Η Αρλέτα και η κάμαρά της

ΡΕΑ ΒΙΤΑΛΗ

Η Αρλέτα...Τι διάολο πλάσμα ήταν αυτό το πλάσμα; Μπορεί τελικά και να ήταν πάντα, εκείνο το κορίτσι στην Ύδρα, κάτω από τον μύλο που τραγουδούσε με την κιθάρα της για την ψυχή της μόνο. Μια περίεργη περίπτωση ανθρώπου- καλλιτέχνη, στην καμαρά της

Τι σόι πλάσμα αυτό το πλάσμα; Μα να μην καθρεπτιστεί ποτέ στα μάτια μας; Ούτε τόσο δα; Μπροστά μας τραγουδούσε κι εμείς κοινό της, ακολουθούσαμε τον σκοπό της, κουνούσαμε τους ώμους μας στο «Τσάι γιασεμί», παλεύαμε τον στίχο «Είναι η άγρια πλευρά σου που με συγκινεί» από το τραγούδι «Λύκος», πίναμε μαζί της «Στο μπαρ Το Ναυάγιο». Μας χαμογελούσε, της χαμογελούσαμε, τόσο δα.
Ολα μ΄εκείνη τα κάναμε «τόσο δα», σαν εσωτερικά που ξεθάρρευαν κι έσταζαν «τόσο δα». Θα έπρεπε να χαιρόταν, ό,τι εμείς χαιρόμασταν να την ακούμε αλλά…Τι σόι πλάσμα αυτό το πλάσμα; Ακόμα και το όνομά της περίεργο. Αρλέτα.

Αντιγράφω από μια συνέντευξη που είχα πάρει από τον Γιώργο Παπαστεφάνου:  «Ήταν Καθαρή Δευτέρα του 1966, στην Yδρα συγκεκριμένα και κάτω από τον μύλο ήταν διάφορες άγνωστες νεανικές παρέες. Και καθώς είχα στραμμένη την πλάτη μου και φεύγαμε, ακούω το “Με το λύχνο του άστρου” από το “Άξιον Εστί”, όπως δεν το είχα ξανακούσει. Αναρωτήθηκα, ποια είναι αυτή που τραγουδάει. Το επόμενο τραγούδι της ήταν “Ο Σωκράτης” από τους “Όρνιθες”. Σκέφτομαι με συγκίνηση ότι δεν είναι μόνο υπέροχη τραγουδίστρια αλλά έχει και υπέροχο γούστο. Θέλησα να τη γνωρίσω. Μου είπε ότι σπούδαζε ζωγραφική κι εγώ την πήγα αμέσως στην εταιρεία ΛΥΡΑ. Ακόμα θυμάμαι ότι τη σύστησα στον Νότη Μαυρουδή λέγοντας: “Εγεννήθη ημίν Τζοάν Μπαέζ”».

Η Αρλέτα σε φωτογραφία του 1966

Και κάπως έτσι μπήκε η Αρλέτα στη ζωή μας. Μια φιγούρα αλλιώς, με τη κιθάρα της πάντα κάπως σαν σύνορο με το κοινό. Κι όσο εκείνη τραγουδούσε… Άραγε τραγούδησε ποτέ για μας; Ή μόνο με τον εαυτό της στον εαυτό της; Πάντως την έχω στο μυαλό μου σαν, από τη μια η Αρλέτα κι από την άλλη… Οι εποχές που περνούσαν κι άλλαζαν. Πότε έβραζαν τα γήπεδα και ενώναμε τις μπουνιές μας στον αέρα «Ήμασταν δυο, ήμασταν τρεις, ήμασταν χίλιοι δεκατρείς». Πότε «Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία». Πότε «Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο σίγουρα ναι». Πότε βουρλιζόμασταν στις ντίσκο με βεβαιότητα, ότι «I will survive». Πότε πέφταμε σε έρωτες «Μίλα μου» με κάποια Χριστιάνα και κάποιον Δάκη, πότε «Άσε με να φύγω» δηλώναμε με μια Κανελίδου. Πότε «Ιστορία μου αμαρτία μου, λάθος μου μεγάλο» με τη Ριτάρα, αγαπημένη Ανδρέα Παπανδρέου. Πότε «Τα μαύρα μάτια σου» με τον Αγγελόπουλο κι ενδιάμεσα, άκου παράκρουση «Αν μια μέρα σε χάσω» με κανέναν Πασχάλη και παραλλήλως «Γράμματα στον Μακρυγιάννη» και μετά, πέσαμε στο δίδυμο Νικολακοπούλου-Κραουνάκης και εμβαθύναμε σε άλλου είδους στίχους και μετά…
Τι να στα λέω; Ρεύματα. Μουσικές. Late 60ς, 70ς, 80ς, 90ς. Άντε πατήσαμε και 2000! Χτυπήσαμε κάποτε και Ολυμπιάδα. Φτάσαμε μέχρι και το τώρα μας που δεν ξεχωρίζεις φωνή από φωνή… Μέτρα χρόνια και χρόνια! Τραγουδιστές με φωνές, όχι αστεία, και μη σου φαίνεται παράξενη η διευκρίνιση. Τι Βικάρα Μοσχολιού και τι Γιώργος Νταλάρας και Μαρινέλλα και Γιάννης Πάριος και Δήμητρα Γαλάνη και Χάρις Αλεξίου και Τσανακλίδου και Πρωτοψάλτη, για να μη σου πω Φλέρυ Νταντωνάκη και δεν ξέρεις πού να την ψάξεις…
Φωνές πουλάκι μου! Χαρήκαμε φωνές! Πιπιλίσαμε λέξη τη λέξη τους στίχους. Και βέβαια εξυπακούεται,  είδαμε τους τραγουδιστές ν΄αστράφτουν επιτυχία! Να λάμπουν ολόκληροι δόξα, χρήμα, πωλήσεις, αυτόγραφα, εξώφυλλα. Τους είδαμε να καθρεπτίζουν το καλλιτεχνικό τους μπόι στα μάτια μας. Λογικό δεν είναι; Δεν έχει ανάγκη ο καλλιτέχνης το κοινό; Τους είδαμε να μας στρέφουν το μικρόφωνο και να μη χάνουμε λέξη για λέξη. Μα… Η Αρλέτα…Τι διάολο πλάσμα ήταν αυτό το πλάσμα; Μπορεί τελικά και να ήταν πάντα, εκείνο το κορίτσι στην Ύδρα, κάτω από τον μύλο που τραγουδούσε με την κιθάρα της για την ψυχή της μόνο. Μια περίεργη περίπτωση ανθρώπου- καλλιτέχνη, στην κάμαρά της, όχι την παιδική, αλλά την απολύτως, εκλεκτικά προσωπική. Άραγε μας είδε ποτέ; Τη νοιάξαμε;

Πηγή: www.protagon.gr