Εγώ, το δεύτερο αριστερό πόδι του Γιώργου Λυκουρόπουλου

Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στον «Παπανικολή» στην Φρεαττύδα κάτω από την επίβλεψη και την φροντίδα του Μιχάλη ( Μελέκος ) που μέναμε στην ίδια γειτονία τη Μητρώου και του Δημήτρη   ( Μπουρμπουτίδης ). Την εποχή εκείνη είχαμε σαν ποδοσφαιρικό πρότυπο τον Δημήτρη,  ένα παιδί με φοβερό αθλητικό σώμα που όταν κλοτσούσε την μπάλα τραντάζονταν τα τοιχώματα του Ναυτικού Μουσείου. Ο Δημήτρης την εποχή εκείνη έπαιζε στον Εθνικό κάτι που είχε σαν επακόλουθο και την δική μου επιθυμία να παίξω ποδόσφαιρο σ΄ αυτό το μεγάλο και ιστορικό σωματείο του Πειραιά. Ένα απόγευμα όμως ο Ιπποκράτης ( Πετράκης ) με έπεισε και μου είπε για την ποδοσφαιρική ομάδα του ΠΟΡΦΥΡΑ που τώρα ετοιμαζόταν να ιδρύσει παιδικό τμήμα και πως θα έπρεπε να γραφτώ και εγώ εκεί-μια απόφαση που δεν την μετάνιωσα καθόλου. Ο Ιπποκράτης ήταν και ο ποδοσφαιρικός μου «νονός» δίνοντας μου το παρατσούκλι Μπονόβας, επειδή ήμουν αδύνατος και μικροκαμωμένος και η ποδοσφαιρική φανέλα έφτανε κάτω και από τα γόνατα μου, και τα μανίκια κάλυπταν κατά πολύ τα δάκτυλα των χεριών μου όπως και ο αντίστοιχος μεγάλος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού Ανδρέας Μπονόβας. Από τότε το όνομα αυτό, το προσωνύμιο, θα κυριαρχήσει στην ζωή μου.

 Πρόεδρος του σωματείου  ΠΟΡΦΥΡΑ την εποχή εκείνη ήταν ο αείμνηστος Ανδρέας Πολίτης μα ο παράγοντας της ομάδας που με πίστευε ήταν ο αείμνηστος Μηνάς Κωνσταντόπουλος και καθοριστικός όλων, ήταν ο μετέπειτα πρόεδρος  Γεράσιμος  Βουλάς. Αγωνιζόμουν στην παιδική ομάδα , φαίνεται με κάποια σχετική επιτυχία, με πρώτο προπονητή τον ποδοσφαιριστή της αντρικής ομάδας  Νίκο Πνευματικό. Οι προπονήσεις των ποδοσφαιρικών τμημάτων γινόντουσαν στο ξερό γήπεδο του Φαλήρου στο Δελφινάριο. Το παιδικό τμήμα ξεκινούσε περίπου στις 19:00 το απόγευμα μαζί με την εφηβική ομάδα και κατά τις 20:30 ξεκινούσε η προπόνηση της αντρικής ομάδας. Μεγάλο αστέρι τότε της αντρικής ομάδας ήταν ο γνωστός σήμερα δημοσιογράφος και εξαιρετικός συγγραφέας  Μένιος Σακκελαρόπουλος. Ένα απόγευμα κατά τη διάρκεια της προπόνησης ήρθε στο γήπεδο ό προπονητής της αντρικής ομάδας  Γιάννης Καλλαρύτης, για τους γνωρίζοντες πειραιώτες διατηρούσε κρεοπωλείο στην οδό Ζαννή, και μετά από συνομιλία με τον προπονητή μου με φώναξε κοντά του. Τα πόδια μου κόπηκαν. « Μικρέ από αύριο θα έρχεσαι στις προπονήσεις της αντρικής ομάδας» μου είπε αποφασιστικά και πέταξα από την χαρά μου. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα και κατά την διάρκεια της ημέρας αδημονούσα για το πότε θα έρθει η στιγμή που θα προπονηθώ και εγώ με την πρώτη ομάδα. Η ώρα έφτασε και κάπου εκεί μπήκε στην ζωή μου ο Γιώργος Λυκουρόπουλος. Ο προπονητής με πλησίασε και  τα όνειρα μου καταποντίστηκαν. « Άκου μικρέ σε όλα τα ποδοσφαιρικά τμήματα του συλλόγου έχουμε τρείς ποδοσφαιριστές που χειρίζονται την μπάλα με το αριστερό πόδι. Τον Μένιο Σακκελαρόπουλο που τώρα είναι τραυματίας τον Γιώργο Λυκουρόπουλο και εσένα. Επειδή ο Γιώργος θα κουράζετε θα σε φωνάζουμε στις ασκήσεις τακτικής να μας κάνεις σέντρες από τα αριστερά, κατάλαβες; άντε τώρα πίσω από το τέρμα να μας πετάς τις μπάλες». Πριν μείνω στήλη άλατος πρόλαβα να ξεφωνίσω ένα γελοίο γεμάτο απορία «εγώ;». Ξεκίνησα την ποδοσφαιρική μου ζωή ως το δεύτερο αριστερό πόδι του Γιώργου Λυκουρόπουλου. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου γιατί εκτός του ότι πήρε ένα ισχυρό μάθημα ο αναπτυσσόμενος παιδικός μου εγωισμός, γνώρισα τον Γιώργο έναν εξαιρετικό ποδοσφαιριστή και έναν σπουδαίο πνευματικό άνθρωπό που αποτελούσε πρότυπο για μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν σίγουρα μέσα Ιανουαρίου αλλά δεν θυμάμαι την ημερομηνία, όταν η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά σε μια εκδήλωση για την έναρξη του νέου έτους στο Σινεάκ  ο αείμνηστος της πρόεδρος τότε Παναγιώτης Σαλπέας τιμούσε τον Γιώργο Λυκουρόπουλο με τιμητική διάκριση γιατί μόλις είχε κυκλοφορήσει την ποιητική του συλλογή τα « Ουσιώδη και τα μάταια ». Και έτσι ο Γιώργος έβαλε και εμάς στον περιπέτεια της ποιητικής αναζήτησης. Με τα χρόνια πολλές φόρες με τον Γιώργο αγωνιστήκαμε μαζί και λόγω θέσεις υπήρχε πάντα μεταξύ μας μια άμιλλα και ένας συναγωνισμός που πάντα βέβαια εγώ τον έχανα. Θα ήτανε ενδιαφέρον ( και αυτό νομίζω ο κατάλληλος που θα μπορούσε να το κάνει θα ήταν ο Γιώργος Λυκουρόπουλος ) να αναφερθούν κάποτε όλα αυτά τα πρόσωπα που πέρασαν από τα ποδοσφαιρικά τμήματα του ΠΟΡΦΥΡΑ που εκτός από σπουδαίοι αθλητές είναι και σπουδαίες προσωπικότητες για την κοινωνία μας. Ενδεικτικά θα αναφέρω με τον κίνδυνο να ξεχάσω κάποιον: τον Μένιο Σακκελαρόπουλο, τον γιατρό Στέλιο Ρέστο, τον Γιώργο Λυκουρόπουλο, τον ηθοποιό Λάκη Γεραπετρίτη και μερικούς σπουδαίους ποδοσφαιριστές όπως τον Σωκράτη Βάλσαμο, τον Ιπποκράτη Πετράκη, τον Γιώργο και Νίκο Πνευματικό, τον εκπληκτικό τερματοφύλακα Αντρέα Βορτελίνο, τον Αντώνη και τον Γιώργο Κάππο, τον Νίκο Φουντωτό, τον Γιώργο Φραντζή, τον Νίκο Παπαηλιόπουλο και από την νεότερη γενιά τον Σταύρο Αυλωνίτη, τον Μάρκο Φουντωτό και τόσους άλλους. Επίσης σπουδαίους ποδοσφαιρικούς παράγοντες όπως: τον Ανδρέα Πολίτη, τον Γεράσιμο Βουλά, τον Μηνά Κωνσταντόπουλο και τους προπονητές: Γιάννη Καλlαρύτη, Γιώργος Κούρταλή, Νίκος Καρδιακίδη.

Ίσως είχα στον κόσμο το ποιο ιδιαίτερο ποδοσφαιρικό ξεκίνημα, χαραγμένο στην καρδιά μου και στις μικρές κοινές μας προσωπικές ιστορίες, ήμουνα με περηφάνια το δεύτερο αριστερό πόδι του Γιώργου Λυκουρόπουλου.