Ιερός τόπος το δωμάτιο όπου εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος

 

 Της Σοφίας Χρήστου

Σε τόπο προσκυνήματος έχει μετατραπεί θάλαμος του δευτέρου ορόφου στο Αρεταίειο νoσοκομείο, το πρώτο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της χώρας, επί της Βασ. Σοφίας στην Αθήνα, καθώς εκεί βρίσκεται το δωμάτιο στο οποίο νοσηλεύτηκε για περίπου δύο μήνες και τελικά εκοιμήθη μια μεγάλη μορφή της Ορθοδοξίας, ο Άγιος Νεκτάριος, στις 8 Νοεμβρίου του 1920.
Αν και αρχικά το κρεβάτι όπου εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος (κατά κόσμον Αναστάσιος Κεφαλάς) βρισκόταν εγκαταλελειμμένο σε μια αποθήκη του νοσοκομείου και υπήρχε ένα σύγχρονο στη θέση του, μόλις πριν από έξι χρόνια, το 2008, εντοπίστηκε και μεταφέρθηκε στην αρχική του θέση.
Στην είσοδο του δωματίου, στον θάλαμο νούμερο 2 (ήταν θάλαμος γ’ θέσης: απορίας), υπάρχει το προσκυνητάρι με τα τάματα των πιστών, ενώ όταν εισέρχεσαι στο εσωτερικό του αισθάνεσαι δέος και συγκίνηση από την ιερότητα που αναβλύζει στον χώρο. Εκεί βρίσκονται εικόνες αγίων, λουλούδια και, φυσικά, η κλίνη στην οποία εκοιμήθη ο θαυματουργός Άγιος, τάματα γύρω και πλάι από αυτήν και ένα καντήλι στην πάνσετη εικόνα του, που καίει διαρκώς.
Πλήθος πιστών, ασθενών, των συγγενών τους αλλά και το προσωπικό του νοσοκομείου καθημερινά σπεύδει, ελπίζει και προσεύχεται -κυρίως για θεραπεία- στο κρεβάτι του θαυματουργού Αγίου Νεκταρίου. «Προτού χειρουργήσω ασθενή, ανάβω ένα κεράκι και ζητάω πάντα τη βοήθεια του Αγίου», δηλώνει  στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» χειρουργός του νοσοκομείου.
«Το δωμάτιο του Αγίου διαφυλάχθηκε σαν τόπος ιερός... Εδώ έρχομαι να προσευχηθώ με το που θα φτάσω στο νοσοκομείο και ο Άγιος είναι πάντα δίπλα μου, όπως και στους ασθενείς... Δεν μ’ έχει εγκαταλείψει ποτέ!», λέει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» φανερά συγκινημένη η Μ.Κ., νοσηλεύτρια του Αρεταίειου.

Ταγμένος στην ιεροσύνη και την άθληση

 

 Της Σοφίας Χρήστου



Μεγάλωσε στη «σκιά» του ιερέα-θεολόγου πατέρα του. Πέρασε από τα αμφιθέατρα και τους… στίβους του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έως τα 24 του χρόνια, σπούδασε Φυσική Αγωγή στα ΤΕΦΑΑ, με ειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό αλλά και διδακτορικό στη Θεολογική Σχολή. Τα χρόνια πέρασαν, διορίστηκε γυμναστής, αλλά μέσα του σιγόκαιγε η επιθυμία της ιεροσύνης. Έτσι, το 2003, όντας έγγαμος και με τρία παιδιά, πήρε τη μεγάλη απόφαση να χειροτονηθεί ιερέας.

«Από τα παιδικά μου χρόνια οι αθλητικές δραστηριότητες αποτελούσαν πάντοτε τμήμα της καθημερινότητάς μου. Ασχολήθηκα με τους δρόμους μεσαίων αποστάσεων, με καθημερινές προπονήσεις στο Καυτανζόγλειο Στάδιο της Θεσσαλονίκης. Η ιδέα της ιεροσύνης παρουσιάστηκε και καλλιεργήθηκε με τρόπο ήπιο και αθόρυβο. Η χειροτονία πραγματοποιήθηκε στην ηλικία των 33 ετών, όταν ήδη είχα την οικογένειά μου. Ήταν μια απόφαση συνειδητή», εξηγεί ο 46χρονος πρωτοπρεσβύτερος του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου (Παναγίτσα) Παλαιού Φαλήρου, π. Ιωσήφ Ταγαράκης.
Όπως αναφέρει ο ίδιος, «σημαντική υπήρξε η καθοδήγηση του πνευματικού μου, ο οποίος δέχεται με περισσή αγάπη την εξομολόγησή μου από την παιδική μου ηλικία και μου συμπαρίσταται πνευματικά με την ευχή του. Η συνεπής και διακριτική παρουσία του ιερέα πατέρα μου αποτελεί, επίσης, καταλυτικό παράγοντα. Η ατμόσφαιρα της σταθερής παρουσίας του Θεού και των ανθρώπων Του στη ζωή μου νομίζω ότι συνέχει την ωρίμανση της αρχικής διάθεσης και την εδραίωση της τελικής απόφασης για τη χειροτονία μου».

Ιστορικές Μνήμες..."Η λαοσύναξη του Χριστόδουλου"

Παρακολουθήστε ολόκληρο το video ντοκουμέντο από την 21η Ιουνίου 2000, με τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο σύνταγμα για τις ταυτότητες με ομιλητή τον μακαριστός Αρχιεπίσκοπο.

Τα δάκρυα του Τριντό όταν συνάντησε τον πρόσφυγα που είχε υποδεχτεί πέρυσι στον Καναδά

Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του ο Τζάστιν Τριντό ακούγοντας τα λόγια ενός Σύρου τον οποίο είχε υποδεχτεί πριν από έναν χρόνο στον Καναδά. Δείτε τι του είπε, αλλά και πώς είχε υποδεχτεί αυτή η χώρα τους πρόσφυγες

Σε δάκρυα ξέσπασε ο Τζάστιν Τριντό όταν συνάντησε ξανά έναν πρόσφυγα από τη Συρία, τον οποίο είχε υποδεχθεί ο ίδιος πέρυσι στον Καναδά. Ο Τριντό είχε καλωσορίσει προσωπικά πριν από ένα χρόνο τους πρόσφυγες που είχαν φτάσει τότε στον Καναδά, δίνοντάς τους κιόλας μπουφάν για τον χειμώνα. Πριν από μερικές ημέρες συνάντησε, σε ένα εστιατόριο του Τορόντο, μερικές από τις οικογένειες που έχουν εγκατασταθεί, πλέον, εκεί. Ο Βάνιγκ Γκαραμπέντιαν και η οικογένειά του ζουν, πια, στο Τορόντο, από τότε που εγκατέλειψαν το Χαλέπι τον περασμένο Δεκέμβριο. Ο ίδιος μίλησε για το πώς αισθάνθηκε που συνάντησε τον καναδό πρωθυπουργό στο αεροδρόμιο και το πόσο καλοδεχούμενος ένιωσε μετά τον τρόμο του πολέμου που βίωσε στην πατρίδα του.
«Οταν συνάντησα τον πρωθυπουργό, μου είπε δυο λέξεις: “Καλωσήρθες σπίτι”. Οπότε, φανταστείτε, έχεις αφήσει μια εμπόλεμη ζώνη, έχεις φύγει από το σπίτι σου και σε καλωσορίζουν δυο λέξεις. Οι αναμνήσεις μου από εκείνη τη στιγμή πήγαν πίσω στη Συρία πριν από τον πόλεμο, τη ζωή και την ευτυχία μας εκεί, αλλά και τις φρικτές στιγμές που ζήσαμε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οπότε ένιωσα περήφανος που βρίσκομαι σήμερα εδώ και έναν χρόνο μετά αισθάνομαι περήφανος που είμαι Καναδός, όπως θα είμαι για πάντα περήφανος που είμαι Σύρος», είπε ο Βάνιγκ, έχοντας απέναντί του τον Τριντό.

O βρετανός πρεσβευτής μάς αποχαιρετά με ένα συγκινητικό «στο επανιδείν»

Με μία συγκινητική ανοιχτοί επιστολή αποχαιρετά την Ελλάδα και του Ελληνες ο υπέροχος Τζον Κίτμερ λίγο πριν από την αποχώρησή του από τη χώρα, ολοκληρώνοντας -αναγκαστικά- τη διπλωματική του επιστολή. Περιγράφει πώς αγάπησε την Ελλάδα και δεσμεύεται ότι θα ξανάρθει

Ο Τζον Κίτμερ ήρθε πριν από τέσσερα χρόνια στην Αθήνα ως πρεσβευτής, για να υπηρετήσει πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα των Βρετανών, της Βασίλισσας και της πατρίδας του. «Αλλά για μένα, το να υπηρετώ στην Ελλάδα έμελλε να σημαίνει πάντοτε κάτι (ακόμα) περισσότερο από αυτό», λέει ο ίδιος στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του στην προσωπική του ιστοσελίδα. Ολοκληρώνοντας, αναγκαστικά, τη διπλωματική του αποστολή στη χώρα, απευθύνει ένα γράμμα στους Ελληνες, για να περιγράψει πώς γοητεύτηκε από την Ελλάδα όταν ήταν μικρός, με κάθε αναμνηστικό δώρο που του έφερνε ο πατέρας του, πότε την ερωτεύτηκε για πρώτη φορά, όταν την επισκέφθηκε το 1984 και πόσο μεγαλώνει αυτή η αγάπη ολοένα και περισσότερο μέχρι σήμερα.
«Ερωτεύτηκα και πάλι: αυτή τη φορά επρόκειτο για την πατρίδα σας. Το τοπίο της (γη και θάλασσα), τα μνημεία της, η κουζίνα της, το υπέροχα τέλειο κλίμα της, οι ιδιοσυγκρασίες της (τόσο διαφορετικές από τις αγγλικές ιδιοσυγκρασίες) – όλα με μάγεψαν. Κι ερωτεύτηκα το ίδιο έντονα κι εσάς τους Ελληνες», γράφει ο Κίτμερ.
Μάθαινε αρχαία Ελλληνικά, μελετούσε ελληνική λογοτεχνία, ρουφούσε την ιστορία της χώρας και ολοένα και μεγάλωνε ο θαυμασμός του. «Ισως να υπερέβαλλα. Ίσως να είχα κιόλας μπλεχτεί στο ρομάντσο του φιλελληνισμού. Αλλά μένω πλέον στην πατρίδα σας εδώ και τέσσερα χρόνια και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αλλάξει γνώμη», τονίζει. Στην επιστολή του αναφέρεται στα επτά δύσκολα χρόνια της κρίσης αλλά και στις ιστορικές στιγμές της χώρας, την Επανάσταση του ’21, τη μικρασιατική καταστροφή, τις κατοχές, τον εμφύλιο για να υπενθυμίσει ότι ο λαός έχει υπομείνει πολλά τραύματα αλλά δεν πτοείται.

Πάλι πάτωσαν οι έλληνες μαθητές στον ΟΟΣΑ!

 Ανδρέας Ζαμπούκας

Tι στο καλό συμβαίνει στα μυαλά τους, όταν γράφουν; Φταίνε μόνο οι υπολογιστές και τα κινητά που χάθηκε η εστίαση στο συγκεκριμένο και μπερδεύουν εικόνες, λέξεις και άσχετες πληροφορίες; 

Την ώρα που διαβάζω την φετινή έκθεση του ΟΟΣΑ για τις επιδόσεις των ελλήνων μαθητών, λίγο πιο πέρα, στο τραπέζι της κουζίνας…, διορθώνονται γραπτά Ιστορίας Γ΄Γυμνασίου. Το διαγώνισμα έχει θέματα από την Επανάσταση του ’21. Πού και πού, ακούγονται κραυγές «απελπισίας» διανθισμένες με κυνικό χιούμορ, προφανώς ως «αντικαταθλιπτικό» μπροστά στα ευρήματα της διόρθωσης. Κάποιος μαθητής απαντάει ότι οι επαναστάτες ξεκίνησαν από τη Ρουμανία γιατί εκεί υπήρχε χρυσός…, ένας άλλος ότι οι Φαναριώτες κρατούσαν φανάρι και μία μαθήτρια, ότι ο Κοραής ήταν παππάς!
Από πού άραγε, τους προκύπτουν αυτοί οι απίθανοι συνειρμοί; Tι στο καλό συμβαίνει στα μυαλά τους, όταν γράφουν; Φταίνε μόνο οι υπολογιστές και τα κινητά που χάθηκε η εστίαση στο συγκεκριμένο και μπερδεύουν εικόνες, λέξεις και άσχετες πληροφορίες; Το πιθανότερο είναι πως δεν νοιάζονται για τις συνέπειες των απαντήσεων, είτε πρόκειται για διαγώνισμα είτε για απλή συζήτηση πάνω στο μάθημα. Σου λέει ό,τι μαλακία και να πω δεν ελέγχομαι. Κανείς δεν πρόκειται να με βλάψει, να με κάνει να ντραπώ ή να στερηθώ κάτι από τα κεκτημένα μου.

Λίγο ακόμα μαζί…

 Tης Κυριακής Μπεϊόγλου

Όταν οι γονείς «φεύγουν», όλοι σού ζητούν να βιαστείς. Να βιαστείς, κυρίως για να τακτοποιήσεις τις εκκρεμότητες.

