Αγάπη στα χαλάσματα…

                                                      Στον π. Πορφύριο Αουάντ

Γνωριστήκαμε το μακρινό  1998 σε ένα συνέδριο κατηχητών της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και αμέσως δύο άνθρωποι με διαφορετικές καταγωγές αλλά με κοινό προορισμό έστησαν μια φιλία που ακόμα και σήμερα είκοσι χρόνια μετά και ας έχουν μεσολαβήσει λίγες συναντήσεις μεταξύ μας, σιγοκαεί άσβεστη και δυνατή. Εγώ ένα παιδί της πόλης και εκείνος γεννημένος στην Παλαιστίνη, μοιάζουμε με ένα πάζλ που τα κομμάτια τους δύσκολα θα ταιριάξουν αλλά στην Εκκλησία δεν ταιριάζουν πάντα τα κοινά αλλά και τα ανόμοια, περισσότερο αυτά, γιατί ένα μόνο πράγμα χρειάζεσαι μια συγκολλητική κόλλα έχεις ανάγκη, την αγάπη και η καρδιά του π. Πορφύριου την έχει σε μεγάλο περίσσευμα. Πριν από λίγα χρόνια ο π. Πορφύριος πήγε σε ένα ερειπωμένο μοναστήρι στην Χαλέπα της Κρήτης και με την αγάπη του το ανέστησε.

Ο π. Πορφύριος γεννήθηκε στον μαρτυρικό τόπο της Παλαιστίνης στην βασανισμένη και αιματοκυλισμένη Γάζα, γιος Ιερέα που η φαμίλια του αριθμούσε οκτώ παιδιά. Ο πατέρας του μεγάλωσε τα παιδιά του, 4 αγόρια και 4 κορίτσια, με την αγάπη προς τον Θεό και την Εκκλησία αλλά και την προσφορά για τον συνάνθρωπο χωρίς διακρίσεις. Από 8 χρονών ο Πορφύριος έπαιρνε το κλειδί της Εκκλησίας και έτρεχε με λαχτάρα να ανάψει τα καντήλια και να ευπρεπίσει το Ναό. Είχε από μικρός καταλάβει την κλήση του και την αποστολή του. Τα παιδικά του χρόνια δεν ήταν ανέφελα και ξέγνοιαστα. Στην Παλαιστίνη υπήρχαν πάντα ταραχές και πόλεμος και ο θάνατος παραμόνευε σε κάθε στιγμή. Στα 15 του χρόνια σε μια από τις πολλές συμπλοκές με τους Ισραηλινούς πιάστηκε και οδηγήθηκε σε ειδικό στρατόπεδο που προόριζαν τους μελλοθάνατους. Ανακρίθηκε και βασανίστηκε ανελέητα. Όλοι την νύχτα άκουγε σκαπανείς να σκάβουν λίγα μέτρα μακριά από τα κελία και θεώρησε ότι ετοιμάζουν τους τάφους τους. Πέρασε, αστραπιαία, από το μυαλό του  η σκέψη ότι θα τους έθαβαν  χωρίς την προβλεπόμενη νεκρώσιμη ακολουθία και γι’ αυτό άρχισε από μέσα του να την ψέλνει για να μην πάνε «αδιάβαστοι». Όμως η Παναγιά που επικαλούταν συνεχώς τον προόριζε για άλλου και τον έσωσε. Τελειώνοντας το Λύκειο στην Παλαιστίνη ανακοινώνει στους γονείς του την απόφαση να γίνει Μοναχός. Η Μητέρα του έχει αντιρρήσεις, θέλει να τον δει να κάνει οικογένεια. Ο πατέρας του συμφωνεί με την απόφαση του με την προϋπόθεση να σπουδάσει Θεολογία στην Αθήνα. Αρχίζει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και αμέσως μετά το 1997 υπηρετεί στην Μονή Πετράκη ως δόκιμος μοναχός. Στην συνέχεια ακολούθησε τον δρόμο της Ιεροσύνης και χειροτονήθηκε Διάκονος και αργότερα το 2000 Ιερέας. Το 2004, αποφασίζει να εγκαταλείψει την πολύβουη Αθήνα πηγαίνει στο Ρέθυμνο και εντάσσετε στην αδελφότητα του Μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου Αρσανίου. Τον  Μάρτιο του 2008 επισκέπτεται το ερειπωμένο μοναστήρι του Σωτήρος Χριστού στη Χαλέπα Μυλοποτάμου αποφασίζει να μείνει εκεί να το αναστηλώσει και να του δώσει ζωή. 

                                    

Το μοναστήρι ανήκει στη  Μητρόπολη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου και κάποτε αριθμούσε 72 μοναχούς. Ο ιστορικός ναός κάηκε το 1823 από τους Τούρκους και το 1910 ξεκίνησε προσπάθεια να χτιστεί νέος, που όμως σταμάτησε το 1930, λόγω οικονομικής δυσχέρειας. Το 2004 ξεκινάει η αναστήλωση της Μονής και από το 2008 μέχρι σήμερα ο π. Πορφύριος μεριμνά καθημερινά για την πρόοδο των έργων. Την Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου του 2015 ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Ευγένιος, πραγματοποίησε την ενθρόνιση του Νέου Ηγουμένου της Μονής, μετά από πολλές δεκαετίες, του Αρχιμανδρίτη π. Πορφύριου Αουάντ. Ο π. Πορφύριος συνεχίζει μέχρι και σήμερα, ακαταπόνητος και ακούραστος να φροντίζει για την ανακαίνιση και την λειτουργία της Ιεράς Μονής.

Ένας νέος άνθρωπος από την μακρινή Παλαιστίνη, τον οδήγησε το θέλημα του Θεού στην Ιερά Μονή της Χαλέπας και εκεί στα χαλάσματα η δύναμη της αγάπης του έδωσε κίνηση για να την αναστήσει. Ο π. Πορφύριος είναι μια καρδιά που φλέγετε από αγάπη για την Εκκλησία και τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους. Το παιδί της κακής μοίρας του πολέμου, έγινε η πάντα ανοικτή αγκαλιά της αγάπης για τον κόσμο όλο. Ένας άνθρωπος που αγαπάει αληθινά με την βοήθεια του Θεού είναι ικανός να δώσει πνοή στην κοινωνία και να ξαναφέρει σε κίνηση την ιστορία. Κάποτε ένας δημοσιογράφος είχε ρωτήσει τον π. Πορφύριο για την κρίση και για το αν υπάρχει ελπίδα για τη χώρα μας και το λαό της. Και ο πατέρας Πορφύριος με το μειλίχιο και γαλήνιο ύφος που χαρακτηρίζει τους  μοναχούς, απάντησε: «Δεν υπάρχει Ανάσταση χωρίς Σταύρωση. Η Ελλάδα σταυρώνεται αλλά θα αναστηθεί. Και θα την αναστήσει ο Θεός γιατί την αγαπάει και είναι η ελπίδα του λαού για το μέλλον του».

Εκεί στην μακρινή Χαλέπα, στα μισοτελειωμένα και ερειπωμένα κτίσματα της Μονής μια μαυροντυμένη φιγούρα περιδιαβαίνει αδιάκοπα και δίνει πνοή με δάκρια και ιδρώτα στην ιστορία που σταμάτησε για λίγο  να ξαποστάσει περιμένοντας τον  να της δώσει και πάλι κίνηση. Και εκείνος πάντα χαρούμενος και καλόκαρδός με χέρια σε διαρκεί στάση αγκαλιάς, βιώνει και σκορπίζει την αγάπη, ακόμα και εκεί, στα χαλάσματα…  

Κώστας Ζουρδος