Ζωή…σαν παραμύθι…

                                                 Η αρχόντισσα της Φρεαττύδας

Πήραν στρατί στρατί το μονοπάτι Βασιλοπούλες και πραματευτάδες και μέσα στης καταχνιάς το δειλινό, παραμύθι; αρχινώ…

Η νεράιδα έσκιζε τα καταγάλανα και ανταριασμένα κύματα του Σαρωνικού και οι επιβάτες ανυπομονούσαν να πατήσουν το πόδι τους στην στεριά, να ηρεμήσουν από το κούνημα του πλοίου. Το δρομολόγιο Πόρος-Πειραιάς συνηθισμένο μα με τον καιρό αντίθετα, χρονοβόρο και ανήσυχο. Ο Γιάννης και η Μαρία ( Μαρίκα για τους οικείους) με ένα τσούρμο κουτσούβελα στριμωγμένοι στο κατάστρωμα με έκδηλα ζωγραφισμένα τα σημάδια της ανησυχίας στα πρόσωπα. Όχι για το ταξίδι, όχι για τη δυσκολία του καιρού, αλλά για την νέα αρχή που ξεκίνα εκεί στις φτωχογειτονιές του Πειραιά. Για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδία, την Ευαγγελία, τον Δημήτρη, τον Παναγιώτη, την Ζωή και τον Αντρέα.

Στην Φρεαττύδα ξαναστήνεται το νοικοκυριό και  ο χρόνος κυλά ανακατεύοντας όλες τις στιγμές και τις όμορφες και τις δύσκολες που δημιουργούν χαρακτήρες και σμιλεύουν προσωπικότητες. Ο αγώνας του Γιάννη και της Μαρίκας επίμονος και αποφασιστικός, γεμάτος δάκρια, προσμονή, και ελπίδα για τα παιδιά, για το μεγάλωμα τους, για τον χαρακτήρα τους, για την προκοπή τους. Το κάθε ένα ξεχωριστό με τα δικά του χαρίσματα την προσωπική του συμπεριφορά τα αποτυπώματα του.

Τι είναι εκείνο που κάνει κάποιον ξεχωριστό; Η αναγνωρισιμότητα του μέσα από την τηλεόραση;   Οι  τίτλοι μιας προσδιορισμένης κοινωνίας; Τα μεγαλεία που χαρίζουν τα χρήματα; Οι ψευδαισθήσεις που του δημιουργούν οι άλλοι; Είναι αυτό το άγγιγμα του Θεού, αυτό το απαλό αεράκι που σκορπά στο διάβα του ο ξεχωριστός. Αυτό το χαμόγελο που φανερώνει αλήθεια, συμπόνια και ανθρωπιά.

Ένα τέτοια αερικό είναι η Ζωή. Προικισμένη με ομορφιά που δεν περιορίζετε στο οπτικό αλλά αντανακλά στο εσωτερικό που απλόχερα σκορπά μια γλυκιά αγάπη στους γύρω της. Πρόσωπο φωτεινό, μάτια ζωντανά που σε διαβάζουν, ύφος που σε καθηλώνει, στάση ζωής αποφασιστική, τίμια. Και μια κομψότητα βγαλμένη από το αυθεντικό το χαριτωμένα απλό που δείχνει ταυτότητα και αλήθεια.

Ο χρόνος τρέχει και η Ζωή μεγαλώνει. Παντού περιζήτητη, στο σχολείο, στις παρέες στις νεανικές συντροφιές που κτίζονται φιλίες σταθερές. Και θα έρθει ο έρωτας, ο γάμος και η μητρότητα με δύο υπέροχα παιδιά την Ντίνα και τον Γιώργο. Μητέρα στοργική, σύζυγος μοναδική, παρουσία που δεν περνάει απαρατήρητη και αφήνει έντονα τα χνάρια της.

Και κάπου εκεί στη σοφή ωριμότητα, στην ομορφιά που μεγαλώνει αλλά δεν χάνετε, θα έρθει ο ύπουλος εχθρός, η αρρώστια. Δεν νικιέται , παλεύει κάθε μέρα για αυτές τις μικρές καθημερινές χαρές, συνεχίζει να αγαπάει να ονειρεύεται, δεν το βάζει κάτω. Έρχονται οι θεραπείες, οι ακτίνες, τα εγκαύματα, τα βλέμματα ανησυχίας και μερικές φορές και κρυφής απελπισίας από τους κοντινούς αλλά δεν της λείπει η ελπίδα και το θάρρος, οι μικρές νίκες. Και κάθε φορά οι εξετάσεις και η αγωνία. Και οι άλλοι να σε ρωτάνε και να σε απελπίζουν η να μη σε ρωτάνε και πάλι να σε απελπίζουν. Αγώνας καθημερινός. Το θηρίο νικιέται στα σημεία.

Ο Ήλιος δύει περήφανος έχοντας συντρίψει τις μυλόπετρες του χρόνου και τις προβλέψεις. Δύει εκεί στην αγαπημένη Φρεαττύδα που δεν θα εγκαταλείψει ποτέ. Η αρχόντισσα δεν μένει πια εδώ. Ήταν εξάλλου εξόριστη στα μέρη μας και γύρισε στην πατρίδα.

Ποιος είναι αλήθεια σημαντικός; Αυτός ο εφήμερος κοχλασμός του σκηνοθετημένου πλήθους; Η ευφάνταστη δημιουργία αναλώσιμων ηρώων; Ποιος;

Εκεί στην Φρεαττύδα ανηφορίζοντας προς την οδό Μητρώου ένα γιασεμί περιχύνει το άρωμα του στον ανήξερο διαβάτη. Μυρίζοντας το καταλαβαίνεις. Είναι αυτή η αύρα, αυτό το αερικό. Δεν έφυγες ποτέ από εδώ…


Κώστας Ζουρδός