Μια «προχωρημένη» γιαγιά

 

π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης

«Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει... Τελειόφοιτος της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική. Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» Σοβάρεψε απότομα. Σχεδόν βούρκωσε. Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε: «Πάρτο. Είναι το δικό σου. Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω· από τα πάρτι, από τήν Αγγλία, από τον λανθασμένο δρόμο. Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της... Λίγους μήνες, πριν την αναχώρηση από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι. Σε ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μια σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: «Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί»...

 

Ἐλευθερία καὶ ὅριο

 

Γιῶργος Καστρινάκης
 

Ἡ ἐλευθερία εἶναι ἡ θεμελιώδης δυνατότητα ποὺ παραχώρησε ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους. Ἂς θυμηθοῦμε τὰ πρῶτα λόγια Του μέσα στὸν Παράδεισο: Ἔχετε τὴ δυνατότητα νὰ τραφεῖτε ἀπὸ ὅλα τὰ δένδρα τοῦ κήπου. Γιὰ νὰ συμπληρώσει τὴν ἴδια στιγμὴ: Ἀπὸ ἕνα, συγκεκριμένο, ὅμως δένδρο σᾶς καλῶ νὰ μὴν τραφεῖτε. Ὁ Θεὸς εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς θέτει ἐνώπιον τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς ἕνα ὅριο. Ἐκ πρώτης ὄψεως θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι αὐτὸ τὸ ὅριο π ε ρ ι ο ρ ί ζ ε ι  τὴν ἐλευθερία. Συμβαίνει, ὅμως, πράγματι ἔτσι; Ἂς ἀνα-κρίνουμε:

Θὰ ἀντιληφθοῦμε προφανῶς σὲ τί συντελεῖ τοῦτο τὸ ὅριο ἄν, πρὸς στιγμήν, ἀναλογισθοῦμε τί θὰ συνέβαινε ἐὰν αὐτὸ δ ὲ ν  ὑπῆρχε. Ἄν, δηλαδή, ὁ Θεὸς ὅριζε ὅτι ὅλες οἱ ἀποφάσεις ἔχουν τὸ ἴδιο ἀντίκρυσμα, ὁπότε ἡ ἐλευθερία μας δὲν θὰ συναντήσει ποτὲ κανένα δίλημμα στὴν ἐκδήλωσή της. Μὰ τότε, ἡ ἀνθρώπινη πράξη δ ὲ ν   θ ὰ   μ π ο ρ ο ῦ σ ε   ν ὰ   π ε ρ ι κ λ ε ί σ ε ι   κ α ὶ   κ α ν έ ν α   ν ό η μ α.  Ἐάν, εἴτε τὸ Α εἴτε τὸ -Α (μεῖον Ἄλφα) ἔχουν τὴν ἴδια βαρύτητα, τότε ἡ ὕπαρξη δὲν ἔχει κανένα Σκοπό − μὰ τότε καὶ καμμιὰ σημασία. Ἁπλῶς ὑ π ά ρ χ ε ι   γ ι ὰ   ν ὰ   ὑ π ά ρ χ ε ι.  Κάτι ἀκόμα χαρακτηριστικώτερο: Μὴ ἔχοντας νόημα ἡ ζωή, δὲν θὰ ἀπέμενε κανένα νόημα καὶ γιὰ τὴν ἴδια τὴν ἐλευθερία... Μποροῦμε λέω νὰ ὑποψιαστοῦμε ὅτι ἂν καμμία ἐπιλογὴ δὲν διακρινόταν ἀπὸ τὶς ἄλλες ὡς πρὸς τὴν ὑπόστασή της, τὴν Ἐλευθερία δὲν θὰ τὴν εἴχαμε ἐπ' οὐδενὶ ὑπ' ὄψη μας − δὲν θὰ τὴν εἴχαμε ἐπινοήσει οὔτε, κἄν, σὰ λέξη!

Όταν ο γιος μου αποδόμησε τον Άγιο Βασίλη

 

 του Γιώργου Χρηστίδη

Με δάκρυα στα μάτια, πέρυσι τέτοια εποχή, ένα πρωινό λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, ο 6χρονος τότε γιος μας, μας είχε δηλώσει: "Ξέρω ότι δεν υπάρχει Άη Βασίλης". Τη δήλωση ακολούθησε η μομφή: “Γιατί μου λέγατε ψέματα;”.
Μέχρι τότε δεν μας είχε απασχολήσει το ζήτημα του Άη Βασίλη ούτε η κατάλληλη στιγμή και ηλικία για την αποκάλυψη του γεγονότος ότι τα δώρα κάτω από το δέντρο είχαν τοποθετηθεί από εμάς. Έτσι, η πρώτη μου αντίδραση στην αιφνιδιαστική επίθεση του γιου μου ήταν να περάσω σε θέση άμυνας για να κερδίσω χρόνο: “Ποιος στο είπε αυτό Μανώλη;”. Μας απάντησε ότι η αποκάλυψη προήλθε από ένα επεισόδιο του Γκάρφιλντ ή του Φινέα και Φερμπ ή από κάποιο άλλο παιδικό. Η ώρα ήταν 7:15 το πρωί και η προετοιμασία για το σχολείο είχε προτεραιότητα σε σχέση με την οργή μας για το γεγονός ότι ένα παιδικό πρόγραμμα θεωρούσε σκόπιμο να καταρρίπτει ωραίους παιδικούς μύθους, όμως ο Μανώλης ήθελε απαντήσεις εδώ και τώρα: υπάρχει ή δεν υπάρχει Άη Βασίλης;

«Αγαπημένε μου σύζυγε, μετά από 16 χρόνια έγγαμου βίου σου παρουσιάζω το σπίτι μας»! Το σαρκαστικό παράπονο μιας νοικοκυράς

 

Της Σταυρούλας Σταμπουλή
Αγαπημένε μου σύζυγε.
Μετά από 16 χρόνια έγγαμου βίου, αισθάνομαι την ανάγκη και την υποχρέωση να σου παρουσιάσω το σπίτι μας, γιατί πολλές φορές μου δίνεις την εντύπωση πως ζούμε σε διαφορετικό σπίτι, εάν όχι σε διαφορετικό πλανήτη.
Ας ξεκινήσουμε από το χωλ. Σε περίπτωση που δεν το έχεις προσέξει, διαθέτει μια τεράστια ντουλάπα η οποία είναι χωρισμένη στην μέση. Η μισή είναι παπουτσοθήκη, που η χρήση της - όπως μαρτυράει και το όνομά της - είναι για να βάζουμε τα παπούτσια μας, ΜΕΣΑ σε αυτήν και όχι έξω από αυτήν.
Το δεύτερο μισό της ντουλάπας, έχει τέσσερα ράφια. Στο ένα από αυτά διαθέτουμε μια πλούσια συλλογή από πετσέτες πολύ καλής ποιότητας (προίκα μου), που μπορείς να πάρεις και να σκουπίσεις το κορμί σου όταν παίρνεις το μπάνιο σου. Όχι, δεν μπορώ να στην φέρνω εγώ την πετσέτα ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που κάνεις μπάνιο, γιατί την ξέχασες!
Στο μπάνιο μας λοιπόν, έχουμε ένα καλάθι για τα άπλυτα ρούχα. Ένα ταπεινό καλάθι που βάζουμε ΜΕΣΑ τα άπλυτα ρούχα μας. Πρόσεξε: ΜΕΣΑ σε αυτό. Όχι γύρω από αυτό, ούτε πάνω στο πλυντήριο. Η χρήση του είναι πολύ απλή. Ανοίγεις το καπάκι, βάζεις μέσα τα ρούχα, κλείνεις το καπάκι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ακριβώς απέναντί του, βρίσκεται το πλυντήριο ρούχων το οποίο μας πήρε δώρο στον γάμο μας ο αδερφός μου. Η λειτουργία του δεν χρειάζεται γνώσεις πυρηνικής φυσικής και για να το χρησιμοποιήσεις δεν χρειάζεται ειδική άδεια. Απλά βάζεις απορρυπαντικό στην ειδική θήκη, γυρνάς ΕΝΑΝ διακόπτη, πατάς ΕΝΑ μόνο κουμπί και voila !!!!!!!!!! το πλυντήριο πλένει τα ρουχαλάκια σου και τα βγάζει καθαρά, απαλά και μοσχοβολάνε πράσινο μήλο !

Η Μάνα που κρατάει σημειώσεις Στατιστικής

 

 Χρήστος Μιχαηλίδης

Δυο γραμμές όλες κι όλες, σ' ένα tweet του καθηγητή Πιθανοτήτων και Στατιστικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Γιάννη Πανάρετου, μου προκάλεσαν στη στιγμή συγκίνηση τόση που δύσκολα συγκράτησα τα δάκρυά μου. Συγκίνηση ανείπωτης χαράς.
Ήταν γραμμένο στ' αγγλικά (ίσως διότι στη δική μας τη γλώσσα, όλα πια είναι τόσο φορτισμένα που αποκτούν άπειρες διαστάσεις, ενίοτε και άσχημες), και έλεγε με την αποσπασματική γραφή που επιτρέπει το Twitter: «Τιμή σε μια Ελληνίδα μητέρα. Παρακολουθεί ένα μάθημα (Στατιστικής) για να κρατάει σημειώσεις για τον άρρωστο γιο της. (Παρόλο που είναι εντελώς άσχετη προς την Στατιστική!)».
Προσπάθησα να φανταστώ τη σκηνή.
Ένα αμφιθέατρο πανεπιστημίου. Δεν μου ήταν δύσκολο. Πέρασα και εγώ από αυτό, στην Αθήνα, και μάλιστα στην Φυσικομαθηματική Σχολή, όπου η Θεωρία Πιθανοτήτων και η Στατιστική, τότε με τον καθηγητή Ζαχαρίου, ήταν από τα αγαπημένα μου μαθήματα. Γι' αυτό και τα ακολούθησα και μεταπτυχιακά…
Φαντάστηκα και μια μάνα, που δεν έχει ιδέα από Στατιστική, να κρατά σημειώσεις για το άρρωστο παιδί της.

Όλοι οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας και το παρασκήνιο της εκλογής τους

 

- Το παρασκήνιο πίσω από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από το 1974 μέχρι σήμερα
- Η άρνηση Κανελλόπουλου που έφερε την εκλογή Στασινόπουλου
- Η συμφωνία Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή που έφερε την πρόωρη παραίτηση του "Εθνάρχη"
- Πως ο Θόδωρος Ρουσόπουλος έπεισε τον Κώστα Καραμανλή να προτείνει για την προεδρία της Δημοκρατίας τον Κάρολο Παπούλια

Ξεκινά στη Βουλή η διαδικασία για την εκλογή του έβδομου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Στα 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης η διαδικασία της εκλογής του «ανώτατου άρχοντα» της χώρας μπορεί να περιγραφεί ως ένα πολιτικό θρίλερ το οποίο περιέχει πολιτικές ίντριγκες, πλούσια παρασκήνια, διάλυση κομμάτων, έγχρωμα ψηφοδέλτια διαφορετικών αποχρώσεων και αρπαγή κάλπης…
Αν και ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί ένα ήσσονος σημασίας πολιτικό ζήτημα, μετά τον περιορισμό των αρμοδιοτήτων με την συνταγματική αναθεώρηση του 1985, ωστόσο οι 200 βουλευτές που απαιτούνται να συγκεντρωθούν στην πρώτη και δεύτερη ψηφοφορία, οι 180 στην τρίτη και η πρόβλεψη για διάλυση της Βουλής στην περίπτωση που δεν τελεσφορήσουν οι τρεις πρώτες ψηφοφορίες, περιέπλεξε πολλές φορές την κατάσταση εμπλέκοντας στο «παιχνίδι» το κομματικό συμφέρον.

Μια φορά και έναν καιρό...

 

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη, Θεολόγου-Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών


Μια φορά και έναν καιρό, στα χρόνια εκείνα τα παλιά, στα χρόνια που πέρασαν και είναι τα μόνα που έρχονται και ξαναέρχονται κάθε χρόνο μπροστά μας, θαρρώ κοντά τέτοιες μέρες ήταν, μεγάλο τσακωμό έστησαν ο χώρος και ο χρόνος μεταξύ τους. Έριδα και τσακωμός μεγάλος γιατί ακούστηκε ότι επρόκειτο να γεννηθεί ο Σωτήρας Χριστός, ο Λυτρωτής του κόσμου. Αντιμάχονται τα πρωτεία, το πνευματικό προβάδισμα, το δικαίωμα στην αυτόκλητη ευλογία και χάρη του Θείου Βρέφους, το δικαίωμα να χαράξουν τ΄όνομά τους ανεξίτηλα στο διάβα των αιώνων ότι αυτοί αξιώθηκαν πρώτοι να υποδεχθούν τον μικρό Ιησού. 

H πτώση του νάρκισσου

 Ανδρέας Ζαμπούκας 

Πρώτη φορά που με απασχόλησε σοβαρά ο ναρκισσισμός ήταν πριν είκοσι χρόνια, όταν διάβασα το βιβλίο του Τάκη Θεοδωρόπουλου, «Η πτώση του νάρκισσου». Φοβήθηκα, τότε, πώς θα είμαι μετά τα σαράντα κι αν θα βρισκόμουν σε μια παρόμοια κατάσταση με τον ήρωα του βιβλίου. Βέβαια, το 1994, δεν μπορούσα να φανταστώ την επικοινωνιακή εικόνα του σημερινού κόσμου και ούτε την εξέλιξη του σύγχρονου νάρκισσου.
Ο ναρκισσισμός υπήρχε πάντα. Η ίδια η φύση του ανθρώπου σπρώχνει την εσωτερική διάθεση για αυτοπραγμάτωση μέσα από ένα κατασκευασμένο είδωλο σε «καθρέφτες». Από το αξιακό σύστημα της ηρωικής εποχής του Ομήρου, ως τους σύγχρονους «επιδειξίες» του facebook, το κυνήγι της προβολής αποτελεί διαχρονική ανάγκη του ανθρώπου. Εκείνο που αλλάζει στις εποχές είναι τα σημεία αναφοράς και οι δυνατότητες επαναφοράς στην κανονικότητα της επικοινωνίας.
Η εποχή της ηλεκτρονικής εικόνας που ζούμε σήμερα, είναι η πιο επικίνδυνη για όσους δεν