Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία…

Και τι δεν έχουμε ζήσει σε αυτή την πλατεία, πόσα πράγματα και συναισθήματα έχουμε νιώσει; Ξέρω θα πεις πως δεν πρέπει να δενόμαστε με τα άψυχα και τα υλικά, αλλά αυτός ο χώρος ήταν το δεύτερο σπίτι μας και πάντα έχει μια θέση στην καρδιά μας. Πολλές αναμνήσεις και πολλές στιγμές έχει να αφηγηθεί να καταγράψει ο καθένας από εμάς για την πλατεία του Αγίου Βασιλείου.

Κάποιοι από εμάς σε αυτήν την πλατεία πρώτοπερπατήσαμε, παίξαμε, τρέξαμε, ήταν ο τόπος συνάντησης, όλα ξεκινούσαν και τελείωναν από εδώ. Η ενορία του Αγίου Βασιλείου πραγματοποιούσε στην πλατειά πολλές από τις δράσεις της, γιορτές νεολαίας, αθλητικές συναντήσεις, παιχνίδια και συναναστροφή.

Στα παγκάκια της πλατείας κάτω από έναν έναστρο ουρανό έχουμε εξομολογηθεί τα όνειρα της ζωής μας, τις επιθυμίες μας, τους σκοπούς μας και στα δέντρα ένα μονόγραμμα θα δηλώνει έναν παντοτινό έρωτα που ποιος ξέρει μπορεί και να άντεξε στον χρόνο.

Εδώ μπολιάστηκαν οι ποιο γερές φιλίες και δημιουργήθηκαν τα πρώτα έντονα συναισθήματα που ξεκίνησαν να σμιλεύουν προσωπικότητες και χαρακτήρες. Σε αθλητικές κόντρες ματώσαμε τα γόνατα μας και «ποτίσαμε» την  πλατεία με το πάθος και το πείσμα μας. Οι χαρούμενες φωνές ξύπναγαν την ραστώνη της καθημερινότητας και παραμέριζαν τα προβλήματα για αργότερα.

Ξέρω δεν πρέπει να δενόμαστε με πράγματα φθαρτά, ο άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος από ότι τον κρατάει γερά στη γη. Αλλά υπάρχουν  τόποι που μας θυμίζουν πολλά σημαντικά γεγονότα της ζωής μας. Η ζωή συνεχίζετε, κάποιοι άλλοι τώρα βιώνουν ίδια ή σχεδόν ίδια συναισθήματα και γεγονότα. Ο χρόνος κυλάει και η ζωή μας αλλάζει με γοργούς ρυθμούς που πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε. Το κορίτσι τώρα έχει γίνει μητέρα και το αγόρι πατέρας και κάποιος μπόμπιρας τριγυρνά στα πόδια μας και περιμένει από εμάς τα πάντα ρουφώντας  όλο το χρόνο και την ενέργεια μας. Νέες σκέψεις, προβλήματα, και έγνοιες έχουν κατακλύσει τη ζωή μας εντελώς διαφορετικές από τις ανέμελες νεανικές.

Δεν γυρνάμε στο παρελθόν μοιρολατρικά, δεν μάθαμε να λιποτακτούμε από το παρόν όσο αγώνα κι αν μας ζητάει. Το κάνουμε καμιά φορά για να πάρουμε δύναμη από το παρελθόν που μας θυμίζει αν έχουμε ξεχάσει ποιοι πραγματικά είμαστε. Σαν το στίχο του ποιητή: « έλα θύμηση παλιά και πες μου εσύ ποιος είμαι». Η σαν το τραγούδι που λέγαμε μαζί: « οι φωνές χαμηλώσαν, χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι, που μετά την προδώσαν μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι, πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη. Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία.». Και που ξέρεις τα φώτα της πλατείας μπορεί να ξανά ανάψουν για εμάς, οι φωνές να ξανά ακουστούν, οι μπάλες να ξανά κυλήσουν. Το έργο συνεχίζετε με φόντο την πλατεία…

Κώστας Ζουρδός