Άκουσέ με απόσταση….

                                    

Τα λέω για μένα, για εσένα, για τον διπλανό. Τόσα χρόνια κρίσης και ανεχτήκαμε τα πάντα. Είδαμε ανθρώπους να αυτοκτονούν για ένα κομμάτι ψωμί που τους στέρησαν, νιώσαμε την κατάθλιψη να «θερίζει» όλες τις ηλικίες. Ακούσαμε για παιδία που δεν έχουνε στο σχολείο κολατσιό. Ανακαλύπτουμε καθημερινά ότι και λόγω της οικονομικής κρίσης έχουν αυξηθεί τα κρούσματα της ενδοοικογενειακής βίας και της παιδικής κακοποίησης. Βλέπουμε άστεγους να περιφέρονται στους δρόμους και συνανθρώπους μας να τρέφονται μόνο από τα συσσίτια. Βλέπουμε τους νέους να μην μπορούν να στεριώσουν τα όνειρά τους και να μεταναστεύουν σε άλλες πατρίδες. Νιώσαμε στο πετσί μας κάθε κοινωνικό πειραματισμό που προσπαθεί να αλώσει το ήθος, την παιδεία, την οικογένεια και τον πολιτισμό μας. Βλέπουμε σήμερα να μας κλέβουν ένα κομμάτι της ιστορίας μας με τους πνευματικούς ηγέτες της πατρίδας μας να συναλλάσσονται μυστικά ή να σφυρίζουν αδιάφορα. Και σε όλα αυτά παίρνουμε αποστάσεις. Μένουμε αδρανείς στα όρια ενός μικρόκοσμου. Και περιμένουμε την λύση να έρθει μόνη της ή να μην έρθει ποτέ. Μα είναι η ζωή μας μια απόσταση; 

Απευθύνομαι σε εσένα κυρίως φίλε χριστιανέ που κάθε Κυριακή τρέχεις στις εκκλησίες. Που σε κάθε ευκαιρία γεμίζεις τις ουρές για να προσκυνήσεις μια εικόνα. Που αγωνιάς μήπως χάσεις την προγραμματισμένη ομιλία κάποιου γέροντα. Σε εσένα που μετά από όλα αυτά θα μπεις πάλι στο γρανάζι του μηχανισμού που συντηρεί και προάγει αυτόν τον ψεύτικο κόσμο. Ο κόσμος μας σήμερα χρειάζεται την παρουσία του ελεύθερου πιστού χριστιανού, που όπως ο Χριστός θα περπατήσει στη ζωή μαζί με τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους. Όσο η Εκκλησία, και όπου, πνίγη την ελευθερία των μελών της, οδεύει παγιδευμένη μέσα στην ασφυξία ενός κόσμου που εκπίπτει και εκπορνεύει το πρόσωπο της. Σε μια εποχή ρηχών συνθημάτων και επίπεδης μαζοποίησεις, η Εκκλησία εκπίπτει στην στεγανότητα των πολιτικών και εκκλησιαστικών σκοπιμοτήτων και στρατεύεται επιπόλαια απορρίπτοντας τον εαυτό της. Ο πιστός λαός ( κλήρος και λαός ) αρνείται τον εαυτό του και πέφτει  μέσα στη στεγανότητα μιας στυγνής ανελευθερίας γιατί αρνείται ή και φοβάται να υψώσει τη φωνή του. Ποιο χριστιανικό ήθος υπάρχει μέσα στην ανελευθερία; Πως θα περπατήσω με τον άλλον έχοντας μέσα μου υποστείλει την αλήθεια; Πως θα καλυτερεύσω τον κόσμο όταν επικροτώ την αδικία; Όταν κοιτάζω μόνο το ατομικό μου συμφέρων; Τα τελευταία χρόνια, προσκυνήσαμε τον παντοδύναμο μηχανισμό της ανελευθερίας και του προσωπικού συμφέροντος. Και αυτός ο μηχανισμός μέσα στην βίαιη του επέλαση πάει να ισοπεδώσει οριστικά το κορμί του πιστού λαού, τον οποίο και μεταθέτει στο κλειστό περιθώριο του κόσμου, καταδικασμένο στη σιωπή, την αδιαφορία και την άγνοια με την δική του συγκατάθεση ή παράδοση. Οι καταστάσεις επιβάλλουν να γίνουμε οι ελεύθερες φωνές που θα πνίξουν την αδικία και τα μικρό εγωιστικά συμφέροντα. Οι ελεύθερες φωνές είναι λίγες και οδεύουν μέσα στη βασιλεία της ερήμου, μέσα στην έσχατη μοναξιά, αποφασισμένες όμως να διασώσουν το  ήθος και τη γνησιότητα του ανθρώπου. Μια από τις θεμελιακές εκφράσεις της αμαρτίας είναι ο μετασχηματισμός του πλησίον σε αντικείμενο, σε πράγμα, σε ένα όν που γεμίζει αριθμητικά μόνο τις φιλοδοξίες μας.

Μέσα σ’ αυτήν την οπτική, η πνευματική ζωή, γίνεται αντικείμενο συναλλαγών και υποδουλώνεται σ’ αυτή τη διεργασία. Ο χριστιανισμός δεν είναι ένα σύστημα απαγορεύσεων και εντολών. Ο χριστιανισμός είναι το μήνυμα μια καινούργιας πραγματικότητας που νικάει και καταργεί τον θάνατο και που αναγέννα τον άνθρωπο μέσα στην ελευθερία και την αγάπη. Μια τέτοια καινούργια πραγματικότητα υπερβαίνει όλες τις απαγορεύσεις και όλες τις ιδιαίτερες εντολές με ένα νόμο, το νόμο της αγάπης και της ελευθερίας που δεν είναι νόμος. Η Εκκλησία είναι η κοινότητα του καινούργιου κόσμου. Δεν είναι η θρησκεία του κατεστημένου, δεν είναι η αυθεντία των ιεραρχών, δεν είναι μια κοινωνική οργάνωση. Είναι μια κοινότητα από ελεύθερα πρόσωπα που εκφράζουν μια καινούργια πραγματικότητα, της κατάργησης του θανάτου και της αγάπης που τους συναρπάζει. Η Εκκλησία είναι η αιωνιότητα που καταργεί το πρόσκαιρο. Ανοίγει μια καινούργια πρόσβαση προς το Θεό, ακόμα και για εκείνους που είναι βυθισμένοι μέσα στην απελπισία της αμαρτίας και της αμφιβολίας και δεν ξέρουν πώς να ξεφύγουν απ’ αυτή.

Καλούμαστε σήμερα να σπάσουμε το καβούκι του εγωκεντρισμού και να γίνουμε η   « πέτρα σκανδάλου» για τα συμφέροντα και τους μηχανισμούς της αδικίας και της εκμεταλλεύσεις. Να γίνουμε η « πέτρα σκανδάλου» που θα γκρεμίσει το βόλεμα, την απανθρωπιά την ανελευθερία. Πάντοτε υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που έρχονται στις εκκλησίες, που γι αυτούς ο χριστιανισμός δεν είναι σκάνδαλο. Είναι ένας χώρος για να αφήσουν την προσωπική τους υπόσταση και ευθύνη, σε άλλους. Σε αυτούς τους ανθρώπους ορισμένοι εκκλησιαστικοί παράγοντες βρίσκουν την παρηγοριά τους. Δημιουργούν ένα ομοιόμορφο σύστημα, χωρίς την έκφραση της πολλαπλότητας, των ενδεχομένων κατευθύνσεων, τη χωρίς παράθυρο φυλακή. Με παραδομένους πιστούς, με ήσυχους και καλόβολους κληρικούς, φτιάχνουμε μια ακίνδυνη Εκκλησία, μέρος του κόσμου τούτου. Το πραγματικό σκάνδαλό είναι μια επικίνδυνη Εκκλησία, που όπως μας λέει το Ευαγγέλιο, περπατάει μαζί με τον λαό, αγωνίζεται δίπλα του, και συντρίβει την αδικία. Όσο περισσότερο αποδεσμευόμαστε, απελευθερωνόμαστε από αλλοτριώσεις, αυτοαλλοτριώσεις που επιβάλλουμε στους εαυτούς μας, από αποδεικτικές επιχειρηματολογίες και περιοριστικές στρατεύσεις, τόσο θα προσεγγίζουμε την αληθινή Εκκλησία, τότε θα κάνουμε ένα βήμα για να μεταμορφώσουμε τον κόσμο. Ο Χριστός είπε πως θα περπατήσει μαζί μας. Εμείς δεν μπορούμε να μιλάμε στους άλλους παρά μόνο αν συμμετέχουμε σ’ αυτό που τους απασχολεί ζώντας το πραγματικά μαζί τους, και όχι αν η συμμετοχή μας γίνεται από απλή συγκατάβαση. Υπάρχει ένα μονοπάτι της ελευθερίας αλλά και της μεγάλης μοναξιάς. Είναι δύσκολο να το περπατήσει κανείς. Δεν είναι εύκολη δουλειά να ξεφύγουμε από το γρανάζωμα μας, αν και αξίζει τις πιο γενναίες μας προσπάθειες. Αν δεν βγούμε τώρα στους δρόμους για να συναντήσουμε την αγάπη στο πρόσωπο του άλλου πότε θα το κάνουμε; Αν δεν εξεγερθούμε σε κάθε αδικία που πνίγει τον άνθρωπο μέσα μας και γύρω μας πότε θα το κάνουμε; Αν δεν πούμε τώρα τα μεγάλα όχι, πότε θα τα πούμε; Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να «ντυνόμαστε» με τον καναπέ. Να σταματήσουμε να «τρώμε» ότι μας σερβίρουν αμάσητα οι κάθε λογής εξουσίες. Να πάρουμε την ζωή και την ευθύνη στα χέρια μας. Ξεκινώντας, σπάζοντας  τον τοίχο της καρδιάς μας που μας χωρίζει από τους άλλους. Σπάζοντας τα κατεστημένα, στον εργασιακό χώρο, στον κοινωνικό περίγυρο, στο σχολείο, στην εκκλησία, στην γειτονία, στην κοινωνία. Είναι δύσκολο και μοναχικό αλλά είναι μονόδρομος. Πρέπει να   βγούμε στους δρόμους κλήρος και λαός, πιστοί και άπιστοί, λευκοί ή μαύροι, ο καθένας, ή θα μείνουμε στον αδιέξοδο χώρο του τηλεθεατή.                   Ο  χρόνος της αναμονής τελείωσε. Είσαι άνθρωπος δεν είσαι…απόσταση. Η ζωή δεν θα περιμένει πάντα τις δικές μας αποφάσεις… Και ποιος ξέρει, σε αυτό το μονοπάτι της μοναξιάς μπορεί να μην βαδίζεις μόνος…

Κώστας Ζουρδός

 Κύριε, όχι μ’ αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου…