Ο Γιώργος ήταν το ποιό χαρούμενο και αισιόδοξο παιδί του στρατιωτικού θαλάμου. Σε μιά νυχτερινή έξοδο, ένα παλιό μηχανάκι, μιά απότομη στροφή και ένα ατύχημα κλείδωσε τον Γιώργο στο αναπηρικό καροτσάκι. Το γεγονός αυτό δεν στάθηκε ικανό να του σταματήσει την δύναμη και την πίστη στη ζωή. Σέ ένα του γράμμα, λίγα χρόνια μετά, μου έγραφε << Ξέρεις πόσο μικροί, πόσο μοναχικοί, πόσο αδύναμοι και τρωτοί είναι οι άνθρωποι στήν εποχή μας. Ξέρεις, ότι υπάρχουν δάκρυα πού κανείς ποτέ δε θα προσέξει. Ξέρεις ότι δεν υπάρχει σχεδόν μεγαλύτερη λύπη απ΄ αυτήν μιάς καρδιάς που δε βρίσκει κατανόηση καί ενδιαφέρον. Ξέρεις ότι η ζωή είναι ένας ανυπόφορος πόνος για ορισμένους ανθρώπους. Νά είσαι ευγενικός! Κάνε ότι μπορείς γιά νά καταλάβεις και να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους. Βημάτισε μέσα στή θλίψη τους, στήν απόγνωση τους. Κατέβα από τα ύψη της αυτάρκειας σου και προχώρα στήν κοιλάδα τών ανθρώπων που είναι μόνοι και υποφέρουν. Πότε να μην είσαι αυστηρός. Πότε να μην τούς κρίνεις. Στήν ευγένεια και στήν πραότητα βρίσκεται ή αδιάκοπη παρηγοριά για τούς ανθρώπους πού νοιώθουν μέσα τους μοναξιά, φόβο και ανασφάλεια. Πλησίασε τούς μοναχικούς ανθρώπους. Δείξε ενδιαφέρον για τα προβλήματα τους. Χάρισε τους ένα πλούσιο χαμόγελο, ένα τρυφερό λόγο, μιά αυθόρμητη ενεργητική αγάπη. Τ ότε μέσα σου θ΄ απλωθεί η χαρά. Θά πλημμυρίσει την καρδιά σου ένας υπέρλαμπρος ήλιος. Η ζωή σου θ΄ αποκτήσει αληθινό νόημα. Θά είσαι ένα καλό άτομο μέσα στην κοινωνία. Θά είσαι ένας σωστός ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Αυτό μόνο αξίζει περισσότερο από όλα στη ζωή. Στήν αλήθεια αυτή με οδήγησε ή μακρόχρονη προσωπική μου σχέση μέ τήν αναπηρία. Αυτή ή αλήθεια εύχομαι ολόψυχα νά γίνει ή πυξίδα τών σκέψεων και των πράξεων τής ζωής σου >>. Στίς μέρες μας που με όλες αυτές τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες βρισκόμαστε σε απόγνωση, ίσως τελικά η λύση να είναι μία. Νά ενώσουμε τα χέρια και τίς φωνές μας ,χωρίς αποκλεισμούς και με αγάπη. Νά ξαναβρούμε την χαμένη μας ανθρωπιά ,και να ξεκινήσουμε όλοι μαζί. Γιατί όλοι μαζί μπορούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου