«Χριστόφορος Κολόμβος» του Κατράκη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, 21 Νοεμβρίου 1975

Τον Νοέμβριο του 1975 ο Μάνος Κατράκης θα επανεκκινήσει το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο με την παράσταση «Χριστόφορος Κολόμβος» που θα ανέβει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Στην επίσημη πρεμιέρα στις 21 Νοεμβρίου του 1975 ο Γιάννης Σιδέρης θα αναφέρει: « Το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο ξαναγεννιέται σήμερα μπροστά σας, «επίσημα», είκοσι χρόνια ύστερα από την ίδρυση του τα δώδεκα  πρώτα του τα έζησε στο γνωστό μας νοσταλγικό κήπο: Εκεί απόκτησε την φυσιογνωμία του. το ξερίζωσαν μετά, βίαια, συνέχισε τους θριάμβους του, αλλά κάθε φορά και σε άλλη στέγη, ως που φαινομενικά να είναι σα διαλυμένο, αλλά ζωντανό μέσα στη φλεγόμενη καρδιά του ιδρυτή του και στη σκέψη των φίλων του.

Με τη βραδιά της «πρώτης» του αυτής νικάει τις μαύρες του μέρες και μας προμαντεύει μια καινούργια ζωή του, καλύτερη. Αυτή την επανόρθωση του τη χρωστάει το ρωμαϊκό του Κατράκη και εκείνος θα μας πληρώσει με το παρά πάνω – και το μπορεί ο έξοχος ο χαλύβδινος Μάνος Κατράκης, ηθοποιός από τους πιο γνήσιους του θεάτρου μας – όσο η Μαρίκα Κοτοπούλη και ο Βεάκης και όσο και οι δύο τους Εκείνοι, πλατύτατη ψυχή. Το αγαπητό Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς, που υψώνεται πάντα αισιόδοξα εδώ, στην πόλη της εργασίας και της Παξινού, θα καμαρώνει μέσα στους γερούς αρμούς του, γιατί φέτος που συμπληρώνει τα ογδόντα του χρόνια, χαίρεται τον ξαναγεννημό του Ελληνικού Λαϊκού Θεάτρου, του παλιού του φίλου, του φιλοξενημένου και άλλοτε στη θερμή αγκαλιά του.

Όμως ο ευγενικός Κατράκης δεν το επιτρέπει στον εαυτό του να είναι ικανοποιημένος μόνος του όσο κι αν λάμπει ανάμεσα στους ηγέτες του θεάτρου μας, όπως ο Έσπερος ανάμεσα στα άλλα αστέρια, ηθοποιός, πρωταγωνιστής, αστέρας, θυμάμαι πως έχει τελειώσει απάνω στα σανίδια της Σκηνής αυτής, την καλλιτεχνική του ζωή ένας άλλος ηθοποιός αστέρας, ο Καρούσος. Η δυσμένεια των καιρών και η κακή μοίρα των ελληνικών πραγμάτων τον εμποδίζει να βρίσκεται, από καιρό στη Γη και να τιμά και να ομορφαίνει το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο με την παρουσία του και με τους ρόλους του στα έργα του, όπως άλλοτε.

Στον αλησμόνητο Καρούσο η ευσέβεια του Κατράκη αφιερώνει την «επίσημη» πρώτη παράσταση της νέας του εξόρμησης, φέρνοντας στο νου του όχι μόνο τη συνεργασία τους την καλλιτεχνική αλλά και την συμβίωση τους και στη Σκηνή του Αγώνα, στον Αϊ Στράτη, στην Ικαρία, στη Μακρόνησο. Στον Αϊ Στράτη ζήσανε μαζί και ως δημιουργοί του θεάτρου. Ανέβασαν τους Πέρσες. Σκηνοθέτης ο Καρούσος και κορυφαίος Εξάγγελος ο Κατράκης. Ανεβάσανε και τη Βαβυλώνα, όπου ο Κατράκης είπε ως κομπέρ τα ενδιάμεσα που είχε γράψει ο Γιάννης Ρίτσος. Αυτά μου τα είπε ο Κατράκης δεν είχα την τύχη να τα ξέρω αλλιώς. Κρατώντας την ανάμνηση του Καρούσου βαθειά, ας χαρούμε το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο και το έξοχο έργο του που ανατέλλουν κι ας μην ξεχνούμε πως ο Καρούσος και ο Κατράκης δεν είναι γενναίοι μαχητές της Τέχνης απλώς, αλλά και των αγώνων. Ποιο είναι το πιο σπουδαίο από τα δύο αυτά κατορθώματα του ανθρώπου. Οι Αγώνες, χωρίς εκείνους δεν υπάρχει ούτε Τέχνη ούτε ζωή!

*Το έργο το έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης και το σκηνοθέτησε ο Αλέξης Σολωμός 

Κώστας Ζουρδός