Η Ευρώπη πέθανε...

                                  

Η Χριστιανική Ευρώπη των Λαών των Πολιτισμών και των αξιών πέθανε. Έχει φύγει από καιρό απλά τώρα στα παγωμένα νερά σε μία αμμουδία έγραψε το φινάλε. Όμως μην ανησυχείς έχει γεννηθεί εδώ και χρόνια η Ευρώπη του πλούτου της αδιαφορίας της καλοπέρασης. Για ένα παιδί ακόμα σιγά μην κλάψεις. Η ζωή συνεχίζετε στον μικρόκοσμο μας.  

 Καλό παράδεισο μικρέ...Εσύ πάντα θα ζείς, η Ευρώπη πέθανε η ανθρωπία μας η ψυχή μας. Αλλά για αυτά δεν θα κλάψω. Για σένα όμως... Ένα συγνώμη που δεν φτάνει και ένα ευχαριστώ που ξύπνησες   για λίγο την βολεμένη μας ύπαρξη.          

Κώστας Ζουρδός

                             
                                      

                                     

Ο τρίχρονος Αϊλάν στοιχειώνει την Ευρώπη

 

 Ευαγγελία Μπίφη

Ένοχη απέναντι στην εικόνα του αγοριού που πέταξαν τα κύματα στα τουρκικά παράλια στέκεται η Ευρώπη. Δεν είναι ένα νεκρό παιδί, δεν είναι ένας ακόμη αριθμός. Είναι η πραγματικότητα της προσφυγικής κρίσης που γιγαντώνεται. Είναι ο Αϊλάν Κουρντί, ο τρίχρονος Σύρος που γεννήθηκε εν μέσω του εμφυλίου και δεν έζησε τίποτε άλλο από τον φόβο. Αυτή είναι η ιστορία του...
Ο Αϊλάν ξεψύχησε μαζί με τον πεντάχρονο αδελφό του Γκαλίπ και την 35χρονη μητέρα τους Ριχάν στην ύστατη αγωνιώδη προσπάθεια της οικογένειας να ξεφύγει από τις βόμβες της εμπόλεμης Συρίας.
Ο πατέρας, Αμπντουλά, επέζησε και σήμερα το μόνο που του μένει είναι να επιστρέψει στο Κομπάνι για να θάψει τα παιδιά και την γυναίκα του.
Η Συρία βρισκόταν ήδη σε πόλεμο όταν γεννήθηκε ο Αϊλάν Κουρντί.
Την επομένη της προσφυγικής τραγωδίας που γράφτηκε ανάμεσα σε Τουρκία και Κω ήλθαν στη δημοσιότητα φωτογραφίες του Αϊλάν και του Γκαλίπ να χαμογελούν κρατώντας ένα αρκουδάκι και να στέκονται αγκαλιασμένοι μπροστά σε έναν καναπέ.

Η ψηφίδα του Αϊλάν

 

 ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Μοιάζει σα να κοιμάται. Το σώμα του μικρού Αϊλάν έχει τη στάση αυτής της γλυκιάς εγκατάλειψης, της βεβαιότητας ότι τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί. Αποπνέει εμπιστοσύνη, τρυφερότητα, όπως όλα τα μικρά παιδιά που τα ακούμπησε στο κρεβάτι τους μισοκοιμισμένα, ύστερα από μια θερμή αγκαλιά, ο γονιός τους.
Η φωτογραφία του τρίχρονου Σύρου βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα των μεγαλύτερων εφημερίδων του κόσμου, συγκίνησε, κινητοποίησε, συμβολίζει την προσπάθεια εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων να περάσουν από τον θάνατο στη ζωή. Αυτή η ανεξέλεγκτη ροή –δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης στην οποία βρίσκονται τα ελληνικά νησιά, με τη Λέσβο στην κορυφή να έχει δεχτεί φέτος, έως τις 23 Αυγούστου, τουλάχιστον 94.134 άτομα– δεν έχει τέλος. Οπως και οι θάνατοι δεν έχουν τέλος. Η Μεσόγειος έχει υπολογιστεί ότι μετράει κάθε δύο ώρες και έναν νεκρό μετανάστη. Τον Απρίλιο είχε, επίσης, «συγκλονίσει» το ναυάγιο ανοικτά των ακτών της Λιβύης, με τους περισσότερους από 800 νεκρούς.
Τι συνέβη και σκόνταψε το παγκόσμιο κοινό πάνω στην εικόνα του μικρού Αϊλάν; Η φωτογραφία έχει αναπαραχθεί σε σημείο εθισμού –δηλαδή ακυρώσεως– τροφοδότησε κύματα συναισθημάτων· όλοι έχουν κάτι να πουν, να γράψουν. Ολοι θρηνούν και όλοι οργίζονται για τη στάση της Ευρώπης.

