Ένα περιοδικό… ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ…

Τον Σεπτέμβριο του 1990 την ευθύνη της Νεότητας  του Αγίου Βασιλείου Πειραιά την είχε αναλάβει ο π. Συμεών Βενετσιάνος και το στελεχικό δυναμικό της ενορίας είχε ανανεωθεί από την νέα γενιά που τώρα έπαιρνε την σκυτάλη και στην κατήχηση και στις δραστηριότητες. Σε μια σύσκεψη στελεχών τον ίδιο μήνα αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια εφημερίδα-περιοδικό στην οποία θα εκφράζουμε τις απόψεις μας και θα ενημερώνουμε για τα νέα και της δράσις της ενορίας. Στην συνάντηση αυτή δημιουργήθηκε μια συντακτική ομάδα με υπεύθυνο συγκέντρωσης ύλης τον Κώστα Ζουρδό, υπεύθυνο κειμένων τον Σίμο Τριμερίτη και συντάκτες τον Βασίλη Χρήστου, τον Ευθύμη Βέτσικα, τον Αντώνη Φουστέρη, τον Σταυρό Ζερβό και πολλούς άλλους. Υπεύθυνος για όλο αυτό το εγχείρημα ήταν ο π. Συμεών Βενετσιάνος που συντόνιζε και την όλη αυτή προσπάθεια.

Ένα από τα πρώτα δύσκολα και δισεπίλυτα προβλήματα που παρουσιάστηκαν για το ξεκίνημα της εφημερίδας που στην συνέχεια το ονομάσαμε Περιοδική Έκφραση των μαθητών Λυκείου της ενορίας μας ήταν ο τίτλος της. Στο τραπέζι της συζήτησης έπεσαν δύο προτάσεις με την πρώτη να είναι πως πρέπει το περιοδικό  να έχει τον τίτλο «Νέοι Πρωτοπόροι» ως συνέχεια της εφημερίδας «Πρωτοπόροι» που για πολλά χρόνια και με τεράστια επιτυχία εκδιδόταν από την ενορία. Η δεύτερη πρόταση ήταν το περιοδικό να το ονομάσουμε « ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ» με την έννοια πως βαδίζουμε πάνω και προς την Ανάσταση. Την δεύτερη πρόταση την στήριζαν κυρίως ο Κώστας Ζουρδός και ο Αντώνης Φουστέρης και το αντεπιχείρημα τους ενάντια στην πρώτη πρόταση ήταν πως το περιοδικό «Πρωτοπόροι» ήταν ένα περιοδικό με μεγάλη και σημαντική πορεία σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και θα έπρεπε να την αφήσουμε ανεπηρέαστη έτσι όπως έχει καταγραφεί στην συλλογική μνήμη και να σηματοδοτήσουμε με το νέο περιοδικό μια καινούργια ιστορική στιγμή με έναν νέο τίτλο. Την πρώτη πρόταση την στήριζαν περισσότεροι και το αντεπιχείρημα τους ενάντια στην πρώτη πρόταση ήταν πως ο τίτλος «ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ» δεν παραπέμπει σε εκκλησιαστικό περιοδικό και δημιουργεί συνειρμούς που θα πρέπει να αποφύγουμε και στήριζαν την πρόταση τους για τους «Νέους Πρωτοπόρους» στην βασική γραμμή ότι ήμασταν η συνέχεια της πορείας που τελικά ποτέ δεν σταμάτησε και ας αλλάξανε τα πρόσωπα. Σε αυτή την φιλική διχογνωμία ο π. Συμεών ήταν ουδέτερος και μας προέτρεπε να βρούμε από κοινού μια μέση συμβιβαστική λύση αλλιώς θα αναγκαζόταν να την εύρισκε ό ίδιος. Περιττό να σημειώσω ότι τα πειράγματα και τα αστεία όλες τις μέρες που ακολούθησαν μέχρι την πρώτη έκδοση του περιοδικού που είχε οριστεί για τις αρχές Οκτώβρη έχουν μείνει ιστορικά και δείχνουν το μέγεθος της μεγάλης αγαπητικής διάθεσης που είχε αυτή η παρέα.

