Στην οδό Μητρώου….

                                       Οδοιπορικο στη γειτονιά των παιδικών ονείρων
                                                                 Β! ΜΕΡΟΣ

Μετά το παντοπωλείο της κυρίας Αθηνάς ήταν η πολυκατοικία που έμενε η Φωτεινή όπου στα σκαλιά της καθόμασταν συνήθως τα μικρότερα παιδιά της γειτονιάς αλλά και άλλα παιδιά από άλλες γειτονιές όπως ο Ευθύμης, ο Σταύρος, η Αριστέα. Ακριβώς δίπλα έμενε ο Γιώργος, η Ντίνα και ο Ιπποκράτης. Και ποιο πάνω τα αδέρφια Χρόνης και Ηλίας. Στην απέναντι πλευρά έμενε ο Γρηγόρης με το παρεκκλήσι του στη ταράτσα του σπιτιού και την αξιολάτρευτη Γιαγιά που φρόντιζε για όλα και η γειτονιά μας τελείωνε ουσιαστικά στη πολυκατοικία του Δημήτρη του Θανάση και του Στρατή.

Ο τόπος συναντήσεις μας ήταν τα κεφαλόσκαλα της μονοκατοικίας του αριθμού 29 που τώρα είναι και αυτό Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών. Εκεί σε αυτά τα σκαλιά καθόμασταν, συζητούσαμε , αστειευόμασταν και παίζαμε. Τη παρέα της γειτονιάς μας την αποτελούσαν όπως είπα και παιδιά από άλλες γειτονιές και ξεχώριζαν ο Μιχάλης, ο Ηλίας, ο Θοδωρής, ο Φάνης και πολλοί άλλοι που δυστυχώς μπορεί τώρα να ξεχνάω.

Η οδός Μητρώου είχε μια από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες εκείνη την εποχή παίζοντας πολλά απογεύματα στο Παπανικολή και στο αυτοσχέδιο γήπεδο του Συλλόγου Διογένης στη παραλία της Φρεαττύδας. Εκείνο που ίσως να μην είναι πολύ γνωστό είναι πως στη γειτονιά μας κάναμε δικούς μας ολυμπιακούς αγώνες στα αγωνίσματα του μήκους, του τριπλούν και αγώνων ταχύτητας.

Και βέβαια ζήσαμε στιγμές όμορφες που σκόρπιζαν χαρά και γέλιο ξεχωρίζοντας και οι γνωρίζοντες θα το καταλάβουν ή θα το θυμηθούν, όταν για τα μάτια μιας κοπέλας που ζούσε στο εξωτερικό και ερχόταν τα καλοκαίρια στο Πειραιά για να δει τους συγγενείς της, ο Βαγγέλης με ένα μεγάλο στερεοφωνικό στον ώμο κάτω από το μπαλκόνι της  έκανε καντάδα.

Εμείς μετακομίσαμε στη Λέκκα αλλά μετά από 20 ολόκληρα χρόνια η μητέρα μου ξαναγύρισε στη Μητρώου στον αριθμό 27 και ήταν το τελευταίο της σπίτι…

Η γειτονιά μας είχε σπουδαία παιδία που δεν έχει σημασία αν έχουν κατακτήσει αστικούς τίτλους από αυτούς που φορτώνει η κοινωνία και επιβάλλουν τα κατεστημένα. Σε ότι και να κάνουν διακρίνονται για το φιλότιμο και την εντιμότητα τους.

Τα χρόνια πέρασαν κάποιοι αλλάξαμε γειτονιά, άλλοι έμειναν εκεί, άλλοι έφυγαν για πάντα μα νομίζω σε όλους μας μένει η νοσταλγία από τις παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις των χρόνων εκείνων.

Αν κάποτε σας βγάλει ο δρόμος σας προς την οδό Μητρώου στο Πειραιά φαινομενικά είστε σε μια απλή συνηθισμένη γειτονιά, αν όμως αφήσετε ελεύθερες τις αισθήσεις σας τότε μπορεί και να ακούσετε τις φωνές χαρας και τα παιχνίδια των παιδιών της Μητρώου από αλλοτινές εποχές και πιστεύστε με πειραχτήρια σαν το Δημήτρη, τον Ιπποκράτη, τον Θανάση και τον Μιχάλη δεν θα συναντήσετε πουθενά. Και μη νομίζετε πως γυρνάμε στο παρελθόν για να μείνουμε εκεί- απλά σκαλίζουμε λίγο τις αναμνήσεις για να πάμε μπροστά, και εμείς εκεί στην Μητρώου αυτό μάθαμε να πάμε μπροστά και θα πάμε...

                                                                    ΤΕΛΟΣ

Κώστας Ζουρδός