Ένας βιαστικός Χριστός…

Το να είσαι η πιο όμορφη κοπέλα του σχολείου είναι ευλογία και κατάρα. Συγκεντρώνεις όλα τα βλέμματα, αυξάνεις τον ναρκισσισμό σου και δέχεσαι και το φθόνο των συμμαθητριών σου, που μπορεί ποτέ να μην στο εκφράσουν φωναχτά αλλά θα το εκδηλώσουν στο παρασκήνιο του μικρόκοσμου ενός σχολείου. Η Δέσποινα ασφαλώς και δεν συμμεριζόταν καθόλου αυτές τις σκέψεις γιατί άλλα προβλήματα αναστάτωναν την ψυχή της. Ο πατέρας της μπαινόβγαινε στην φυλακή για μικροκλοπές και η μητέρα της-ευτυχισμένη τελικά αποφεύγοντας τα μελλούμενα- είχε αφήσει αυτόν τον μάταιο κόσμο από ένα εργατικό ατύχημα στην καπνοβιομηχανία που εργαζόταν. Όλος ο κόσμος της Δέσποινας ήταν μια μαυροφορεμένη γιαγιά που κουβαλούσε στους ώμους της εφτά δεκαετίες ζωής και πολλά βάσανα. Ένας άνθρωπος που επιβεβαίωνε την ανθρωπιά του από τις πράξεις της ζωής της. Αγέρωχη, φιλάνθρωπη, καταδεχτική. Δεν επέτρεπε στον εαυτό της να την λυπούνται και δεν άντεχε την επιφανειακή συμπόνια. Είχε παραμερίσει όλα τις τα προβλήματα, τα γερατειά και την στεναχώρια, στην προσπάθεια της να αναθρέψει σωστά την εγγονή της και να την παραδώσει άξιο μέλος στην κοινωνία. Μια κοινωνία που  δεν υπολογίζει στην ουσία  τις αξίες. Η Δέσποινα ήταν μια ψιλόλιγνη φιγούρα με ολοφώτεινα μάτια και πλατύ χαμόγελο. Ανάλαφρο βάδισμα, έντονη εκφραστικότητα μελωδική φωνή, εσωτερική ευγένεια και καταδεκτικότητα. Σαν αερικό. Και όλα αυτά τα συμπλήρωνε μια τρομερή ικανότητα για μάθηση που ολοκλήρωνε την προσωπικότητα της στην μοναδικότητα.  Η παρουσία της είχε επηρεάσει το σχολείο από τον τελευταίο μαθητή μέχρι και τον Διευθυντή.

 Ο κυρ -  Θωμάς ο επιστάτης στα σαράντα χρόνια υπηρεσίας είχε γνωρίσει χιλιάδες παιδιά και είχε παρακολουθήσει  την εξέλιξη τους, τα χρόνια που διαρκούσε η μαθητεία τους στο σχολείο. Όταν το έφερνε η κουβέντα έλεγε με βεβαιότητα που καθήλωνε πώς μια μέρα η Δέσποινα θα φτάσει ψηλά. Κατά κάποιο τρόπο η Δέσποινα έφτασε ψηλά άσχετα αν ο Κυρ - Θωμάς εννοούσε κάτι εντελώς διαφορετικό. «Μου θυμίζει την κόρη μου μονολογούσε, την Αδαμαντία μου». Η κυρία Αδαμαντία Μυλωνάκη ήταν μια από τις σπουδαιότερες καθηγήτριες στο πανεπιστήμιου του Μονάχου. «Το καμάρι μου έλεγε με ενθουσιασμό και τρυφερότητα ο κυρ- Θωμάς», ένα καμάρι που είχε να δει τον πατέρα της πάνω από είκοσι χρόνια. Λεπτομέρεια θα μου πείτε από αυτές που δεν μειώνουν την πατρική αγάπη. Άλλη μια λεπτομέρεια που αγνοούσε ο κυρ- Θωμάς ήταν πώς στο βιογραφικό της Αδαμαντίας, γραμμένο στην γερμανική γλώσσα, ανέφερε τον πατέρα της ως σπουδαίο επιχειρηματία. Προφανώς εννοούσε τις πενταροδεκάρες που μάζευε ο κυρ Θωμάς από το κυλικείο του σχολείου για να τροφοδοτεί τις σπουδές της κόρης του. Το βιογραφικό και η έπαρση της Αδαμαντίας είχε διανύσει μια μεγάλη απόσταση από την ένδεια στην επιχειρηματικότητα. Εντάξει συμφωνώ, ακόμα και αυτή η λεπτομέρεια αν γινόταν γνωστή στον κυρ- Θωμά, δεν θα μείωνε στο ελάχιστο την αγάπη που έτρεφε στο παιδί του. Μια τελευταία λεπτομέρεια που όμως ποτέ δεν θα μάθουμε  αν είχε  συνέπειες στην πατρική αγάπη, είναι πώς μερικά χρόνια μετά ο κυρ- Θωμάς θα εγκαταλείψει αυτόν τον μάταιο και άδικο κόσμο και η περισπούδαστη καθηγήτρια δεν θα παραβρεθεί στην κηδεία του πατέρα της. Τις στιγμές αυτές εξάλλου λίγα πράγματα έχουν ουσιαστική σημασία.

 Στις πανελλαδικές εξετάσεις η Δέσποινα θα μπει πρώτη στην Ιατρική Σχολή εκκίνηση για μια σπουδαία ζωή. Η αφετηρία όμως ποτέ δεν καθορίζει τον νικητή λιγοστεύει απλά λίγο την απόσταση. Κι αν το καλό ξεκίνημα  έχει σχετική αξία για τον αθλητισμό, σκεφτείτε πόση αξία έχει για τη ζωή. Μετά από μια επιτυχημένη πρώτη εξεταστική η ζωή θα φέρει τα πάνω κάτω με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει να καθορίζει. Η γιαγιά Πελαγία χαρούμενη από τις σπουδαστικές επιτυχίες της εγγονής της, ένα βράδυ μπροστά από το εικόνισμα του εσταυρωμένου με δάκρυα στα μάτια θα τον ευχαριστήσει για την προκοπή της Δέσποινας. Σαν φιλότιμη και αυτό-θυσιαστική χριστιανή έκλισε την προσευχή της με την στερεότυπη αλλά καμιά φορά πραγματοποιήσιμη επίκληση, «Χριστέ μου τώρα επιτέλους μπορώ να κλείσω τα μάτια μου». Ήταν καιρός! Δεν ήταν; Πάντως ο Χριστός ήταν εκεί. Το ίδιο βράδυ κοντά στα ξημερώματα και μέσα στον βαθύ ύπνο έγινε η γλυκιά αθόρυβη μετάβαση. Ένα ελαφρύ αεράκι έσυρε τα πανιά του ταξιδιού. Μια ανυπόμονη γιαγιά και ένας βιαστικός Χριστός. Από εδώ και πέρα η ζωή θα πάρει τον γρήγορο ρυθμό της.  

 Η Δέσποινα κατέρρευσε και η Ιατρική ξεχάστηκε. Ο αγώνας για την επιβίωση ξεκίνησε. Το παρουσιαστικό της και τα νιάτα της δεν βοηθούσε στην καριέρα αλλά στην διαφθορά, και σε όλα αυτά η ατέλειωτη λύπη από την τραγική απώλεια. Και κάπου εκεί έρχεται και ο Μάκης. Εκείνος ο ψηλός από την Δραπετσώνα που λέει και το τραγούδι. Στεγνός, κατατρυπημένος, σκιά. Τάζει στην Δέσποινα ταξίδια μακρινά και ονειρεμένα με την βοήθεια μιας βελόνας. Όχι μόνη της, συνοδεύετε πάντα από την σκόνη της. Και εδώ αρχίζει το ταξίδι στον κόσμο των αγγέλων. Κάθε τρύπα και μια περιπλάνηση, κάθε βελονιά και μια πρόσκαιρη όαση. Ταξίδι μαγικό μακριά από τα προβλήματα, τον κόσμο, τον εαυτό σου. Για λίγο μόνο. Μετά ανατριχίλα, αδυναμία, εφίδρωση, κρίση και πάλι από την αρχή. Πέντε χρόνια η Δέσποινα έκανε αυτό το ταξίδι, πολλά χρόνια. Άλλοι το τελειώνουν γρηγορότερα. Ένα φθινοπωρινό απόγευμα κάπου εκεί στο Παγκράτι , ο Μάκης θα φέρει την αγγελόσκονη. Λίγο η λαχτάρα, λίγο το τρεμάμενο χέρι, λίγο η επιθυμία για μεγαλύτερο χάσιμο και η δόση φεύγει πιο βαριά, πιο μεστή, πιο πρόθυμη. Κυλάει στις φλέβες και το αίμα την υποδέχεται ζεστά. Την έχει συνηθίσει. Η καρδιά όμως δεν την περίμενε τόσο συμπυκνωμένη, την δέχεται και σταματά. Το πεζοδρόμιο γίνετε κρεβάτι και τάφος. Και μετά η συνηθισμένη διαδρομή. Ασθενοφόρο, νεκροτομείο, κοιμητήριο και στατιστική. Ο Μάκης και η Δέσποινα μπήκαν στη λίστα με τους θανάτους της χρονιάς από τα ναρκωτικά. Δύο ακόμα και η ζωή συνεχίζεται. Πάντα θα υπάρχει ένας Μάκης, μια βελόνα, ένα βαποράκι, μια αδιάφορη πολιτεία, ένας ανήξερος διαβάτης, ένας αιματοβαμμένος μεγαλέμπορας, μια γιαγιά, ένας βιαστικός Χριστός. Αλλά και σκόνη. Ήταν ωραία η Δέσποινα, φωτεινή, καταγάλανη, χαρούμενη. Τα βράδια σκαρφάλωνε στις ταράτσες των πολυκατοικιών και ισορροπούσε στα στηθαία λουσμένη στο φεγγαρόφωτο. Ήθελε να μειώσει την απόσταση από το φεγγάρι. Και τα κατάφερε. Πολλά βράδια σαν υποψιασμένος διαβάτης κοιτάζω στις ταράτσες και την βλέπω εκεί να ισορροπεί .Τινάζει από τα ρούχα της την αγγελόσκονη, φτιάχνει τα μαλλιά της, χαμογελάει βαθιά και πετάει, σαν αερικό… προς το φεγγάρι…

Κώστας Ζουρδός