ΙΣΤΟΡΙΑ...

Ο Καποδίστριας έμεινε στην Ιστορία.

Ο Κανάρης έμεινε στην Ιστορία.

Ο Κολοκοτρώνης έμεινε στην Ιστορία.

Ο Γιώργος Παπανδρέου έμεινε στην ιστορία, στα μαθηματικά, στη φυσική, στα φιλολογικά...

Η Φωτογραφία!

Ποιος δεν σέβεται ποιόν τελικά; Ο μαθητής που μουντζώνει ή ο << επίσημος >> που βρήκε την ώρα να μιλήσει στο κινητό του;

Το μεγάλο ΟΧΙ...

Την Παρασκευή οι Έλληνες είπαν ένα βροντερό << ΟΧΙ >> στο πολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα και στα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης που τα στηρίζουν και τα οποία θριαμβολογούν αυτές τις ημέρες για την απόφαση των Βρυξελλών. Βεβαίως οι πολιτικοί μας, προεξάρχοντος του Προέδρου της Δημοκρατίας, πιστεύουν ακόμα ότι δεν τους φτύνουν αλλά βρέχει! Η επιμονή του Προέδρου της Δημοκρατίας, του ανθρώπου που πάντοτε είχε έτοιμα μόνο τα << ναι >> για τους προϊσταμένους του, να καθυβρίζει εκείνους που δεν τον άφησαν να παρακολουθήσει άλλη μια στρατιωτική παρέλαση από το βάθρο του. Έχει μάλιστα, την απαίτηση να του φερόμαστε σαν ιερή αγελάδα επειδή στα νιάτα του ήταν αντάρτης. Λες κι αυτό του δίνει συγχωροχάρτι για όλη την υπόλοιπη διαδρομή του ή λες και τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα...Τα ίδια ανδρείκελα εξάλλου, που όταν πηγαίνουν στην Ευρώπη ή όταν μιλούν με τα εγχώρια αφεντικά τους δεν ξέρουν παρά να σκύβουν το κεφάλι και να λένε τα  << μάλιστα >>, έχουν το θράσος να πιάνουν στο στόμα τους το << ΟΧΙ >> των Ελλήνων πριν από 71 χρόνια και να μιλούν για αμαύρωση της εθνικής επετείου και των θεσμών. Μα την Παρασκευή οι Έλληνες τίμησαν αυτήν την επέτειο περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά! Και τώρα ομνύουν στη δημοκρατία εκείνοι που δεν ρώτησαν ποτέ τον ελληνικό λαό αν θέλει το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο ή το κούρεμα των μισθών και των συντάξεων του. Όχι μόνο του υποσχέθηκαν άλλα πράγματα προεκλογικώς, άλλα θέλουν να τον δεσμεύουν και για διάστημα πολύ μεγαλύτερο της τετραετίας για την οποία εκλέχτηκαν στηριζόμενοι στο ψέμα και στην εξαπάτηση. Ε, λοιπόν, κύριοι, αφού δεν δίνετε στον << εχθρό >> λαό βήμα να μιλήσει στις κάλπες, αυτός θα επιμένει να μιλά στις παρελάσεις και στις πλατείες.

ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ...

Κύριε Πρόεδρε σήμερα ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε : Η Ελλάδα θα πρέπει να εκχωρήσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας ως αντάλλαγμα για τη νέα βοήθεια που αποφάσισε η ευρωζώνη. Σε αυτή την δήλωση όποιος δεν αντιδρά τι είναι; Η απάντηση είναι δικιά σας κύριε Πρόεδρε.

Ένα γράμμα για σένα

Σταματήσαμε πια, δόξα σοι ο Θεός. Είμαστε στο χαράκωμα. Ένα τέλος. Και συνάμα μια αρχή. Τέλος στην πολυτυραγνισμένη ζωή της αδιάκοπης πορείας. Αρχή στην πρωτοδοκίμαστη ζωή του χαρακώματος. Ήτανε μέρες, που έλεγα μπα, δεν είναι να τελειώσει ποτέ ετούτο το περπάτημα. Θα γεράσω έλεγα, περπατώντας ολοένα. Και σα σταματήσω, θα ΄ναι για να πεθάνω. Κουρασμένος από μοναξιά, είπα να σου ιστορήσω κάπου κάπου τις εντυπώσεις μου, από τούτη την καινούργια ζωή. Ξέρεις, είναι παρηγορητικό να γνωρίζεις πώς κάποιος δικός σου είναι κοντά σου, την ώρα που ζεις τις πιο κρίσιμες ώρες της ζωής σου. Κάποιος που σε καταλαβαίνει, που σε μεταλαβαίνει. Ακούει στοχαστικά τη σκέψη σου, κι ας μην το φαντάζεται κιόλας πως την ακούει. Θα το 'χεις προσέξει καμιά φορά. Όπως τότε, που καθόμασταν στην καμαρούλα, που δεν ήταν κανείς άλλος, έξω από μερικά καλά βιβλία, μια εικόνα, ένα δυο ζωγραφιές στους τοίχους, μια λάμπα που περιμένει τη νύχτα με χτυποκάρδι και οι καρέκλες ένα γύρο γεμάτες υπομονή. Κανένας δεν μιλά. Καθένας είναι παραδομένος στους λογισμούς του. Μπορεί και να μην συλλογιέται τίποτα συνειδητά. Τότε είναι η πιο σπουδαία στιγμή, γιατί η ψυχή σου, λεύτερη σαν χελιδόνι, ξεφεύγει και ανταμώνει τη λεύτερη ψυχή του κόσμου και χάνεται μέσα της. Μα, τις περισσότερες φορές η ψυχή σου μιλά με τη σιωπή της. Κι εγώ να κάθομαι σιωπηλός, ολότελα ανυποψίαστος, ακροατής στην άφωνη μοναχοκουβέντα σου. Ένα τέτοιο πράγμα μου συμβαίνει και θέλω ν΄αποτείνω και πάλι την σκέψη μου σ΄εσένα. Λογαριάζω πως είσαι κάπου εδώ κοντά μου, κι ας μην μιλάς. Κι εγώ τότε παραδίνομαι όλος αγνότητα στη σιωπή μου, που η απουσία σου την γεμίζει. Σαν τελειώσει με το καλό ο πόλεμος, θα φυλλομετρούμε καμμία φορά τούτα τα παλιόχαρτα μαζί, και θα σε βλέπω να διαβάζεις ετούτες τις φυλλάδες με τη βαθιά και καθάρια φωνή σου. Σαν σ' ακούσω, θα 'ναι σαν ν' ακούω μια γάργαρη φλέβα νερού, που κουρνελίζει μόνο για μένα στα βάθη της ψυχής και κανένας δεν υποψιάζεται τούτη την κρυφή μου ευτυχία. Τούτες τις ξεχωριστές ώρες, που η ζωή μου είναι τόσο κοντά στο θάνατο και τα χέρια μου τόσο μακριά από τα δικά σου...

Στρατής Μυριβήλης

Τα έμαθες τα νέα πατέρα;

Από την επιθυμία και τον φόβο...Ελευθέρωσε με...

Ω Κύριε Ιησού μου, πράε και ταπεινέ τη καρδία,
σε παρακαλώ και σε ικετεύω με όλη μου την καρδία:
Από την επιθυμία να με εκτιμούν, ελευθέρωσε με.
Από την επιθυμία να με αγαπούν, ελευθέρωσε με.
Από τη επιθυμία να με αναζητούν, ελευθέρωσε με.
Από την επιθυμία να με τιμούν, ελευθέρωσε με.
Από την επιθυμία να με επαινούν, ελευθέρωσε με.
Από την επιθυμία να με προτιμούν, ελευθέρωσε με.
Από την επιθυμία να με συμβουλεύονται, ελευθέρωσε με.
Από την επιθυμία να με επιδοκιμάζουν, ελευθέρωσε με.
Από την επιθυμία να με φροντίζουν, ελευθέρωσε με.
Από το φόβο να με ταπεινώνουν, ελευθέρωσε με.
Από το φόβο να με περιφρονούν, ελευθέρωσε με.
Από το φόβο να με απορρίπτουν, ελευθέρωσε με.
Από το φόβο να με συκοφαντούν, ελευθέρωσε με.
Από το φόβο να με λησμονούν, ελευθέρωσε με.
Από το φόβο να με προσβάλλουν, ελευθέρωσε με.
Από το φόβο να με υποπτεύονται, ελευθέρωσε με.

Αρχιμ. Ευσέβιος Βίττης

Αγαπημένο μου ημερολόγιο!

Ένας σωρός ερείπια

" Εκεί που πριν υπήρχε μια σημαία, σήμερα υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο. Εκεί που υπήρχε μια ιστορία, σήμερα υπάρχει ένα ταχυφαγείο. Εκεί που άνθιζαν λουλούδια, σήμερα υπάρχει ένας έρημος τόπος. Εκεί που υπάρχει μνήμη, σήμερα υπάρχει λήθη. Στη θέση της δικαιοσύνης, ελεημοσύνη. Στη θέση της πατρίδας, ένας σωρός ερείπια. Στη θέση της μνήμης, το άμεσο και το εφήμερο. Στη θέση της ελευθερίας ένας τάφος. Στη θέση της δημοκρατίας, ένα διαφημιστικό σποτ. Στη θέση της πραγματικότητας, οι αριθμοί..."

<< Αυτός ο τόπος δεν είναι η Ελλάδα μου >>

<< Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός ο τόπος είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσα τους; Να 'στε όλοι καλά. Στόν τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια >> Το τελευταίο ιδιόχειρο σημείωμα του Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη με τίτλο << Η ζωή πάνω στο νήμα >>, λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή. Σε κίτρινο χαρτί με διορθώσεις και σημειώσεις, αφήνει τις τελευταίες του σκέψεις, παρά τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του.

Μίκης: Η Ευρώπη μας οδηγεί στο δρόμο της βίας!

<< Οι ξένοι μας βάζουν όλο και πιο βαθιά το μαχαίρι. Μας προκαλούν προσβλητικά κάθε μέρα και περισσότερο και μας οδηγούν σε έκρηξη, που πιθανόν να καταστρέψει και τους ίδιους. Οι υπεύθυνοι της Κυβέρνησης συμπεριφέρονται απέναντί τους σαν μυρμήγκια, ενώ στο λαό μας επιδεικνύουν μια τόσο τρομερή αναλγησία, που θα πρέπει να είναι είτε όργανα του Κακού είτε επικίνδυνα άσχετοι, μικροί και αφελείς. Από τη νέα σύσκεψη των Ευρωπαίων προκύπτει καθαρά ότι μόνος δρόμος στον οποίο μας οδηγούν με σιγουριά, είναι ο δρόμος της βίας. Η φωνή της υπομονής, της σύνεσης, του συμβιβασμού και τελικά της υποταγής, σημαίνει το τέλος μας ως Έθνους και ως Λαού.
Η Ευρώπη μας οδηγεί στο δρόμο της βίας! >>

Tο " κούρεμα " και η απάντηση...

Το " κούρεμα " του χρέους μας, θα είναι καταστροφικό για τις τσέπες μας και θα έχει συνέπειες με νέα μέτρα, ισοπέδωση συντάξεων και ασφυξία στην αγορά.

Η απάντηση των Ελλήνων :

Η Αγανάκτηση και στα γήπεδα...

Η οργή του κόσμου για την απάνθρωπη πολιτική της κυβέρνησης μεταφέρεται από τις πλατείες, τους δρόμους και τις συνελεύσεις στα γήπεδα. Το ηχηρό μήνυμα δόθηκε το Σαββατοκύριακο σε 4 από τα 6 γήπεδα της Σούπερ Λίγκας, στο Περιστέρι, το Ολυμπιακό Στάδιο, τη Νέα Σμύρνη και το Ηράκλειο. Στο Ολυμπιακό Στάδιο, αστυνομικοί και άνδρες των ΜΑΤ έστησαν μπλόκα στον περιβάλλοντα χώρο και έκαναν ελέγχους ( ! ) στα αυτοκίνητα στις εξόδους για να βρουν το πανό (φώτο)! Το πανό βρέθηκε και δύο οπαδοί του Παναθηναϊκού οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ και αργά το βράδυ έμειναν ελεύθεροι. Είναι μόνο η αρχή.

Ο Καντάφι και η Ύβρις

Αυτή η ιστορία με το πτώμα του Καντάφι μ΄έστειλε σε πολύ βαθειά κι΄ανήλιαγα πηγάδια στην απόλυτη βαρβαρότητα, στους ανθρώπους των σπηλαίων. Η ανθρωπότητα, καλώς η κακώς, πολεμάει και αγριεύει και δολοφονεί και ο νόμος του πολέμου είναι σκληρός και άτεγκτος-αλλά υπάρχει. Μ΄ αυτό το αηδιαστικό θέαμα που είδαμε στις τηλεοράσεις μας ( δεν μας φτάνανε τα δικά μας και η παράταση της αγωνίας μας μέχρι την Τετάρτη και μετά από αυτό ποιος ξέρει μέχρι πότε ), έπρεπε τα διεθνή και τα ελληνικά κανάλια να μας βάλουν μέσα στα σπίτια μας ένα κουφάρι δρυός πεσούσης σε άθλια κατάσταση, το ίδιο σώμα όπου κάποτε κατοικούσε ο φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου και τόσων άλλων διεθνών ηγετών αρχιδολοφόνος Καντάφι. Όσο ήταν ζωντανός ήτανε βδέλυγμα, χειρότερος από το πιο σιχαμερό δηλητηριώδες και επιθετικό ερπετό- και να είχα την δυνατότητα να τον φτύσω κατάμουτρα θα το έκανα ευχαρίστως στην πρώτη ευκαιρία ( αντίθετα με τον πρωθυπουργό μας που πήγε να τον δει κιόλας τον butcher και του πήγε και παλιά φωτογραφία με τον << μπαμπά >> να του την υπογράψει-ο σφαγέας-σαν ενθύμιο φιλίας. Εγώ, πάλι όχι, τον σιχαινόμουνα πάντα και θύμωνα που τον κουβαλούσε ο Αντρέας στον Αστέρα της Βουλιαγμένης και μεσολαβούσε για τις συναντήσεις του με δυτικούς ηγέτες-σε διάφορες στιγμές τις πρόσφατης σχετικά ιστορίας. Άλλο αυτό όμως και άλλο η ιερότητα του άψυχου πια, δικαίως δολοφονημένου εχθρού. Αιώνες πίσω ( σε φάσεις πιο << πολιτισμένες >> και με << αρχές >> ) το νεκρό σώμα του χειρότερου εχθρού στον Πόλεμο, έπρεπε ή να ταφεί με σοβαρότητα και με το τυπικό της φυλής η της θρησκείας του, ή έπρεπε να παραδοθεί στον εχθρό. Όπως και η Ειρήνη, έτσι και ο Πόλεμος έχουν νόμους. Αυτή η πολυδιαφημισμένη από τα ΜΜΕ εικόνα του φριχτού μεταθανάτιου εξευτελισμού μιας μάζας ανόργανης ύλης, με αηδίασε. Και με έκανε να σκεφτώ για άλλη μια φορά πως παρα τα ηλεκτρονικά μας θαύματα και τους θριάμβους μας στα επιστημονικά εργαστήρια, ξαναζούμε μια περίοδο άγριας βαρβαρότητας. Το νεκρό σώμα ενός ηττημένου, ποτέ όσο θυμάμαι, δεν είχε υποστεί τέτοια βία, αγριότητα και μίσος-που κινηματογραφούν τα διεθνή συνεργεία και περήφανα, μας τα << πουλάνε >>.

Και λυπάμαι που το λέω αλλά θα περίμενα μια δήλωση από τον ΓΑΠ. Η οικογένεια του είχε στενούς οικογενειακούς και οικονομικούς δεσμούς με την οικογένεια Καντάφι ( για την ενίσχυση του κόμματος βέβαια ) πολλές δεκαετίες τώρα...

Άρης Δαβαράκης

Σκύλος-Μασκότ σε γραμματόσημο!

Αν ζούσε θα ήταν 124! Ωστόσο ο Owney  έχει καταφέρει να << ζει >> μέσω των γραμματόσημων που φέρουν την μορφή του και που έχουν κατακλύσει τα ταχυδρομεία της Αμερικής ώστε να θυμούνται όλοι πως αποτέλεσε το γούρι των υπαλλήλων του ταχυδρομείου. Χωρίς καμία εκπαίδευση, ο σκυλάκος είχε εντοπίσει 80 νεκρούς ταχυδρόμους και 2000 που τραυματίστηκαν σε συντρίμμια τρένων, μεταξύ του 1890 και του 1900. Ο Owney ταξίδευε σε όλη την Αμερική ( πάνω από 140.000 μίλια ) και οι υπάλληλοι του έφτιαχναν μετάλλια η ταυτότητες που έβαζαν στο κολλάρο του, για να δείχνει το περιπετειώδες ταξίδι του και από που πέρασε. Οι υπάλληλοι του ταχυδρομείου μάζεψαν χρήματα για να βαλσαμώσουν τον σκύλο μετά το θάνατο του και πλέον εκτίθεται στο μουσείο Smithosonian National Postal

13 λόγοι για να ζεις

Σε αγαπώ, όχι για αυτό που είσαι...αλλά για αυτό που είμαι εγώ όταν είμαι κοντά σου.

Δεν αξίζει να κλαις για κανέναν. Όσοι αξίζουν τα δάκρυα σου, δεν θα σε κάνουν ποτέ να κλάψεις...

Επειδή πιστεύεις ότι κάποιος δεν σε αγαπάει όσο εσύ θα ήθελες...δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά με όλη την καρδιά του.

Αληθινός φίλος είναι αυτός που σου κρατάει το χέρι...και ταυτόχρονα αγγίζει την καρδιά σου.

Ο χειρότερος τρόπος ν' αγαπάς κάποιον, είναι να κάθεσαι δίπλα του, αλλά αυτός να μην είναι πραγματικά εκεί.

Μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς, ακόμα και αν είσαι δυστυχισμένος...κάποιος ίσως ερωτευθεί το χαμόγελο σου.

Μπορεί απλά να είσαι ένα άτομο σε όλο τον κόσμο...αλλά για κάποιο άτομο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος.

Μην ξοδεύεις τον χρόνο σου για κάποιον, που δεν νοιάζεται να τον ξοδέψει μαζί σου.

Ίσως ο Θεός, θέλει να γνωρίσεις πολλούς λάθος ανθρώπους, μέχρι να γνωρίσεις τον σωστό, έτσι όταν συμβεί αυτό θα είσαι πραγματικά ευγνώμων.

Μην κλάψεις γιατί ήρθε το τέλος σε μια σχέση...χαμογέλα για όλα αυτά που περάσατε μαζί.

Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν, πρέπει να συνεχίζεις να έχεις εμπιστοσύνη...απλά να είσαι πιο προσεκτικός.

Γίνε καλύτερος άνθρωπος μέρα με τη μέρα...όταν γνωρίσεις αυτόν που ψάχνεις, θα είσαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι.

Μην ανυπομονείς, τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις...

ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ


Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Καληνύχτα Κύριε Πρόεδρε...

Μεγάλη νύχτα χτες για τον Πρωθυπουργό. Η Λούκα μια παλιά πιστή φίλη διεγράφη, η Βάσω είπε το << ναι >>, οι ερμηνείες στα << ομερτά >> και << τσάμπα μάγκας >> από Τσίπρα και Βενιζέλο, οι μάχες σώμα με σώμα μεταξύ διαδηλωτών, η Αθήνα στις φλόγες, τα ΜΑΤ σε ρεπό, η Αλέκα αρχηγός της αστυνομίας, το ΠΑΜΕ ασπίδα του κοινοβουλευτισμού, ένας νεκρός διαδηλωτής και ο Μουαμάρ φίλος πατρικός στα χέρια του όχλου. Κοιμήθηκε καθόλου, η περίμενε υπομονετικά να ξημερώσει για να κάνει ποδήλατο; Τα όνειρα έγιναν εφιάλτες. Και σε όλα αυτά, αγωνία, ανομία και πολιτική ομηρία. Ζούμε μια τριπλή σκλαβιά, οικονομική, ηθική και πνευματική. Παγκόσμια. Ποια είναι η βασική ρίζα της συμφοράς; Σιωπή...Καμιά απάντηση. Και ξανά εκνευρισμός, απελπισία. Κρυφά μέσα μας προσμένουμε να φανεί μια αχτίδα. Μια ελπίδα που ο καθ' ένας μας έχει ανάγκη για να πορευτεί στη ζωή του. Θα έρθει η ελπίδα; Όλοι μας για να πάμε παρακάτω, πρέπει πάντα κάτι να περιμένουμε. Μετά την βροχή και την καταιγίδα ο ουρανός γίνεται πάντα πιο καθαρός. Καληνύχτα Κύριε Πρόεδρε... 

Έχε γειά Μουαμάρ μου

Τι να σκέφτεται σήμερα ο πρωθυπουργός μια μέρα αφού έπεσε ο Καντάφι; Να θυμάται την πρώτη φοράπου του τον σύστησε ο πατέρας του Ανδρέας; Ήταν παιδί ακόμα; Ήθελε να γίνει αστροναύτης η πειρατής; Να σκέφτεται τη στιγμή που ο Μουαμάρ του κρατούσε σφιχτά το χέρι, υποσχόμενος επενδύσεις  και επενδύσεις; Να συλλογιέται τον λόγο του Μουαμάρ στα Ηνωμένα Έθνη << Η Δημοκρατία δεν είναι για τους πλούσιους ούτε για αυτούς που υποστηρίζουν τους πλούσιους, ή για αυτούς που τρομοκρατούν >>. Κοιμήθηκε άραγε ο πρωθυπουργός εχθές το βράδυ; Μήπως σηκώθηκε νωρίς το πρωί για να πει τα συλλυπητήρια του στους εναπομείναντες συγγενείς του Καντάφι; Η μήπως έκανε το πρωινό του κανό; Να αναρωτήθηκε αν υπάρχει ζωή μετά και αν ο πατέρας του Ανδρέας θα συναντήσει τον καλό του φίλο Καντάφι. Τι να λένε άραγε εκεί στον ουρανό; << Την βλέπεις την Ελλάδα Μουαμάρ μου, σε μένα τα χρωστάνε όλα >>. << Και σε μένα Ανδρέα μου και σε εμένα, ότι είναι η Λιβύη σήμερα σε εμένα το χρωστάνε >>. Μεγάλη η θλίψη σήμερα. Τι να πρώτο αποχωριστεί άραγε ο πρωθυπουργός μας, την Λούκα η τον Μουαμάρ; Πήρε άραγε τον Αντώνη τηλέφωνο να μοιραστεί τον πόνο του; Να του ζητήσει να ανάψουν ένα κερί πριν την Σύνοδο Κορυφής; Η μήπως να ανησυχεί απλά για τον γιο του που ψάχνει δουλειά; Ή να μπερδεύεται σε αφηρημένες σκέψεις; Να σκέφτεται τον Σαρκοζί που έγινε μπαμπάς, την ΕΤΑ που κατέθεσε τα όπλα, η τα παλικάρια που λεηλατούσαν το Σύνταγμα χθες και έσπαγαν κεφάλια και τα μαγαζιά των ανθρώπων; Η μήπως να μετράει ένα ένα τα ευρώ που ήρθαν ως δάνεια στην Ελλάδα και κατέληξαν στους λογαριασμούς των έντιμων βουλευτών; Είναι άραγε περισσότερα από αυτά των στρατηγών του Καντάφι; Μήπως δάκρυσε κρυφά για τον χαμό του Λίβυου ηγέτη; Μήπως δακρύζει και στα κρυφά πίσω από τον καπνό που σκιάζει την Ακρόπολη; Μετανιώνει άραγε τις οικογενειακές στιγμές που έζησε με τον Καντάφι; Μετανιώνει για τις αποφάσεις του; Αναλογίζεται την ευθύνη των προγόνων του, τη δική του ευθύνη; Μήπως στο τέλος αυτής της πολυτάραχης ημέρας διδάχθηκε κάτι τόσο που το μοιράστηκε πριν κοιμηθεί και με τον Ευάγγελο; Έχε γεια Μουαμάρ μου. Κάποτε ήσουν ήρωας. Το τέλος ήρθε στα συντρίμμια μιας πλατείας, μιας αξιοπρέπειας και μιας δημοκρατίας. Οι ήρωες έβγαλαν τις μάσκες και ήταν τέρατα


Νίνα-Μαρία Πασχαλίδου

Τα τρία μικρά δέντρα...

Κάποτε στην κορφή ενός λόφου στέκονταν τρία μικρά δέντρα και ονειρεύονταν τι ήθελαν να γίνουν 'οταν μεγαλώσουν. Το πρώτο κοίταξε ψηλά τα αστέρια και είπε:  Θέλω να φυλάω ένα θησαυρό, θέλω να είμαι καλυμμένο με χρυσάφι και γεμάτο πολύτιμους λίθους. Θα είμαι το πιο όμορφο θησαυροφυλάκιο στον κόσμο! Το δεύτερο κοίταξε μακριά ένα μικρό ποτάμι που αργοκυλούσε στο δρόμο του για τη θάλασσα. Εγώ θέλω να ταξιδεύω τις μεγάλες θάλασσες και να μεταφέρω δυνατούς βασιλιάδες. Θα είμαι το πιο δυνατό καράβι στον κόσμο! Το τρίτο δέντρο κοίταξε χαμηλά στη κοιλάδα από κάτω, όπου δραστήριοι άντρες και γυναίκες δούλευαν σε μια πόλη γεμάτη ζωντάνια.  Εγώ δε θέλω να αφήσω την κορφή του βουνού. Θέλω να γίνω τόσο ψηλό που, όταν σταματούν οι άνθρωποι για να με κοιτάξουν, θα σηκώνουν τα μάτια τους στον ουρανό και θα σκέφτονται το Θεό. Θα είμαι το ψηλότερο δέντρο στον κόσμο. Τα χρόνια πέρασαν. Ήρθε η βροχή, βγήκε ο ήλιος και τα δέντρα ψήλωσαν. Μια μέρα τρεις ξυλοκόποι ανέβηκαν το βουνό. Ο πρώτος κοίταξε το πρώτο δέντρο και είπε: Αυτό το δέντρο είναι όμορφο. Είναι ακριβώς αυτό που θέλω, είπε και με μια κίνηση του αστραφτερού τσεκουριού του το δέντρο έπεσε. Τώρα θα με κάνουν ένα όμορφο μπαούλο και θα φυλάω θαυμάσιους θησαυρούς!, είπε το πρώτο δέντρο... Ο δεύτερος ξυλοκόπος κοίταξε το δεύτερο δέντρο και είπε: Αυτό το δέντρο είναι δυνατό. Είναι ακριβώς αυτό που θέλω, είπε, και με μια κίνηση του αστραφτερού του τσεκουριού έπεσε το δεύτερο δέντρο. Τώρα θα ταξιδεύσω τις μεγάλες θάλασσες! σκέφτηκε εκείνο, θα γίνω δυνατό καράβι για δυνατούς βασιλιάδες!... Το τρίτο δέντρο απογοητεύτηκε, όταν ο τελευταίος ξυλοκόπος κοίταξε κατά μέρος του. Στεκόταν ευθύ και ψηλό και σημάδευε γενναία τον ουρανό. Ο ξυλοκόπος κοίταξε ψηλά και μουρμούρισε, οποιοδήποτε δέντρο μου κάνει. Με μια κίνηση του αστραφτερού του τσεκουριού έπεσε και το τρίτο δέντρο. Το πρώτο χάρηκε, όταν ο ξυλοκόπος το πήγε στον ξυλουργό. Αλλά εκείνος το έκανε παχνί για τα ζώα. Το άλλοτε όμορφο δέντρο δεν καλύφθηκε με χρυσό ούτε με θησαυρό. Το επένδυσαν με πριονίδια και το γέμισαν σανό για να τρώνε τα πεινασμένα ζώα μέσα σε ένα στάβλο. Το δεύτερο δέντρο χαμογέλασε, όταν ο ξυλοκόπος το πήγε στο ναυπηγείο, όμως κανένα δυνατό καράβι δε φτιάχτηκε εκείνη τη μέρα. Αντί γι' αυτό, το άλλοτε δυνατό δέντρο με το σφυρί και το πριόνι έγινε μια βάρκα για ψάρεμα. Παραήταν μικρή και αδύναμη για να περάσει τους ωκεανούς ή ακόμα και ένα ποτάμι. Παρά μονάχα το πήγαν σε μια μικρή λίμνη. Το τρίτο δέντρο μπερδεύτηκε, όταν ο ξυλοκόπος το έκοψε σε δυνατά δοκάρια και το άφησε στο ξυλουργείο. Τι έγινε; αναρωτήθηκε το ψηλό δέντρο. Αυτό που ήθελα πάντα ήταν να στέκομαι στην κορυφή του βουνού και να δείχνω τον Θεό...
Πολλές μέρες και νύχτες πέρασαν. Τα τρία δέντρα σχεδόν ξέχασαν τα όνειρα τους. Αλλά μια νύχτα, χρυσό φεγγαρόφως ξεχύθηκε πάνω στο πρώτο δέντρο καθώς μια νεαρή γυναίκα απόθεσε το νεογέννητο μωρό της μέσα στην φάτνη. << Μακάρι να μπορούσα να του φτιάξω μια κούνια >>, ψιθύρισε ο άντρας της. Η μητέρα έσφιξε το χέρι του και χαμογέλασε καθώς το φεγγαρόφωτο έλαμψε πάνω στο λείο και στιβαρό ξύλο. Αυτή η φάτνη είναι όμορφή, είπε. Και ξαφνικά το πρώτο δέντρο κατάλαβε ότι κρατούσε τον μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου. Ένα βράδυ, ένας κουρασμένος ταξιδιώτης και οι φίλοι του μπήκανε σε μια παλιά ψαρόβαρκα. Ο ταξιδιώτης αποκοιμήθηκε, καθώς το δεύτερο άνοιξε ήσυχα τα πανιά του μέσα στη λίμνη. Γρήγορα σηκώθηκε σφοδρή καταιγίδα γεμάτη κεραυνούς. Το μικρό δέντρο λύγισε απ' το φόβο. Ήξερε ότι δεν είχε τη δύναμη να μεταφέρει τόσους πολλούς επιβάτες με ασφάλεια μες στον αέρα και τη βροχή. Ο κουρασμένος άντρας ξύπνησε. Σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι του και είπε: Ησύχασε...! Η καταιγίδα σταμάτησε τόσο γρήγορα όσο είχε ξεκινήσει. Και ξαφνικά το δεύτερο δέντρο κατάλαβε ότι μετέφερε το Βασιλιά του Ουρανού και της Γης... Μια Παρασκευή πρωί το τρίτο δέντρο ξαφνιάστηκε όταν τράβηξαν το δοκάρι του από τον ξεχασμένο σωρό με τα ξύλα. Δείλιασε καθώς το μετέφεραν μέσα από τους χλευασμούς του αγριεμένου πλήθους. Τρόμαξε, όταν οι στρατιώτες κάρφωσαν τα χέρια ενός άντρα πάνω του. Ένιωσε άσχημο, τραχύ και σκληρόκαρδο. Αλλά την Κυριακή το πρωί, όταν ανέτειλε ο ήλιος και η γη κάτω απ' το δέντρο άρχισε να τρέμει με χαρά, το τρίτο δέντρο ήξερε ότι η αγάπη του Θεού είχε αλλάξει τα πάντα. Είχε κάνει το τρίτο δέντρο δυνατό. Και κάθε φορά που οι άνθρωποι σκέφτονταν το τρίτο δέντρο, σκέφτονταν τον Θεό. Το δέντρο έφθασε στον ουρανό και το Θεό. Το δέντρο έγινε ο Σταυρός του Χριστού, έγινε, το ψηλότερο δέντρο του κόσμου...

Οργή Λαού

Μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία Συντάγματος.

Χιλιάδες πολίτες, συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, του ΠΑΜΕ, εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, έδωσαν το << παρών >> στο κέντρο της πρωτεύουσας, διατρανώνοντας την αντίθεση τους στο πολυνομοσχέδιο που έχει εισαχθεί στη Βουλή και τίθεται αύριο προς ψήφιση.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις...

<< Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω, εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι για αυτό που αξίζουν, αλλά για αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα, όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα, όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα, όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα μου, αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους. Θεέ μου αν είχα ένα κομμάτι ζωή...δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται.! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά, αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάκτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σε αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω. Να λες πάντα αυτά που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να κοιμάσαι, θα σε αγκάλιαζα σφικτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σε αγκάλιαζα και θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα σε έβλεπα, θα έλεγα << σ' αγαπώ >> και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ήθελα να σου πω πόσο σε αγαπώ και ότι δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος, είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάνε το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα το μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία, Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου καλά, βρες χρόνο για να τους πεις  συγγνώμη, συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ, ευχαριστώ, κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.  Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο δύναμη και την σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.>>


Η αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, που εστάλη από το συγγραφέα στους φίλους του. Ο συγγραφέας έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή λόγο σοβαρού προβλήματος υγείας. Η κατάσταση του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά.

Βουλευτής, έστω και γιαουρτωμένος!

<< Κανείς δεν θέλει εκλογές γιατί πολλοί θα μείνουν απ' έξω! Καλύτερα Βουλευτής με γιαούρτι στο κεφάλι, παρά 'εξω από τη Βουλή, αποτυχημένος άνεργος >>.
Ζούμε μέσα σε μια μεγάλη μπλόφα!


Δημήτρης Μυταράς.

      

O άρρωστος που ήθελε να δει τον ήλιο...

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρεπόταν να μείνει καθιστός μια ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες. Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο. Οι δύο άντρες κατέληξαν να μιλάνε ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, την θητεία τους στο στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικο του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου. Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει για αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες, και η σκέψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου. Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά. Καθώς άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περιέγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας, μπορούσε μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα. Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκάτοικου του, ευχόταν μέσα του να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει τη θέα από το παράθυρο. Άρχισε να αποστρέφεται τον συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση. Ένα πρωινό σε μια επίσκεψη της νοσοκόμας στο δωμάτιο βρήκε τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθαίνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα. Μετά από ένα χρονικό διάστημα για να μην θεωρηθεί και απρέπεια ο άντρας ζήτησε να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο. Εκείνη με πολύ προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος. Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του για να σηκωθεί και να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του. Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος! Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε: Πως μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περίγραψε; Πως μπορούσε να μου μιλάει για τόση ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος; Και η νοσοκόμα του απάντησε: << Ο Θεέ μου...Δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός; Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει >> 

Κυρία, κυρία, πεινάω!

Παιδιά που λιποθυμούν μέσα στην τάξη απο την πείνα. Παιδιά που τρώνε μια φορά την ημέρα. Κι όμως στην Ελλάδα του 2011 παιδιά πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο!

Στις υποβαθμισμένες συνοικίες της πόλης υπάρχουν παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο πεινασμένα. Προέρχονται απο μονογονεϊκές οικογένειες, έχουν γονείς άνεργους η μετανάστες. Στην Ελλάδα του 2011 ο υποσιτισμός αποτελεί πλέον το << δηλητήριο >> μαθητών που χωρίς λεφτά για φαγητό οδηγουνται όπως όπως στις τάξεις. Πολλά παιδιά τρώνε ένα μόνο γεύμα την ημέρα. Στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά η κατανάλωση στα κυλικεία έχει μειωθεί κατακόρυφα και πολλά παιδιά φέρνουν φαγητό απο το σπίτι. Στην Πετρούπολη το φαινόμενο του υποσιτισμού ανηλίκων έχει ενταθεί τους τελευταίους μήνες. Σύλλογοι γονέων με δικά τους έξοδα προσφέρουν σάντουιτς σε παιδιά και  καθηγητές δίνουν λεφτά στο κυλικείο και πληρώνουν το φαγητό τους, με τα ελάχιστα λεφτά που παίρνουν. Όπως σημειώνει ο Νίκος Ζούτσος, τέως πρόεδρος της Α΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής, << η αρχή του αγώνα στην γερμανική κατοχή, η πρώτη μέριμνα του ΕΑΜ ήταν τα συσσίτια. Δυστυχώς μας έφεραν στο σημείο να κάνουμε τέτοιους συνειρμούς. Της μόρφωσης όμως προηγείται η επιβίωση >>.

Ρεπορταζ ( απόσπασμα ) : Νάντια Βασιλειάδου

Στην αίθουσα αναμονής...

Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης και ένα πακέτο μπισκότα. Κάθισε σε μια πολυθρόνα στην αίθουσα αναμονής του αερολιμένα για να διαβάσει με ησυχία. Δίπλα από την πολυθρόνα της βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα άνοιξε τα περιοδικά του και άρχισε να διαβάζει. Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα. Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε: << Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε! >>. Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα. Αυτό την εξαγρίωνε, αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή. Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο σκέφτηκε: << Α, τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα; >>. Τότε ο άνδρας παίρνει το τελευταίο μπισκότο το κόβει στη μέση, δίνοντας της το ένα μισό. << Α, αυτό είναι πάρα πολύ! Ήταν πολύ, πάρα πολύ θυμωμένη τώρα! >>. Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματα της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμά της μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό! Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος... Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της. Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του με αυτήν, χωρίς κανένα αίσθημα θυμού η πίκρας... ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ' αυτόν. Και τώρα δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα να εξηγήσει..ούτε να ζητήσει συγνώμη.

Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορείτε να ανακτήσετε:

Η πέτρα αφού έχει ριχθεί!
Η λέξη αφού έχει ειπωθεί!
Η ευκαιρία αφού έχει χαθεί!
Ο χρόνος αφού έχει περάσει!

     

ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ: Ο Επαναστάτης σκύλος

Ο Λουκάνικος είναι το πιο πιστό μέλος των Αγανακτισμένων << μπροστάρης >> σε κάθε τους κινητοποίηση. Η << δράση >> του έχει ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας μας που μέχρι και το BBC έκανε αναφορά προς τιμήν του λαγωνικού που μυρίζεται τις κινητοποιήσεις και δεν έχει χάσει ούτε μία. Ο γλυκύτατος συμπαθητικός λουκάνικος με την συνεχόμενη παρουσία στα χαρακώματα του κοινωνικού αγώνα παίρνει επάξια το όνομα, ο ηγέτης της πορείας. Το καταπληκτικό του γάβγισμα και γρύλισμα όταν βλέπει τα ΜΑΤ να ρίχνουν δακρυγόνα στους διαδηλωτές είναι όλα τα λεφτά. Τα δακρυγόνα πέφτουν και ο άναρχος σκύλος αρπάζει τα δακρυγόνα  και τα απομακρύνει από την πορεία με μεγάλη αυτοθυσία καθώς τα καφετί, ματάκια του δακρύζουν, αλλά αυτό το σκυλί δεν καταλαβαίνει τίποτα και μπαίνει ξανά στον αγώνα. Στην τελευταία μεγάλη διαμαρτυρία που έγινε στην Αθήνα στις 5/10, μπροστά στα μάτια χιλιάδων πολιτών, αστυνομικό όργανο κλότσησε με δύναμη τον Λουκάνικο, πετώντας τον στον αέρα. Όμως αύριο θα είναι ξανά στον αγώνα.

Ο Λουκάνικος υποκλίνεται μπροστά σας!!

16 Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, εκπροσωπώντας 125.000 άτομα από 180 χώρες που υπέγραψαν σχετική έκκληση, καλούν την ελληνική κυβέρνηση ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις κυβερνήσεις άλλων δωρητριών χωρών να στρέψουν το βλέμμα τους στα υποσιτισμένα παιδιά. Απευθύνουν μια δυνατή έκκληση μπροστά στο τεράστιο ανθρώπινο κόστος του υποσιτισμού, καθώς εκτιμάται ότι 195 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο υποφέρουν από τις επιπτώσεις του υποσιτισμού, το 90% των οποίων ζει στην υποσαχάρια Αφρική και στη Νότια Ασία. Επιπλέον, το 1\3 των 8,8 εκατομμυρίων θανάτων παιδιών ηλικίας κάτω των 5 ετών αποδίδεται σε αυτόν. Οι αριθμοί από μόνοι τους χτυπούν τους συναγερμούς και δεν αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας και αναβολής στην ανάληψη άμεσης και αποτελεσματικής δράσης. Προς αυτή την κατεύθυνση οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν κάνει κάποια σημαντικά βήματα εντάσσοντας μόνο μέσα στο 2010 σε θεραπεία περισσότερα από 300.000 υποσιτισμένα παιδιά σε 139 προγράμματα σε 28 χώρες χρησιμοποιώντας ειδικά θεραπευτικά διατροφικά σκευάσματα. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα περιθάλπουν σήμερα περισσότερα από 24.000 υποσιτισμένα παιδιά στα επισιτιστικά κέντρα τους σε καταυλισμούς στη Σομαλία, στην Κένυα και στην Αιθιοπία. Με αφορμή λοιπόν την Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα παροτρύνουμε για άλλη μία φορά την ελληνική κυβέρνηση να πιέσει-ως μέλος- την Ευρωπαϊκή Ένωση να σταματήσει να στέλνει τροφή χαμηλής ποιότητας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες διασφαλίζοντας κατάλληλη τροφή στα υποσιτισμένα παιδιά, κάνοντας τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο για εκατομμύρια από αυτά.


Ρεβέκκα Παπαδοπούλου, Γενική Διευθύντρια του Ελληνικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

Οι μαθητές της Χαράδρας

Η Χαράδρα είναι ένα πομακοχώρι στην ορεινή Ροδόπη που είχε μειονοτικό σχολείο για να μαθαίνει γράμματα η πιτσιρικαρία με τα κόκκινα μάγουλα! Το σχολείο φέτος δεν άνοιξε, παρά τις διαβεβαιώσεις των υπευθύνων ότι θα το κρατήσουν ανοιχτό έστω και με έναν μαθητή. Σιγά που θα το κάνανε! Η περιοχή είναι και επισήμως χαρακτηρισμένη ως δυσπρόσιτη και για τους μαθητές είναι μάλλον αδύνατο να μετακινηθούν τον χειμώνα 16χλμ. Δυστυχώς, η ελληνική πολιτεία συνεχίζει να καθιστά τη << χαράδρα >> της εκπαίδευσης και του πολιτισμού σε κείνα τα ευαίσθητα μέρη ακόμα πιο επικίνδυνη! Ποιος θα πέσει στο τέλος στη χαράδρα που άνοιξε μόνος του; Εύχομαι να πέσουν όλοι οι άλλοι, αλλά όχι τα παιδιά!

Γεωργία Λινάρδου

Για να σωθεί η Ελλάδα...

<< Για να σωθεί η Ελλάδα
    στους καιρούς τους ύστατους
    θέλει έναν Καιάδα
    γκρεμοτσακίστε τους >>


    Ν.Γκάτσος

Η μικρή οθώνη βλάπτει την υγεία των παιδιών

Το νέο όπλο << μαζικής καταστροφής >> για τη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών είναι η μικρή οθόνη. Προκαλεί, από μόνη της, τρόμο η επιστημονική διαπίστωση ότι αν κάποιος περνά 3 ώρες ημερησίως επί 20 χρόνια μπροστά στη μικρή οθόνη το προσδόκιμο ζωής του μειώνεται κατά ένα χρόνο. Κάθε φορά που οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση πρέπει να θυμούνται ότι θα εμφανίσουν αργότερα παχυσαρκία, υπερκινητικότητα, καθυστέρηση στο σχολείο, σοβαρές διαταραχές και περιορισμένο χρόνο συγκέντρωσης. Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι η τηλεόραση εξελίσσεται παγκοσμίως σε πρόβλημα υγείας.


Γιώργος Αγγελόπουλος 

Ε.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Έχει περιοριστεί η εθνική μας κυριαρχία

Ανοικτά παραδέχθηκε χτες στη Βουλή ο Ε.Β ενιζέλος, ότι έχει παραδοθεί στους δανειστές μας μέρος της εθνικής κυριαρχίας στη χώρα. Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης χωρίς περιστροφές μας είπε: <<Προ πολλού τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά η εθνική κυριαρχία έχει μια διάσταση οικονομική και αυτή η διάσταση έχει επίσης κόστος...Πρέπει να πούμε αλήθειες ότι ναι έχει περιοριστεί η δημοσιονομική κυριαρχία είναι δύσκολο να στέκεσαι στην ευρωζώνη όταν είσαι δανειζόμενος. Ο τόπος πρέπει να κυβερνιέται και να μην υπάρχει εικόνα ανομίας. Δεν έχουμε την κοινωνική συνοχή ούτε την ενότητα που απαιτείται. Κάποιοι νομίζουν ότι απεργίες καταλήψεις εκβιασμοί μπορούν να οδηγήσουν...αυτό δεν γίνεται. Άλλο το αγωνίζομαι και άλλο το εκβιάζω, υπάρχουν όρια. Η κρατική μηχανή πρέπει να δουλέψει δεν μπορεί να καταλαμβάνεται το Γενικό Λογιστήριο, ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός...>> Με απλά λόγια κατά τον Αντιπρόεδρο, μάλλον είναι ανομία η αντίδραση στα δυσβάστακτα μέτρα και πρέπει όλοι να υπακούσουμε στις εντολές της τρόικας για να ξανακερδίσουμε την εθνική ανεξαρτησία την οποία κάποιοι άλλοι παρέδωσαν! Τα σχόλια δικά σας.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ!!!

Άνθρωποι άκαρδοι , ανίκανοι, σε όλα άχρηστοι...κι όμως λέγονται πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές. Γιατί; Κάνω μάθημα με ανύπαρκτους καθηγητές, καθηγητές που δεν ξέρουν πόσο κάνει 1+1, καθηγητές που δεν αγαπούν τα παιδιά...που σου μιλάνε σαν σκουπίδι!! Κάνω μάθημα χωρίς βιβλία ( μου έδωσαν cd που δεν λειτουργούν )...αλλά συγνώμη ξέχασα...ΚΑΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!!! Έφεραν γύρω μου τον πόνο, τη δυστυχία, τη γκρίνια, τα νεύρα..γιατί έτσι ήθελαν, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν!! Άφησαν ξένους να μου κάνουν κουμάντο...χωρίς να με ρωτήσουν αν εγώ θέλω...ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ!!! Το μόνο που με νοιάζει είναι να τελειώσω το << σχολείο >>, κι αφού τους βάλω τα γυαλιά με την επιτυχία μου-παρά τις όλες ελλείψεις σε βιβλία, καθηγητές και σχολεία-θα φύγω!!Αφού αυτοί δε με θέλουν μορφωμένη αυτοί...κι εγώ δε τους θέλω πάνω από το κεφάλι μου!!Δε θέλω πια να βγαίνω έξω και να κοιτάω γύρω μου μήπως και μου επιτεθούν! Δε θέλω να καταστρέψω τη ζωή μου γι αυτούς!! Δε θέλω να φύγω επειδή το θεωρώ εύκολη λύση..μα δε μου αφήνουν περιθώρια...ο Έλληνας δε βάζει μυαλό, όταν αυτό αλλάξει θα αλλάξει και η κατάσταση στη χώρα μας! Δε θέλω να φοβάμαι το συνάνθρωπο μου...θέλω να τον έχω φίλο μου...κι ενωμένοι να τα αντιμετωπίσουμε όλα...ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ...ΕΛΕΟΣ!!!!! 

Μια μαθήτρια.

Άννα, τα έμαθες τα νέα; Τα βιβλία ακόμα δεν πήγαν στα σχολεία...

 << Μέχρι τις 15 Οκτώβρη όλα τα σχολεία της χώρας θα έχουν βιβλία. Σας το εγγυώμαι εγώ προσωπικά >> διεμήνυε λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, το Σεπτέμβριο, σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμού η υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου. Μπορεί η υπουργός να είχε δεσμευτεί προσωπικά για την επίλυση του προβλήματος της έλλειψης βιβλίων, αλλά η πραγματικότητα φαίνεται ότι την διαψεύδει. Σύμφωνα με στοιχεία της ΟΛΜΕ, το 80% των σχολείων στην Αθήνα δεν έχουν λάβει ακόμα βιβλία από το υπουργείο παρά μόνο κάποιες μικρές ποσότητες αυτών που όμως φωτοτυπήθηκαν και βιβλιοδέθηκαν με πρωτοβουλία του εκάστοτε δήμου. Κυρία Διαμαντοπούλου, η κατάσταση στα σχολεία παραμένει στάσιμη με τα βιβλία να είναι άπιαστο όνειρο για την πλειονότητα των μαθητών και ο μήνας έχει 14.


Αναστασία Γαλάνη

Άρη Βελουχιώτη, τώρα μπορείς να αναπαυθείς.

Στη γενέτειρα μου τη Λαμία, τη δεκαετία του 1990, όταν τον έστησαν στην πλατεία Λαού ξεσηκώθηκε πολύς κόσμος. Δεν θέλανε ο << εγκληματίας >> να περάσει μέσα στο χρόνο και μάλιστα πάνω στο άλογο έτσι ακριβώς όπως έκανε στα βουνά της Ρούμελης το '43. Ακόμα και ομάδα στο διαδίκτυο υπάρχει για την απομάκρυνση του αγάλματος του Βελουχιώτη. Και καλά, ας υποθέσουμε ότι οι συντηρητικοί βασανίζονται από ένα σύμπλεγμα για το εν λόγω πρόσωπο αφού  τους ταγματοτσολιάδες και τους τυχοδιώκτες τύπου Ζέρβα τους << τακτοποίησε >> καλά. Αυτοί που φαίνεται ότι επίσης δεν έχουν αλλάξει καθόλου είναι οι κύριοι και οι κυρίες του Κομουνιστικού Κόμματος: ανέβηκαν την Κυριακή 9 Οκτώβρη για να αποκαταστήσουν τον Άρη Βελουχιώτη στην Ιστορία. Μα έχουν περάσει 93 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ και ακόμα οι ηγέτες του είναι όπως ήταν. Ασυγχρόνιστοι και άτεγκτοι. Αποκατέστησαν τον Άρη Βελουχιώτη ως προς την ορθότητα της κρίσης του για τη Βάρκιζα αλλά χωρίς να ισχύει το ίδιο ( αποκατάσταση ) και για την κομματική του ιδιότητα εξαιτίας της απειθαρχίας του. Ουφ! Ρε << Θωμάδες Τζέφερσον >> του Περισσού ο Βελουχιώτης σας είχε ανέκαθεν γραμμένους. Ακριβώς αυτή του η ανυπακοή ήταν ο λόγος που το ελληνικό αντάρτικο καθήλωσε 14 μεραρχίες του εχθρού. Όταν εσείς του στέλνατε κομισάριους και εν μέσω Κατοχής << τραγουδούσατε >> για εργατικό κίνημα και ένα σωρό τέτοια άκυρα ο Καπετάν <<Μιζέριας >> σας έγραφε στα παλιά του άρβυλα και άνοιγε τις πόρτες του ΕΛΑΣ σε ένα σωρό πατριώτες ήταν δεν ήταν κομμουνιστές. Πρόσφατα μίλησα με τον Μανόλη Γλέζο και μου είπε αυτό: << το ΚΚΕ δεν αποκατέστησε τον Άρη Βελουχιώτη αλλά αυτό το ίδιο θέλησε να αποκαταστήσει τον εαυτό του απέναντι σε κείνον. Η Ιστορία αποκαθιστά τους ανθρώπους όχι τα κόμματα >>
Άρη Βελουχιώτη, έπειτα από 66 χρόνια, τώρα μπορείς να αναπαυτείς στα γουναράδικα, έχεις την άδεια του κόμματος.


Άρθρο του Βαγγέλη Γεωργίου

 

Σαν τα παιδιά...

Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο πράγμα στη ζωή; Να ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και να καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια. Μόνο τα παιδιά βλέπουν την αλήθεια, τη φύση, την ομορφιά του κόσμου μέσα στην απλότητα της ζωής. Να βρούμε την χαμένη μας παιδικότητα κι αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο ας αλλάξουμε τον εαυτό μας. Ήρθε η ώρα για την ανατροπή. Όποιος είναι παιδί ας σηκώσει το χέρι ψηλά. Ο αγώνας άρχισε αν δεν το έχεις καταλάβει και.. ποτέ δεν είναι αργά για να πάρεις μέρος.

Απέραντος...Κακλαμανάκης!

<< Υπάρχουμε και θα υπάρχουμε >> φωνάζει ο Νίκος Κακλαμανάκης! Αυτό το μήνυμα θέλει να περάσει προς όλους τους Ελληνες ο ολυμπιονίκης της ιστιοπλοϊας με τον διάπλου των δύο ημερών και 320 ναυτικών μιλίων που θα επιχειρήσει το Σαββατοκύριακο, καιρού επιτρέποντος, με όχημα την ιστιοσανίδα του. << Ελλάδα είναι ο Ελληνας και δεν θα πάψει να υπάρχει! Με πονά που οι Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό!>> τόνισε ο 43 χρονος...θαλασσόλυκος, που θα αρχίσει το ταξίδι του στο ...απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου απο την Άνδρο. Προορισμός του είναι η Κάρπαθος και θα περάσει από τη Μύκονο, τη Δήλο, την Αμοργό, τη Δονούσα, τα Κουφονήσια και την Τήλο.                                                                                        
                                                                                                                                      

Μην κοιτας το παιχνίδι...Παίξε!

Χρόνια τώρα μας ετοιμάζουν το μέλλον μας. Και εμείς χαμένοι τηλεθεατές του καναπέ, απολαμβάνουμε την ήττα μας. Μας έχουν κατακλύσει τα πρέπει μα, άκου ένα ακόμα. Πρέπει να πάρεις το μέλλον στα χέρια σου.Όχι μόνος σου, όλοι μαζί. Να μπούμε στο παιχνίδι. Δεν έχει σημασία αν είσαι βασιλιάς του παιχνιδιού. Δεν πρέπει όμως να είσαι πιόνι. Και ο βασιλιάς και το πιόνι στο τέλος στο ίδιο κουτί μπαίνουν. Εκείνο που πρέπει να κάνεις είναι να ορίζεις τις κινήσεις, να είσαι ο παίκτης. Να πιστεύεις στο μέλλον για να πιστέψει αυτό σε σένα και να σε πλησιάσει. Και είναι απλό: Μίλα, Αγάπα, Αντιστάσου. Όχι μόνος σου, όλοι μαζί. 

Συγκρατημένη απελπισία.

<< Συγκρατημένη απελπισία. Ακριβώς όπως είχα συγκρατημένη απαισιοδοξία όταν οι περισσότεροι ζούσαν το αμερικάνικο όνειρο τους, έτσι και τώρα έχω συγκρατημένη απελπισία >>. Λόγια γνωστού, Παρασκευή βράδυ σ' ένα μικρό θέατρο στο μεταξουργείο. Την κάνει την βόλτα του στο μπαλκόνι αλλά δεν φτάνει στην άκρη. Ένα τσιγάρο και πάλι πίσω. Μια μονάδα που αλλάζει πρόσημο. Μια το συν, μια το πλην. Αλλά μονάδα Ούτε δέκα ούτε μηδέν.Ένας άνθρωπος. Τα πόδια στο χώμα, τα χέρια στα σύννεφα, ό,τι βόλτες καταφέρνουν να κάνουν τα κλαδιά. Κάποιες φορές φεύγεις - μακριά νομίζεις - πιστεύεις πως γλίτωσες για πάντα, σαν έρωτας πρώτων ημερών, δεν πιστεύεις την τύχη σου, δεν αντέχεις τόση ευλογία, γίνεσαι Θεός, και ξαφνικά κάποιος σε πετυχαίνει στην φτέρνα. Πάλι πίσω. Πάλι κάτω. Μετά τρως χώμα. Λες γιατί εγώ; γιατί σε εμένα..Σκεπτικιστής στην χαρά, συγκρατημένος στην απελπισία. Σαν κατάρα ακούγεται. Θα μου πεις, στις γιορτές δεν μεθάς, στις κηδείες δεν θρηνείς, τι σκατά ήρθες να κάνεις εδώ; Δεν ξέρω, ειλικρινά Η κατάρα να βλέπεις πάντα την μεγάλη εικόνα. Εκείνο το << ζωή-θάνατος >> και ενδιάμεσα κάτι σπίθες αιωνιότητας που δεν με ψήνουν γαμώτο και πριν καν αρχίσει κάτι, περνάει από μπροστά μου η μαύρη κορδέλα που γράφει << για πόσο ακόμα >>. Δεν έχω βιώσει θριάμβους, μόνο κάτι χαρούλες. Ορισμένες από αυτές άξιζαν περισσότερη εξωστρέφεια και γλέντι. Δεν τους τα χάρισα. Δεν απελπίζομαι εύκολα, αν και δεν βλέπω το παραμικρό φως για την Ελλαδίτσα μας. Για πολλά χρόνια. Όμως είμαι καλά. Ίσως για πρώτη φορά μου βγει σε καλό εκείνο το << εκ φύσεως συγκρατημένος >>. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να δώσω και μια πειστική απάντηση- κυρίως στον εαυτό μου- σε εκείνη την ερώτηση <<Ε, τότε τι σκατά ήρθες να κάνεις εδώ; >>. 

Οδυσσέας Ιωάννου