Η γραφειοκρατία σε σέρνει από δω κι από κει ώστε να κλειστεί κάθε λογαριασμός, να σβηστεί μ’ ένα απρόσωπο πιστοποιητικό κάθε ίχνος τους από τις λίστες του κράτους.
Κι όλα αυτά τα κάνεις αυτόματα. Τα κάνεις γιατί πρέπει να γίνουν. Μέχρις εδώ καλά.
Ωσπου έρχεται η στιγμή να αδειάσεις το σπίτι των γονιών σου.
Ξαφνικά το σπίτι απομονώνεται από την πολυκατοικία ή τα άλλα σπίτια της γειτονιάς.
Μεταφέρεστε, εσύ κι αυτό, σ’ έναν έρημο πλανήτη.
Ανοίγεις την πόρτα με τα κλειδιά σου και για λίγο νιώθεις πως δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Οι άνθρωποί του είναι ακόμη εκεί. Σε κάθε σου κίνηση θαρρείς πως θ’ ακούσεις ένα «μη» ή ένα «μπράβο».
Οι φωνές όμως έχουν σωπάσει. Τώρα μιλούν τα αντικείμενα.
Ενα ραγισμένο φλιτζάνι, το παλιό ραδιόφωνο, ένα ξυραφάκι στον καθρέφτη του μπάνιου.
Ολα αυτά που έχεις έρθει για να πετάξεις, για να κρατήσεις ή να χαρίσεις.
Αντικείμενα που τόσα χρόνια θεωρούσες ασήμαντα, φαίνονται τώρα τα πιο σημαντικά. Σου δίνουν ένα στήριγμα, ένα χέρι να πιαστείς για να μη νιώθεις την απώλεια σαν βράχο στο στήθος.
Και έπειτα είναι τα ρούχα. Τα ρούχα είναι ζωντανά.
Το «καλό» φουστάνι της, για τις γιορτές και τις εξόδους, το παλτό του που σε σκέπαζε μαζί του στους δυνατούς βοριάδες του χειμώνα.

Αυτό δεν είναι ένα θέμα για παιδιά

 

 Tης Κλαίρης Τζωρτζάκη

Αυτό δεν είναι ένα θέμα για παιδιά. Ούτε παραμύθι, ούτε θρύλος που έφτασε ως στις μέρες μας, ούτε ιστορία να τη διηγηθείς σε νυσταγμένα πιτσιρικάκια. (Αν και κάποτε τα γεγονότα που οδήγησαν εκεί θα γραφτούν στις πιο μαύρες σελίδες της).

Είναι μια σύντομη αναφορά σε έναν κλόουν που μια φορά κι έναν καιρό, μόλις πριν από λίγες ημέρες δηλαδή, γύριζε στους δρόμους και έκανε γκριμάτσες και κολπάκια, ίσως και μαγικά, μπορεί να εμφάνιζε λαγούς ή να εξαφάνιζε τραπουλόχαρτα, σίγουρα χόρευε, τραγουδούσε, σκόνταφτε χωρίς να πέφτει, να μωρέ, αυτά τα χαζά που κάνουν όλοι οι κλόουν του κόσμου σε τσίρκο ή παιδικά πάρτι. Αυτός, όμως, είπαμε: »Δούλευε» στους δρόμους, για τα παιδιά των δρόμων, μπροστά από σκηνικά τρομακτικά, πραγματικά σκηνικά γι αυτό και τρομακτικά, αλλά ήταν αυτό που είχε αποφασίσει ότι ήθελε να κάνει.Να βγάζει από το καπέλο του μια επίπλαστη αίσθηση ασφάλειας και κανονικότητας σε μικρά πανικόβλητα πλάσματα.
Αν τον ρωτούσαμε εμείς οι Έλληνες πώς τον λένε σίγουρα θα κάναμε φιλότιμες προσπάθειες για να μην γελάσουμε όταν θα ακούγαμε την απάντησή του: »με λένε Άνα». Η ιστορία του έχει καλούς και φυσικά έχει και κακούς αλλά ειλικρινά, σε αυτήν εδώ την αφήγηση δεν μας νοιάζει σε ποιων την πλευρά έτυχε να γεννηθεί.

Οταν τρελάθηκε ο Κορτώ

 Κώστας Γιαννακίδης

Διαβάζοντας το βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ για το ψυχωσικό επεισόδιο που υπέστη, ρώτησα έναν γνωστό ψυχίατρο για τη φύση και την αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων στην Ελλάδα...

Ηταν 3 τα χαράματα της 28ης Δεκεμβρίου 2008. Το πήγαινε για χιόνι, η Αθήνα πάγωνε. Και στα Εξάρχεια, μόλις είχαν σβήσει οι φωτιές από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Σε ένα διαμέρισμα της περιοχής, ο Πέτρος άνοιξε τα μάτια του. Και δεν ήταν ούτε  Αύγουστος, ούτε Κορτώ, μήτε και Χατζόπουλος. Ηταν ο Δαλάι Λάμα.
Η έξαψη της αποκάλυψης προκάλεσε εκατομμύρια εκρήξεις και μαύρους κρατήρες ανάμεσα στους εγκεφαλικούς νευρώνες. Ο Πέτρος έχασε τη δυνατότητα της ανάγνωσης, καθώς δεν μπορούσε να αναγνωρίσει γράμματα. Είχε, όμως, ακόμα τους αριθμούς. Τηλεφώνησε στον αγαπημένο του, ο οποίος υπηρετούσε τη θητεία του. Ο Τάσος, φυσικά, κατάλαβε αμέσως. Του ζήτησε να πάει αμέσως σε μία φίλη στο Παγκράτι. Και να, μέσα στη μαύρη παγωμένη νύχτα, κάτω από καταρρακτώδη βροχή, ένας άνθρωπος που νόμιζε ότι είναι ο Δαλάι Λάμα, ξεκίνησε για το Παγκράτι, με τελικό προορισμό το Δρομοκαΐτειο.

Συγκίνηση για τον Πέτρο Φυσσούν

Ενας από τους πιο αγαπητούς, σημαντικούς αλλά και μυστηριώδεις ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών. Είχε ένδοξο παρελθόν και άδοξο τέλος...

Ηταν, λένε, ένας μυστηριώδης τύπος. Το ασυνήθιστο για τα ελληνικά μεσογειακά δεδομένα παρουσιαστικό του, το απόμακρο και μελαγχολικό στιλ του γενικότερα, απέπνεε ούτως ή άλλως κάτι το ανοίκειο. Αν άλλοι περνούσαν και έκαναν καριέρα ως τα «παιδιά του λαού» εκείνος ήταν το ακριβώς αντίθετο, εξ ου και οι χαρακτηριστικοί ρόλοι του «Ναζί» στις ελληνικές ταινίες με θέμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από αυτές που τον γνώρισε και παραδόξως τον αγάπησε το ελληνικό κοινό. Ηταν μυστηριώδης τύπος και ως προς και το πού γεννήθηκε. Αλλοι λένε στη Σοβιετική Ενωση και άλλοι στο Αγρίνιο, το 1933. Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα μυστήριο με την είδηση του τέλους: ο Πέτρος Φυσσούν πέθανε τη Δευτέρα σε ηλικία 83 ετών.

Ιστορικές Μνήμες...Ιστορικό αρχειακό βίντεο από την Ι.Μ. Δημητριάδος.

                             

 Παρακολουθήστε ένα μοναδικό, ιστορικό αρχειακό βίντεο, μιά ιερά κατάθεση σεβασμού τιμής και ευγνωμοσύνης και μαρτυρίας στη μνήμη, του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρού Χριστόδουλου. Μια μοναδική αρχειακή συλλογή σπάνιων αποσπασμάτων βίντεο, από τη διακονία του στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού, που συγκεντρώθηκαν, επιλέχθηκαν, επεξεργάστηκαν και εκδόθηκαν από την Ιερά Μητρόπολη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού.
Το βίντεο δημιουργήθηκε με την ευγενική χορηγία του Ομίλου Συγγελίδη.

Κρίμα τα νιάτα τους

 

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
Τ​​ο 1966, ακριβώς πριν από πενήντα χρόνια, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, από τους σημαντικότερους φιλοσόφους στην ευρωπαϊκή ιστορία και κορυφαίος του 20ού αιώνα, δήλωνε την αγωνία του, αν μπορεί να υπάρξει πολιτικό σύστημα, και ποιο, ικανό να λειτουργήσει μέσα στον κόσμο που διαμορφώνει η ραγδαία εξελισσόμενη τεχνολογία, αυτονομημένη από τις ανθρώπινες ανάγκες, σαν αυτοσκοπός. «Πάντως το συμβατό με την καινούργια εποχή πολίτευμα δεν μπορεί να είναι η δημοκρατία».
Η δραματική, αγωνιώδης αυτή πρόβλεψη γινόταν, όταν δεν υπήρχαν ακόμα “προσωπικοί υπολογιστές” ούτε κινητά τηλέφωνα και η τηλεόραση ήταν ακόμα στα σπάργανα. Γεννούσε τότε στον Χάιντεγκερ πανικό το γεγονός και μόνο της αυτονομημένης από τις ανθρώπινες ανάγκες παραγωγής, η εξέλιξη των μέσων παραγωγής και της παραγωγής σαν αυτοσκοπός. Ηταν κιόλας φανερό ότι η τεχνολογία των μέσων και ο στόχος της παραγωγής δεν απέβλεπαν πια στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Οι ανθρώπινες ανάγκες υποτάσσονταν στην προτεραιότητα καταξίωσης της παραγωγής ως αυταξίας, αυτή η προτεραιότητα απαιτούσε και τη συνεχή τεχνολογική εξέλιξη των μέσων παραγωγής.

Δεν έπρεπε να λυθεί απ’ αυτά τα δεσμά;

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας στις οποίες καλούμαστε να σκεφτούμε ποια σημασία έχουν άνθρωποι του περιβάλλοντός μας για μας. Δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσο τους αγαπούμε. Κυρίως έχει να κάνει με το πόσο το χρειαζόμαστε, πώς τους χρησιμοποιούμε. Μιά τέτοια θέαση, η οποία συνήθως γίνεται όταν οι άλλοι φεύγουν για κάποιον λόγο από τη ζωή μας, είτε οριστικά είτε προσωρινά, αποκαλύπτει τον χαρακτήρα μας, τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον πλησίον μας, αλλά και τι είναι εκείνος για μας. Ταυτόχρονα, διαπιστώνουμε ποιος είναι ο χαρακτήρας μας, αλλά και ποια είναι η κοσμοθεωρία μας. Αυτή η σκέψη για το τι είναι οι άλλοι στη ζωή μα θα μας βοηθήσει τελικά να δούμε το αληθινό μας πρόσωπο. Να δούμε πόσο και αν αγαπάμε. Αν είμαστε περιχαρακωμένοι στον εαυτό μας. Αν είμαστε εύκολοι στο να κατακρίνουμε τους άλλους. ουσιαστικά μας βοηθά να καταλάβουμε πόση ταπεινοφροσύνη έχουμε και την ίδια στιγμή πόσο κοντά ή μακριά από τις εντολές του Θεού βρισκόμαστε.

«Εκείνοι που επέζησαν: Ιστορίες αξιοπρέπειας» στο Τριανόν - Ένα ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου

Το ντοκιμαντέρ «Εκείνοι που επέζησαν – Ιστορίες αξιοπρέπειας» του Γιώργου Αυγερόπουλου με ιστορίες προσφύγων παρουσιάζουν στις 11 Δεκεμβρίου (19:00) το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ) και το Κέντρο Ημέρας ΒΑΒΕΛ στον κινηματογράφο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21, Αθήνα, τηλ.: 210- 8215469).

Πολλοί από τους χιλιάδες ανθρώπους που εξαναγκάστηκαν να εκπατριστούν είναι θύματα βασανιστηρίων. Βασανίστηκαν στις χώρες τους με τους πιο άγριους και ανείπωτους τρόπους. Ο Μουράτ, ο Ζαν και ο Αλί, προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές τους και να στήσουν στην Ελλάδα μια καινούρια ζωή από το μηδέν.
Το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Αυγερόπουλος πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «Προμηθέας ΙΙ: Ενισχύοντας την Αποκατάσταση Θυμάτων Βασανιστηρίων στην Ελλάδα» που υλοποιούν το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και το Κέντρο Ημέρας Βαβέλ.
Η προβολή του ντοκιμαντέρ θα συνοδευτεί από εκδήλωση και ανοικτή συζήτηση με στόχο την ευαισθητοποίηση γύρω από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν πρόσφυγες που έχουν υποστεί διωγμό και βασανιστήρια και βρίσκονται σήμερα στη χώρα μας.

Είσοδος ελεύθερη. 

Πανάγιος Τάφος: “Εγώ μπήκα πρώτος! Μύρο και περίεργα φαινόμενα”

 
Ο Πέτρος Χολόφτης είναι συντηρητής. Ήταν ο πρώτος που μπήκε στο κουβούκλιο του Τάφου. Ως εκείνη την ώρα περιγράφει τον εαυτό του ως “όχι και τόσο θρήσκο”. Η εμπειρία του όμως το άλλαξε. Μιλάει με λυγμούς και περιγράφει συγκλονιστικές στιγμές από το άνοιγμα του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα.
Οι εργασίες, όπως λέει μιλώντας στην εφημερίδα Freddo ο Πέτρος Χολόφτης, δεν απαιτούσαν το άνοιγμα του Τάφου. Η απόφαση ήταν δική του. Φοβήθηκε ότι υλικά από τις εργασίες θα μπορούσαν να εισχωρήσουν και έτσι το άνοιγμα έγινε.
“Την πλάκα του 1550” λέει “ τη βρήκαμε σπασμένη. Κάτω από την πλάκα του 1810 βρήκαμε το 1/3 της πλάκας του 1550 και χώματα.” Όπως περιγράφει βρέθηκαν και νομίσματα, αλλά και δυο Σταυροί και δυο μενταγιόν που πιθανότατα είχαν αφήσει οι εργάτες εκείνης της εποχής.

Πύργος: Η εξήγηση της κλοπής που συγκίνησε τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο [vid]

            
Έσπασε η φωνή του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου κατά τη διάρκεια της περιγραφής. Οι διάλογοι που προκάλεσαν τη συγκίνησή του...
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος μίλησε για τα περιστατικά ακραίας φτώχειας που καθημερινά καταγράφουν οι φορείς της Εκκλησίας στους χώρους της. «Κάποιοι επικρίνουν πως δεν χρειάζεται η ελεημοσύνη και η φιλανθρωπία γιατί αυτό είναι η κατάπτωσις του ανθρώπου. Και εμείς δεν θα θέλαμε να υπάρχουν, αλλά όσο υπάρχουν πρέπει να θυσιαζόμαστε όταν υπάρξουν άνθρωποι θα τα τελειώσουν και θα είναι όλα ιδανικά». Ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε σε τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα των καταστάσεων που καθημερινά αντιμετωπίζει η Εκκλησία της Ελλάδας στη διανομή συσσιτίων. Αναφέρθηκε στο σεβασμό στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου που δυστυχώς λιγοστεύει. «Άνθρωποι νεόπτωχοι έρχονται να πάρουν ένα πιάτο φαγητό και επειδή υπάρχουν τα κανάλια και οι φωτογραφικές μηχανές κρύβουν τα πρόσωπά τους για να πάρουν το πιάτο του φαγητού. Αυτός είναι ο ελάχιστος σεβασμός στην προσωπικότητα του ανθρώπου. Για αυτό η Εκκλησία επινόησε πλέον τα δέματα να πηγαίνουν στα σπίτια» είπε ο Αρχιεπίσκοπος.

Μια ελληνική πόλη κάτω από τη θάλασσα της Ελαφονήσου

Η εικόνα της υποβρύχιας πολιτείας που βλέπετε, δεν είναι σε κάποια εξωτική περιοχή της Λατινικής Αμερικής αλλά δίπλα μας.

                      

Στην Ελαφόνησο, κοντά στο Παυλοπέτρι και ο αρχαίος οικισμός του 2800 π.Χ., έχει διατηρηθεί σε άριστη κατάσταση. Το νερό προφύλαξε από το χρόνο και την ανθρώπινη παρέμβαση, τα περισσότερα από τα κτίσματα. Το εντυπωσιακό είναι, ότι βρίσκεται μόλις 4 μέτρα κάτω από τη θάλασσα και ο καθένας μας θα μπορούσε να τα «επισκεφθεί».

Ευδιάκριτα είναι τα βυθισμένα διώροφα σπίτια με τους κήπους, οι ναοί, το νεκροταφείο και το λιμάνι. Ως τώρα έχουν εντοπιστεί 15 κτίρια με τουλάχιστον 12 δωμάτια το καθένα καθώς και ένα πολύπλοκο σύστημα διαχείρησηςτων υδάτων με κανάλια και σωλήνες νερού.

Διάσπαρτα, σε όλη την έκταση της πόλης υπάρχουν αγάλματα, μεγάλοι πήλινοι αμφορείς, εργαλεία και άλλα αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Συνολικά καταλαμβάνει μια έκταση περίπου 9 στρεμμάτων και μάλλον είναι η παλιότερη βυθισμένη πόλη στον κόσμο.

Ιερά Μονή του Αγίου Πορφυρίου στο Μήλεσι

Το μετόχι του γυναικείου Ιερού Ησυχαστηρίου της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι Αττικής, βρίσκεται μεταξύ του Ωρωπού και της Μαλακάσας, βόρεια της Αθήνας. Το μοναστήρι – μετόχι είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα, καθώς ιδρύθηκε από τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, δημοφιλή γέροντα και άγιο του περασμένου αιώνα.

Τα κτίρια του μετοχίου του Ιερού Ησυχαστηρίου στο Μήλεσι άρχισαν να κτίζονται το 1981 και προχώρησαν σταδιακά. Το μέρος αυτό αποτέλεσε σημαντικό προσκύνημα χάρη του γέροντα. Το επιβλητικό Καθολικό θεμελιώθηκε το 1990, κατόπιν αδείας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Σεραφείμ. Ο σκελετός του ναού από οπλισμένο σκυρόδεμα ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 1992, λίγους μήνες μετά την κοίμηση του γέροντα Πορφυρίου.
Το Ησυχαστήριο τιμά τη μνήμη του οσίου γέροντα Πορφυρίου στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα της κοίμησής του. Επίσης, πανηγυρίζει στις 6 Αυγούστου.
Ο Όσιος Πορφύριος
Ο Όσιος Πορφύριος είναι ο νεότερος αναγνωρισμένος άγιος της Ορθοδοξίας, καθώς η αγιοκατάταξή του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο έγινε στις 27 Νοεμβρίου του 2013, 22 χρόνια μετά την κοίμησή του.

Ιστορικές Μνήμες...Εκκλησιαστική Περιουσία.

Παρακολουθήστε ένα σπάνιο βίντεο με την τηλεοπτική αντιπαράθεση στην εκπομπή "Ανοιχτά Χαρτιά", μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας με θέμα: Εκκλησιαστική Περιουσία.
Συμμετέχουν από την πλευρά της Εκκλησίας οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Δημητριάδος και Αλμυρού κ.κ. Χριστόδουλος (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος) και ο Σεβ.Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ.κ. Άνθιμος (νυν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης) και από την πλευρά της πολιτείας ο Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Αντώνης Τρίτσης και ο Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου και Νομικός Σύμβουλος του Πρωθυπουργού, κ. Γεώργιος Κασσιμάτης.
Συντονίζει ο δημοσιογράφος Βίκτωρας Νέτας.
Η τηλεοπτική συζήτηση αναμεταδόθηκε στις 23/3/1987 από την ΕΤ1.

Ο Χαρούλης ξεσήκωσε με Παλαμά το αμφιθέατρο

 

 «Θέλω να τα αφιερώσω σε όλους όσοι ψάχνουν την ελπίδα τους σε μια νέα πατρίδα», είπε ο Γιάννης Χαρούλης για τα τραγούδια του νέου του άλμπουμ, «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου», που παρουσίασε χθες στην αίθουσα εκδηλώσεων της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.

Αυτό ακριβώς συνέβη χθες το μεσημέρι στην αίθουσα εκδηλώσεων της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών που πλημμύρισε από φοιτητές οι οποίοι θέλησαν να ακούσουν, σε πρώτη ζωντανή εκτέλεση, τα τραγούδια της νέας δισκογραφικής δουλειάς του Γιάννη Χαρούλη με τίτλο «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου» που βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Κωστή Παλαμά.
Κι έτσι, μέσα από τη μοναδική φωνή ενός σπουδαίου ερμηνευτή, του Γιάννη Χαρούλη, και τις μελωδίες ενός εμπνευσμένου συνθέτη, του Λουκά Θάνου, του ανθρώπου που έβαλε την υπογραφή του στον τελευταίο δίσκο του Νίκου Ξυλούρη, το «Σάλπισμα» του 1978, ο Παλαμάς επέστρεψε στη Φιλοσοφική Σχολή, τον χώρο που υπηρέτησε, ως ο πρώτος γενικός γραμματέας, για 31 ολόκληρα χρόνια, από το 1897 μέχρι το 1928. Κι ο λόγος του, πιο επίκαιρος σήμερα παρά ποτέ, μπήκε και πάλι στο στόμα των νέων παιδιών!

Όσο διαρκεί η προσφυγιά, τα παιδιά των προσφύγων είναι πρόσφυγες

       Ζήνα Λυσάνδρου-Παναγιδη
Όσο υπάρχει κατοχή και προσφυγιά, τα παιδιά των προσφύγων είναι πρόσφυγες. Θα πάψουμε να είμαστε πρόσφυγες, όταν με τη βοήθεια του Θεού πάρουμε τα σπίτια και τις περιουσίες μας πίσω. Περιουσίες που για να αποκτηθούν οι πρόγονοί μας κοπίασαν, στερήθηκαν και πότισαν με τον ιδρώτα τους την πεδιάδα της Μεσαορίας μας, για να μιλήσω για τη δική μου καταγωγή.
Η μητέρα μου συχνά μου θυμίζει με πόσους κόπους και στερήσεις οι παππούδες μας απέκτησαν μεγάλη περιουσία. Καθημερινά, πριν χαράξει το φως, βρίσκονταν στα χωράφια και επέστρεφαν αργά το απόγευμα. Δούλευαν όλοι, χωρίς αργίες και σχόλες, παρά μόνο τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές, δεν ήξεραν τι θα πει διακοπές. Ασφαλώς, βρήκαν περιουσία και από τους δικούς τους γονείς, αλλά την αυγάτισαν με προσωπικό μόχθο.
Όπως χαρακτηριστικά, κατά κόρον, μου επαναλαμβάνει η μητέρα μου, ο παππούς μου Γιαννής Καμιντζή, γέννημα θρέμμα του Λευκονοίκου, κάθε Ιούνιο που έπαιρνε τη σοδειά του, κριθάρι και κυρίως σιτάρι, στις αποθήκες της Συνεργατικής Τράπεζας Λευκονοίκου, της πρώτης που ιδρύθηκε στην Κύπρο, με τα χρήματα που κέρδιζε, αγόραζε κι άλλα χωράφια, κι έτσι σταδιακά μεγάλωσε η περιουσία. Σε αντίθεση με μας που κάθε καλοκαίρι κοιτάμε πού θα ξοδέψουμε τα χρήματά μας σε ταξίδια.

Θυμός, «μιζέρια» και ανθρώπινες σχέσεις

Δρ. Γρηγόρης Βασιλειάδης, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής

Όλοι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ανεπίγνωστων «κραυγών» για αγάπη. Στην οικογένεια, ανάμεσα σε φίλους, σε συντροφικές σχέσεις, σ’ αυτές των γονέων με τα παιδιά τους, στην δουλειά, στον δρόμο…
Όπου βλέπεις δύο, ή περισσότερους να τσακώνονται, ή να επικρίνουν πάντα το ίδιο μοτίβο: Είναι σαν να ακούς να λένε: «Δεν πήρα –γι’αυτό- δεν έχω μέσα μου αγάπη. Πονάω που ακόμα δεν αγαπήθηκα –καθόλου ή αρκετά- που δεν την ανακάλυψα. Όμως, δεν θέλω ακόμα να δω πως εγώ φταίω (το μερίδιο της δικής μου ευθύνης). Γι’ αυτό θυμώνω μαζί σου: ναι, εσύ δεν μου την έδωσες, αυτή την στιγμή δεν θες να μου την προσφέρεις! Εσύ λοιπόν φταις που εγώ νιώθω σήμερα ελλιπής, «κουτσουρεμένος», και πονάω… Εσύ φταις και για το ότι νιώθω θυμό για σένα…».
Κι εσύ, μπαίνοντας στον καυγά, στο τριπάκι της μομφής, θυμώνοντας μαζί του, είναι σα να του απαντάς: «Αφού δεν νοιάζεσαι για τα συναισθήματά μου, ούτε εμένα με νοιάζει που εσύ δεν έχεις αγαπηθεί! Παρόλα αυτά, ναι, υποψιάζομαι πως κι εγώ φταίω που εσύ νιώθεις αναξιαγάπητος, όμως καθόλου δεν θέλω να το ξέρω… Εσένα σε νοιάζει που κι εγώ αισθάνομαι μόνος; Χωρίς αγάπη; Δεν βλέπω να σε απασχολεί.. Αν σ’ ένοιαζε, δεν θα μου φώναζες… Λοιπόν, αν θες να ξέρεις, ναι, κι εμένα δεν μ’ αγαπάει κανείς! Ναι, υποψιάζομαι πως κι εγώ ευθύνομαι γι’ αυτό, αλλά ούτε εγώ –όπως κι εσύ- δεν θέλω να το δω… Και, ναι, θα συνεχίζω να ουρλιάζω, όπως κι εσύ, μέχρι να βρεθεί κάποιος, να μου προσφέρει αυτό που μου λείπει: αγάπη…»

Ακολουθώντας τα χνάρια του Ιωάννη Καποδίστρια

Η Βιβλιοθήκη της Βουλής οργανώνει αυτή την περίοδο μία σπάνια έκθεση με θέμα «Ιωάννης Καποδίστριας: Η πορεία του στο χρόνο», η οποία φιλοξενείται στο Μέγαρο του Κοινοβουλίου. Η έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του αφιερωματικού έτους 2016 στις σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία και εστιάζει στη ζωή του θεμελιωτή του νέου ελληνικού κράτους.
 Όπως ανέφερε ο Γιώργος Πάντζας, Κοσμήτορας και Πρόεδρος της Επιτροπής Βιβλιοθήκης της Βουλής, προλογίζοντας την τελετή των εγκαινίων, «η Έκθεση αναδεικνύει την προσωπικότητα ενός χαρισματικού ηγέτη, μέσα από τα πλούσια ιστορικά τεκμήρια και τις συλλογές που κατέχει η Βιβλιοθήκη της Βουλής, καθώς επίσης και τις μεγάλες διπλωματικές ικανότητές του μέσα από 18 ρωσικά έγγραφα που έρχονται στο φως από το αρχείο παλαιών εγγράφων του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών». Τόνισε, επίσης, ότι «παρουσιάζει την πρόσληψη του έργου του και της πορείας του στο χρόνο, και κατά πόσο αυτό έχει επηρεάσει το σύγχρονο κόσμο στα πεδία της διπλωματίας, της πολιτικής και του πολιτισμού».

Ιστορικές Μνήμες...Κώστης Στεφανόπουλος πρός Κλίντον

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ Κ.ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΓΕΥΜΑ ΣΤΟ              ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΚΛΙΝΤΟΝ.

Το προσόν του αιρετού

 

Μακριδάκης Γιάννης
Στη Χίο χιονίζει, ο παγωμένος βοριάς είναι θυελλώδης και οι πρόσφυγες του καταυλισμού της Σούδας ζουν εκτεθειμένοι στα καιρικά φαινόμενα.
Ο Τσίπρας και ο Μουζάλας, σφουγκοκωλάριοι της Μέρκελ, έχουν την αποκλειστική ευθύνη για το ότι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται ακόμη στο νησί. Επειδή ερμηνεύουν τη συμφωνία Ευρώπης – Τουρκίας με τρόπο ώστε να θυσιάζουν τους πρόσφυγες αλλά και τις κοινωνίες των νησιών, που τα μετατρέπουν σε πλωτά στρατόπεδα συγκέντρωσης ανεπιθυμήτων.
Ο δήμαρχος, ο αντιπεριφερειάρχης και ο δεσπότης της Χίου έχουν την αποκλειστική ευθύνη για το ότι οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε συνθήκες απάνθρωπες αυτές τις κρύες μέρες και νύχτες. Ο δήμαρχος επειδή έχει ευθυγραμμιστεί πλήρως με τους νεοναζί, τους χύμα και τους συγκαλυμμένους υπό τον τίτλο “παγχιακή επιτροπή αγώνα”, και λέει ότι δεν δίνει καμιά λύση διότι όποτε έδωσε, η λύση αυτή εκλήφθηκε από την ανίκανη κυβέρνηση ως μόνιμη. Ο αντιπεριφερειάρχης επειδή ξέρει μόνο να λέει να μεταφέρουν τους πρόσφυγες στην τοποθεσία “18″, σε ένα οροπέδιο στη μέση του πουθενά, με υψόμετρο πάνω από 500μ, όπου κυριαρχεί το χιόνι τον χειμώνα και η ζέστη που λιώνει τα βράχια το καλοκαίρι και ο δεσπότης επειδή υποστηρίζει, ανάμεσα στις λογής – λογής εθνικιστικές τσαρλατανιές του, πως έχει όλη την καλή διάθεση να ανοίξει τις ενοριακές αίθουσες της πόλης, για να προφυλαχτούν οι δύστυχοι αλλά δεν τον αφήνουν οι επίτροποι των ενοριών. Οι δυο βουλευτές του νησιού είναι εξίσου χυδαίοι και διακοσμητικοί, τελείως ανίκανοι.
Τελικά για να έχεις θέση αιρετή κάθε βαθμίδας σε αυτή τη χώρα, ένα προσόν αρκεί. Ορίστε το ο καθένας σας με την κατάλληλη λέξη που σας έρχεται στον νου. Περιγραφικά πάντως έχει ως εξής: Να μπορείς να κοιμάσαι, ακόμα και όταν άνθρωποι βασανίζονται, αρρωσταίνουν ή και πεθαίνουν εξαιτίας σου.

Πηγή: yiannismakridakis.gr

Στάση ζωής

Ο Άρθουρ Ας (ArthurAsh) , ο θρυλικός παίχτης του τένις με τρία τρόπαια σεGrand  Slam πέθανε από AIDS , λόγω μετάγγισης μολυσμένου αίματος κατά τη διάρκεια επέμβασης καρδιάς το 1983.
Έλαβε επιστολές  από τους θαυμαστές του από όλο τον κόσμο. Ένας από αυτούς του έγραφε. «Γιατί ο Θεός έπρεπε να επιλέξει μια τέτοια κακή ασθένεια;»
Σε αυτό απάντησε ο Άρθουρ Ας:
«Στον κόσμο πάνω από 50 εκατομμύρια παιδιά αρχίζουν να παίζουν τένις, 5 εκατομμύρια μαθαίνουν να παίζουν τένις, 500.000 θα μάθουν επαγγελματικό τένις, 50.000 θα μπουν στο κύκλωμα, 5.000 φτάνουν στο GrandSlam, 50 αγωνίζονται στο Wimbledon, 4 στον ημιτελικό , 2 στους τελικούς. Όταν ύψωνα ένα κύπελλο ποτέ δεν είπα στον ΘΕΟ «Γιατί εγώ;»
Και σήμερα στον πόνο μου δεν θα πρέπει να πω στον Θεό «Γιατί εγώ;»
Η ευτυχία σε κάνει γλυκό
Οι δοκιμασίες σε κάνουν ισχυρό.
Η θλίψη σε κάνει ανθρώπινο.
Η αποτυχία σε κρατά ταπεινό και η επιτυχία σου δίνει λάμψη, αλλά μόνο η Πίστη και η στάση ζωής σου δίνει τη δύναμη να προχωράς…

Επιμέλεια: Αθανάσιος Γκάτζιος

Πηγή: isagiastriados.com

«H Μάνα»: Ένα συγκινητικό βίντεο που θα σας κάνει να αγκαλιάσετε τις μαμάδες…

Στα Κορεάτικα η λέξη «γάμος» για μια γυναίκα  σημαίνει να πηγαίνει στο σπίτι του συζύγου. Με άλλα λόγια να αφήνει το σπίτι όπου μεγάλωσε.
Αυτή είναι η ιστορία για μια  γυναίκα που ήταν μωρό, κόρη , κυρία, σύζυγος και μάνα. Η μάνα αυτή έχει φύγει από το σπίτι της και επιστρέφει μετά από χρόνια εκεί που μεγάλωσε και μας διηγείται άλλο ένα μυστικό.
Δείτε το βίντεο και αγκαλιάσετε τις μαμάδες σας αλλά και όλες τις μαμάδες του κόσμου:

Οι λεζάντες ενός επικήδειου

 

 Κώστας Γιαννακίδης
Το ακροατήριο στην Αβάνα ήταν το μεγαλύτερο στο οποίο έχει απευθυνθεί ποτέ ο Πρωθυπουργός. Βέβαια κάτι τέτοια φέρνουν μελαγχολία στο χαμόγελο ενός πολιτικού που σκέφτεται ότι έχει μπροστά του τόσα αυτιά να ακούν, τόσα χέρια να χειροκροτούν και ούτε μία ψήφο. Ομως ναι, για τον Αλέξη Τσίπρα μία ομιλία στην Πλατεία της Επανάστασης είναι σαν την είσοδο ενός ποδοσφαιριστή στο Μαρακανά ή σαν την έξοδο ενός βαρύτονου στη Σκάλα. Το θέμα είναι αν αυτή η εμφάνιση θα κάνει καλό. Σε μας και στη χώρα.

Ο Πρωθυπουργός μας ήταν ο μοναδικός ευρωπαίος ηγέτης που βρέθηκε στην εξέδρα των επισήμων και είπε δύο λόγια για τον Φιντέλ. Τον ακολούθησε ο Μαδούρο. Στο κάδρο στο οποίο μπήκε ήταν και οι ηγέτες των παρακάτω χωρών: Βολιβία, Πράσινο Ακρωτήρι, Μεξικό, Βενεζουέλα, Νικαράγουα, Ζιμπάμπουε, Νότια Αφρική, Ισημερινός, Κολομβία, Ναμίμπια, Παναμά, Σαλβαδόρ. Κοινώς, πέρα από τους απαραίτητους γείτονες, στην τελετή, σε επίπεδο ηγετών, εκπροσωπήθηκαν τρεις αφρικανικές χώρες και η Ελλάδα. Λέει κάτι αυτό; Μεταξύ μας, όχι. Εντάξει, δεν είναι η καλύτερη φωτογραφία, αλλά η παρουσία του Τσίπρα δεν δηλώνει κάτι που δεν γνωρίζουν έξω για μας. Και αν μη τι άλλο, ξέρουν πως ακόμα και αν δεν τα πιστεύει αυτά που κάνει, είναι βήματα ενός χορού που πρέπει να χορέψει. Το πολύ να βγει κανένας στην Ολλανδία και στη Γερμανία και να πει ότι δεν κουρεύεις χρέος σε φίλους του Μαδούρο, αλλά μέχρι εκεί.

Όσα δεν μπορεί η ψυχή να γράψει με λέξεις…

                           

Μαθήματα τιμιότητας από μια 12χρονη: «Δεν το σκέφτηκε ούτε δευτερόλεπτο»

Μάθημα τιμιότητας παρέδωσε μια 12χρονη μαθήτρια της Α Γυμνασίου στις Σέρρες που βρήκε ένα πορτοφόλι με 3.380 ευρώ και το παρέδωσε στην αστυνομία. Ο κάτοχος βρέθηκε την επόμενη μέρα και παρέλαβε το «φουσκωμένο» πορτοφόλι με τα χρήματα, που προορίζονταν για την κάλυψη αναγκών της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, ενώ η 12χρονη τιμήθηκε από την Αστυνομική Διεύθυνση Σερρών ως παράδειγμα ήθους.

Η μικρή Κωνσταντίνα περπατούσε σε κεντρικό δρόμο των Σερρών, μαζί με τη μητέρα της, εκπαιδευτικό, Πολυξένη Δασκαλάκη, νωρίς το βράδυ της 22ας Νοεμβρίου, πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο με το οποίο θα επέστρεφαν στο σπίτι τους, στο Νέο Σούλι Σερρών. Η μητέρα προπορευόταν 2-3 μέτρα όταν άκουσε την κόρη της να τη φωνάζει ότι βρήκε ένα πορτοφόλι.
«Εγώ το είχα προσπεράσει χωρίς να το προσέξω. Το πήρα στα χέρια μου, το άνοιξα και το ξανάκλεισα αμέσως, γιατί κατάλαβα ότι είχε πολλά χρήματα», είπε στο «Έθνος» η κ. Δασκαλάκη και προσέθεσε: «Τη ρώτησα ‘και τώρα τι κάνουμε;’ και μου απάντησε ‘πάμε αμέσως στην αστυνομία’. Δεν το σκέφτηκε ούτε δευτερόλεπτο. Το θεωρούσε αυτονόητο. Μάλιστα μου το άρπαξε από τα χέρια και το κρατούσε αυτή στο δρόμο για την αστυνομία γιατί εκείνη το είχε βρει και ήθελε να το παραδώσει η ίδια».

Adios Fidel

«Οι άντρες δεν διαμορφώνουν το πεπρωμένο. Το πεπρωμένο παράγει τους άντρες που έχει ανάγκη». Ίσως αυτή η ρήση του κομαντάντε Φιντέλ, απαντάει στο τι ήταν ο Φιντέλ. 

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ένα παράγωγο του χρόνου και των αναγκών του, ένα παιδί της ιστορίας, επίμονο τέκνο της εποχής του. Όσοι προσπαθούν μηχανιστικά και σχεδόν μεταφυσικά να αποδώσουν στο Φιντέλ Κάστρο τους προσδιορισμούς που πιθανόν οι ίδιοι έχουν ανάγκη, ξεχνούν πως η Ιστορία δεν γράφεται με τα «αν» αλλά με τα «όταν». Ένα τέτοιο «όταν» συνοδεύει την είσοδο του Φιντέλ στην Αβάνα και την Ιστορία, στο πλάι του Τσε, του Σιενφουέγκο και των χιλιάδων που ακολούθησαν τους μόλις 82 επαναστάτες που κατέβηκαν από τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα.
Πάνω απ όλα, ο Φιντέλ ήταν ένας άνθρωπος με όραμα που κατάφερε να γίνει όραμα. Όσοι υποτιμητικά σήμερα βλέπουν στην όψη και τη στρατιωτική στολή του Φιντέλ ένα «δικτάτορα» , αντιλαμβάνονται την Ιστορία ως ένα τεράστιο τζουκ μποξ που παίζει ετεροχρονισμένα τραγούδια παραγγελίας τους και τη Δημοκρατία ως τεχνική τήρησης κανόνων. Και η Ιστορία και η Δημοκρατία, είναι με τον Φιντέλ, ακόμη και αν ο ίδιος δεν ήταν όσο θα ήθελε μαζί τους.