Ο πιστός και ο κόσμος

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Ο Κύριος ομιλών στους μαθητάς του, αποκαλύπτει ότι ο κόσμος τον εμίσησε. «Εί ο κόσμος υμάς μισεί, γινώσκετε ότι εμέ πρώτον υμών μεμίσηκεν» (Ιωαν. 15,18). Γιατί αυτός ο φιλιππικός εναντίον του κόσμου; Πάλι η Γραφή μας διδάσκει ότι ο Χριστός ήλθε για αν σώσει τον κόσμο. Πως λοιπόν εξηγείται αυτό το κατηγορητήριο εναντίον του κόσμου; Όταν η Γραφή ομιλεί περί του «κόσμου» δεν εννοεί τον λαό του Θεού. δεν εννοεί τους ανθρώπους που είναι παιδιά του Θεού. Η λέξη «κόσμος» μέσα στην Αγία Γραφή σημαίνει πνεύμα και τρόπο ζωής και ανθρώπους μακριά από τον Θεό. Κόσμος κατά την Αγία Γραφή είναι ο αμαρτωλός τρόπος της ζωής, οι αμαρτωλές συνήθειες, το διεστραμμένο πνεύμα της κοινωνίας, οι διεστραμμένες σκέψεις και αντιλήψεις των μακράν του Θεού ανθρώπων. Κόσμος είναι οι άνθρωποι που κοσμούν και διακοσμούν τα ανθρώπινα πάθη και την αμαρτωλή ανθρώπινη σκέψη. Δεν είναι οι εχέφρονες, οι νουνεχείς, οι διαθέτοντες σοβαρή σκέψη. Δεν είναι ο απλοϊκός λαός με την αγαθή διάθεση. είναι το ρεύμα το αμαρτωλό που επικρατεί στις ανθρώπινες κοινωνίες που βαδίζουν αντίθετα προς το θέλημα του Θεού.

«ΠΟΛΛΟΙ ΓΑΡ ΕΙΣΙ ΚΛΗΤΟΙ….ΟΛΙΓΟΙ ΔΕ ΕΚΛΕΚΤΟΙ…

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Ο Κύριος πολλές φορές κατέκλειε τους λόγους του με την φράση: «πολλοί γαρ είσι οι κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί». (Ματθ. 20,16). Ήθελε να υπογραμμίσει στους πιστούς του ότι πολλοί θα δεχθούν την κλήση του, αλλά λίγοι θα ανταποκριθούν σ’ αυτήν και θα αναδειχθούν εκλεκτοί. Την φράση αυτή του Κυρίου είναι συμφέρον μας να την ενθυμούμεθα συχνά. Όλοι είμεθα κλητοί Θεού. όλους μας έχει καλέσει ο Θεός στο ουράνιο δείπνο της βασιλείας του. θα αναδειχθούμε όμως υιοί της επουρανίου βασιλείας; Η καθημερινή πραγματικότης μαρτυρεί πως οι λοξοδρομήσεις και οι παρεκκλίσεις από τον δρόμο της αρετής είναι συχνές. Πολλοί ξεκινούν την πνευματική ζωή, αλλά λίγοι της κατορθώνουν. Δεν φθάνει να αρχίσει κανείς, αλλά πρέπει και να τελειώσει καλά.

Η πίστη φωτίζει τους λογισμούς

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Προ χρόνων ένα περιοδικό στη Γαλλία δημοσίευσε το εξής τραγικό γεγονός: Κάποιος εκαυχάτο στο καφενείο ότι κατόρθωσε μετά από πολλές προσπάθειες να ξεριζώσει την πίστη από την καρδιά της γυναίκας του, που πρώτα ήταν θεοσεβούμενη. Το βράδυ, καθώς γύριζε στο σπίτι του, βλέπει έξω στην αυλή του μαζεμένο πολύ κόσμο, που ήταν αναστατωμένος. Τον κυρίευσε ταραχή και όρμησε μέσα στο σπίτι του να ιδή τι συνέβαινε. Τι να ιδή όμως; Η γυναίκα του ήταν νεκρή μαζί με τα παιδιά του. στο χέρι της δύστυχης γυναίκας, ήταν ένα σημείωμα που έγραφε: «Από τότε που έχασα την πίστη μου στο θεό, είμαι ανεπανόρθωτα δυστυχισμένη, εγώ και τα παιδιά μου, γι’ αυτό προτίμησα το θάνατο». Ήταν ο  καρπός και το αποτέλεσμα της αθεϊστικής σποράς του συζύγου. «Όποιος σπέρνει θύελλες, θερίζει κεραυνούς» λέγει κάποιο σοφό γνωμικό. Και ο προφήτης βεβαιώνει γι τους απίστους ότι: «Άνεμον σπείρουν και καταιγίδα θερίζουν» (Ωσηέ 8,7).

Η Εκκλησία δεν αλλοιώνει το ήθος της

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Το μήνα Οκτώβριο αρχίζει το ιεραποστολικό έτος για την Εκκλησία. Μετά από την ανάπαυλα του καλοκαιριού η Εκκλησία αρχίζει πάλι όλες τις ποιμαντικές δραστηριότητες της και την προσπάθεια της να καλλιεργήσει τους πιστούς πνευματικά. Βεβαίως όλο το χρόνο η Εκκλησία εργάζεται αλλά επεκράτησε οι έντονες ιεραποστολικές προσπάθειες της να γίνονται από τον Οκτώβριο έως τον Ιούνιο. Κατηχητικά σχολεία, Κύκλοι Μελέτης Αγίας Γραφής, Φοιτητικές δραστηριότητες, Σχολές Γονέων, ποικίλες νεανικές δραστηριότητες, ενεργοποιούνται έντονα κατά την περίοδο αυτή. Η Εκκλησία προσκαλεί κάθε άνθρωπο να έρθει κοντά της, κοντά στο σωτήρα Χριστό. Ιδιαίτερα την εποχή αυτή απευθύνεται προς τους νέους κάθε ηλικίας, τους προσκαλεί να έρθουν στο φώς που εκπέμπεται από τον μοναδικό φωτοδότη Ιησού Χριστό και να απολαύσουν την επιτυχία στη ζωή, που προσφέρει η ζωή της Εκκλησίας. Και απευθύνεται σε κάθε νέο πάσης ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου. Του λέει: Έλα, πλησίασε την μάνδρα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία, γνώρισε από κοντά τις μοναδικές αλήθειες του Ευαγγελίου, κοίταξε από κοντά τι προσφέρει η Εκκλησία του Χριστού σε κάθε νέο, μη μένεις αναπαυμένος με τα ξυλοκέρατα που προσφέρει η μακριά από το Θεό ζωή. Εδώ στην Εκκλησία υπάρχει ψωμί που στηρίζει τη ζωή και φως που καθοδηγεί αλάνθαστα την ανθρώπινη πορεία.

Ο ανυπέρβλητος κατακτητής

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Έπειτα από μια φωτεινότατη ζωή ο Θεάνθρωπος Ιησούς βρέθηκε εκεί, όπου οι άνθρωποι του εγκλήματος τελείωναν την άνομη ζωή τους. Θα τον δούμε και πάλι φέτος πάνω στο ικρίωμα του Σταυρού. Και οι καρδιές μας θα ραγίσουν από συγκίνηση μπρος στο πάθος Εκείνου που έδωσε τον εαυτό Του «λύτρον αντί πολλών». Θα δούμε την μορφή Του, στην οποία ζωγραφίζονταν η πλήρης αγιότητα, αλλοιωμένη. Θα δούμε το πρόσωπο Του, που ακτινοβολούσε αγάπη και παρηγοριά, ωχρό από τους πόνους του μαρτυρίου. Θα ατενίσουμε τα μάτια, που είχαν τη δύναμη να σαγηνεύσουν τα πλήθη, να βασιλεύουν. Και το γλυκόφθογγο εκείνο στόμα, από το οποίο βγήκε η μοναδική και πρωτάκουστη διδασκαλία, να σιγά. Αν έκρινε κανείς από το άδοξο τέλος του Σταυρωμένου Ιησού, επόμενο ήταν να πιστεύει ότι το όνομα του θα θαβόταν διαπαντός κάτω από την πλάκα του «καινού μνημείου». Μήπως αυτό δεν πίστευαν οι εχθροί Του και δεν ζητούσαν με τη μικρή ελπίδα ότι ο ενοχλητικός γι’ αυτούς Διδάσκαλος θα άνηκε πια στο παρελθόν, μετά τον ατιμωτικό θάνατο, στον οποίο Τον καταδίκασαν. Αλλά πόσο απατήθηκαν!

