Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Εορτάζουμε για μια ακόμα φορά το λαμπροφόρο γεγονός της Αναστάσεως του Ενανθρωπήσαντα Λυτρωτού μας. Αυτή η εορτή μας γεμίζει με αγαλλίαση ψυχική, μας δίδει δύναμη και μας εμψυχώνει στους δύσκολους καιρούς, που διανύουμε. Ο Αναστάς Κύριος μας είναι ο αήττητος και αιώνιος νικητής της φθοράς και του θανάτου. Είναι ο νικητής και θριαμβευτής εναντίον του κακού και των οργάνων του κακού. Κοντά Του και εμείς θα νικήσουμε όλες τις αντιξοότητες και τις δυνάμεις του σκότους. Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, όταν το Σώμα του Ιησού εναπετέθη στο κενό μνημείο, γελούσαν θριαμβευτικά οι σταυρωτές Του. Πίστευαν ότι κάτω από την πλάκα του τάφου ετάφη δια παντός όχι μόνον το Σώμα του Ιησού, αλλά και το έργο Του και το όνομα Του. και εκοιμήθηκαν ήσυχοι ότι δεν θα ενοχλούνται πλέον από τον ενοχλητικό γι’ αυτούς προφήτες της Ναζαρέτ. Τι είχε απομείνει από το έργο Του; Οι ολίγοι μαθητές Του, δειλοί και φοβισμένοι, δεν είχαν το σθένος να Τον υπερασπισθούν.

Ο ένας Τον επρόδωσε. Ο άλλος Τον αρνήθηκε μπροστά σε μια υπηρέτρια. Και οι άλλοι ήσαν κρυμμένοι από τον φόβο τους. Τι είχαν λοιπόν πλέον να φοβηθούν οι πολέμιοι του Ιησού; Πίστευαν ότι Τον είχαν εξαφανίσει δια παντός. Αλλά πόσον απατήθησαν! Το Σώμα του Ιησού παραμένει για λίγο κενό μνημείο. «Εξενοδοχήθη» προς ολίγον όπως ψάλλει ο υμνωδός. Ο Ιησούς όμως δεν παρέμεινε στον τάφο. Αναστήθηκε ενδόξως και «εξήλθεν νικών και ίνα νικήση». Ο θάνατος του Εσταυρωμένου Λυτρωτού ήταν ο θάνατος του θανάτου «Θανάτο θάνατον πατήσας». «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχής». Συνέτριψε τα δεσμά του Άδου. Κατήργησε το φαρμακερό κεντρί του θανάτου. Κατατρόπωσε το κράτος του διαβόλου. Εταπείνωσε τους σταυρωτές και πολέμιους Του. και με την Ανάσταση Του ανέστησε σε αληθινή ζωή τους πιστούς Του. αποκατέστησε τις σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό. Χάρισε στους λάτρεις Του την αίσθηση της πραγματικής  ελευθερίας. Έδωσε νόημα ζωής και περίσσεια ζωής σε όλους όσους πιστεύουν στο ατράνταχτο γεγονός της Αναστάσεως Του.

Αιώνιος νικητής ο Αναστάς Κύριος. Είναι ο αήττητος, δεν νικιέται, το έδειξε η δισχιλιετής έκτοτε ιστορία. Και στις ημέρες μας κάποιοι άλλοι σταυρωτές Του γελούσαν επί χρόνια. Κατατυραννούσαν του πιστούς του Αναστάντος Κυρίου. Εκρέμνηζαν του Ναούς Του. φυλάκιζαν Επίσκοπους, Ιερείς και Μοναχούς. Δίδασκαν το θάνατο του Θεού σε όλες τις βαθμίδες των σχολείων τους. Μετέβαλαν τους Ναούς σε μουσεία αθεΐας, με σκοπό να γελειοποιήσουν την πίστη στον Αναστάντα Ιησού. Και ενόμισαν οι ταλαίπωροι ότι θα νικήσουν. Ότι το ψέμα τους εσκέπαζε την αλήθεια της Αναστάσεως. Αλλά και αυτοί με τη σειρά τους συνετρίβησαν και έπεσαν μετά πατάγου, όπως και οι παλαιότεροί πολέμιου του Αναστάντος Κυρίου. Ο Αναστάς Κύριος εθριάμβευσε κα πάλι στις χώρες της τυρρανικής αθεΐας. Έμεινε απλώς εκεί η πικρία της αθεϊστικής τυρρανίας, της αισχρής, ψευδολόγου και αντιλαϊκής συμπεριφοράς των νεωτέρων αυτών σταυρωτών του Ιησού. Και οι λαοί των κατατυραννηθέντων εκείνων εθνών στρέφουν τα μάτια με ελπίδα στον μόνο δυνάμενο να σώσει, το μοναδικό θεμέλιο της ζωής, τον αήττητο νικητή Αναστάντα Κύριο. Έτσι γίνεται πάντοτε. η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όποιος πολεμά τον Αναστάντα Ιησού συντρίβεται, «προς κέντρα λακτίζει». Ο Αναστάς Κύριος μας μένει πάντοτε ο βράχος των αιώνων, το μοναδικό θεμέλιο της ζωής, ο αλάνθαστος οδηγός της ανθρώπινης βιωτής, ο αιώνιος νικητής του κακού, της φθοράς και του θανάτου.

Εορτάζοντες λοιπόν, το παμμέγιστο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου, ας πάρουμε θάρρος και δύναμη, που μας είναι τόσο απαραίτητα στους δύσκολους καιρούς μας. Μην πτοούμεθα κι ας μην αποθαρρυνώμεθα βλέποντες τα όργανα του διαβόλου να εξαπλώνουν τα δίκτυα τους στη σημερινή κοινωνία. Ο Αναστάς Ιησούς πάλι θα νικήσει. Εμείς ας μείνουμε στέρεοι στην πίστη και ακλόνητα στηριγμένοι στην αλήθεια Του. το κενό μνημείο του Κυρίου είναι πηγή δυνάμεως. Ενωμένοι με τον Αναστάντα Κύριο μας είμεθα αήττητοι και δυνατοί. Ας  Του δώσουμε εξ’ ολοκλήρου τις καρδιές μας, με ταπείνωση, μετάνοια και ειλικρίνεια. Και Εκείνος θα μας σκέπει με την παντοδύναμη προστασία Του.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Μάιο του 1992

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός