Στην Μοναστηριακή Φιάλη…

 Η μοναστηριακή φιάλη είναι ένα περίκεντρο κομψό κτίριο στεγασμένο με θόλο, που τοποθετείται στον προαύλιο χώρο στα δυτικά του καθολικού των μοναστηριών. Μια τέτοια μοναστηριακή φιάλη υπάρχει και στο μοναστήρι της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στο Καπανδρίτι όπου τα στελέχη της κατασκήνωσης έβγαζαν σχεδόν πάντα μια αναμνηστική φωτογραφία. Ξέρω πως τα πρόσωπα είναι πολλά και ίσως δυσκολευτείς κάποια να αναγνωρίσεις. Ας αφήσουμε την θύμηση να τρέξει στα αγαπημένα… 

Κώστας Ζουρδός  

Όλα τριγύρω αλλάζουνε…

Ένα γνωστό αγαπημένο τραγούδι του αείμνηστου Νίκου Παπάζογλου αναφέρει στον στίχο του ότι « όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Ο στιχουργός προφανώς αναφέρει πως ίδια μένουν τα πράγματα μέσα μας, στις συνήθειες μας στα χούγια μας και στον χαρακτήρα μας. Γιατί όλα τα άλλα αλλάζουνε. Κοιτάζοντας αυτή την φωτογραφία που δεν απεικονίζει παρά ελάχιστα από την συνοικία μας, του Αγίου Βασιλείου, θα αντικρύσει πολλές αλλαγές με το σήμερα. Τα αστικά λεωφορεία δεν είναι τα ίδια, στη θέση της μονοκατοικίας με τις πράσινες τέντες χάσκει ο επιβλητικός όγκος μιας πολυκατοικίας σήμερα, το κουβούκλιο των οδηγών και του εισπράκτορα δεν υπάρχει και τα μαγαζιά έχουν αλλάξει χρήση ή έχουν κλείσει.

Η εικόνα Άξιον Εστί στον Πειραιά, 30 χρόνια πριν…

Τον Νοέμβριο του 1987 το αντιτορπιλικό Άρης φέρνει στην προβλήτα του Πειραιά την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας Άξιον Εστί από της Καριές του Αγίου Όρους. Την εικόνα συνοδεύει ο Μητροπολίτης Ροδοστόλου Χρυσόστομος συνοδεία Αγιορειτών Μοναχών και του Πολιτικού Διοικητή του Αγίου Όρους κ. Γκλαβίνα. Την εικόνα παραλαμβάνει ο Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος μαζί με τους κληρικούς της Μητροπόλεως Πειραιώς και την μεταφέρουν στην πλατεία Κοραή, μπροστά από το Δημαρχείο όπου θα γίνει Δέηση και η επίσημη υποδοχή της με την κυβέρνηση να εκπροσωπεί ο τότε Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας κ. Ευάγγελος Γιαννόπουλος και την πόλη, ο Δήμαρχος Πειραιά κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος.     
     

Χριστουγεννιάτικο παζάρι για καρδιοπαθή παιδιά και τις οικογένειές τους

Ηδη διανύουμε την Σαρακοστή των Χριστουγέννων και οι μέρες μετρούν αντίστροφα για να γιορτάσουμε και πάλι την γέννηση του Χριστού μας.
Αυτές τις μέρες ας προβληματιστούμε περισσότερο κι ας κοιτάξουμε γύρω μας.
Εκτός από την κάλυψη των δικών μας αναγκών, ας προσφέρουμε ό,τι μπορεί ο καθένας, για ν΄ανακουφίσουμε και τις ανάγκες εμπερίστατων συνανθρώπων μας.
Ο Σύλλογός μας στηρίζεται αποκλειστικά στην αγάπη των απλών ανθρώπων, στην δική σας αγάπη.
Η συμβολή σας είναι απαραίτητη, για να στηρίξουμε το μοναδικό δημόσιο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο της Ελλάδας και ν΄ ανακουφίσουμε, στοιχειωδώς, τα καρδιοπαθή παιδιά και τις οικογένειές τους, συνεισφέροντας σε όσα χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν με αξιοπρέπεια τον καθημερινό τους αγώνα: έξοδα μετακίνησης, έξοδα διαμονής, διατροφή, φάρμακα…
Με χαρά σας καλούμε και στο φετινό Χριστουγεννιάτικο παζάρι μας, όπου θα βρείτε πανέμορφα δώρα για σας και τους δικούς σας, ενώ συγχρόνως κάθε αγορά σας θα χαρίζει χαμόγελα σε παιδικές καρδούλες!
Σας περιμένουμε!

Πηγή: www.romfea.gr

«ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει… 2017»: Ποιμαντική στο διαδίκτυο…

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Τσιμούρης, Θεολόγος, συζητά το θέμα
με τον Αρχιμανδρίτη Καλλίνικο Μαυρολέοντα, επίτιμο εκπαιδευτικό και
τον Πρωτοπρεσβύτερο Λάζαρο Μαρόγιαννη, Εκπαιδευτή εκπαιδευτών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, Θεολόγο, στα πλαίσια του προγράμματος «Ενορία εν δράσει» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.

Ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος και τα στελέχη της Μητροπόλεως Πειραιώς …

 Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980 η Μητρόπολη Πειραιώς πραγματοποίησε μια εκδρομή στην Βόρεια Ελλάδα για τα στελέχη των κατασκηνώσεων αγοριών της κατασκήνωσης «Χριστιανούπολη» στον Καπανδρίτι Αττικής ή οποία βρίσκεται  δίπλα από την Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής. Τα στελέχη της Μητροπόλεως Πειραιώς προσέφεραν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους και η Μητρόπολη Πειραιώς αναγνωρίζοντας την προσφορά τους, διοργάνωνε μετά το τέλος των κατασκηνωτικών περιόδων μία εκδρομή που συνέβαλε και στην πνευματική τους τροφοδοσία. Στις εκδρομές αυτές υπήρχαν πολλές πνευματικές ευκαιρίες διότι τα στελέχη είχαν την δυνατότητα να επισκεφτούν Μητροπόλεις και Μονές και να γνωρίσουν χριστιανούς που δίνουν την δική τους μαρτυρία με τον δικό τους τρόπο στις περιοχές τους. Μια τέτοια ευλογημένη συνάντηση ήταν και με τον Μακαριστό Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη που με τον δικό του μοναδικό και χαρακτηριστικό τρόπο και την μεγάλη του αγάπη, δέχθηκε τα στελέχη της Μητροπόλεως Πειραιώς, συναναστράφηκε πνευματικά μαζί τους και τους έδωσε μερικά από τα βιβλία του. Και ασφαλώς υπήρξε η δυνατότητα να γνωρίσουν και τις δράσεις της Μητροπόλεως Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας.

Κυριακές που ελπίζουν…

Τι να είναι άραγε αυτό το μελαγχολικό της Κυριακής; Γιατί κάθε σούρουπο της μια βαθιά πίκρα μας σταλάζει στην καρδιά;  Από μικρό παιδί κάθε Κυριακή απόγευμα η καρδία έβαφε με το χρώμα του γκρίζου την διάθεση και τις ενέργειές μου. Στην αρχή ήταν το σχολείο, μετά το άγχος της εργασίας, η έναρξη της καινούργια εβδομαδιαίας καθημερινότητας τα προβλήματα που ο χρόνος στη ζωή μας φέρνει. Και σ΄ αυτό το καταθλιπτικό είμαστε αρκετοί κάτι που όμως δεν αλλάζει την μοναχικότητα μας, δεν ξορκίζει την διάθεση μας, δεν απαλύνει την δυσφορία μας. Κάθε Κυριακή βράδυ μεγάλη παρηγοριά η ψυχή μου έβρισκε στο γράψιμο. Ιστορίες, σκέψεις, διαπιστώσεις που καταγράφονται στο χαρτί και στην συνέχεια στον «αέρα» του διαδικτύου, για μοίρασμα, προβληματισμό, άδειασμα ψυχής. Όμως η Κυριακή εκεί απειλητική και πάντα επίμονη στην μαύρη προσφορά της. Ώσπου ήρθε εκείνη η Κυριακή που τα άλλαξε όλα τα έκανε ποιο αναστάσιμα…

Ένας Πειραιώτικός Πνευματικός Φάρος…

                                                                  ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο π. Φιλόθεος Φάρος θα επιστρέψει στην Ελλάδα και θα εργαστεί στον τομέα της Νεότητας στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών για πολλά χρόνια. Θα αρνηθεί την αναρρίχηση του στον βαθμό της Αρχιεροσύνης, γεγονός που συγκεντρώνει πολλούς υποστηρικτές και αρκετούς πολέμιους. Έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα 23 περίπου βιβλία του, που έχουν γράψει την δική τους ιστορία στον χώρο των θεολογικών γραμμάτων. Βιβλίο σταθμός, κατά την γνώμη μου, είναι το « έρωτος φύση» που τάραξε τα ήσυχα νερά μιας βαλτωμένης μέχρι τότε θεολογικής σκέψης. Η θεολογία του π. Φιλόθεου Φάρου κινείται πάντα στην λεπτή κόκκινη γραμμή γεγονός που  του δημιουργεί ορκισμένους φίλους και φανατικούς εχθρούς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο π. Φιλόθεος γράφει και μιλάει με γνώμονα την αγάπη για τον συνάνθρωπο που αγωνίζεται να βρει την ύπαρξη του και να αποφύγει τα προσωπικά του αδιέξοδα. Μιλάει την τολμηρή γλώσσα της αλήθειας και δεν τον ενδιαφέρει να είναι αρεστός στο εκκλησιαστικό κατεστημένο. Μεγαλωμένος μέσα στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, έμαθε τα πρώτα του βιώματα από τα στενά της Τρούμπας, χάραξε  τον δικό του δρόμο και στην θεολογία και στην ζωή. Έγινε οδοδείκτης για πολλούς ανθρώπους και μαύρο πρόβατο για πολλούς περισσότερους. Έτσι είναι η μοίρα μιας σπουδαίας προσωπικότητας. Να είναι αμφιλεγόμενη γιατί είναι ζωντανή. Το σίγουρο είναι ότι ο π. Φιλόθεος Φάρος ξεπέρασε το πεπρωμένο του και έγραψε την δική του εποχή. Που θα χαρακτηρίζει μια ολόκληρη γενιά που πότισε το κέλυφος της ζωής της με τα σπουδάγματα του π. Φιλόθεου και δεν είναι άλλα από τα μόνα συστατικά στοιχεία που έχει ο Θεός και μπολιάζει τον άνθρωπο κατά την δημιουργία του, την ελευθερία και την αγάπη.

Κώστας Ζουρδός

Ένας Πειραιώτικός Πνευματικός Φάρος…

                                                                  Β! ΜΕΡΟΣ

Στα χρόνια που εργαζόταν στην τράπεζα και σπούδαζε στην Πάντειο του ήρθε η επιθυμία να σπουδάσει και την θεολογία. Και κάπως αναπάντεχα γεννήθηκε μέσα του η Ιεροσύνη. Στα είκοσι του χρόνια, παρακολούθησε μια θεατρική παράσταση στο θέατρο Μουσούρη στην οποία πρωταγωνιστούσαν η Έλλη Λαμπέτη και ο Κώστας Μουσούρης. Στην παράσταση ο πρωταγωνιστής ήταν ένας παπικός επίσκοπος που προσπαθούσε να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. Αυτή η βοήθεια προς  τους άλλους του γέννησε την επιθυμία της Ιεροσύνης με αφορμή μια θεατρική παράσταση. Το Νοέμβριο του 1952, έκανε μια εγχείριση στις αμυγδαλές που ήταν τελικά περιπετειώδης. Μετά την εγχείριση ακολούθησε μια δωδεκάωρη μετεγχειρητική αιμορραγία ή οποία και ανησύχησε τους γιατρούς που προσπαθούσαν να περιορίσουν τους κινδύνους που απειλούσαν τη ζωή τους. Σε αυτή την περιπέτεια έδειξε απόλυτη πίστη και ψυχραιμία. Μέρες μετά θα γράψει στο ημερολόγιο του: « Τώρα είμαι απόλυτα βέβαιος πως δεν φοβάμαι τον θάνατο, γιατί πιστεύω ότι δεν θα είναι πλήρης».

Ένας Πειραιώτικός Πνευματικός Φάρος…

                                                                  Α! ΜΕΡΟΣ

Είδαμε το πρώτο φώς της ζωής και μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονία με διαφορά σαράντα και πλέον χρόνων. Στην ίδια ενορία, στον Άγιο Βασίλειο Πειραιά. Περπατήσαμε και ζήσαμε σημαντικές στιγμές στους ίδιους δρόμους στις ίδιες πλατείες. Ήταν ο άνθρωπός που διαμόρφωσε δεκαετίες μετά την θεολογική μου σκέψη. Ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους της εποχής μας , ο πειραιώτης, Αγιοβασιλειώτης, π. Φιλόθεος Φάρος. 

Κερδίζεις όταν τολμάς…

Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα και η ποιότητα του αθλητικού αγώνα. Το αν ανταλλάχτηκαν κάποιες «μπαλιές της προκοπής» και το θέαμα ήταν αντάξιο παρακολούθησης. Δεν έχει σημασία, αν ο π. Στέφανος και ο Απόστολός ξέρουν πινγκ-πονγκ, παίζουν πινγκ-πονγκ, αν τους ενδιαφέρει το συγκεκριμένο άθλημα. Σημασία έχει η διάθεση, η λαχτάρα και η επιθυμία να είσαι μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάς και που ο Θεός σε έταξε να υπηρετείς. Σημασία έχει να τολμάς να είσαι δίπλα στους ανθρώπους που  ο Θεός σε όρισε να διακονείς σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Αν κάτι διδαχτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια από τους ανθρώπους που διακόνησαν την νεότητα στην ενορία του Αγίου Βασιλείου ήταν η αγάπη τους να σταθούν σε όλα τα θέλω μας και να τα υπηρετήσουν. Χωρίς πολλές φορές να γνωρίζουν τα μονοπάτια με μόνη δυνατότητα να αφήσουν ελεύθερη την πόρτα που οδηγεί στον Θεό και να την βαδίσουμε με δική μας επιλογή. Τόλμησαν και γι αυτό κέρδισαν. Μια θέση στην καρδιά μας…

Κώστας Ζουρδός

Γύρω από ένα τραπέζι του Πινγκ-Πονγκ…

Ακόμα και αν ρίξει κανείς μια φευγαλέα ματιά σε αυτήν την φωτογραφία δεν θα μπορέσει να αντισταθεί στην πηγαία χαρά των αγαπημένων προσώπων. Στα αισθήματα αγάπης και συντροφικότητας που αναβλύζουν από τα χαραγμένα χαμόγελα, από τα εκφραστικά μάτια από τα σταθερά βλέμματα. Θα σταθεί για να αναγνωρίσει πρόσωπα που θυμάται αγαπημένα, όσα θυμάται. Ψηλαφώντας την ιστορία της μνήμης θα θυμηθεί περιστατικά που είναι χαραγμένα στην καρδία και βγαίνουν στην επιφάνεια στην θέα αυτών των προσώπων. Αρχικά θα παρατηρήσει τα άψυχα. Το παλαιό πνευματικό κέντρο του Αγίου Βασιλείου, με τα θολωτά παράθυρά του, με τις ξύλινες καρέκλες, με το τραπέζι του πινγκ-πονγκ που εκτός από επικές αθλητικές μάχες και πρωταθλήματα, χρησίμευε και για τραπέζι συνεστιάσεων, συνεδριάσεων και σελιδοποίησης των εντύπων και του περιοδικού. Στην συνέχεια αναπόφευκτα και νοσταλγικά θα αφεθεί στην απεικόνιση των προσώπων. Από που να πιαστώ, από όσα θυμάμαι, από όσα θυμάσαι, που αν τα ενώσουμε είναι τόσα πολλά. Ο π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος, κεντρικό πρόσωπο της φωτογραφίας, ήταν για πολλά χρόνια, και ας μην το γνώριζε ο ίδιος το πνευματικό μου άλλοθι στην θεολογική σχολή. Όταν πέταγα καμία θεολογική εξυπνάδα νεωτερισμού, αγαπημένη ασχολία, και ο Καθηγητής προσπαθούσε γλυκά να με επαναφέρει στην πραγματικότητα με την λαϊκή ρήση, εσένα πρέπει τρελός παπάς να σε βάπτισε, εγώ απαντούσα πως, άγιος παπάς με βάπτισε εξηγώντας ότι ήταν ο π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος. Πολλές φορές δεν με πίστευαν. Είχα ντοκουμέντα. Δεν χρειάστηκε να τα προσκομίσω.

Η συγκινητική χριστουγεννιάτικη διαφήμιση του Χίθροου

Και φέτος το αεροδρόμιο του Χίθροου συγκινεί με την χριστουγεννιάτικη διαφήμισή του που μόλις κυκλοφόρησε. Πρωταγωνιστές της είναι δύο αρκουδάκια -ο κύριος Έντουαρντ και κυρία Ντόρις Μπερ- που ερωτεύονται σε μια πτήση Χριστουγέννων και ο έρωτάς τους κρατάει για πάντα.
Οι δυο ήρωες επανενώνονται κάθε Χριστούγεννα στην αίθουσα αφίξεων του ιστορικού τερματικού σταθμού 1 του Χίθροου τα τελευταία 50 χρόνια, μαζι με τα παιδιά και τα εγγονάκια τους.
Δείτε την συγκινητική διαφήμιση κι ετοιμαστείτε... για πολύ κλάμα.

Ομαδική έκθεση φωτογραφίας και ζωγραφικής, περί Σερενάτας και άλλων κατοικιδίων

«Oι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν, που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί, κι αυτή, σαν απ’ τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι, περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί».

Από το ποίημα του Νίκου Καββαδία «Οι γάτες των φορτηγών»

Ξέρετε πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν δακρύσει από χαρά όταν οι γονείς, τους πήραν δώρο, σκυλάκι ή γατάκι ή έστω ένα πουλάκι; Και πόσοι πολλοί έκλαψαν πικρά όταν έχασαν τον τετράποδο φίλο τους ή ακόμα και την δίποδη φτερωτή τους παρέα! Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα κατοικίδια ζώα εμπλουτίζουν τα συναισθήματά μας, μας μαθαίνουν να είμαστε πιο δοτικοί, πιο ευαίσθητοι, μας μαθαίνουν στην παιδική ηλικία να είμαστε υπεύθυνοι, να μοιραζόμαστε, να μην είμαστε εγωιστές, να τηρούμε κανόνες στα παιχνίδια μας και κυρίως να αγαπάμε χωρίς ιδιοτέλεια!

Η ευθύνη για τα θύματα τον οδήγησε στην αυτοκτονία

Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν ως εξής: ο 58χρονος Γκουίντο Κόντι, πρώην επικεφαλής του σώματος της Δασοφυλακής στην περιοχή της Πεσκάρα, βγήκε από το σπίτι του στις εννέα το πρωί της Παρασκευής και με το Smart του πήγε σε ένα κατάστημα χαρτικών, αγόρασε τρεις κόλλες χαρτί και τρεις φακέλους, στη συνέχεια έγραψε τρεις επιστολές κι έπειτα πήγε σε ένα μέρος που αγαπούσε πολύ. Αυτό ήταν το όρος Μαρόνε. Κι όπως γράφει η Corriere della Sera, εκεί έθεσε τέλος στο ζωή του με μια σφαίρα στον δεξί του κρόταφο.
Τι τον οδήγησε σε αυτή την πράξη; Το εξηγεί ο ίδιος στις επιστολές του: «Από την τραγωδία στο Ριγκοπιάνο και μετά, η ζωή μου έχει αλλάξει. Οι νεκροί βαραίνουν τη συνείδησή μου επειδή πολλά από τα έγγραφα της υπηρεσίας φέρνουν και τη δική μου υπογραφή. Με το ξενοδοχείο δεν είχα καμία σχέση. Αλλά για την κατασκευή του κέντρου ευεξίας είχα υπογράψει κι εγώ. Εκεί θύματα δεν υπήρχαν. Ένα ερώτημα όμως δεν έχει πάψει να με βασανίζει: δεν θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα;».

Για τις φυσικές καταστροφές και ένα «μνημόσυνο» για τις ψυχές των αδικοχαμένων…

Αρχιμανδρίτης Ιάκωβος Κανάκης

Η πρόσφατη καταστροφή της γενέτειράς μας της Μάνδρας στην Αττική μας διδάσκει πολλά. Ήταν ένα φαινόμενο που ούτε οι παππούδες μας δεν είχαν ξαναζήσει, όπως οι ίδιοι ομολογούν. Οι συνθήκες ήταν και είναι τρομερές και όλα μοιάζουν με σκηνικό πολέμου. Είναι αυτό που απλά λέμε «αν δεν το δεις δεν μπορείς να το πιστέψεις». Η αδυναμία επικοινωνίας μας μέσω σταθερού τηλεφώνου με τους γονείς, συγγενείς, φίλους και πατριώτες γέμισε όλους μας με αγωνία. Η αναμετάδοση των ειδήσεων από τα μέσα ενημέρωσης δεν μπορούσε να αποτυπώσει το μέγεθος της καταστροφής που θα βλέπαμε μπροστά μας. Άνθρωποι που σέ λίγες ώρες, αν μπόρεσαν να επιζήσουν, έχασαν την περιουσία τους, το βιός τους, το νοικοκυριό τους και το μόνο που τους έμεινε είναι ένα κουράγιο, που πραγματικά δεν θα μπορούσαν να έχουν από μόνοι τους, παρά μόνο ως δώρο του Θεού μέσα στην ψυχή τους, στην ύπαρξή τους. Σε τέτοιες και παρόμοιες περιπτώσεις προκύπτει στον νου των περισσοτέρων ένα «γιατί Θεέ μου». Όμως ο άνθρωπος βρίσκεται πίσω από πολλά τέτοια δεινά και συγκεκριμένα η αλόγιστη συμπεριφορά του ως προς το περιβάλλον του. Έχει συνέπειες η ασέβεια προς την φύση και συχνά η βασική συνέπεια είναι ο ίδιος ο θάνατος του ανθρώπου. Όμως ως χριστιανοί έχουμε και μια άλλη βάση για να αξιολογούμε τα πράγματα. Ο Θεός γνωρίζουμε ότι δεν θέλει να βασανίζεται κανείς, ωστόσο επέτρεψε να συμβεί αυτή η καταστροφή. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το σχέδιό Του. Πάντως έχουμε να διδαχθούμε πολλά απ᾽αυτό και ως προς την ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων, που συχνά μας οδηγεί σε λανθασμένους δρόμους, αλλά και γενικότερα ως προς το πεπερασμένο της ανθρώπινης φύσης μας.

Το περιοδικό «ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ» και ο παλιός πολύγραφος…

Το περιοδικό Πρωτοπόροι της ενορίας του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς ξεκίνησε την κυκλοφορία του και την έντυπη περιπέτεια του το 1977 και μέχρι το 1984 η εκτύπωση του γινόταν από έναν παλιό πολύγραφο. Το περιοδικό πρωτοπόροι έγραψε την δική του ιστορία και στην Μητρόπολη Πειραιά και στην πόλη μας και  έκαναν τα πρώτα τους βήματα στις σελίδες του, προσωπικότητες που στην συνέχεια σταδιοδρόμησαν σε διάφορους κοινωνικούς τομείς, στον χώρο της εκπαίδευσης, της δημοσιογραφίας, της λογοτεχνίας, της εκκλησίας. Για το περιοδικό Πρωτοπόροι θα γράφουμε και σε άλλα μας κείμενα αλλά ας αναφέρουμε για την ιστορία μερικά χαρακτηριστικά. Ξεκίνησε από μια ομάδα στελεχών και μαθητών Λυκείου με ( 32 ήταν τα μέλη της πρώτης ιδρυτικής ομάδας) συντονιστή, τον Διευθυντή του Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Βασιλείου, Δάσκαλο, Νίκο ( Καλλίνικο) Μαυρολέων. Ορισμένα χαρακτηριστικά ιστορικά στοιχεία από την πορεία του περιοδικού: 1. Στο τεύχος 12 ( Μάρτιος του 1978) ένας χρόνος μετά την πρώτη κυκλοφορία του περιοδικού τα μέλη της ιδρυτικής ομάδας από 32 γίνονται 600.  2. Στο τεύχος 13 (Απρίλιος του 1978), διαβάζουμε μια ευχαριστήρια επιστολή προς τον Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο για την αγορά ενός τραπεζιού Πινγκ-Πονγκ. 3. Στο τεύχος 36 (Ιανουάριος  του 1982) το περιοδικό ανακοινώνει την συνεργασία του με τον σπουδαστή (τότε, εκπαιδευτικός θεολόγος, σήμερα) Δημήτρη Γκαλημανά. 4. Στο τεύχος 38 ( Χριστούγεννα του 1982 ) ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Χριστόδουλος ( Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών) στέλνει στο περιοδικό συγχαρητήρια επιστολή για την προσφορά του. Στο ίδιο τεύχος πληροφορούμαστε ότι τα Χριστούγεννα του 1982 μοιράστηκαν 3.000 αντίτυπα στα σχολεία με το μήνυμα των Χριστουγέννων. Επίσης  στελέχη του Νεανικού Έργου πέτυχαν την εισαγωγή τους σε πανεπιστημιακά Ιδρύματα, Μανόλης (Συμεών) Βενετσιάνος, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, Ελένη Στρογγύλη, Ποιμαντική Θεολογία, Ειρήνη Γεωργοπούλου, Θεολογική Σχολή. Τέλος, η τηλεόραση της ΕΡΤ1 ανέφερε το περιοδικό Πρωτοπόροι, στην έκθεση μαθητικού περιοδικού που ξεκίνησε στις 20 Δεκεμβρίου του 1982. 5. Στο τεύχος 41 ( Νοέμβριος 1983 ) μαθαίνουμε ότι 12 νέοι της ενορίας πέτυχαν την εισαγωγή τους σε ανώτατες σχολές, με τους 7 να ανήκουν στην ιδρυτική ομάδα ( την αρχική των 32) του περιοδικού μας. 6. Στο τεύχος 46 ( Φεβρουάριος- Μάρτιος 1985) την Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 1985 απονέμετε στο περιοδικό τιμητική διάκριση από τον σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών για την προσφορά του στα εκκλησιαστικά γράμματα.  

