Ο εγκέφαλος διατηρεί ατόφια την ικανότητα της διά βίου μάθησης

 Πολλές φορές ακούμε ότι δεν μπορείς να διδάξεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκυλί και ότι ο ενήλικος νους δεν μπορεί να συλλάβει τις ίδιες πληροφορίες όπως το μυαλό ενός παιδιού. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι αργά να μάθεις στα ενενήντα σου γραφή και ανάγνωση, όταν έχεις περάσει όλη σου τη ζωή αναλφάβητος.
Mελέτες ψυχολογίας και νευρολογίας δείχνουν ότι τέτοια επιτεύγματα είναι πιθανά και δεν αποτελούν εξαίρεση. Αν και μπορεί να αντιμετωπίσετε κάποιες επιπλέον δυσκολίες στα 30, στα 50, ή ακόμα και στα 90, ο εγκέφαλος διατηρεί ατόφια την ικανότητα μάθησης και κατάκτησης πολλών νέων ικανοτήτων όποια και αν είναι η ηλικία σας. Και η προσπάθεια για την κατάκτηση της νέας μάθησης μπορεί να σας βοηθήσει να διατηρήσετε τη διανοητική σας υγεία.
Η επικρατούσα άποψη για τη μειωμένη ικανότητα μάθησης όσο περνούν τα χρόνια στην πραγματικότητα έχει τις ρίζες της στον Αριστοτέλη, ο οποίος συνέκρινε την ανθρώπινη μνήμη με μία ταμπλέτα με κερί. Κατά τη γέννηση, το κερί ήταν ζεστό και μπορούσε με ευκολία να χαραχθεί αλλά μετά η θερμοκρασία του έπεφτε και ήταν πολύ δύσκολο να γράψει κανείς πάνω του. Ετσι η μνήμη περιοριζόταν με το πέρασμα των ετών.

Ένα « τηλεοπτικό πάνελ» στο θεατράκι της κατασκήνωσης…

Είχα την χαρά και την ευλογία ( και αυτό χάρη στον Γιώργο Μπήτρο ) ένα καλοκαίρι να συμμετάσχω και εγώ στην Κατασκήνωση της Ιεράς Μητρόπολης Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης στην περιοχή Τούρλο Βαγίας της Αίγινας, τόπος καταγωγής της μητέρας μου και αγαπημένος μας καλοκαιρινός προορισμός.

Ο Μπάρμπα Σταύρος και το λιμανάκι του Μπαϊκούτση…

Είναι δύσκολο να βρεις μια φωτογραφία ενός απλού και καλόκαρδου ανθρώπου που όμως με την παρουσία του έβαλε το δικό του στίγμα στη ζωή μας. Ο Μπάρμπα Σταύρος διακονούσε χρόνια στο Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου, πάντα με απλότητα και καλοσύνη αλλά και με πολλή αγάπη για εμάς τους νεότερους που  συχνά συζητούσαμε για θέματα της ιστορίας του  Πειραιά. Όταν το καλοκαίρι ετοιμαζόμασταν για την κατασκήνωση, τις καλοκαιρινές μας διακοπές δηλαδή, ρωτούσαμε τον Μπάρμπα Σταύρο με διάθεση πειράγματος για το που θα είναι φέτος ο προορισμός τον δικών του διακοπών. Και εκείνος με χαμόγελο μας απαντούσε: « όπως πάντα στο ομορφότερο μέρος του κόσμου, στο Μπαϊκούτση ».

Γιώργος - Πελαγία, ας πάρουμε το φώς από την αρχή...

Ήθελα να γράφω ένα κείμενο για τον Γιώργο και ένα για την Πελαγία. Δεν μπορούσα. Όχι μόνο γιατί δεν μου φτάνανε οι λέξεις. Όχι μόνο γιατί με έπνιγαν τα συναισθήματα. Αλλά κυρίως γιατί ούτε στην σκέψη δεν μπορούσα να τους αντικρύσω χώρια. Είπα λοιπόν να βάλω αρκετές φωτογραφίες και μουσική. Τα πρόσωπα, τα χρώματα, οι νότες θα τα πουν όλα.

Άγιος Βασίλειος…Αγία Σοφία Πειραιώς…

 Μην νομίζετε ότι θα σας περιγράψω κάποιον ανταγωνισμό μεταξύ των Αγίων, θα σας μεταφέρω μια βαθύτατη αγάπη και συνεργασία μεταξύ δύο μεγάλων ενοριών του Πειραιά. Με την ενορία της Αγίας Σοφίας δεν μας συνδέει μόνο μια αστική γραμμή συγκοινωνίας αλλά μια κοινή δράση στηριζόμενη στην αγάπη στην εκτίμηση και στην συνεργασία. Α! και κάτι άλλο. Και πολύ ποδόσφαιρο.

Καλοκαίρι είναι…ο Παππούς και η Γιαγιά.

Τελείωσε το καλοκαίρι Άνθιμε. Μην μπαίνεις άλλο στην θάλασσα. Εξάλλου είμαστε πια στην Αθήνα. Καλοκαίρι είναι ο Παππούς και η Γιαγιά και είμαστε μίλια μακριά…

14 λόγοι που θα θέλατε το παιδί σας να πηγαίνει σε σχολείο στην Φινλανδία

 

Σύμφωνα με έρευνες, οι μαθητές στην Φινλανδία συγκαταλέγονται ανάμεσα στα καλύτερα παιδιά στον κόσμο. Περνάνε λιγότερο χρόνο στο σχολείο σε σχέση με παιδιά από άλλες χώρες και ο μέσος όρος χρόνου που περνούν καθημερινά για να κάνουν τα μαθήματά τους δεν ξεπερνάει τα 30 λεπτά.
Το BrightSide θα σας αποκαλύψει τα μυστικά της εκπαίδευσης στην Φινλανδία, που είναι αξιοθαύμαστη σε όλο τον κόσμο.

11η Σεπτεμβρίου/ Ενα μυστήριο που λύθηκε 15 χρόνια μετά.

The Times

11η Σεπτεμβρίου/ Ενα μυστήριο που λύθηκε 15 χρόνια μετά

Ηταν αργά το απόγευμα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2011 όταν ο Νέιθαν Εντουαρντς, ένας νεαρός φωτογράφος από την Αυστραλία, σταμάτησε στα ερείπια των Δίδυμων Πύργων για να πάρει μια ανάσα από το βάρος του φωτογραφικού του εξοπλισμού. Ετσι όπως στάθηκε, σκονισμένος και εξαντλημένος, το βλέμμα του έπεσε σε μια φωτογραφία που βρισκόταν στο έδαφος.
Η φωτογραφία έδειχνε μια χαμογελαστή μητέρα να κρατάει το μωρό της. Κι ο Εντουαρντς, που τότε εργαζόταν για τη New York Post, φωτογράφισε την εικόνα και την έχωσε στην τσέπη του. Η φωτογραφία της φωτογραφίας δημοσιεύθηκε την επομένη. Αλλά δεν έπαψε ποτέ να κυνηγάει τον φωτογράφο σαν φάντασμα: ποια ήταν αυτή η γυναίκα; Είχε πέσει θύμα κι αυτή της τρομοκρατικής επίθεσης ή ήταν η γυναίκα κάποιου που είχε πεθάνει;

Μαθαίνω…Παίζω…Ζωγραφίζω

Για πολλά χρόνια ο Νίκος ( Καλλίνικος ) Μαυρολέων υπήρξε κατηχητής στην ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς σε όλες τις κατηχητικές βαθμίδες, κυρίως όμως στα κατηχητικά τμήματα Αγοριών Δημοτικού. Εκατοντάδες παιδιά της ενορίας μας είχαν την τύχη να γαλουχηθούν από τον λόγο του, τη δράση του και την παρουσία του στα πρώτα χρόνια της ζωής τους συμβάλλοντας στην καλλιέργεια του χαρακτήρα τους.

Άσε τη ζωή που κάνεις. Ψάξε τη ζωή που χάνεις

«Τα σημάδια της πνευματικής μας κατάπτωσης φανέρωναν την ολοένα αυξανόμενη κατηφορική μας πορεία... Τώρα ελπίζω να δω τη μετάνοιά μας, την αλλαγή, την ωφέλεια από όλη αυτή την "κρίση". Και ονειρεύομαι και έζησα και ζω κι αγωνίζομαι για μια υγιή, στέρεη και χαρούμενη οικογένεια κι ένα σχολείο με αρχές, με αξίες, με μεράκι κι όρεξη… Λέω στους νέους: Ν' αλλάξουμε ζωή. Άσε τη ζωή που κάνεις. Ψάξε τη ζωή που χάνεις».

Γιώργο…τις δίσκοις

Για όσους έχουν πάει κατασκήνωση θα γνωρίζουν ασφαλώς την «κεντρική» μαγείρισσα της κατασκήνωσης της Ιεράς Μητρόπολης Πειραιώς, την κ. Ειρήνη που για πολλές δεκαετίες μαγείρευε αφιλόκερδος στην Χριστιανούπολη διπλά από το Μοναστήρι της Παναγίας της Χρυσοπηγής στο Καπανδρίτι. Την καλόκαρδη Ρένα που συνέχεια την πειράζαμε και αστειευόμασταν μαζί της και εκείνη πάντα χαμογελούσε πλατιά. Ποιος δεν θυμάται την κ. Ειρήνη να φωνάζει στον υπαρχηγό Γιώργο Άγγουρο να φέρει τις  δίσκοις ( τα κατασκηνωτικά πιάτα δηλαδή ) για να σερβίρει το φαγητό.

Η φιλία μεταξύ ενός «καλοκάγαθου γίγαντα» και ενός μωρού

Ο Λάντον είναι ένα χαριτωμένο αγοράκι και ο Φένγουεϊ είναι ένα σκυλί της αρχαίας ράτσας Δανού, που παρά το γιγαντιαίο μέγεθος του είναι πολύ φιλικό και προστατευτικό. Οι δύο τους είναι αχώριστοι, τόσο πολύ που έχουν λογαριασμό στο Instagram αφιερωμένο στη συγκινητική τους φιλία, όπου καταγράφουν τις καθημερινές τους περιπέτειες

Αν μελετούσαν τον Λεωνίδα Κύρκο…

 

Γιώργος Καρέλιας


Στην έκτη επέτειο του θανάτου του, ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς θα μπορούσε να είναι καταλυτικός σύμβουλος στη θερινή σύγκρουση περί ολοκληρωτισμών. Αν οι σύντροφοί του θυμούνταν ή μελετούσαν όσα είχε πει…

Ο Λεωνίδας Κύρκος πέθανε σαν σήμερα, 28 Αυγούστου, πριν από έξι χρόνια. Η φετινή επέτειος του θανάτου του δεν θα είχε κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει, αν δεν είχε προηγηθεί η μικρή θύελλα περί ναζισμού και κομμουνισμού, με αφορμή το συνέδριο της Εσθονίας και την άρνηση του υπουργού Δικαιοσύνης της Ελλάδας να παραστεί.
Προαισθανόμενος το τέλος του, λίγα χρόνια πριν, ο Κύρκος είχε γράψει λίγα λόγια, για να διαβαστούν στην κηδεία του. Τα διάβασε ο γιος του Μίλτος: «Φεύγω. Ζήσαμε -η γενιά μου- μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά. Ένιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στην ντροπή. Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Όπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι’ αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο, να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος. Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους της κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας».

Μια φωτογραφία…

Μια φωτογραφία μου έστειλε ένας φίλος καλός και αγαπημένος από τα παλιά και θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας. Δεν  θα τη ντύσω με λέξεις θα την αφήσω να μιλήσει εκείνη και έχει τόσα να πει. Μόνο να, οι φανέλες των Πρωτοπόρων, τα σκαλιά του Αγίου Βασιλείου και τόσα πρόσωπα. Απολαύστε τα αδέρφια Γιώργο και Στάθη Δήμου, τον Αντώνη Φουστέρη, τον Ηλία Σαρρή, τον Γιάννη Σιγάλα, τον Απόστολο Μανιταρά, τον Νίκο Παπαδόπουλο, τους «προπονητές» Μανόλη Χόλη και Τάκη Κολέντζο και τόσους άλλους. Και φυσικά τον Νίκο ( Καλλίνικο) Μαυρολέων. Και όπως βλέπετε το μάτι τους γυαλίζει για παιχνίδι. Πάντα πεινασμένοι παιδιά…

Κώστας Ζουρδός

O άρρωστος που ήθελε να δει τον ήλιο...

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρεπόταν να μείνει καθιστός μια ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες. Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο. Οι δύο άντρες κατέληξαν να μιλάνε ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, την θητεία τους στο στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικο του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου. Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει για αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες, και η σκέψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου. Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.

Η Τελευταία συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου στους "Πρωταγωνιστές

Σαν σήμερα, στις 28 Αυγούστου 2011 έφυγε από τη ζωή ο Λεωνίδας Κύρκος, ένας σημαντικός πολιτικός που έγραψε την δική του Ιστορία κυρίως με την μετριοπάθεια του, την ευπρέπεια του και την ρητορική του δεινότητα. υπόδειγμα πολιτικού ήθους και ευγένειας.

Αντίο καλοκαίρι

 

ΡΕΑ ΒΙΤΑΛΗ 
 

Με όλη τη μελαγχολία ενός καλοκαιριού που τελείωσε, κι ας μην τελείωσε. Την ώρα που κλείνει η μπουκαπόρτα του καραβιού τελειώνει. Και είσαι πια στη θάλασσα. Ενώ πριν, είχες την έστω ψευδαίσθηση, ότι σε περιφρουρεί θάλασσα...

Με όλη τη μελαγχολία του καλοκαιριού που τελείωσε, κι ας μην τελείωσε. Την ώρα που κλείνω την πόρτα στο νησί, τελειώνει. Οι καρέκλες του σκηνοθέτη μέσα, τα τραπέζια, το ένα πάνω στο άλλο σαν θλιβερός επιτάφιος που επιτέλεσε την τελετουργία του, ένα καπέλο που θα μείνει να με περιμένει, ένα σκουριασμένο παιδικό ποδηλατάκι που δεν θα το πετάξω ούτε φέτος γιατί αντικρίζω επάνω του τα βλέμματα τους όταν φώναξαν «Κοίτα μαμά! Μόνος μου! Μόνη μου!». Το φετινό βιβλίο της παραλίας, το «Αγαπημένη μου Ουρανία», που μου έδωσε στοιχεία που ούτε φανταζόμουν για το νησί και έχει ακόμα μέσα άμμο. Και το άλλο, το αιώνια αγαπημένο μου η «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη που το ξαναδιάβασα, γιατί λάτρεψα το καφέ-Βιβλιοπωλείο «Αντίλαλος» που πουλάει παλιά βιβλία και τα ποιήματα του Γιάννη Βαρβέρη. Τι τα κάνεις; Τ’ αφήνεις ή τα παίρνεις μαζί σου;
Με όλη τη μελαγχολία ενός καλοκαιριού που τελείωσε, κι ας μην τελείωσε. Την ώρα που κλείνει η μπουκαπόρτα του καραβιού τελειώνει. Και είσαι πια στη θάλασσα. Ενώ πριν, είχες την έστω ψευδαίσθηση, ότι σε περιφρουρεί θάλασσα. Και μοιάζουν τ΄ άσπρα κύματα σαν τ’ άσπρα του έρωτα τα τσαλακωμένα σεντόνια. Δεν σε μελαγχολεί «τέλος». Σε μελαγχολεί, το πόσο ωραία πέρασες.

Εντουάρντο Γκαλεάνο: «Το σχολείο του κόσμου από την ανάποδη»

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλεάνο, Ένας Κόσμος Ανάποδα με θέμα την παιδική ηλικία, την αλλοτρίωση και τους διαχωρισμούς που εξακολουθούν να υφίστανται στην κοινωνία.

"Μέρα με τη μέρα, τα παιδιά στερούνται το δικαίωμα να είναι παιδιά.
Η πραγματικότητα, που περιγελά αυτό το δικαίωμα, επιβάλλει τα διδάγματά της στην καθημερινή ζωή.
Η κοινωνία μεταχειρίζεται τα παιδιά των πλουσίων σαν να είναι χρήμα, ώστε κι εκείνα σιγά σιγά να συνηθίζουν να δρουν σαν το χρήμα.
Η κοινωνία μεταχειρίζεται τα παιδιά των φτωχών σαν να είναι σκουπίδια, ώστε να τα μετατρέψει σιγά σιγά σε σκουπίδια.
Και τα παιδιά της μεσαίας τάξης, τα παιδιά που δεν είναι ούτε πλούσια ούτε φτωχά, η κοινωνία τα κρατάει δεμένα στο πόδι της τηλεόρασης, ώστε από πολύ νωρίς να αποδεχτούν, σαν κάτι το αναπότρεπτο, μια ζωή φυλακισμένη. Πολλή μαγεία και πολλή τύχη έχουν στη ζωή τους τα παιδιά που εξακολουθούν να παραμένουν παιδιά".

«ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ», Εντουάρντο Γκαλεάνο, Εκδόσεις Πιρόγα, μετάφραση: Γεωργία Ζακοπούλου

Είναι βάσανο ο φίλος που φωνάζει Εκδρομή…

Στην δική μας εποχή τότε που οι πατεράδες μας δουλεύανε αρκετά, τότε που αυτοκίνητο δεν είχαμε, τότε που τα διακοποδάνεια και τα εκδρομοδάνεια δεν είχαν εφευρεθεί ( μετά μας έπνιξαν) τις εκδρομές τις πρωτομαθαίναμε μέσα από το σχολείο και ευτυχώς για εμάς που ζήσαμε κοντά  στις δραστηριότητες της ενορίας  του Αγίου Βασιλείου, πολλές εκδρομές κάναμε μαζί.

Ένα θαύμα από μια πόρνη....

                                              π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Μια πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ’ ένα νοσοκομείο με το δίχρονο παιδάκι της να χαροπαλεύει οπό λευχαιμία. Ὁ πόνος της είναι μεγάλος, διότι ήδη έχει χάσει άλλα δύο παιδιά, και τώρα έβλεπε να της φεύγει και το τελευταίο, τρίτο βλαστάρι της. Όσο περνούσαν οἱ ώρες, τόσο και πιο πολύ μεγάλωνε ἡ απελπισία της.

Ήταν ήδη 2:00 μετά τα μεσάνυκτα, όταν όλως εκτάκτως πέρασε οπό το θάλαμο ὁ διευθυντής του τμήματος, να δει ένα διπλανό κοριτσάκι «επί πληρωμή» και οπό παρόρμηση πρόσεξε και το δίχρονο παιδάκι της χαροκαμένης εκείνης μάνας. Το εξέτασε και της είπε: Λυπάμαι πολύ κυρία μου. Πάρε τό παιδάκι σου και φύγε τώρα, για να πεθάνει τουλάχιστον στην αγκαλιά σου και στο σπίτι σου. 

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις...

<< Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω, εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι για αυτό που αξίζουν, αλλά για αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα, όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα, όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα, όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα μου, αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους. Θεέ μου αν είχα ένα κομμάτι ζωή...δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ.

76 χρόνια ζωής για την Δραματική Σχολή

 

 Α-Φ Καβαλιεράτου

Το ζωντανό φυτώριο στελεχών για το Θέατρο Τέχνης αλλά και το σύνολο του ελληνικού θεάτρου συνεχίζει την λειτουργία του στα χνάρια του Κάρολου Κουν.

H Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης μετρά φέτος 76 χρόνια ζωής, 76 χρόνια αδιάκοπης συνεχούς λειτουργίας. Μια σχολή που ιδρύθηκε το 1941, από τον Κάρολο Κουν, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα φυτώριο ηθοποιών και ο στόχος του Κουν επιτεύχθηκε: Το φυτώριο υπήρξε και σε πείσμα των καιρών εξακολουθεί να λειτουργεί και να τροφοδοτεί με στελέχη όχι μόνο το Θέατρο Τέχνης αλλά το σύνολο του ελληνικού θεάτρου. Πάνω σε αυτήν τη σχολή στήριξε ο Κουν την δουλειά του στο Θέατρο Τέχνης από την αρχή κιόλας της λειτουργίας του το 1942. Η σχολή, όπως διαβάζουμε στο site του Θεάτρου Τέχνης, «δεν διέκοψε τη λειτουργία της ούτε κατά το διάστημα 1950-1954, όταν σταμάτησε η λειτουργία του Θεάτρου Τέχνης και ο Κάρολος Κουν συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο».
Η πρώτη παράσταση στο Υπόγειο, τον Μάιο του 1954, με τη «Μικρή μας Πόλη», παρουσιάστηκε ως «επίδειξη» των μαθητών της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης των ετών 1950-1954.

«Το Μετερίζι του Γένους»…

Το έργο αυτό αποτελεί το σημαντικότερο κεφάλαιο στην ιστορία της θεατρικής ομάδας του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς και ένα σημαντικό κεφάλαιο γενικά στην ιστορία της ενορίας μας. Ομολογώ από την αρχή πως θα καταγράψω τις δικές μου μνήμες με τον κίνδυνο ασφαλώς κάτι να ξεχάσω και ίσως κάποιες παραμέτρους να μην τις αποδώσω σωστά αλλά δεν ανησυχώ γιατί θα έρθουν αργότερα να φωτίσουν με την μνήμη τους εκείνοι που τα ζήσανε καλύτερα ( π. Καλλίνικος, Γιώργος Κοντός, Πελαγία Κοντού και άλλοι) και από κοντά και να τα περιγράψουν στις πραγματικές τους λεπτομέρειες. Το βέβαιο είναι πώς σε κάθε μας συνάντηση όταν η συζήτηση μας γυρνάει στα παλιά, πάντα αναφερόμαστε στο συγκεκριμένο έργο γεγονός που πιστοποιεί ότι έχει καταγραφεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως κάτι σημαντικό και πάντα θυμόμαστε τους πρωταγωνιστές του. Το έργο αυτό έχει σφραγίσει με την παρουσία του, τις ερμηνευτικές του ικανότητες και την προσωπικότητα του ο αείμνηστος Νεκτάριος ( Δημήτρης ) Βενιέρης που ήταν και ο πρωταγωνιστής.

Μια ιστορία του Κοέλο για τη φιλία...

Ένας άντρας, το άλογο του και ο σκύλος του περπατούσαν σε ένα δάσος. Καθώς περνούσαν κάτω από ένα τεράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη. Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δύο του ζώα. Κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούργια τους κατάσταση. Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σ' ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και εκείνοι ίδρωναν και διψούσαν. Σε μιά στροφή του δρόμου είδαν μια πανέμορφη μαρμάρινη πύλη που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι. Ο διαβάτης μας κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο και είχε μαζί του τον εξής διάλογο:

Μην κοιτας το παιχνίδι...Παίξε!

Χρόνια τώρα μας ετοιμάζουν το μέλλον μας. Και εμείς χαμένοι τηλεθεατές του καναπέ, απολαμβάνουμε την ήττα μας. Μας έχουν κατακλύσει τα πρέπει μα, άκου ένα ακόμα. Πρέπει να πάρεις το μέλλον στα χέρια σου.Όχι μόνος σου, όλοι μαζί. Να μπούμε στο παιχνίδι. Δεν έχει σημασία αν είσαι βασιλιάς του παιχνιδιού. Δεν πρέπει όμως να είσαι πιόνι. Και ο βασιλιάς και το πιόνι στο τέλος στο ίδιο κουτί μπαίνουν. Εκείνο που πρέπει να κάνεις είναι να ορίζεις τις κινήσεις, να είσαι ο παίκτης. Να πιστεύεις στο μέλλον για να πιστέψει αυτό σε σένα και να σε πλησιάσει. Και είναι απλό: Μίλα, Αγάπα, Αντιστάσου. Όχι μόνος σου, όλοι μαζί. 

Κώστας Ζουρδός

Η θεατρική ομάδα της ενορίας του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς.

Η ενορία του Αγίου Βασιλείου εκτός από όλες τις άλλες δραστηριότητες που είχε αναπτύξει στον τομέα της Νεότητας και για τις οποίες έχουμε κατά καιρούς αναφερθεί, είχε δημιουργήσει και θεατρική ομάδα. Την θεατρική ομάδα στελέχωναν οι κατηχητές και οι κατηχήτριες της ενορίας μας και όσα παιδιά των κατηχητικών επιθυμούσαν να συμμετάσχουν σε αυτήν. Συνήθως τα έργα που έπαιζε η θεατρική μας ομάδα τα έγραφε η εκπληκτική και παραστατική θεατρική πένα του π. Ιγνατίου και σε κάθε γιορτή της ενορίας κυρίως επετειακή, κάποιο έργο πάντα θα παρουσιαζόταν στους ενορίτες  περνώντας μέσα από την θεατρική πράξη το μήνυμα και το νόημα της γιορτής. Μερικές θεατρικές παραστάσεις την ενορίας μας έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη μας και τις είχαν παρακολουθήσει πλήθος πειραιωτών από όλες τις ενορίες του Πειραιά.

Ένα γράμμα για Σένα…

Ήταν καλοκαίρι του 1995, ζεστό ξερό στη Χίο, το προσκλητήριο σήμανε. Η αναφορά ξεκίνησε κάποιος έλειπε. Ένα τροχαίο πήρε το Γιώργο από κοντά μας και τον καθήλωσε σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Μια έξοδος ξεγνοιασιάς κατάντησε τραγωδία. Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον εμείς.

Η Λευκή και η Κόκκινη κορώνα.

Ο Ρεμόν Κόλμπ γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1894 σ’ ένα χωριό της πολωνικής επαρχίας Λοτζ, και έδειχνε από την παιδική του ηλικία ότι ήταν ένα ζωντανό και ανήσυχο πνεύμα. Σε ηλικία 13 ετών, τον Σεπτέμβριο του 1907, εισέρχεται στο ιερατικό σεμινάριο του Φραγκισκανικού τάγματος στη Λεόπολη, και τέσσερα χρόνια μετά προφέρει τις μοναχικές υποσχέσεις και λαμβάνει το όνομα Μαξιμιλιανός. Είναι τα δύσκολα εκείνα χρόνια για την πατρίδα του την Πολωνία η οποία βρίσκεται υπό τσαρική κατοχή. Τον Νοέμβριο του 1912, πηγαίνει στην Ρώμη για σπουδές Φιλοσοφίας στο Γρηγοριανό  Πανεπιστήμιο και θεολογίας στο Διεθνές Κολλέγιο των Φραγκισκανών. Στις 28 Απριλίου χειροτονείται πρεσβύτερος και στα τέλη Ιουλίου 1919 θα επιστρέψει στην Πολωνία με το διδακτορικό δίπλωμα θεολογίας. Αναλαμβάνει τη διδασκαλία της εκκλησιαστικής ιστορίας στην Κρακοβία, έχοντας μια κλονισμένη υγεία από σοβαρή πνευμονική ασθένεια. Στις αρχές του 1930 φεύγει για μια ιεραποστολική περιοδεία στην Ιαπωνία και μένει εκεί εργαζόμενος μέχρι τον Ιούλιο του 1936. Τον Σεπτέμβριο του 1939 πραγματοποιείτε η ναζιστική εισβολή στην Πολωνία και ο Μαξιμιλιανός συλλαμβάνεται από τους πρώτους στις 19 Σεπτεμβρίου. Αφού περάσει από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Λαμπίνοβις, του Αμτιτς και του Οστρέζοφ, θα αφεθεί  ελεύθερος στις 8 Δεκεμβρίου 1939. Η ποιμαντική του δράση κοντά στον δοκιμαζόμενο πολωνικό λαό θα υποχρεώσει την Γκεστάπο να τον συλλάβει και να τον μεταφέρει στις 18 Μαΐου στο Άουσβιτς. Είναι ο κρατούμενος 16670.

Η πλατεία ήταν γεμάτη…

Η πλατεία ήταν γεμάτη σε κάθε σύναξη κοινοτικής γιορτής και χαράς. Σε κάθε προσπάθεια αποτύπωσης των παιδικών και εφηβικών ονείρων στους περισσότερους. Σε κάθε ενέργεια και χαρά που έκρυβε μια κοινωνία αγκαλιάς που ήξερες πως ανά πάσα στιγμή χώραγε τον καθένα. Τότε που η αγάπη σαρκωνόταν έμπρακτα στους δρόμους, στις γειτονιές, στις πλατείες στα σκαλιά της Εκκλησίας. Τότε που δεν χρειαζόσουν τον υπολογιστή για να σπάσεις την μοναξιά σου, τότε που δεν υπήρχαν τα Like για να σου δείξουν πως κάποιοι έστω και στιγμιαία σε νοιάζονται.

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 Π. Καλλίνικος Μαυρολέων


Σε κοίταξα όταν ξύπνησες το πρωί. Περίμενα να μου πεις δύο-τρεις λέξεις, ευχαριστώντας με για όσα σου συνέβαιναν, ζητώντας την γνώμη μου για ότι πρόκειται να κάνεις σήμερα. Παρατήρησα ότι ήσουν πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να βρεις τα κατάλληλα ρούχα για να πας στη δουλειά σου. Ήλπιζα να βρεις κάποιες στιγμές να μου πεις μια καλημέρα!Αλλά ήσουν πολύ
πολύ απασχολημένος. Για να δεις ότι είμαι κοντά σου, έφτιαξα για σένα τον πολύχρωμο ουρανό και το κελάηδημα των πουλιών. Κρίμα όμως που δεν παρατήρησες ούτε τότε την Παρουσία μου. Σε ατένιζα όταν έφευγες βιαστικός προς τη δουλειά σου και πάλι περίμενα. Υποθέτω ότι εξαιτίας της απασχόλησης σου, δεν είχες χρόνο ούτε τότε να μου πεις δύο λόγια. Όταν γυρνούσες από τη δουλειά είδα τη κούραση και το στρες σου και σου έστειλα ένα ψιλόβροχο για να σε απαλλάξει από την πίεση της ημέρας. Νόμιζα ότι κάνοντας σου αυτή τη χάρη θα με θυμηθείς.

“Καλώς τόν Άγγελο μου! Σ ευχαριστώ, πού ήλθες μέ τόση λαμπρά συνοδεία νά παραλάβεις τήν ψυχή μου. Σ’ ευχαριστώ!…

Πρ. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου

Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ’ εκάλεσαν νά εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών.Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάστασι. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει καί στό κεφάλι.

Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεββάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Και μου είπε τα έξης, για το πως πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, “σκληρός άθεος” καί άπιστος.

«Ήλθα εδώ πριν από 35 περίπου μέρες, σαυτό τό δωμάτιο των δύο κλινών.

Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ό άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους πού είχε στά κόκκαλα -εκεί τον είχε προσβάλει ό καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε “Δόξα Σοι, ό Θεός! Δόξα Σοι, ό Θεός!…”

Στη συνέχεια έλεγε καί πολλές άλλες προσευχές, πού εγώ ό άνεκκλησίαστος και άθεος τις άκουγα για πρώτη φορά.
Κι όμως, πολλές φορές μετά από τις προσευχές του ηρεμούσε -κι εγώ δέν ξέρω με ποιόν τρόπο- και τον έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος.

“Υστερα άπό δυό-τρεις ώρες ξυπνούσε άπό τους αφόρητους πόνους, γιά νά ξαναρχίση καί πάλιν “το Χριστέ μου, Σ ευχαριστώ! Δόξα στό όνομα Σου!…Δόξα Σοι, ό Θεός!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…”

Τα Πειραϊκά Νειάτα απαντούν, Ναι… Εσύ;

Όταν το καλοκαίρι πλησίαζε στο τέλος του, το Γραφείο Νεότητας της Μητροπόλεως Πειραιώς, υπό την καθοδήγηση του π. Ιγνάτιου Γεωργακόπουλου ( σημερινού Μητροπολίτη Δημητριάδος) ξεκινούσε την προετοιμασία για την νέα Ιεραποστολική χρονιά. Ξεκινούσε μια ενημέρωση για τις νεανικές δραστηριότητες της Μητροπόλεως και των Ενοριών.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Η ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

 

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι. Ντρεπόταν γι αυτήν κι ώρες- ώρες την μισούσε. Δούλευε ως μαγείρισσα στη φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους. Δεν ήθελε να του μιλάει, για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με ένα μάτι, μονόφθαλμης.

Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα.
Μα, από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του! Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο Δημοτικό, πέρασε αυτή στο διάλειμμα να του πει ένα «γεια» και ένιωσε πολύ ταπεινωμένος! 

Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό, αναρωτιόταν. Την αγνόησε. Της έριξε μόνο ένα βλέμμα όλο μίσος κι έτρεξε μακριά! Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε:«Εεεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!» Ήθελε να πεθάνει! Ήθελε να εξαφανιστεί! Και όταν γύρισε σπίτι του, της είπε: Άν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου, τότε καλύτερα να πεθάνεις! Αυτή δεν του απάντησε.

Ενας Ανατολικογερμανός και ένα «μήπως»

 

 ΡΕΑ ΒΙΤΑΛΗ

Άλλη η πρόθεση του κομμουνισμού, άλλη του φασισμού. Παρατηρώ τους μεν. Παρατηρώ τους δε. Φτύνω την σαχλή τους ευκολία, όσο και το γελοίο κρυφτό τους. Πεθύμησα τη σοφία των λόγων εκείνου του άντρα στο καροτσάκι. Κάποτε έστυβε την πέτρα, ώσπου γκρεμίζοντας το Τείχος για ελευθερία άλλαξε η ζωή του.

Τους παρατηρώ. Τους μεν ν’ αρνούνται πεισματικά να τρυπήσουν, να φτάσουν πυρήνα, κάπου να υπολογίσουν την «πρόθεση». Έχει, διάολε, κάποια αξία και η πρόθεση. Άλλη η πρόθεση πίσω από την ιδεολογία του κομμουνισμού, άλλη η πρόθεση του φασισμού. Άλλο η πρόθεση, ακόμα και της αναρχίας, μέσα από την ιδεολογία του Μπακούνιν, που απαιτεί την ύψιστη ωριμότητα του ατόμου και τον ακραίο σεβασμό του, στην πολιτεία των συμπολιτών. Ουτοπίες; Εκ του αποτελέσματος, ναι. Αλλά και πώς αλλιώς
Εν τέλει, καταβαραθρωμένες προσγειώσεις, βάρβαρες ισοπεδώσεις, απάνθρωπα πειράματα πάνω στις σάρκες και στις ψυχές των ανθρώπων, γενιές αιμορραγούσες . Και το χειρότερο. Συλλήβδην παραδομένοι στον καπιταλισμό, ως θριαμβευτή. Είναι; Δεν έχει και απάνθρωπες ρωγμές το σύστημα; Ποιοι, πώς το φρένο; Άστο γι΄άλλο κείμενο. Επί του παρόντος… Τους παρατηρώ… Τους μεν να δρασκελάνε την «πρόθεση», αλλά και τους δε… Πόσο θλιβερά αστείοι, πόσο εγκληματικά αυτό-τυφλοί, οι δε! Βολεμένοι, χορτάτοι, μαμμόθρεφτοι, συνήθως κρατικοδίαιτοι, εξυπακούεται δυσκοίλιοι να αναφερθούν στα εγκλήματα του κομμουνισμού, όταν πέρασε από την ιδεολογία στην εφαρμογή, στην πράξη. Παρατηρώ τους μεν, τους δε, Κι έρχεται στο μυαλό μου εκείνος. Ο σοφός μου. Άκου την ιστορία του.

GOOD BYE, ΛΕΝΙΝ...

Δεν έχει νομίζω ιδιαίτερη σημασία να μπεις σε μια συζήτηση άσκοπη που γίνετε όχι για λόγους ιστορικούς αλλά για τον εντυπωσιασμό μιας μερίδας του κομματικού στρατού που θέλεις πάλι να κερδίσεις ή να δημιουργήσεις ένα εξιδανικευμένο άλλοθι. Μια συζήτηση μέσα σε νηφάλια και χωρίς των πολλών ειδών τις παρωπίδες θα ήταν πολύ χρήσιμη κάτι που στην Ελλάδα το αποφεύγουμε συστηματικά και για το οτιδήποτε. Φαίνετε πως προσπαθείτε στην Ελλάδα να ακολουθήσουμε μια εκδοχή της ιστορίας για την οποία οι Έλληνες θα έχουν αποφασίσει να συμφωνήσουν από πριν. Οι λαοί είναι "καταδικασμένοι" να ξαναζήσουν συμφορές γιατί απλούστατα δεν κάθισαν ποτέ στα σοβαρά να συζητήσουν γι' αυτές που ήδη βίωσαν...   Όσο  κινούμαστε σε αυτό το πλαίσιο θα ακμάζει ο ιστορικός δογματισμός  ( συντηρούμενος από τις ιδεολογίες) και ο κατευθυνόμενος και ανιστόρητος αναθεωρητισμός. Ο στόχος και των δύο τάσεων κοινός: η ηρωοποίηση της δικής μου αντίληψης και η καταβαράθρωση της άλλης.

Με τον Καμύ σε... παραλία ερημική

 ΚΩΣΤΑΣ Θ. ΚΑΛΦΟΠΟΥΛΟΣ

 

Με τον Καμύ στην παραλία αισθανόμαστε ακόμη πιο έντονα τον εκτυφλωτικό ήλιο: ανυπεράσπιστοι σαν τον παραθεριστή του, «με τα χέρια του σε σχήμα σταυρού, σταυρωμένος στον ήλιο». 

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως αυτό το καλοκαίρι ανήκει στον Αλμπέρ Καμύ. Ακριβώς 60 χρόνια μετά το Νομπέλ Λογοτεχνίας, ο συγγραφέας του «Ξένου» εισβάλλει στο καλοκαιρινό τοπίο με βιβλία, κόμικς και ημερολόγια για να μας συντροφεύσει, στην άδεια αυγουστιάτικη πόλη, στο νησί που βουλιάζει από τους «ξένους» κάθε λογής ή, ακόμη, σε μια ερημική παραλία, ανακαλύπτοντας στην καρδιά του καλοκαιριού, ό,τι ο συγγραφέας και φιλόσοφος εντόπισε στο καταχείμωνο: «το ανίκητο καλοκαίρι μέσα μας»: ηλιοκεντρικό, αποπνικτικό, εκστατικό.
Αν και το «Καλοκαίρι», μια συλλογή δοκιμίων γύρω από την εποχή της απόδρασης του ανθρώπου από την πολύβουη πόλη, είναι ένας λογοτεχνικός Rough Guide για την ανθρώπινη μοίρα κάτω από το εκτυφλωτικό φως του ήλιου, ο πειρασμός είναι μεγάλος να ξεκινήσει κανείς με το εξαιρετικό graphic novel, του Jacques Ferrandez «Ο ξένος». Εδώ μετουσιώνεται η πυκνή, στεγνή γραφή του Καμύ σε αδρές πινελιές (το στριπ διανθίζεται με ένθετες, εξαιρετικές ιχνογραφίες) που δίνουν πνοή και κίνηση στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, η Μαρί Καρντονά του κόμικ κάλλιστα «συναγωνίζεται» την Αννα Καρίνα της κινηματογραφικής μεταφοράς από τον Λουκίνο Βισκόντι, καθώς τα ανάλαφρα σκίτσα (κάπου μάλιστα κρύβεται και ο Σαρτρ, ως ανταποκριτής παρισινής εφημερίδας στη δίκη του Μερσό) αποπνέουν τη λογοτεχνική και εποχιακή ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος και του αποπνικτικού αλγερινού, στην ουσία μεσογειακού, φονικού καλοκαιριού: «Συνέβη εξαιτίας του ήλιου», αποφαίνεται ο κατηγορούμενος στην απολογία του.

Σε είδα να χτυπάς πόρτες...

Π. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ ΜΑΥΡΟΛΕΩΝ

Χτες πάλι σε είδα να ψάχνεις! Μια και βρίσκομαι κοντά σου σ’ αυτόν τον αδιάκοπο αγώνα σου για να βρεις αυτό που τόσο επίμονα ζητάς!Αυτό που γεμίζει τη ζωή, που της δίνει νόημα, που δεν την κάνει βαρετή, καταθλιπτική, «άδεια» και «ανιαρή»…

Χτες πάλι σε είδα στον κινηματογράφο, σήμερα στο θέατρο, αύριο σε κάποιο πάρτυ, μεθαύριο στις ντισκοτέκ, ύστερα στα κλαμπ ή στις λέσχες, ή στους φίλους, ή στους σκοτεινούς αδιέξοδους δρόμους της φιλοσοφίας, ή σε πολιτικές αναζητήσεις, πάλι θα σε δω να χτυπάς τις πόρτες τους… Για να σ’ ανοίξουν… Και να βρεις εκεί αυτό που σου λείπει: Τη χαρά, την αγάπη, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ευτυχία!

Το κουδούνι... Ένα φοβερό βίντεο για την πραγματικότητα της ζωής μας.

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Όταν ήμουν στον Άγιο Βασίλειο στην περίοδο 1970 - 1980 είχα γνωρίσει μια οικογένεια, μέλος της οποίας ήταν και η υπέργηρη κυρία Κατερίνα, την οποία περιποιείτο η κόρη της Καλλιρρόη. Ο σύζυγος της κυρίας Καλλιρρόης ήταν δικηγόρος και λεγόταν Χριστόφορος Σταμάτουζας.
Η κυρία Κατερίνα, λόγω της ηλικίας της, ήταν συνεχώς σε μια καρέκλα, όπου καθόταν με πολλή δυσκολία. Δεν βάδιζε. Άρχισε να μη βλέπει κιόλας. Ήταν όμως χριστιανή που έκανε τα θρησκευτικά της καθήκοντα: το πρωί την προσευχή της, το βράδυ το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς…
Όταν άρχισε να μη βλέπει, μου έλεγε: Στενοχωρούμαι, γιατί δεν ξέρω τώρα πώς να περάσω όλη την ήμερα, πώς να διαβάσω τις προσευχές μου.
Της είπα λοιπόν:
-Να λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Της έδωσα κι ένα κομποσχοινάκι κι όπως καθόταν σε μια πολυθρόνα απ’ αυτές τις πάνινες, που έχουν και χερούλια, έλεγε την ευχή. Κι αυτό την είχε γλυκάνει και πολύ ευχαριστιόταν.
–Α, όλη την ήμερα, ούτε καταλαβαίνω πώς περνάει λέγοντας συνεχώς το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με»! Ευχαριστιέμαι μ’ αυτό, ευχαριστιέμαι πολύ, γλυκαίνεται το στόμα μου. Όλο έτσι έλεγε.
Κάποτε με ρώτησε:
–Θα με βοηθήσει αυτό, όταν θα έρθει ή ώρα να φύγω απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο;
–Βεβαίως, της λέω, και να μη στενοχωριέσαι. Αν λες συνεχώς την ευχούλα να μην ανήσυχεις καθόλου! Θα έρθω εγώ και θα σου δώσω το κλειδί για ν’ ανοίξεις την πόρτα του Παραδείσου.
(Εγώ αυτό το είπα για να της δώσω ελπίδα και να της αφαιρέσω τον φόβο του θανάτου).
Αρρώστησε και βάρυνε πολύ. Πήγαινα και την κοινωνούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα για να παίρνει δύναμη.

Φύλαγε τον εαυτό σου, φίλε αδερφικέ...

Όταν ήμασταν παιδία παίζαμε σε κάτι ξεχαρβαλωμένες λίγες κούνιες ξεβαμμένες και λερώναμε τα χέρια μας με τις μπογιές που στην συνέχεια βάζαμε στο στόμα. Νερό πίναμε από όπου βρίσκαμε από βρύσες που υπήρχαν στα πάρκα κολλώντας το στόμα μας στο κρύο της σιδερικό η στο λάστιχο που έξεχε. Πίναμε από το ίδιο μπουκάλι και κανείς μας δεν έπαθε ποτέ τίποτα. Το νερό είχε την ίδια γεύση με αυτό που πίνουμε τώρα ως εμφιαλωμένο. Τρώγαμε πατατάκια, γαριδάκια και πίναμε αναψυκτικά αλλά δεν ήμασταν ποτέ παχύσαρκοι γιατί τρέχαμε συνεχώς στις γειτονιές και στις πλατείες και δεν καθόμασταν στις πολυθρόνες και στους υπολογιστές. Κατασκευάζαμε αυτοσχέδιες μπάλες από κουτάκια και τρέχαμε με σπασμένα τα φρένα στα τσιμέντα ματώνοντας γόνατα και αγκώνες. Γκρεμοτσακιζόμασταν. Σπάζαμε χέρια και πόδια. Πονούσαμε. Κλαίγαμε. Μπαίναμε στις μισοτελειωμένες πολυκατοικίες και δανειζόμασταν φυσοκάλαμα και ασβέστη και παίζαμε πόλεμο. Και χτυπούσαμε. Και τσακωνόμασταν. Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μήνυση στον εργολάβο που άφηνε αφύλακτη την οικοδομή και ούτε βάζαμε τους γονείς να μαλώσουν μεταξύ τους για τους τσακωμούς μας.

Μετά των Αγίων...!

Ο διάδρομος προς την Εντατική είναι τελείως ήσυχος. Ασυνήθιστο αυτό, είναι πρωί, ώρα εργασίας, με την καθημερινή ρουτίνα, το στρώσιμο των κρεβατιών, την περιποίηση των ασθενών, την επίσκεψη των γιατρών, τις οδηγίες δεξιά και αριστερά. Σήμερα δεν ακούγεται τίποτε, ούτε καν οι συνηθισμένοι και τόσο εκνευριστικοί ηλεκτρονικοί βόμβοι κάθε είδους από τους αναπνευστήρες, τα μόνιτορ, τις αντλίες έγχυσης. Η Μονάδα δεν είναι άδεια--χθες βράδυ είχε έξι αρρώστους μαζί με την Κατερίνα: δεν μπορεί να βγήκαν όλοι τόσο νωρίς. Κι όμως είναι ήσυχη, σαν άδεια εκκλησία.

     Πλησιάζω στην είσοδο. Από τη μισανοιχτή πόρτα βλέπω τα παραβάν αραδιασμένα με τάξη γύρω από το πρώτο κρεβάτι. Δεν είναι κανείς από πίσω. Παραμερίζω ένα και μπαίνω, κλείνοντας πίσω μου.

     Η Κατερίνα είναι τελείως ήσυχη, θαρρείς πώς κοιμάται. Αν ανασαίνει, είναι τόσο ρηχά που δεν φαίνεται. Το άτριχο κεφάλι της είναι γερμένο στο πλάι, όπως και χθες. Το χλωμό ανέκφραστο πρόσωπο είναι ακόμη πιο χλωμό στο φως της μέρας. Η κουβέρτα είναι ευθυγραμμισμένη με τους ώμους, στη σωστή θέση. Είναι ήρεμη, γαλήνια, αξιοπρεπής. 

   Κοιτάζω το μόνιτορ: είναι κλειστό. Βάζω την παλάμη μου ανάστροφη μπροστά στα μισάνοιχτα χείλη της: τίποτε. Ψάχνω τον καρπό του χεριού της κάτω από την κουβέρτα, ψηλαφώ την αρτηρία: τίποτε κι εδώ. Η Κατερίνα είναι ‘μετά των αγίων’.

     Κάνω το σταυρό μου και βγαίνω. Από τη θέση της στο γραφείο η προϊσταμένη μου ρίχνει μια ματιά όλο νόημα. «Μόλις πριν από λίγο», λέει σιγανά, λυπημένα. «Ακόμη δεν ειδοποίησα κανέναν». Οι υπόλοιποι ασθενείς, σε διάφορα στάδια εγρήγορσης, οι νοσηλευτές σκόπιμα απασχολημένοι καθένας με τη δουλειά του, προσπαθούν να φερθούν όσο γίνεται πιο ‘φυσικά’ στην ατμόσφαιρα της εκκλησίας που αυθόρμητα έχει δημιουργηθεί πρωί πρωί στην Εντατική.

     Η Κατερίνα, μετά από 42 έτη ζωής στη γη, είναι πλέον αιώνια μετά των αγίων.

     Χωρίς εισαγωγικά.

Ρεμβασμός του Αυγούστου

 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ 


Σ​​τη σημερινή ελλαδική πραγματικότητα η ελπίδα βασίζεται μόνο στη «λογική» της τυχαιότητας. Iδού παράδειγμα τυχαιότητας που θα συνιστούσε ελπίδα:
Στις τακτές προθεσμίες επιλέγεται, από τον συμπτωματικό της χρονικής στιγμής πρωθυπουργό και με τις γνωστές θεσμικές αλχημείες, ένας καινούργιος «Πρόεδρος της Δημοκρατίας». Aπολύτως και μόνο διακοσμητικός, όπως επιτάσσει το «προοδευτικό» μας Σύνταγμα. Oμως ο επιλεγμένος τυχαίνει, όλως παραδόξως, να μην ανέχεται τον ρόλο της απατηλής φιοριτούρας, της «γλάστρας» όπως λέμε στην καθ’ ημάς argot. Tου είναι αδιανόητο και οδυνηρό να απολαμβάνει τιμές και σεβασμό Προέδρου Δημοκρατίας σε μια γελοιώδη παρωδία δημοκρατίας.
Διαπιστώνει, όπως κάθε αμερόληπτος εχέφρων, ότι το πολίτευμα στην Eλλάδα είναι στις ετικέτες μεν «δημοκρατία», αλλά στην πραγματικότητα στυγνή πρωθυπουργοκεντρική απολυταρχία. Δεν υπάρχει «διάκριση εξουσιών»: ο πρωθυπουργός «διορίζει» τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όπως και τον πρόεδρο της Bουλής, τους προέδρους των ανώτατων δικαστηρίων, τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων – το «προοδευτικό» μας Σύνταγμα δεν προβλέπει κανένα θεσμό ελέγχου του πρωθυπουργού.

«Αόρατα παιδιά»: Ένα συγκλονιστικό βίντεο για τα παιδιά με αναπηρία στα σχολεία

Από τα 200.000 παιδιά με αναπηρία στην Ελλάδα, εκτιμάται ότι μόνο το 15% πηγαίνει σχολείο.Το υπόλοιπο 85%, δηλαδή περίπου 170.000 παιδιά, παραμένουν «αόρατα» από τις εκπαιδευτικές κοινότητες, περιορίζοντας τις πιθανότητες τους να γίνουν ορατοί πολίτες στο μέλλον.Το μείζον αυτό θέμα παρουσιάζει η ActionAid με ένα βίντεο και μας καλεί να υπογράψουμε στο www.actionaid.gr/aoratapaidia προκείμενου τα παιδιά με αναπηρία να γίνουν ορατά σε όλα τα σχολεία…

Γονείς γεμάτοι ενοχές....

O π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος μίλησε στον παιδικό σταθμό-νηπιαγωγείο της Ι.Μ. Πειραιώς, το Νοέμβριο του 2016 με θέμα: «Γονείς γεμάτοι ενοχές.... ». Προσδιόρισε τα είδη, εξήγησε τον τρόπο γέννησης, ύπαρξης και λειτουργίας των ενοχών και συζητώντας με νέους γονείς πρότεινε τρόπους αντιμετώπισης των ενοχών/τύψεων δίνοντάς μας κλειδιά απενοχοποίησης.

Σταχυολογώντας μερικά από αυτά που ανέφερε:

«Ο ενοχικός, παθολογικά, άνθρωπος είναι ασυμφιλίωτος με τον ευατό του δεν μπορεί να δεχτεί ότι δεν είναι ο τέλειος που φαντάζεται ο ίδιος ή αυτός που που «πρέπει» να είναι σύμφωνα με τους άλλους»
«Τα όρια και οι διακριτοί ρόλοι στη οικογένεια εμπλουτίζουν, ωριμάζουν και διαμορφώνουν την προσωπικότητα των παιδιών.»

Πηγή: www.antifono.gr.

Αρχιεπίσκοπος Κρήτης: ''Αν συνεχίσει ο κόσμος έτσι, είμαι εντελώς απαισιόδοξος''

“Είτε με τιμήσουν είτε όχι δεν έχει κανένα νόημα για εμένα. Είναι περιττοί οι εορτασμοί. Η θέση του Αρχιεπισκόπου έχει μόνο μία έννοια, αυτή της προσφοράς στον άνθρωπο”.

Την επόμενη εβδομάδα η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης οργανώνει εκδηλώσεις για τον εορτασμό των 11 χρόνων της Αρχιεπισκοπικής Διακονίας του Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ.κ. Ειρηναίου.

Η “Π” μίλησε με τον κορυφαίο ιεράρχη της Κρήτης για τη ζωή του από την εποχή που ήταν παιδί και βοηθούσε τους γονείς του στα χωράφια στο μικρό χωριό που γεννήθηκε στο Ρέθυμνο μέχρι σήμερα. Για τον δάσκαλο που τον ενέπνευσε να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, τον μόνο δρόμο που θέλησε στη ζωή του, τους νέους που συναντάει και μοιράζονται μαζί του τις αγωνίες και τους φόβους τους, τις οικογένειες που στερούνται ακόμη και τα στοιχειώδη για να ζήσουν.

“Ευτυχία για μένα” λέει, “είναι η σχέση που νιώθω ότι έχω με τον Θεό και η θέλησή μου να συνεχίσω να προσφέρω στους ανθρώπους.

“Δεν έχω καμία άλλη επιθυμία” σημειώνει ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης που τα χρόνια της κρίσης προσφέρει ολόκληρο τον μισθό του σε εκείνους που χρειάζονται βοήθεια.

