Ένας άνθρωπος, πραγματικό “Θεού – Δώρο”!

Στην μνήμη της αλησμόνητης γυναίκας, μητέρας, συζύγου και αληθινής χριστιανής Θεοδώρας Λαμπρινούδη.

Γ! ΜΕΡΟΣ

Για αυτό έγινε ο κόσμος για να σε συναντήσω!...

Ο Νίκος Λαμπρινούδης από τη Χίο και η Θεοδώρα Κλώνου από την Αίγινα θα πορευθούν αγαπημένη για πάνω από πέντε δεκαετίες κοινής ζωής και θα αντιμετωπίσουν μαζί όλα τα προβλήματα του βίου με αγάπη αλλά και με χαμόγελο. Απέκτησαν δύο κορίτσια την Μαρίνα και την Μαριάνθη (μετέπειτα Μοναχή Μαρκέλλα) και θα αφοσιωθούν στην ανατροφή και στο μεγάλωμα τους στις δύσκολες συνθήκες της εποχής. Ο Νίκος Λαμπρινούδης, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος θα κάνει κέντρο του κόσμου όλου τη γυναίκα του και τα κορίτσια του. Ναι, φαντάζει παράξενο αυτό στις μέρες μας αλλά είναι αλήθεια. Όλα περιστρέφονται γύρω από την αγαπημένη του Θεοδώρα. Και όλα καταλήγουν στα κορίτσια του που υπέρ- αγαπά. Για να προικίσει τις κόρες του θα πραγματοποιήσει μεγάλα και εξαντλητικά ταξίδια τριών και τεσσάρων χρόνων συνεχόμενα για να συγκεντρώσει χρήματα για να αγοράσει από ένα διαμέρισμα για την κάθε μία. Τότε που για να αγοράσεις ένα διαμέρισμά θα έπρεπε να είχες από πριν όλο το ποσό της αξίας του και να το αγοράσεις από τα σχέδια με κίνδυνο ο εργολάβος να σε ξεγελάσει στις πολλές λεπτομέρειες. Και εκείνη, η γυναίκα του η Θεοδώρα, η Θεοδωρούλα μου όπως την έλεγε, έμενε πίσω και μητέρα και πατέρας αλλά και οικονόμος αυτής της δύσκολης προσπάθειας. Όσο εκείνος ταξίδευε για χρόνια εκείνη μεγάλωνε τα παιδιά τους μέσα στην αγάπη και τον αλληλοσεβασμό. Και κυρίως απέναντι στον Πατέρα τους. Μια οικογένεια γερή, ανθεκτική, αγαπημένη, σπάνια. Ποτέ δεν άκουσες παράπονο ή κακό λόγο. Το σπίτι τους ήταν πάντα το καταφύγιο της χαράς και της αγάπης.

Ένας άνθρωπος, πραγματικό “Θεού – Δώρο”!

Στην μνήμη της αλησμόνητης γυναίκας, μητέρας, συζύγου και αληθινής χριστιανής                  Θεοδώρας Λαμπρινούδη.

Β! ΜΕΡΟΣ

Η Οικογένεια, η κατοχή, η πρώτη μεγάλη απώλεια και μια φωτογραφία....

Η Μαριάνθη Οικονόμου (μητέρα της Θείας Θεοδώρας) έζησε όλα τα χρόνια της ζωής της στην Κυψέλη Αιγίνης αλλά έκλεισε τα μάτια της στον Πειραιά στο σπίτι της κόρης της Θεοδώρας. Δεν θυμόταν πολλά πράγματα για τον Πατέρα της γιατί όπως αναφέραμε τον έχασε όταν ήταν 6 ετών. Για Πατέρα και προστάτη της  αναγνώριζε τον Άγιο Νεκτάριο και σε όλο το βίο της μιλούσε για εκείνον με γεγονότα και θαύματα που είχε βιώσει ή είχε γνωρίσει από αυτόπτες μάρτυρες. Δεν ήξερε καθόλου να γράφει, ακόμα και την σύνταξη χηρείας που έπαιρνε αργότερα υπέγραφε με σταυρό, αλλά ήξερε να διαβάζει και ήξερα από στήθος όλες τις ακολουθίες της Εκκλησίας. Το σπίτι της ήταν ένα καταφύγιο για όλους τους αποσυνάγωγους είτε ήταν άνθρωποι είτε οτιδήποτε της έφερνε η φύση. Κάθε πρωί πέρναγαν από το σπίτι της για καφέ και γλυκό όλοι οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι της Κυψέλης τους οποίους αγαπούσε και φρόντιζε. Ο Αναστάσης (γνωστός ως Τασούλης) Μαρμαρινός, αδελφός του σπουδαίου μακαριστού Γέροντα Νεκτάριου Μαρμαρινού, Πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Κορίνθου, ο Νταντής η Ευθυμία και η Μοναχή Μαριάμ, χαρακτηριστικοί καλοκάγαθοι άνθρωποι της εποχής. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι την αγαπούσαν και την άκουγαν αλλά και εκείνη τους φρόντιζε και όπου έπρεπε τους νουθετούσε αλλά και τους μάλωνε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα καλοκαίρι όταν είχε πάει να ψωνίζει στο τότε παντοπωλείο της Κυψέλης το περιβόητο του “Γιαννάκου” και είδε εκεί τον Αναστάση να έχει ξεφύγει από το κρασί τον μάζεψε αμέσως στο σπίτι, του έψησε καφέ και αφού τον άφησε να κοιμηθεί εκεί στην αυλή της και στην συνέχεια σαν φιλόστοργη μάνα τον κατσάδιασε για τα καλά. Τον Αναστάση τον αγαπούσε και τον καλούσε πάντα στα γλεντοκόπια της οικογένειας τις μεγάλες γιορτές και τα καλοκαίρια. Του έδινε και χρήματα ή της έκανε θελήματα γιατί ο Αναστάσης ήταν μια σπάνια ψυχή που δεν δεχόταν χρήματα αν δεν τα δουλέψει. Την γιαγιά Μαριάνθη την αγαπούσε σαν Μάνα του και για εκείνη ήταν ένα αγαπημένο ψυχοπαίδι.

Ένας άνθρωπος, πραγματικό “Θεού – Δώρο”!

Στην μνήμη της αλησμόνητης γυναίκας, μητέρας, συζύγου και αληθινής χριστιανής                  Θεοδώρας Λαμπρινούδη.

Α! ΜΕΡΟΣ

 

Πέρασαν μέρες από τότε που σου είπαμε το τελευταίο αντίο. Πέρασαν χιλιάδες σκέψεις για το αν έπρεπε να γράψω κάτι για εκείνη. Ίσως η δυνατότητα της καρδιάς που δεν αποδέχεται το τετελεσμένο. Ίσως η θύμηση που είναι τόσο ζωντανή. Ίσως η ελπίδα πως θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα ακούσω την γλυκιά σου προσφώνηση και το γεμάτο χαμόγελο σου. Από την άλλη τι να πρώτο γράψω για εκείνη με την τόσο σπουδαία ζωή. Τελικά το τελευταίο είναι εκείνο που επικράτησε. Πρέπει σε εκείνους που πρέπει να μάθουν όσα η μνήμη μου επιτρέπει για εσένα. Πρέπει σε αυτό το σήμερα που αρνείται τις οικογενειακές αξίες να φανεί ένας φάρος ελπίδας στην πράξη που ήταν η ζωή σου. Μια ζωή σαν μυθιστόρημα που δεν είμαι ικανός να ξεδιπλώσω αλλά θα τολμήσω, γιατί το αξίζεις, γιατί στο χρωστάω, όπως και τόσα άλλα. Αγαπημένη μου Θεία, ξεχωριστή μου Νονά!

Μητροπολίτης Σάμου Ευσέβιος: “Μια πνευματική αγκαλιά πατρικής αγάπης”

Τα ονομαστήρια του εορτάζει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σάμου Ευσέβιος, ένας σημαντικός Ιεράρχης της Εκκλησίας της Ελλάδος και ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα που καθόρισαν την πορεία της ζωής μας και έβαλαν θεμέλιο λίθο στην δυνατότητα της σωτηρίας μας! Δεν είναι εύκολο να γράψει κανείς για εκείνον και μάλιστα σε ένα σύντομο κείμενο. Για εμάς τους Πειραιώτες θα είναι πάντα ο πνευματικός που άνοιξε τις φτερούγες και την αγκαλιά του (και παραμένουν ανοικτές) και μας έβαλε μέσα στην Εκκλησία δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως. Υπάρχουν πολλά πράγματα που ακόμα μας συγκινούν στο άκουσμα του ονόματος του, στην παρουσία του αλλά και στον τρόπο που κάνει ζωντανή την παρουσία του στη ζωή μας. Υπάρχει πάντα η αγάπη του και η πνευματική του φροντίδα που είναι πλουσιοπάροχα φανερή σε κάθε στιγμή. Και υπάρχουν και περιστατικά που φανερώνουν την πνευματική του ακτινοβολία. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σάμου Ευσέβιος, ξέρει να αγαπά, ξέρει να συγχωρεί, δεν διστάζει να ζητάει συγνώμη και είναι πάντα παρόν στη ζωή μας με την παρουσία του και την προσευχή του. Σεβασμιώτατε πολλά τα έτη σας. Σας ευχαριστούμε για όλα. Και πάντα προσδοκούμε στην πάντα γεμάτη και φιλόξενη πατρική σας αγκαλιά.

Κώστας Ζουρδός