Ο τουρισμός στον πόνο των άλλων

 

 ΞΕΝΙΑ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ

Εχει περάσει μόλις ένα 24ωρο από τη στιγμή που είδα τη φωτογραφία του νεκρού παιδιού στην Αλικαρνασσό. Η πρώτη αντίδραση ήταν το σοκ και ο αποτροπιασμός για τη δημοσίευσή της. Η ενόχληση για την τουριστική περιήγηση στην εικονογραφία της οδύνης. Η κανιβαλική περιέργεια: πώς είναι το μουτράκι του έτσι χωμένο στην άμμο; Πόσο χρονών ήταν; Πνίγηκαν και οι γονείς ή έζησαν από κοντά αυτό το δράμα; Και μετά το σύντομο αυτό πέρασμα από τον πόνο των άλλων, έρχεται η ταχεία ανακουφιστική επιστροφή στην καθ’ ημάς ασφάλεια: «Ευτυχώς αυτά συμβαίνουν στην άλλη όχθη του Αιγαίου».

Αϊλάν, από τη ζωή στο σύμβολο

 ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

Πριν μάθουμε το όνομά του και ότι μαζί του πνίγηκαν ο πεντάχρονος αδελφός του Γκαλίπ και η Ζαχίμ, η 27χρονη μητέρα τους, ο μικρός Αϊλάν Κούρντι πρόλαβε να γίνει σύμβολο της τραγικής εξόδου των Σύρων και της επικίνδυνης αναζήτησης ασφάλειας στην Ευρώπη. Η φωτογραφία του τρίχρονου αγοριού απέκτησε αμέσως το βάρος εικόνων που χαράζονται στη μνήμη, που εκπροσωπούν κάτι μεγαλύτερο απ’ όσα δείχνουν, που αλλάζουν καρδιές και πολιτικές. Τα σύμβολα δίνουν πρόσωπο και μορφή στην τραγωδία. Ο θάνατος τα γεννά και όσο πιο οικεία μας φαίνονται, και όσο πιο παράταιρος ο συσχετισμός τους με τη φρίκη, τόσο πιο ισχυρά γίνονται. Ο μικρός Αϊλάν Κούρντι έγινε το παιδί όλων μας, το παιδί που κοιμάται μπρούμυτα στον καναπέ ή στο χαλί του σαλονιού, αποκαμωμένο από το παιχνίδι, φορώντας ακόμη τα ρούχα και τα παπούτσια του. Μόνο που το πρόσωπο του Αϊλάν είναι χωμένο στην υγρή άμμο, τα κύματα σκουντάνε το άψυχο κορμί. «Τη στιγμή που τον είδα... πέτρωσα από τον φόβο μου» είπε η φωτογράφος Νιλουφέρ Ντεμίρ. «Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να αφήσω την κραυγή του να ακουστεί». Με την πράξη αυτή, νωρίς το πρωί της Τετάρτης, η φωτορεπόρτερ του τουρκικού πρακτορείου Dogan, μετέδωσε στον κόσμο τη φρίκη που η ίδια ένιωσε, κατέγραψε το σημείο όπου γεγονότα που μας φαίνονται μακρινά και «ξένα» γίνονται υπόθεσή μας και απαιτούν λύσεις.

Καληνύχτα Γκαλίπ και Αϊλαν. Αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ...

 

 Ρομίνα Ξύδα

Αποσβολωμένη, κοιτάζω.

Το άψυχο κορμάκι ενός τρίχρονου παιδιού να κείτεται “σώμα ξένο” στο σύμπαν των ισχυρών, αυτό που το ξέρασε, όπως ακριβώς και η θάλασσα στην παραλία της Αλικαρνασσού. Αποσβολωμένη, πονάω. Σαν να με χτύπησε σφαίρα στο στήθος, αντικαθιστώντας τους χτύπους της καρδιάς μ' ένα υπόκωφο βουητό παιδικού παρακαλετού. Αποσβολωμένη, δακρύζω, υπό το καθεστώς ενός άγριου κόσμου που μουσκεύει με την απάθεια του ματιές και συνειδήσεις. Αποσβολωμένη, διαβάζω, την ιστορία αυτών των δύο παιδιών, που θα μπορούσαν να ήταν τα δικά μου παιδιά. Την ιστορία του πεντάχρονου Γκαλίπ και του τρίχρονου Αϊλάν. Πριν από λίγο καιρό, τα δύο αδέλφια ήταν, λέει, ευτυχισμένα. Οι κακοί υπήρχαν μόνο στα παραμύθια που τους διάβαζε η μαμά, τα ψεύτικα πολυβόλα μόνο στις βιτρίνες των παιχνιδάδικων της γειτονιάς τους, η ελευθερία μέσα τους και ο θάνατος χιλιόμετρα μακριά τους.
Είχαν, λέει, όλα όσα ανάγκη ένα παιδί για να είναι αληθινά χαρούμενο: και αγάπη, και θαλπωρή, και μεγάλες αγκαλιές και δυο γονείς ικανούς να κάνουν τα πάντα για να είναι τα παιδιά τους καλά. Και κάπου εκεί, στη μέση του δικού τους παραμυθιού, μια παρέα παρανοϊκών πήρε τα όπλα, έκλεψε την λευτεριά και στάζοντας επάνω στο παραμύθι της ζωής τους λίγες σταγόνες αίμα, τους σύστησε το θάνατο. Οι γονείς τους αποφάσισαν, λέει, να τα γλυτώσουν από τον τρόμο του πολέμου, και μια θεία που ζούσε χρόνια στον Καναδά, κάλεσε την οικογένεια, ως άλλη καλή νεράιδα, να ζήσει κοντά της. Φεύγουν. Με μια βαλίτσα όνειρα στο χέρι κι εκείνο το παιδικό χαμόγελο, το γεμάτο αθωότητα, στα χείλη. Φτάνουν στην Τουρκία με τις σελίδες του παραμυθιού που κρατούν στα παιδικά τους χεράκια να γεμίζουν ακόμη περισσότερο αίμα: τα γραβατωμένα τέρατα της Ανατολής δεν τους δίνουν βίζα εξόδου από τη χώρα για τον Καναδά εξαναγκάζοντας εμμέσως την οικογένεια να επιβιβαστεί σε ένα καρυδότσουφλο συντροφιά με άλλες 13 απελπισμένες ψυχές.

Πογκρόμ στην Πόλη: 60 χρόνια

 Κάρολος Μπρούσαλης

Δυο Έλληνες νεκροί. Ο ένας, γέρος καλόγερος που κάηκε ζωντανός μέσα στη μονή Βαλουκλή όπου συλήθηκαν και οι τάφοι των πατριαρχών. Συλήθηκε και το ελληνικό νεκροταφείο του Σισλή. Από τις 84 ελληνορθόδοξες εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης, άθικτες έμειναν οι εννέα. Οι 29 καταστράφηκαν από πυρκαγιές, οι 46 λεηλατήθηκαν. Ορδές βαρβάρων έκαψαν τις ελληνικές συνοικίες, λήστεψαν όποιον Έλληνα βρήκαν μπροστά τους και κατέστρεψαν τα ελληνικά μαγαζιά, αφού πρώτα άρπαξαν εμπορεύματα και εξοπλισμό. Ούτε οι σχολές γλίτωσαν. Αφαιρέθηκαν όσα μπορούσαν να μεταφερθούν, από τα ασημικά ως τα μολύβια του «Ζαππείου Παρθεναγωγείου» και της «Μεγάλης του Γένους Σχολής». Καταστράφηκαν εγκαταστάσεις ελληνικών εφημερίδων. Ήταν 6 Σεπτεμβρίου του 1955. Ξεκίνησε με την προβοκάτσια στο σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη κι εξελίχθηκε στη νύχτα του μεγάλου πογκρόμ στην Πόλη, αρχή του τέλους για το εκεί ελληνικό στοιχείο.

Συγκλόνισε ο Φερνάντο Σάντος για τους πρόσφυγες

Άνθρωπος με όλα τα γράμματα κεφαλαία… Ο Φερνάντο Σάντος έβαλε τους παίκτες του στην Πορτογαλία να κρατήσουν ενός λεπτού σιγής στην μνήμη των προσφύγων που πνίγηκαν - Το μήνυμα του Κριστιάνο 

Το απέδειξε όλα τα χρόνια που βρισκόταν στην χώρα μας. Ο Φερνάντο Σάντος δεν είναι απλά σπουδαίος προπονητής, αλλά και μεγάλος άνθρωπος. Όπως όλος ο κόσμος είναι συγκλονισμένος με τους 12 πρόσφυγες που πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να περάσουν απ' την Μικρά Ασία στην Ευρώπη και να κυνηγήσουν κάτι καλύτερο για τη ζωή τους, έτσι και ο Πορτογάλος.
Και προχώρησε σε μια κίνηση που το επιβεβαιώνει πέρα για πέρα... Πριν την προπόνηση λοιπόν, ο ομοσπονδιακός κόουτς των Ιβήρων συγκέντρωσε τους παίκτες του στον χώρο του κέντρου και τους έβαλε να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή στην μνήμη των άτυχων ανθρώπων. Να στείλει το μήνυμα πως στέκεται δίπλα τους, πως δεν γυρνάει την πλάτη του σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα.
«Θέλουμε να δείξουμε πως αυτή η κατάσταση αντανακλά όλο τον κόσμο κι όχι μόνο εμάς. Είναι πολύ άσχημο αυτό που συνέβη και πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως δεν αξίζει τον κόπο», είπε ο Σάντος.
Την ίδια ώρα και ο Κριστιάνο Ρονάλντο τοποθετήθηκε για τo θέμα, πάντα στο ίδιο μήκος κύματος. «Κανείς στην εθνική ομάδα δεν είναι αδιάφορος για το πρόβλημα των προσφύγων στην Ευρώπη. Η σκέψη μας είναι μαζί τους…».

To συγκλονιστικό σκίτσο για τον παπά Στρατή που ραγίζει καρδιές

Από τον Άρη Δημοκίδη
 

                              

Η εικόνα του Παπα-Στρατή Δήμου που πέθανε την ίδια μέρα με το μικρό αγοράκι, να το κουβαλάει με τρυφερότητα ζωντανό, γκρεμίζοντας τους φράχτες είναι απλά συγκλονιστική. Ενσωμάτωσε όλη την κρυμμένη ανθρωπιά μας, τις ελπίδες μας, την ομορφιά της προσφοράς στον πλησίον μας.