Αν λαχταράς τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ σ' άλλον μην ελπίζεις.

Αν λαχταράς τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ σ' άλλον μην ελπίζεις.
 Μόνος σου πάρτην αν μπορείς, αλλιώς δεν την αξίζεις .

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης‌

Από Ιστολόγιο: Λειμώνας

Αντίο Γιωργάκη...

Απο τους γονείς του μικρού μας Γιωργάκη.

“Γεια σας

Είμαι ο φίλος σας ο Γιωργάκης , που με γνωρίσατε στις 16 Νοεμβρίου 2012, εδώ στο blog της φίλης μου της Ιωάννας, μέσα από τα λόγια των γονιών μου και είδατε την φατσούλα μου στις φωτογραφίες που σας έστειλα τότε.

Θα ήθελα να σας πω ότι πλέον δεν είμαι πια μαζί σας. Από τις 21-12-2012, εγώ και η Ιωάννα παίζουμε συνέχεια μαζί εδώ πάνω, με όλους τους φίλους μας και αναστατώνουμε τους άλλους αγγέλους, στις παιδικές χαρές του Παραδείσου.

Δεν έχω πλέον σωληνάκια και οξυγόνα. Είμαι ελεύθερος πια, από όλα αυτά . Στέκομαι μόνος μου, ανασαίνω βαθιά, περπατώ και τρέχω ασταμάτητα. Ξέρω ότι όλοι σας είστε λυπημένοι. Να ξέρετε όμως ότι εγώ, σας βλέπω , στα διαλλείματα του παιχνιδιού μου, σας χαμογελώ, και θέλω να με θυμόσαστε χωρίς δάκρυα στα μάτια. Μοιραστείτε την χαρά μου. Ξέρω ότι θα είμαι πάντα μέσα στις καρδιές σας."

Για εμάς του γονείς του από τότε που ο Γιώργος έφυγε από κοντά μας, κάθε σκέψη μας ξεκινάει από ένα «δεν». Δεν θα του μιλήσουμε, δεν θα παίξουμε, δεν θα γελάσουμε, δεν, δεν, δεν…….Δεν υπάρχει πια, αλλά κυριαρχεί παντού γύρω μας : Στην καρδιά μας, στο νού μας, στην ψυχή μας, στα μάτια μας. Το μικρό μας αγοράκι με το παιχνιδιάρικο βλέμμα του, το ζεστό και γεμάτο φως χαμόγελό του.

Από την σύντομη αυτή ζωή του διδαχτήκαμε πάρα πολλά από εκείνον. Από την δύναμή του και το πείσμα του να μάχεται, ακόμα και τότε που δεν είχε πιθανότητες νίκης. Αυτό το διαπιστώναμε εικοσιοκτώ ολόκληρες μέρες που έδινε έναν άνισο αγώνα μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, με έναν πολύ δύσκολο αντίπαλο : Το SMA!!! Πως ήταν δυνατόν να κερδίσει αυτόν τον αγώνα?

Διδαχτήκαμε από εκείνον πώς να δείχνουμε αγάπη ο ένας στον άλλο, πώς να γίνουμε πιο ευαίσθητοι απέναντι στα προβλήματα των συνανθρώπων μας. Μας έκανε πιο δυνατούς και ελπίζουμε ίσως και καλύτερους ανθρώπους.

Η δύναμή του, το φωτεινό του χαμόγελο, το διαπεραστικό του βλέμμα, η αθωότητά του, η αγάπη του, ήταν τόσο έντονα και έτσι έντονα θα παραμείνουν για πάντα στις καρδιές μας.

Όλες αυτές τις μέρες που ο Γιώργος δεν είναι μαζί μας, αντλούμε κουράγιο από τον ίδιο, που είναι και θα παραμείνει για πάντα ζωντανός και χαμογελαστός στο νου και στην καρδιά μας. Αντλούμε κουράγιο από την απλόχερη αγάπη και συμπαράσταση τόσων πολλών ανθρώπων, από τους οποίους πάρα πολλοί μας ήταν μέχρι πρότινος άγνωστοι και τους ευχαριστούμε ακόμη μια φορά για την αμέριστη στήριξή τους.

Από τα βάθη της καρδιά μας ευχαριστούμε όλο το νοσηλευτικό προσωπικό του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» για την φροντίδα και την αγάπη που προσέφεραν στο μικρό μας αγγελούδι και γίνανε η οικογένειά μας καθ΄ όλη την διάρκεια της παραμονής μας εκεί.

Ευχαριστούμε το ιατρικό προσωπικό του Νοσοκομείου και ιδιαίτερα την Θεράποντα Ιατρό του Γιωργάκη κυρία Κάρμη Βασιλική – την δικιά μας Βίκυ πλέον – για τον ζήλο της, την άρτια επιστημονική και ιατρική της κατάρτιση. Για την φροντίδα και την προσήλωση που έδειξε στον πρίγκιπά μας από την πρώτη μέρα μέχρι την τελευταία του ανάσα, αλλά και για την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη σ΄ εμάς από την αρχή μέχρι το τέλος.

Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στον σύλλογο ΜΕΡΙΜΝΑ και όλους τους ανθρώπους της, που στάθηκαν στο πλευρό μας από την πρώτη στιγμή που ζητήσαμε την βοήθειά τους μέχρι και σήμερα στο δυσκολότερο μονοπάτι της ζωής μας.

Αγαπημένε μας Γιωργάκη,

Είχαμε το μεγάλο προνόμιο να ζήσεις μαζί μας έξι ολόκληρους μήνες.

Σ΄ευχαριστούμε και σ΄ ευγνωμονούμε Άγγελέ μας για τη κάθε στιγμή που παρέμεινες μαζί μας. Είμαστε πολύ περήφανοι για σένα.

Μαμά Όλγα - Μπαμπάς Πέτρος

 

Αντίο Γιωργάκη θα σε θυμόμαστε για πάντα...

 

Από το ιστολόγιο: Για την Ιωάννα

Ένας άλλος δρόμος...

Ποιος εκτέλεσε τους 3 πρόθυμους διαχειριστές της πιο σκοτεινής σκευωρίας της μεταπολεμικής Ευρώπης;

Από τον Βασίλη Μπόνιο

Χρειάσθηκαν μόλις δύο χρόνια και κάτι ψιλά  για να βγουν από τη μέση οι κάποτε πανίσχυροι διαχειριστές του Μνημονίου που άλλαξε τις ζωές όλων μας.
Τρεις από δαύτους, ο Ντομινίκ Στρος Καν, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αποδείχθηκαν τελικά τόσο «αναλώσιμοι».
Αλήθεια τι συμβαίνει εδώ; Τι υπάρχει πίσω από τον τοίχο; Πίσω από το παραβάν. Τι μας κρύβουν; Ποιοι είναι αυτοί που κάνουν παιγνίδι τελικά; Παρότι κάποιοι θα μιλήσουν για θεωρίες συνομωσίας, επιτρέψτε μας να σκεφθούμε φωναχτά, κάπως έτσι:
Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΑΣΘΜΑΙΝΟΝΤΑΣ
Θυμάσθε εκείνο το καλοκαίρι του 2009 που ο τότε πρωθυπουργός Καραμανλής, έκλεινε άρον-άρον τη Βουλή και οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές που γνώριζε ότι θα τις χάσει;
Γιατί ένας πρωθυπουργός διάλεξε εκλογές-χαρακίρι; Στενοί συνεργάτες του υποστηρίζουν ότι ο ίδιος πίστευε ότι τον είχαν «τελειωμένο» οι Αμερικανοί εξαιτίας του veto στο περίφημο σχέδιο Ανάν και της στενής συνεργασίας με τον Πούτιν για τους αγωγούς και του Κινέζους για τα λιμάνια. Εκείνη την εποχή σχεδόν κανείς δεν έκανε λόγο για το κτήνος του χρέους ακόμη και όταν μιλούσε για τα χάλια της οικονομίας. Γνώριζε η όχι ο Καραμανλής τον τυφώνα που πλησίαζε; Η βιαστική αποχώρησή του από την εξουσία είχε να κάνει με το χρέος και όσα από διαίσθηση ένιωσε ότι έρχονται; H ότι Κάποιοι μας ετοιμάζουν;
ΕΝΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ;
Τον Οκτώβριο του 2009 ο Παπανδρέου γίνεται πρωθυπουργός της χώρας και ανάμεσα στα πουλέν του τοποθετεί, από το πουθενά, στο πιο κρίσιμο υπουργείο τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ανιψιό του νεοδημοκράτη πρώην υπουργού Εξωτερικών Μιχάλη Παπακωνσταντίνου και πρώην σύμβουλο του Σημίτη, μέλος του ΔΣ του ΟΤΕ και σχεδόν ανεπάγγελτο πέρα από κάποια ένσημα στον ΟΟΣΑ. Ήταν μόνο το κόλλημα του ΓΑΠ με κάτι απίθανους τύπους αυτό που έκανε τον Παπακωνσταντίνου υπ. Οικονομικών; Μήπως Κάποιος ψιθύρισε (έδωσε εντολή) να αναλάβει αυτό το πόστο συγκεκριμένος  επειδή θα ήταν ο πλέον υπάκουος διαχειριστής για όλα όσα μας ετοίμαζαν;
Ο ΒΙΑΣΤΗΣ ΝΤΟΜΙΝΙΚ
Το ίδιο διάστημα η ακόμη και πριν ο ΓΑΠ αναλάβει πρωθυπουργός έρχονται στην επιφάνεια-εκ των υστέρων-πληροφορίες που θέλουν τον Παπανδρέου να έχει επαφές με τον Ντομινικ Στρος Καν.  Τελικά Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου και Ντομινίκ Στρος Καν θα είναι οι μπροστινοί πρωταγωνιστές της βίαιας εισόδου της χώρας στο ΔΝΤ. Τον Μάιο του 2011 ο επικεφαλής του ΔΝΤ συλλαμβάνεται στο αεροδρόμιο Κέννεντυ για βιασμό. Η πολιτική του καριέρα  και οι τυχόν φιλοφοξίες του για την Γαλλική Προεδρία τελειώνουν άδοξα. Ήταν η πρώτη φορά που ο Ντομινίκ πλήρωνε για να πηδήξει η έκανε κάτι παρόμοιο; Ποιοι τον παγίδευσαν;
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΓΑΠ
Λίγους μήνες αργότερα ο δεύτερος εκ των πρωταγωνιστών της ένταξής μας στο Μνημόνιο, ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, θα χάσει την εξουσία χωρίς να το καταλάβει βοηθούντος και του Βενιζέλου. Κάποιοι είχαν αποφασίσει να τον καθαρίσουν.
ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΛΙΣΤΑΣ ΛΑΓΚΑΡΝΤ
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο ανεπαρκής Παπακωνσταντίνου έκανε όλα όσα του καταλογίζουν. Ακόμη και το να βγαίνει και να λέει ότι έχασε την λίστα Λαγκάρντ, αυτό από μόνο του είναι ξεφτίλα για έναν υπουργό Οικονομικών. Πάμε παρακάτω όμως. Σας θυμίζουμε ότι σχεδόν όλοι, όσοι σήμερα τον κρεμάνε και πρώτος και καλύτερος ο Βενιζέλος έλεγε ότι δεν μπορεί να αξιοποιηθεί η λίστα Λαγκάρντ γιατί τα ονόματα είχαν ληφθεί παράτυπα και τέτοιες παπαριές.
Κανείς τους δεν έδειξε την πολιτική βούληση να ερευνήσει εξονυχιστικά τον κάθε λογαριασμό, ούτε φυσικά το βαθύ κράτος του ΣΔΟΕ.
Έρχεται λοιπόν ο Στουρνάρας και ζητά εκ νέου την χαμένη λίστα και ω του θαύματος οι Γάλλοι την στέλνουν ξανά με κάθε επισημότητα κι αυτό παρότι γνωρίζουν-οι Γάλλοι- ότι με την εκ νέου αποστολή καίνε και τον τρίτο της παρέας που οδήγησε την Ελλάδα στο Μνημόνιο και την Ευρώπη σε περιπέτειες.
Αρκεί το γεγονός ότι ο Ολάντ είναι φίλος του Βενιζέλου (εξαιτίας αυτής της φιλίας κλείστηκε και εκείνη η περίφημη συνέντευξη της Όλγας Τρέμη) για να δώσει εντολή στις υπηρεσίες του να στείλουν ξανά μια λίστα για την οποία-μην αμφιβάλλετε ο Παπακωνσταντίνου έκανε παρασκηνιακά ότι μπορούσε για να μην αποσταλεί εκ νέου. Οι Γάλλοι θα μπορούσαν να προφασισθούν πολλούς λόγους για να παρακάψουν το ελληνικό αίτημα. Ακόμη και την έλλειψη εμπιστοσύνης στην ελληνική τσαπατσουλιά. Κι όμως επέλεξαν- Κάποιος επέλεξε- να κάψει και τον τρίτο πολιτικό διαχειριστή του μεγάλου asset  “H ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΔΝΤ-Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ».

Τι συμβαίνει εδώ αλήθεια; Τι μας κρύβουν και ποιοι; Τι είναι αυτό το πολύ ΜΕΓΑΛΟ και πολύ ΚΑΚΟ που ετοιμάζουν για μας, χωρίς εμάς; Δείτε για παράδειγμα την γειτονική Ιταλία. Ο Μόντι διεκδικεί εκ νέου να είναι πρωθυπουργός χωρίς να χρειασθεί να υποστεί την δοκιμασία των εκλογών. Τι μας ετοιμάζουν και ποιοι; Ποιος εκτέλεσε τους 3 πρόθυμους διαχειριστές-Παπανδρέου, Παπακωνστατίνου και Στρον Καν-μιας σκευωρίας που απειλεί να αλλάξει τις ζωές μας και την Ευρώπη που ξέραμε;

Πηγή: Κουρδιστό πορτοκάλι

ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ: ΤΟ 2013 ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΕΝΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Του μητροπολίτη Δημητριάδος κ. ΙγνατίουΔεν υπάρχει άλλη μέρα του χρόνου, σαν την Πρωτοχρονιά, που η ματιά μας να στρέφεται περισσότερο με προσμονή και ελπίδα προς το μέλλον. Δεν υπάρχει άλλη μέρα του χρόνου, που η ψυχή μας να ζητά με περισσότερη δίψα μια άφεση και μια διαγραφή όλων των λαθών μας, φανερών και αφανέρωτων, που κατέγραψε το παρελθόν.

Κάθε Πρωτοχρονιά, όπως κι αυτή που πλησιάζει, είναι μια μέρα λεπτών ισορροπιών, που απαιτεί ανάλογους χειρισμούς. Η μελαγχολία του χρόνου που περνάει πρέπει να ισορροπήσει με την ευγνωμοσύνη για το δώρο του χρόνου που μας δόθηκε. Και η ανάγκη για μια εσωτερική κάθαρση από μικρές και μεγάλες πτώσεις, προσωπικές και συλλογικές, πρέπει να συνυπάρξει με τη μνήμη των αιτίων που οδήγησαν σε πίκρες και αδιέξοδα. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, σε ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του, λέει: «Ο χρόνος πέφτει χύμα, εμείς του δίνουμε το σχήμα». Σε τρεις μέρες λοιπόν, υποδεχόμαστε ακόμη ένα κομμάτι τού χύμα χρόνου.
Το σχήμα του, σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, μοιάζει να είναι το σχήμα ενός τεράστιου αρπακτικού, που ούτε σέβεται ούτε συμπονά, κυρίως όμως δεν χορταίνει. Ολοι μας έχουμε μερίδα ευθύνης σ’ αυτό. Κι αν η κάθε Πρωτοχρονιά αποτελεί ευκαιρία ανασκόπησης και αυτοκριτικής, ας βρούμε το θάρρος να το ομολογήσουμε:
Οι επιλογές μας δεν «βγήκαν». Η Γη δεν αντέχει τόσο εγωισμό, δεν αντέχει τόση αδιαφορία, δεν αντέχει τόσες μοναχικές πορείες.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πορεία• μια πορεία, που οδήγησε πριν από πέντε μέρες μάγους και ποιμένες στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Εκείνη τη βραδιά ο χρόνος πήρε το σχήμα μιας ανοιχτής αγκαλιάς, που ένωσε ξανά ουρανό και Γη. Οσοι από εμάς αποφασίσουμε να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο γινόμαστε κομμάτι αυτής της αγκαλιάς, αναζητάμε ξανά τον διπλανό μας, που τον βγάλαμε απ’ τη ζωή μας, και δίνουμε την ευκαιρία στον καινούργιο χρόνο να αλλάξει σχήμα. Οχι πως ξαφνικά δυσκολίες και πόνος θα εξαφανιστούν απ’ τη ζωή μας. Αντίθετα, αυτή η ζωντανή αγκαλιά, όσο μεγαλώνει, θα γίνεται -και θα πρέπει να γίνεται- αιτία αλλά και όπλο οξύτερης και πιο συνειδητής σύγκρουσης με το άλλο, το παλιό σχήμα, το σχήμα του αρπακτικού, που έχει βρει καταφύγιο και μέσα και γύρω μας.

Ας μη γελιόμαστε λοιπόν: Και τον καινούργιο χρόνο η ανθρώπινη Ιστορία θα συνεχίσει να πορεύεται, μέσα από τη σύγκρουση της αδικίας με τη δικαιοσύνη, της κτηνωδίας με την καλοσύνη, της πλεονεξίας με την προσφορά. Οσο η αδιαφορία και η απομόνωση στον μικρόκοσμό μας κρατάνε την καρδιά μας παγωμένη, η σύγκρουση αυτή μοιάζει να είναι άνιση και καθόλου ελπιδοφόρα. Αλλωστε δεν είναι λίγοι οι συνάνθρωποί μας που από καιρό έχουν βυθιστεί στην απόλυτη απάθεια, μη βλέποντας καμιά προοπτική αλλαγής.
Κι όμως, στην καινούργια χρονιά πρέπει να ξαναζωντανέψουμε αυτό το μισοσβησμένο όραμα, το όραμα ενός καλύτερου, δικαιότερου και πιο γαληνεμένου κόσμου.

Κυρίως όμως αυτό που πρέπει να ξαναζωντανέψουμε για να γραφτεί με κεφαλαία γράμματα στην καινούργια ολόλευκη σελίδα της και να αποτελέσει την απαραίτητη προϋπόθεση κάθε αλλαγής είναι η απόφαση να αισθανθούμε βαθιά ότι είμαστε μέλη του ίδιου σώματος και ότι δυστυχία και ευτυχία υπάρχουν μόνον ως πανανθρώπινες καταστάσεις.
«Εμείς οι πολλοί» κηρύττει ο Απόστολος των Εθνών, «συναποτελούμε το σώμα του Χριστού και ο καθένας είναι μέλος του άλλου». (Ρωμ. 12,5). Ιδού λοιπόν ενώπιόν μας νέος χρόνος, χρόνος επανόρθωσης και μετανοίας.

Από το ένθετο της εφημερίδας "δημοκρατια" για την Ορθοδοξία

Κύριε, δείχνε μου τον Σταυρό Σου...

Εφαρμογή στα κινητά για τα αδέσποτα.

Η ομάδα του adespoto.gr, δημιούργησε την πρώτη ελληνική εφαρμογή, για κινητά, για τα αδέσποτα ζώα.
Η εφαρμογή ονομάζεται «Adespoto», και είναι η πρώτη εφαρμογή για ζώα στην Ελλάδα, ώστε να βοηθήσουμε περισσότερους σκύλους και γάτες να βρουν το σπίτι τους, είτε ζητούν υιοθεσία είτε χάθηκαν ή βρέθηκαν!
Με την εφαρμογή για το κινητό δίνεται η δυνατότητα εύρεσης ζώων στην ευρύτερη περιοχή που βρίσκεται ο χρήστης μέσα από τον χάρτη και τις αγγελίες.

Πηγή: techit.gr 

Ένα θαύμα από μια πόρνη....

Μια πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ’ ένα νοσοκομείο με το δίχρονο παιδάκι της να χαροπαλεύει οπό λευχαιμία. Ὁ πόνος της είναι μεγάλος, διότι ήδη έχει χάσει άλλα δύο παιδιά, και τώρα έβλεπε να της φεύγει και το τελευταίο, τρίτο βλαστάρι της. Όσο περνούσαν οἱ ώρες, τόσο και πιο πολύ μεγάλωνε ἡ απελπισία της.

Ήταν ήδη 2:00 μετά τα μεσάνυκτα, όταν όλως εκτάκτως πέρασε οπό το θάλαμο ὁ διευθυντής του τμήματος, να δει ένα διπλανό κοριτσάκι «επί πληρωμή» και οπό παρόρμηση πρόσεξε και το δίχρονο παιδάκι της χαροκαμένης εκείνης μάνας. Το εξέτασε και της είπε: Λυπάμαι πολύ κυρία μου. Πάρε τό παιδάκι σου και φύγε τώρα, για να πεθάνει τουλάχιστον στην αγκαλιά σου και στο σπίτι σου. 

Σαν το άκουσε αυτό ἡ δύστυχη μάνα από το στόμα του γιατρού, με λυγμούς, τύλιξε το παιδάκι της με μία κουβερτούλα, το έσφιξε στην αγκαλιά της και έφυγε τρέχοντας. Βγήκε στο δρόμο… Παντού επικρατούσε ερημιά και ησυχία. Τίποτα δεν κυκλοφορούσε. 

Σε μία στροφή του δρόμου, βλέπει ξαφνικά μπροστά της μία νεαρή σχετικά γυναίκα, περίπου 30 ετών. Μόλις είχε τελειώσει τη «δουλειά της» ήταν πόρνη. 

Μόλις έφθασε ἡ μάνα μπροστά της, την σταμάτησε και της έβαλε με βία το παιδάκι της μέσα στην αγκαλιά της. Ταυτόχρονα, έπεσε στα πόδια της και φώναξε: Σώσε το παιδί μου! Σώσε το παιδί μου…..!!! 

Τα έχασε αυτή! Πόρνη ήταν, αμαρτωλή ήταν, βυθισμένη στο βούρκο της ακολασίας! Τί να κάνει; Στα πόδια της μία μάνα, στα χέρια της ένα παιδί πού έσβηνε. Το είδε ότι έσβηνε. Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό και είπε με δυνατή φωνή: Τί προσευχή να κάνω τώρα Θεέ μου; Εγώ είμαι αμαρτωλή, εγώ είμαι πόρνη! Τώρα μόλις «τελείωσα» την δουλειά μου. Αν δεν μ’ ακούς εμένα –και δεν θα με ακούσεις, βέβαια, γιατί είμαι αμαρτωλή- άκουσε τουλάχιστον αυτή τη πονεμένη μάνα. 

Εκείνη τη στιγμή έγινε το θαύμα!!! Κατέβηκε ένα φώς από τον ουρανό και το παιδί άνοιξε τα ματάκια του, φώναξε «μανούλα μου!» κι άπλωσε τά χεράκια του αγκαλιάζοντας τή πόρνη, γιατί νόμισε ότι αυτή ήταν ἡ μανούλα του. Πάρ’ το της είπε. Ὁ Θεός έκανε το θαύμα Του!  

Ὁ Θεός άκουσε τη προσευχή μίας αμαρτωλής, μίας πόρνης και όχι της μάνας! Αυτό συντάραξε τα λιμνάζοντα «νερά» στη ψυχή της αμαρτωλής γυναίκας, ώστε με συντριβή και μετάνοια, και με εξομολόγηση, οριστικά πλέον άλλαξε το σκοτάδι της αμαρτίας με τη νέα εν Χριστώ ζωή. 

Δόξα στο Όνομα σου, Κύριε! 

του π. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου, 

«Πνευματικές διαδρομές στους μακαρισμούς»

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ!

Ένα συγκλονιστικό άρθρο εν έτει 1984! 

Tα parapolitika.gr. θυμήθηκαν ένα προφητικό άρθρο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου.
Ο Χριστόδουλος εν έτει 1984, ως μητροπολίτης Δημητριάδος, είχε αρθρογραφήσει στις εφημερίδες της εποχής, προβλέποντας τα δεινά που έρχονται. Το άρθρο με τίτλο "Η ΘΥΕΛΛΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ" έκανε λόγο για διχασμό των Ελλήνων, λόγω του κομματισμού που διάβρωνε όλη την ελληνική κοινωνία. Έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τον τορπιλισμό της εθνικής ομοψυχίας και - 30 χρόνια πριν- έλεγε πως όταν έρθουν τα χειρότερα κάποιοι που έχουν ευθύνες θα "νίπτουν τας χείρας τους".  Να σημειωθεί ότι τότε είχε δεχτεί σφοδρές επιθέσεις καθώς το βαθύ κομματικό κράτος τον χαρακτήρισε  "ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟ", αφού θεώρησε ότι με αυτό το άρθρο χτυπά την Δημοκρατία και είχε κατηγορηθεί ότι ασχολείται με θέματα που δεν είναι των αρμοδιοτήτων του.

Διαβάστε το συγκλονιστικό και επίκαιρο άρθρο του τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος Χριστόδουλου.

"Τώρα που ο σάλος των εκλογών εκόπασε αξίζει να πούμε μερικές πικρές αλήθειες που ενδιαφέρουν τον τόπο και τους κατοίκους του. Η φωνή μας απηχεί μια οικτρή πραγματικότητας, που προοιωνίζεται για το μέλλον μεγάλα δεινά. Η μεγάλη μάχη των εκλογών έφερε στο προσκήνιο τον βαθύ διχασμό του λαού μας, ιδιαίτερα στην Επαρχία. Στα χωριά μας δεν μιλούν μεταξύ τους άνθρωποι διαφορετικών πολιτικών τοποθετήσεων. Και οικογένειες ολόκληρες κινδυνεύουν να διαλυθούν εξ αιτίας διχογνωμιών περί τα κομματικά. Παιδιά δεν μιλούν στους γονείς των και αδέλφια δεν χαιρετίζονται μεταξύ τους, επειδή τους χωρίζει αβυσσαλέο μίσος και αγεφύρωτο χάσμα. Η ρύπανση των τοίχων με αφίσες, τα αιωρούμενα πανό, οι ομάδες περιφρούρησης, η κατάχρηση του λόγου, το αμόκ των συνθημάτων, οι οργανωμένες κρούσεις, η κομματικοποίηση του Κράτους, το όργιο της απειλής, ο φόβος των αντιποίνων όλα αυτά προσέδωσαν στον τόπο μίαν απρόσμενη όψη, έδιωξαν το χαμόγελο από τα χείλη, θρόνιασαν το μίσος στις καρδιές. Δεν φαίνεται εύκολη η άμβλυνση των παθών, η πράυνση των πνευμάτων.

Το φαινόμενο είναι τραγικά ανησυχητικό και πρέπει να προβληματίσει έντονα την πνευματική μας ηγεσία. Οι πολιτικοί έθρεψαν το διχασμό κι επυροδότησαν τον τορπιλισμό της εθνικής μας ομοψυχίας. Ο,τι περί του αντιθέτου θα λεχθεί, θα είναι ψεύδος και δημαγωγία. Αυτοί οδήγησαν και οδηγούν την νεολαία στη φονική αντιπαράθεση και στην κακή εκτίμηση του ρόλου της στους πολιτικούς αγώνες. Αλλ' εάν τα παιδιά γίνονται εύκολη λεία στα χέρια των δημαγωγών, τι να πει κανείς για τους ώριμους ανθρώπους του μόχθου, της επιστήμης, του χωραφιού και της εργατιάς που πρόθυμα ανέλαβαν κι αυτοί να σείουν τις σημαίες του πάθους, της κακίας και της εκδίκησης, ακολουθώντας πιστά τα συνθήματα των εξωστών; Ποιος τώρα θα κατασιγάσει τον ερεθισμό και ποιος θα αποτρέψει τη συντήρηση του διχασμού; Και ποιος αύριο θα πληρώσει για τα χειρότερα που πιθανόν να ακολουθήσουν, όταν η κορύφωση του πάθους θα οπλίσει το χέρι του αδελφού και το αίμα των θυμάτων θα ρεύσει και θα ποτίσει τη μαρτυρική μας γη; Τότε όλοι θα νίπτουν τας χείρας, έστω κι αν θα έχουν μερίδιο ενοχής μεγάλο ή μικρό.

Η Εκκλησία μπορεί και πρέπει να κηρύξει την αγάπη και την ομόνοια. Προς όλους και για όλους. Ο τόπος έχει ταλαιπωρηθεί παλαιότερα από μίση και διχασμούς. Και επλήρωσαν γενιές πολλές τα σφάλματα των ολίγων. Τώρα δεν πρέπει να επαναληφθούν πάλι τα ίδια τραγικά λάθη. Και όλα δείχνουν πως μας έλειψε το μέτρο στο νου και στα αισθήματα. Αλλ' εάν υπάρχουν αρκετοί που τοποθετούν το κομματικό τους συμφέρον πάνω από το εθνικό, και αν μερικοί νομίζουν πως μπορούν να ασεβούν προς την ιστορία του τόπου, δεν θα πρέπει να σιγήσουν οι φωνές της σωφροσύνης και δεν θα πρέπει ν' αφεθεί ο δρόμος ελεύθερος στους δολιοφθορείς της γαλήνης μας και της προόδου των παιδιών μας. Τώρα η Εκκλησία καλείται να σβύσει τις φωτιές που άναψαν τα πάθη και να επουλώσει τις πληγές που άνοιξαν τα μίση. Και κοντά της όλοι οι σοβαροί άνθρωποι που βλέπουν μακριά και μπορούν να διακρίνουν τη συμφορά που πλησιάζει. Ας ακουσθεί, λοιπόν, στεντόρεια η φωνή της Εκκλησίας κηρύττουσα την αποκατάσταση της αγάπης και της συγγνώμης. Οι πολλοί ίσως κωφεύσουν. Αυτοί έμαθαν να μετρούν τα πάντα με τον πήχυ του εφήμερου κομματικού κέρδους. Αλλ' οι συνετοί θα προσέξουν. Και θα είναι αρκετοί για να απομονώσουν τους άλλους. Και για να αποτρέψουν την επερχόμενη θύελλα, όσο είναι καιρός"

Θρήνος για τον χαμο της συντρόφου του.

Ο τετράποδος σύντροφος της δεν θα την αφήσει μόνη της. Ακόμα και αν εκείνη έχει ήδη αφήσει την τελευταία της πνοή σε έναν αυτοκινητόδρομο της Κίνας.
Ο φωτογραφικός φακός θα «αιχμαλωτίσει» την αγάπη ενός σκύλου για τη σύντροφο του και την ελπίδα του πως κάτι θα γίνει και αν συνεχίσει να την φροντίζει θα «ξυπνήσει» και πάλι.

 

 

Μετά τις προσπάθειες του να την επαναφέρει στη ζωή, ο αρσενικός σκύλος που συνειδητοποιεί πλέον τι της έχει συμβεί δεν την εγκαταλείπει. Θα παραμείνει άγρυπνος φρουρός στο πλευρό της για περισσότερες από έξι ώρες, θρηνώντας για εκείνη με τον δικό του συγκινητικό τρόπο.

 

 

Το μέλλον σου...ο συνάνθρωπος σου

Δεν είμαστε μακριά από την δυστυχία του άλλου. Μη λες πως εγώ ποτέ δεν θα φτάσω χαμηλά. Στον διπλανό σου, στον συνάνθρωπο σου, κρύβεται το μέλλον σου. Μόνο όλοι μαζί θα ξεπεράσουμε τα εμπόδια. Ας ενώσουμε τον φόβο μας, την αγωνία μας, την ελπίδα μας. Μπορούμε...

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ... Ο ΘΕΟΣ ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ ΣΕ ΟΛΑ!!!

ΣΕ ΑΚΟΥΣΑ ΝΑ ΛΕΣ ΦΙΛΕ...-Δεν υπάρχει Θεός...
-Γράψε λοιπόν,Θεός μηδέν...0
-Και συνεπώς ο κόσμος έγινε απο την ανύπαρκτη τύχη...
-Δημιουργός Θεός δηλαδή μηδέν...0
-Για τον ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ,τι λες φίλε;
-Δεν πιστεύω πως υπάρχει...
-Γράψε και γι αυτόν μηδέν...0
-Για τους μεγάλους φιλοσόφους,τη φιλοσοφία γενικά,που οδηγεί στην παραδοχή του Θεού,τι λες;
-Τίποτα…ανθρώπινα κατασκευάσματα.
-Γράψε κι εδώ μηδέν...0-Για τα εκατομμύρια Αγίων και μαρτύρων; τι λες;
-Δεν μ ενδιαφέρουν...σιγά...

-Δηλαδή,κι εδώ μηδέν...0
-Για τα δισεκατομμύρια πιστών ανά τους αιώνες; τι λες;
-Σου είπα,δεν πιστεύω!
-Γράψε κι εδώ μηδέν...0
-Για τις συμβουλές του Πατέρα και της Μάνας σου,που ξέρουν περισσότερα και σ αγαπούν; τι λες;
-Δεν περνάει πλέον η σοφία τους,σε μένα…
-Τίποτα για σήμερα...γράψε κι εδώ μηδέν….0
-Για την ηθική; τι λες;
-Μου στερεί την ελευθερία,την έχω διαγράψει,την έχω μηδενίσει πλέον.
-ΗΘΙΚΗ…γράψε κι εδώ μηδέν...0
-Για την αμαρτία την αχαριστία,τον πνευματικό πόλεμο; τι λες;
-Αυτά,δεν τα σκέπτομαι...καν!!!
-Γράψε και γι αυτά μηδέν...0
-Για την ελπίδα,την αθανασία της ψυχής,την αιώνια ζωή; τι λες;
-Ε…αυτά πια είναι...παραμύθια!!!
-Σημείωσε κι εδώ μηδέν...0
-Για την Αγία Γραφή,το βιβλίο που διαβάζεται σε 1450 γλώσσες,που είναι εκτός συναγωνισμού απ όλα τ άλλα βιβλία,για το βιβλίο του Θεού; τι λες;
-Το καιρό εκείνο…όχι για σήμερα…
-Γράψε και εδώ μηδέν...0
-Για τα αναρίθμητα εξακριβωμένα θαύματα που έγιναν με τις πρεσβείες των Αγίων εις τους αιώνες και γίνονται μέχρι και σήμερα; τι λες;
-Όλα αυτά είναι απλώς…..συμπτώσεις!!!
  Γράψε κι εδώ λοιπόν μηδέν...0
-Για κανε την πρόσθεση,τώρα φίλε μου...
-Την έκανα...
-Και ποιο είναι το άθροισμα;
-Δώδεκα μηδενικά...
-Γράψτα με αριθμούς...
-Να!000.000.000.000
-Τι λέει;
  Τίποτα είδες;
-έτσι είναι φίλε μου,εσύ που διαβάζεις αυτό το μήνυμα τώρα.Ετσι τα έκανες να μοιάζουν με την φιλοσοφία σου.Με την κοσμοθεωρία σου,δυστυχώς!!!Και τι νοιώθεις μέσα σου;Πες μου την αλήθεια φίλε….
-Νοιώθω ένα κενό…
-Και τι θα κάνεις;
-Δεν ξέρω,θέλω να γεμίσω αυτό το κενό,μα δεν γεμίζει…ΟΣΑ ΚΙ ΑΝ ΔΟΚΙΜΑΣΑ….
-κι όμως,υπάρχει τρόπος φίλε….
-ΥΠΑΡΧΕΙ;;;
-Ναι,και είναι εύκολος,και δοκιμασμένος από μεγάλα και ανησυχία πνεύματα,από ανθρώπους που τα γευτήκαν όλα,και όμως η ψυχή τους ήταν άδεια.
-Ποιος είναι;;;
-Να βάλεις μπροστά από τα δώδεκα μηδενικά,τον αριθμό ένα…και συγκεκριμένα τον ΕΝΑ,τον Παντοκράτορα Θεό,που είναι πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών..
-Τότε θα έχεις…1.000.000.000.000, δισεκατομμύριο χάρες και ομορφιές κι ελπίδες στην ψυχή σου!!!
-Δοκίμασε το φίλε.
-Δεν έχεις να χάσεις τίποτα...
-ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ...ΠΟΛΛΑ!!!!!
-Σου το εύχομαι...

-Ο ΦΙΛΟΣ ΣΟΥ, ΜΕ ΑΓΑΠΗ...

 http://www.agioritikovima.gr

Πάρε ότι χρειάζεσαι...

Στη νέα χρονιά που σε λίγες μέρες έρχεται, ας κάνουμε μια νέα αρχή όλοι μας. Ας δώσουμε ο ένας στον άλλον τα εφόδια που χρειάζεται: Ειρήνη, Αγάπη, Ελευθερία, Πίστη, Δύναμη, Θάρρος, Ελπίδα....

Δέκα συμβουλές για να μάθουμε να συγχωρούμε τους άλλους…

1. Σκεφτείτε ότι στο κάτω – κάτω της γραφής δε ζημιωθήκατε και τόσο σοβαρά.

2. Λογαριάστε όλα τα καλά που σας έχουν γίνει, ακόμα κι από το πρόσωπο που σας έβλαψε.

3. Απαριθμήστε τα ελέη και τις ευλογίες που απολαμβάνετε από μέρους του Θεού που δεν αξίζατε.

4. Ευχαριστείτε το Θεό για τη συγχώρεση που Εκείνος έχει προσφέρει σε σας.

5. Προσευχηθείτε για εκείνον που σας φέρθηκε άσχημα.

6. Αναζητήστε μια ευκαιρία να βοηθήσετε το πρόσωπο που σας έβλαψε.

7. Προσπαθήστε να τον αιφνιδιάσετε με μια καλή πράξη ή να του δείξετε την καλή σας διάθεση.

8. Όταν θυμηθείτε την κακή ενέργεια που έγινε σε βάρος σας να την αντιπαραβάλετε με μια καλή σκέψη ή πράξη.

9. Αν το κακό που σας έγινε είναι ιδιαίτερα μεγάλο, προσπαθήστε να το ξεχάσετε σκεπτόμενοι άλλα ευχάριστα πράγματα, προτού κοιμηθείτε το βράδυ.

10. Επαναλάβετε αργά και προσεκτικά τη φράση της προσευχής του Κυρίου: “άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτας ημών”.

~Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι πολύ δύσκολο να τα κάνουμε πράξη… τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε!!!
Όλοι έχουμε αγάπη μέσα μας… Άλλωστε από την ίδια την Αγάπη έχουμε δημιουργηθεί… το Θεό!!!
Ο εγωισμός δεν αφήνει να βγάλουμε από μέσα μας ό,τι καλό έχουμε και να το προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας…~

Πηγή: Συνοδοιπορία

Χριστούγεννα: Η ανατροπή των ανθρωπίνων δεδομένων.

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

῎Αν θέλουμε νά καταλάβουμε κάτι ἀπό τά Χριστούγεννα καί νά ζήσουμε κάπως τή ζωή τῆς ᾽Εκκλησίας, θά πρέπει νά φτάσουμε στό χαρισματικό ἐκεῖνο σημεῖο, κατά τό ὁποῖο ὁ ἐρχομός τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο
σημαίνει τήν πλήρη ἀνατροπή τῶν δεδομένων καί τῶν παγιωμένων συνηθειῶν τοῦ κάθε ἀνθρώπου.

Διότι τά Χριστούγεννα δείχνουν μεταξύ τῶν ἄλλων:

1. ὅτι ἡ δόξα στόν ἄνθρωπο βρίσκεται στήν ταπείνωση καί στήν ἀφάνεια καί ὄχι στόν κρότο τῆς ἐπί γῆς παρουσίας του, πολύ περισσότερο στήν κυριαρχία ἐπί τῶν ἀνθρώπων. ᾽Απόδειξη τό βρέφος τῆς Βηθλεέμ: ὁ παντοδύναμος Θεός κεῖται ἀνίσχυρος καί ἀδύναμος σέ μία φάτνη, κρυμμένος στή Γέννα Του ἀπό μία ἁπλούστατη κοπέλα στό πιό ἄσημο χωριό τῆς ᾽Ιουδαίας. ῾Λαθών ἐτέχθης ὑπό τό σπήλαιον᾽·

2. ὅτι ὁ πλουτισμός στόν ἄνθρωπο βρίσκεται στήν ἐπιλογή τῆς ὑλικῆς πτωχείας καί στήν προσφορά καί ὄχι στήν ἀπόκτηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. ᾽Απόδειξη καί πάλι τό θεῖο βρέφος: ῾Ως Θεός ῾ἐπτώχευσεν πλούσιος ὤν᾽, ἔζησε μέ πτωχεία, μακάρισε τήν πτωχεία, προσφέρθηκε καί ἀδιάκοπα προσφέρεται μή κρατώντας τίποτε γιά τόν ἑαυτό Του·

3. ὅτι ἡ ἀνάπαυση καί ἡ ἄνεση βρίσκονται ὄχι στήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν κόπο καί τόν πόνο, ἀλλά στήν ἄρση τοῦ Σταυροῦ καί τήν ἐπιλογή τῆς θυσίας. Καί πάλι ἀπόδειξη ὁ σαρκωθείς Θεός: ἀπό τή φάτνη βρίσκεται ἤδη στή θυσία καί στόν Σταυρό – δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι στή βυζαντινή εἰκόνα τῆς Γεννήσεως ἡ φάτνη εἶναι λάρνακα! ῾Ο πόνος εἶναι ἡ ἐπιλογή τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί ἡ ἄνεσή Του, γιατί ἔτσι μᾶς σώζει.

῎Ετσι ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ ῾μαστίγωμα᾽ καί θανάτωση τοῦ κεντρικοῦ ἀνθρώπινου πάθους, τοῦ ἐγωισμοῦ, ἀφοῦ γκρεμίζει ὁριστικά καί ἀμετάκλητα ὅ,τι συνιστᾶ τό περιεχόμενό του: τήν ὑπερηφάνεια, τήν πλεονεξία καί τήν ἁρπακτική διάθεση, τή φιληδονία.

Παράλληλα στό γεγονός τῶν Χριστουγέννων, τοῦ μεγίστου αὐτοῦ ἀπό τά μυστήρια τῆς πίστεώς μας - ῾ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον, Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί᾽ (Α´ Τιμ. 3, 16) – διαπιστώνουμε τή φτώχεια καί τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καί τῆς ἀνθρώπινης δικαιοσύνης. Δότι ποτέ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς καί τό αἴσθημα τοῦ κοινοῦ δικαίου δέν θά μποροῦσαν νά φτάσουν στό κυριολεκτικά ἀναποδογύρισμα αὐτό τῶν προτεραιοτήτων τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς πού ἔφερε ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου. Γι᾽ αὐτό καί μετά Χριστόν ὅ,τι φαίνεται δίκαιο δέν εἶναι πάντα δίκαιο καί ὅ,τι φαίνεται ἄδικο δέν εἶναι πάντα ἄδκο. Τό ἀντίθετο μάλιστα: πολλές φορές τό δίκαιο ὑπάρχει στό θεωρούμενο ἄδικο καί τό ἄδικο στό θεωρούμενο δίκαιο.

᾽Εκτός ἀπό τό ἴδιο τό γεγονός τῶν Χριστουγέννων ἡ 29^η Δεκεμβρίου ἔρχεται νά φανερώσει τήν ἀνατροπή τῶν δεδομένων καί τῶν σταθερῶν τοῦ πρό Χριστοῦ ἀνθρώπου: τελοῦμε τή μνήμη τῶν 14.000 νηπίων (ὁ ἀριθμός δέν ἐνδιαφέρει ἄν εἶναι συμβολικός ἤ ὄχι: ἡ φονική διάθεση μετράει) πού σφαγιάστηκαν ἀπό τόν αἱμοσταγή ῾Ηρώδη. Πῶς κρίνει ἡ ἀνθρώπινη λογική τό γεγονός αὐτό; Βλέποντας τά πράγματα μόνο ὁριζόντια, χωρίς τήν προοπτική τῆς αἰωνιότητος καί χωρίς τό βάθος τῆς πίστεως τό χαρακτηρίζει ὡς μεγίστη ἀδικία πού ἐπισύρει τόν ἀνάλογο χαρακτηρισμό γιά τόν Θεό: ἄν ὑπάρχει Θεός, πῶς ἐπέτρεψε μία τέτοια τραγωδία καί τέτοια θηριωδία; Ποῦ εἶναι ἡ δικαιοσύνη Του;

Στήν ἀπιστία ὅμως τῆς αὐτονομημένης καί χωρίς Θεό λογικῆς ἀπαντᾶ ἠ πίστη: τά σφαγιασθέντα νήπια ἀποτελοῦν τούς πρώτους μάρτυρες τοῦ Κυρίου. Εἶναι, κατά τήν ὑμνολογία μάλιστα τῆς ἡμέρας, ῾οἱ νεομάρτυρες᾽, ῾ὁ χορός τῶν μαρτύρων᾽, ῾ἡ πρώτη θυσία στόν ἄχραντο τόκο τοῦ Χριστοῦ᾽, ῾ἡ σεπτή θυσία τῶν συνομηλίκων τοῦ Χριστοῦ  γιά τή δική μας σωτηρία, πού προθυσιάστηκε καί προέπαθε ἀπό τό καινούργιο σφάγιο, τόν Χριστό᾽. Γι᾽ αὐτό καί ῾εἰς τά ὦτα τοῦ Κυρίου Σαβαώθ εἰσεληλύθει ἡ σφαγή᾽ αὐτή καί ῾ἐν κόλποις ᾽Αβραάμ ἐπαναπαύονται τά τίμια βρέφη᾽.

Δικαιώθηκαν καί σώθηκαν λοιπόν τά σφαγιασθέντα νήπια, κέρδισαν μέ τό αἷμα τους τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀγάλλονται καί χαίρουν διαπαντός, πρεσβεύουν καί γιά τή δική μας σωτηρία, ἐνῶ θλίβονται καί πενθοῦν καί γιά ὅλους ἐκείνους πού ἀνάπηροι ἀπό τά φτερά τῆς πίστεως κλαῖνε καί ὀδύρονται γιά τήν ῾ἀδικία᾽ πού ὑπέστησαν αὐτά ἀπό τόν ῾Ηρώδη.

Τά Χριστούγεννα δέν εἶναι μία γιορτή χαρᾶς, ἐξωτερικῆς καί ἐπιφανειακῆς, ὅπως τή βιώνει ὁ ἀδιάφορος συνήθως κατά τήν πίστη ἄνθρωπος. Τά Χριστούγεννα ἀπαιτοῦν ριζική ἀλλαγή καί μετάνοια, προκειμένου νά ἀποκτήσουμε ἐκεῖνες τίς αἰσθήσεις μέ τίς ὁποῖες θά μπορέσουμε νά δοῦμε τόν κόσμο ὅπως μᾶς τόν φανέρωσε ὁ Χριστός. ῾Η χαρά τῶν Χριστουγέννων ἑπομένως προϋποθέτει τό πέρασμα ἀπό τό πένθος γιά τίς ἁμαρτίες μας. ῎Αν δέν γκρεμίσουμε τόν πονηρό ἑαυτό μας μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν θά οἰκοδομήσουμε ποτέ τόν  καινούργιο πού  ὁ Χριστός μας ἔφερε.

Πηγή: Ακολουθειν, παπά Γιώργης Δορμπαράκης

Φοβερό πάθος

Ενας βασιλιάς βασανιζόταν ἀπό μιά σκέ­ψι: Ποιό εἶναι τό μεγαλύτερο πάθος στόν ἄν­θρωπο; Πάντα κατέληγε στόν φθό­νο καί τήν πλεονεξία. Ποιό, ὅμως, ἀπό τά δύο κατέχει τήν πρώτη θέσι;

Θέλησε νά κά­νη μία διαπί­στωσι. Κάλεσε ἕναν πλεονέκτη μαζί μέ ἕναν φθονερό καί τούς ἔβαλε καί τούς δύο σέ ἕναν πειρασμό.

– Εἶμαι διατεθειμένος, εἶπε ὁ βασιλιάς, νά σᾶς δώσω, ὅ,τι θέλετε, ὅ,τι μοῦ ζητήσετε, μέ μόνη τήν διαφορά ὅτι, αὐτό πού θά ζητήση ὁ πρῶτος, ὁ δεύτερος θά τό λάβη στό δι­πλάσιο.

῾Ο πλεονέκτης σιωπᾶ. Δίνει τήν σειρά στόν φθονερό.  «῎Αν μιλήση πρῶτος, ὁ ἄλ­λος θά πάρη τό διπλάσιο». Αὐτό δέν μπορεῖ νά τό καταλάβη ὁ πλεονέκτης.

Καί ὁ φθονερός δέχεται νά μιλήση πρῶ­τος. Δέν ἔχει καί πολλές ἀντιρρήσεις.

– Βασιλιά μου, λέγει, δέχομαι νά μοῦ βγά­λης τό ἕνα μάτι.

«῎Ετσι, ὁ πλεονέκτης θά χάση καί τά δυό του μάτια», σκέφθηκε ὁ φθονερός.

῾Ο βασιλιάς ἔβγαλε τό συμπέρασμά του. ῾Ο φθονερός προτίμησε τό δικό του κακό, προκειμένου νά ἱκανοποιήση τό πάθος του, βλέποντας τό διπλάσιο κακό στόν συνάν­θρωπό του.

Ἀλήθεια, τί φοβερό πάθος εἶναι ὁ φθό­νος! Κάμνει τόν ἄνθρωπο δυστυχισμένο. ῾Υ­ποφέρει αὐτός πού τό ἔχει, ἀλλά κάμνει κακό καί σ’ αὐτόν πού τό ἐκδηλώνει. Καί τό τραγικώτερο ὅλων, ἡ πηγή τῆς εὐτυχίας τοῦ ἄλ­­λου γίνεται πηγή δυστυχίας τοῦ ἰδίου.

Πολλά κακά προκαλεῖ ὁ φθόνος. ῾Ο ἄν­θρωπος, πού φθονεῖ θλίβεται, κατακρίνει, συκοφαντεῖ, ἀδικεῖ καί τέλος φονεύει, διότι «ὁ φθόνος τόν φόνον τίκτει».

Ἀπό τό βιβλίο «Διαβάζοντας ξεκούραστα», τεῦχος Α΄, τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου.

Χρονια πολλά!!!

Χρόνια Πολλά και ευλογημένα σε όλους, γεμάτα υγεία και ευτυχία. Ο Χριστός να γεννηθεί μέσα μας και να μας δώσει το φως της ελπίδας.

Χριστούγεννα θα πει...

Να πονάει ο διπλανός σου και εσύ να πονάς περισσότερο.
Να πεινάει ο άλλος και εσύ να μένεις νηστικός.
Να γυρίζεις στους δρόμους και να νιώθεις το κρύο των αστέγων.
Να αγοράζεις παιχνίδια για τα παιδιά που δεν έχουν να παίξουν.
Να ανάβεις τα λαμπιόνια στο μπαλκόνι για να βλέπει ο γείτονας που του έκοψαν το ρεύμα.
Να πάρεις σπίτι τον φτωχό ζητιάνο.
Να πάρεις από το χέρι τον γιο σου για αν του δείξεις την αληθινή όψη της γιορτής: Άστεγοι στους δρόμους, πεινασμένοι στις πλατείες, άνεργοι σε απελπισία, άρρωστοι στους διαδρόμους   των νοσοκομείων μισοπεθαμένοι, γηροκομία με εκατοντάδες ηλικιωμένων που δεν είναι ποια χρήσιμοι, νέοι με την σύριγγα της μοναξιάς στη φλέβα, σπίτια στο φως των κεριών, άνεργοι στην ουρά για ένα επίδομα της πλάκας, γέροντες να ψωνίζουν από τα σκουπίδια, καραβάνες του ΄40 στα συσσίτια της πείνας στη νέα κατοχή της Αθήνας. Χριστούγεννα θα πει, η γέννηση μιας νέας ελπίδας και μιας νέας προοπτικής του ανθρώπου. Θα πει, ο Δεσπότης να ταπεινώνεται στον κλητήρα του, ο πλούσιος να φορέσει το μπαλωμένο και βρόμικο παντελόνι του φτωχού, ο πολιτικός να καταλάβει την ανεπάρκεια του και να εναντιωθεί κατά του εαυτού του, ο ποιητής που γράφει στους δρόμους, ο ηθοποιός που σκορπάει το γέλιο στις πλατείες, ο έμπορος που μισεί το κέρδος, ο ρατσιστής που αγαπάει το χρώμα που τελικά του πάει, το μαύρο, και η αγάπη που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Γιατί Χριστούγεννα είναι ο Θεός που τελικά σταυρώνεται και ο χριστιανός που θυσιάζεται για τους άλλους. Χριστιανός είναι ο μοναχός που ζει στην ακεραιότητα των μοναχικών του υποσχέσεων, ο χριστιανός που κρατάει σε όλα τα χρόνια της ζωής του το ίδιο χέρι σε μια συντροφικότητα αιώνια, ο κληρικός που αγωνίζεται για το ποίμνιο του, ο πατέρας που δίνει το τελευταίο ποτήρι με το γάλα όχι στο παιδί του αλλά στο παιδί του διπλανού. Χριστούγεννα είναι...ο αγώνας σου για την ζωή του άλλου.

Υπάρχει ελπίδα...

Υπάρχει ελπίδα και είναι ο διπλανός σου, ο γείτονας σου, ο αδερφός σου, ο καλύτερος εαυτός σου , ο Θεός. Αυτά τα Χριστούγεννα άναψε το φως της καρδίας σου. Κάνε την επανάσταση μέσα σου και όλα θα αλλάξουν. Είναι παραμονή Χριστουγέννων και σαν τους μάγους ξέρεις που πάμε; Εκεί που τελειώνει το ουράνιο τόξο, εκεί που φωτίζει το αστέρι.

Το νόημα και η σημασία των καλάντων. Μια αλήθεια που είναι «του δρόμου»

Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος μιλάει για τον θάνατο, εννοεί, λίγο πολύ, κάτι που βρίσκεται στο τέρμα της ζωής, ή, με άλλα λόγια, κάτι πριν από το οποίο υπάρχει ζωή. Αυτό φαίνεται αυτονόητο, θα μπορούσε, ωστόσο, να δεχτεί μια ένσταση: Συμφωνούμε ότι αυτό που συμβαίνει στο τέλος είναι θάνατος. Όμως αυτό που υπάρχει πριν από τον θάνατο είναι ζωή;

Πόσο ζωή είναι, άραγε, μια μίζερη ύπαρξη βυθισμένη στον ατομισμό; Πόσο ζωή είναι μια φαρμακωμένη επιβίωση μέσα στις απρόσωπες πόλεις; Πόσο ζωή είναι να σε πιάνει ταχυκαρδία από την παρουσία του άλλου γιατί τον βιώνεις σαν ανταγωνιστή; Πόσο ζωή είναι οι ανθρωποθυσίες στο βωμό της ατομικής καριέρας; Πόσο ζωή είναι όσα κάνεις, αν ο άνθρωπος είναι ένα ον με ημερομηνία λήξης;

Αυτό, κοντολογίς, που ονομάζουμε ζωή, πολύ συχνά δεν είναι παρά η δεσποτεία της θανατίλας. Αντί ο θάνατος να βρίσκεται στο τέρμα, διαποτίζει, δηλητηριάζει και μεταλλάσσει τη ζωή. Δεν καταργεί μεν τον άνθρωπο, τον κάνει όμως ζόμπι. Όλα αυτά σημαίνουν επιβίωση δίχως νόημα, ανόητη. Δεν καρτερά κάτι εκρηκτικό, δεν περιμένει κάποιον που να αλλάζει τα πράγματα, δεν έχει ελπίδα. Κι όλο το καθημερινό τρέξιμο δεν είναι παρά στημονιές στην ύφανση του σάβανου της.

Μέσα σ αυτή τη μαυρίλα, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε τις φωνές της αντίστασης. Μια τέτοια φωνή πρόκειται αυτές τις μέρες να σεργιανίσει τους δρόμους. Αν την αντιμετωπίσουμε σαν ένα άψυχο έθιμο, θα την χάσουμε. Αν τη συλλογιστούμε με φιλότιμο, θα βρούμε κάτω από την κρούστα έναν μπαξέ.

Μιλάω για τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

Κάλαντα είναι να 'χεις κάτι να πεις και -πολύ περισσότερο- να 'χεις να βρεις κάτι πολύτιμο για τη ζωή σου, μα να μην αντέχεις να το κρατήσεις για τον εαυτούλη σου, αλλά να καίγεσαι να το μοιραστείς. Κάλαντα είναι μια διάθεση συνάντησης σε μιαν ακοινώνητη κοινωνία. Κάλαντα είναι να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου για να ξεχυθείς στο δρόμο, να αναζητήσεις τον άλλον, να του χτυπήσεις την πόρτα. να αποζητήσεις το πρόσωπο του. Κάλαντα είναι να μετατρέπεις τις πόρτες από ταφόπλακες σε ανοίγματα ζωής.


Το 'χετε σκεφτεί; Κάλαντα είναι το κουβάλημα μιας είδησης. Ότι η ελπίδα έρχεται από το αύριο και έρχεται από μια συνάντηση. Αύριο. 25 Δεκεμβρίου, ο άνθρωπος παύει να προορίζεται για τη χωματερή, αλλά συναντιέται με τον Θεό, γίνεται σάρκα του Θεού, γίνεται γλεντοκοπάς σ' ένα τραπέζι μαζί Του. Γίνεται, με λίγα λόγια, κοινωνός ενός άλλου τρόπου ύπαρξης, τον οποίον τον προσφέρει ένας Θεός ξετρελαμένος με τον άνθρωπο, τόσο ξετρελαμένος, που να αφήνει τα μεγαλεία για να σαρκωθεί μέσα σε μια φάτνη! Όσο πιο κοντά, δηλαδή, στον άνθρωπο, στην καθημερινότητα, στο χώμα, στα ζώα, στ' αστέρια, στον πόνο.

«Να τα πούμε;»

Τα κάλαντα είναι η αποζήτηση μιας επικοινωνίας με τον άλλον. Έχουμε να του πούμε κάτι, μα δεν βιάζουμε τα αυτιά του, ούτε παραβιάζουμε την ελευθερία του. Είναι σαν να του λέμε: «Αδερφέ, εμείς πιστεύουμε κάτι που το θεωρούμε σπουδαίο και που νιώθουμε πως δίνει νόημα σε κάθε στιγμή μας. Σκεφτόμαστε να σου το πούμε, κι εσύ κατόπιν διαλέγεις και παίρνεις. Να τα πούμε, λοιπόν;».

«Καλήν ημέραν άρχοντες»

Το 'χετε προσέξει; Δεν υπάρχουν ξεχωριστά κάλαντα για άρχοντες και ξεχωριστά για το λαό. Όλοι αποκαλούνται άρχοντες και το σπίτι τους αποκαλείται «αρχοντικό». Τα κάλαντα κομίζουν ένα όραμα. μια κοινότητα αρχοντάδων δίχως υποτελείς, δούλους και εξαθλιωμένους. Είναι ένα όραμα εμπνευσμένο από το μεδούλι της Εκκλησίας, από έναν Θεό που προσφέρει τον ίδιο του τον εαυτό σε όλους δίχως να νομιμοποιεί την ταξική αδικία. Αυτή την προσφορά του εμείς τη λέμε θεία ευχαριστία. Κι όταν τραγουδάμε:


«Χρστός γεννάται, σήμερον», κυριολεκτούμε. Τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς η αναπόληση ενός μακρινού παρελθόντος. Είναι η δυνατότητα του σημερινού ανθρώπου να γίνει μέτοχος της Βηθλεέμ σήμερα. Είναι η δυνατότητα να μεταμορφωθούν οι πρώτες ύλες της ζωής μας, το ψωμί και το κρασί, σε σώμα και αίμα αυτού που γεννήθηκε «εν Βηθλεέμ τη πόλει» πριν τόσα χρόνια για να νικήσει το θάνατο και να αναστηθεί.

«Χαίρει η κτίσις όλη»

Τα κάλαντα αποτυπώνουν την πίστη της Εκκλησίας ότι η σάρκωση του Χριστού μπολιάζει με ζωή το σύμπαν κι όχι μονάχα την «ψυχούλα» καθενός ατομικά. Κυττάξτε τις βυζαντινές εικόνες της Γέννησης: τα βράχια είναι ζωγραφισμένα έτσι που να στρέφονται προς τον Χριστό, τα δέντρα χαμηλώνουν κ.λπ. Τα πάντα συμμετέχουν. Τα κάλαντα κουβαλούν μέσα τους τη μαρτυρία πως το περιβάλλον είναι κάτι αφάνταστα περισσότερο από αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης ή σκουπιδότοπος μας.

Όταν θα χτυπήσουν την πόρτα μας τα παιδιά των καλάντων, ας μην τα αποπάρουμε. Το να τους στρέψουμε την πλάτη, έτσι κι αλλιώς, δεν αρκεί για να ξορκίσουμε τις ενοχές μας για τον τρόπο ζωής μας. Τα κάλαντα βασίζονται σε κάτι ολότελα διαφορετικό από την αποξένωση, που πλαστικοποιεί τα πάντα γύρω μας- και κάτι ολότελα διαφορετικό από τις φαρισαϊκές ψευδοεπικοινωνίες, που στοιχειώνουν την καθημερινότητα μας: από τη φασιστική επέλαση, δηλαδή, του ξύλινου κομματικού λόγου και των τηλεοπτικών εκπομπών, που γδέρνουν τον άνθρωπο και ασελγούν πάνω στην αξιοπρέπεια του.

Τα παιδιά των καλάντων είναι - θελητά ή άθελα τους- αληθινοί αντάρτες των πόλεων σήμερα. Μπορεί κίνητρο τους να είναι η παραξενιά κι η χαρά του εθίμου, μπορεί και το χαρτζηλίκι που αποκομίζουν. Το θέμα είναι ότι στα χέρια τους (ή, μάλλον, στα πόδια και στα στόματα τους) κρατιέται μια υπόθεση που μακάρι να βιωθεί κάποτε σε όλες της τις διαστάσεις. Διότι όσο ακόμα παίρνει τους δρόμους η αλήθεια των καλάντων κι όσο αντηχεί το κάλεσμα τους σε έναν αλλιώτικο, ερωτικό τρόπο ζωής, οι άχαρες πόλεις μας δεν έχουν πάρει ακόμα διαζύγιο από την ελπίδα. Δεν έχουν θαφτεί ακόμα (όχι ολοκληρωτικά τουλάχιστον) στο ανέραστο αμπαλάζ του καταναλωτισμού, των βιτρινών, των ρεβεγιόν δίχως προσδοκία του αύριο, των «Χριστουγέννων» χωρίς Χριστό.


Φωτιά στα τόπια, παιδιά. Και ντροπή σ΄ όποιον σας μιλήσει για ντροπή.

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

 

Από ιστότοπο: Συνοδοιπορία

"ΘΕΕ ΜΟΥ, ΚΑΝΕ ΜΕ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ"

Θεέ μου κάνε με...τηλεόραση (έκθεση παιδιού Β δημοτικού)

"ΘΕΕ ΜΟΥ, ΑΠΟΨΕ ΣΟΥ ΖΗΤΑΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ.

ΝΑ ΕΧΩ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΧΩΡΟ .ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ.ΝΑ ΜΕ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΩ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ Η ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΟΤΑΝ ΔΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΘΑΧΩ ΤΗ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ.ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΜΕΝΗ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΝΟΕΙ...ΘΕΛΩ Τ'ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΩΡΕΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ, ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ,ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΜΕΝΑ.ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΚΑΝΕ ΜΕ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ ΟΛΟΥΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ.ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΕ ΖΗΤΏ ΠΟΛΛΑ..ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑ ΜΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!!".Την δασκάλα που την διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη είδε και...-Τι συμβαίνει; τη ρώτησε.-Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου, του απάντησε.-Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί, απάντησε με λύπη ο σύζυγος!Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε:-Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!.."Έκθεση από μαθητή Δευτέρας δημοτικού με θέμα: " ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ".

http://www.constantinosa.gr

'Ηρθε η ώρα...

Αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια ,θέλησαν να μας σώσουν. Μήπως ήρθε η ώρα να σωθούμε μόνοι μας; Ας ενώσουμε τα χέρια μας και τις καρδιές μας ,ήρθε η ώρα.

Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ

"Μην κάνετε το δάσκαλο στον σύντροφό σας.Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον κάνετε ευτυχισμένο.

Ο γάμος είναι μια διαρκής περιπέτεια,που μας βοηθάει εν τούτοις να ανακαλύψουμε τον αληθινό μας εαυτό,τον ψυχικό κόσμο του άλλου φύλου και να γνωρίσουμε τον Θεό.

Η οικογένεια είναι ”παλαίστρα” και γυμναστήριο.Τον σύντροφό σας επομένως θα τον αποδέχεστε όπως είναι,με τις αδυναμίες και τις ιδιοτροπίες του,και όχι όπως θα θέλατε να είναι.

Προσπαθήστε να καταλάβετε τον ή την σύζυγό σας.Μη λησμονείτε ότι ο άνδρας σκέπτεται με την στεγνή λογική και η γυναίκα με την καρδιά.

Μην προσπαθείτε να επιβάλλετε την γνώμη σας και να διορθώσετε με τη βία τον σύντροφό σας.Φροντίστε καλύτερα να διορθώσετε τον εαυτό σας.”Η αγάπη ζει με την αρμονία των αντιθέσεων.”

Με την πίστη,την υπομονή και την αγάπη αντιμετωπίζουμε νικηφόρα όλες τις δυσκολίες.

Ο μεγαλύτερος εχθρός της συζυγικής ζωής είναι ο εγωισμός.Δεν μας σώζει η επίθεση κατά του συζύγου μας,αλλά η επίθεση κατά του εγώ μας.

Το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας,είναι να αγαπάει ο πατέρας την μητέρα τους και η μητέρα τον πατέρα τους.

Το μυστικό της οικογενειακής γαλήνης είναι να μπορεί κανείς να συγχωρεί.

Ο γάμος είναι ”μυστήριο μέγα” που αρχίζει μέσα στην Εκκλησία και ανανεώνεται με την Θεία Λειτουργία και τα μυστήρια της Εκκλησίας."

Και που ξεκινάμε, μαζί και παραμένουμε μαζί μέχρι την αιωνιότητα

 

Πηγή: ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΛΙΘΟΣ

Μια σοφή γυναίκα που ταξίδευε στα βουνά ανακάλυψε τυχαία σε ένα ρέμα έναν πολύτιμο λίθο. Κοντοστάθηκε, τον μάζεψε και συνέχισε το δύσκολο ταξίδι της. 
Την επόμενη μέρα συνάντησε έναν  άλλο ταξιδιώτη πεινασμένο και εξαντλημένο. 
Η γυναίκα βλέποντας τον έτσι  ταλαιπωρημένο, αποφάσισε να μοιραστεί μαζί του το φαγητό της. 
Καθώς όμως άνοιξε το σακίδιο της, ο ταξιδιώτης είδε τον πολύτιμο λίθο και εντυπωσιάστηκε. 
Παρακάλεσε  λοιπόν τη γυναίκα να του τον χαρίσει. 
Εκείνη χωρίς δισταγμό ή δεύτερες σκέψεις πήρε τον πολύτιμο λίθο και του τον έδωσε.
   Ο ταξιδιώτης έφυγε ενθουσιασμένος , μακαρίζοντας την καλή του τύχη. 
Αυτός ο λίθος ήταν ανεκτίμητης αξίας και θα τον εξασφάλιζε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Κι άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον του που διαγραφόταν λαμπρό, γεμάτο ανέσεις και πολυτέλειες.
     Μετά από μερικές μέρες όμως επέστρεψε αναζητώντας τη σοφή γυναίκα. "Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες" ομολόγησε μόλις τη βρήκε.
"Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο λίθος που μου χάρισες. 

Θα μπορούσα με τη βοήθεια του να ζήσω μια  άνετη,  παραμυθένια  ζωή. 

Παρόλα αυτά  δεν τον θέλω. 

Αποφάσισα να στον επιστρέψω με την ελπίδα ότι θα μου δώσεις κάτι άλλο, κάτι πραγματικά  πολύτιμο.
Δώσε μου κάτι που υπάρχει μέσα σου, δώσε μου αυτό που σε έκανε να μου χαρίσεις το λίθο" 

Paulo Coelho

100 χρόνια από τη γέννηση του Αρχιεπισκόπου και Εθνάρχη Μακάριου Γ'

Eκατό χρόνια από τη γέννηση του Αρχιεπισκόπου και Εθνάρχη Μακάριου Γ’. πρώτου Προέδρου και ιδρυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας , το ομώνυμο ιστορικό πολιτιστικό κέντρο και η κοινότητα Παναγιάς τιμώντας τη... μνήμη του και τους αγώνες του για την Κύπρο και το λαό διοργανώνουν καθ’ όλη την διάρκεια του 2013 σειρά εκδηλώσεων, τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό ( Ελλάδα – Αγγλία ) αρχής γενομένης από την Παναγιά με την ευκαιρία της ονομαστικής του εορτής τις 19 Ιανουαρίου 2013.

Στο πλαίσιο διάσκεψης τύπου που διοργανώθηκε σήμερα, ο Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του ιστορικού πολιτιστικού κέντρου Εθνάρχη Μακαρίου του Γ’ Παναγιάς Ευθύμιος Αναστασίου, ανέφερε πως τη πρώτη εκδήλωση που θα γίνει στις 18 Ιανουαρίου θα τιμήσει με την παρουσία του ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας ο οποίος θα ηγηθεί της καθιερωμένης πορείας και θα είναι ο κύριος ομιλητής στο εκκλησιαστικό μνημόσυνο στην Ιερά Μονή Χρυσορρογιάτισσας όπου θα κηρύξει την έναρξη των εκδηλώσεων για το 2013 ως έτος Μακαρίου.

Στην πρώτη εκδήλωση σύμφωνα με τον κ. Αναστασίου θα προσκληθούν να παρευρεθούν όλοι οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων, οι υποψήφιοι Πρόεδροι και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησία της Κύπρου.

Ο κ. Αναστασίου κάλεσε τον κυπριακό ελληνισμό ο οποίος όπως είπε « αγάπησε και αγαπήθηκε από τον Μακάριο, όπως τιμήσει με την παρουσία του όλες τις εκδηλώσεις που θα γίνουν σ’ όλες τις πόλεις», με αποκορύφωμα συνέχισε, τις εκδηλώσεις που θα γίνουν στις 3 Αυγούστου 2013 με μνημόσυνο και αποκαλυπτήρια αγάλματος οι οποίες θα διοργανωθούν από την Ιερά Μονή Κύκκου.

 

Πηγή: Ρομφαία

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Σε κοίταξα όταν ξύπνησες το πρωί. Περίμενα να μου πεις δύο-τρεις λέξεις, ευχαριστώντας με για όσα σου συνέβαιναν, ζητώντας την γνώμη μου για ότι πρόκειται να κάνεις σήμερα. Παρατήρησα ότι ήσουν πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να βρεις τα κατάλληλα ρούχα για να πας στη δουλειά σου. Ήλπιζα να βρεις κάποιες στιγμές να μου πεις μια καλημέρα!Αλλά ήσουν πολύ
πολύ απασχολημένος. Για να δεις ότι είμαι κοντά σου, έφτιαξα για σένα τον πολύχρωμο ουρανό και το κελάηδημα των πουλιών. Κρίμα όμως που δεν παρατήρησες ούτε τότε την Παρουσία μου. Σε ατένιζα όταν έφευγες βιαστικός προς τη δουλειά σου και πάλι περίμενα. Υποθέτω ότι εξαιτίας της απασχόλησης σου, δεν είχες χρόνο ούτε τότε να μου πεις δύο λόγια. Όταν γυρνούσες από τη δουλειά είδα τη κούραση και το στρες σου και σου έστειλα ένα ψιλόβροχο για να σε απαλλάξει από την πίεση της ημέρας. Νόμιζα ότι κάνοντας σου αυτή τη χάρη θα με θυμηθείς.
Ως αντάλλαγμα όμως στενοχωρημένος, με έβρισες . Επιθυμούσα τόσο πολύ να μου μιλήσεις. Οπωσδήποτε η ημέρα ήταν ακόμα μεγάλη. Άνοιξες μετά την τηλεόραση, και όταν παρακολουθούσες την αγαπημένη σου εκπομπή, εγώ περίμενα. Έπειτα δείπνησες με τους δικούς σου και για άλλη μια φορά δεν με θυμήθηκες. Βλέποντας σε τόσο κουρασμένο κατάλαβα τη σιωπή σου και έσβησα τη λαμπρότητα του ουρανού για να μπορείς να ξεκουραστείς, αλλά δεν σε άφησα σε σκοτάδι πίσσα. Άφησα ξάγρυπνα για σένα πλήθος από αστέρια. Ήταν τόσο όμορφα, κρίμα που δεν παρατήρησες...αλλά δεν πειράζει! Μήπως πράγματι συνειδητοποίησες ότι Εγώ είμαι εδώ για σένα. Έχω περισσότερη υπομονή από ότι εσύ μπορείς ποτέ να φανταστείς. Θέλω να σου το δείξω αυτό, για να το δείξεις και εσύ με τη σειρά σου στους γύρω σου. Σ' αγαπώ τόσο πολύ ώστε θα σε ανέχομαι.
Τώρα από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσεις πάλι. Δεν Μου μένει παρά να σ' αγαπώ και να ελπίζω ότι τουλάχιστον σήμερα θα Μου χαρίσεις λίγο χρόνο από το χρόνο σου.
--
π.Καλλίνικος Μαυρολέων

Συγκλονιστική προσλαλιά μιας μάνας κατά την εξόδιο ακολουθία του 19χρονου γιού της.

 

 

Τόν περασμένο Αὔγουστο φτερούγισε γιά τόν Οὐρανό ἡ ἁγνή ψυχή τοῦ 19χρονου Βασιλείου Δαρδανοῦ, ἀπό τόν Ἁλίαρτο - Βοιωτίας. Τελευταῖος γιός τοῦ εὐσεβοῦς Ἱερατικοῦ ζεύγους π. Παναγιώτη καί Μαργαρίτας, δοκίμασε τόν πόνο ἀπό τή λεγόμενη ἐπάρατο νόσο λίγο μετά τήν ἐπιτυχία του στή Φιλοσοφική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἐπί ἕνα χρόνο φοίτησε στό σχολεῖο τοῦ πόνου καί πῆρε ὁμολογουμένως ἄριστα. Τό πτυχίο τό πῆρε ἀπό τά χέρια τοῦ ἀγωνοθέτου Χριστοῦ.Στή συνέχεια δημοσιεύουμε τήν προσλαλιά τῆς θεολόγου μητέρας τοῦ Μαργαρίτας, κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία, στήν ὁποία προέστη ὅ Μητροπολίτης Θηβῶν καί Λεβαδείας π. Γεώργιος. Ἡ πίστη τῆς θυμίζει μητέρες μαρτύρων καί ἡρώων:

Θέλω νά πῶ ἕνα λόγο ἁπλό γιά τό Βασίλη μας, πού νά ταιριάζει στήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του, στή δυνατή του πίστη, στόν τρόπο πού περπάτησε τήν μαρτυρική τοῦ πορεία. Σήμερα σας παρακαλοῦμε, μήν ψάχνετε γιά ἀπαντήσεις λογικές τοῦ παρόντος καιροῦ. Σήμερα σας παρακαλοῦμε ἐμεῖς, ἡ οἰκογένειά του, ἁρπάξτε τήν εὐκαιρία νά περάσετε στήν ἄλλη λογική, στή σχοινοβασία τῆς πίστης, στήν ἄλλη ἀνάγνωση τῆς ζωῆς. Γιατί σ’ αὐτή τή διαδρομή ὅ Βασίλης ἔτσι περπάτησε καί ἀγάπησε τή δοκιμασία του καί μᾶς ἔλεγε συχνά: «Εἶναι ἡ καλύτερη χρονιά τῆς ζωῆς μου, ἡ ἀσθένεια εἶναι εὐλογία καί εὐκαιρία».

Καί ὅσο ἡ ἀσθένεια ἔφθειρε τό νεανικό του σῶμα, τόσο ἀνανέωνε τό πνεῦμα του καί καθάριζε τήν ψυχή του. Ὁ μικρότερός μας προπορεύεται σήμερα. Ἴσως καί ὁ καλύτερός μας. Καί εἶναι!

Ἄν καί ἔζησε λίγο, σά νά συμπλήρωσε χρόνια πολλά. Καί ὁ Κύριός μας τόν δοκίμασε καί τόν βρῆκε ἄξιο γιά τόν ἑαυτό Του. Ὅ Βασίλης στήν ἀρχή τῆς δοκιμασίας του ἔλεγε: «Ἴσως ὅ σκοπός τῆς ζωῆς νά εἶναι ἡ ἁγιότητα».

Καί στό τέλος ἔλεγε: «Θέλω τήν ἁγιότητα. Δέν φοβᾶμαι τόν θάνατο». Μᾶς ἔλεγε συχνά: «Φοβᾶμαι, μήπως χάσω τόν παράδεισο».

Γι’ αὐτό σήμερα, ἄς σκεφτοῦμε μέ τή λογική του Βασίλη, τήν ξένη γιά τόν κόσμο, ἀφοῦ γι’ αὐτόν εἴμαστε ἐδῶ, καθώς προπορεύεται ὅλων μας στήν οὐράνια πατρίδα. Ἐμεῖς, πού τοῦ κρατήσαμε τό χέρι ἀπ' τήν ἀρχή ὡς τό τέλος, ξέρουμε, ἔχουμε τήν βεβαιότητα, πώς ὁ Βασίλης μας «μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν», ἀφοῦ ἀξιοποίησε καί τελειοποίησε στήν πολύμηνη δοκιμασία του, ὅλα τοῦ τά χαρίσματα, τήν ὑπομονή, τήν εὐγένεια, τήν ταπεί¬νωση, τό ἄριστο ἦθος, μά πάνω ἀπό ὅλα τή βαθιά του πίστη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Μοῦ ἔλεγε λίγες μέρες πρίν φύγει: «Ξέρει Ἐκεῖνος, ξέρει, γιατί τά ἐπέτρεψε ὅλα». Αὐτή τοῦ τήν πίστη κληροδοτεῖ σ' ἐμᾶς. Αὐτό μας ἀφήνει τό παιδί μας. Εἴμαστε εὐγνώμονες σήμερα στό Θεό, πού μας ἀξίωσε νά κουβαλήσουμε αὐτό τό Σταυρό, ἐλάχιστα νά μιμηθοῦμε τήν ἀγάπη Του, καί πού μας ἔδωσε τή δύναμη, τήν ἀπόφαση στήν καρδιά μας, τήν ἐσωτερική εἰρήνη νά σταθοῦμε.

Εἴμαστε εὐγνώμονες στό Θεό, πού ἔστειλε τό Βασίλη στή ζωή μας, 19 χρόνια πρίν, καί μᾶς ἀξίωσε νά μεγαλώσουμε ἕνα παιδί, πού μας χάρισε τόσες καί μόνο χαρές καί στάθηκε τόσο ἄξια ἀπέναντι στή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τή δέχτηκε στήν καλή γῆ καί τήν καρποφόρησε.

Ὅμως στήν πορεία δέν ἤμασταν μόνοι. Ἡ δοκιμασία τοῦ παιδιοῦ μας ἔδωσε στήν ἀγάπη τήν εὐκαιρία νά ξεδιπλωθεῖ μέσα ἀπό τήν προσευχή καί τή θερμή συμπαράσταση ὅλων σας μέ κάθε τρόπο. Σεβασμιώτατε, ἐπίσκοπε ἀληθινέ της καρδιᾶς μας, σᾶς εὐχαριστοῦμε. Δέν μπορῶ νά πῶ γιά ποιό ἀπό ὅλα, ἀπό τήν πρώτη ὡς τήν τελευταία στιγμή. Γιά ὅλα. Ὁ Κύριος γνωρίζει, καί ἐμεῖς, πού γευτήκαμε μίας ἀληθινῆς πατρικῆς παρουσίας.

"Ὅλους σας, σᾶς εὐχαριστοῦμε. Αὐτούς, πού κουράστηκαν μαζί μας τίς μέρες καί τίς νύχτες τῶν θεραπειῶν καί τοῦ πόνου. Καί ἰδιαίτερα τούς νέους συνεργάτες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπιτροπῆς, πού σάν ἀληθινά ἀδέλφια συνόδεψαν ὅλο μας τόν ἀνήφορο.

Εὐχαριστοῦμε αὐτούς, πού ὕψωσαν θερμό λόγο ἱκεσίας στήν προσευχή τους γιά μᾶς νά γνωρίζουν, ὅτι ἡ προσευχή τούς μας περιέβαλε ὡς τεῖχος ἀπρόσβλητο, σέ πολύ δύσκολες στιγμές, πού φαίνονταν ἀξεπέραστες.

Εὐχαριστοῦμε τό ἐξαιρετικό προσωπικό τοῦ νοσοκομείου, πού ἀγκάλιασαν τό παιδί μας, τό φρόντισαν μέ τόση ἀγάπη καί εὐγένεια, τοῦ ἔκαναν πιό εὔκολες τίς δύσκολες ὧρες τῆς νοσηλείας, ἀφήνοντας καί σέ μας τήν γλυκιά αἴσθηση, πώς τό παιδί μας εἶχε τήν καλύτερη φροντίδα, πού θά μποροῦσε νά ἔχει.

Βασίλη, γλυκιά μας λαχτάρα καί ἀγάπη, καλό σου ταξίδι! Σ' εὐχαριστοῦμε, ἀγόρι μου γλυκό, γιά ὅλα ὅσα ξέρουμε καί γι' αὐτά πού δέν μποροῦμε νά κατανοήσουμε.

Ἔσυ, πού προπορεύεσαι, τώρα πιά ξέρεις, πώς παίρνεις τό βραβεῖο τῆς ἄνω κλήσεως, γιατί τό πόθησες κι ἀγωνίστηκες γι' αὐτό.

Καλόν παράδεισο, ἀγόρι μου, καί καλῆ ἀντάμωση στήν κοινή μας πατρίδα, νά μοιραστοῦμε μαζί σου αὐτό πού ἤδη προγεύεσαι.

«Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, Ἅδη, τό νῖκος;». Χριστός Ἀνέστη!