Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου
Ζούμε στην εποχή του παραλόγου. Όλοι έχουν γνώμη για όλα και
εκφράζονται ελεύθερα, κρίνοντας και επικρίνοντας ώσαν να ήσαν ειδήμονες επί του
θέματος που κρίνουν. Ό,τι παράδοξον, ακούς και διαβάζεις από ανθρώπους, οι οποίοι
είναι αυτοχειροτόνητοι κριταί των πάντων. Στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχε ο σεβασμός
στην γνώμη του επαΐοντος για θέματα σοβαρά. Σήμερα όλοι νομίζουν ότι είναι επαΐοντες
για όλα τα θέματα και εκφράζονται, γράφουν και μιλούν με περισσή ελαφρότητα,
πιστεύοντας ότι η δική των κρίση είναι σωστή και αλάνθαστη. Εκεί που η τραγικότης
του πράγματος έχει την αποκορύφωση της είναι στα θέματα τα εκκλησιαστικά. Άνθρωποι
χωρίς καμίαν γνώσιν του αντικειμένου, εκφράζονται, κρίνουν, επικρίνουν, κάνουν
προτάσεις, χωρίς να έχουν την στοιχειώδη αυτογνωσία και την στοιχειώδη ευαισθησία
και την στοιχειώδη γνώση των λεπτών εκκλησιαστικών θεμάτων, που απαιτούν
θεολογικήν εμπειρίαν, εκκλησιολογικήν γνώσιν και κατάρτισιν και εμπειρίαν
ποιμαντικήν. Οι στήλες των εφημερίδων είναι γεμάτες από τέτοιες αβασάνιστες, πρόχειρες
παραδοξολογίες. Και στο ραδιόφωνο και στις τηλεοράσεις ακούονται πολλάκις από
ανίδεους, που έχουν το θράσος να αποφαίνονται επί εκκλησιαστικών θεμάτων, χωρίς
να τα γνωρίζουν, ό,τι παράδοξον και παράλογον. Διαβάζει κανείς «εκκλησιαστικούς»
συντάκτες εφημερίδων να γράφουν και να αποφαίνονται, ως «από τρίποδος», επί
λεπτών εκκλησιαστικών θεμάτων, να παρασύρουν έτσι αφελείς και ανίδεους, που έχουν
το θράσος να αποφαίνονται επί εκκλησιαστικών θεμάτων, χωρίς να τα γνωρίζουν, ό,τι
παράδοξον και παράλογον.