Η «Βασιλειάδα» του Πατέρα Ιγνάτιου Παπασπηλιόπουλου.

                                   Μια προσωπική κατάθεση, μια συγνώμη και μια πρόταση

Γνωρίζω πως θεωρητικά φαίνετε πως έχω γράψει πολλά για τον Πατέρα Ιγνάτιο αλλά βαθιά  μέσα μου πιστεύω πως δεν έχω καν προσεγγίσει μια τέτοια μεγάλη προσωπικότητα, εξάλλου από την αρχή έχω τονίσει τη δυσκολία του εγχειρήματος. Ελπίζω τουλάχιστον να μην ήμουν κουραστικός αν και έχω και λίγα ακόμα να προσθέσω κατά την γνώμη μου αρκετά σημαντικά.

Σε όλη την ιερατική του διαδρομή 42 χρόνια, ο π. Ιγνάτιος δεν σχημάτισε γύρω του αυλή. Δεν του άρεσαν τα «λιβανίσματα»  απόφυγε το πειρασμό του «γεροντισμού» και δεν δέχθηκε ανθρώπους μέσα στην εκκλησία να τον ακολουθούν και να ζουν για μία του εντολή για ένα του νεύμα. Οι γνωρίζοντες τα θεολογικά και τα εκκλησιαστικά ξέρουν πόσο σημαντικό είναι αυτό που αναφέρω. Ο π. Ιγνάτιος ήθελε δίπλα του ελεύθερους ανθρώπους που να ζουν για τον Χριστό και όχι για τον ίδιο. Κράταγε πάντα γλυκές αποστάσεις που δεν δημιουργούσαν φραγμούς αλλά αλληλοσεβασμό και ευθύνη για το ράσο που φορούσε. Δεν καταδεχόταν φτηνούς λαϊκισμούς και δεν μετρούσε την αξία του έργου του με τους χειροκροτητές. Ήταν ο ίδιος απέναντι στον ταπεινό και τον αφέντη και πάντα δίκαιος.

Δεν επιδόθηκε πότε σε φτηνές ιεροκατηγορίες και δεν τον απασχόλησαν τα συμβαίνοντα της διοίκησης της εκκλησίας. Δεν συμμετείχε ποτέ στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της εκκλησιαστικής εξουσίας και δεν δέθηκε στο άρμα κανενός «επισκοποιήσιμου». Έμεινε ανεξάρτητος και ελεύθερος και έτσι έμαθε και εμάς και αυτό από μόνο του φανερώνει το πόσο σπουδαίος ήταν για την ζωή μας.

Δεν ήμουν από τα πρόσωπα που ήταν συνέχεια δίπλα του αλλά διακόνησα πολλά χρόνια στο ιερό του Αγίου Βασιλείου και τέσσερα χρόνια ήμουν κατηχητής με εκείνον Υπεύθυνο Ιερέα Νεότητας και έχω να μαρτυρήσω πως ποτέ του δεν έχασε την αυτοκυριαρχία του. Πάντα αντιμετώπιζε τα πράγματα γαλήνια, νηφάλια και με τεράστια ψυχραιμία και διάκριση.

Δεν επιδόθηκε ποτέ σε έναν φτηνό και αφ’ υψηλού αρχηγισμό αλλά ήταν άνθρωπος της πράξης και των έργων. Γυρνούσε στο παλαιό πνευματικό κέντρο με ένα κατσαβίδι και με ένα σφυρί για να διορθώσει τις ατέλειες και είχε ποτίσει τα μωσαϊκά του με το αίμα του. Ξημεροβραδιαζόταν με μπογιές και χρώματα για να φτιάξει τα σκηνικά για μια θεατρική παράσταση και έμπαινε πρώτος στη φωτιά και στον κόπο.

Είχε σε μεγάλο βαθμό το χάρισμα της διάκρισης και την ικανότητα να διαβάζει τις καταστάσεις. Επιτρέψτε μου να αναφέρω ένα περιστατικό με το όνομα του, γιατί νομίζω για την ιστορία κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν πραγματικά.

Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1990 και η διαμορφωμένη κατάσταση στην ενορία του Αγίου Βασιλείου ήταν η εξής: ο π. Ιγνάτιος ήταν Προϊστάμενος του Ιερού μας Ναού και την ευθύνη της Νεότητας είχε αναλάβει ο νέος τότε Αρχιμανδρίτης Συμεών Βενετσιάνος. Ο Νίκος Μαυρολέων είχε φύγει για την Κάρπαθο και είχε χειροτονηθεί κληρικός με το όνομα Καλλίνικος. Είχα την τύχη ( ατυχία για τα παιδιά ) να αναλάβω το κατώτερο κατηχητικό που χρόνια πριν είχε ο Νίκος ( Καλλίνικος) Μαυρολέων-ευτυχώς στην αρχή μαζί με τον Γιώργο Παπαϊωάννου- και την λειτουργία του πνευματικού κέντρου. Κάποια στιγμή στο Ναό μας ήρθε ένας νέος κληρικός ο Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος  ο οποίος ακολουθούταν από ένα πλήθος νέων αλλά και ανθρώπων διαφόρων ηλικιών που έρχονταν να τον δουν από διάφορες περιοχές της Αθήνας. Προσπάθησα να προσεγγίσω τον π. Νεκτάριο και είχαμε αναπτύξει έναν κοινό κώδικα εμπιστοσύνης και ήμουν κατά κάποιο τρόπο ο σύνδεσμός του με την ενορία που δεν γνώριζε. Ο π. Ιγνάτιος κρατούσε την γνωστή διακριτική και γλυκιά απόσταση κάτι που με είχε παραξενέψει αλλά τα αφελή μου μάτια δεν είχαν καταλάβει όσα η σοφία του είχε διαβάσει. Οι άνθρωποι που ακολουθούσαν τον π. Νεκτάριο είχαν δυσκολία να προσαρμοστούν με τις συνθήκες που επιβάλει μια ενορία με χαρακτηριστικό παράδειγμα πως ήθελαν ( ή και εκείνος ήθελε) να κοινωνούν μόνο από τον π. Νεκτάριο και μόνο μέσα στο ιερό. Με αυτές και με άλλες συμπεριφορές είχε δημιουργηθεί μια μικρή αναστάτωση και λέω μικρή γιατί η παρουσία και ο τρόπος του π. Ιγνάτιου δεν άφηνε τα πράγματα ανεξέλεγκτα. Κάποια στιγμή η οικογένεια του π. Νεκτάριου με κάλεσε στο σπίτι του για να γνωριστούμε καλύτερα και για καλή μου τύχη στην συνάντηση αυτή πήγα μαζί με τον π. Καλλίνικο Μαυρολέων. Πρέπει να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι ο π. Νεκτάριος τουλάχιστον όσο ήταν στον Άγιο Βασίλειο ήταν ένας καλός λειτουργός και ένας ευγενικός και γλυκός άνθρωπος. Στην συνάντηση όμως αυτή διαπιστώσαμε ότι υπήρξε κάποια υπερβολή  κυρίως με την λατρεία των ιερών λειψάνων. Σε αυτή την δύσκολη κατάσταση ο μόνος που είχε διαγνώσει το μέγεθος του προβλήματος και διατήρησε μια απόσταση ασφαλείας και ευγένειας που διαφύλαξε την ενότητα της ενορίας ήταν ο π. Ιγνάτιος. Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα ο π. Νεκτάριος έφυγε από την ενορία και λίγο αργότερα από την Μητρόπολη, η περίπτωση του απασχόλησε κατόπιν και τα Μέσα Μαζικής  Ενημέρωσης στην συνέχεια αποσχηματίστηκε και σήμερα νομίζω είναι επίσκοπος ( προφανώς έγινε μόνος του ) με το παλαιό ημερολόγιο. Αν είχε μπει κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του Πατρός Ιγνατίου σήμερα τα πράγματα για την πορεία του π. Νεκτάριου θα ήταν διαφορετική γιατί τελικά το πρόβλημα ήταν πρόβλημα πνευματικής καθοδήγησης. Εμείς όλοι οι άλλοι για άλλη μια φορά θαυμάσαμε την διάκριση και την πνευματική ικανότητα του π. Ιγνάτιου να αναγνωρίζει τις καταστάσεις.

Πλησιάζοντα προς το τέλος θα πρέπει να αναγνωρίσω πως η δικιά μου γενιά λίγο αδίκησε τον π. Ιγνάτιο και δεν κατάλαβε καλά από την αρχή το πνευματικό του μέγεθος παρά τώρα στο στάδιο της ωριμότητας. Είναι όπως και στο σχολείο που στην αρχή πιστεύουμε για κακό τον δάσκαλο που είναι συνεπής με το λειτούργημα του και για καλό αυτόν που μας χαϊδεύει τα αυτιά για να περνάει ήσυχα. Νομίζω πως έστω και τώρα δεν είναι αργά ευλαβικά να ζητήσουμε ένα συγνώμη στον π Ιγνάτιο και να παραδεχθούμε με τα χρόνια που πια αρχίζουν και μας βαρύνουν, τα μαλλιά που ασπρίζουν ή χάνονται, και οι πρώτες ρωγμές που αυλακώνουν το πρόσωπο πως  ήταν πολύ σημαντικός για τη ζωή μας.

Δεν γνωρίζω αν συνηθίζετε να ονοματίζονται οι πλατείες των ιερών ναών ή τα πνευματικά κέντρα. Νομίζω όμως ότι η πλατεία ( ή το πνευματικό κέντρο) του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς πρέπει άμεσα να πάρει το όνομα του Πατέρα Ιγνάτιου Παπασπηλιόπουλου. Γνωρίζω πως αν διαβάσει αυτή την πρόταση δεν θα ευχαριστηθεί καθόλου γιατί ποτέ δεν ζήτησε δόξες. Ας μας επιτρέψει για τελευταία φορά να τον παρακούσουμε. Και κάθε χρόνο την ημερομηνία που θα γιορτάζουμε την ονοματοδοσία της πλατείας να διοργανώνουμε ένα αντάμωμα ΑγιοΒασιλειωτών.

Στο σπουδαίο έργο του π. Ιγνάτιου έβαλαν το λιθαράκι τους ασφαλώς αρκετοί, Ιερείς, επίτροποι, κατηχητές, λαϊκοί συνεργάτες που αν αρχίζαμε και γράφαμε τα ονόματα τους κινδυνεύαμε κάποιον ή κάποια να ξεχάσουμε εξάλλου ο Θεός τους ξέρει και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Πρέπει όμως έναν ή μάλλον μία οπωσδήποτε να αναφέρουμε την πρεσβυτέρα Σοφία Καραμάνη που στάθηκε συνοδοιπόρος και στη ζωή και στη διακονία.

Έντυσε φτωχούς, τάισε πεινασμένους, μερίμνησε για τους ασθενείς, φρόντισε τη νεότητα, ζούσε για τους άλλους. Έφτιαξε μια μικρή « Βασιλειάδα». Αυτός ήταν ο π. Ιγνάτιος Παπασπηλιόπουλος. Τώρα στις δυσκολίες που φέρνουν τα γερατειά ελπίζουμε να μην μας ξεχνάει στις προσευχές του.

                                                               ΤΕΛΟΣ

Κώστας Ζουρδός