«Τη ελπίδι χαίροντες»

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Είναι φάρμακο στη ζωή η ελπίδα. Όλοι ζούμε ελπίζοντες. Όποιος δεν ελπίζει πέφτει στην απόγνωση, την απογοήτευση, τη μελαγχολία, την κατάθλιψη. Ο χωρίς ελπίδα οδηγείται στον πεσιμισμό, στην απαισιοδοξία, στην αυτοκτονία, στο μηδέν. Κάθε μορφή ελπίδας είναι δύναμη στη ζωή δίνει κουράγιο. Χρειάζεται η ελπίδα σε όλα. Βεβαίως κατ’ εξοχήν στα πνευματικά. Αλλά και σ’ όλες τις υποθέσεις και σ’ όλα όσα μας απασχολούν στη ζωή. Ο κατώτερος υπάλληλος ζει με την ελπίδα της ανόδου, της βελτιώσεως της θέσεως του. η ελπίδα αυτή δίδει κουράγιο στη χαμηλή θέση που τώρα ευρίσκεται. Δεν είναι αμαρτωλή αυτή η ελπίδα. Όχι. Είναι χρήσιμη και απαραίτητη. Είναι κίνητρο προσπάθειας μονίμου βελτιώσεως της θέσεως του. Και του απαλύνει ίσως τον κόπον τον ψυχικόν και σωματικών της τωρινής θέσεως του. Με ελπίδα ζει ο γεωργός, που καλλιεργεί τον αγρό, φυτεύει και σπέρνει. Ζει με την ελπίδα της συγκομιδής και παίρνει δύναμη στον κόπο και μόχθο του. με ελπίδα ζει και ο άρρωστος ότι θεραπεύει. Και αυτή η ελπίδα επιταχύνει την καλυτέρευση και ανάρρωση του. με ελπίδα κοπιάζει και ο μαθητής και ταλαιπωρείται στο θρανίο. Κουράζεται διαβάζοντας με την ελπίδα να αποκτήσει τη γνώση, να γίνει αύριο επιστήμονας. 

Με την ελπίδα του κέρδους ξανοίγεται ο επιχειρηματίας στις δουλειές του και ο έμπορος στο εμπόριο του. δεν είναι αμαρτωλή αυτή η ελπίδα του κέρδους, εάν η επιχείρηση και το εμπόριο γίνονται χωρίς εκμετάλλευση και αισχροκέρδειες, αλλά νόμιμα και δίκαια. Με τα κέρδη θα βελτιώσει τη θέση της οικογένειας του, θα παντρέψει τις κόρες του. Και νομίμος αναπτύσσων τις επιχειρήσεις και το εμπόριο του, δίδει δουλειά και σε άλλους, τους υπαλλήλους του και είναι σε θέση, εάν είναι άνθρωπος με ευσέβειαν, χωρίς χρηματολατρείαν, να φανεί και ευεργέτης σε πτωχούς, σε έργα αγάπης, σε έργα ιεραποστολής. Όταν δεν δίδει κανείς την καρδιά του στο χρήμα, τότε το νόμιμο κέρδος μπορεί α γίνει παράγων ωφελείας. Με ελπίδα ξενιτεύεται ο ναυτικός για να μπορέσει να συγκεντρώσει μερικά χρήματα για να ζήσει την οικογένεια του. η ελπίδα σ’ όλα τα πράγματα της ζωής είναι απαραίτητη, είναι δύναμη και όπλο ζωής. Όλοι ζούμε με την ελπίδα. Χωρίς ελπίδα είμαστε χαμένοι. Σε όλες μας τις προσπάθειες, σ’ όλους μας τους κόπους σ’ όλα μας τα βάσανα, η ελπίδα δίδει δύναμη και κουράγιο. Μας βοηθαέι να συνεχίσομε, να μην αποκάμουμε, να μην αποθαρρυνθούμε. Ελπίζουμε και συνεχίζουμε τον αγώνα της ζωής. Όποιος χάσει την ελπίδα, παύει να ζει, παύει να προσπαθεί. Το χειρότερο πράγμα στην ζωή είναι η απώλεια της ελπίδας.