“Δεν θεωρώ ότι μου χρειάζονται τα χρήματα” αναφέρει και τονίζει ότι όσοι αγαπούν τον Θεό είναι αδύνατον να μην αγαπούν και να μην νοιάζονται για τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση”.

Η ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιά…και ο νόμος Τρίτση.

                                                         Β! ΜΕΡΟΣ

Την Πρωταπριλιά του 1987, η Εκκλησία οργάνωσε μεγάλο συλλαλητήριο ενάντια στον υπό ψήφιση «Νόμο Τρίτση» (Ν. 1700/1987) για την εκκλησιαστική περιουσία (και όχι μετά την ψήφιση όπως εκ παραδρομής έγραψα στο πρώτο μέρος) και τη συμμετοχή λαϊκών στα εκκλησιαστικά και μητροπολιτικά συμβούλια.

 Το πλήθος, όπου κυριαρχούσαν αριθμητικά οι κληρικοί, οι μοναχοί και οι μοναχές, πορεύθηκε από τον ναό του Αγίου Κωνσταντίνου στην Ομόνοια, προς το Σύνταγμα, πλημμυρίζοντας το αθηναϊκό κέντρο. Οργανωτές της κινητοποίησης ήταν τρεις νέοι μητροπολίτες με λαμπρό, όπως αποδείχθηκε, μέλλον: ο Δημητριάδος Χριστόδουλος (μετέπειτα αρχιεπίσκοπος), ο Θηβών Ιερώνυμος (νυν αρχιεπίσκοπος) και ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος (νυν Θεσσαλονίκης).

Μίριαμ Φρανκ: «Ο ξεριζωμός άφησε βαθύ σημάδι στη ζωή μου»

 Εμυ Ντούρου

Η συγγραφέας Μίριαμ Φρανκ γεννήθηκε στην Ισπανία του εμφύλιου πολέμου και έζησε τα πρώτα χρόνια της στη Γαλλία του Βισί. Το 1941, σε ηλικία πέντε χρόνων, επιβιβάστηκε μαζί με τη μητέρα της στο πλοίο «Serpa Pinto» με προορισμό το Μεξικό για να γλιτώσουν από τις μαζικές συλλήψεις των Εβραίων και τα στρατόπεδα εξόντωσης. 

Πλησιάζοντας στην εφηβεία, η οικογένειά της μετανάστευσε στη Νέα Ζηλανδία, όπου η ίδια σπούδασε Ιατρική. Επέστρεψε στην Ευρώπη για το μεταπτυχιακό της και παντρεύτηκε τον Γερμανό ζωγράφο Ρούντολφ Κόρτοκρακς με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες. Το Documento μίλησε μαζί της με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου τόμου της αυτοβιογραφίας της «Εξόριστη σε τρεις ηπείρους – Ιστορίες μιας νομαδικής ζωής» (μτφρ. Καρίνα Λάμψα) στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καπόν.
Τι σας ώθησε να γράψετε το βιβλίο «Εξόριστη σε τρεις ηπείρους»;
Ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο ωθούμενη από την ανάγκη να ξεδιπλώσω και να κατανοήσω μια πολύ περίπλοκη ζωή. Οπως έγραφε ο Αργεντινός συγγραφέας Εκτορ Τισόν, το έργο του οποίου μετέφρασα, η γραφή είναι μια διαδικασία διευκρίνισης. Για να καταφέρει να εξετάσει κάποιος μια ιδέα ή μια εμπειρία και να αναζητήσει τον καλύτερο τρόπο ώστε να τη μεταφέρει στους αναγνώστες, απαιτείται βαθιά κατάδυση στο θέμα και κατανόησή του από κάθε πλευρά. Ετσι αναγνώρισα τη σημασία τού να μοιράζομαι την ιστορία μου με τους άλλους. Αφηγούμενη τις εμπειρίες μου που καθορίστηκαν από σημαντικότατα ιστορικά γεγονότα και τα μαθήματα ζωής που πήρα από αυτά, θέλησα να εμπνεύσω ελπίδα στους αναγνώστες μου. Στόχος μου ήταν να χρησιμοποιήσω την ιστορία μου ως εφαλτήριο για να ενθαρρύνω μεγαλύτερη ανοχή και κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων.

Ο Αλβανίας Αναστάσιος στο χωριό των προγόνων του

Ρίγη συγκίνησης κατά τη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστάσιου στην Άσσο. Το χωριό των προγόνων του, το χωριό του παππού του!

Κοντοστάθηκε στην ελιά όπου ακούμπησε και δίδαξε πριν από 250 περίπου χρόνια ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Σε εκείνο το σημείο κοντοστάθηκε και προσευχήθηκε.

Φτάνοντας στην εκκλησιά του χωριού, που ήταν στολισμένη, τον υποδέχτηκε ο εφημέριος του ναού π. Χαράλαμπος Χαρίτος ενώ τον προσφώνησε ο Γιώργος Κοκκόλης. Ο ίδιος, φανερά συγκινημένος, ζήτησε να φωτογραφηθεί με τους κατοίκους του χωριού, με τους συχωριανούς του.

Παίρνοντας εικόνες από την Άσσο που τόσο λάτρεψε, παίρνοντας εικόνες από την εγκάρδια φιλοξενία των Κεφαλλονιτών και του Μητροπολίτη Δημήτριου σήμερα το πρωί αναχώρησε για την Αλβανία ολοκληρώνοντας με τον πιο όμορφο τρόπο την πενθήμερη επίσκεψη του στη Κεφαλονιά.

Μακαριώτατε σας ευχαριστούμε για όλα!

                                       

Η ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιά…και ο νόμος Τρίτση.

                                                          Α! ΜΕΡΟΣ

Η δράση της ενορίας του Αγίου Βασιλείου την περίοδο της Ποιμαντικής ευθύνης του Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου (εκτός από τα θέματα νεότητας) ήταν πολυσήμαντη με συμμετοχή σε γεγονότα της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιστορίας. Ένα από αυτά θα εξετάσουμε παρακάτω προσπαθώντας να θυμίσουμε εν συντομία την ιστορία και το κλίμα μιας εποχής περασμένης όχι τόσο μακρινής που για πολλούς από εμάς ήταν η αρχή της εφηβείας η της ενηλικίωσης μας.

Ο Τόλης, η Ζωή και ο…Βασίλης.

                                                   Απο τις προσωπικές μας ιστορίες.

Καταλαβαίνω ότι στην ανάγνωση του τίτλου του άρθρου μας θα απορεί κανείς και θα αναρωτιέται τη δουλεία έχει ο Τόλης Βοσκόπουλος, η Ζωή Λάσκαρη και ο Αγαπημένος μας φίλος Βασίλης Καραγιάννης. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

H Λάσκαρη στις ζωές μας

 

 ΣΠΥΡΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 

Αυτό που πονάει περισσότερο είναι η συνειδητοποίηση της απουσίας μιας γυναίκας, η οποία αποτελεί κομμάτι των παιδικών μας χρόνων. Την αποχωριζόμαστε με υπόκλιση και δάκρυα για όλα όσα μας άφησε και, βασικά, για τα διδάγματα τα οποία μας κληροδότησ.

«Πέθανε, σε ηλικία 72 ετών, η ηθοποιός Ζωή Λάσκαρη, μια από τις διασημότερες σταρ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Η ηθοποιός βρέθηκε νεκρή σήμερα, Παρασκευή, στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη».
Μια είδηση τριάντα λέξεων σαν τριάντα συνεχόμενες σφαλιάρες στο πρόσωπο, αλλά αυτό που πονάει περισσότερο είναι η συνειδητοποίηση της, στο εξής, απουσίας μιας γυναίκας, η οποία αποτελεί κομμάτι των παιδικών σου χρόνων. Ταυτόχρονα, αποτελεί και το απόλυτο παράδειγμα προς μίμηση, η ζωή της Ζωής κερνάει διδάγματα συμπεριφοράς προς όλους μας.