Έχε γειά Μουαμάρ μου

Τι να σκέφτεται σήμερα ο πρωθυπουργός μια μέρα αφού έπεσε ο Καντάφι; Να θυμάται την πρώτη φοράπου του τον σύστησε ο πατέρας του Ανδρέας; Ήταν παιδί ακόμα; Ήθελε να γίνει αστροναύτης η πειρατής; Να σκέφτεται τη στιγμή που ο Μουαμάρ του κρατούσε σφιχτά το χέρι, υποσχόμενος επενδύσεις  και επενδύσεις; Να συλλογιέται τον λόγο του Μουαμάρ στα Ηνωμένα Έθνη << Η Δημοκρατία δεν είναι για τους πλούσιους ούτε για αυτούς που υποστηρίζουν τους πλούσιους, ή για αυτούς που τρομοκρατούν >>. Κοιμήθηκε άραγε ο πρωθυπουργός εχθές το βράδυ; Μήπως σηκώθηκε νωρίς το πρωί για να πει τα συλλυπητήρια του στους εναπομείναντες συγγενείς του Καντάφι; Η μήπως έκανε το πρωινό του κανό; Να αναρωτήθηκε αν υπάρχει ζωή μετά και αν ο πατέρας του Ανδρέας θα συναντήσει τον καλό του φίλο Καντάφι. Τι να λένε άραγε εκεί στον ουρανό; << Την βλέπεις την Ελλάδα Μουαμάρ μου, σε μένα τα χρωστάνε όλα >>. << Και σε μένα Ανδρέα μου και σε εμένα, ότι είναι η Λιβύη σήμερα σε εμένα το χρωστάνε >>. Μεγάλη η θλίψη σήμερα. Τι να πρώτο αποχωριστεί άραγε ο πρωθυπουργός μας, την Λούκα η τον Μουαμάρ; Πήρε άραγε τον Αντώνη τηλέφωνο να μοιραστεί τον πόνο του; Να του ζητήσει να ανάψουν ένα κερί πριν την Σύνοδο Κορυφής; Η μήπως να ανησυχεί απλά για τον γιο του που ψάχνει δουλειά; Ή να μπερδεύεται σε αφηρημένες σκέψεις; Να σκέφτεται τον Σαρκοζί που έγινε μπαμπάς, την ΕΤΑ που κατέθεσε τα όπλα, η τα παλικάρια που λεηλατούσαν το Σύνταγμα χθες και έσπαγαν κεφάλια και τα μαγαζιά των ανθρώπων; Η μήπως να μετράει ένα ένα τα ευρώ που ήρθαν ως δάνεια στην Ελλάδα και κατέληξαν στους λογαριασμούς των έντιμων βουλευτών; Είναι άραγε περισσότερα από αυτά των στρατηγών του Καντάφι; Μήπως δάκρυσε κρυφά για τον χαμό του Λίβυου ηγέτη; Μήπως δακρύζει και στα κρυφά πίσω από τον καπνό που σκιάζει την Ακρόπολη; Μετανιώνει άραγε τις οικογενειακές στιγμές που έζησε με τον Καντάφι; Μετανιώνει για τις αποφάσεις του; Αναλογίζεται την ευθύνη των προγόνων του, τη δική του ευθύνη; Μήπως στο τέλος αυτής της πολυτάραχης ημέρας διδάχθηκε κάτι τόσο που το μοιράστηκε πριν κοιμηθεί και με τον Ευάγγελο; Έχε γεια Μουαμάρ μου. Κάποτε ήσουν ήρωας. Το τέλος ήρθε στα συντρίμμια μιας πλατείας, μιας αξιοπρέπειας και μιας δημοκρατίας. Οι ήρωες έβγαλαν τις μάσκες και ήταν τέρατα


Νίνα-Μαρία Πασχαλίδου