα από εκεί κόβει την ανάσα.

Ο νεαρός ιερέας που αγάπησε η Ερμούπολη

                                                       ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να μας “ανάψει φωτιά” με τη φλόγα του Αγίου Πνεύματος. Ομως εμείς έχουμε συχνά στη ζωή μας “πυροσβεστήρες”, που σβήνουν αυτό το φως – καθημερινές ασχολίες, πλούτη... Ποιο είναι το δικό σας εμπόδιο να δείτε τον Χριστό;». Με ανάλογους ευρηματικούς –αν όχι ανατρεπτικούς– τρόπους προσεγγίζει ο καθολικός πατέρας Πιοτρ το ποίμνιό του κάθε εβδομάδα στον Ναό της Αμιάντου Συλλήψεως της Θεοτόκου στη Βάρη της Σύρου. «Πολλές φορές έχουμε κάτι μέσα μας, που βράζει σαν το ανθρακικό, και το εκτονώνουμε με καβγάδες, με άσχημα λόγια, με κουτσομπολιά... Ας μάθουμε να το ελέγχουμε. Μελετώ το Ευαγγέλιο και χρησιμοποιώ παραδείγματα, εικόνες από την καθημερινή ζωή για να το εξηγήσω στον κόσμο παραστατικά. “Πατέρα, αυτό με άγγιξε”, μου λένε κάποιοι – αυτό είναι το ζητούμενο».
Μόλις 33 χρόνων ο Πολωνός ιερέας με το διπλό όνομα: Πέτρος (Πιοτρ) Παύλος Κλιμ. Η εικόνα του σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπει στην ιδιότητά του – μόνο όταν φορέσει το μικρό κολάρο στον λαιμό. Μαθημένοι οι συγχωριανοί να τον βλέπουν πλέον ανάμεσά τους να κυκλοφορεί πότε με τη μηχανή, πότε να πηγαίνει με σορτσάκι βόλτα τον σκύλο του, Ντάκτιλ, άλλες φορές να βγαίνει για τρέξιμο ή κολύμπι.

Το πνευματικό μας κέντρο…

                            «πετραδάκι-πετραδάκι το νεανικό μας κέντρο μεγαλώνουμε»

Τη δεκαετία 1980-1990 η νεανική δραστηριότητα της ενορίας του Αγίου Βασιλείου γνωρίζει μια τρομερή άνθηση με τη συμμετοχή εκατοντάδων παιδιών σε διάφορες δραστηριότητες. Το πνευματικό κέντρο του Αγίου Βασιλείου είναι σχεδόν καθημερινά γεμάτο με παιδιά και τα Σαββατοκύριακα οι δραστηριότητες των κατηχητικών αλλά και των άλλων τμημάτων γεμίζουν τις λιγοστές αίθουσες του με αποτέλεσμα να υπάρχει δυσκολία χώρου. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Ιερού Ναού αποφασίζει να ανεγείρει ένα καινούργιο πολυώροφο πνευματικό κέντρο που θα καλύψει τις ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί από τις νεανικές δραστηριότητες. Η εξεύρεση χρημάτων είναι δύσκολη και τα στελέχη του νεανικού έργου προσπαθούν να συμβάλουν  στην  οικονομική ενίσχυση του έργου της ανέγερσης του νέου πνευματικού κέντρου. Τότε ρίχνετε η ιδέα να μαζευτούν από την παραλία της Φρεαττύδας πετραδάκια τα οποία θα τα βάζουμε σε ναύλων σακουλάκια με μια εικονίτσα του Αγίου Βασιλείου με τυπωμένο το σύνθημα: «πετραδάκι-πετραδάκι το νεανικό μας κέντρο μεγαλώνουμε» και θα τα πουλάμε στους ενορίτες. Έτσι όλα τα κατηχητικά τμήματα ξεχύθηκαν στην παραλία της Φρεαττύδας για να μαζεύσουν πετραδάκια υλοποιώντας την ιδέα. Σε χρόνο ρεκόρ, με αστείρευτο κέφι και ζωντάνια το πνευματικό κέντρο θα γεμίσει πετραδάκια. Δεν γνωρίζω αν η προσπάθεια αυτή προσέφερε μεγάλη οικονομική ενίσχυση για τον σκοπό της ανέγερσης νέου πνευματικού κέντρου αλλά έμεινε ιστορική και το σύνθημα διαχρονικό.

80 χρόνια Μάνος Λοΐζος

 

 Νικόλαος Μπάρδης

Με αφορμή τα 80 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Λοΐζου, πραγματοποιείται μεγάλη συναυλία – αφιέρωμα στον αξέχαστο δημιουργό, την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη.

Ο Μάνος Λοΐζος ήταν ένας ανήσυχος δημιουργός, γεμάτος έμπνευση. Άνθρωπος μαχητικός, πεισματάρης, ερωτικός, τρυφερός, ευαίσθητος, ονειροπόλος, με την ψυχή του “δεμένη” στο ταξίδι. Ένας συνειδητοποιημένος πολίτης, που με το τραγούδι του και τη ζωή του έπαιρνε θέση στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής του, απέναντι στη δικτατορία, την καταπίεση, την αδικία και τον κοινωνικό ρατσισμό.

Η μοίρα, ακολουθώντας τη δική της λογική, αποφάσισε στην περίπτωσή του να κόψει πολύ νωρίς το νήμα της ζωής και της δημιουργίας του. Μας άφησε όμως, ο Μάνος, κληρονομιά και παρακαταθήκη τα υπέροχα τραγούδια του, που στηρίζουν τα δικά μας όνειρα και τα δικά μας οράματα όλα αυτά τα χρόνια. «Αχ χελιδόνι μου», «Σ’ ακολουθώ», «Έχω έναν καφενέ», «Ο 3ος Παγκόσμιος», «Ο Λιόντας», «Κι αν είμαι Ροκ», «Ήλιε μου σε παρακαλώ».

Επιτέλους…

 

π. λίβυος
 
Επιτέλους βρήκα κι ‘ναν άνθρωπο να συμφωνεί μαζί μου.
Πάντα με ρωτούσαν μα γιατί δεν πας διακοπές ή που θα πας; Όχι δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη σώνει και καλά επειδή είναι καλοκαίρι να πάω διακοπές. Το θεωρώ ωραίο αλλά όχι επιβεβλημένο. Και γενικά δεν μπορώ αυτό το άγχος του πρέπει, του σωστού, του μαζικού, την ομαδική χαρά «αυτό είναι το σωστό». Για σένα ίσως, για σας ναι, για μένα όχι.
Λέει λοιπόν η Κατερίνα Τζάβαλου πάνω στο ίδιο θέμα, «Σε πειράζει που εφέτος δεν θα κάνεις διακοπές λόγω θεάτρου; «Καθόλου! Ποτέ δεν με ένοιαζε πού θα πάω διακοπές, όλο αυτό το μαζικό άγχος, ότι πρέπει οπωσδήποτε να πας κάπου και να περάσεις καλά το καλοκαίρι, δεν με εκφράζει. Κι αυτό ψυχαναγκαστικό είναι και εμείς οι Έλληνες το έχουμε σε τεράστιο βαθμό. Έχω μείνει πάρα πολλά καλοκαίρια στην Αθήνα κι έχω περάσει τέλεια…»
Συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Καθε τι που έχει μέσα την φράση «πρέπει» εμένα με αποδυναμώνει μόνο στο άκουσμα του. Δεν θέλω να «πρέπει να είμαι χαρούμενος», να «πρέπει» να περνάω καλά, να πρέπει να πάω κάπου. 