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

† Ἀναστάσιος
Ἀρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου καί πάσης Ἀλβανίας

Προσφιλείς μου αδελφοί και αδελφές,

Όλοι έχουμε αιφνιδιαστεί, σαν να έχει κηρυχθεί νέος Παγκόσμιος Πόλεμος από έναν αθέατο εχθρό, τον κορωνοϊό.

Όλοι στέκουμε αμήχανοι μπροστά στις απρόοπτες αλλαγές, που η πρωτόγνωρη αυτή πανδημία έχει φέρει στη ζωή πλούσιων και φτωχών, μορφωμένων και απλών ανθρώπων, στην υγεία, στην οικονομία, στις μετακινήσεις, στις μορφές αναψυχής, στους εορτασμούς.

Επιβάλλεται να αποφύγουμε τον πανικό, την κατάθλιψη και την απόγνωση. Απαιτείται ψυχραιμία, νηφαλιότητα, εντατική προσοχή και πειθαρχία στις υπεύθυνες κυβερνητικές και υγειονομικές οδηγίες. Οφείλουμε, επίσης, ολόψυχη ευχαριστία σε εκείνους που φροντίζουν για την καθαριότητα, τη δημόσια τάξη, την ενημέρωση και προπάντων στους ιατρούς και νοσηλευτές , που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης για τη νοσηλεία των ασθενών.

Παραμένοντας μέσα στο σπίτι, ας μην επιτρέψουμε εκνευρισμούς και διαμάχες, αλλά ας καλλιεργήσουμε τη δημιουργικότητα, την ειρηνική διάθεση, την καλοσύνη, την κατανόηση, τη στοργή και την αγάπη.

Εμπόδια σε κάθε βήμα της ζωής μας…

                        

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Στην πορεία του ο χριστιανός πρέπει να υπερνικήσει πολλά εμπόδια. Σε κάθε του βήμα έχει εμπόδια, είτε από τον ίδιο τον «παλαιό» εαυτό του, που αντιστέκεται πεισματικά πολλές φορές στη ζωή της αρετής και της αγιότητας, είτε από εμπόδια, που παρεμβάλλονται μέσα από το επάγγελμα και το καθημερινό έργο του πιστού. Ακόμα και από τα εμπόδια, που ο Σατανάς σπείρει σε κάθε βήμα της ζωής μας. Η νήψις είναι το φάρμακο, που μας διατηρεί άγρυπνους. Μας ανοίγει τα μάτια να βλέπουμε τα εμπόδια και μας βοηθάει να τα αντιμετωπίσουμε και να τα νικήσουμε. Βέβαια η νήψις στην πνευματική ζωή είναι συνδεδεμένη άρρηκτα με τη συνεχή προσευχή. Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας δεν νοείται νήψις χωρίς προσευχή. «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε…» είναι η εντολή του Κυρίου, δηλαδή αγρυπνείτε, «νήφετε εν πάσι», αλλά και προσεύχεσθε συνεχώς, για να νικήσετε την αμαρτία.

Απόσπασμα από το άρθρο Νήψις και προσευχή, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Απρίλιο του 1997

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός

Όσο ζούμε έχουμε ανάγκη από την νήψιν…

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Δεν μπορεί να υπάρξει πνευματική ζωή, ορθόδοξη χωρίς νήψιν και προσευχή. Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει «αν φυλάξουμε το νόμο της νήψεως και το έργο της διακρίσεως μέσα στην πνευματική γνώση, από τις οποίες καρπώνεται η εν Χριστώ ζωή, τότε ο αγώνας των προσβολών, των παθών, δεν προσεγγίζει καθόλου την διάνοια. Ο πνευματικός πλούτος και η υγεία της ψυχής συνιστάται στην νήψιν και στην επιμέλεια. Διότι όσο ζει κανείς έχει ανάγκη από την νήψιν και την επιμέλεια και από την αγρυπνία, για να φυλάξει τον θαυσαυρόν του. Αν όμως, κανείς εγκαταλείψει αυτή τη θέση του, θα αρρωστήσει και θα γίνει θύμα κλοπής. Δεν πρέπει να εργάζεσαι πνευματικά μέχρι να δεις στη ψυχή σου τον καρπό μόνο, αλλά είναι ανάγκη να αγωνίζεσαι μέχρι το θάνατο. Διότι πολλές φορές τον ωριμασμένο καρπό τον καταστρέφει ξαφνικά το χαλάζι».

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις;»…

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Στους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και στην υμνολογία της Εκκλησίας υπάρχουν εγκώμια για την αναγκαιότητα της νήψεως και της αγρύπνου προσευχής. Στο γνωστό τροπάριο της Μεγάλης Εβδομάδας ψάλλουμε: «Βλέπε ουν ψυχή μου μη το ύπνο κατενεχθής, ινα μη τω θανάτω παραδοθής, και της βασιλείας έξω κλεισθής». Σε μια ευχή στην ακολουθία του Μεσονυκτικού προσευχόμαστε προς τον Κύριο λέγοντας: «Κύριε Παντοκράτωρ…δώρησαι ημίν εν αγρύπνω καρδία και νήφουσα διανοία, πάσαν του παρόντος βίου την νύκτα ημάς διελθείν». Και στην ακολουθία του Αποδείπνου ζητάμε από τον Κύριο να μας δώσει «σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν» δηλαδή να μας δώσει καρδία ξύπνια, γεμάτη από επαγρύπνηση στον πνευματικό πόλεμο με τους ακάθαρτους λογισμούς. Αλλά και στο Μεγάλο Απόδειπνο λέμε σε μια ευχή: «Φώτισον τους οφθαλμούς μου, Χριστέ ο θεός, μήποτε υπνώσω εις θάνατον, μήποτε ειπεί ο εχθρός μου. Ίσχυσα προς αυτόν». Και στην ακολουθία του Μεγάλου Κανόνος βάζει η Εκκλησία στα χείλη μας τον ωραιότατο ύμνο, που μας ξυπνά από το λήθαργο και την αμέλεια: «Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα τι καθεύδεις; Το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι, ανάνηψον ουν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, και τα πάντα πληρών».

Απόσπασμα από το άρθρο Νήψις και προσευχή, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Απρίλιο του 1997

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός

Η νήψις και η προσευχή ελκύουν τη Θεία Χάρη…

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Τα πάθη, που υπάρχουν στην καρδιά μας, είναι το κύριο εμπόδιο μας στη βίωση μιας γνήσιας ορθόδοξης ζωής με ακρίβεια. Γι’ αυτό και υπάρχει πάντα ανάγκη νήψεως και προσευχής αλλά και αγωνιστικής διαθέσεως. Πρέπει συνεχώς να επιτηρούμε τις εσωτερικές κινήσεις της καρδιάς μας, τους λογισμούς μας, τα αισθήματα μας, τις προτιμήσεις μας και κάθε εσωτερική και εξωτερική ενέργεια μας. Είναι απαράμιλλη η υπηρεσία της νήψεως. Η δύναμις που μας δίνει η Θεία Χάρις, που λαμβάνουμε δια της προσευχής μας, μας βοηθάει στην υπερνίκηση των παθών και των ελαττωμάτων μας. Η νήψις και η προσευχή ελκύουν την Θείαν Χάριν, καθιστούν δυνατή την αποβολή των παθών και κάνουν χαριτόβρυτη τη ζωή μας.

Απόσπασμα από το άρθρο Νήψις και προσευχή, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Απρίλιο του 1997

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός

«Αγρυπνείτε εν παντί καιρώ δεόμενοι»

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής συμβουλεύει τον καθένα μας «πρώτα να αποκτήσει γνώση και σύνεση όποιος θέλει να σηκώσει το Σταυρό και να ακολουθήσει το Χριστό, με την αδιάκοπη έρευνα των λογισμών μέσα στον εαυτό του, να αποκτήσει πολλή μέριμνα για τη σωτηρία του και σύνεση και πολύ επιμέλεια για την πορεία του προς το Θεό, για να μη περπατάει αγνοώντας που και πως πηγαίνει και βαδίζει στο σκοτάδι, χωρίς φως λυχναριού». Ο Κύριος μας στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, στο κεφάλαιο ιγ΄ και στίχο 33 μας τονίζει πολύ ζωντανά: «βλέπετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν», που σημαίνει να είσθε προσεκτικοί και άγρυπνοι και να προσεύχεσθε. Και αλλού ο Κύριος, μιλώντας για την Δευτέρα Παρουσία Του, τονίζει σε όλους μας: «αγρυπνείτε ουν εν παντί καιρώ δεόμενοι» (Λουκά, κα΄,36). Δηλαδή σε κάθε στιγμή και ώρα και ημέρα και νύκτα ο νούς και η καρδιά μας να αγρυπνούν, αλλά και να προσευχόμαστε. Συνδέει πάντα ο Κύριος την νήψιν με την προσευχή.

Απόσπασμα από το άρθρο Νήψις και προσευχή, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Απρίλιο του 1997

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός

Ο εαυτός μας ο μεγαλύτερος εχθρός…

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Ο εαυτός μας είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας για μια γνήσια πνευματική ζωή. Μας απατά τόσο εύκολα! Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή μας διδάσκει: «Πρόσεχε σεαυτώ μη γένηται ρήμα κρυπτόν εν τη καρδιά σου ανόμημα» (9Δευτερονόμιον, ιε, 9), που σημαίνει πρόσεχε πάνω στον εαυτό σου, επαγρύπνει στα βάθη της καρδιάς σου, επιτηρεί τον εσωτερικό σου κόσμο, μήπως κάποιο κρυφό ανόμημα κρύβεται εντός σου. Στις παροιμίες διαβάζουμε στην ίδια περίπου προτροπή: «πάσα φυλακή τήρει σην καρδίαν» (κεφ. Δ΄ στιχ, 23). Ο Απόστολος Παύλος στην Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή του, τονίζει την ανάγκη της συνεχούς νήψεως και επαγρυπνήσεως: «συ δε νήφε εν πάσι» (κεφ. Δ΄ στιχ, 5). Και ο Απόστολος Πέτρος στην Α΄ Καθολική επιστολή του, με πολλή ζωντάνια και βαθύτητα μας υπογραμμίζει την αναγκαιότητα της νήψεως και λέγει: «Διό αναζωσάμενοι τας οσφύας της διανοίας υμών, νήφοντες τελείως ελπίσατε επί την φερομένην υμίν χάριν εν αποκαλύψει Ιησού Χριστού» (κεφ. Α΄ στιχ, 13), που σημαίνει αφού λοιπόν, τόσες μεγάλες και υψηλές ευεργεσίες μας χάρισε ο Θεός, γι’ αυτό περιμαζεύσατε τις διάνοιες σας και συγκεντρώσατε τις σκέψεις σας, ελευθερώνοντας των εσωτερικό σας άνθρωπο από καθετί που τον εμποδίζει να υπηρετεί το Θεό και εγκρατευόμενοι σε όλα, ελπίσατε, άνευ ελαχίστου δισταγμού, ότι θα λάβετε την Χάριν και της Σωτηρίας, την οποία σας φέρνει ο Ιησούς Χριστός κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του.Και όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας, έχοντες σαν βάση το χωρίον αυτό του Αποστόλου Πέτρου, μας μιλούν πως η νήψις, η εγρήγορσις και η προσευχή μας δίδουν την Χάριν του Αγίου Πνεύματος και αποκαλύπτουν στην ψυχή μας τον μεγάλο θησαυρό μας, τον Ιησούν, που χωρίς νήψιν και προσευχή παραμένει πολλές φορές κρυμμένος.

Νήψις και προσευχή

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Στην ορθόδοξη πνευματικότητα κυριαρχεί μια λέξη που αποτελεί κλειδί της πνευματικής ζωής. Εμπεριέχει μια υποχρέωση και μια ανύστακτη φροντίδα συνεχούς εγρηγόρσεως. Είναι η λέξη «νήψις», που σημαίνει στην εκκλησιαστική ορολογία ανύστακτη εποπτεία του νου και της καρδιάς, συνεχής επαγρύπνησις. Η λέξη νήψις παράγεται από το ρήμα νήφω, που σημαίνει είμαι άγρυπνος, είμαι προσεκτικός, ευρίσκομαι σε συνεχή εγρήγορση.

Θεολογία του κορωνοϊού ή ανέξοδος εκκλησιαστικός παλικαρισμός....

Η αλήθεια είναι πως η παγκόσμια κοινότητα ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις που έχουν καταγραφεί ιστορικά αλλά δεν τις έχουν ζήσει οι δικές μας γενιές. Στην δύσκολη αυτή κατάσταση που δεν είναι εξασφαλισμένη η υγεία των πολιτών και που πρέπει να παρθούν δύσκολα και σκληρά μέτρα για την διασφάλιση της, επικρατεί μια συζήτηση που αφορά την Εκκλησία. Μερικά εκκλησιαστικά πρόσωπα, κατά την γνώμη μου έχουν εκφράσει κάποιες ακραίες και διχαστικές θέσεις και ξεχωρίζω για την ώρα δύο: " Ο κορωνοϊός θα διαχωρίσει την ήρα από το στάρι" και άλλη μία που έλεγε: "Πεπτωκότες όσοι φοβούνται τον κορωνοϊό". Ας τα ξεκαθαρίσουμε λίγο και αρκετά σύντομα.

«Οι πλούσιοι δεν προσφέρουν για την ενίσχυση των φτωχών»

Συνέντευξη του Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στο Περιοδικό «ΛΙΜΑΝΙ» τον Οκτώβριο του 1997. Β! ΜΕΡΟΣ

Σεβασμιώτατε, θα ήθελα να επανέλθουμε στον Πειραιά και στη νέα γενιά σε σχέση με το που πάει η νέα γενιά. Είπατε ότι οι νέοι είναι καλοί σήμερα και βεβαίως παρατηρούμε και κάτι άλλο. ότι υπάρχει ένα έλλειμμα πολιτιστικό, πνευματικό στη νέα γενιά, παρά την προσπάθεια τη δική σας, πέραν της Εκκλησίας, υπάρχει μια γενικότερη θολούρα. Υπάρχει μια έκρηξη διασκέδασης νυχτερινής, η οποία δεν είναι και τόσο ελληνοπρεπής και ελλαδική, παρ’ ότι ονομάζονται όλα αυτά ελληνικά κέντρα. Υπάρχει γενικότερα ένας αποπροσανατολισμός και αυτός εμπεριέχει και κινδύνους. Το έχετε σκεφθεί αυτό;

