Παιδείας, Πείνα και Δίψα…

Η Ράντικα και η Γιοσάντα είναι δυο κορίτσια που ζουν σε ένα απομακρυσμένο χωριό των Ιμαλαΐων και κάθε μέρα χρειάζονται έξι περίπου ώρες για να πάνε στο σχολείο τους, διατρέχοντας εκατοντάδες κινδύνους. Τα δύο αδέρφια δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να εγκαταλείψουν το σχολείο καθότι η μόρφωση τους αποτελεί το καλύτερο αντικλείδι που θα τις βοηθήσει να αποδράσουν από την πραγματικότητα που ζουν σε μια καλύτερη ζωή. Κάθε μέρα πραγματοποιούν ένα πολύωρο ταξίδι για να φτάσουν στο σχολείο τους, δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να το αναβάλουν.

Η μέρα τους αρχίζει στις  5:00 το πρωί, στην πρόχειρη καλύβα που έχουν για σπίτι, στην μέση της εποχής των μουσώνων, αλλά το γέλιο και η αισιοδοξία δεν εγκαταλείπει ποτέ τα χαμογελαστά και ευτυχισμένα πρόσωπα τους. Μετά το γρήγορο  πρωινό, τα κορίτσια ηλικίας  14 και 16 ετών ετοιμάζουν τα σημειωματάρια τους  και παίρνουν τις τσάντες με  το κολατσιό τους που περιέχει κάρυ και λαχανικά. Τα δύο κορίτσια πρέπει να κάνουν ένα ταξίδι που τις μεταφέρει από το ορεινό έδαφος, στα πυκνά δάση και τη γρήγορη ροή του ποταμού. Οι πρωινές τους ετοιμασίες γίνονται υπό το άγρυπνο και ανήσυχο βλέμμα του σκληρά βιοπαλαιστή πατέρα τους.

Για να διασχίσουν τον ποταμό Μπαγκιράτι, πρέπει να ανεβούν σε ένα μεταλλικό καλάθι και περνούν στην απέναντι όχθη με ένα σχοινί. Όταν φυσάει πολύ, κάτι που συμβαίνει αρκετά συχνά στην περιοχή, το καλάθι μετεωρίζετε διαρκώς και τα κορίτσια πρέπει να τραβούν με αρκετή δύναμη το σχοινί για να το μετακινούν και τα χέρια τους ματώνουν από την προσπάθεια. Πολλές φορές για να αποφεύγουν τις πληγές στα χέρια  χρησιμοποιούν λίπος που όμως λερώνει τα χέρια τους και το λευκό παντελόνι του σχολείου. Μόλις φτάσουν στην απέναντι όχθη, περνούν μέσα από ένα δάσος όπου ζουν αρκούδες, ενώ οι βδέλλες κολλάνε στα πόδια τους. Μόνο εκεί τις περιμένει ένα ταξί για να τις πάει στο σχολείο μετά από αρκετές ώρες. Όσο για τις συνθήκες μάθησης, το σχολείο, τα βιβλία και όλα τα άλλα, νομίζω πως δεν χρειάζεται να τα περιγράψει κανείς καταλαβαίνουμε όλοι σε ποιες συνθήκες βρίσκονται.

Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας προς το γραφείο είδα αρκετά σχολικά λεωφορεία να διασχίζουν τους δρόμους για να "μαζέψουν" τους μαθητές κάθε ηλικίας από τα σπίτια τους και να τους πάνε στο σχολείο. Σε λίγες στιγμές ένα τέτοιο λεωφορείο θα μεταφέρει και το δικό μου παιδί στο σχολείο. Πολλές φορές όταν το  σχολικό λεωφορείο αργεί  πέντε λεπτά για να πάρει τον νεαρό μαθητή από την είσοδο της πολυκατοικίας, ακούς την μουρμούρα του γονέα για την «ταλαιπωρία» του παιδιού τους να το περιμένει. Ήθελα να ήξερα την αντίδρασή της μητέρας και του πατέρα της Ράντικα και της Γιοσάντα για όλα τα παραπάνω.

Συχνά αναρωτιόμαστε όλοι μας ποιο θα είναι το μέλλον των παιδιών μας, τι θα γίνει με την ζωή τους. Και ενώ εμάς μας κατακλύζουν διάφορες σκέψεις, εκείνα αναπαυμένα σε έναν καναπέ προσπαθουν να κερδίσουν ένα εικονικό αγώνα μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή. Την ίδια στιγμή η Ράντικα ονειρεύεται να συνεχίσει τις σπουδές της για να γίνει μια σπουδαία δασκάλα, να μην αναγκαστεί να παντρευτεί σε νεαρή ηλικία όπως έκαναν οι γονείς της. Η Ράντικα και η Γιοσάντα  ονειρεύονται, να το μυστικό που  κάνει να φαίνετε ένα εξάωρο ταξίδι για το σχολείο σαν ένας μικρός όμορφος πρωινός περίπατος. Ένα όνειρο που αφήνει αχόρταγη την πείνα και την δίψα για ένα καλύτερο αύριο…

Κώστας Ζουρδός

* οι φωτογραφίες είναι απο το BBC