Το πνευματικό μας κέντρο…

                            «πετραδάκι-πετραδάκι το νεανικό μας κέντρο μεγαλώνουμε»

Τη δεκαετία 1980-1990 η νεανική δραστηριότητα της ενορίας του Αγίου Βασιλείου γνωρίζει μια τρομερή άνθηση με τη συμμετοχή εκατοντάδων παιδιών σε διάφορες δραστηριότητες. Το πνευματικό κέντρο του Αγίου Βασιλείου είναι σχεδόν καθημερινά γεμάτο με παιδιά και τα Σαββατοκύριακα οι δραστηριότητες των κατηχητικών αλλά και των άλλων τμημάτων γεμίζουν τις λιγοστές αίθουσες του με αποτέλεσμα να υπάρχει δυσκολία χώρου. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Ιερού Ναού αποφασίζει να ανεγείρει ένα καινούργιο πολυώροφο πνευματικό κέντρο που θα καλύψει τις ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί από τις νεανικές δραστηριότητες. Η εξεύρεση χρημάτων είναι δύσκολη και τα στελέχη του νεανικού έργου προσπαθούν να συμβάλουν  στην  οικονομική ενίσχυση του έργου της ανέγερσης του νέου πνευματικού κέντρου. Τότε ρίχνετε η ιδέα να μαζευτούν από την παραλία της Φρεαττύδας πετραδάκια τα οποία θα τα βάζουμε σε ναύλων σακουλάκια με μια εικονίτσα του Αγίου Βασιλείου με τυπωμένο το σύνθημα: «πετραδάκι-πετραδάκι το νεανικό μας κέντρο μεγαλώνουμε» και θα τα πουλάμε στους ενορίτες. Έτσι όλα τα κατηχητικά τμήματα ξεχύθηκαν στην παραλία της Φρεαττύδας για να μαζεύσουν πετραδάκια υλοποιώντας την ιδέα. Σε χρόνο ρεκόρ, με αστείρευτο κέφι και ζωντάνια το πνευματικό κέντρο θα γεμίσει πετραδάκια. Δεν γνωρίζω αν η προσπάθεια αυτή προσέφερε μεγάλη οικονομική ενίσχυση για τον σκοπό της ανέγερσης νέου πνευματικού κέντρου αλλά έμεινε ιστορική και το σύνθημα διαχρονικό.

Το πνευματικό κέντρο του Αγίου Βασιλείου θεμελιώθηκε το 1961 με πρόεδρο του εκκλησιαστικού συμβουλίου τον Πρωτοπρεσβύτερο Ιγνάτιο Παπασπηλιόπουλο και ήταν το πρώτο πνευματικό κέντρο που χτίσθηκε στη Μητρόπολη μας. Στο πνευματικό κέντρο λειτούργησαν πολλές δραστηριότητες όπως: κατηχητικά σχολεία, εορταστικές εκδηλώσεις, διαλέξεις, συσσίτιο απόρων παιδιών, λαϊκό ιατρείο , εντευκτήριο για συζητήσεις, δανειστική βιβλιοθήκη μαθητική θεατρική σκηνή, νεανική χορωδία, παραδοσιακά χορευτικά συγκροτήματα, μαθήματα ξένων γλωσσών, μαθηματικών και ελληνικών και πολλά άλλα. Το 1981 και για περίπου εννέα μήνες το πνευματικό κέντρο λόγω ακαταλληλότητας του Ιερού Ναού μετά από σεισμό, λειτούργησε και ως χώρος λατρείας. Το 1999 το πνευματικό κέντρο ( την Κυριακή 24 Ιανουαρίου έγινε η κατάθεση του θεμέλιου λίθου) κατεδαφίσθηκε για να ανεγέρθη ένα καινούργιο κάτι που πραγματοποιήθηκε λίγα χρόνια μετά.

Αλήθεια θυμάσαι καθόλου το πνευματικό μας κέντρο; Θυμάσαι τους χώρους του; Θυμάσαι όσα ζήσαμε σε αυτό;

Η είσοδος του πνευματικού κέντρου είχε τρία μαρμάρινα σκαλιά και μια σιδερένια δίφυλλη πόρτα με σκαλίσματα και παραπάνω δύο στρογγυλά φωτιστικά, στον τοίχο της δεξιάς μεριάς έναν πίνακα ανακοινώσεων.Για να μπεις μέσα στον κεντρικό χώρο του πνευματικού κέντρου έπρεπε να ανεβείς οκτώ σκαλιά.

Η πρώτη αίθουσα αριστερά ήταν το μουσείο με εκθέματα από τον παλαιό ιερό μας ναό, παράλληλα λειτουργούσε ως χώρος για κατηχητικό και τα βράδια μαζευόμασταν εκεί για το απόδειπνο. 

 Απέναντι ακριβώς από την αίθουσα του μουσείου ήταν η μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων, σήμερα θα λέγαμε μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων στην οποία κάναμε κατηχητικό

                                        Ακούγαμε ομιλίες και συμμετείχαμε σε συζητήσεις

Φτιάχναμε την εφημερίδα,  ετοιμάζαμε τα ενοριακά προγράμματα και στη συνέχεια ξεφαντώναμε στο παιχνίδι και στις πλάκες.

                                    Δίναμε εκεί το «αίμα» μας για να ζήσει ο διπλανός μας.

Μαζευόμασταν γύρω από το τραπέζι της αγάπης για να κοινωνήσουμε τη χαρά και την αδερφική λαχτάρα που μόνο ο άλλος μπορεί να μας χαρίσει και καταλήγαμε στη προσευχή.

Μετά τη μεγάλη αίθουσα στο βάθος αριστερά υπήρξε το γραφείο του Διευθυντή που σε τακτά χρονικά διαστήματα οργάνωνε συσκέψεις με τα στελέχη  για την πορεία του νεανικού έργου. Σε αυτό το χώρο φυλασσόταν και ο ιστορικός πολύγραφος.

Δίπλα από το γραφείο του Διευθυντή υπήρξε η αίθουσα του εντευκτηρίου που χρησίμευε για κατηχητικές συναντήσεις, για προσωπικές συζητήσεις και για «δεξιώσεις» επισκεπτών. Στο εντευκτήριο υπήρξε και η δανειστική βιβλιοθήκη του Πνευματικού μας κέντρου.

Δίπλα από το εντευκτήριο υπήρξε ένας διάδρομος που αν τον διέσχιζε κανείς στην αριστερή πλευρά θα έβρισκε τις τουαλέτες και στο βάθος μπροστά τη κουζίνα. Εκεί οι κυρίες που διακονούσαν στο ναό και στο φιλόπτωχο ετοίμαζαν το καφέ της Κυριακής μετά τη Θεία Λειτουργία. Μια κουζίνα λιτή με μαρμάρινο νεροχύτη και ξύλινα παλιά ντουλάπια που κατέληγε σε μια μικρή αυλή που χρησίμευε για αποθήκη.

Ένα φορτηγό ασθμαίνοντας ανεβαίνει τη Σαχτούρη ακολουθούμενο από μια μπουλντόζα. Ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός και έχει αναστατώσει τους περίοικους. Οι παλιατζήδες μόλις έχουν φορτώσει τις παλιές καρέκλες, τα τραπέζια, το μεγάλο τραπέζι του πινγκ-πονγκ και τα κάδρα. Σε μια γωνία χάσκει ερημωμένος ένας παλιός πολύγραφος. Ο γιος του παλιατζή τον επεξεργάζεται και του κουνάει τη μανιβέλα. Ο πολύγραφος βγάζει τους τελευταίους του ένδοξους ήχους. «Πατέρα να το πάρουμε αυτό». Είπε το παιδί στο παλιατζή που γύρισε και το κοίταξε αυστηρά. «Μα αυτό είναι άχρηστο!». Οι σιδεράδες είχαν ξηλώσει τα παράθυρα τις πόρτες και είχαν φορτώσει στο φορτηγό τους  σιδερένιους στύλους του βόλεϊ. Το κέντρο τώρα ήταν γυμνό, ένα παραπαίων ένδοξο κουφάρι. Η κατεδάφιση μόλις είχε ξεκινήσει.

Το παιχνίδι είχε τελειώσει. Ο Νίκος έκλεισε τα φώτα της μεγάλης αίθουσας και άναψε τα δύο φωτιστικά της εξωτερικής πόρτας. Ο Σαράντος άναψε το θυμιατό και εμείς όλοι στριμωγμένοι στην αίθουσα του μουσείου μοιράζαμε τα βιβλιαράκια για το απόδειπνο. Ένα μικρό καντηλάκι φώτιζε μια εικόνα της παναγιάς και ένα κερί πήγαινε χέρι- χέρι για το διάβασμα. Ο Νίκος άρχισε το απόδειπνο. Ησυχία κατανυκτική απλώθηκε στο χώρο. Η καρδιά μας «έτρεξε» σε όλα όσα μας απασχολούσαν και τα εναποθέσαμε στα πόδια Εκείνου. Το απόδειπνο τελείωσε και όλοι γαληνεμένοι τραβήξαμε για τα σπίτια μας. Λίγο πριν βγει από την πύλη του Ναού ο Νίκος γύρισε και κοίταξε το πνευματικό κέντρο. «Σαράντο, τα κλείσαμε όλα;». «Μην ανησυχείς είναι όλα εντάξει». Γυρίσαμε όλοι και κοιτάξαμε το πνευματικό κέντρο που ηρεμούσε τώρα από την νεανική οχλοβοή. «Ωραία λοιπόν θα τα πούμε αύριο, καληνύχτα σε όλους». Και κάπου εκεί στην οδό Παπανικολή 1 ο καθένας τράβηξε το δρόμο του.

Το φορτηγό δέχθηκε μιά τελευταία φουρνιά από τα μπάζα και ξεκίνησε για τη χωματερή. Τώρα δεν υπήρχε τίποτα. Λίγο πριν τη Πηγάδα το φορτηγό κάνει ένα απότομο φρενάρισμα και σηκώνει σκόνη από το χώμα της καρότσας. Με το ξεκίνημα του ένα μεγάλο κομμάτι από χαρτόνι πέφτει στο δρόμο. Ένας πιτσιρικάς τρέχει να το πιάσει. Είναι σκονισμένο και ταλαιπωρημένο. Το καθαρίζει με τα χέρια του και προσπαθεί να το διαβάσει. Κομπιάζει δεν μπορεί να βγάλει καλά τα γράμματα, δεν καταλαβαίνει το νόημα τους. Προσπαθεί πάλι και το συλλαβίζει: Πάντα…Πρωτοπόροι…

Κώστας Ζουρδός

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Π. Καλλίνικου Μαυρολέων