Να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες…

Η Πολιτική κατάσταση στην πατρίδα μας είναι στα όρια του καρναβαλιού. Όχι γιατί άνοιξε το τριώδιο αλλά γιατί διαχρονικά οι πολιτικοί μας έβαζαν την μάσκα του Ζορό για να βοηθήσουν μόνο την προβολή τους και το κομματικό τους ακροατήριο. Μέσα σε όλα αυτά και στην γενική κατάρρευση των πάντων, υπάρχει ο πόνος του ανθρώπου που δεν μπορεί να ανακουφιστεί με ευχολόγια και εύκολες υποσχέσεις. Ένα  κείμενο του Mario de Ahdrade συνοψίζει με σαφήνεια τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση σήμερα:

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…»

Η πίτα του Πορφύρα το 1993 και ο αείμνηστος Πρόεδρος Γεράσιμος Βουλάς.

      

      Πριν λίγες ημέρες το σωματείο του Πορφύρα, έκοψε σε μια πολύ όμορφη τελετή την πίτα του Ομίλου, με την παρουσία των αθλητών – αθλητριών, των γονέων, των παραγόντων και των τοπικών αρχών της πόλης. Κατά την  διάρκεια της ιστορίας του, το σωματείο διοργανώνει αντίστοιχες εκδηλώσεις για να τιμήσει τα μέλη του και να σηματοδοτήσει την έναρξη μιας νέας χρονιάς. Το 1993 η εκδήλωση για την κοπή της πίτας του Πορφύρα έγινε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά επί δημαρχίας Στέλιου Λογοθέτη και προέδρου του Πορφύρα Γεράσιμου Βουλά.

      

Είναι ο Λαός, Σεβασμιώτατε…

Εκρηξη του Μεσσηνίας Χρυσοστόμου: ΄΄Ποιοι είναι αυτοί που διοργανώνουν το συλλαλητήριο;

Τρέφω μεγάλο σεβασμό για τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο. Ήταν δάσκαλος μου στο Πανεπιστήμιο και είναι ένας σπουδαίος θεολόγος και ικανός πνευματικός ποιμένας. Η δήλωση του με παραξένεψε. Μόνο μια-δύο σύντομες αναφορές. Αυτονόητες αλλά αναγκαίες δυστυχώς. Όταν αποφασίζεις και δέχεσαι το κάλεσμα του Θεού να υπηρετήσεις την Εκκλησία, υπηρετείς τον άλλον. Τις ανάγκες του, τις αγωνίες του, τα προβλήματα του. Αφού υπάρχω ως άλλος η εξουσία είναι απλώς περιττή, η ανάγκη να υπάρχω, να εξουσιάζω, να αυτονομούμαι θανατώθηκε, μπορώ πια να είμαι δωρεάν. Δεν μπαίνει καμία σκοπιμότητα στην υπηρεσία του άλλου. Είμαι δωρεάν δίπλα του. Σημαίνει θυσιάζομαι μαζί του χωρίς να με ταλαιπωρούν ερωτήματα. Τελειώνοντας μια επισήμανση. Την Εκκλησία την αποτελούμε μαζί. Κλήρος και Λαός. Ότι αυτονομείται από αυτήν την διάδικοι σχέση, δεν είναι εκκλησία. Και για να μην μείνει αναπάντητο το ερώτημα σας Σεβασμιώτατε, τα συλλαλητήρια τα οργανώνει ο Λαός. Που σας ζητάει να είστε μαζί του και εσείς τον σπρώχνετε στην αυτονομία του…Με όλες τις συνέπειες για την Εκκλησία.

Κώστας Ζουρδός

Ο ΠΟΡΦΥΡΑΣ έκοψε την πίτα του !!

Την Κυριακή 28 Ιανουαρίου στις 18:00, στον πολυχώρο Κρεμλίνο, ενώπιον δεκάδων παιδιών από τις Υποδομές, αθλητών-τριών του Βόλλεϋ και του Μπάσκετ, των γονέων τους και πλήθους Πορφυριωτών και φίλων του Ομίλου, δημοτικών αρχών, βουλευτών , στελεχών του ΟΠΑΝ και των Ομοσπονδιών και Ενώσεων Βόλλεϋ και Μπάσκετ, ο Πρόεδρος του ΠΟΡΦΥΡΑ Μανώλης Εμμανουηλίδης έκοψε την πίτα του Ομίλου.

Ο ΠΟΡΦΥΡΑΣ βράβευσε :

Παρουσίαση βιβλίου: Λόγια Ριζωμένα.

Παρουσίαση βιβλίου: Λόγια Ριζωμένα του Αντώνη N. Παπαβασιλείου.

Μίλησαν οι : 

Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ποιητής, βιβλιογράφος και

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Δρ. Θεολογίας, διευθυντὴς τοῦ περιοδικού "Σύναξη" και ο συγγραφέας.

Σχολίασαν οι Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος και ο Π. Πάσχος. 

 Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 2017 στο βιβλιοπωλείο  Άπειρος Χώρα στα Βριλήσσια.

Ολοι ίδιοι: διαχειριστές

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

 
 Ν​​α θυμίσω: Είναι άλλη η λογική και η γλώσσα του κοινωνικού προβληματισμού και άλλη των επαγγελματιών της πολιτικής – κομματανθρώπων και καναλιών. Αν αυτές οι δυο, αντιφατικές και ασύμπτωτες λογικές και γλώσσες δεν συγκλίνουν για να συναντηθούν, ελπίδες για υποφερτό βίο και ιστορική προοπτική δεν υπάρχουν.
Με τη λογική και τη γλώσσα κομματανθρώπων και καναλιών η χρονική περίοδος που διανύουμε (σαφώς προεκλογική) είναι «η ώρα της Ν.Δ.». Η πιστοποίηση δεν μοιάζει να βασίζεται σε κριτική σκέψη και εμπεριστατωμένη σπουδή (το είδος είναι άγνωστο σε κομματανθρώπους και κανάλια). Πρόκειται μάλλον για προϊόν της «όσφρησης» εκτιμητών της αγοράς που αξιολογούν «εντυπώσεις»: Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πια «καμένο χαρτί», ακόμα και η ελλαδική κοινωνία, με τραγικά (και μεθοδικά) υποβαθμισμένο το αισθητήριο της ποιότητας, δεν αντέχει πιο παρατεταμένη δόση αδιάντροπης ασυνέπειας (το μαύρο άσπρο, το άσπρο μαύρο). Και για εναλλακτικό ενδεχόμενο η ανεκδιήγητη Φώφη, όχι μόνο ως κορυφαίο πολιτικό τίποτα αλλά και ως βρυκολάκιασμα της πασοκικής αισχρουργίας, είναι εξίσου ναυτιώδες και προσβλητικό της νοημοσύνης.

Το μυστικό της γηραιότερης Eλληνίδας επιζήσασας του Άουσβιτς

 
Η Ζερμαίν Ματαλών Κοέν, κόρη του ιατρού – μαιευτήρα Μωυσή Ματαλών και της Ρικέτας Ναβάρρο, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη και παντρεύτηκε τον Σαμπετάϊ (Σάμπυ) Κοέν από το Μοναστήρι, με τον οποίο απέκτησαν τρεις κόρες. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι διωγμοί, έβαλαν τέλος στα όνειρα του αγαπημένου ζευγαριού.
Από την Μηχανιώνα της Θεσσαλονίκης διέφυγαν με καΐκι και έφθασαν στην Αθήνα, όπου με τη βοήθεια του Πατέρα Χρυσόστομου, κρύφτηκαν στο σπίτι μιάς ηρωϊκής γυναίκας, της Ελένης Τουμπακάρη. Οι τρεις κόρες μπήκαν εσωτερικές στη σχολή St. Joseph, με την φροντίδα της Sueur Germaine du Carmel.
Δυστυχώς ένας καταδότης, έμπορος από την Θεσσαλονίκη, που ο πατέρας του ήταν μέλος στα ΕΕΕ, πρόδοσε τον Σάμπυ και τη Ζερμαίν. Συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στο Χαϊδάρι και από εκεί, στις 21 Απριλίου του 1944, στο Άουσβιτς Μπίρκεναου, όπου ο Σάμπυ εκτελέστηκε.

