Κάτι παράξενα παιδιά…

Είχε πάντα έναν ανεξήγητο ψυχικό κόσμο ο Φώτης, από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Στο σχολείο ήταν απομονωμένος από τα αγόρια και δεν του άρεσαν καθόλου οι αγριάδες και τα φασαριόζικα παιχνίδια που έκρυβαν μια παιδική βία. Ήταν τρυφερός και συνεσταλμένος με έντονα γλυκά χαρακτηριστικά και μια ευγένεια έμφυτη και παρορμητική. Ήταν διαφορετικός. Τι σημαίνει διαφορετικός και τι φυσιολογικός, είναι μια συζήτηση που μας αφορά, αλλά ας μην χαθούμε στους ορισμούς. Η διαφορετικότητα του και οι εκδηλώσεις της ήταν αντικείμενο καζούρας στην εφηβεία, και λογικής απομόνωσης. Εκείνος δεν καταλάβαινε το γιατί. Το κατάλαβε πολύ αργότερα στον στρατό. Οι γονείς του επηρεασμένοι από ηθικιστικά κηρύγματα ενός περιοδεύοντα Ιεροκήρυκα, πίστευαν, όπως τους έλεγε, ότι ο Φώτης είχε ένα κουσούρι. Τι παράξενη λέξη από ένα μορφωμένο στόμα. Ήταν τόσο πολύ επηρεασμένοι από την ομιλητική δεινότητα του Ιεροκήρυκα που είχαν φτάσει στο σημείο να πιστεύουν πως ο γιος τους θα ξαναγινόταν παλικάρι με χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο. Εκεί ήταν το πρόβλημα, και θεραπευόταν. Πριν από την ιατρική υπήρχαν, μαντζούνια, αγιωτικά βότανα και ψυχολογικά τεχνάσματα που μπορούσαν να επιστρέψουν κάποιον στο χώρο του φυσιολογικού. Και ο Φώτης όλο και απομονωνόταν. Στα όνειρα του, το καταφύγιο του, είχε φτιάξει έναν ιδανικό κόσμο που βασίλευε, η αγάπη, η κατανόηση και η συγχωρητικότητα με τον αλληλοσεβασμό. Αλλά μάταιο. Μόνο στα όνειρα. Είχε βάλει σκοπό να κρύψει όσο μπορεί την διαφορετικότητα του και να διατηρεί την αξιοπρέπεια του.

Ο πατέρας του έφυγε λίγα χρόνια μετά. Είχε να μιλήσει στον γιο του πολλά χρόνια. Σχεδόν αγνοούσε την ύπαρξη του Φώτη. Ίσως πίστευε πώς εκείνος έφταιγε που ο γιος του δεν κληρονόμησε τον ανδρισμό του. Μια θεία από αυτές που εμφανίζονται μόνο σε γάμους και κηδείες, διαλαλούσε σε όλο τον οικογενειακό περίγυρο, πώς ο πατέρας του Φώτη έφυγε με τον καημό του γιού του. Κατηγορούσε τον Φώτη σχεδόν σαν ηθικό πατροκτόνο. Αυτό ήταν το τέλος.

Ο Φώτης αυτοεξορίστηκε στο δωμάτιο του, με την μοναξιά του, στους τέσσερις τοίχους του δωματίου του. Μόνος του; Συντροφιά με τα όνειρα του, που πολλές φορές τα έβλεπε με τα μάτια ανοικτά. Αυτό ήταν μοιραίο. Ένα πρωινό είδε  στο παράθυρο την φιγούρα του πατέρα του, ολοζώντανη να του χαμογελά. Τον καλούσε στην αγκαλιά του και του έλεγε με τρυφερότητα, ότι τον αγαπά και τον αποδέχεται όπως είναι…σαν γιο του. Ο Φώτης άνοιξε το παράθυρο για να τον αγκαλιάσει. Και αγκάλιασε το κενό.

Η θεία που εμφανιζόταν μόνο σε γάμους και κηδείες έλεγε τώρα στον οικογενειακό περίγυρο, πως αυτή η κατάληξη ήταν η καλύτερη για τον Φώτη. Δεν μπορούσε η οικογένεια για πολύ να ανεχτεί κάποιον με το κουσούρι του Φώτη. Τον ξέχασαν αμέσως. Όταν κάποιος από τους συγγενείς του ήθελε να αναφέρει κάτι για τον Φώτη μίλαγε πάντα, στο αόριστο, στο ουδέτερο, στο θηλυκό.

Τον Φώτη δεν τον αγκάλιασε κανείς. Ήταν ένα παράξενο παιδί, κοινωνικό λάθος για τους πολλούς. Ένα λάθος που δεν το έκρυψε ξανά, δεν το ξανάκανε, μα δεν έφτανε. Κρύφτηκε για πάντα στην μοναξιά. Τον Φώτη δεν τον αγκάλιασε κανείς. Μόνο η αγάπη τα αγκαλιάζει όλα… Και ο Φώτης αγκάλιασε για πάντα το κενό… 

Κώστας Ζουρδός