 Ο Οκτώβριος είχε ξεκινήσει, η ύλη για το πρώτο τεύχος είχε βρεθεί αλλά ο τελικός τίτλος ακόμα αγνοούταν. Τότε αποφασίσαμε να περάσουμε ένα Σαββατοκύριακο φιλοξενούμενοι στο Μοναστήρι της Παναγίας της Χρυσοπηγής στο Καπανδρίτι Αττικής και εκεί στην κατανυκτική διάθεση και υπό την σκέπη της Παναγιάς να περνάμε την τελική μας απόφαση. Λίγο πριν το πρώτο φύλλο του περιοδικού βγει από τον εκτυπωτή του υπολογιστή το όνομα ήταν ακόμα σε διαπραγμάτευση και η κοινή λύση δεν φαινόταν με τίποτα στον ορίζοντα. Κατά καιρούς περνούσε από το δωμάτιο ο π. Εφραίμ και μας πείραζε λέγοντας μας διάφορα αστεία για την αδικαιολόγητη κωλυσιεργία μας. Ξαφνικά ο π. Συμεών κάτι γράφει στον υπολογιστή και στην συνέχεια πατά το κουμπί του εκτυπωτή υπό τα έκπληκτα βλέμματα μας. Σε λίγο δευτερόλεπτα το πρώτο φύλλο είχε βγει με τίτλο « ΑΝΑΣΤΑΣΗ». Η συμβιβαστική λύση είχε βρεθεί, έχοντας αφαιρεθεί το ΕΠ και η παύλα. Εκεί στο Μοναστήρι της Παναγίας Χρυσοπηγής γεννήθηκε το περιοδικό του Αγίου Βασιλείου με τίτλο «ΑΝΑΣΤΑΣΗ» και έγραψε την δική του ιστορία. Μετά την οριστικοποίηση του τίτλου ήρθε πάλι ο π. Εφραίμ και όταν τον έμαθε μας προέτρεψε δίπλα να συμπληρώσουμε ως υπότιτλο την λέξη «κοιμητήριο» γιατί έτσι τότε λεγόταν το κοιμητήριο στον Πειραιά, Ανάσταση. Τα γέλια μας ακούστηκαν μέχρι τον Κάλαμο.

Για την ιστορία, το περιοδικό « ΑΝΑΣΤΑΣΗ» έβγαλε περίπου 15 τεύχη και έγραψε το δικό του ξεχωριστό κομμάτι στην ιστορία της ενορίας του Αγίου Βασιλείου Πειραιά. Αγαπήθηκε πολύ και από τους νέους αλλά και από τους ενορίτες. Στο πρώτο τεύχος, που κυκλοφόρησε στις 12 Οκτωβρίου 1990, ο π. Συμεών είχε γράψει το κεντρικό κείμενο με τίτλο «…και πάλι ΜΑΖΙ!» που είναι επίκαιρο και στις μέρες μας: « Μια όμορφη παρέα είμαστε όλοι μας… Έτσι λέγαμε. Και έτσι τραγουδούσαμε. Και το νιώθαμε αυτό συνεχώς στην κάθε μας στιγμή. Η Εκκλησία, η ενορία μας έφερε κοντά. Μας γνώρισε και μας έδεσε. Στα χρόνια του Δημοτικού και του Γυμνασίου. Γίναμε φίλοι με παιδιά από άλλες γειτονιές. Και ύστερα γίναμε αδέρφια!  Κουβεντιάσαμε μαζί. Προσευχηθήκαμε μαζί. Βγήκαμε βόλτα. Πήγαμε εκδρομή. Χαρήκαμε. Τραγουδήσαμε. Σοβαρευτήκαμε. Συζητήσαμε. Διαφωνήσαμε. Τολμήσαμε ότι οι άλλοι σήμερα ούτε καν υποπτεύονται: Την κοινωνία! Την ενότητα με τον Θεό και τα αδέρφια μας! Μα, τα χρόνια διάβηκαν. Οι καιροί άλλαξαν. Και αλλάξαμε και εμείς. Κάποιοι κίνησαν «για άλλες πολιτείες». Πήραν άλλους δρόμους. Όχι αυτούς που οδηγούν στην λύτρωση, αλλά αυτούς που οδηγούν στην αμφισβήτηση, στην φθορά, στην απόγνωση…Κι όμως ο Θεός μας αγάπησε πολύ. Πάρα πολύ. Και δεν θέλησε να χαλάσει η παρέα μας. Και μας συγκέντρωσε και πάλι κοντά του! Τώρα, φέτος. Κάναμε το σταυρό μας και ξεκινήσαμε. Γιατί «το αίμα νερό δεν γίνεται». Δεν μπορείς έτσι εύκολα να σβήσεις τόσα χρόνια, τόσες αναμνήσεις. Η Εκκλησία μας ενώνει και πάλι-γιατί μόνο αυτή ξέρει να ενώνει ουσιαστικά τους  ανθρώπους. Με ειλικρίνεια και απλότητα προσεγγίζουμε τον πολύτιμο θησαυρό μας, την αλήθεια της Ορθοδοξίας μας. Και συνειδητοποιούμε μέρα με την ημέρα την πραγματική μας θέση μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα, που δεν είναι θέση θεατού αλλά πρωταγωνιστού. Δεν είναι θέση οπαδού αλλά πρωταθλητή. Στο αγώνισμα της αρετής, της προσευχής, της πίστεως. Ναι, και πάλι μαζί. Και κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα και την ελπίδα ευχή και προσευχή στην καρδιά και στα χείλη: Και πάλι μαζί! Και συμπληρώνουμε. Για πάντα μαζί!...»

Κώστας Ζουρδός