Μην ψάχνεις στον άλλον αυτό που έχασες πρώτος!.....

Βγήκαν πάλι οι καλοθελητές για να σκορπίσουν ηθική. Βγήκαν με ένα από τα πιο αποτρεπτικά στοιχεία με το οποίο μπορεί να σκεπαστεί μια ανθρώπινη υπόσταση: την βεβαιότητα. Βγήκαν για να αναλύσουν με ετυμηγορία για κατηγορούμενο, αυτόν που έπεσε, που δεν έπρεπε να πέσει, που αμάρτησε, που πρόδωσε. Και μπορεί να είναι έτσι αλλά μπορεί και να μην είναι. Και αυτό σε κάθε περίπτωση έχει την σημασία του. Αυτό όμως που δεν έχει λογική, που δεν έχει ηθική, αν και εφόσον ενδιαφέρει κανέναν η ηθική, είναι πως μπροστά στην αυλαία που άνοιξε για τον άλλον ήρθε η ευκαιρία για να κρύψουμε εμείς αυτά που δεν θέλουμε να μας φανερωθούν. Δεν θέλουμε να διορθώσουμε, να συνετίσουμε, να προχωρήσουμε, να αγαπήσουμε. Θέλουμε να κατηγορήσουμε. Θέλουμε να τραφούμε με αυτό που βλάπτει και εκμηδενίζει τον άλλον. Θέλουμε να υπερηφανευόμαστε όχι για τις αρετές μας αλλά για τις πτώσεις των άλλων. Και είμαστε σίγουροι, βέβαιοι, απόλυτοι. Και έτσι υπερέχουμε. Και επιβιώνουμε στα φρικτά αδιέξοδα μας. Και κάπου εκεί μας είναι εύκολο να τα ισοπεδώσουμε όλα αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Και θεσμούς και πρόσωπα και ιδέες. Αλλά αν το παρόν μας κάνει το χατίρι δεν θα μας το κάνει η ιστορία και το μέλλον. Λυσσάξτε όσο θέλετε. Χαρείτε πρόσχαρα. Μας είναι αδιάφορο γιατί υπάρχει ελπίδα και ας κάνουμε πως δεν την βλέπουμε.

Γιατί υπάρχει η μάνα που κάθε βράδυ καίει καντήλι για την σωτηρία του κόσμου. Υπάρχει ακόμα ο μοναχός που πληγώνει τα γόνατα του για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Υπάρχει ακόμα ο ασκητής που σηκώνει τα μανίκια για να πιουν το αίμα του τα κουνούπια για να ζήσουν. Υπάρχει ακόμα ο κληρικός που μουσκεύει τα πατώματα από ιδρώτα και δάκρυα για την επιβίωση των ανθρώπων. Υπάρχουν οι νέοι που κάνουν όνειρα απτά και μοχθούν για να τα οικοδομήσουν. Υπάρχουν ακόμα τα μικρά παιδιά που παίζουν ανέμελα στις πλατείες και στην θέα ενός ασθενοφόρου που κρώζει το σταυρώνουν για βοήθεια. Υπάρχει πάντα ο Χριστός που κάθε Κυριακή παίρνει σάρκα και οστά και γίνετε τροφή για όλους. Και για τους αμαρτωλούς, για τα χαμίνια, για τις πόρνες, για τους επαίτες.

Γράψε, μίλησε, φώναξε όσο θες αδελφέ για τις πτώσεις των άλλων. Γίνε ο κήρυκας μιας ηθικής που λίγο την πιστεύεις αλλά σε βολεύει. Αλλά μην ψάχνεις στον άλλον αυτό που έχασες πρώτος: Την αθωότητα!...

Κώστας Ζουρδός

«Η συμμετοχή των νέων στα Κατηχητικά και στις Κατασκηνώσεις της Εκκλησίας»: π. Μιλτιάδης Ζέρβας – Κώστας Ζουρδός – Γεώργιος Καμαριώτης – Χρήστος Καπαγερίδης

 

Στο «Ενοριακό Αρχονταρίκι» του Ιερού ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει…» την Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2022, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με τον τίτλο: «Η συμμετοχή των νέων στα Κατηχητικά και στις Κατασκηνώσεις της Εκκλησίας. Στάση ζωής ή συμμετοχή ανάγκης;»

 

Μακαριστή Γερόντισσα Μεθοδία, «Μια ανεξάντλητη πηγή Αγάπης και Ταπείνωσης»….B! Μέρος

Αφιέρωμα για την συμπλήρωση ενός έτους από την οσιακή εκδημία της. 

Β! Μέρος

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Η σχέση της με τον κόσμο. Η Γερόντισσα Μεθοδία είχε την εξαιρετική ικανότητα να γνωρίζει την εποχή της χωρίς να ζει μέσα σε αυτήν. Αρκούσε μια μικρή πληροφορία για να καταλάβει όλες τις διαστάσεις ενός προβλήματος που γεννούσε η εποχή και  έβρισκε την λύση για την αντιμετώπιση του. Ήξερε να ακούει και να αφουγκράζεται τα προβλήματα και είχε πάντα τις κεραίες της ανοιχτές σε όλα όσα η εποχή είχε ή θα έφερνε. Δεν έκρυβε από τον κόσμο τον πνευματικό πλούτο τον δικό της και της αδελφότητας αλλά τον τροφοδοτούσε τόσο όσο μπορούσε εκείνος να δεχτεί και στο σημείο που δεν θα έβλαπτε την ζωή της αδελφότητας. Δεν έκλεινε την πνευματική βρύση αλλά δεν την άφηνε να τρέχει και να δαπανάτε αδιάκοπα. Έβαζε όρια ανάμεσα στο μοναστήρι και στις εκκλησιαστικές και διοικητικές εξουσίες που κάθε αδελφότητα είχε την υποχρεώσει να συν διαλέγετε και ήξερε να προασπίζετε τα συμφέροντα του μοναστηριού. Είχε μια βυζαντινή και εκκλησιαστική διπλωματία στις πράξεις της και τις ενέργειες της με τους φορείς εξουσίας που προστάτευε το μοναστήρι από κινδύνους που θα μπορούσαν να αλλοιώσουν την φυσιογνωμία και την αποστολή του. Ήξερε την τάξη της Εκκλησίας αλλά κυρίως ήξερε μέχρι που έπρεπε να φτάσει ο ρόλος της μέσα σε αυτήν. Δεν έκανε εκκλησιαστικές δημόσιες σχέσεις και δεν συμμετείχε ποτέ, δεν την ενδιέφερε, η συναλλαγή με παράκεντρα που καθορίζουν θέσεις και εξουσίες. Ζούσε στο μοναστήρι, για το μοναστήρι και για την ευρύτερη οικογένεια την πνευματική που ήταν δίπλα του. Είχε την ικανότητα να συνομιλεί και να καταλαβαίνει και τους άρχοντες αλλά και το λαό. Με το λαό είχε τη μεγαλύτερη άνεση και τη μεγαλύτερη επιθυμία να βρίσκεται κοντά του και να του συμπαραστέκεται. Συνδύαζε και αυτό ήταν μοναδικό, την απλότητα με την σοβαρότητα, την λαϊκότητα με το κύρος, την εύθυμη διάθεση με την ευθύνη, την αμεσότητα με τα όρια. Ήταν παρόν εκεί που φάνταζε απών και ήταν απών εκεί που ο Χριστός έλειπε και δεν ήταν μέρος της αποστολής της. Αγαπούσε τους ανθρώπους τους εκτός μοναστηριού και νοιαζόταν για την προκοπή του κόσμου και με προσευχές και με ενέργειες. Ήταν στην εποχή της, γνώριζε την εποχή της αλλά έλειπε και από αυτήν. Δεν ήταν στον κόσμο αλλά δεν τον αρνούνταν και τον γνώριζε. Σχετιζόταν αλλά έμενε ακέραιη.