Είπα προ ολίγου ότι πολλοί νέοι έχουν ευαισθησία και δέχονται το μήνυμα της Εκκλησίας. Αλλά πρέπει να πω ότι υπάρχουν και πάμπολλοι που δεν δέχονται το μήνυμα της Εκκλησίας. Ζω με ανησυχία για τη σημερινή γενιά. Βλέπω ενίοτε πόλύ οργισμένα τα νιάτα. Βλέπω έλλειψη σωστού πνεύματος. Και θα πω κάτι σαν πατέρας και σαν παιδαγωγός. Νομίζω ότι οι πολλές ελευθεριότητες, που εδόθησαν, είναι αντιπαιδαγωγικές. Δεν αγαπάμε το παιδί, όταν του δίνουμε υπερβολικές ελευθεριότητες. Δεν σημαίνει αυτό να τα διατάσουμε, ούτε σημαίνει να περιορίζουμε τις ελευθερίες. Αλλά όμως το παιδί δεν είναι ώριμο. Αν ήταν ώριμο, τότε δεν θα ήταν παιδί. Και δεν μπορεί να βάζουμε σε ίση θέση τον καθηγητή με τα παιδιά. Γι’ αυτό και αντιτίθεμαι σ’ αυτή την ισότητα, η οποία είναι αντιπαιδαγωγική, εκτρέφει εγωκεντρισμό στα παιδιά, τους δείχνει ένα πνεύμα ανταρσίας. Γιατί στα παιδιά δεν έχει καμιά αξία η έννοια του πατέρα, του δασκάλου, του παιδαγωγού. Όχι. Αυτό είναι νομίζω σφάλμα. Θα πρέπει να επανέλθουμε στις παλαιές ρίζες, που το παιδί έχει σεβασμό στο δάσκαλο, στον παπά, στον πατέρα, στον υπεύθυνο. Αυτό δεν σημαίνει καταπίεση του παιδιού. Όχι. Να κινείται ελεύθερα το παιδί, αλλά όμως υπάρχουν νόμοι και δεσμεύσεις και όρια αγάπης, αλλά όρια. Τα ξέφρενα πράγματα, που σήμερα επικρατούν, νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σφαλερά και εδώ επιρρίπτω ευθύνη στην πολιτική ηγεσία των 25 τελευταίων ετών, που με μεταρρυθμίσεις παιδαγωγικές όχι πολύ καλά οργανωμένες έβλαψαν. Θα πρέπει να μην φεύγουμε από τις ρίζες μας τις καθαρά ελληνορθόδοξες χριστιανικές. Έχουμε το παράδειγμα άλλων λαών, που οι πολλές ελευθεριότητες έχουν οδηγήσει σε μια πλήρη καταρράκωση των νέων. Σήμερα οι νέοι διέρχονται κρίση μεγάλη. Κρίση αξιών, κρίση ψυχική. Έχουμε τα φαινόμενα των ναρκωτικών που είναι τόσο θλιβερά, έχουμε τα φαινόμενα της σεξομανίας, έχουμε τα φαινόμενα της ανέμελης ζωής. Αυτά πάντα υπήρχαν, αλλά σήμερα είναι ηυξημένα,. Φέρουμε ευθύνη μεγάλη. Νομίζω ότι πρέπει να δούμε τα παιδιά με περισσότερη αγάπη και όχι με πνεύμα δημαγωγικό.

Είδαμε τον Πατριάρχη μας εδώ, βλέπουμε και κάποια φαινόμενα με τους Τούρκους, οι οποίοι δεν φέρονται και πολύ καλά στο Πατριαρχείο μας και κάποια άλλα σε σχέση με τον εσωτερικό μας χώρο. Πιστεύετε ότι η Ορθοδοξία μας μπορεί να σταθεί στα πόδια της περισσότερο, πιο σταθερά; Σας ανησυχεί κάτι σχετικά μ’ αυτό;

Δεν ανησυχώ με την Ορθοδοξία. Η Ορθοδοξία στέκεται καλά. Παράδειγμα ότι εκεί, που σφαγιάζονταν οι ορθόδοξοι, στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, επέζησε και σήμερα πάλι θριαμβεύει. Τραυματίστηκε, τραυματίστηκαν άνθρωποι αλλά όχι η Ορθοδοξία. Η έννοια της Ορθοδοξίας και πίστης θριάμβευσε και θριαμβεύει. Αυτό απέδειξε η πραγματικότης. Ωστόσο, υπάρχουν προβλήματα. Όσον αφορά στο Πατριαρχείο, είναι μια θλιβερή πραγματικότης. Βρίσκεται σε χώρα, η οποία το καταπιέζει και περνάει Γολγοθά. Τον Γολγοθά τον περνάει 500 χρόνια. Ίσως αστάθμητοι παράγοντες, που δεν μπορούμε εμείς να τους εκτιμήσουμε έχουν συντελέσει να επιζεί. Κυρίως, όμως αυτό οφείλεται στην πρόνοια του Θεού. και σήμερα έχει το Γολγοθά του. Ας προσευχόμεθα ο Γολγοθάς να σμικρύνεται και να μην μεγαλώνει. Ωστόσο όμως κάθε Ορθόδοξη Εκκλησία αυτοκέφαλη είναι. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι πρώτος εν ίσοις. Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι αυτοκέφαλη, όπως οι Εκκλησίες της Σερβίας, της Βουλγαρίας. Δεν έχει σχέση με τα διοικητικά μας ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Η διαδικασία του εκτείνεται μόνο στην Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, η οποία έχει και την Αμερική, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Δηλαδή έχει τις Ορθόδοξες Εκκλησίες της διασποράς.

«Οι πλούσιοι δεν προσφέρουν για την ενίσχυση των φτωχών»

Συνέντευξη του Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στο Περιοδικό «ΛΙΜΑΝΙ» τον Οκτώβριο του 1997. Α! ΜΕΡΟΣ

Σεβασμιώτατε θα ήθελα να ξεκινήσουμε με τα 20 χρόνια σας, να σας αιφνιδιάσω. Έχετε 20 χρόνια στον Πειραιά, μιας μεγάλης πορείας, πορείας προσφοράς. Ποια είναι η δική σας αποτίμηση σ’ αυτά τα 20 χρόνια; Έχετε ζήσει πάρα πολλά πράγματα στον Πειραιά, έχετε δει τον Πειραιά χειρότερο ή καλύτερο σε ορισμένα πράγματα, έχετε δώσει μια μάχη ζωής θα την χαρακτήριζα εγώ. Ποια είναι η πρώτη δική σας αποτίμηση;

Όταν ήρθα προ 20 ετών στον Πειραιά, είπα τότε στον ενθρονιστήριο λόγο μου: «Ήρθα να δώσω και όχι να πάρω». Αυτό προσπάθησα να το κάνω βίωμα και πράξη. Τώρα που είμαι στο τέλος των 20 χρόνων και ότι ο Θεός μου δώσει περαιτέρω, έχω την ψυχική ευχαρίστηση ότι ο λαός ανεγνώρισε αυτή την προσφορά. Απολαμβάνουμε της αγάπης του λαού και ο λαός εξετίμησε πως ο Επίσκοπος του είναι πατέρας που εκδαπανάται και έχει ένα και μοναδικό σκοπό, την μεθοδική ανύψωση όλου του λαού.

Αυτό θα μου επιτρέψετε να πω, ότι βγαίνει και από αυτά που λένε όλοι οι Πειραιώτες και κυρίως η ηγεσία του Πειραιά, βουλευτές όλων των Κομμάτων, Δήμαρχοι σημερινοί, πρώην Νομάρχες, όλοι μιλούν για σας με τα καλύτερα λόγια και κυρίως αυτό, που μου κάνει εντύπωση, είναι αυτό, που λένε, το ανθρωπιστικό έργο.

Κατ’ αρχήν να πω για τις σχέσεις μου με τις αρχές. Με την βοήθεια του Θεού δεν είχα προβλήματα. Αντιμετώπισα όλους με ίση αγάπη, προσεπάθησα να μην έχω ποτέ καμία μονομέρεια. Έχω την συνείδηση και την αίσθηση ότι είμαι ο ποιμήν του λαού και ο ποιμήν αγκαλιάζει όλους αδιακρίτως. Γι’ αυτό προσεπάθησα όλα τα χρόνια να ανήκω σε όλους και να φέρομαι προς όλους με αγάπη, με στοργή, με πραγματικό, πνευματικό ενδιαφέρον. Είχα ανταπόκριση από όλες τις αρχές. Και τη στιγμή αυτή έχω την μεγάλη χαρά να βεβαιώσω ότι  έχουμε άριστη συνεργασία με όλες τις αρχές, με όλους τους βουλευτές, όλων των αποχρώσεων, αδιακρίτως όλοι αναγνωρίζουν ότι η Εκκλησία εργάζεται ανθρωπιστικά, λυτρωτικά, χωρίς μονομέρειες, χωρίς κομματικές φατρίες, χωρίς ιδιαιτερότητες.

Εικόνες από τους εταίρους μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Είμεθα πτωχοί από πλούτο υλικό, αλλά παρ’ όλες τις ηθικές ασχήμιες μας δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από πολλούς δυτικούς λαούς. Δεν ξεριζώθηκαν όλα από μέσα μας. Διαθέτουμε ακόμη αρκετή δροσιά από την Ορθόδοξη πίστη μας και τις παραδόσεις μας. Πολλοί δυτικού λαοί έχουν χάσει σε επικίνδυνο βαθμό κάθε πνευματική ικμάδα και κάθε ψυχική ομορφιά. Ο Προτεσταντισμός κυρίως άφησε τελείως ανοικτές της θύρες της ψυχής τους. Και ο άνεμος της φθοράς κατέστρεψε τα πάντα. Έμειναν μόνο σαν στομάχι, σαν κατώτερο ένστικτο, σαν άψυχη τεχνολογία, σαν φουσκωμένες τσέπες με άδεια ψυχή. Μια επίσκεψη, μια σοβαρή ματιά, σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Θα θαυμάσει κανείς απ’ έξω μεγαλοπρεπείς Ναούς, που κάποτε κτίσθηκαν για να λατρεύεται ο Θεός και έδιναν ζεστασιά ψυχική σε χιλιάδες ανθρώπους. Μα σήμερα πια δεν χρειάζονται. Πιστοί για να εκκλησιασθούν δεν υπάρχουν. Και οι τεράστιοι αυτοί ωραιότατη Ναοί έχουν μεταβληθεί σε αίθουσες εκθέσεων, σε καφετέριες, σε μουσεία. Μπαίνεις μέσα, θαυμάζεις τα ωραία βιτρό, μα βλέπεις τις απεικονιζόμενες μορφές των αγίων να κοιτάζουν μελαγχολικά τους νεαρούς που πίνουν καφέ καπνίζοντας ή τα εκθέματα κάποιας λαϊκής τέχνης. Και στη θέση που άλλοτε υπήρχε κάποια Αγία Τράπεζα, να είναι το μηχάνημα του καφετζή ή το ταμείο.

«Να δώσουμε το μήνυμα το ορθόδοξο της αλήθειας. Το μήνυμα που σώζει…»

 

Η αντιφώνηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στην χειροτονία του π. Μεθόδιου Κρητικού στις 9 Μαρτίου 1987

Παιδί μου Μεθόδιε, δεν είναι απλή σύμπτωση η χειροτονία σου κατά την σημερινή ημέρα. Επέλεξα την ημέρα αυτή που η Εκκλησία μας  εορτάζει τον θρίαμβο και την νίκη εναντίον της πλάνης και των αιρέσεων και την επικράτηση της κρυστάλλινης ορθοδόξου αλήθειας. Επέλεξα την ημέρα αυτή σαν ημέρα χειροτονίας σου εις πρεσβύτερον για να σου είναι μια συνεχής υπόμνησης το μαρτύριο και οι αγώνες και το αίμα των αγωνιστών της ορθοδόξου πίστεως. Για να ενθυμήσαι πάντοτε όλους εκείνους οι οποίοι αψηφώντες κινδύνους αγωνίστηκαν δια μέσου των αιώνων δια να διαφυλάξουν αυτόν τον θησαυρό της αχράντου Ορθοδοξίας μας, τον οποίο εμείς απολαμβάνουμε. Επέλεξα την ημέρα αυτή για να ενθυμήσαι πάντοτε τις θυσίες των, το μαρτύριο των και τους αγώνες των, την πλήρη και απόλυτη αφοσίωση των εις τον Χριστό και την Εκκλησία του. Η Εκκλησία μας γιορτάζει σήμερον αυτόν τον θρίαμβο Της και όλοι πανηγυρίζουμε και χαίρεται η καρδιά μας. Όμως γεννούνται μέσα μας και ερωτήματα. Ερωτήματα που πρέπει να απασχολούν κάθε σοβαρό κληρικό και κάθε σοβαρό και νουνεχή ορθόδοξο λαϊκό πιστό. Δεν πρέπει να αρκούμαστε στις δάφνες του παρελθόντος, ούτε να επαναπαυόμεθα στον θρίαμβο και στις νίκες τω πατέρων μας. Ούτε ακόμα και να μας επαναπαύει το ότι μας διεφύλαξαν και μας παρέδωσαν αυτόν τον μέγα θησαυρόν της κρυστάλλινης ορθοδόξου αληθείας.

Πνευματική μυωπία

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η μυωπία είναι αρρώστια των οφθαλμών. Πολλοί άνθρωποι την έχουν και αναγκάζονται να φορούν ειδικά γυαλιά, για να μπορούν να βλέπουν καθαρά. Υπάρχει όμως και άλλου είδους μυωπία. Στην μυωπία αυτή δεν έχουν ελαττωματική την όραση τα μάτια του σώματος, αλλά τα μάτια της ψυχής, τα μάτια τα πνευματικά. Γιατί ο άνθρωπος έχει και σωματικά μάτια και ψυχικά, τα μάτια τα πνευματικά. Με τα μάτια του σώματος βλέπει και απολαμβάνει το φως της ημέρας, την ομορφιά της φύσης, τα υλικά αντικείμενα, τους συνανθρώπους του, τον κόσμο. Με τα ψυχικά μάτια βλέπει πολύ ευρύτερα, βλέπει και αυτά που αδυνατούν να ιδούν τα σωματικά μάτια. Αντιλαμβάνεται, διεισδύει παντού, απολαμβάνει πνευματικές ομορφιές, διευρύνει τον οπτικό του ορίζοντα. Διπλός την φύση ο άνθρωπος με σώμα υλικό και ψυχή πνευματική, είναι και διπλός στην όραση. Βλέπει με τα σωματικά μάτια, βλέπει και με τα μάτια της ψυχής.

Χειροτονία σε πρεσβύτερο του π. Μεθόδιου Κρητικού, 9 Μαρτίου 1987

Ο Χειροτονητήριος λόγος του π. Μεθόδιου Κρητικού. B! Μέρος

Αυτή η εκκλησιαστική συνείδηση του ιερέως, εκφράζεται και πραγματώνεται κατ’ αποκλειστικότητα στον οργανικό και πλήρη σύνδεσμο με τον Επίσκοπο. Ο Επίσκοπος μοναδικός σε κάθε τοπική Εκκλησίας διάδοχος των Αποστόλων, λειτουργεί ως μοναδικό και αναντικατάστατο σημείο ενότητας του κλήρου και του λαού της επαρχίας του με όλο το σώμα του Χριστού, την μία αγία, καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Εκείνος μόνο ως φορεύς της ολοκληρωμένης ιεροσύνης και κατ’ εξοχήν υπεύθυνος του ιερατικού έργου, έχει λάβει από τον Χριστό το δικαίωμα, και την υποχρέωση να παρέχει με την χειροτονία την χάρη και να εξασφαλίζει τις πνευματικές συνθήκες και δυνατότητες, δυνάμει των οποίον οι ιερείς πραγματοποιούν την αποστολή τους. Γι αυτό δίκαια έχει λεχθεί ότι αν οι ιερείς  είναι για την Εκκλησία πατέρες και ποιμένες, ο Επίσκοπος είναι πατήρ πατέρων και ποιμήν ποιμένων. Κοντά σε αυτή την απαραίτητη προϋπόθεση της εκκλησιαστικής συνειδήσεως, στέκεται η προϋπόθεση του πνευματικού αγώνα για τον προσωπικό καταρτισμό του ιερέως, πως θα διδάξει αν δεν τηρήσει το λόγο του Θεού; Πως θα οδηγήσει στον αγιασμό αν δεν αγωνίζεται για την αγιότητα; Άγρυπνος πρέπει να στέκεται ο ιερέας και αυστηρός στον εαυτό του, διαρκώς αγιαζόμενος για να μην φανεί ασυνεπής και ανάξιος διάκονος ενός τόσου σοβαρού έργου με το οποίο δεν μπορεί να παίζει κανείς, διότι αναφέρεται στον πλασμένο για την αιωνιότητα άνθρωπο, την εικόνα του ίδιου του Θεού, χάριν του οποίου ο Χριστός έχυσε το τίμιο αίμα του.

«Τη ελπίδι χαίροντες»

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Είναι φάρμακο στη ζωή η ελπίδα. Όλοι ζούμε ελπίζοντες. Όποιος δεν ελπίζει πέφτει στην απόγνωση, την απογοήτευση, τη μελαγχολία, την κατάθλιψη. Ο χωρίς ελπίδα οδηγείται στον πεσιμισμό, στην απαισιοδοξία, στην αυτοκτονία, στο μηδέν. Κάθε μορφή ελπίδας είναι δύναμη στη ζωή δίνει κουράγιο. Χρειάζεται η ελπίδα σε όλα. Βεβαίως κατ’ εξοχήν στα πνευματικά. Αλλά και σ’ όλες τις υποθέσεις και σ’ όλα όσα μας απασχολούν στη ζωή. Ο κατώτερος υπάλληλος ζει με την ελπίδα της ανόδου, της βελτιώσεως της θέσεως του. η ελπίδα αυτή δίδει κουράγιο στη χαμηλή θέση που τώρα ευρίσκεται. Δεν είναι αμαρτωλή αυτή η ελπίδα. Όχι. Είναι χρήσιμη και απαραίτητη. Είναι κίνητρο προσπάθειας μονίμου βελτιώσεως της θέσεως του. Και του απαλύνει ίσως τον κόπον τον ψυχικόν και σωματικών της τωρινής θέσεως του. Με ελπίδα ζει ο γεωργός, που καλλιεργεί τον αγρό, φυτεύει και σπέρνει. Ζει με την ελπίδα της συγκομιδής και παίρνει δύναμη στον κόπο και μόχθο του. με ελπίδα ζει και ο άρρωστος ότι θεραπεύει. Και αυτή η ελπίδα επιταχύνει την καλυτέρευση και ανάρρωση του. με ελπίδα κοπιάζει και ο μαθητής και ταλαιπωρείται στο θρανίο. Κουράζεται διαβάζοντας με την ελπίδα να αποκτήσει τη γνώση, να γίνει αύριο επιστήμονας. 

Χειροτονία σε πρεσβύτερο του π. Μεθόδιου Κρητικού, 9 Μαρτίου 1987

Ο Χειροτονητήριος λόγος του π. Μεθόδιου Κρητικού. Α! Μέρος

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 9 Μαρτίου του 1987, χειροτονήθηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Καλλίνικο σε πρεσβύτερο ο Διάκονος της Μητροπόλεως μας π. Μεθόδιος Κρητικός. Στον χειροτονητήριο λόγο του ο π. Μεθόδιος ανέφερε: «Πορεία μεγαλειώδεις και μοναδική Σεβασμιώτατε Πάτερ ξανοίγεται τούτη την αγία ώρα μπροστά μου και με προκαλεί να την ακολουθήσω. Πορεία επίπονος και ανοδική, μπροστά στην οποία στάθηκαν με δέος και έκταση μεγάλα πνεύματα, όπως των Μεγάλων Πατέρων Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Είναι η πορεία της αγίας ιεροσύνης, την οποία με πάθος και άπειρη αφοσίωση ακολούθησαν πριν από μας ή ακολουθούν μέχρι σήμερα, εκλεκτές του Κυρίου ψυχές, αξιοζήλευτες προσωπικότητες που κράτησαν στοργικά στα χέρια τους τις ανθρώπινες καρδιές, τις ελάφρωσαν, τις ένωσαν με το Χριστό, τους απάλυναν τον πόνο, τις γέμιζαν και τις γεμίζουν δύναμη, πίστη, θάρρος και ελπίδα αιώνιας ζωής. Πόσους να μνημονεύσω; Επιλείψει γαρ με διηγούμενος ο χρόνος… φέρνω στο νου μου τους αγίους Αποστόλους, τους ιερομάρτυρες, μεταξύ των οποίον και ο Άγιος Μεθόδιος του οποίου έχω την ευλογία να φέρω το όνομα, τους μεγάλους Πατέρες, τους νεώτερους αγίους κληρικούς όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ιωάννης της Κροστάνδης, ο Άγιος Νεκτάριος, ο απλοϊκός Λευίτης των Αθηνών Νικόλαος Πλανάς και ο φλογερός ιεραπόστολος Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος. Βλέπω τους σύγχρονους αγίους ποιμένες, επισκόπους και ιερείς που συνεχίζουν στη δύσκολη εποχή μας το έργο της μαρτυρίας του Ιησού Χριστού. Όλων αυτών, τα κατορθώματα της αγάπης χάριν του Θεού και του ανθρώπου, αποτέλεσαν για μένα μυστική φωνή που άνοιξε μέσα μου από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια τον πόθο της ιεροσύνης. Φωνή που με καλούσε επίμονα να τους ακολουθήσω στην πορεία τους και που με έκανε να σκιρτώ και να ευφραίνομαι στο άκουσμα της: «Δεύτε αναβώμεν εις το όρος του Κυρίου, και αναγγέλει ημίν την οδόν αυτού και πορευσόμεθα εν αυτή».

Η πρώτη Θεία Λειτουργία...

Τον Φεβρουάριο του 1978, ο Μακαριστός Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος τέλεσε την πρώτη του Θεία Λειτουργία ως Μητροπολίτης και κοινώνησε τον πιστό λαό του Πειραιά για πρώτη φορά όπως βλέπουμε και στην φωτογραφία. Τώρα στο ουράνιο θυσιαστήριο, στην αιώνια λειτουργία μεσιτεύει για όλους εμάς….

Κώστας Ζουρδός

Ορθοδοξία….Ορθοπραξία

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Λαμπρή και πανεπίσημη προβάλλει ενώπιον μας η Κυριακή της Ορθοδοξίας. Η Εκκλησία μας ενθυμείται την αναστύλωση των ιερών εικόνων στους Ναούς μας, που σήμανε το τέλος της μακρόχρονης περιπέτειας της εικονομαχίας, που ταλαιπώρησε και δίχασε το Σώμα του Χριστού. Δικαιολογημένα εκείνη η πρώτη Κυριακή των Νηστειών του οκτακόσια σαράντα τρία (843) ονομάστηκε Κυριακή της Ορθοδοξίας, καθώς συνόψιζε όλους τους αγώνες της Αποστολικής Εκκλησίας για την εδραίωση των αληθειών της πίστεως μας. Η αναγνώριση της λειτουργικής θέσεως των εικόνων στη λατρεία και η τιμητική προσκύνηση που αποδίδουμε σε αυτές πιστοποιεί την αποδοχή του θεμελιώδους Χριστολογικού δόγματος, της αλήθειας ότι ο Υιός του θεού ενηνθρώπησε και επομένως μπορούμε να τον εικονίζουμε. 

Γυναίκα σου φιλώ το χέρι!

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου -  Σουρέλη

Στις 8 Μαρτίου γιορτάζεις, Γυναίκα του καιρού μου. Έτσι σου είπαν οι τηλεοράσεις, οι εφημερίδες. Τις εφημερίδες  δεν πρόλαβες να τις διαβάσεις, κι όταν οι τηλεοράσεις δείξανε κάποια γυναίκα σε πρώτο ή σε δεύτερο ρόλο, ήτανε σα να κοροϊδεύουν εσένα, Γυναίκα! Εγώ θέλω να σου πω χρόνια πολλά, γιατί σε θαυμάζω, Γυναίκα του καιρού μου. Σε είδα που κατηφόριζες για την λαϊκή αγορά. Ρωτούσες ανήσυχη πόσο έχουν τα λάχανα, τα φρούτα. Δεν αγόρασες φρούτα, προσπέρασες, κατάλαβα πως σου φάνηκαν ακριβά. Πλησίασες τα ψάρια. Ήθελες κάτι μεγάλους κέφαλους, να τους κάνεις βραστούς. Είδες όμως το ταμπελάκι με την τιμή, προτίμησες κάτι μικρά ψαράκια, που ήταν πιο φθηνά. Αναστέναξες από τα φυλλοκάρδια σου όταν είδες τι σου απέμεινε στο πορτοφόλι σου. Με αυτά που απέμειναν πρέπει να πέρασες την υπόλοιπη εβδομάδα. Και σήμερα είναι Δευτέρα! Ψώνισες και για τις δύο γειτόνισσες. Η μία είναι μικρομάνα. Που να αφήσει τα βρέφη να πάει λαϊκή; Η άλλη δουλεύει. Πώς να της πεις όχι, όταν σε παρακάλεσε να της ψωνίσεις, αφού φεύγει αξημέρωτα και θα γυρίσει κατά τις τέσσερις, όταν η λαϊκή θα έχει τελειώσει;

«Τα Άγια πενήντα λεπτά…»

Τις νυχτερινές ώρες η χρονική απόσταση από τον Πειραιά στην Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής είναι μόνο πενήντα λεπτά. Η απουσία πολλών οχημάτων στα οδοστρώματα κάνει την ταχύτητα να καταπίνει χρόνο και χιλιόμετρα. Στα πενήντα λεπτά αυτά ωρίμασαν οι σημαντικότερες αποφάσεις του σπουδαιότερου Ιεραποστολικού Έργου της Ιστορίας της Εκκλησίας της Ελλάδος που έγιναν στην Μητρόπολη Πειραιώς. Συνδαιτυμόνες στις «άγιες» αυτές αποφάσεις σε ένα διάλογο με πίστη, πάθος αλλά και σιωπηλές παύσεις ήταν ο Μακαριστός Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος και ο Πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος (Μητροπολίτης Δημητριάδος) με αόρατο και άφωνο ακροατή τον ιστορικό οδηγό του Γέροντα, τον αγαπημένο, Γιώργο Γρίβα.

«Το αίμα του λαού εκ των χειρών σου εκζητήσω»

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Στην σημερινή εποχή της πνευματικής συγχύσεως, των αμφισβητήσεων, του κλυδωνισμού των αξίων και της υλιστικής και οικονομικά ωφελιμιστικής θεώρησης των πάντων η Εκκλησία σαν ζώσα παρουσία του Χριστού στη γη είναι η μόνη αντίρροπος δύναμη εναντίον του εκτροχιασμού της ανθρώπινης ζωής. Η Εκκλησία εμπνευσμένη από τον Θεάνθρωπο ιδρυτή της και συνεχίζουσα το κοσμοσωτήριο έργο Του έχει λόγο ζωής, λόγο δυνάμεως και αληθείας, λόγο ανθρωπισμού σωτήριο. Και βαρύνεται με την υποχρέωση ανασχέσεως του ρεύματος του κακού και μεταμορφώσεως της ανθρώπινης ζωής και εξημερώσεως των ανθρωπίνων ηθών και εθίμων. Η Εκκλησία είναι η ύστατη ελπίδα πνοής και αναγεννητικής πορείας του ανθρώπινου βίου. Τα πάντα γύρω βουλιάζουν. Η ηθική σαπίλα και αποσύνθεση λαμβάνουν τρομακτικές διαστάσεις. Το ωμό συμφέρον και η αθέμιτη συναλλαγή επικρατούν. Τα ζωώδη ένστικτα κυριαρχούν σαν τρόπος ζωής. Η ανεκτικότητα έχει καταντήσει καθημερινή ρουτίνα. Το αθέμιτο κέρδος και το βρώμικο κέρδος είναι ο σύγχρονος θεός. Η ποιότητα ζωής είναι υποβαθμισμένη. Η ομορφιά του βίου έχει καταρρακωθεί.

Θα αφυπνισθούμε;

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η ανθρώπινη ζωή είναι μια πορεία και ένας δρόμος. Είναι πλεύση μέσα στον απέραντο ωκεανό της ζωής. Το τέρμα της πορείας, για κάθε συνειδητό πιστό, είναι γνωστό, όπως γνωστή είναι η αφετηρία και το ξεκίνημα της ζωής. Ξεκινήσαμε από τον Θεό και τέρμα της ζωής είναι πάλι ο Θεός. Η αγκάλη του Θεού περιμένει τον πιστό στο τέρμα της ζωής του. Η διάρκεια της πορείας της ζωής είναι άγνωστη και ο δρόμος που διανύουμε δεν είναι καθόλου γνωστός. Κρύβονται στον δρόμο της ζωής παγίδες. Υπάρχουν εχθροί που ενεδρεύουν. Κίνδυνοι ποικιλόμορφοι παρουσιάζονται σε κάθε βήμα. Και σαν θάλασσα και ωκεανός η πλεύση της ζωής αντιμετωπίζει συχνά φουρτούνες και θύελλες. Τα κύματα δεν είναι σπάνια και οι τριγμοί του σκάφους της ζωής είναι συχνοί.

Η Μητρόπολη Πειραιώς τιμά τους υπαλλήλους καθαριότητας του Δήμου Πειραιά, 1 Μαρτίου 1986…

Ο  Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος αναγνωρίζοντας την προσφορά και τους κόπους των υπαλλήλων καθαριότητας του Δήμου Πειραιά αποφάσισε έμπρακτα να δείξει την αγάπη του, τον σεβασμό του και την ευγνωμοσύνη του και να τους τιμήσει σε μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την 1 Μαρτίου του 1986.

Ιεροσπουδαστές Μητροπόλεως Πειραιώς…1986…

 Από τις πρώτες ενέργειες του Μακαριστού Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου στην Μητροπολιτική του Περιφέρεια ήταν η δημιουργία ομάδας Ιερατικών κλήσεων ώστε η Πειραϊκή Εκκλησία να αποκτήσει  κληρικούς με μόρφωση, ήθος και ιεραποστολικό ζήλο. Τα πρώτα χρόνια της ποιμαντορίας του 30 νέοι φοιτούσαν στις Θεολογικές και Ιερατικές Σχολές. Η ομάδα Ιερατικών Κλήσεων σε τακτά χρονικά διαστήματα πραγματοποιούσαν επιμορφωτικές συναντήσεις για την πνευματική τους προετοιμασία. Μια τέτοια συνάντηση έγινε και στις 23 Μαρτίου του 1986 στον Ιερό Ναό Αγίας Αικατερίνης παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου. Στην φωτογραφία διακρίνουμε μεταξύ άλλων, εκτός από τον Αρχιμανδρίτη Π. Ευσέβιο Πιστολή (Μητροπολίτης Σάμου), τον Αρχιμανδρίτη π. Ιγνάτιο Γεωργακόπουλο (Μητροπολίτη Δημητριάδος) και τον Αρχιμανδρίτη Π. Πολύκαρπο Μπόγρη, τον π. Αρσένιο Πετράκη, τον π. Εφραίμ Παναούση (Ηγούμενο της Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής), τον π. Μεθόδιο Κρητικό (Ιεροκήρυκα της Μητροπόλεως Πειραιώς).