Η άλλη Ελλάδα της καινοτομίας και της νέας επιχειρηματικότητας

 Ο 24χρονος επιχειρηματίας Σταύρος Τσομπανίδης και ο 36χρονος καθηγητής Κωνσταντίνος Δασκαλάκης ανοίγουν νέους δρόμους με την οξυδέρκεια και την ευφυία τους.

Κι όμως υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, που (μας) δίνει την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Η Ελλάδα της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας που στηρίζεται στις στιβαρές πλάτες νεαρών επιχειρηματιών και επιστημόνων και μας δείχνει έστω ένα μικρό φως στην άκρη του τούνελ.
Ανθρωποι όπως ο 24χρονος επιχειρηματίας Σταύρος Τσομπανίδης και ο 36χρονος καθηγητής Κωνσταντίνος Δασκαλάκης που ανοίγουν νέους δρόμους με την οξυδέρκεια και την ευφυία τους, τόσο για την προσωπική τους ανάπτυξη, όσο και για την προβολή της χώρας μας στο εξωτερικό.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, καταδεικνύουν και το απαραίτητο δρόμο που θα πρέπει να διανύσει η οποιαδήποτε πορεία εξόδου από την κρίση. Ο δρόμος αυτός θα πρέπει, λοιπόν, να περιλαμβάνει μια σοβαρή προσπάθεια επένδυσης στην επιστημονική έρευνα και την νέα και καινοτόμο επιχειρηματικότητα. Και τούτο διότι μόνο έτσι θα μπορέσει να νικηθεί η "μάστιγα" του brain drain αλλά και να δημιουργεί μια βιώσιμη οδός για ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης.

Μίκης Θεοδωράκης: «Κουτόχορτο» οι παραχωρήσεις των Σκοπίων

«Τόσο βλάκες μας θεωρεί ο Σκοπιανός πρωθυπουργός ή τόσο έτοιμους να κατεβάσουμε τα παντελόνια μας;», διερωτάται ο κορυφαίος συνθέτης, ενώ προσθέτει με εθνική αγωνία ότι δεν πρέπει να υποχωρήσουμε ούτε σπιθαμή στη χρήση του ονόματος «Μακεδονία», ακριβώς όπως προστάζει ο «Γίγας Λαός»

«Η εξουσία τον έχει πιάσει για τα καλά, σαν αράχνη στα δίχτυα της», λέει για τον Αλέξη Τσίπρα ο κορυφαίος μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, με μία συνέντευξη-παρέμβαση στο «ΘΕΜΑ», ενώ, σχολιάζοντας το πρόσφατο ογκώδες συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, σχολιάζει με νόημα ότι «Σήκωσε το μπόι του ο Γίγας Λαός», καυτηριάζοντας ταυτόχρονα την προσπάθεια της κυβέρνησης να το απαξιώσει.

Ο Έλληνας συνθέτης με τον πύρινο πολιτικό λόγο επιχειρηματολογεί για τους λόγους για τους οποίους δεν θα πρέπει να περιλαμβάνεται ο όρος «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων, υποστηρίζοντας ότι στη γειτονική χώρα «ακραίοι και μετριοπαθείς» ακολουθούν την ίδια αλυτρωτική ατζέντα, ενώ χαρακτηρίζει «κουτόχορτο» τις παραχωρήσεις Ζάεφ (μετονομασία αεροδρομίου και αυτοκινητοδρόμου) στο Νταβός. 

Αίσθηση προκαλεί, τέλος, η θέση που εκφράζει για τροποποίηση του Συντάγματος ώστε να αποκτήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ουσιαστικές αρμοδιότητες, «ώστε να μην κυβερνά τη χώρα ένας πρωθυπουργός-δημοκρατικός δικτάτορας, ακόμη και με το 20% του εκλογικού σώματος», όπως λέει, ενώ επισημαίνει ότι η χώρα χρειάζεται το γρηγορότερο μια δυνατή πλειοψηφική κυβέρνηση γιατί «δεν είναι μόνο απαράδεκτο αλλά και ανόητο να μας κυβερνά ο οιοσδήποτε κύριος Τσίπρας σε μια ιστορική περίοδο όπου η θάλασσα των ιστορικών γεγονότων τείνει να γίνει θύελλα που θα δοκιμάσει τις αντοχές του σκάφους “Ελλάς” σε βαθμό εξοντωτικό».

Άκουσέ με απόσταση….

                                    

Τα λέω για μένα, για εσένα, για τον διπλανό. Τόσα χρόνια κρίσης και ανεχτήκαμε τα πάντα. Είδαμε ανθρώπους να αυτοκτονούν για ένα κομμάτι ψωμί που τους στέρησαν, νιώσαμε την κατάθλιψη να «θερίζει» όλες τις ηλικίες. Ακούσαμε για παιδία που δεν έχουνε στο σχολείο κολατσιό. Ανακαλύπτουμε καθημερινά ότι και λόγω της οικονομικής κρίσης έχουν αυξηθεί τα κρούσματα της ενδοοικογενειακής βίας και της παιδικής κακοποίησης. Βλέπουμε άστεγους να περιφέρονται στους δρόμους και συνανθρώπους μας να τρέφονται μόνο από τα συσσίτια. Βλέπουμε τους νέους να μην μπορούν να στεριώσουν τα όνειρά τους και να μεταναστεύουν σε άλλες πατρίδες. Νιώσαμε στο πετσί μας κάθε κοινωνικό πειραματισμό που προσπαθεί να αλώσει το ήθος, την παιδεία, την οικογένεια και τον πολιτισμό μας. Βλέπουμε σήμερα να μας κλέβουν ένα κομμάτι της ιστορίας μας με τους πνευματικούς ηγέτες της πατρίδας μας να συναλλάσσονται μυστικά ή να σφυρίζουν αδιάφορα. Και σε όλα αυτά παίρνουμε αποστάσεις. Μένουμε αδρανείς στα όρια ενός μικρόκοσμου. Και περιμένουμε την λύση να έρθει μόνη της ή να μην έρθει ποτέ. Μα είναι η ζωή μας μια απόσταση; 

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.

ΠΟΡΦΥΡΑΣ – ΑΙΓΙΝΑ 3-1

Αποδίδοντας πολύ καλά στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα ο Πορφύρας κέρδισε με 3-1 την Α.Ε. Αιγίνης και προχώρησε στην επόμενη φάση του κυπέλου Πειραιώς. Οι νικητές ήταν ανώτεροι και πήραν δίκαια την πρόκριση. Έκαναν πολύ καλή εμφάνιση στο πρώτο εικοσάλεπτο και στο μεγαλύτερο διάστημα του β΄ ημιχρόνου. Μέχρι το 20΄ οι φρεαττυδιώτες ήταν εξαιρετικοί. Σε αυτό το λεπτό πέτυχαν το 1-0 με απευθείας κτύπημα φάουλ του Ν. Κασίμη. Στην συνέχεια όμως έπεσε προοδευτικά ο ρυθμός του παιχνιδιού τους με αποτέλεσμα στο δεκάλεπτο 35-45 να περάσουν στο προσκήνιο οι Αιγινήτες που ισοφάρισαν και αυτοί με απευθείας κτύπημα φάουλ δευτερόλεπτα πριν από την εκπνοή του α΄ ημιχρόνου. Σκόρερ αυτή την φορά ήταν ο Κλώνης. Στην επανάληψη η είσοδος του Πολέμη αναζωογόνησε τον Πορφύρα καθώς ισχυροποιήθηκε πολύ η μεσαία γραμμή του.

Στην απίθανη περίπτωση που θα είχαμε μια δεύτερη ζωή, θα θέλαμε να την περάσουμε μαζί...

 Ο Αντρέ Γκόρζ ήταν ένας μεγάλος  στοχαστής και διανοητής, ένας από τους μεγαλύτερους του προηγούμενου αιώνα. Έζησε μαζί με την γυναίκα του Ντορίν πάνω από πέντε δεκαετίες μαζί. Έγραψε για εκείνη το τελευταίο του βιβλίο: Γράμμα στην Ντ. Ιστορία ενός έρωτα. Ένα συγκλονιστικό βιβλίο που περιγράφει τον έρωτα τους και την ζωή τους. Το φθινόπωρο του 1947, ο Αντρέ γνώρισε την Ντορίν. Εκείνος ήταν ένας «Εβραίος από την Αυστρία. Χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον» κι εκείνη μια νεαρή κοπέλα από την Αγγλία που είχε έλθει στην Ελβετία για να ασχοληθεί με το θέατρο. Χαρακτηριστικά διηγείτο στο βιβλίο: «Κυριαρχούσες, απερίγραπτα πνευματώδης, ωραία σαν όνειρο. Όταν διασταυρώθηκαν οι ματιές μας, σκέφτηκα: «Δεν έχω καμιά πιθανότητα μαζί της.»  Προτού σε γνωρίσω, δεν είχα περάσει ποτέ πάνω από δύο ώρες με μια κοπέλα χωρίς να βαρεθώ και να της το δείξω. Αυτό που με μάγευε με σένα, ήταν ότι με οδηγούσες σ' έναν άλλο κόσμο. Οι αξίες που ήταν κυρίαρχες στην παιδική μου ηλικία δεν είχανε εκεί ισχύ. Ο κόσμος αυτός με γοήτευε. Μπαίνοντας μέσα του, μπορούσα να δραπετεύσω, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς να ανήκω πουθενά. Με σένα ήμουν αλλού, σ' έναν τόπο ξένο, ξένο σε μένα τον ίδιο. Μου πρόσφερες διέξοδο σε μια ανώτερη διάσταση ετερότητας - σ' εμένα που απέρριπτα πάντα κάθε ταυτότητα και πρόσθετα ταυτότητες την μια πάνω στη άλλη χωρίς καμιά να είναι δική μου.» Η σχέση τους ξεκίνησε και κάθε στιγμή ο Αντρέ ανακάλυπτε πάντα κάτι καινούργιο στην Ντορίν. «Δεν υπήρχε καμιά θέση για σένα μέσα στον κόσμο των ενηλίκων. Ήσουν καταδικασμένη να είσαι δυνατή γιατί ο κόσμος σου ήταν προσωρινός. Πάντα σε αισθανόμουν δυνατή και μαζί τρωτή στο βάθος. Αγαπούσα τη θαμμένη σου τρωτότητα, θαύμαζα την τρωτή σου δύναμη. Ήμασταν και οι δυο παιδιά της προσωρινότητας και της σύγκρουσης.

Η Μελίνα του Μάνου...

Η ονειρική ερμηνεία του ποιητικού αυτού πλάσματος του χατζιδακικού σύμπαντος, βρίσκεται στο πασίγνωστο, πλέον, φιλμάκι, στο οποίο η Μελίνα μετέφραζε στα γαλλικά τους στίχους του τραγουδιού, που έλεγε ο ίδιος ο συνθέτης, καθισμένη στα γόνατα του σχεδόν. Προέρχεται από ένα αφιέρωμα της γαλλικής τηλεόρασης στον Μάνο Χατζιδάκι και τη Μελίνα Μερκούρη, του 1960, τη χρονιά που οι δυο τους θριάμβευσαν στις Κάννες με το Ποτέ την Κυριακή του Ζυλ Ντασσέν.

Το βιντεάκι αυτό συμπεριελήφθη στο δίσκο ... Μελίνα του Μάνου (Σείριος 2004), μαζί με άλλα δύο ιστορικά βίντεο που, εκτός από τα τραγούδια, αναδεικνύουν την μοναδική, την αληθινά ερωτική σχέση Μελίνας και Μάνου.

10 χρόνια χωρίς τον Χριστόδουλο...

 Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 10 χρόνια από την κοίμηση του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Σε μια συγκυρία ίσως και αποκαλυπτική. Στις μέρες μας τα λόγια και τα κηρύγματα του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου είναι στην επιφάνεια πιο επίκαιρα από ποτέ. Συνειδητοποιώντας όλοι ότι ο Μακαριστός Χριστόδουλος ήθελε μια εκκλησία που να αγωνίζεστε στο πλευρό του Λαού για τον Λαό. Κάτι που δυστυχώς δεν υπάρχει στις μέρες μας.

Κώστας Ζουρδός 

Όταν αφήνεσαι ολοκληρωτικά στην αγάπη, δεν υπάρχει ο άλλος….

Το ξέρω σε πλήγωσε. Σου είπε διάφορα λόγια σε πέταξε σε διάφορα ταξίδια με το μυαλό, σου έταξε μια ζωή μέσα στο παραμύθι. Σου είπε πως σε αγαπάει. Μα το είδες στα μάτια του. Με διαβεβαίωσες, πολλές φορές. Είχες απτά παραδείγματα της συμπεριφοράς του που φανέρωναν την αγάπη σε πράξεις. Και τώρα έφυγε και μου ζητάς να την ορίσω. Την αγάπη. Πως θα βρω τώρα τι είναι αυτή η φλόγα που λέγεται αγάπη; Υπάρχουν πολλοί ορισμοί να την ορίσεις και εγώ έχω φυλακιστεί σε μερικούς από αυτούς. Μήπως η αγάπη είναι μια  ιδέα; Αν είναι ιδέα, τότε μπορεί να διδαχθεί, , να εφαρμοστεί, να καλλιεργηθεί, να τραφεί, να επιβληθεί κατά τις περιστάσεις. Μα αυτό είναι αγάπη; Η αγάπη διαμορφώνετε; Κατευθύνετε; Επιβάλετε;  Αν πούμε “σε αγαπώ”, αυτό αποκλείει την αγάπη για κάποιον άλλον; Είναι η αγάπη προσωπική ή μη προσωπική; Ηθική ή ανήθικη; Οικογενειακή ή μη οικογενειακή; Αν αγαπάς την ανθρωπότητα, αγαπάς και τον καθένα ξεχωριστά; Είναι η αγάπη συναίσθημα; Όλα αυτά είναι κανόνες που έχει θεσπίσει η κοινωνία για να προστατευτεί. Είναι η αγάπη στην γενικότητα της. Μια αδιάφορη αγάπη. Τότε τι είναι αγάπη; Επιμένεις. Η αγάπη δεν είναι προϊόν σκέψεις. Εφαρμοσμένη συμπεριφορά. Κανόνας που ορίζεις μια ζωή στην μονοσημαντότητα της. Δεν είναι βιολογικό κληροδότημα. Δεν χτίζετε με την λογική. Η αγάπη είναι το τώρα, το παρόν. 

Ο Παράδεισος...

Ένας άντρας, το άλογο του και ο σκύλος του περπατούσαν σε ένα δάσος. Καθώς περνούσαν κάτω από ένα τεράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρείς στάχτη. Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο, και συνέχισε την πορεία του μετά δύο του ζώα. Κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούργια τους κατάσταση. Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σ’  ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και εκείνοι ίδρωναν και διψούσαν. Σε μία στροφή του δρόμου είδαν μια πανέμορφη μαρμάρινη πύλη που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι. Ο διαβάτης μας κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο και είχε μαζί του τον εξής διάλογο:

- Καλημέρα.

- Καλημέρα, απάντησε ο φύλακας.

- Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος ;

- Αυτός είναι ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ .

- Τι καλά που φτάσαμε στον Παράδεισο, γιατί διψάμε!

- Μπορείτε κύριε να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε, και ο φύλακας του έδειξε την πηγή.

- Και το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης.

-  Λυπάμαι πολύ, είπε ο φύλακας ,αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα .

Ο άντρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, μιας και διψούσε πολύ ,αλλά δεν ήθελε να πιεί μόνο αυτός. Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρείς , έφτασαν σε ένα άλλο μέρος , η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα που οδηγούσε σε ένα χωματόδρομο περικυκλωμένο από δέντρα. Στη σκιά του δέντρου καθόταν ένας άνδρας , και είχε το κεφάλι του σκεπασμένο με ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν.

Κάτι παράξενα παιδιά…

Είχε πάντα έναν ανεξήγητο ψυχικό κόσμο ο Φώτης, από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Στο σχολείο ήταν απομονωμένος από τα αγόρια και δεν του άρεσαν καθόλου οι αγριάδες και τα φασαριόζικα παιχνίδια που έκρυβαν μια παιδική βία. Ήταν τρυφερός και συνεσταλμένος με έντονα γλυκά χαρακτηριστικά και μια ευγένεια έμφυτη και παρορμητική. Ήταν διαφορετικός. Τι σημαίνει διαφορετικός και τι φυσιολογικός, είναι μια συζήτηση που μας αφορά, αλλά ας μην χαθούμε στους ορισμούς. Η διαφορετικότητα του και οι εκδηλώσεις της ήταν αντικείμενο καζούρας στην εφηβεία, και λογικής απομόνωσης. Εκείνος δεν καταλάβαινε το γιατί. Το κατάλαβε πολύ αργότερα στον στρατό. Οι γονείς του επηρεασμένοι από ηθικιστικά κηρύγματα ενός περιοδεύοντα Ιεροκήρυκα, πίστευαν, όπως τους έλεγε, ότι ο Φώτης είχε ένα κουσούρι. Τι παράξενη λέξη από ένα μορφωμένο στόμα. Ήταν τόσο πολύ επηρεασμένοι από την ομιλητική δεινότητα του Ιεροκήρυκα που είχαν φτάσει στο σημείο να πιστεύουν πως ο γιος τους θα ξαναγινόταν παλικάρι με χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο. Εκεί ήταν το πρόβλημα, και θεραπευόταν. Πριν από την ιατρική υπήρχαν, μαντζούνια, αγιωτικά βότανα και ψυχολογικά τεχνάσματα που μπορούσαν να επιστρέψουν κάποιον στο χώρο του φυσιολογικού. Και ο Φώτης όλο και απομονωνόταν. Στα όνειρα του, το καταφύγιο του, είχε φτιάξει έναν ιδανικό κόσμο που βασίλευε, η αγάπη, η κατανόηση και η συγχωρητικότητα με τον αλληλοσεβασμό. Αλλά μάταιο. Μόνο στα όνειρα. Είχε βάλει σκοπό να κρύψει όσο μπορεί την διαφορετικότητα του και να διατηρεί την αξιοπρέπεια του.

Πριν την σέντρα…

Τέσσερις ποδοσφαιριστές του Πορφύρα την περίοδο 1979-1980, λίγο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Από αριστερά Νεκτάριος Χριστοφίδης, Στέλιος Ρέστος, Μανόλης Γεραπετρίτης, Μιχαλέτος Πάρις και Μπέτσης Ανδρέας. 

Κώστας Ζουρδός

Ένας βιαστικός Χριστός…

Το να είσαι η πιο όμορφη κοπέλα του σχολείου είναι ευλογία και κατάρα. Συγκεντρώνεις όλα τα βλέμματα, αυξάνεις τον ναρκισσισμό σου και δέχεσαι και το φθόνο των συμμαθητριών σου, που μπορεί ποτέ να μην στο εκφράσουν φωναχτά αλλά θα το εκδηλώσουν στο παρασκήνιο του μικρόκοσμου ενός σχολείου. Η Δέσποινα ασφαλώς και δεν συμμεριζόταν καθόλου αυτές τις σκέψεις γιατί άλλα προβλήματα αναστάτωναν την ψυχή της. Ο πατέρας της μπαινόβγαινε στην φυλακή για μικροκλοπές και η μητέρα της-ευτυχισμένη τελικά αποφεύγοντας τα μελλούμενα- είχε αφήσει αυτόν τον μάταιο κόσμο από ένα εργατικό ατύχημα στην καπνοβιομηχανία που εργαζόταν. Όλος ο κόσμος της Δέσποινας ήταν μια μαυροφορεμένη γιαγιά που κουβαλούσε στους ώμους της εφτά δεκαετίες ζωής και πολλά βάσανα. Ένας άνθρωπος που επιβεβαίωνε την ανθρωπιά του από τις πράξεις της ζωής της. Αγέρωχη, φιλάνθρωπη, καταδεχτική. Δεν επέτρεπε στον εαυτό της να την λυπούνται και δεν άντεχε την επιφανειακή συμπόνια. Είχε παραμερίσει όλα τις τα προβλήματα, τα γερατειά και την στεναχώρια, στην προσπάθεια της να αναθρέψει σωστά την εγγονή της και να την παραδώσει άξιο μέλος στην κοινωνία. Μια κοινωνία που  δεν υπολογίζει στην ουσία  τις αξίες. Η Δέσποινα ήταν μια ψιλόλιγνη φιγούρα με ολοφώτεινα μάτια και πλατύ χαμόγελο. Ανάλαφρο βάδισμα, έντονη εκφραστικότητα μελωδική φωνή, εσωτερική ευγένεια και καταδεκτικότητα. Σαν αερικό. Και όλα αυτά τα συμπλήρωνε μια τρομερή ικανότητα για μάθηση που ολοκλήρωνε την προσωπικότητα της στην μοναδικότητα.  Η παρουσία της είχε επηρεάσει το σχολείο από τον τελευταίο μαθητή μέχρι και τον Διευθυντή.

Όταν αντικρίζεις το γραφείο Δευτεριάτικα…

Βγαίνοντας το πρωί από το σπίτι, χέρια και πόδια δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν το τιμόνι και το γκάζι από το κρύο. Μου ερχόταν να βρίσω αυτόν που ανακάλυψε την Δευτέρα. Συγχωράμε Κύριε. Ο δρόμος σχεδόν άδειος. Πιο άλλο φάντασμα σαν εμένα θα κατέβαινε προς το λιμάνι του Πειραιά. Φτάνοντας στον Πύργο, όπως κάθε πρωί συνάντησα τον φίλο Παναγιώτη που μένει στον πρώτο όροφο στα δωμάτια των αστέγων και κάνει διάφορες μικρό δουλείες για να ζήσει. Του παίρνω καφέ και λέμε τα πρωινά μας νέα.  Μετά από λίγο ξεκινάω για την ανάβαση. Εξήντα έξι σκαλιά για να φτάσω στο γραφείο. Ασανσέρ δεν υπάρχει. Από πίσω μου ακούω τον Παναγιώτη να μου φωνάζει με συμπάθεια. Καλημέρα κύριε Κώστα. Αυτό το καλημέρα και το κύριε Κώστα ακούγετε στα αυτιά μου σαν που πας βρε ηλίθιε. Αφού ανεβαίνω και το τελευταίο σκαλί και είμαι λίγο πριν το έμφραγμα, έχοντας βρίσει για άλλη μια φορά τον κατασκευαστή του Πύργου, συνειδητοποιώ πως είμαι μόνος μου σε ένα κτίριο παγωμένο με 50 ορόφους. Ανοίγοντας την πόρτα και αντικρίζοντας το γραφείο μετά από ένα Σαββατοκύριακο μου έρχεται να το βάλω στα πόδια. Πριν αρχίσω την τρεχάλα ακούω την φωνή της συναδέλφου να μου φωνάζει: Κώστα είσαι εδώ; Και έρχομαι πάλι στην πραγματικότητα. Άλλη μια Δευτέρα είναι. Πέντε χρόνια συμπληρώνω στον Πύργο. Φάντασμα ή πριγκιπόπουλο; Τι λέω Θεέ μου Δευτεριάτικα. Αλλά πες μου ότι δεν σου έχει συμβεί Δευτέρα να θέλεις να το βάλεις στα πόδια από την δουλειά; Ποιος ανακάλυψε Θεέ μου την Δευτέρα;…

Κώστας Ζουρδός

Μακεδονικό αλάθητο. Ο Λαός δεν σώζεται, σώζει…

Οι εκλεγμένοι δημοκρατικά ηγέτες είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν την βούληση του Λαού και όχι τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς. Και αν δεν γνωρίζουν την βούληση του Λαού οφείλουν να την αναζητούν. Χτες ο Λαός μίλησε. Και η βούληση του ήταν ξεκάθαροι, διαυγής και οδός ζωής. Όπως τα δόγματα της Εκκλησίας που δεν είναι κανόνες φυλακής αλλά δρόμος σωτηρίας που τον επιβεβαιώνει το σύνολο της Εκκλησίας, ο κλήρος και ο Λαός δηλαδή. Ο Λαός δημιούργησε με την απόφασή του το Μακεδονικό αλάθητο. Το όνομα της Μακεδονίας δεν πρέπει να κοσμεί το κράτος των Σκοπίων. Από σήμερα βέβαια θα αρχίσει η αποδόμηση της βουλήσεως του Λαού. Τα γνωστά κατευθυνόμενα «παπαγαλάκια» θα ξεκινήσουν να γράφουν για πλήθος γραφικών, για μεμονωμένες αντιδράσεις, για ακραίους εθνικιστές, όλα όσα κρίνουν πως πρέπει να πουν για να αποδημήσουν την Λαϊκή βούληση. Και αφού το καταφέρουν τότε θα αναλάβει ο ηγέτης να βγάλει τον απαίδευτο Λαό από τα σκοτάδια του και να τον σώσει. Ελπίζω αυτήν τη φορά η συνηθισμένη πολιτική πρακτική να μην αποδώσει. Ο πολιτικός ηγέτης δεν σώζει το Λαό. Ο Λαός σώζεται μόνος του και βάζει τις διαχωριστικές του γραμμές. Το ζήτημα είναι ένα τώρα, και κρίσιμο. Η πολιτική και πνευματική ηγεσία της χώρας θα ακούσει το Λαό ή τα κατεστημένα; Οι απαντήσεις θα δοθούν μετά και το συλλαλητήριο της Αθήνας.

Κώστας Ζουρδός

ΠΟΡΦΥΡΑΣ - ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ 4-0

Ένας φανταστικός Πορφύρας παίζοντας σε ρυθμό ρελαντί και κάνοντας επίδειξη ισχύος, συνέτριψε τον σαστισμένο Προφήτη Ηλία με σκορ 4-0. είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο Πορφύρας δεν φόρτσαρε ιδιαίτερα και δεν έπιασε παιχνίδι αντάξιο των εμφανίσεων του κυπέλου. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε δεν είναι υπερβολή ότι το σκορ θα μπορούσε να είχε φτάσει σε δυσθεώρατα ύψη. Οι δύο ομάδες ξεκίνησαν με αναγνωριστικές προσπάθειες στο χώρο του κέντρου. Σταδιακά ο Πορφύρας ανέλαβε την πρωτοβουλία και πήρε τα ηνία του αγώνος. Αυτή η πρωτοβουλία του Πορφύρα δεν άργησε να καρποφορήσει. Ήταν το 20΄ όταν ο με ηγετικά προσόντα Βασίλης Τσάβαρης πέρασε ια θαυμάσια μπαλιά στον Γιάννη Γκαρώνη που με ένα μονοκόμματο δεξί σουτ κάρφωσε την μπάλα στην δεξιά γωνία του ανήμπορου να αντιδράσει Κρίνου. Το ημίχρονο παρά τις προσπάθειες και των δύο ομάδων τελείωσε με 1-0. Στην επανάληψη ο Πορφύρας μπήκε στον αγωνιστικό χώρο σαφώς ανεβασμένος και από τα πρώτα λεπτά έδειξε τις προθέσεις του, που δεν ήταν άλλες από μια επικράτηση με όσο το δυνατόν περισσότερα γκολ. Στο 50΄ έγινε το 2-0 πάλι με σουτ του Γκαρώνη μετά από μπαλιά του Καλαρίτη.

Σκοπιανό, η ευκαιρία της Εκκλησίας να ξαναβρεί την λαϊκότητα της

Γέροντα δεν ήσουν εκεί όταν με έδιωχναν από την δουλεία. Όταν αυτοκτονούσα στο Σύνταγμα. Όταν μου έπαιρναν το σπίτι. Όταν μπήκα σε ανελαστικές μορφές εργασίας για ένα φτωχό κόμματο. Γέροντα εσύ μου δίδαξες ότι πρέπει να πατάξουμε την αδικία. Εσύ μου είπες ότι, όταν ο Βασιλιάς ήθελε να πάρει το σπίτι της χήρας, ο Άγιος Χρυσόστομος μπήκε μέσα και είπε θα το γκρεμίζετε μαζί με εμένα. Γέροντα γιατί δεν είσαι δίπλα μου τις φορές που γκρεμίστηκα. Μου είπες ότι θα ήμαστε μαζί και εγώ γιατί νοιώθω μόνος; Και τώρα Γέροντα για τις εκκλησιαστικές αδιάφορες για εμάς υποθέσεις είσαι χλιαρός για την Μακεδονία. Κάποιος Μητροπολίτης γέροντα είπε ότι αν δοθεί το όνομα της Μακεδονίας στα Σκόπια θα είναι εθνική προδοσία. Εννοούσε και εσένα Γέροντα. Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίων μου Γέροντα. Είμαι ο Λαός. Και όταν ο Λαός πάρει την κατάσταση στα χέρια του θα είσαι μέσα στους ενόχους, εσύ έβαλες τον εαυτό σου στο κάδρο. Γέροντα έχεις την τελευταία ευκαιρία να κατέβεις με τον Λαό. Α! Και αν σε βαραίνουν τα στολίδια να τα πετάξεις. Δεν ταιριάζουν στην  αληθινή Εκκλησία…

Κώστας Ζουρδός

Η αγάπη πέρα από τον έρωτα…

Η Μαρία τελειώνει το πανεπιστήμιο και διορίζετε σε μια κλινική. Με τον Γιώργο γνωρίζονται από παιδία. Είναι ο παιδικός της έρωτας. Σχεδιάζουν να παντρευτούν. Ο μεγάλος πόλεμος ξεκινάει. Λίγο πριν φύγει ο Γιώργος για το μέτωπό αρραβωνιάζονται. Έξι  μήνες μετά ένα τηλεγράφημα της ανακοινώνει ότι ο Γιώργος σκοτώθηκε σε κάποιο όρυγμα. Η Μαρία μένει πιστή στον παιδικό της έρωτα θέλοντας να κρατήσει για πάντα την μνήμη του Γιώργου ζωντανή μέσα της και με αυτό τον τρόπο να τον βοηθήσει στην «νέα του κατάσταση». Αισθάνεται  πως μόνο μια αληθινή αγάπη θα μπορούσε να αποκαταστήσει σ’ ένα εωθινό φως αυτό το πρώτο αίσθημα, ενώ κάθε καθαρά αισθησιακή περιπέτεια θα κινδύνευε να σπάσει την αλυσίδα της κοινωνίας που ένας κρίκος της είχε γίνει αόρατος χωρίς γι’ αυτό να πάψη να υπάρχει. Η Μαρία δεν έχει γνωρίσει ποτέ την σωματικότητα. Αλλά μια αληθινή αγάπη δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να το επιδίωξη. Είναι πάντα χάρη απροσδόκητη. Για την ώρα όλο το βάρος της Μαρίας πέφτει στους αρρώστους της.

Όταν η αγάπη έχει το όνομα σου: Σοφία Πρεσβυτέρα.

Πολλές φορές αναφέρουμε τα κατορθώματα σπουδαίων αντρών. Στην περίπτωση του Πρωτοπρεσβυτέρου Ιγνάτιου Παπασπηλίοπουλου οι αναφορές είναι και δίκαιες και λίγες. Όμως πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια σπουδαία γυναίκα, σύντροφός, συνεργάτης, μάνα, γιαγιά. Δεν την γνωρίσαμε πολύ. Όχι από διάθεση απόστασης αλλά γιατί είχε μάτια μόνο για έναν. Και ήταν πάντα κοντά και δίπλα στα παιδία της με αυτοθυσία. Συνεργάτης στο έργο αλλά αθόρυβος και ουσιαστικός. Φιλόξενη που πάντα άνοιγε το σπίτι της για τραπέζια που ενώνουν τους ανθρώπους. Δεν ασχολήθηκε με μικρότητες και λόγια ανούσια. Πολλές δεκαετίες δίπλα στον Π. Ιγνάτιο. Γνωρίζω ότι δεν θα ευχαριστηθεί με το δημοσίευμα μου. Αλλά θα ήταν άδικο να μην υπήρχε. Πρεσβυτέρα Σοφία αν η αγάπη είχε πρόσωπο αυτό ήταν το δικό σας. Σας ευχαριστούμεγια όλα.

Κώστας Ζουρδός

Πορφύρας 1979-1980

H παραπάνω φωτογραφία είναι από την ποδοσφαιρική χρονιά 1979-1980 όταν ο Πορφύρας αγωνιζόταν στην Β΄ Κατηγορία. Δυστυχώς δεν έχουμε μάθει ακόμα τα ονόματα των παραγόντων τις φωτογραφίας. Ελπίζω να το μάθουμε. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε και τα ονόματα τους γιατί έδιναν και την ψυχή τους. Από τους ποδοσφαιριστές διακρίνουμε τους: Σαρρής, Δεναξάς, Παπαδογεωργάκης, Γκαρώνης, Πολέμης, Ρέστος, Γεραπετρίτης Κασίμης, Χριστοφίδης, Διαμαντής, Αγελαδαράκης Καλαρίτης και άλλοι.

Κώστας Ζουρδός.

Η αγάπη πια δεν μας ζυγώνει…

Όταν ήμασταν έφηβοι θέλαμε να τραγουδάμε σαν τον Γιώργο Νταλάρα, να μοιάζουμε στον Τζέιμς Ντιν, να μιλάμε ποιητικά σαν τον Ελύτη, να γράφουμε σαν τον Καζαντζάκη και να έχουμε το ευφυές χιούμορ του Μπενίνι. Τα λεφτά δεν μας ένοιαζαν αν και καμία φορά ισχυριζόμασταν πως στο μαιευτήριο αντί ο Ωνάσης να πάρει εμάς πήρε κατά λάθος τον Αλέξανδρο. Όλα αυτά αφότου είχαμε ξεμπερδέψει με το κρυφτό και την αμπάριζα. Όλα αυτά για να εντυπωσιάσουμε σε κάποιο πάρτι. Με τις ώρες στον καθρέπτη για να φτιάξουμε το μαλλί κοκοράκι βάζοντας του πάνω όποια υγρή ουσία νομίζαμε ότι θα το κρατάει κοκαλωμένο, κυρίως λεμόνι. Κάνοντας  πρόβες στον καθρέπτη για το πώς θα κρατάμε το κονιάκ και αποστηθίζαμε ατέρμονες συναισθηματικές ατάκες από τα σινερομάντζα. Και όλα αυτά για τα μάτια κάποιας κοπελιάς που επίμονα μας κοίταζε στο πάρτι και που σταδιακά διαπιστώναμε ότι κοίταζε κάποιον άλλον. Μέσα στην αγνότητα τους όλα αυτά. Μέσα στα ιδανικά μιας εφηβείας που θέλει να βγει στην επιφάνεια χωρίς να πνίξει κανέναν. Που θέλει να επαναστατεί για τα πάντα και να τσακίζει όπου βρει την αδικία. Με αυτό το γεμάτο εφηβικό οπλοστάσιο και με την κρυφή ελπίδα πως εμείς θα αποτελέσουμε την σπίθα που θα βάλει φωτιά στο αύριο μπήκαμε στα πανεπιστήμια. Βγήκαμε στους δρόμους για όλους τους λαούς της γης, κρατήσαμε λάβαρα και σημαίες, φωνάζαμε συνθήματα και παιανίζαμε τραγούδια. Εκεί  χώραγε και ένα καπηλειό με τους φίλους να τραγουδάμε παρέα με την φωνή του τραγουδοποιού με στίχους για χάρτινα φεγγάρια για ψεύτικες ακρογιαλιές και για έναν τρελό που ξεροσταλιάζει στα σκαλιά της αγαπημένης του αντέχοντας την ρετσίνια αλλά όχι την δική της απονιά.

Πορφύρας, διδάσκοντας ήθος.

 Το πρώτο πράγμα που απασχολούσε τους παράγοντες του Πορφύρα ήταν το ήθος των αθλητών του, και η πνευματική τους πρόοδο  και ύστερα οι αθλητικές ικανότητες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η διοίκηση της ομάδας τιμούσε τους αθλητές της για το ήθους τους και την καλλιέργεια τους. Σας παρουσιάζουμε σήμερα μια επιστολή που έστειλε ο αείμνηστος τότε Πρόεδρος του Πορφύρα στον ποδοσφαιριστή της ομάδας Μανόλη ( Λάκη) Γεραπετρίτη. Η επιστολή αναφέρει:

« Φίλε Λάκη,

η πρόοδος σου τόσο στον αθλητισμό, όσο και στο στίβο της ζωής, μας δίνει την      χαρά να σε βραβεύσουμε στην γιορτή της κοπής της Πίττας του ομίλου μας, που θα γίνει στο ΣΙΝΕΑΚ ( κάτω από το Δημαρχείο ) την Τετάρτη 21. 1. 87 και ώρα 8 μ.μ.»

«Με εγκατέλειψαν σε μοναστήρι οι γονείς μου - Η ουλή είναι η ζωή μου»

Καταιγιστική, όσο και συγκινητική η εξομολόγηση του άσσου της Μπάγιερν Μονάχου, Φρανκ Ριμπερί, ο οποίος δεν δίστασε να ξεδιπλώσει στους δημοσιογράφους τις πιο σκοτεινές πτυχές των εξαιρετικά δύσκολων παιδικών χρόνων που βίωσε. Ο Γάλλος ποδοσφαιριστής Φρανκ Ριμπερί μιλώντας για τα δύσκολα παιδικά χρόνια του, δεν δίστασε να αποκαλύψει πως εγκαταλείφθηκε από τους γονείς του, όταν ήταν μόλις λίγων ημερών, ενώ αναφέρθηκε στην ουλή-σήμα κατατεθέν που φέρει στο πρόσωπό του. Όπως ανέφερε οι βιολογικοί γονείς του τον εγκατέλειψαν σε ένα μοναστήρι, ενώ στα δύο του έπεσε θύμα τροχαίου, με αποτέλεσμα το πρόσωπό του να σημαδευτεί για πάντα από μια ουλή που στάθηκε αφορμή να γίνει αποδέκτης για πολλά χρόνια χλευασμού και bullying στην πιο τρυφερή ηλικία των παιδικών του χρόνων. Σήμερα ο 34χρονος Γάλλος μέσος δεν διστάζει να ανοίξει τα χαρτά του για αυτά τα σκοτεινά χρόνια της ζωής του, καθώς όμως και για τα σημάδια που συνεχίζει να φέρει στο πρόσωπο αλλά και στην ψυχή του.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος τον Φεβρουάριο στον Πειραιά

Ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος θα έρθει στην γενέτειρα του πόλη τον Πειραιά για τιμητικές εκδηλώσεις από τον Δήμο μας. Σήμερα ο Δήμαρχος Πειραιά το ανακοίνωσε στο Δημοτικό Συμβούλιο. Πρέπει να πούμε για αυτήν την σπουδαία πρωτοβουλία, τα θερμά συγχαρητήρια στον Δήμαρχο Πειραιά Γιάννη Μώραλη, στον Εντεταλμένο Σύμβουλο Παιδείας κ Καλαμακιώτη Νικόλαο, στον Σύμβουλο Δημάρχου για θέματα παιδείας κ. Αγγελετάκη Γεράσιμο και ασφαλώς στον Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ. Πρέπει να τονίσουμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος που γεννήθηκε στην Καστέλα του Πειραιά και ξεκίνησε ως κατηχητής στον Άγιο Βασίλειο δεν έχει τιμηθεί ποτέ από την πόλη μας.

Κώστας Ζουρδός

Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της…

Από αναβολή σε αναβολή το πήγαινα. Έβρισκα διάφορους τρόπους για να παρατείνω τον χρόνο κλήσης της στράτευσης. Στην ζωή ότι δεν θέλεις σου έρχεται και σου δίνει απαντήσεις με τον καλύτερο τρόπο. Ο πατέρας μου είχε εναν  ξάδερφος, αξιωματικός από τους πρωταιτίους της χούντας. Δεν τον είχα γνωρίσει. Πριν γίνει το πραξικόπημα τον είχε καλέσει ο  Παπαδόπουλος και του είχε πει: « θα αναλάβουμε την εξουσία για 6 μήνες και μετά θα την δώσουμε στους πολιτικούς». Το πίστεψε και προχώρησε. Έξι μήνες μετά παραπονιόταν γιατί δεν ακολουθήθηκε η συμφωνία για την παράδοση της εξουσίας στους πολιτικούς. Μπήκε στο περιθώριο. Δεν πήρε καμία κρατική θέση. Έμεινε στο στράτευμα. Όταν έπεσε η χούντα έπρεπε κάποιους να δικάσουν. Για το ποιους ξέρανε το πόσους δεν ξέρανε. Είπανε λοιπόν να δικάσουν τους πρωταιτίους. Ήταν και ο θειος μέσα. Είχε ευθύνη, σίγουρα. Αλλά για έξι μήνες. Δικάστηκε, καθαιρέθηκε, απομονώθηκε και μετά  έφυγε από τη ζωή βουτηγμένος στην στεναχώρια ενθυμούμενος πάντα τον ήχο που κάνει το εθνόσημο όταν ξηλώνετε από την στρατιωτική στολή. Δεν τον αγιοποιώ, μετά από τόσα χρόνια δεν το χρειάζεται. Αυτά από οικογενειακές τότε διηγήσεις. Μου ήταν αδιάφορες. Ήμουν τελείως απέναντι από αυτές τις πολιτικές σκέψεις. Εποχή της γοητείας της αριστεράς με έναν ριζοσπάστη κρυφά στην πίσω τσέπη του παντελονιού. Αμαρτίες της νεότητας θα μου πεις, τώρα ναι, θα σου απαντήσω. Αν και η νεότητα δεν γνωρίζει αμαρτίες, η αμαρτία είναι επιλογή και όταν είσαι νέος τρέχεις τόσο γρήγορα, που να προλάβεις να σκεφτείς.

Ίσως από τύψεις, ίσως από φιλότιμο, γιατί καμιά φορά το σύστημα ξεβράζει και τέτοια απίθανα αισθήματα για το ίδιο, τον αδερφό του θείου μου που είχε εμπλοκή στην επταετία τον διορίσανε πολιτικό προσωπικό στο ΓΕΣ. Και το σύστημα ανακουφίστηκε. Αυτός ό άλλος θείος λοιπόν πίεζε τον πατέρα μου να τελειώνω με τον στρατό γιατί σε λίγο θα έβγαινε στην σύνταξη. Σε τι τον εμπόδιζα; Είχε τους σκοπούς του. Ήταν στο γραφείο επιλογής των εφέδρων αξιωματικών. Και ήθελε φεύγοντας να δει έναν συγγενή με την στολή του αξιωματικού. Και διάλεξε εμένα; Σχεδόν παρανοϊκό. Ο πατέρας μου  το ήξερε αλλά δεν μου το αποκάλυπτε. Το βλέμμα του ημιάγριου νέου της παρατεταμένης εφηβείας που ακόμα δεν έχει τερματιστεί, μάλλον τον τρόμαζε. Μετά από πολλές πιέσεις δέχθηκα να συναντήσω τον θείο μου και να συζητήσουμε. Στην αρχή ήταν γλυκός, πόσο θα πάει αυτό, τι θα γίνει με εσένα και όλα αυτά τα σχετικά που λένε οι μεγάλοι από καταβολής κόσμου και που τώρα λέω και εγώ. Όταν μου αποκάλυψε τις σκέψεις του, πετάχτηκα από την θέση μου με τον τρόπο και την ταχύτητα που εγκαταλείπει ο πιλότος αναγκαστικά το αεροπλάνο του. Έγινε και πάλι γλυκός. Με έπεισε ένα μόνο επιχείρημα το ότι θα πληρώνομαι και θα είμαι αυτόνομος και ότι δεν θα κοιμάμαι στους κοιτώνες. Τα υπόλοιπα τα εξουσιαστικά με αηδίαζαν. Κάναμε μια συμφωνία, δεν ήθελα καμία άλλη εξυπηρέτηση κατά το διάστημα της στρατιωτικής μου θητείας. Και όχι απλώς το τήρησε με το παραπάνω αλλά κανόνιζε σε τακτά διαστήματα να παίρνω και τα ανάλογα μαθήματα. Τώρα ξέρω πως όλα αυτά τα κανόνισε ο Θεός για να παίρνω απαντήσεις.

Αντώνης…ένας πιστός φίλος με αγάπη...

 Χρόνια πολλά σε έναν φίλο που έχουμε τρέξει μαζί πολλά χιλιόμετρα φιλίας. Κατηχητικό, κατασκήνωση, βόλτες, ταξίδια. Το σημαντικότερο με τον Αντώνη είναι πως όταν διαφωνούμε ερχόμαστε πιο κοντά. Και τελευταία επειδή μας αρέσει να φιλοσοφούμε, διαφωνούμε συχνά. Το πολυτιμότερο όμως είναι πως είναι πιστός και με αγάπη. Νομίζω πως σήμερα η καλύτερη ευχή είναι να μοιάσεις στον Άγιο σου…

Κώστας Ζουρδός

Πορφύρας στα μαυροκόκκινα…

Με τον Μανόλη Γεραπετρίτη αρχηγό και τον αείμνηστο Πρόεδρο Ανδρέα Πολίτη στην φωτογραφία αλλά και με όλους τους αγαπημένους αθλητές του Πορφύρα στην αναμνηστική φωτογραφία για άλλον έναν αγώνα. Το καμάρι της Φρεαττύδας σε έναν ακόμα αγώνα ποδοσφαιρικής ικανότητας και ήθους…

Κώστας Ζουρδός

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις...

«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω, εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι για αυτό που αξίζουν, αλλά για αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα, όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα, όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα, όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα μου, αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους. Θεέ μου αν είχα ένα κομμάτι ζωή...δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται.! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά, αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάκτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

13 λόγοι για να ζεις

 Σε αγαπώ, όχι για αυτό που είσαι...αλλά για αυτό που είμαι εγώ όταν είμαι κοντά σου.

Δεν αξίζει να κλαις για κανέναν. Όσοι αξίζουν τα δάκρυα σου, δεν θα σε κάνουν ποτέ να κλάψεις...
Επειδή πιστεύεις ότι κάποιος δεν σε αγαπάει όσο εσύ θα ήθελες...δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά με όλη την καρδιά του.
Αληθινός φίλος είναι αυτός που σου κρατάει το χέρι...και ταυτόχρονα αγγίζει την καρδιά σου.
Ο χειρότερος τρόπος ν' αγαπάς κάποιον, είναι να κάθεσαι δίπλα του, αλλά αυτός να μην είναι πραγματικά εκεί.
Μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς, ακόμα και αν είσαι δυστυχισμένος...κάποιος ίσως ερωτευθεί το χαμόγελο σου.
Μπορεί απλά να είσαι ένα άτομο σε όλο τον κόσμο...αλλά για κάποιο άτομο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος.

Η Αγάπη...

Η αγάπη δεν λυγίζει στον πόνο της καρδιάς μας αλλά στην αγάπη του άλλου.

Η αγάπη δεν φανερώνεται εύκολα στο λόγο αλλά στο βλέμμα της ελπιδας.                                  Η αγάπη δεν καταστρέφεται με την αδιαφορία αλλά ενδιαφέρεται για την αδυναμία του άλλου.
Η αγάπη δεν τρέχει μαζί με τον θυμό αλλά τον προσπερνά με γρήγορο βηματισμό για να συναντήσει την αδελφή της την ταπείνωση.
Η αγάπη δεν κοιμάται χωρίς να συγχωρήσει τον άλλον.
Η αγάπη δεν καταδικάζει τον άλλον αλλά σταυρώνεται και δεν σταυρώνει.
Ας μην αφήνουμε το χρόνο να φεύγει. Κάποια μέρα θα ναι πολύ αργά για να δείξουμε την αγάπη μας.

Ας ξεκινήσουμε… Σήμερα…

Άγιος Δημήτριος Πειραιά, η μεγάλη των θεολόγων σχολή...

Ο Άγιος Δημήτριος Πειραιά είναι μια από τις πολλές σπουδαίες ενορίες της Μητροπόλεως Πειραιώς. Μια ενορία που και στις μέρες μας συνεχίζει την ιεραποστολική της μαρτυρία σε όλους τους τομείς της διακονίας στο χώρο της Εκκλησίας. Μερικά στοιχειά που είναι ιδιαίτερα σημαντικά για την ενορία του Αγίου Δημητρίου Πειραιά είναι ότι έχει δώσει στην τοπική εκκλησία τα περισσότερα στελέχη στον τομέα της νεότητας και στον Ιερό Κλήρο. Το εντυπωσιακότερο από όλα είναι ότι από την ενορία του Αγίου Δημητρίου Πειραιά έχουν σπουδάσει αρκετοί νέοι και νέες την ορθόδοξη θεολογία- ίσως οι περισσότεροι από κάθε άλλη ενορία του Πειραιά- δημιουργώντας μια παράδοση και μια ιδιαίτερη σχολή σκέψης βασισμένη στην παράδοση που έχει εφαρμογή στο σήμερα. Οι δεσμοί της ενορίας του Αγίου Βασιλείου και του Αγίου Δημητρίου Πειραιά ήταν πάντα μια σχέση αγάπης, αλληλοεκτίμησης και δυνατής σχέσεις μεταξύ των στελεχών. Δεν είναι τυχαίο που στους αγαπητούς Αγιοδημητριώτες στην φωτογραφία έχει «τρυπώσει» και ένας αγιοβασιλιώτης. Για την ιστορία σε κάθε κατασκηνωτική περίοδο υπήρχαν τρομερές ποδοσφαιρικές μάχες μεταξύ των δύο ενοριών με αμφίρροπα αποτελέσματα. Στο μπάσκετ η ομάδα του Αγίου Δημητρίου ήταν αξεπέραστη. Και σήμερα η ενορία του Αγίου Δημητρίου Πειραιά συνεχίζει την πορεία της ευλογημένα στο χώρο της διακονίας. Για όλα αυτά τα σπουδαία, σας ευχαριστούμε...

Κώστας Ζουρδός

Ήφαιστος – Πορφύρας 1-2

                        Από τον Δημοσιογράφο Νίκο Δελαγραμμάτικα, Πειραϊκα Σπορ, 1980

Ένας ορεξάτος για διάκριση και γεμάτος…αχόρταγες διαθέσεις Πορφύρας απέκλεισε στο κύπελλο με 2-1 τον Ήφαιστο που φάνηκε ανώτερος του κατά μια κατηγορία μόνο στα χαρτιά. Το προχθεσινό ηρωικό παιχνίδι του γηπέδου Νικαίας, ασφαλώς δεν διεκδικεί τίποτα ιδιαίτερο στον τομέα της ποιότητας όμως το «σασπένς» που πρόσφερε του έδωσε μια άλλη οντότητα. Οι Φρεατυδιώτες παίζοντας ποδόσφαιρο ουσία, αλλά και θεάματος, υπερείχαν στα διαστήματα 30΄-55΄, 80΄-90΄. Από την άλλη μεριά οι ηττηθέντες όσο είχαν την πρωτοβουλία των κινήσεων ήταν φλύαροι. Παίδευαν την μπάλα ώσπου να την δώσουν. Σαν φυσικό ακόλουθο των παραπάνω έκαναν μια ευκαιρία (στο 17΄ με τον Σύρμα ), εκτός του τέρματος τους. Παρόλο που είχαν περιθώρια και ικανότητες για περισσότερα πράγματα. Αυτά για την καθαρή αγωνιστική δραστηριότητα των ομάδων. Γενικότερα πάντων ο ΑΟΦΠ πήρε δίκαια την αυτή την νίκη-έκπληξη. Βέβαια και οι δύο πλευρές υποστηρίζουν ότι αν μπορούσαν να αγωνιστούν τα εκ των μεταγραφών αποκτήματα τους, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Τέλος πάντων…

Στα ήρεμα νερά της Χαλκίδας…

1992, εκδρομή της κατασκήνωσης στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο και στάση στην Χαλκίδα. Η μέρα εκείνη ήταν ξεχωριστή για πολλούς από εμάς. Αλλά και για τους τέσσερις εικονιζόμενους. Την μέρα της εκδρομής, στον Τίμιο Σταυρό Μαμφούς, γινόταν η κουρά της Μαριάνθης Λαμπρινούδη     ( αδερφή Μαρκέλλα σήμερα, κατά σάρκα ξαδέρφη μου) υποδιευθύντρια του Ραδιοφωνικού Σταθμού και στέλεχος της Μητροπόλεως Πειραιώς. Μια από τις ομορφότερες κατασκηνωτικές περιόδους με τον π. Πολύκαρπο Μπόγρη Αρχηγό, τον Γιώργο Μπήτρο Υπαρχηγό, Παύλο Μαραγκουδάκη και Κώστα Ζουρδό ομαδάρχες (όλοι στην φωτογραφία). Από αυτήν την κατασκηνωτική περίοδο « βγήκε» μια όμορφη συνεργασία με τον π. Πολύκαρπό τον Παύλο Μαραγκουδάκη και εμένα τον χειμώνα στις κατηχητικές συντροφιές της ενορίας του Αγίου Νείλου. Έτσι για την ιστορία, για να μην λένε ότι τα νερά της Χαλκίδας είναι τρελά. Εμάς μας ένωσαν…

Κώστας Ζουρδός