Αλλά εάν η ελπίδα γενικώς είναι πολύτιμη, η ελπίδα στην βοήθεια του Κυρίου είναι πηγή δυνάμεως στις ώρες των πειρασμών, των πόνων, των δοκιμασιών. Μας εμψυχώνει, μας δίδει κουράγιο, μας ενισχύει, μας ενθαρρύνει. Ελπίζοντες στον Κύριο, γινόμαστε αμέσως δυνατοί. Δεν νοιώθουμε μόνοι. Δεν μας κυριεύει η απόγνωση. Η ελπίδα στον Κύριο είναι στήριγμα και βακτηρία. Είναι ανάθεση των προβλημάτων μας στην πανάγαθη πρόνοια Του. Είναι ακούμπημα  ολοκλήρου του εαυτού μας στην αγκαλιά του Θεού. Μήπως και η πίστη δεν είναι «ελπιζομένων υπόσταση»; Όσο ζούμε εδώ στη γη έχουμε ανάγκη από το φώς της πίστεως και την παρηγοριά της ελπίδος. Στην άλλη ζωή θα καταργηθούν η πίστη και η ελπίδα. Τότε  θα μείνει μόνο η αγάπη. Γιατί τότε, αυτό που τώρα το βλέπουμε με τα μάτια της πίστεως, θα το βλέπουμε μπροστά μας. Τότε θα βλέπομε τον Θεό. Δεν θα έχουμε ανάγκη πίστεως στο Θεό, θα ζούμε μαζί με τον Θεό. Ούτε θα έχουμε ανάγκη να ελπίζουμε τα αγαθά των ουρανών, θα τα απολαμβάνουμε. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος λέγει ότι τώρα μένει πίστις, ελπίς, αγάπη. τότε όμως θα καταργηθεί η πίστις και η ελπίς και θα μείνει μόνο η αγάπη. θα ζούμε στον ουρανό εν αγάπη τέλεια με το Θεό και τους αδελφούς μας.

Η ελπίδα είναι φάρμακο και για τις θλίψεις της ζωής. Η ελπίδα ότι «ούκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν εις ημάς δόξαν αποκαλυφθήναι», μας εμψυχώνει στην αντιμετώπιση των δυσκολιών του βίου. Οι δοκιμασίες μας θα περάσουν και θα έλθει η επιβράβευση της υπομονής και καρτερίας μας. Πόσες πικρίες, πόσα βάσανα, πόσο πόνο δοκιμάζουμε πολλές φορές. Πόνο, ψυχικό και πόνο σωματικό. Η ελπίδα της βοήθειας του Κυρίου μας δίδει δύναμη προς αντιμετώπιση των. «Επικάλεσαι με εν ώρα θλίψεως και εξελούμαι σε και δοξάζεις με». «Μετά σου ειμί εν θλίψει» μας βεβαιώνει. Θα περάσει ο πόνος. Θα έλθει η γαλήνη και η λύτρωση. Και στον ουρανό μας αναμένει στεφάνι δόξας για την υπομονή μας. Και η ελπίδας της μετά θάνατον ζωής μας παρηγορεί στον πόνο για τον θάνατο προσφιλούς μας προσώπου. Δεν τελειώνει η ζωή με την πλάκα του τάφου. Τότε αρχίζει η πραγματική ζωή στον ουρανό. Η σκέψη του θανάτου μας παραλύει. Η ελπίς της μετά θάνατον ζωής, μας παρηγορεί. Η ελπίδα ότι στον ουρανό θα είμαστε μαζί με τον Κύριο, με την Παναγία και με τους αγίους, μας θεραπεύει την ψυχήν από τον φόβο του θανάτου. Δεν είμαστε όπως οι άπιστοι οι μη έχοντες ελπίδα.

Πηγή χαράς η ελπίδα. Βάλσαμο της ψυχής. Μας κάνει να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής την δόξα του ουρανού, που μας περιμένει. Με την ελπίδα της κληρονομιάς των αιωνίων αγαθών αντιμετωπίζουμε νικηφόρα τους πειρασμούς της καθημερινότητος, αποκρούομε τις προσβολές του διαβόλου, δεν απορροφώμεθα από τα παροδικά και τα πρόσκαιρα του παρόντος βίου. Και μπορούμε να χαιρόμαστε, ακόμα και μέσα στις δοκιμασίες μας, «χαίρω εν τοις παθήμασι μου», έλεγε ο Παύλος. Και έγραφε περί χαράς μέσα από τις φυλακές της Ρώμης. «Αδελφοί χαίρετε, πάλιν έρω χαίρετε». Μόνον ο ελπίζων στον Θεό και στην αγάπη του Θεού μπορεί να χαρεί. «Τη ελπίδι χαίροντες». Η ελπίδα μας δίνει την δυνατότητα να προγευόμαστε τον παράδεισο από την παρούσα ζωή. Να καλλιεργούμε την χριστιανική ελπίδα. Είναι σωσίβιο της ζωής.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Οκτώβριο του 2001

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός