«Ένα κερί για το μωρό….Βαστώ το στην αγκαλιά μου…

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Θα μπορούσε να ήταν σενάριο από ταινία. Φαντασίας, από αυτές που βλέπεις και που στο τέλος ακόμα και αν σου αρέσει καλλιτεχνικά στο τέλος ομολογείς πως αυτά δεν συμβαίνουν στην ζωή. Και όμως δυστυχώς στην ζωή συμβαίνουν τα πιο αδιανόητα πράγματα. Αυτά που η φαντασία αδυνατεί να συλλάβει. Δεν μπορεί. Δεν φτάνει.

Ο δύτης Πάμπος Ομήρου έχει κληθεί να βουτήξει στην λίμνη Μεμί της Κύπρου ύστερα από τις υποδείξεις του δολοφόνου Νίκου Μεταξά, που ομολόγησε ότι εκεί πέταξε το άψυχο κορμάκι της εξάχρονης Sierra.  Ο Πάμπος είναι ένας έμπειρος δύτης που έχει αντιμετωπίσει στην ζωή του πολλά και δύσκολα περιστατικά. Δεν έχει λυγίσει ποτέ. Όμως στην ζωή το ποτέ δεν υπάρχει. Λίγα λεπτά μετά την κατάδυση του στην λίμνη εντοπίζει το άψυχο κορμί της Sierra και…λυγίζει. Λίγο μετά ακολουθεί ένας συγκλονιστικός διάλογος του Πάμπο με τον συντονιστή της επιχείρησης Edward:


Πάμπος: Edward;...
Edward: Έλα Πάμπο...
Πάμπος: Άναψε ένα κερί...
Edward: Θα ανάψω Πάμπο μου. Γιατί...
Πάμπος: Για το Μωρό. Βαστώ το στην αγκαλιά μου Edward, βαστώ το λαλώ σου… 

 Μετά το τέλος αυτής της φράσης ο Πάμπος ξεσπάει σε αναφιλητά. Όταν θα δώσει το άψυχο κορμί της μικρής Sierra στους διασώστες θα σηκώσει τα χέρια του στον ουρανό. Το τι ζήτησε από Εκείνον μόνο ο ίδιος ξέρει. Ήταν μια προσευχή; Ένα γιατί; Ένα συγνώμη στο μικρό αγγελούδι; Μπορεί και όλα αυτά μαζί. Εκτός από ένα κερί σήμερα πρέπει να χαρίσουμε στην μικρή Sierra, σ’ αυτόν τον μικρό άγγελο του ουρανού, ένα μεγάλο πλατύ χαμόγελο. Από όλους. Για δύο λόγους. Ο ένας γιατί δεν πρόλαβε σ’ αυτήν την ζωή να χαμογελάσει πολύ. Και ο άλλος γιατί παιδί σημαίνει χαμόγελο. Sierra…σήμερα θα χαμογελάσουμε για εσένα… Sierra…συγνώμη…