  

Κώστας Ζουρδός

Δίψα ζωής ή επιβίωσης;

Του Αρχιμανδρίτη Πολύκαρπου Μπόγρη

Είναι σε όλους γνωστή η ιστορία της Σαμαρείτιδος και ο διάλογος της με τον Ιησού μας στο φρέαρ του Ιακώβ. Διάλογος με αντικείμενο το νερό και την δίψα του ανθρώπου. Η δίψα είναι τόσο κρίσιμη έλλειψη της ζωής, ώστε το νερό που την σβήνει είναι κυριολεκτικά ζωηφόρο. Γι’ αυτό και το νερό της ζωής, το πόσιμο, πήρε και μεταφορική σημασία βαθύτατο συμβολισμό. Η Σαμαρείτιδα δίστασε να δώσει νερό στον Κύριο μας και Αυτός της απάντησε ότι «αν γνώριζες ποιος σου ζητάει νερό, εσύ θα του ζητούσες απ’ Αυτόν». Ο διάλογος αυτός έντονος προβάλλει σήμερα στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη των υδάτινων αποθεμάτων, των ξερών πηγαδιών, της ανομβρίας αλλά και από την έλλειψη «πηγής ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον». Ζητάμε λοιπόν σήμερα το νερό το βασικό λησμονώντας όμως τελικά σήμερα ότι τα βασικά φαινόμενα που γύρω μας συμβαίνουν και μας βάζουν σε σκέψη δεν είναι απλά φυσικά φαινόμενα.

Όχι στην υποδούλωση

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Στην ανεπτυγμένη και πολιτισμένη εποχή μας υπάρχει μεγάλη παρανόηση της αξίας του ανθρώπου και της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Στα μάτια και στην σκέψη πολλών φαντάζουν σχήματα και μορφές ανθρώπινης ζωής, που δε καταξιώνουν τον άνθρωπο ως πνευματική προσωπικότητα, αλλά τον υποβαθμίζουν και τον ρεζιλεύουν. Που βρίσκεται η πραγματική ανθρώπινη αξία; Να το μεγάλο ερώτημα, στο οποίο πολλοί δίνουν αντιφατικές και ανεδαφικές απαντήσεις. Εξαρτάται η αξία του ανθρώπου από το αξίωμα και τη θέση; Βέβαια μια θέση υψηλή είναι πάντα λαχταριστή και όλοι οι άνθρωποι θέλουν και επιδιώκουν το ανέβασμα κάπου ψηλά, την κατάκτηση μιας περίοπτης θέσεως, την αναρρίχηση σε κάποιο αξίωμα. Δεν είναι αξιοκατάκριτη αυτή η τάση. Πηγάζει από την αυθόρμητη εσωτερική διάθεση προς κάτι ανώτερο και υψηλότερο. Έπειτα, μια θέση υψηλή έχει πολλά πλεονεκτήματα. Εξασφαλίζει ευμάρεια ζωής, επιρροή στους άλλους, όνομα μεγάλο, ασφάλεια διαβιώσεως και πλείστα άλλα αγαθά. Δίδει όμως όντως αξία στον άνθρωπο απλώς και μόνο το αξίωμα και η υψηλή θέση;

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΙΕΡΑΡΧΗ πρ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟ  (Ι. ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΤΡΙΤΗ, 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 2020)

Μακαριώτατε, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Σεβαστοί Πατέρες, ἐντιμότατοι ἄρχοντες, φιλόχριστε καί πενθηφόρε λαέ τοῦ Θεοῦ,

ἐνώπιον τῆς σεπτῆς σοροῦ τοῦ κεκοιμημένου ἁγίου πρώην Πειραιῶς κυροῦ Καλλινίκου ὁ λόγος εἶναι περιττός. Ἡ σιωπή θά ἦταν ἡ πρέπουσα στάση, ὄχι βεβαίως μέ τήν κοσμική ἁπλῶς ἔννοια τῆς ἀπουσίας τοῦ ἐκφερομένου λόγου, ἀλλά μέ τή βαθιά ἐκκλησιαστική τῆς πλήρωσής της ἀπό θεῖα νοήματα καί ἐνεργούσα προσευχή. Γιατί κατά τόν ἅγιο, «σταματᾶ κανείς νά μιλάει, προκειμένου νά προσεύχεται καί νά φωτίζεται ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ», πού θά πεῖ ὅτι ἡ ἐδῶ παρουσία μας ἀποκτᾶ ἔτσι νόημα καί ἱερή ἐνέργεια, πού ἀφενός παρηγορεῖ τήν ψυχή τοῦ μεταστάντος ἁγίου Γέροντά μας ὠθώντας την ἔτι πλέον στήν ἀγκαλιά τοῦ «Ἠγαπημένου», ἀφετέρου προκαλεῖ κι ἐμᾶς τούς «περιλειπομένους» σέ μετάνοια διανοίγοντας τά μάτια μας στό βάθος τῆς πραγματικότητας πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν παντοδύναμη παρουσία καί χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. Τά λόγια ἄλλωστε τῶν ἱερῶν ὕμνων τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας σ’ αὐτό ἀκριβῶς ἀποσκοποῦν.

Η πρώτη ιερατική σύναξη του Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου στις 7 Φεβρουαρίου 1978

Η Σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 12 Ιανουαρίου 1978 εξέλεξε τον Τιτουλάριο Μητροπολίτη Ρωγών Καλλίνικο Μητροπολίτη Πειραιώς. Την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου του 1978 τελέσθηκε η ενθρόνιση στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς και δύο μέρες μετά, στις 7 Φεβρουαρίου του 1978, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος πραγματοποίησε την πρώτη ιερατική σύναξη της Μητροπόλεως του στον Ιερό Ναό Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης και αμέσως έδειξε την μέριμνα του για τον εφημεριακό κλήρο και την βαθιά ευθύνη της πατρότητας που είχε η θέση του αλλά και η καρδιά του.

Κώστας Ζουρδός

Καθαρή Δευτέρα

Της ΝΑΥΣΗ ΙΕΣΣΑΙ-ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Γέμισε ο ουρανός με χάρτινα πουλιά…

Στους λόφους, ξαναμμένα τα παιδιά

με χέρια νευρικά, πότε τραβούν

και πότε ξαμολούν τους σπάγκους…

Ζυγιάζονται οι χαρταετοί μεσούρανα

μαζί κι οι πεθυμιές κι οι πόθοι

Πώς να βρω τρόπο, στα παιδιά να πω

πως ζω του παιχνιδιού τους την λαχτάρα…

Ένας αιτός κρυμμένος μές στο στήθος μου,

αποζητά τον ουρανό κι απλώνει τις φτερούγες.

Μα πριν χαρεί τ’ αψήλωμα

και τ’ αλαφρό τ’ αγέρι,

χάμω κατρακυλάει πληγωμένος…

 Πώς να βρω τρόπο, στα παιδιά να πω

πως ζω του παιχνιδιού τους την λαχτάρα…

Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Φεβρουάριο του 2001

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός