Κυριακές που ελπίζουν…

Τι να είναι άραγε αυτό το μελαγχολικό της Κυριακής; Γιατί κάθε σούρουπο της μια βαθιά πίκρα μας σταλάζει στην καρδιά;  Από μικρό παιδί κάθε Κυριακή απόγευμα η καρδία έβαφε με το χρώμα του γκρίζου την διάθεση και τις ενέργειές μου. Στην αρχή ήταν το σχολείο, μετά το άγχος της εργασίας, η έναρξη της καινούργια εβδομαδιαίας καθημερινότητας τα προβλήματα που ο χρόνος στη ζωή μας φέρνει. Και σ΄ αυτό το καταθλιπτικό είμαστε αρκετοί κάτι που όμως δεν αλλάζει την μοναχικότητα μας, δεν ξορκίζει την διάθεση μας, δεν απαλύνει την δυσφορία μας. Κάθε Κυριακή βράδυ μεγάλη παρηγοριά η ψυχή μου έβρισκε στο γράψιμο. Ιστορίες, σκέψεις, διαπιστώσεις που καταγράφονται στο χαρτί και στην συνέχεια στον «αέρα» του διαδικτύου, για μοίρασμα, προβληματισμό, άδειασμα ψυχής. Όμως η Κυριακή εκεί απειλητική και πάντα επίμονη στην μαύρη προσφορά της. Ώσπου ήρθε εκείνη η Κυριακή που τα άλλαξε όλα τα έκανε ποιο αναστάσιμα…

Ήταν Κυριακή βράδυ όταν μετά από μια εβδομαδιαία νοσηλεία ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι ο πατέρας μου διανύει τις τελευταίες του στιγμές στον μάταιο τούτο κόσμο. Οι  ερωτήσεις κοινότυπες και πάντα ίδιες: καταλαβαίνει; πονάει; τι αισθάνεται; Και οι απαντήσεις πάντα διστακτικές και με αμφιβολίες. Εξάλλου εσύ πρέπει να μου απαντήσεις σε όλα αυτά μου είπε ο γιατρός, εσύ έχεις την κατάρτιση για να φωτίσεις τέτοιες στιγμές. Εγώ; Γύρισα στο δωμάτιο και τον είδα ήρεμο και γαλήνιο, αναθάρρησα. Σκέφτηκα πως μέρες τώρα δεν μπορούσε να φάει τίποτα όμως με ευκολία το πρωί κοινώνησε κανονικά, αγαλλίασα. Από το παράθυρο του δωματίου ένα παρακείμενο ωδείο έπαιζε κλασική μουσική. Μα κυριακάτικα; Έχει μελωδία ο θάνατος; προβληματίστηκα. Στους ήχους της μουσικής, στα αναφιλητά του αποχωρισμού, στα ψελλίσματα της προσευχής, γαλήνια και ατάραχα έτρεξε στην διάθεση του Θεού. Βγήκα από το νοσοκομείο και το βραδινό αεράκι της Κυριακής μου δρόσισε το πρόσωπο. Δεν είχα την συνηθισμένη μελαγχολία, είχα μια πληγή που προσμένει την λύτρωση.

Από τότε άλλαξαν οι Κυριακές έγιναν λιγότερο μελαγχολικές και έντονα αναστάσιμες. Κυριακές που πληγώνουν, που προσμένουν που, ελπίζουν…

Κώστας Ζουρδός