Το πινγκ-πονγκ

 Ένα από τα πρώτα αθλήματα που η ενορία του Αγίου Βασιλείου προσέφερε στα νέα παιδιά είναι το πινγκ-πονγκ και μάλιστα μέσα από ένα ιστορικό περιστατικό που καλώ θα είναι να το αφηγηθούμε. Το 1976 με την προτροπή του Πρωτοπρεσβύτερου Ιγνατίου Παπασπηλιόπουλου ο Δάσκαλος Νικόλαος ( Καλλίνικος ) Μαυρολέων αναλαμβάνει υπεύθυνος των δραστηριοτήτων του Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Βασιλείου. Δημιουργικός και με καινοτόμες ιδέες προτείνει την αγορά ενός τραπεζιού πινγκ-πονγκ. Όταν ζητήθηκε η άδεια του Μακαριστού τότε Μητροπολίτη Πειραιώς Χρυσόστομου Ταβλαδωράκη για την αγορά ενός τραπεζιού πινγκ-πονγκ, εκείνος αρνήθηκε να συναίνεση και διεμήνυσε πως στην περίπτωση που δεν υπακούσουν στην εντολή του και προβούν στην αγορά εκείνος με ένα «μπιτόνι πετρέλαιο» θα κάψει το τραπέζι. Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης ήταν ένας αξιόλογος Επίσκοπος και δεν πρέπει να μας επηρεάζει το περιστατικό που σας αφηγήθηκα απλά καταδεικνύει τη διαφορετική αντίληψη της εποχής. Τότε οι ανάγκες για τη καθημερινή σίτιση απόρων παιδιών και για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη  ήταν σε πρώτη προτεραιότητα. Και για να καταλάβουμε τη σπουδαιότητα του Μακαριστού Μητροπολίτου Χρυσόστομου την ίδια περίπου εποχή όπως διηγείται ο Πατέρας Ιγνάτιος Παπασπηλιόπουλος στο εξαιρετικό του βιβλίο: « Άγιος Βασίλειος Πειραιώς- Η ιστορία του Ναού σε συμπορεία με την ιστορία της πόλης», ο δεσπότης, στο πνευματικό κέντρο του Αγίου Βασιλείου είχε συστήσει λαϊκό ιατρείο με τρείς εθελοντές ιατρούς της ενορίας μας, τον κ. Καβατζά Γεώργιο παιδίατρο, τον κ. Καφαντάρη Γεώργιο παθολόγο και τον κ. Πολύκαρπο Παπασπηλιόπουλο χειρούργο. Ο εξοπλισμός του ιατρείου ήταν προσωπική δωρεά του μακαριστού πρώτου Μητροπολίτου Πειραιώς Χρυσόστομου Ταβλαδωράκη.

Και ο Τιμονιέρης και ο Άνεμος

                                               

                                              στον πρώην Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο

«Επιλέγω ως πατέρας και γέρων να ταπεινωθώ, να ζητήσω συγγνώμη και να υποχωρήσω και όχι να σκανδαλίσω το ποίμνιο, τα παιδιά μου της Πειραϊκής Εκκλησίας που τόσο αγάπησα και για τα οποία θυσίασα τα πάντα!».

Η φράση αυτή αποτελεί απόσπασμα από την ίσως τελευταία δημόσια τοποθέτηση  του πρώην Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου σε ένα ζήτημα που είχε ανακύψει λίγο καιρό πριν, το οποίο τώρα δεν υφίσταται αλλά που φανερώνει τη μεγάλη του πνευματική αξία αλλά και την αγάπη που τρέφει για τους Πειραιώτες που διακόνησε για πάνω από τριάντα χρόνια και αφιέρωσε  τη ζωή του σε εκείνους. Ο λόγος μας βέβαια για το Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο, τη μεγαλύτερη εκκλησιαστική προσωπικότητα των τελευταίων πενήντα χρόνων και ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της ιστορίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η ομάδα του Βόλεϊ…

 Η πλατεία του Αγίου Βασιλείου εκτός από ένα αυτοσχέδιο «γήπεδο» ποδοσφαίρου, μετατρέπονταν και σε ένα γήπεδο βόλεϊ. Η ενορία εκτός από την ομάδα ποδοσφαίρου Πρωτοπόροι είχε την αντίστοιχη ομάδα βόλεϊ αγκαλιάζοντας παιδία που επιλέγαν διαφορετικό αθλήμα από το ποδόσφαιρο. Στο κέντρο της πλατείας δύο μεγάλες υποδοχές που είχαν σκαφτεί βαθιά στο τσιμέντο  ήταν έτοιμες να δεχθούν τους στύλους και το φιλέ. Μια κιμωλία για τις γραμμές και το παιχνίδι αρχίζει. Στην ομάδα του βόλεϊ  συμμετείχαν και παιδία που έπαιζαν στην ποδοσφαιρική ομάδα και μπορούσε να συμβεί και το αντίστροφο. Στην ομάδα του βόλεϊ δέσποζε η φυσιογνωμία του Στέλιου Καμπανάρου που έπαιζε εκπληκτικό βόλεϊ και προπονούσε και τα μικρότερα παιδία που ήθελαν να ασχοληθούν με το άθλημα. Πολλοί από τους αθλητές βόλει της ομάδας των Πρωτοπόρων αγωνίστηκαν στην συνέχεια ή παράλληλα και στα τμήματα του Ολυμπιακού.

Nα μην περάσει ο ραγιαδισμός

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η ​​συναυλία, το βράδυ της Tετάρτης 12 Iουλίου, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με τον Διονύση Σαββόπουλο, άρεσε, επαινέθηκε, σχολιάστηκε ενθουσιαστικά. Eίχε καταξιωμένους τραγουδιστές, πολύ καλούς μουσικούς της ορχήστρας, εξαίρετα τεχνικά μέσα, θαυμαστή οργάνωση. H σύλληψη και η εκτέλεση του εγχειρήματος πρόδιδαν πείρα, ταλέντο, σοβαρότητα.
Mοιάζει να υπήρχε, πέρα από όλα αυτά, ένα στοιχείο που μεταμόρφωνε την εκδήλωση σε γεγονός ξεχωριστό για την πόλη και τη χώρα: είχε στόχο. Στόχο «ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητος», όπως θα έλεγε ο Παπαδιαμάντης, και γι’ αυτό ακαταμάχητον. Σοφά και συνετά ο «στόχος» που επίσημα προβλήθηκε, έμοιαζε στους αντίποδες: απόλυτα χρηστικός – η «φιλαλληλία», που κολακεύει και τον πιο καμουφλαρισμένο ναρκισσισμό: Nα μαζευτούν χρήματα και τρόφιμα για τα τραγικά θύματα του εξανδραποδισμού και της στυγνής καταλήστευσης που υφίσταται η χώρα μας, με εξωραϊσμένα προσχήματα, από το «κατ’ ευφημισμόν» λεγόμενο Διεθνές Xρηματοπιστωτικό Σύστημα.
Tον πραγματικό στόχο τον καθόρισε η «ψυχή» της συναυλίας, ο Διονύσης Σαββόπουλος, με την πηγαία συνέργεια του πλήθους: Σε μια Eλλάδα εξευτελιστικά κατεστραμμένη, σαδιστικά εξαθλιωμένη, κρατικά διαλυμένη, γλωσσικά εκβαρβαρωμένη, χαμένη την ιστορική της αυτοσυνειδησία, με σπιθαμιαίους πολιτικούς ηγήτορες απίστευτης μικρόνοιας και αναξιοπρέπειας, σε αυτή την Eλλάδα υπάρχει ακόμα ζωντανή βεβαίωση ελπίδας: το τραγούδι της! Oπως άλλοτε το «κρυφό σχολειό», σκάνδαλο για τους «πεφωτισμένους» διεθνιστές, έτσι σήμερα το τραγούδι. H ποιητική εικόνα σε επανάληψη: «Aπ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά / πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι... / και μέσα να θεριεύει η αποσταμένη ελπίδα με λόγια μαγικά / ... εκεί να βλέπει η ψυχή / τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει».

ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ;;; -Π. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ ΜΑΥΡΟΛΕΩΝ

Ο Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Μαυρολέοντας, είναι Εκπαιδευτικός, Ηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής Αγίου Γεωργίου Βασσών Καρπάθου.Γεννήθηκε το 1959 στον Πειραιά.Το 1991 έγινε μοναχός στην Ιερά Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους από τον τότε Αρχιμανδρίτη και σημερινό Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιο, χειροτονήθηκε διάκονος στον Πειραιά, από τον τότε Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο.Μέχρι τώρα υπηρετεί σαν εφημέριος στον ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Πυλών σαν Πνευματικός (εξομολόγος), ιεροκήρυκας, υπεύθυνος στη σχολή Γονέων και Νεότητας της Μητροπόλεως Καρπάθου και Κάσου

Κυριακή 26 Ιουλίου 1964

                                           

                                                    Οδοιπορικό ενός Γάμου 53 χρόνια πριν…

Κυριακή μεσημέρι και ο Άγιος Βασίλειος ήταν κατάφορτα στολισμένος. Οι πλεχτές ανθοστήλες της εποχής είχαν σταθεί μπροστά στις εικόνες του τέμπλου. Η μεσημεριανή αντηλιά από τις θολωτές καμάρες των παραθύρων λαμπίριζαν τα πρόσωπα των  Αγίων. Ο Πορτοκαλής Ήλιος το πλοίο της γραμμής του αργοσαρωνικού είχε φέρει τους περισσότερους συγγενείς από το Πόρο και την Αίγινα. Μια ford mustang 1964, είχε φέρει τον ανήσυχο γαμπρό στο προαύλιο του Ναού,  οι συγγενείς και οι φίλοι τον υποδέχθηκαν με χαμόγελα και ζεστές χειραψίες. Ήταν όμορφος, ψηλός, γοητευτικός με ένα καλοραμμένο σκούρο κουστούμι και ένα επιβλητικό παπιγιόν. Το πρόσωπο του έλαμπε από ευτυχία. Η κόρνα του αυτοκινήτου ακούστηκε παρατεταμένα και χαρμόσυνα. Η νύφη έρχεται. Η αγωνία του Γαμπρού τελείωσε. Το αυτοκίνητο κάνει τρείς φορές το κύκλο του Ναού. Ο Παναγιώτης και η Νεκταρία σε λίγο θα ενωθούν με τα ιερά δεσμά του Γάμου ο έρωτας τους θα ολοκληρωθεί.

Τάκα – Τάκα – Μαμ…

                                                  Το ιστορικό καφενείο του Μάκη

Στην οδό Παπανικόλη 1 και Μητρώου στον Άγιο Βασίλειο δεσπόζει εδώ και δεκαετίες το ιστορικό πλέον καφενείο του Μάκη. Περιδιαβαίνοντας κανείς τη περιοχή και σε σχέση με τις μνήμες που έχει από την παιδική του ηλικία θα διαπιστώσει πως πολλά πράγματα έχουν αλλάξει αλλά  αρκετά έχουν μείνει ίδια αποτελώντας σημεία αναφοράς. Η Παπανκολή 1 και το καφενείο του Μάκη μένουν σταθερά σημεία του χρόνου, της μνήμης μας, του κόσμου μας, ίσως μείνουν αναλλοίωτα μέχρι το τέλος του κόσμου.

«Αιχμάλωτος του Χριστού»

                                                   στον αείμνηστο Γιάννη Ζαντιώτη

Ήταν Δεκέμβρης, νομίζω, πάντως χειμώνας από αυτούς τους δυνατούς που θέλεις να χουχουλιάσεις στο σπίτι, να σταματήσεις τις επαφές σου με τον έξω κόσμο,  να μείνεις μόνος σου και να μη σκέπτεσαι τίποτα, ούτε τα καθημερινά, ούτε τα προβλήματα, ούτε τα αναγκαία. Το πρωί ο Δημήτρης (Σπυράκης) μου είπε στην εκκλησία, ξέρεις το βράδυ θα μας επισκεφτεί, θα έρθεις;

Έπρεπε να πάω; Γιατί έρχεται τώρα; Γιατί τώρα; Μήπως έγινε καλά; Μήπως είναι η τελευταία φορά που θα τον…Ένας κόμπος, έπρεπε να πάω.

Ήταν όμορφος ο Γιάννης, καλόκαρδός, χαμογελαστός με αθλητικό παράστημα όλοι τον θαυμάζαμε. Η καλοσύνη της καρδιάς του ξεχείλιζε, τα μάτια του πετούσαν σπίθες ζωντάνιας και ονείρου. Αρρώστησε και μας ξάφνιασε. Δεν ήθελα να ρωτώ. Δεν με ένοιαζαν οι λεπτομέρειες μιας περιπέτειας που θα μου έδειχναν έναν άλλο Γιάννη. Μα, είμαστε νέοι ακόμα πως μπορούμε να συζητάμε για πράγματα που μπορεί να μας δείχνουν την «άλλη πλευρά»;

Σπονδή, με φραπέ, στον Δημήτρη Βακόνδιο

Κώστας Γιαννακίδης

Τι απέγινε ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον φραπέ πριν από εξήντα χρόνια; Μία σπουδαία καινοτομία με εθνική σημειολογία. Φέρτε μόνο κατά νου την κίνηση του χεριού με το σέικερ. Αποδίδει παραστατικά τον τρόπο με τον οποίο η Ελλάς στέκεται ενώπιον κρίσεων και προκλήσεων

Κανένας δεν ξέρει τι απέγινε ο Δημήτρης Βακόνδιος, ο άνθρωπος που το 1957 ανακάλυψε τον φραπέ. Αν ζει, θα είναι υπερήλικας, μπορεί και αιωνόβιος, έχοντας ρουφήξει τη ζωή με το καλαμάκι. Αν πάλι έχει φύγει, το έκανε αθόρυβα, διακριτικά. Η εφημερίδα με το αγγελτήριο σίγουρα θα δίπλωσε πάνω σε τραπέζια καφενείου, δίπλα σε ποτήρια με φραπέ. Όμως, για φαντάσου, στις κηδείες σερβίρουν ελληνικό καφέ.
Ψάχνω εδώ και μέρες να βρω πληροφορίες για τη ζωή και την τύχη του Βακόνδιου. Το όνομα είναι συριανό, αλλά ο ίδιος ήταν από τον Πειραιά. Και από όλον τον βίο του, γνωρίζουμε μόνο τη στιγμή που, ως υπάλληλος της Nestle, έφτιαξε τον πρώτο φραπέ, στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης.

Σπάζοντας τον κώδικα του DNA του Leonardo da Vinci

 

 Έλγκα Νταϊφά

Πανστρατιά επιστημόνων για να ανακαλύψουν ποιος πραγματικά ήταν αυτός που η ιστορία χαρακτήρισε ως «το ανθρώπινο πολυμηχάνημα της Αναγέννησης» - Όλα τα πρωτότυπα έργα που τον απεικονίζουν δεν έχουν διασωθεί 

Μία διεθνής ομάδα επιστημόνων γίνεται παγκόσμια αλυσίδα έρευνας με σκοπό να απαντήσει σε ένα ερώτημα 500 ετών: «Ποιος ήταν τελικά ο Leonardo Da Vinci»; Ο Jesse Ausubel, διευθυντής του τμήματος Περιβαλλοντογίας του Rockefeller University, που ηγείται διεθνούς ομάδας επτά πανεπιστημιακών και ερευνητικών κέντρων, δίνει τις απαντήσεις.
Μια ερώτηση πεντακοσίων χρόνων ίσως βρίσκει την απάντησή της. Διεθνής ομάδα επιστημόνων γίνεται παγκόσμια αλυσίδα έρευνας με σκοπό να απαντήσει σε μία ερώτηση: Ποιος ήταν ο Leonardo da Vinci;

FOCO

                         Όταν το μια επιχείρηση συναντάται με μια ποδοσφαιρική ομάδα γειτονιάς

Η ποδοσφαιρική ομάδα FOCO ίσως έχει κατακτήσει μια μοναδική πρωτοτυπία πανελλαδικά όντας η μόνη(;) ομάδα γειτονίας που είχε ποδοσφαιρική αμφίεση. Και αυτό δεν ήταν λίγο για την εποχή που καλά-καλά ούτε οι ερασιτεχνικές ομάδες είχανε κατακτήσει κάτι τέτοιο Δεν ξέρω αν τα ποδοσφαιρικά επιτεύγματα και οι αθλητικές επιδόσεις της αύξησαν τις πωλήσεις της εταιρίας αλλά στα μαθητικά πηγαδάκια και στις παρέες το όνομα FOCO συζητιόταν. Αυτό βέβαια είχε καταστεί δυνατόν και από τη κόντρα με τον αιώνιο αντίπαλο, την ομάδα του Αγίου Βασιλείου. Αλλά ας τα δούμε τα πράγματα από την αρχή για του μη γνωρίζοντες.

Ο Άγιος Πορφύριος και ο Αντρέας...

Κατανοώ πως στο ανάγνωσμα αυτού του τίτλου θα σας έχουν γεννηθεί πολλές απορίες και ερωτηματικά. Πως μπορεί να συνδέετε ο Άγιος Πορφύριος με τον φίλο μας τον Αντρέα Μπούχλα;   Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ο όσιος  Πορφύριος,  γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 , στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά. Ο Πορφύριος ( Ευάγγελος τότε ) ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει. Ήταν μόλις επτά χρονών. Εργάστηκε δύο τρία χρόνια σ ἕνα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς. Στα δώδεκα του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός, και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής. Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.

Σταυρωμένη Μαρτυρία

                                   Ο αείμνηστος Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Συρίγος

Με τον Πατέρα Σπυρίδωνα μας έδενε μια ιδιαίτερη σχέση γιατί ήταν συμμαθητής με τον πατέρα μου και συνομιλούσαν τακτικά όταν οι υποχρεώσεις τους το επέτρεπαν. Ήταν εκείνος που σήκωνε τους φραγμούς σε κάθε αρχικό δισταγμό που μπορεί να έχει ένας γονιός όταν το παιδί του δραστηριοποιείτε στον χώρο της εκκλησίας. Συνομιλούσαμε με κάθε ευκαιρία και πάντα διαπίστωνα την ευθύτητα του λόγου του κα την αγέρωχη στάση του. Επιβλητικός, κατανυκτικά απλός με μια έμφυτη λαϊκότητα που δεν στερούταν ευγένεια και τρόπους. Μπορούσε να μιλάει με παράγοντες του εφοπλιστικού χώρου και την άλλη στιγμή να προστρέχει στο προσκεφάλι μιας άρρωστης ηλικιωμένης κυρίας ή να βρίσκετε στο πνευματικό κέντρο για να επιμεληθεί είδη ανάγκης για τους πονεμένους αδερφούς. Στοργικός και τρυφερός πατέρας αγωνιούσε και αγωνιζόταν για την προκοπή των παιδιών του και για την ενδυνάμωση τους στα πλοκάμια ενός άδικου κόσμου. Είχε την αγωνία του κάθε πατέρα το να μπορούν να σταθούν τα παιδιά του στη ζωή όταν εκείνος δεν θα είναι παρόν. Μακριά από τα γρανάζια της εξουσίας και από όλα τα επιτηδευμένα καλοπιάσματα των επιφανών. Τον ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι και η πνευματική προκοπή τους,  ένιωθε χαρούμενος όταν νέες γενιές κληρικών έβγαιναν στο προσκήνιο. Επιζητούσε τη διαδοχή την χαιρόταν. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον Πατέρα Καλλίνικο Μαυρολέων και στον Πατέρα Συμεών Βενετσιάνο και δήλωνε ευτυχισμένος και υπερήφανος όταν λειτουργούσε μαζί τους. Δεν τον ενδιέφεραν τα πλουμιστά άμφια και κυκλοφορούσε με ένα απλό ράσο που δεν έκρυβε την αρχοντιά του. Πίστευε πως μια  ζωντανή εκκλησία πρέπει να έχει πάντα τον τελευταίο λόγο στη ζωή του πιστού σε όποια πράξη και αν έχει προβεί , θεώρηση που έδειχνε τη βαθειά του θεολογική κατάρτιση που δεν πήγαζε από στείρους ακαδημαϊσμούς αλλά από την εμπειρία ζωής. Μια ζωντανή εκκλησία που θα αποτελεί το «αλάτι της γης » και θα ενοχλεί επίμονα τις πληγές της για να τις καθαγιάσει. Δεν επιζητούσε τα ταπεινόφρονα σχήματα αλλά την γόνιμη εσωτερική ταπείνωση που μπορεί να προσκαλέσει το θαύμα. Σήκωσε το δυσκολότερο σταυρό του μαρτυρίου με πίστη στον θεό και καρτερικότητα που μπορεί να συμβεί σε έναν γονιό που δεν είναι άλλος από την απώλεια του παιδιού του (ο γιος του Γιώργος έφυγε πολύ νέος-συμμαθητής του Π.Καλλίνικου Μαυρολέων). Η σταυρική του μαρτυρία αποτελεί παράδειγμα στο σήμερα που η ζωή μοιάζει  σαστισμένη μητέρα που δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά της και που για να ανασηκωθεί πρέπει να κοιτάξει στα παραδείγματα του παρελθόντος  που έβαλαν τις σκαλωσιές που στερέωσαν και τη δικιά μας ζωή.

«Ενορία εν δράσει...2015»: Εκδήλωση τιμής στον π. Ιγνάτιο Παπασπηλιόπουλο.

Η Ενορία Ευαγγελιστρίας Πειραιώς τίμησε τον Πρωτοπρεσβύτερο Ιγνάτιο Παπασπηλιώπουλο
Για τον τιμώμενο μίλησαν:
• Ο Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Μαυρολέων, Ηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίου Γεωργίου Βασών Καρπάθου,
• Η Μίνα Γαλάνη, Αρχαιολόγος και
• Ο Παύλος Φήμης, Συγγραφέας, Λογοτέχνης και Κριτικός
• Η Χορωδία Αγίου Βασιλείου Πειραιώς θα αποδώσει εκκλησιαστικούς ύμνους υπό τη διεύθυνση του Πρόδρομου Δασιγένη.
Τον π. Ιγνάτιο Παπασπηλιόπουλο τίμησαν με την παρουσία τους οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Νικαίας κ. Αλέξιος και Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος.

Γεωργία Σαμαρτζή: Το φιλανθρωπικό ίδρυμα που δημιούργησε ιερέας στην μνήμη της συζύγου του

 

Γνωρίστε το φιλανθρωπικό ίδρυμα «Γεωργία Σαμαρτζή» το οποίο δημιουργήθηκε από τον σύζυγό της, ιερέα π. Ραφαήλ Βουγιούκα, ο οποίος θέλησε να πραγματοποιήσει την επιθυμία της γυναίκας του μετά τον απρόσμενο θάνατό της.

«Ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα, με εγκυκλοπαιδική γνώση, ποιητική ευαισθησία και είχε καλλιτεχνική ψυχή. Αγαπούσε τον Θεό, τον άνθρωπο, το περιβάλλον. Το 2013 άρχισε η περιπέτεια της υγείας της. Έδωσε μεγάλη μάχη έως το τέλος και με θαυμαστή αξιοπρέπεια σήκωσε τον σταυρό της. Την Κυριακή 27 Ιουλίου 2014 έσβησαν τα όμορφα πράσινα μάτια της στην Ασίνη Ναυπλίου», λέει συγκινημένος  ο π. Ραφαήλ, προσθέτοντας ότι «τελευταία της επιθυμία ήταν να δημιουργηθεί ίδρυμα πολιτιστικό, φιλανθρωπικό και περιβαλλοντικό. Όπου και το έκανα πράξη και το ονόμασα ΙΔΡΥΜΑ ΓΕΩΡΓΙΑ Ι. ΣΑΜΑΡΤΖΗ – ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ στη μνήμη της».

Οι ημέρες της επιστράτευσης – Οταν έπεσε η χούντα και ήρθε ο Καραμανλής

 

  Κώστας Μπλιάτκας

Πριν από 43 χρόνια, σαν σήμερα, τα γεγονότα στη χώρα «πύκνωσαν», Πώς έζησε την επιστράτευση και τη Μεταπολίτευση ένας έφηβος της Θεσσαλονίκης που ενηλικιώθηκε πολιτικά με τον πιο περιπετειώδη και συναρπαστικό τρόπο...

Το θυμάμαι έντονα, σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια, εκείνο  το ξύπνημα της 20ης Ιουλίου 1974,το Σάββατο της επιστράτευσης στη Θεσσαλονίκη,  όπως και το πώς «πύκνωσαν» τα γεγονότα μέσα σε τρία εικοσιτετράωρα. Είναι συγκλονιστικό να ζεις «ιστορία» και να βλέπεις τα πράγματα μέσα από τα μάτια ενός μαθητή που ήταν δεν ήταν 17 χρονών.
Η πρώτη μου ας την πω κίνηση προς την πολιτική ενηλικίωση ήταν μια συζήτηση  με δύο πρωτοετείς  φοιτητές, με τους οποίους είχαμε γίνει φίλοι εκεί στο υπαίθριο καφέ του «Λουκά»- απέναντι από τη ΧΑΝΘ στην κατηφόρα για τη θάλασσα- με αφορμή την κοινή μας αγάπη για τη ροκ μουσική. Αυτή τη φορά μιλούσαν ανήσυχοι για τις καυτές  εξελίξεις και την ένταση που υπήρχε. Ήταν πολιτικοποιημένοι. Πριν από πέντε  μέρες, στις 15 Ιουλίου 1974 είχε ανατραπεί  ο Μακάριος, ο  οποίος κατάφερε  να επιζήσει και να διαφύγει ενώ στη θέση του μπήκε ως «μαριονέτα», όπως έλεγαν,  ο Σαμψών.