Θιασώτες της «αυθεντικής» συμφοράς

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
Τ​​ο μάταιο κάθε καταγγελίας, το ατελέσφορο της διαμαρτυρίας παγιώνουν την παθητικότητα των πολιτών. Εχουμε όλοι πεισθεί ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Επομένως, περιττεύει κάθε προσπάθεια. Αρκετά χρόνια πριν από τη χρεοκοπία, την επιτρόπευση, τη δίχως προσχήματα υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, ήταν προκλητικά φανερή η κοινωνική μας αποσύνθεση και κρατική διάλυση. Οι επιφάσεις του τάχα και πολιτικού συστήματος υπηρετούσαν μόνο τη συντήρηση ψευδαισθητικών εντυπώσεων, όχι κοινωνικές ανάγκες και στοχεύσεις. Η παντομίμα της «δημοκρατίας» κάλυπτε την ωμή και χυδαία καταλήστευση του κράτους από τον υπόκοσμο της καμαρίλας των κομμάτων. Η τσοχατζοπούλεια εκδοχή διαχείρισης της εξουσίας ήταν ο κανόνας για ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της χώρας – αν υπήρχαν εξαιρέσεις, βαρύνονται με την ενοχή της ειδεχθούς κακουργίας, επειδή, ενώ ήξεραν, σιωπούσαν. Η διαφθορά και σήψη των κομμάτων έγινε αχαλίνωτη και ακατανίκητη, όταν προσέλαβε τη δυναμική της γάγγραινας, με τη «διαπλοκή»: Δηλαδή, όταν η εξέλιξη της τεχνολογίας όπλισε την κομματική εξουσιολαγνεία με τη δυνατότητα να φαμπρικάρει «κροίσους» προσφέροντας αναθέσεις δημόσιων έργων και προμηθειών του Δημοσίου. Και να παραχωρεί σε ιδιώτες την εξουσία πλύσης εγκεφάλου των μαζών με εμπορικά ΜΜΕ.

Διαδικτυακή Ακαδημία Γονέων ιδρύει ο Μανώλης Σφακιανάκης

 Δωρεάν πρόγραμμα διαδικτυακής επιμόρφωσης γονέων, προκειμένου να μπορούν να επιτηρούν τις ιντερνετικές δραστηριότητες των παιδιών τους, θα προσφέρει, καταρχήν πιλοτικά, από τον Ιανουάριο το Διεθνές Ινστιτούτο Κυβερνοασφάλειας (Cyber Security International Institute), το CSI που ίδρυσε ο πρώην Διοικητής της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης, Μανώλης Σφακιανάκης. Ο άνθρωπος που είναι ταυτισμένος με τη δίωξη του ηλεκτρονικού εγκλήματος στην Ελλάδα, δηλώνει στο Πρακτορείο FM και στην εκπομπή της Τάνιας Μαντουβάλου «104,9 ΜΥΣΤΙΚΑ ΥΓΕΙΑΣ», ότι αυτή τη στιγμή το πιο σοβαρό πρόβλημα διαδικτυακής ασφάλειας για τα παιδιά, είναι τα ραντεβού στα τυφλά. Όπως τονίζει, σχεδόν ποτέ οι άνθρωποι που συναντούν τα παιδιά, δεν είναι αυτοί που αρχικά εμφανίζονται στις διαδικτυακές συνομιλίες. Κι αυτό όπως λέει έχει αποτέλεσμα να γίνονται αποπλανήσεις, κακοποιήσεις, και να δημιουργούνται σοβαρά τραύματα στις παιδικές ψυχές. Τραύματα ανείπωτα, αφού όπως επισημαίνει η πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων, δεν δηλώνεται από τα παιδιά.  Ο ιδρυτής και πρόεδρος του Ινστιτούτου, αναφέρει επίσης ότι το CSI από το 2018 θα προσφέρει επίσης δωρεάν διαδικτυακή σχολή εκμάθησης προγραμματισμού και ρομποτικής, στους μαθητές όλης της χώρας. Πρόγραμμα που ήδη λειτουργεί πιλοτικά με το πιο προηγμένο σύστημα e-learning, το οποίο χρησιμοποιεί το Harvard, και πριν από λίγες μέρες αγόρασε και η Nasa.
 

Όλα απόψε μιλούν για παλιές μας στιγμές που δε λένε να σβήσουν…

Μια εκδρομή χρόνια πίσω. Πολλά έχουν αλλάξει, αρκετοί έχουν αλλάξει. Όμως πάντα αν δεις καλά μένει αυτή η αυθεντική δίψα στο βλέμμα για αλλαγή. Η διάθεση της καρδιάς για το αληθινό γι αυτό που πάντα θα μας ενώνει που είναι η αγάπη. Κοιτώντας τα πρόσωπα, συνειδητοποιείς ότι κάποιους έχεις να τους συναντήσεις χρόνια. Είναι μακριά-είναι κοντά, μάχονται δίπλα σου, μακριά σου αλλά ποτέ απέναντι. Με κάποιους συνεχίζεις ακόμα. Τα χρόνια, οι κοινές εμπειρίες, η ζωή μας ενώνουν. Δες τα πρόσωπα και θυμήσου τις ιστορίες που μας ενώνουν. Και όλες αυτές τις παλιές μας στιγμές που δε λένε να σβήσουν…

Κώστας Ζουρδός

Ο απλός και ταπεινός Επίσκοπος Ελευσίνος Ιερόθεος…

Στην εποχή μας οι ξεχωριστοί είναι εκείνοι που έχουν να επιδείξουν πλούτο, κουστωδίες από περιφερόμενους βαστάζους που τους χειροκροτούν και ύφος περισπούδαστο με άποψη αυθεντίας για κάθε θέμα. Στην ζωή μας όμως έχουν περάσει και άνθρωποι που δεν τους προσέξαμε, που δεν δια τυμπάνιζαν την αξία τους, δεν τους ένοιαζε καν αν είχαν αξία και που ήταν σπουδαίοι γιατί ήταν ταπεινοί. Ήταν εκείνοι που το σπουδαίο τους ήταν πάντα μικρό. Που το ταπεινό τους δεν τους έκανε «λιγότερο». Που κανένα φως δε χρειάζονταν για να λάμψουν. Που καμία ξεχωριστή ιδέα δεν ήταν αυτή που τους έκανε να πάνε μπροστά. Που καμία μειονεξία άλλων δεν ήταν αναγκαία για να λάμψουν. Που ότι μικρό και παιδικό θα φάνταζε για εκείνους μεγάλο. Ένας τέτοιος ταπεινός και αθόρυβος άνθρωπος είναι και ο Επίσκοπος Ελευσίνος Ιερόθεος.

Ο θεολόγος της Αγάπης…

                                                       στον Γεώργιο Πατρώνο

Ο Γεώργιος Πατρώνος είναι ένας σημαντικός Θεολόγος-Δάσκαλος της εποχής μας, με αξιόλογη επιστημονική κατάρτιση και δράση και με μία καθηλωτική προσωπικότητα, από την οποία ξεχειλίζει η μεγάλη του αγάπη για τον συνάνθρωπο. Είναι ο θεολόγος που αφουγκράζεται την κοινωνία, ζει σε αυτήν, μάχεται γι αυτήν και δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με τον βαθμό της πίστης τους ή την έλλειψη της. Είναι ο Δάσκαλος που μας μετέδωσε την αγάπη και την αναγκαιότητα του σεβασμού σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο που κρύβει μέσα του, την εικόνα του Θεού γι αυτό είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο. Είναι εκείνος που μας μπόλιασε το απεριόριστο συναίσθημα της ελευθερίας και το δικαίωμα της υπεράσπισης της  σε όλους τους ανθρώπους. Είναι εκείνος που πάντα μας έδινε από την καρδιά του και όλοι εμείς οι μαθητές του τον είχαμε ονομάσει, δίκαια, ο Θεολόγος της Αγάπης.

Ο επαναστάτης του Χριστού…

                             Κάποια σημαντικά γεγονότα για τον π. Γεώργιο Πυρουνάκη

Ο π. Γεώργιος Πυρουνάκης είναι ένας από τους σημαντικότερους κληρικούς του 20^ου αιώνα και είναι σημαντικός όχι για τον χώρο της εκκλησίας μόνο, για την εκπαίδευση αλλά κυρίως για την κοινωνία και τον φτωχό αγωνιζόμενο Λαό. Ας δούμε κάποια σημαντικά γεγονότα από την δράση του. Ενώ γεννήθηκε στον Αδάμαντα της Μήλου με καταγωγή από τα Σφακιά της Κρήτης, έχει συνδέσει την δράση του, τα πρώτα χρόνια της ζωής του με τον Πειραιά. Σπούδασε στην σχολή Μπαρδή στον Πειραιά με συμμαθητές τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Νίκο Καββαδία. Τα παιδικά του χρόνια τα περνά στον Πειραιά και το 1932 που παίρνει το πτυχίο της θεολογίας εργάζεται στην πόλη μας ως εκπαιδευτικός. Το ίδιο έτος ιδρύει στον Πειραιά, το πρώτο Νυκτερινό Γυμνάσιο της χώρας, έξι Δημοτικά Νυκτερινά Μεικτά Σχολεία, στις πτωχές συνοικίες του Πειραιά, δύο επαγγελματικές σχολές κοριτσιών, κατασκηνώσεις για τους εργαζόμενους νέους ( πρώτες στο είδος τους), το πρώτο Λαϊκό Πανεπιστήμιο. Τον Οκτώβριο του 1932 μαζί με έξι νέους φοιτητές ιδρύει στον Πειραιά, μια οργάνωση νεολαίας με τίτλο «Φιλική Εταιρεία Νέων». Η οργάνωση που ίδρυσε τα σχολεία και το πρώτο Νυχτερινό Γυμνάσιο στον Πειραιά στη Ράλλειο Σχολή είχε σπουδαία δράση στην εκπαιδευτική ιστορία της πόλης και πρωτοπόρα σε όλη την Ελλάδα. Το 1938, στη γιορτή του Εργάτη Χριστού στον Πειραιά, θα παραβρεθούν πάνω από πέντε χιλιάδες εργαζόμενα παιδιά. Μετά τον βομβαρδισμό από τους Γερμανούς της πόλεως του Πειραιά, στις 11 Ιανουαρίου του 1944, ο τότε Πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου Π. Κοντζιάς έκανε έκκληση για βοήθεια των αθώων αμάχων και ο Π. Γεώργιος ήταν από τους πρώτους που έτρεξε να βοηθήσει τους πειραιώτες. Μέχρι να στεγάσει τα νυχτερινά του σχολεία για να βοηθήσει τα εργαζόμενα παιδιά, τους έκανε μαθήματα σε πλατείες του Πειραιά, μέχρι και στα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου. Όταν έφυγε από την ζωή στις 16  του Μαΐου 1988, και μετά την νεκρώσιμη ακολουθία στην Αγία Ζώνη Κυψέλης, η σορός του τάφηκε στο κοιμητήριο της Αναστάσεως στον Πειραιά. Η κηδεία του ήταν σεμνή και χωρίς επικηδείους, όπως ο ίδιος ήθελε, χοροστατούντος μόνο του Μητροπολίτη Ευρίπου Βασιλείου – κατ’ επιθυμίαν του νεκρού. Ο ίδιος  είχε ζητήσει μετά την εκταφή του, τα οστά του να μεταφερθούν στον Αδάμαντα της Μήλου, όπου και αυτά των γονέων του. Τίμησε την πόλη του Πειραιά σαν αν ήταν η γενέθλια του πόλη και περισσότερο μα η πόλη δεν τον τίμησε ποτέ.

Ο Ιερέας του Λαού και της Ελπίδας…

Ο πατήρ Γεώργιος Πυρουνάκης γεννήθηκε στη Μήλο το 1910 από γονείς Σφακιανούς. Οι γονείς του διώχθηκαν από την Κρήτη ύστερα από ένα αποτυχημένο πραξικόπημα που έγινε εναντίον των Οθωμανών και κατέφυγαν στη Μήλο. Από τη Μήλο μετακινήθηκαν πολύ γρήγορα στον Πειραιά, όπου ο Πυρουνάκης τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Υπήρξε συμμαθητής με σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Νίκος Καββαδίας. Το 1928 εισήχθη στη Θεολογική Σχολή και ξεκίνησε να κηρύττει ακόμη από τα φοιτητικά του χρόνια. Τον Οκτώβριο του 1932 δημιούργησε στον Πειραιά μαζί με άλλους έξι νέους μια οργάνωση νεολαίας, με το όνομα «Φιλική Εταιρεία Νέων». Μέχρι το 1939, η Εταιρία είχε ιδρύσει τέσσερα νυχτερινά σχολεία για τους εργαζόμενους νέους άνδρες και γυναίκες, δύο επαγγελματικές σχολές και «Λαϊκό Πανεπιστήμιο». Η οργάνωση ίδρυσε το πρώτο νυχτερινό Γυμνάσιο στον Πειραιά, το οποίο στεγάστηκε μετά από πολλές δυσκολίες στη Ράλλειο Σχολή. Την ίδια εποχή ο Πυρουνάκης ίδρυσε τις πρώτες κατασκηνώσεις εργαζομένων παιδιών στο Πέραμα. Για να αναδείξει το ρόλο και τη σημασία της εργατικής τάξης και να ανυψώσει ψυχικά τους ανθρώπους που την αποτελούν ξεκινά την Γιορτή του Εργάτη Χριστού. Το 1938, στη γιορτή του Εργάτη Χριστού στον Πειραιά, θα παραβρεθούν πάνω από πέντε χιλιάδες εργαζόμενα παιδιά.

Η ώρα του ανθρώπου…

Η τραγωδία που πλήττει τη χώρα μας και κυρίως η απώλεια 15 συνανθρώπων μας, μας επιβάλει την βαθύτατη σιωπή και την προσευχή σε όλους όσους δοκιμάζονται  σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Επιβάλει να στραφούμε μέσα μας και να συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας συνειδητοποιώντας πως για κάποιους συνανθρώπους μας τα όνειρα σταμάτησαν, η ζωή τελείωσε. Μας επιβάλει όμως, ότι μετά τον θρήνο και την οργή θα πολεμήσουμε για να κτίσουμε μια ανθρώπινη, αληθινή και δίκαιοι κοινωνία. Απευθύνομαι σε εσένα φίλε χριστιανέ που κάθε Κυριακή τρέχεις στις εκκλησίες. Που σε κάθε ευκαιρία γεμίζεις τις ουρές για να προσκυνήσεις μια εικόνα. Που αγωνιάς μήπως χάσεις την προγραμματισμένη ομιλία κάποιου γέροντα. Σε εσένα που μετά από όλα αυτά θα μπεις πάλι στο γρανάζι του μηχανισμού που συντηρεί και προάγει αυτόν τον ψεύτικο κόσμο. Ο κόσμος μας σήμερα χρειάζεται την παρουσία του ελεύθερου πιστού χριστιανού, που όπως ο Χριστός θα περπατήσει στη ζωή μαζί με τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους. Όσο η Εκκλησία, και όπου, πνίγη την ελευθερία των μελών της, οδεύει παγιδευμένη μέσα στην ασφυξία ενός κόσμου που εκπίπτει και εκπορνεύει το πρόσωπο της. Σε μια εποχή ρηχών συνθημάτων και επίπεδης μαζοποίησεις, η Εκκλησία εκπίπτει στην στεγανότητα των πολιτικών και εκκλησιαστικών σκοπιμοτήτων και στρατεύεται επιπόλαια απορρίπτοντας τον εαυτό της. Ο πιστός λαός ( κλήρος και λαός ) αρνείται τον εαυτό του και πέφτει  μέσα στη στεγανότητα μιας στυγνής ανελευθερίας γιατί αρνείται ή και φοβάται να υψώσει τη φωνή του. Ποιο χριστιανικό ήθος υπάρχει μέσα στην ανελευθερία; Πως θα περπατήσω με τον άλλον έχοντας μέσα μου υποστείλει την αλήθεια; Πως θα καλυτερεύσω τον κόσμο όταν επικροτώ την αδικία; Όταν κοιτάζω μόνο το ατομικό μου συμφέρων; Τα τελευταία χρόνια, προσκυνήσαμε τον παντοδύναμο μηχανισμό της ανελευθερίας και του προσωπικού συμφέροντος. Και αυτός ο μηχανισμός μέσα στην βίαιη του επέλαση πάει να ισοπεδώσει οριστικά το κορμί του πιστού λαού, τον οποίο και μεταθέτει στο κλειστό περιθώριο του κόσμου, καταδικασμένο στη σιωπή, την αδιαφορία και την άγνοια με την δική του συγκατάθεση ή παράδοση. Οι καταστάσεις επιβάλλουν να γίνουμε οι ελεύθερες φωνές που θα πνίξουν την αδικία και τα μικρό εγωιστικά συμφέροντα. Οι ελεύθερες φωνές είναι λίγες και οδεύουν μέσα στη βασιλεία της ερήμου, μέσα στην έσχατη μοναξιά, αποφασισμένες όμως να διασώσουν το  ήθος και τη γνησιότητα του ανθρώπου. Μια από τις θεμελιακές εκφράσεις της αμαρτίας είναι ο μετασχηματισμός του πλησίον σε αντικείμενο, σε πράγμα, σε ένα όν που γεμίζει αριθμητικά μόνο τις φιλοδοξίες μας.

Δημητριάδος Ιγνάτιος, στο πηδάλιο της καρδιάς μας…

Συμπληρώθηκαν 19 χρόνια από την ημέρα που ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος ανέλαβε το πηδάλιο της ποιμαντικής ευθύνης και πατρότητας της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού. Την ημέρα που τον αποχαιρετήσαμε και του ευχηθήκαμε μέσα από την καρδιά μας, να τον δυναμώσει ο Θεός στο νέο του μετερίζι. Σήμερα είναι μια δύσκολη μέρα. Μια μέρα που δεν ταιριάζει στην θλίψη της και στην αγωνία της, τα ευχολόγια και οι κολακείες. Δεν τις χρειαζόμαστε. Δεν τις χρειάζεται. Απλά και ουσιαστικά, εμείς οι πειραιώτες θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον Σεβασμιώτατο για όσα πνευματικά μας προσέφερε. Για την κατάθεση ψυχής του στα νεανικά μας όνειρα. Και να του θυμίζουμε κάτι που σίγουρα το ξέρει. Πάντα ευγνώμονες και συνοδοιπόροι. Πάντα θα είναι εκεί, στο πηδάλιο της καρδιάς μας…

Κώστας Ζουρδός

Άκου , ανθρωπάκο...

 Σε φωνάζουν Ανθρωπάκο, Κοινό Άνθρωπο. Λένε πως χάραξε η εποχή σου, Η «Εποχή του Κοινού Ανθρώπου». Μα δεν είσαι συ που το λες, ανθρωπάκο. Το λένε εκείνοι, οι αντιπρόεδροι των μεγάλων εθνών, οι εργατοπατέρες, οι μετανιωμένοι γιοι των αστών, οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι. Σου προσφέρουν το μέλλον, μα δε ρωτούν για το παρελθόν σου. Κι όμως, είσαι κληρονόμος ενός τρομερού παρελθόντος. Τούτη η κληρονομιά καίει στη χούφτα σου σα διαμάντι φλεγόμενο. Εγώ αυτό έχω να σου πω.

Άκου , ανθρωπάκο, σε φοβάμαι ανθρωπάκο.   Σε τρέμω,  επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή  είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δεν φταις εσύ γι αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα χες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξης σου. Καμία αστυνομική δύναμη στον κόσμο δεν θα ήταν ικανή να σε συντρίψει, αν διέθετες στην καθημερινή σου ζωή έστω και μια στάλα αυτοσεβασμού.

Βίλχελμ Ράιχ

Ο Αμερικανός Ντάγκλας που έγινε ορθόδοξος Δημήτριος

Γιώτα Μυρτσιώτη

Το Αγιον Ορος για τον διακεκριμένο Αμερικανό φωτογράφο Ντάγκλας Λιτλ (Douglas Alfred Δημήτριος Lyttle) δεν ήταν μόνον ο τόπος έμπνευσης της καλλιτεχνικής δημιουργίας του. Ηταν η κιβωτός της Oρθοδοξίας όπου εμβάθυνε στις πνευματικές του αναζητήσεις επί 45 χρόνια. Η μεταστροφή του στην Ορθοδοξία, η βάφτισή του με το όνομα Δημήτριος, οι 50.000 φωτογραφίες τις οποίες κληροδότησε στην Αγιορείτικη Φωτοθήκη της Μονής Σιμωνόπετρας και ο μνημειώδης τόμος του «Miracle on the Monastery Mountain» (2002) μαρτυρούν τη βαθιά και πολυετή σχέση του με την Αθωνική Πολιτεία. Ο «μάστερ της φωτογραφίας» –τίτλος που έλαβε από το Σωματείο Επαγγελματιών Φωτογράφων της Αμερικής το 1966– απεβίωσε πριν από λίγες ημέρες στο Ρότσεστερ. Ηταν 98 χρονών.

Το γελεκάκι που φορείς...

Πριν λίγες ημέρες σημειώθηκε ένα περιστατικό που το θεωρώ ταπεινά,  σημαντικό γεγονός για την πολιτική μας ζωή και μια από τις αφορμές για την απαξίωση της και την αποστροφή των νέων από τα πολιτικά μας πράγματα. Ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Άδωνις Γεωργιάδης διαφήμιζε ένα «νανογελέκο» που καίει τα λίπη, αδυνατίζει και προστατεύει από μυοσκελετικά προβλήματα. Όσο αξιόπιστο είναι αυτό το γελέκο για τις θεραπείες που προσφέρει άλλο τόσο θεραπευτικές ιδιότητες έχει το νερό του Καματερού και η κολυμπήθρα του Σιλωάμ( για να είναι ειλικρινής την κολυμπήθρα του Σιλωάμ την πιστεύω κιόλας) . Εξάλλου αν το προϊόν έχει θεραπευτικές ιδιότητες θα το κρίνουν οι επιστήμονες. Το ερώτημα είναι αν μπορεί ένας πολιτικός να διαφημίζει προϊόντα όποια και αν είναι αυτά. Και μην μου πείτε πως αν το προϊόν έχει ιατρικά αποτελέσματα  είναι καλό να το διαφημίζει ένας πολιτικός, γιατί τότε πως θα σας φαινόταν αν διαφήμιζε χάπια για την αντρική δυσλειτουργία ή για την γυναικεία αντισύλληψη;  Μη μου πείτε πως δεν είναι κακό για έναν πολιτικό να κάνει και μια άλλη δουλειά για να ζήσει ( και ασφαλώς δεν είναι, ούτε ντροπή) αλλά δουλειά είναι και να  πετάς τα ρούχα σου μένοντας γυμνός σε ειδικά κέντρα διασκέδασης ή να φοράς εσώρουχα με θεραπευτικές ιδιότητες. Θα ήταν όμως συμβατό με την εικόνα ενός πολιτικού αν έκανε τις παραπάνω « δεύτερες δουλειές »; 

Αρχιεπίσκοπος: ''Είμαι συγκλονισμένος από την τραγωδία που έπληξε τη Δυτική Αττική''

 O Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος έκανε την ακόλουθη δήλωση: "Είμαι βαθύτατα συγκλονισμένος, όπως άλλωστε και όλοι οι Έλληνες, από την ανείπωτη τραγωδία που έπληξε τη Δυτική Αττική. Προσεύχομαι για την ανάπαυση των ψυχών των αθώων θυμάτων και οι σκέψεις μου είναι μαζί με τους οικείους τους, αλλά και με όλους τους κατοίκους της περιοχής που, όπως φαίνεται, θα περάσουν ένα ακόμη δύσκολο βράδυ. Έχω ήδη δώσει εντολή στην "Αποστολή" να συνεργαστεί με την Ι. Μητρόπολη Μεγάρων, προκειμένου να συνδράμει με όλες της τις δυνάμεις στην ανακούφιση των πληγέντων συνανθρώπων μας. Ήδη από το πρωί ο Γενικός Διευθυντής της "Αποστολής" κ. Κωνσταντίνος Δήμτσας έχει επικοινωνήσει με τον Σεβ. Μητροπολίτη Μεγάρων κ. Κωνσταντίνο για να συντονίσουν τις δράσεις τους και να επουλώσουν τις πληγές των αδελφών μας".

Πηγή: www.romfea.gr

Αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι...

Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει η πιθανότητα να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που έχουμε καταδικάσει την ανθρωπιά μας. Να ξεπεράσουμε την αδιαφορία μας, την ματαιοδοξία μας, το μικρό μας πρόσκαιρο συμφέρον. Να ξαναβρούμε τις παραδοσιακές μας αξίες, την λεβεντιά μας, το ήθος μας, την αγάπη μας στον φυσικό περιβάλλον. Που όλα τα πνίξαμε στο ρέμα των προσωπικών μας απολαύσεων σε βάρος των άλλων. Η φύση δεν εκδικείται. Δεν έχει τις δικές μας ανθρώπινες αδυναμίες. Η φύση κάνει το αέναο έργο της, βρίσκοντας πάντα τον τρόπο. Ο άνθρωπος είναι ο καλός διαχειριστείς του φυσικού πλούτου και όχι ο δυνάστης του. Ο φίλος της παραπάνω φωτογραφίας μας έδειξε το ξεχασμένο μας ανθρώπινο πρόσωπο και άναψε ένα κεράκι για να φωτίσει την σκοτεινιασμένη μας ψυχή. Ας το κρατήσουμε αναμμένο...


Κώστας Ζουρδός

Αγάπη δίχως λόγια…

Μπορεί η φωτογραφία τεχνικά να μην είναι άρτια. Μπορεί τα πρόσωπα και τα γεγονότα που κρύβονται να μην αποτυπώνονται με σαφήνεια. Μπορεί να χρειάζεται να ενεργοποιήσεις όλες σου τις αισθήσεις για να ρουφήξεις τις 300 λέξεις που ισοδυναμεί μια φωτογραφία όπως λένε οι κινέζοι. Το σίγουρο είναι ότι η φωτογραφία αυτή κρύβει ή φανερώνει τη μεγάλη αγάπη για τον συνάνθρωπο και τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια που πρέπει να έχουμε απέναντι στο ανθρώπινο πρόσωπο που δοκιμάζετε. Μέσα της δεκαετίας του 1980, Χριστούγεννα, στο παλιό πνευματικό κέντρο του Αγίου Βασιλείου. Εορταστικό γεύμα σε ενορίτες που δοκιμάζονται από οικονομικά αδιέξοδα, μοναξιά, κοινωνική απομόνωση. Οι Ιερείς του Ναού τρώνε μαζί με τους πληγωμένους αδερφούς για να τους δείξουν την αγάπη τους και την πραγματική τους θέληση και πίστη, πως τους αντιμετωπίζουν σαν όλους τους άλλους και τους δέχονται όπως είναι. Η Εκκλησία δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της και για όλα έχει μια ανοικτή αγκαλιά υπερασπίζοντας την μοναδικότητα τους. Και πίσω, πάνω στην σκηνή, η νεανική χορωδία της ενορίας με τραγούδια και ζωντάνια, προσφέρει στιγμές ευχαρίστησης και γιορτής. Ναι, όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί και ανεπανάληπτοί. Σε όλους πρέπει να δείχνουμε την αγάπη μας διατηρώντας την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό απέναντι σε κάθε άνθρωπο. Και πρέπει πάντα την αγάπη μας να την δείχνουμε. Πολλές φορές και δίχως λόγια… 

Κώστας Ζουρδός




 

Ο διακριτικός εργάτης του ελληνικού Θεάτρου και Κινηματογράφου, Λαυρέντης Διανέλλος

Ο αγαπημένος «μπαμπάς» της εθνικής μας κινηματογραφίας κατόρθωσε το απίστευτο: να πάρει μέρος σε 195 ταινίες μεταξύ 1948-1973, δρέποντας δάφνες ως ρέκορντμαν της λεγόμενης Χρυσής Εποχής του ελληνικού πανιού! Κανείς δεν τον ξεπέρασε ποτέ σε απόλυτο αριθμό κινηματογραφικών συμμετοχών (έστω κι αν τον ακολουθούν κατά πόδας οι Νάσος Κεδράκας και Γιώργος Βελέντζας), καθώς στα χρόνια της δράσης του ήταν ο απόλυτος βασιλιάς του ελληνικού σινεμά, παρά τους δεύτερους ρόλους που ενσάρκωσε μονίμως. Ήταν ωστόσο τόσο πειστικός και εκφραστικός ως πατέρας και παπάς που οι παραγωγές καθυστερούσαν τα γυρίσματα για να τον εντάξουν στο καστ τους, καθώς ταινία χωρίς τον Διανέλλο δεν γινόταν. Ο Λαυρέντης ενσάρκωσε πράγματι τους περισσότερους ρόλους μπαμπάδων και παπάδων από κάθε άλλο συνάδελφό του!
Και πώς να γίνει εξάλλου διαφορετικά, αφού το άκρως εκφραστικό πρόσωπό του καθρέφτιζε τα βάσανα, τις πίκρες αλλά και τις χαρές και την αισιοδοξία του πατέρα της εποχής, δημιουργώντας έναν ηθογραφικό υποκριτικό τύπο που έμελλε να τον ακολουθεί κατά πόδας.
Γεννημένος στον Άγιο Λαυρέντιο Μαγνησίας, ο Διανέλλος ήθελε να γίνει σιδηροδρομικός, καθώς αυτό ήταν το μεγάλο όνειρό του στη ζωή, πριν τον κλέψει τουλάχιστον ο Κουν και τον μετατρέψει σε ένα ικανότατο πολυεργαλείο του Θεάτρου Τέχνης του με πλούσιο υποκριτικό ταμπεραμέντο που θα αποκαλυπτόταν τόσο στο πανί όσο και το σανίδι, το οποίο υπηρέτησε πιστά με τη γνώριμη απλότητά του για πάμπολλες δεκαετίες. Οι λαϊκές μας μνήμες ανακαλούν τον αγαπημένο ηθοποιό δίπλα στις μεγάλες πρωταγωνίστριες του ελληνικού κινηματογράφου να λειτουργεί ως στοργικός πατέρας της Βουγιουκλάκη («Μανταλένα», «Το πιο λαμπρό αστέρι» κ.ά.) κ.λπ., σε μια καριέρα που απλώθηκε σε 25 χρόνια αξιομνημόνευτων ρόλων. Όσο για τη σύζυγό του, Φρόσω Κοκκόλα, επίσης θεατρίνα και τραγουδίστρια δημοτικών, πέρασε στο πλάι της όλη του τη ζωή.
Ο Διανέλλος ήταν ένας χαρισματικός καλλιτέχνης του θεάτρου και του κινηματογράφου πλασμένος με τη στόφα του μεγάλου ηθοποιού του καιρού, αφού η εκφραστικότητα και η φυσικότητά του ήταν παροιμιώδεις. Ήταν όμως και η απροσχημάτιστη απλότητά του τόσο ως άνθρωπος όσο και ως καλλιτέχνης που έκανε το κοινό να τον θεωρεί δικό του άνθρωπο και να υποθέτει -λανθασμένα- ότι ήταν αυτοδίδακτος! Ο πατέρας, ο παπάς και ο φτωχός μεροκαματιάρης του ελληνικού σινεμά ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε απλώς να βλέπει τα τρένα να περνούν, αφού αν δεν τον έκλεβε η τέχνη θα γινόταν σίγουρα μηχανοδηγός (ή έστω σταθμάρχης!)…

             

Κώστας Βεργόπουλος (1942-2017): Ασυμβίβαστος, διανοούμενος, οραματιστής

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ

Η «Νέα Σελίδα» αποχαιρετά τον Κώστα Βεργόπουλο, τον «αιρετικό» καθηγητή, με το σπουδαίο συγγραφικό έργο και τα πολυάριθμα άρθρα και τις καίριες δημόσιες παρεμβάσεις, που σφράγισε όσο λίγοι τον λόγο και τη σκέψη της Αριστεράς
Κατά τα χρόνια της πρώτης δεκαετίας του 2000, αν κάπου στο Παρίσι σε κάποιο ελληνικό στέκι -και όχι μόνο- έβλεπες να κάθονται σε ένα τραπέζι δίπλα δίπλα ένας γνωστός υπουργός της κυβέρνησης Σημίτη, ένας Ελληνας φοιτητής ακροαριστερών πεποιθήσεων, ένας Γάλλος πανεπιστημιακός ή δημοσιογράφος κι ένας μεσήλικας οικονομικός μετανάστης που δούλευε σε παρακείμενο μαγαζί με ελληνικό γύρο και να συζητούν μεγαλόφωνα κι ενοχλώντας τους γύρω τους, στους ελληνικούς κύκλους δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία: κάπου εκεί γύρω υπήρχε ο Κώστας Βεργόπουλος – και μάλιστα ήταν αυτός που είχε εμπνευστεί και δημιουργήσει αυτή τη σύνθεση, γιατί του φαινόταν όχι απλώς συμβατή, αλλά και ενδιαφέρουσα για κάποια κουβέντα που ήθελε να ανοίξει.
Αυτό, άλλωστε, ήταν και ο ίδιος ο Κώστας Βεργόπουλος. Ενας άνθρωπος που, κουβαλώντας ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο ακαδημαϊκό βιογραφικό στην Ελλάδα, κατόρθωνε να είναι ταυτόχρονα πολλά πράγματα μαζί, φαινομενικά αντιφατικά μεταξύ τους. Αναγνωρισμένος καθηγητής πανεπιστημίου στο Παρίσι με τεράστιο συγγραφικό έργο, μεταφρασμένο σε πάρα πολλές γλώσσες, αλλά και φοιτητής του Μάη του ’68 που δεν είχε αφήσει πίσω του τις νεανικές ιδέες της αυτοδιαχείρισης και της επανάστασης και στο τέλος της ημέρας αρνούνταν πεισματικά να μεγαλώσει. Εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε θέματα ανάπτυξης και την ίδια στιγμή διαδηλωτής και θεωρητικός των κινημάτων ενάντια στη νεοφιλελεύθερη οπτική της παγκοσμιοποίησης. Φανατικός και αυστηρός ακριβολόγος, απρόθυμος να συναινέσει σε οτιδήποτε του φαινόταν κοινοτοπία, γενίκευση ή κατά συνθήκη ψεύδος, και την ίδια στιγμή ένας εντελώς αδογμάτιστος άνθρωπος, πρόθυμος να ακούσει και να συζητήσει ακόμα και την πιο περιθωριακή ιδέα και έτοιμος να τη συνδέσει με την ιστορία των ιδεών της ανθρωπότητας, αποδίδοντάς της σημασία ανάλογη με κάθε άλλη ιδέα της ανθρωπότητας.

«ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει… 2017»: «Εκ βαθέων» με τον Μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικόλαο (video)

Ο Ηλίας Λιαμής, Θεολόγος-Μουσικολόγος, συζήτησε «εκ βαθέων» με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο. Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς τη Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2017.

Πηγή: synodoiporia.gr

Γιάννης Μόρτζος, ο μεγάλος Δάσκαλος του Ελληνικού Θεάτρου

Είχα την τύχη στην περσινή θεατρική σεζόν μαζί με αγαπημένους φίλους να παρακολουθήσω μια εξαιρετική παράσταση, που ευτυχώς συνεχίζεται και φέτος, με τίτλο: « Ελευθέριος Βενιζέλος ». Η παράσταση που ανεβαίνει για δεύτερη θεατρική χρονιά, παίζετε στο θέατρο « Τέσσερις Εποχές » και εξιστορεί, την ιστορία του μεγάλου έλληνα πολιτικού Ελευθέριου Βενιζέλου ογδόντα χρόνια μετά το θάνατό του. Το έργο εξυφαίνει την πορεία και τη δράση της ιστορικής αυτής προσωπικότητας, που ξεκίνησε με την Κρητική Επανάσταση, στη συνέχεια διπλασίασε τα σύνορα της Ελλάδας, κέρδισε δύο Βαλκανικούς Πολέμους και βρέθηκε κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την  πλευρά των νικητών. Μέσα από μια αναμέτρηση με το χρόνο, η μορφή του Ελευθέριου Βενιζέλου περνά από σκηνή σε σκηνή φωτίζοντας γεγονότα, συμβάντα και άγνωστες πτυχές της ζωής του. Τα νεανικά του χρόνια, η Κρήτη, οι γυναίκες που αγάπησε, τα επιτεύγματα και τα λάθη των πολιτικών του επιλογών, οι νίκες και οι ήττες του, υφαίνονται θεατρικά μέσα από την σκηνοθετική δεινότητα του Γιάννη Μόρτζου, που συνάμα υποδύεται και τον μεγάλο πολιτικό άνδρα. Ο Γιάννης Μόρτζος είναι ένας μεγάλος Δάσκαλος του Ελληνικού Θεάτρου με 50 χρόνια παρουσίας στο θεατρικό σανίδι.

Ο Γιάννης Μόρτζος γεννήθηκε στην Σάμο και σπούδασε στην Σχολή του Θεάτρου Τέχνης με δάσκαλο τον Κάρολο Κουν. Στο Θέατρο Τέχνης έμεινε για 21 ολόκληρα χρόνια παίζοντας μεγάλους ρόλους που τον καταξίωσαν στην ελληνική δραματουργία και τέχνη. Από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ (1974)  και προσωπικός φίλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, ασχολήθηκε με τα κοινά σε διάφορες θέσεις και έχει διατελέσει συνδικαλιστής στο χώρο του θεάματος (πρόεδρος ΠΟΘΑ), καθώς και δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων επί οχτώ χρόνια (1986-1994). Με το Θέατρο Τέχνης πήρε μέρος, ως βασικός πρωταγωνιστής, στα μεγάλα θεατρικά φεστιβάλ της Ευρώπης τις δεκαετίες του `60, `70 και `80 και γνώρισε διάσημους καλλιτέχνες, από τους οποίους αποκόμισε σημαντικές γνώσεις.  Συνεργάστηκε με τους περισσότερους `Έλληνες ηθοποιούς, σκηνοθέτες, μουσικούς, σκηνογράφους, μεταφραστές. Διδάσκει θέατρο σε δραματικές σχολές επί τριάντα πέντε χρόνια και είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών Θεάτρου. Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει το Θέατρο "Τέσσερις εποχές", με το οποίο παρουσιάζει σημαντικές παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα. Έχει αφήσει το δικό του στίγμα στην τηλεοπτική μυθοπλασία σε δεκάδες σειρές με χαρακτηριστική την σειρά που προβλήθηκε το 1985 από την ΕΡΤ με τίτλο: « Χαίρε Τάσο Καρατάσο».

«Σώπα, μη μιλάς»....

  Ένα συγκλονιστικό όσο και διαχρονικό ποίημα του Αζίζ Νεσίν και μια ανατριχιαστική απαγγελία της Μαριέτας Ριάλδη για την εξαγγελία του Πρωθυπουργού για το κοινωνικό μέρισμα, που μας καλεί ουσιαστικά να χωνέψουμε ότι μας σερβίρουν. Η θα’ ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξεις και θα ξεσπάσεις και δεν θα φοβηθείς και θα ελπίζεις και κάποια στιγμή το λαρύγγι σου θα γεμίσει με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα σου λέει: ΜΙΛΑ!

Η συγκατηγορούμενη του Νίκου Μπελογιάννη, αγαπημένη γιαγιά του «Ντόλτσε Βίτα».

Στις 15 Ιουνίου του 2001, ύστερα από μακροχρόνια καρδιακά προβλήματα άφησε την τελευταία της πνοή η ηθοποιού Μαρίας Φωκά,  στο Σεντ Τόμας του Λονδίνου, και  κηδεύτηκε στο Πόρτσμουθ όπου ζούσε το τελευταίο διάστημα μαζί με την κόρη της Ισμήνη (από το γάμο της με τον Λυκούργο Καλλέργη). Η αγαπημένη γιαγιά του θεάτρου και της τηλεόρασης,  είχε υποβληθεί σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς και οι μετεγχειρητικές επιπλοκές έκοψαν το νήμα της ζωής της αγαπημένης ηθοποιού. Η  Μαρία Φωκά. Μια μορφή  συνδύαζε την τέχνη του θεάτρου με την ενεργό πολιτική της δράση. Ηθοποιός με γνήσιο ταλέντο και ήθος, σεμνή και ιδιαίτερα αγαπητή, συνδέθηκε ως ενεργός πολίτης με κρίσιμες στιγμές της ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Διώχτηκε για τις αριστερές της ιδέες. Την περίοδο του πολέμου και του Εμφυλίου, η Μαρία Φωκά, μέλος του ΚΚΕ και της Εθνικής Αντίστασης, συμμετέχει στους αγώνες. Το 1951 - 1952 είναι συγκατηγορούμενη - με το όνομα Μαρία Καλλέργη - στη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη. Και το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών αποφαίνεται «εκηρύχθησαν ένοχοι»... «διά ψήφων 3-2 την Καλλέργη Μαρία επί σκοπώ κατασκοπείας». Ενώ την καταδικάζει αρχικά σε ισόβια κάθειρξη, αλλά η ποινή της μειώνεται σε 10 χρόνια κάθειρξη και «αποστέρησις των πολιτικών δικαιωμάτων επί 10ετίαν».

Παναγιώτης Γιαννάκης: «Δεν έχω πρόβλημα να χάσω»

στον Κώστα Κουκουμάκα

Στο άδειο Παλέ ντε Σπορ, δύο ώρες πριν από την απογευματινή προπόνηση της ομάδας μπάσκετ του Άρη, είναι σχεδόν παραλυτικό το συναίσθημα να στέκεσαι στο κέντρο του παρκέ, μόνος απέναντι στον «Δράκο». Η Θεσσαλονίκη είναι ο νέος σταθμός της τεράστιας αθλητικής και προπονητικής καριέρας του Παναγιώτη Γιαννάκη. Ο ίδιος δηλώνει ότι επιστρέφει μετά από 24 χρόνια στο σπίτι του. Στην πρώτη του μεγάλη συνέντευξη, όχι με επίκεντρο τα αθλητικά, ο κόουτς, που χαίρει σεβασμού όσο λίγοι και εκτός των παρκέ, μιλάει για τη σχέση του με την πόλη της Θεσσαλονίκης, τη σημερινή κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα, τα εγγόνια του, το προσωνύμιο «Δράκος» και τον δικό του ορισμό της ευτυχίας.
Τι θυμάστε από τη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’80;
Θυμάμαι μια πόλη γεμάτη ζωή, με ανθρώπους που είχαν όνειρα. Γι’ αυτό βρέθηκα κι εγώ στη Θεσσαλονίκη, διότι υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν στη δύναμη της πόλης και των μονάδων της και δημιούργησαν εκείνη την ομάδα.
Είναι αλήθεια ότι υπογράψατε το συμβόλαιο με τον Άρη σε συνθήκες μυστικότητας, στο διαμέρισμα του Γιάννη Μπουτάρη στο Κολωνάκι;
Είναι αλήθεια, ναι. Οι άνθρωποι του Άρη ήθελαν να προλάβουν τις άλλες ομάδες που ενδιαφέρονταν να με αποκτήσουν. Κυρίως, ήθελαν να κάνουν μια τέτοια μεταγραφή, ώστε να μην υπάρξει εν δυνάμει αντίπαλος στο γήπεδο.
Πού μένατε τότε;
Έμενα Κύπρου και Κερκύρας, στην περιοχή Βυζάντιο. Ήταν καλό σημείο, κοντά στο γήπεδο, κι επίσης ήταν ήσυχα.
Πώς βρήκατε την πόλη 24 χρόνια αργότερα;
Έχουν γίνει αρκετά πράγματα, μου φαίνεται ότι η Θεσσαλονίκη διαθέτει πλέον ωραίους κοινόχρηστους χώρους, όπως το παραλιακό μέτωπο. Δεν έχω κυκλοφορήσει ακόμη πολύ μέσα στην πόλη, αλλά αισθάνομαι ότι ένας άνθρωπος που ζει στη Θεσσαλονίκη περνάει καλά.
Πήγατε στην παλιά σας γειτονιά;
Πάντα περνάω, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία επιστρέφω εκεί, για να θυμηθώ τις ωραίες στιγμές που έζησα.