Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι γεμάτη ερωτήματα. Από την παιδική του ηλικία και σε κάθε ηλικία μέχρι το τέλος. Ερωτήματα που καλείτε να απαντήσει μόνος του ή μαζί με άλλους. Ερωτήματα προσωπικά ή και κοινά. Ερωτήματα που θα απαντηθούν ή που θα τα σκεπάσει η λήθη. Τι είναι εκείνο που κάνει έναν άνθρωπο να ξεδιπλώσει το μεγαλείο του και να το προσφέρει σε άλλους; Τι κάνει τους άλλους να ξεχάσουν αυτό το μεγαλείο; Τι κάνει έναν άνθρωπο να προσφέρει τον εαυτό του για τους άλλους, και τι κάνει τους άλλους να τον ξεχάσουν με ευκολία; Γιατί ένας άνθρωπος να ευεργετήσει εκατοντάδες και αυτές οι προσωπικές εκατοντάδες να τον ξεχάσουν και κατά πρόσωπο και να φερθούν απρόσωπα; Και πάνω εκεί που απαντήσεις δεν έχεις. Και πάνω εκεί που θέλεις να σταματήσεις να είσαι ένα ηχείο μνήμης σε εκείνους που αρνούνται να σε ακούσουν, έρχεται το απροσδόκητο! Ποιοι αλήθεια θυμόνται σήμερα και ποιοι πασχίζουν να διατηρήσουν την μνήμη στους νεότερους του Μακαριστού Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου; Τέσσερα χρόνια σχεδόν μοναχικής προσπάθειας και τέσσερα χρόνια οι ίδιοι δισταγμοί και αρνήσεις. Και εκεί που δεν έχεις απαντήσεις και εκεί που θέλεις να τα παρατήσεις έρχεται ο Θεός με τον τρόπο που εκείνος ξέρει να σου δώσει απαντήσεις.
-Πάτερ τι λες θα κάνουμε τίποτα για την μνήμη του Γέροντα;
-Ακόμα δεν τα παράτησες;
-Δεν τον θυμάται κανείς Πατέρα και από εκείνους που τον γνώριζαν αλλά και δεν τον ξέρουν και οι νέες γενιές.
-Άκου να σου διηγηθώ κάτι!
"Πριν λίγο καιρό θέλησα με την οικογένεια μου να συζητήσουμε για τον Μακαριστό Γέροντα. Αλλά δεν θέλαμε να παρουσιάσουμε στα παιδιά μας, ούτε εγώ ούτε και η πρεσβυτέρα, τις δικές μας εμπειρίες αλλά να ζητήσουμε από τα παιδιά να μας πουν αν θυμούνται κάποιο περιστατικό από τον Γέροντα. Ο μεγάλος μου γιος που έζησε αρκετά τον Γέροντα δεν θυμόταν τίποτα. Ο μικρός μου γιος όμως, ο Κωνσταντίνος, δέκα χρονών τότε, μας περιέγραψε γλαφυρά τις παραινέσεις του και την στοργή του που θυμόταν από μία και μόνο συνάντηση"!....Αληθινός σημερινός διάλογος....
Δεν είναι αλήθεια Γέροντα. Υπάρχουν καρδιές, μνήμες, ψυχές που σε θυμούνται. Μπορεί να σε ξέχασαν οι εξουσίες (δανεικές είναι εξάλλου) αλλά δεν σε ξέχασαν οι αποσυνάγωγοι, οι ταπεινοί, οι καταφρονημένοι, οι απλοί. Για αυτούς τους "απέξω", για τον Κωνσταντίνο, για την απλή προσευχή, για το κεράκι της μνήμης αξίζει να προσπαθείς. Και που ξέρεις, άσε τον ήχο της καμπάνας να χτυπάει κάποια στιγμή μπορεί να ακουστεί και η φωνή της. Και αξίζει να προσπαθείς γιατί τελικά δεν είσαι μόνος απλά οι μοναξιές δεν έχουν βρει το δρόμο για να γίνουν φωνές.