Η αρχή του τέλους της δικτατορίας

 ΜΙΧΑΛΗΣ Ν. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ

Το Κίνημα του Ναυτικού του 1973 αποτέλεσε –σε χρονική παραλληλία με το φοιτητικό κίνημα– καταλύτη πολιτικών εξελίξεων. Η απόφαση των πιστών στη Δημοκρατία αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού να κινηθούν ανοικτά κατά της δικτατορίας έδειξε στους Ελληνες πολίτες, αλλά και στους διεθνείς παράγοντες ότι δεν ήταν το σύνολο των Ενόπλων Δυνάμεων εντεταγμένο στον ρόλο δεσμοφύλακα του ελληνικού λαού.
Η πολιτική σημασία του Κινήματος του Ναυτικού και η πολιτική δυναμική του, της οποίας απετέλεσε εμπύρευμα, δεν έχουν ίσως αποτιμηθεί στο πραγματικό τους μέγεθος. Και τούτο γιατί μετά την προδοσία και την καταστολή του Κινήματος, με τις δεκάδες συλλήψεις αξιωματικών, η επιτυχής πρωτοβουλία του κυβερνήτη του αντιτορπιλικού «Βέλος», αντιπλοιάρχου Νίκου Παππά, να αποχωρήσει από άσκηση του ΝΑΤΟ έριξε τα φώτα της δημοσιότητας στον ίδιο και στο πλήρωμά του.

Ο Πορφύρας και το «καμάρι της Πειραϊκής»…

Τις καλές εποχές το αθλητικό μας σωματείο ο Πορφύρας κυκλοφορούσε ένα επιτραπέζιο ημερολόγιο με τις φωτογραφίες όλων των αθλητικών τμημάτων. Εδώ στην πολυκαιρισμένη πρώτη φωτογραφία βλέπουμε την Αντρική και την Εφηβική ομάδα ποδοσφαίρου σε πλήρη διάταξη στους αγωνιστικούς χώρους. Στην ακριβώς πίσω σελίδα υπήρχε η διαφήμιση ( δεύτερη φωτογραφία) του Ζαχαροπλαστείου « ΔΙΡΟ » το οποίο και τιτλοφορείτε ως και το καμάρι της πειραϊκής. Και πράγματι ήταν ακριβώς έτσι. Εκτός του ότι ήταν  ένας πολύ όμορφος χώρος ψυχαγωγίας για τους πειραιώτες (και όχι μόνο), ακριβώς δίπλα υπήρχαν οι καλύτερες κούνιες της περιοχής. Όταν μετά την προσευχή στο σχολείο ο Διευθυντής έλεγε την μαγική φράση « και τώρα παιδιά θα αφήσετε τις τσάντες σας στις τάξεις και θα πάρετε το κολατσιό σας γιατί θα πάμε εκδρομή». Μετά τις ζητωκραυγές όλοι γνωρίζαμε ότι θα πάμε στις κούνιες, στο ΔΙΡΟ. 

Καλημέρα κύριε Κώστα…

  

Όλοι μας έχουνε γνωρίσει απλούς ανθρώπους που δεν τους τραβάει το βλέμμα, που είναι μη ενδιαφέροντες για τα Μέσα επικοινωνίας, που δεν στρέφουν πάνω τους οι προβολείς για να πάρουν το χειροκρότημα. Είναι εκείνοι που δείχνουν απλοϊκοί, ανεπιτήδευτοι, που δεν δίνουν έμφαση στην εξωτερική τους εμφάνιση, που δεν ουρλιάζουν για προσοχή, που χαμογελούν πλατιά γιατί απολαμβάνουν τη δουλειά τους, το ξημέρωμα που τους χάρισε ο Θεός και χαίρονται με τους άλλους. Οι απλοί άνθρωποι δεν τους ενδιαφέρει η εικόνα και το περιτύλιγμα, δείχνουν κατευθείαν το περιεχόμενο της φυσικότητας τους, δεν χτίζουν έναν μοναδικό εαυτό, δεν γνωρίζουν από τέχνη, δεν κουβαλούν γνώση, δεν κάνουν βαθυστόχαστες αναλύσεις, δεν ενημερώνονται για τα καθημερινά, θαυμάζουν τα απλά και τα συνηθισμένα. Απαλλαγμένοι από φκιασίδια ελευθερώνουν τα συναισθήματα τους και την ζεστασιά τους και σε κατακλύζουν με την ευθύτητα τους και την ευθυκρισία τους. Ο λόγος τους δεν έχει καλλωπισμούς, δεν κρύβει διπλωματία, δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, δεν τους ενδιαφέρει να κερδίζουν το ενδιαφέρον κανενός. Δεν έχουν ύφος ξερόλα τσαλαπετεινού και απαντούν  με την καρδιά τους κάτι που τρομάζει τους πολύπλοκος ανθρώπους. Τους ενδιαφέρει μόνο η δουλεία τους και η οικογένεια τους και είναι πάντα εκεί για να σε καλημερίσουν με μόνιμη επωδό σε κάθε τους φράση : «Δόξα ο Θεός». Ασφαλώς  τέτοιους ανθρώπους έχουμε γνωρίσει πολλούς.

Τουρκική εισβολή στην Κύπρο: Σαν σήμερα 43 χρόνια πριν...

 

 Μανώλης Καλατζής

Ήταν 05:30 το πρωί η ίδια ώρα ακριβώς που και σήμερα ήχησαν οι σειρήνες για να υπενθυμίσουν εκείνη την ημέρα που άλλαξε την ιστορία - Ακιντζί: Οι Ελληνοκύπριοι δυσκολεύονται να μοιραστούν την εξουσία

Παρά επτά χρόνια μισός αιώνας κατοχής του 37% των εδαφών της Κύπρου.

Σαν σήμερα 43 χρόνια πριν, η Τουρκία βρήκε ανοικτή την κερκόπορτα και εισέβαλε για να «αποκαταστήσει τη συνταγματική τάξη» που ανέτρεψε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου πέντε μέρες νωρίτερα. Ήταν 05:30 το πρωί, η ίδια ώρα ακριβώς, που και σήμερα ήχησαν οι σειρήνες για να υπενθυμίσουν εκείνη την ημέρα που άλλαξε την ιστορία.
Και σήμερα πετούν στον ουρανό της Κύπρου τουρκικά αεροσκάφη και πολεμικά πλοία βρίσκονται σημαιοστολισμένα στις ακτές της Κερύνειας. Στα κατεχόμενα γιορτάζουν το έγκλημα, που ονόμασαν «ειρηνευτική επιχείρηση», ενώ στις ελεύθερες περιοχές, μνημόσυνα και τρισάγια στους τάφους των πεσόντων κάνουν την πνιγηρή καλοκαιρινή ατμόσφαιρα ακόμα πιο βαριά. Οι γονείς των αγνοουμένων μετριούνται πλέον στα δάκτυλα. Έφυγαν και αυτοί χωρίς να πάρουν απαντήσεις για τη τύχη των παιδιών τους.

Λείπεις εσύ και η εποχή σου Νεκτάριε…

Είναι στιγμές που αναρωτιέσαι γιατί; Είναι φορές που πολλά δεν μπορείς να καταλάβεις. Είναι κι ο χρόνος βλέπεις που γιατρεύει που σε κάνει και ξεχνάς που όμως κάποιες φορές σε ξαναγυρίζει. Η φιλία θα μπορούσε να είναι η δίδυμη αδελφή της αγάπης. Για τι φιλία είναι αμοιβαία αγάπη, αλληλοεκτίμηση, σεβασμός επιλογή που έκανες μόνος σου. Φιλία είναι μια εσωτερική ρωγμή από μια εφήμερη αφορμή που σε συνδέει πάντα με κάποιον-κάποιους άλλους. Η φιλία στεριώνει σε πρόσωπα με διαφορετικά χαρακτηριστικά, με αντίθετες απόψεις με ιδιοσυγκρασίες συγκρουόμενες. Πού όλα μαζί όμως αν ενωθούν διαμορφώνουν ένα ολόκληρο. Δύο η και περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να γίνουν αδέρφια και να χτίσουν μια δεύτερη οικογένεια. Η φιλά θα σε βρει όπου κι αν είσαι δεν απαιτεί χρόνο και δεν έχει σημασία αν γνωρίζεις τον άλλον πολύ, λίγο η χρόνια τώρα δεν είναι κοντά σου για λόγους που και οι δύο δεν επιλέξατε. Φίλος είναι αυτός ο ώμος της παρηγοριάς για τις δύσκολες μέρες, ένα χέρι βοήθειας όταν κάναμε λάθος, ένα αυτί που μπορεί να κάθεται να ακούει για ώρες χωρίς να κατακρίνει. Ο φίλος είναι σημαντικό κομμάτι της ευτυχίας της ζωής σου, βάζει το δικό του λιθαράκι στο οικοδόμημα της προσωπικότητας σου. Αν η αγάπη είναι το καρφί απ’ το οποίο κρέμεται η ευτυχία μας, τότε το σφυρί είναι συνήθως στα χέρια του άλλου. Αυτό είναι ο φίλος. Δεν έχει σημασία πόσο πολύ έζησες τον άλλον, ο χρόνος δεν γράφει για όλους μας τις ίδιες αποστάσεις. Είναι το «κάτι» που δεν μπορείς να εξηγήσεις απλά συμβαίνει.

Γεννημένος νικητής - Γνωρίστε τον Zion, το 10χρονο αγόρι που συγκλόνισε τις ΗΠΑ.

 

Η ιστορία του Zion είναι ό,τι πιο συγκινητικό θα διαβάσετε σήμερα. Το δεκάχρονο αγόρι που υποβλήθηκε σε διπλή μεταμόσχευση χεριών, 18 μήνες μετά θεωρείται και επισήμως νικητής...

Το πρώτο παιδί στον κόσμο που υποβλήθηκε σε διπλή μεταμόσχευση χεριών μπορεί σήμερα να γράφει, να τρώει και να ντύνεται μόνο του, δήλωσαν χθες Τρίτη γιατροί χαρακτηρίζοντας την πρωτοποριακή αυτή επέμβαση επιτυχία έπειτα από 18 μήνες.
Η σχετική έκθεση που φιλοξενείται στην επιθεώρηση The Lancet Child & Adolescent Health περιλαμβάνει την πρώτη επίσημη ιατρική ενημέρωση για την επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε ο 10χρονος Ζάιον Χάρβεϊ για την αντικατάσταση και των δύο χεριών του, τον Ιούλιο 2015.

Γουιλμπερ και Ορβιλ Ραιτ: Τα αδερφια που αλλαξαν τον κοσμο

 

 Ολα ξεκίνησαν με ένα παιχνιδάκι από τη Γαλλία, κάτι σαν ελικοπτεράκι, που τους έφερε ο πατέρας τους, ιεροκύρηκας Μίλτον Ράιτ. ο οποίος πίστευε βαθιά στην εκπαιδευτική αξία των παιχνιδιών. Δημιούργημα ενός Γάλλου πειραματιστή του 19ου αιώνα, του Αλφόνς Πενό, δεν ήταν παρά ένα ξυλαράκι με δυο έλικες και περιστρεφόμενους πλαστικούς ιμάντες που δεν κόστιζε πάνω απο 50 σεντς. «Για κοιτάξτε παιδιά», τους είπε ο επίσκοπος με το παιχνίδι κρυμμένο στις χούφτες του. Μόλις το άφησε, εκείνο πέταξε στο ταβάνι. Το ονόμασαν «νυχτερίδα».

Οταν το σχολείο γίνεται το ζωντανό κύτταρο κάθε γειτονιάς

 

της Αργυρώς Μποζώνη

Τα 25 σχολεία του προγράμματος «Ανοιχτά σχολεία» είχαν 14.000 επωφελούμενους και μετέτρεψαν τα σχολεία σε ζωντανά κύτταρα κάθε γειτονιάς

Μέχρι να μπει στο πρόγραμμα «Ανοιχτά σχολεία» το 8ο ειδικό σχολείο στο Γουδή,  για παιδιά με αναπηρία,  ήταν ένα σκοτεινό σχολείο, μια μαύρη τρύπα στη γειτονιά. Ένα από τα σχολεία που ρημάζουν χωρίς φύλαξη  ή βανδαλίζονται, που δε προσφέρουν καν στα παιδιά της γειτονιάς, τη χαρά να παίζουν στην αυλή τους.

Περί αγίων, λειψάνων και καστάνων

Του Γιώργου Βλαντή

Διευθυντή του Συμβουλίου των Εκκλησιών της Βαυαρίας 

και επιστημονικού συνεργάτη της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου 

Κάθε εχέφρων άνθρωπος, πιστός ή μη, που έχει διαβάσει τους «Κατά Ελλήνων» λόγους Αθανασίου του Μεγάλου ή το «Περί της Πολιτείας του Θεού» του ιερού Αυγουστίνου αισθάνεται ευγνωμοσύνη για τη χριστιανική συμβολή στην απομάγευση του κόσμου, για τη θεολογική όσο και ορθολογική διανοητική συντριβή της παγανιστικής δεισιδαιμονίας, της οποίας την έκταση και ένταση είθισται να αποσιωπούν οι άκριτοι νοσταλγοί της αρχαιότητας. Από τον Max Weber έως τον Marcel Gauchet και πολλούς άλλους ακόμη έχει επισημανθεί η σχετική καταλυτική συνεισφορά της εκκλησιαστικής θεολογίας. 

Δυστυχώς, όμως, σε κάθε εποχή ο πειρασμός της μαγείας ελκύει τόσο τους απατεώνες, όσο και τους πολλαπλώς αδύναμους και ασθενείς. Η λειψανομανία των ημερών μας είναι η πιο επικίνδυνη μορφή λειψανομαχίας, παρομοίως και η προσκύνηση εσωρούχων (το ζήσαμε και αυτό, π.χ. στα Γιαννιτσά) ή καστάνων. Καθρεφτίζουν μια τιμή που δεν διαβαίνει επί το πρωτότυπον, παρά ενισχύει τη νοοτροπία του σωτηριολογικού αυτοματισμού, εκτρέφει τη μαγεία, εξηλιθιώνει συστηματικά το εκκλησίασμα. Για το αληθές του λόγου αρκεί να ανταλλάξει κανείς πέντε κουβέντες με φανελολάτρες και καστανολόγους την ώρα που στέκονται στη σειρά προς προσκύνηση. 

Αυτά τα φαινόμενα προσπορίζουν κέρδη οικονομικά, αλλά και εδραιώνουν την εξουσία καθ᾽ όλα προβληματικών ανθρώπων, κλείνοντας τα μάτια των πιστών στις ενδεχόμενες πομπές και εκκρεμότητές τους. Με την πληθωριστική υποδοχή λειψάνων και εικόνων (τελευταία δε και αντιγράφων τους κατά σκανδαλώδη πρακτική) εύκολα εξασφαλίζει ένας κληρικός, και δη υψηλόβαθμος, πιστοποιητικά ακραιφνούς ορθοπιστίας. 

ΠΟΡΦΥΡΑΣ, το καταφύγιο της εφηβικής μας ζωής

          

Το σωματείο του Πορφύρα ιδρύθηκε στη Φρεαττύδα το 1957 και πήρε το όνομα του από τον μεγάλο μας ποιητή Λάμπρο Πορφύρα που ζούσε εκεί, και την αγαπούσε ιδιαίτερα αφιερώνοντας  πολλά από τα ποιητικά του δημιουργήματα στην περιοχή που με πάθος αγάπησε. Τα γραφεία του συλλόγου τότε ήταν Ομηρίδου και Αποστόλη γωνία σε ένα υπόγειο χώρο με Πρόεδρο τον αείμνηστο Αντρέα Πολίτη. Το 1980 είχε ιδρυθεί το παιδικό και εφηβικό τμήμα και οι υπεύθυνοι της ομάδας είχαν ξαμοληθεί στις γειτονιές και στα σχολεία για να εντοπίσουν πιτσιρικάδες που είχαν ικανότητες και όρεξη για ποδόσφαιρο. Τα ποδοσφαιρικά «γήπεδα» της εποχής ήταν η πλατεία του Αγίου Βασιλείου, η πλατεία του Παπανικολή και το αυτοσχέδιο γήπεδο της πλαζ Φρεαττύδας που στέγαζε τον πολιτιστικό σύλλογο Διογένης. Και βέβαια σε κάθε γειτονία όλο και θα άκουγες μια μπάλα να χτυπάει. Ασφαλώς υπήρχαν και οι ομάδες της περιοχής που κάποια στιγμή θα αναφερθούμε σε αυτές και ήταν , οι Πρωτοπόροι ομάδα της ενορίας του Αγίου Βασιλείου, η ομάδα της Μητρώου με συνδετικό κρίκο τον Ιπποκράτη, η ομάδα  Βουδούρη με οργανωτές τον Νίκο Μωραΐτη και τον αείμνηστο Σάκη Ζερβό, δύο ομάδες του Παπανικολή, η μία του Μιχάλη Μελέκου και η άλλη του Βασίλη Καραγιάννη και η ομάδα του Διογένη με αθλητές μεγαλύτερης ηλικίας.

Αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκος - Ο «Ανυπόμονος» της Εθνικής Αντίστασης.

Δεκατρία χρόνια από την κοίμηση του.

Ο π. Γερμανός Δημάκος υπήρξε μια πολύπλευρη προσωπικότητα με έντονη δράση στον εκκλησιαστικό, εθνικό και κοινωνικό τομέα. Οι πολλαπλές δραστηριότητες του Γέροντος κατά την 65ετή εκκλησιαστική και κοινωνική του προσφορά, συνδέετε με τη συνετή και σοβαρή παρουσία του στα εκκλησιαστικά δρώμενα της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδας, και  την εθνική του προφορά κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης.

Ο Αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκος, κατά κόσμον Γεώργιος Δημάκος, γεννήθηκε το 1912 στο χωριό Αγριδάκι της Αρκαδίας και ήταν ο πρώτος από τα δέκα αδέλφια του. Τελείωσε το Σχολαρχείο στη Βυτίνα και σε ηλικία 17 ετών (1929) εισήλθε στη Μονή της Παναγίας της Ξενιάς της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος. Το 1933 εκάρη Μοναχός και έλαβε το μοναχικό όνομα Γερμανός. Έκτοτε αρχίζει η εκκλησιαστική δράση του: Διάκονος και Ιερεύς, Σύμβουλος και Οικονόμος της Μονής Ξενιάς μέχρι το 1940, Αδελφός της Μονής Αγάθωνος, Ηγούμενος της Μονής Δαδίου την περίοδο 1940-1941, Ηγούμενος της Μονής Αγάθωνος την περίοδο 1942-2004, όπου και κοιμήθηκε την 9^η Ιουνίου 2004 πλήρης ημερών. Ταυτόχρονα έδρασε εθνικά στην Αντίσταση κατά της Γερμανικής Κατοχής, παράγοντας συγχρόνως και αδιαλείπτως κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Αγωνίστηκε για την Πατρίδα με πνεύμα αυτοθυσίας και αυταπάρνησης κατά των εχθρών και πάντοτε υπηρετούσε με πίστη το Θεό και με το σταυρό στο χέρι τον άνθρωπο, χωρίς διάκριση και υστεροβουλία. Με όνειρα, αλλά και με συναίσθηση των βαριών ευθυνών του, ο π. Γερμανός ήταν παρών σε κάθε στιγμή της ζωής του, όπου η αποστολή της Εκκλησίας το επέβαλλε και η αγάπη του απαιτούσε για διακονία προς Αυτήν ή για αγώνα υπέρ της Πατρίδας. Πολέμησε στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη ό οποίος του είχε βγάλει το προσωνύμιο « Πατήρ Ανυπόμονος» από την επιθυμία του Πατρός Γερμανού να πιάσει το όπλο. Μετά την απελευθέρωση δεν διεκδίκησε κανένα εκκλησιαστικό αξίωμα και περιορίστηκε στα μοναχικά του καθήκοντα. Δεν πούλησε την εθνική του προσφορά στον πλειστηριασμό της εξουσίας και έμεινε πιστός στα ιδανικά του.

Ένα ξεχωριστό θερινό σχολείο στην Κάρπαθο, με την υπογραφή του Αρχιμανδρίτη Καλλίνικου

 

Ένα σχολείο διαφορετικό, για τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών, λειτουργεί το καλοκαίρι στην ακριτική Κάρπαθο, με μπροστάρη τον καταξιωμένο Αρχιμανδρίτη του οικουμενικού θρόνου, εφημέριο του Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου στις Πύλες Καρπάθου, που ανήκει στην Ι.Μ. Καρπάθου & Κάσου, εκπαιδευτικό και καθηγούμενο της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής του Αγ. Γεωργίου Βασσών π. Καλλίνικο Μαυρολέων, καθώς και με την εθελοντική προσφορά πολλών επιστημόνων. Σε ένα μικρό χωριό της Καρπάθου με το όνομα Πύλες το μονοθέσιο σχολείο λειτουργεί και το καλοκαίρι, για δεύτερη χρονιά, τρεις φορές την εβδομάδα, Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή, από τις 10 το πρωί έως τη 1 το μεσημέρι, χωρίς όμως βαθμολογίες και απουσίες. Τα παιδιά αφήνουν τις βόλτες, τον ύπνο, τη θάλασσα και τα παιχνίδια τους για να τρέξουν στο σχολείο με όρεξη για… μάθημα!

«Δεν πέφτει καρφίτσα! Πέρυσι στην αίθουσα που χωράει 20 παιδιά είχαμε 30! Δεν χωρούσαν άλλα. Και φέτος όμως το ενδιαφέρον είναι μεγάλο. Δεν έχει καμία σχέση με το κατηχητικό. Τα μαθήματα τα επιλέγουν οι ίδιοι οι μαθητές», λέει ο Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος.
«Οι πρώην μαθητές του σχολείου μας, επιστήμονες σήμερα και φοιτητές σε διάφορους επιστημονικούς κλάδους, αλλά και άλλοι νέοι επιστήμονες και φοιτητές, που προσκαλέσαμε και θα έρθουν ειδικά για το 2ο Θερινό Σχολείο από την Αθήνα, θα διδάξουν στα παιδιά μας πρωτότυπα μαθήματα, σε διάφορες θεματικές ενότητες, όπως: ελληνική γλώσσα, μαθηματικά, ελληνική ιστορία, ορθόδοξη χριστιανική αγωγή, οικιακή οικονομία, οικογενειακός προγραμματισμός, γεωπονικά, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, περιβαλλοντική αγωγή, ήθη – έθιμα και μαντινάδες, γνωριμία με τα παραδοσιακά όργανα, γυμναστική, πρώτες βοήθειες, παιχνίδια, εκδρομές και άλλα με πρωτότυπους τρόπους. Δεν θα έχει διαβάσματα! Δεν θα έχει βαθμούς! Δεν θα έχει εξετάσεις! Και, φυσικά, θα είναι εντελώς δωρεάν!», λέει ο ίδιος στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» γι’ αυτή του την ιδέα.

Tο τελευταίο «χαρτί»

 

Χρήστος Γιανναράς 

Στημένη απάτη ή δικός μας αυτευνουχισμός να μιλάμε, ακόμα σήμερα, για «δημοκρατία»; Στον τόπο μας, φυσικά, στο άμεσο πεδίο όπου πραγματώνουμε τη (μία και μοναδική) ζωή μας.
Tα κόμματα εμπαίζουν στην πράξη κάθε προϋπόθεση δημοκρατίας: Δεν διαφοροποιούνται πολιτικά, εξομοιώνονται αδιάντροπα από μόνη την εξουσιολαγνεία τους, δεν πιστεύουν σε τίποτα. «Συντηρητικοί» συγκυβερνούν ανετότατα με φανατισμένα αντίπαλους «σοσιαλιστές», «ριζοσπάστες» αριστεροί με ακραίους «εθνικιστές». Oλοι ασκούν την ίδια (έξωθεν υπαγορευόμενη «μέχρι σημείων στίξεως») πολιτική, κανένας δεν διερωτάται ούτε καν για περιθώρια αυτενέργειας – έστω στην αποκομιδή των σκουπιδιών.
Eτσι κι αλλιώς, η λαϊκή ψήφος ήταν και είναι κατά πλειονότητα άκριτη – παρορμητική ή πανεύκολα εξαγοραζόμενη. Παγιδευμένη στην παντοδυναμία του «πελατειακού κράτους» ή στους μηχανισμούς (ακαταμάχητους) πλύσης εγκεφάλου των μαζών.
Aν κριθεί η ελλαδική κοινωνία από το επίπεδο των ιδιωτικών (που θα πει: εμπορικού συμφέροντος) MME, το συναγόμενο είναι ντροπή και απελπισμός: Aντιπολιτευτικός φανατισμός, ίσως πιο μανιασμένος και από τη μικρονοϊκή κυβερνητική προπαγάνδα. Kαι σαφώς ευτελέστερη αγλωσσία, αισθητικός πρωτογονισμός, προτεραιότητα του εντυπωσιασμού (για κάφρους) – κυριολεκτικός εφιάλτης. Aντί για δημοκρατική κατάκτηση πολυφωνίας, η παραχώρηση συχνοτήτων σε ιδιώτες αποδείχτηκε καταλύτης για τη ραγδαία απομώρανση του πληθυσμού, που εγγίζει τα όρια μεθοδικής γενοκτονίας. Kαθόλου τυχαία, το σύνολο σχεδόν των ιδιωτικών καναλιών λειτουργούν ολημερίς ως πωλητήρια – τα πάντα στην τηλεοπτική προοπτική υπηρετούν μόνο τη λογική της αγοράς, την προτεραιότητα να κερδηθούν οι εντυπώσεις για το όποιο εμπόρευμα.

«Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;»

Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.
Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ – πιστός φίλος του – αναφέρει: Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα “Πλαστήρας” όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα.
Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.
Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος –έπασχε από φυματίωση – κι έμενε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ’ αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;»

To ποστ που μόλις έκανε η Ελληνίδα της NASA και πρέπει να διαβάσουμε όλοι

Μια από της γυναίκες που μας κάνουν υπερήφανους στο εξωτερικό, η ερευνήτρια της NASA Ελένη Αντωνιάδου από τη Θεσσαλονίκη, μοιράζεται μαζί μας τις δικές της πεποιθήσεις όσον αφορά τη δουλειά και τον χρόνο που αφιερώνουμε στα πράγματα που έχουν σημασία.
Η Ελένη Αντωνιάδου, η οποία ασχολείται με την βιοτεχνολογία, και έχει κερδίσει τον τίτλο «Γυναίκα της χρονιάς» σύμφωνα με την κριτική επιτροπή της διοργάνωσης «FDM Everywoman in Technolgy Awards», σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας στο τμήμα Πληροφορικής με εφαρμογές στη Βιοϊατρική.
Ακολούθησαν, το 2009, οι μεταπτυχιακές σπουδές στο βρετανικό Πανεπιστήμιο UCL στη Νανοτεχνολογία και στην Αναγεννητική Ιατρική. Η έρευνά της  σχετίστηκε με την ανάπτυξη τεχνητών νεύρων και εγκεφαλικών εμφυτευμάτων.
Η μελέτη της για τη δημιουργία τεχνητής τραχείας κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Πανεπιστήμιο και λίγους μήνες αργότερα έγινε η πρώτη πετυχημένη μεταμόσχευση τεχνητής τραχείας στην ιστορία της ιατρικής σε έναν νέο ασθενή που έπασχε από τελικό στάδιο καρκίνου, χαρίζοντάς του τη ζωή.

Ιωνιδών και Μακρυγιάννη γωνία…

Το κουδούνι χτύπησε επίμονα και οι μανάδες αγκαλιά με τη σχολική τσάντα και το κολατσιό παραμάσκαλα τρέχουν στο δρόμο αλαφιασμένες με το παιδί στο κατόπι να προλάβουν το σχολείο. Η πόρτα σε λίγο θα κλείσει. Κουταλιές από αυγό ηχολογούν στον αέρα και οι γειτονιές αντηχούν από τα γέλια των παιδιών και την αγωνία των μανάδων. Το σχολείο εκεί αγέρωχος πατρογονικός γίγαντας, στημένη επιβλητική κυψέλη που περιμένει την παιδική δίψα για γνώση, παιχνίδι, σκανταλιά. Το αρχοντικό του Ταγκόπουλου που κάποτε υποδέχονταν καλοκυράδες και αρχοντόπουλα που άνοιγε τις πύλες του για κοσμικές και φιλολογικές συζητήσεις τώρα περιμένει νεοσσούς να μάθουν τη γνώση, να μάθουν τα ήθη, να μάθουν τη γλώσσα σε μια κοινωνία που προσπαθεί να βρει την περπατησιά της. Ο δημοτικιστής άρχοντας κλείνει τα αυτιά του στις άναρχες ζητωκραυγές των παιδιών και στην κακοποίηση της γλώσσας γιατί ακόμα η γνώση δεν έχει μεστώσει αφού το παιχνίδι και η ανεμελιά κυριαρχεί. Σε μια γειτονία που ακόμα οι μονοκατοικίες κυριαρχούν φανερώνοντας την ατομική αρχοντιά με τα ασβεστωμένα πεζοδρόμια και τους κατάφορτους χρωματιστούς κήπους. Σε λίγα χρόνια η παραδόπιστη αντιπαροχή θα κερδίσει την ατομική αρχοντιά και θα δημιουργήσει την συλλογική ατομικότητα. Σπίτι κλουβιά, οριζόντια, με τον ένοικο του από πάνω ορόφου ανυπόφορο και τον παραδίπλα ξένο. Σε μια γειτονιά που τα βράδια οι νοικοκυρές κατεβάζουν τις καρέκλες στα πεζοδρόμια κουβεντιάζοντας για νοικοκυροσύνη, μαγειρική, με τις νεότερες να φανερώνουν τις μητρικές τους ανησυχίες στις μεγαλύτερες. Και εκεί στον δρόμο τα παιδιά να παίζουν αμπάριζα, κρυφτώ, κυνηγητό, κουτσό και σκοινάκι σε ένα μελίσσι χαράς και ανεμελιάς που δεν σκιάζετε για το αύριο αγωνιώντας μόνο για να ζήσει το σήμερα.

Κώστας Μουρσελάς: Ο συγγραφέας μιας άλλης Ελλάδας

 

 Τίνα Μανδηλαρά

 Έφυγε από τη ζωή στα 85 του

Τα έβλεπε όλα σαν θέατρο γι' αυτό και έγραψε άπειρα θεατρικά μετατρέποντας την πραγματικότητα σε μια απέραντη σκηνή-αρένα όπου όλοι έτρωγαν τις σάρκες τους και όλοι κατέληγαν αδιανόητα τρωτοί - Η τηλεοπτική σειρά «Εκείνος και... εκείνος» αλλά και το μυθιστόρημά του «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» επίσης στην τηλεοπτική του μεταφορά, τον έκαναν ιδιαίτερα γνωστό και αγαπητό στο κοινό

Η Ελλάδα του Μουρσελά, την οποία ξανάστησε μέσα από τα θεατρικά και τα λογοτεχνικά του βιβλία, είναι γεμάτη με αμαρτωλούς και με φτωχούς, που κάνουν σφάλματα και προδίδουν, που αγαπάνε, εκδικούνται αλλά ζουν. Είναι μια Ελλάδα πραγματική που νιώθει τη φλέβα της να πάλλεται με πρωταγωνιστές αντι-ήρωες, αλάνια και πόρνες, διανοούμενους, δωσιλόγους, προδότες και ιδεαλιστές. Πριν από τον Μουρσελά και προτού εμφανιστούν στο προσκήνιο τα «Βαμμένα κόκκινα Μαλλιά» κανείς δεν είχε τολμήσει -με εξαίρεση τον Κουμανταρέα- να βάλει δίπλα στις πολιτικές αντιπαλότητες τον ερωτισμό και να ξεγυμνώσει τους ήρωες από τις βαθιές προκαταλήψεις. Γι' αυτό και δεν ήταν απλώς ένας συγγραφέας αλλά μια φωνή που ξεσήκωσε τους πάντες, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 80, θυμίζοντας τους παλιές φλόγες που έκαιγαν ακόμα σε μια χώρα σε αναβρασμό.