Πως είναι να είσαι πρωτάκι;….

Δεν θυμάμαι πως είναι να είσαι πρωτάκι. Δεν ξέρω αν εσύ θυμάσαι. Ενώ θυμάμαι την τάξη μου, το σχολείο μου, τους συμμαθητές μου, δεν θυμάμαι γεγονότα. Κυρίως δεν θυμάμαι το συναίσθημα, της πρώτης ή της τελευταίας μέρας. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Να! Να στο εξηγήσω. Για την ακρίβεια να προσπαθήσω να δω και αν, μπορώ. Τι έκανα την πρώτη ημέρα στο σχολείο; Είχα άγχος και ήμουν μέσα στα κλάματα;. Ταλαιπώρησα την μητέρα μου εκείνη την ημέρα; Πλησίασα ή με πλησίασε κάποιο παιδάκι; Πως κύλησε η πρώτη μέρα; Πως κύλησε η τελευταία; Στεναχωρήθηκα που τελείωσε το σχολείο; Αν και πρωτάκι έπαιξα μπουγέλο; Να! Αυτά δεν θυμάμαι. Δεν ξέρω αν τώρα με καταλαβαίνεις. Σε κάθε περίπτωση και τίποτα που δεν θυμάμαι, η ζωή «γεννάει» και δεύτερες ευκαιρίες….

Ναι! Το ξέρω σε έχω μπερδέψει. Όχι, δεν ξαναπήγα στην πρώτη για να δω πως είναι. Δεν θα μπορούσα εξάλλου, όχι πως δεν θα ήθελα. Δεν αναζήτησα πληροφορίες από τους γονείς μου. Και αυτό πια δεν μπορώ να το κάνω. Όχι πως δεν θα ήθελα. Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω, μπορεί να το έχεις κάνει και εσύ ή θα το κάνεις στο μέλλον θα δεις, μέσα από την πορεία την σχολική ενός άλλου! Μέσα από την πορεία ως πρωτάκι του γιου μου. Να η δεύτερη ευκαιρία που σου έλεγα. Εντάξει, το ξέρω δεν είναι το ίδιο αλλά δεν θα μπορούσε να μοιάζει; Στάσου μην αντιδράς για να το δούμε….

Την πρώτη μέρα που πήγε στην Πρώτη Δημοτικού ο γιος μου για τον αγιασμό ξύπνησε κανονικά χωρίς καμιά αλλαγή σε σχέση με κάποια άλλη μέρα. Το προηγούμενο βράδυ κάποια στιγμή στο άσχετο είπε πως δεν θέλει να πάει στο «μεγάλο σχολείου», αλλά δεν επέμενε. Αυτό το βράδυ εγώ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Όταν κινήσαμε για το σχολείο, παρόλο που είναι λίγα βήματα μάλλον εγώ είχα περισσότερο άγχος από εκείνον. Η πρώτη μέρα πέρασε χωρίς ευχάριστα αλλά και χωρίς δυσάρεστα, ίσως γιατί μας είχε μαζί του. Την δεύτερη μέρα άρχισαν οι μικρό αντιδράσεις. «Δεν μπαίνω στην τάξη», «όχι χωρίς την μαμά μου», «δεν θέλω το μεγάλο σχολείο». Αντιδράσεις που κρατούσαν όμως λίγο. Πριν λίγα χρόνια κατηγορούσα (τότε βλέπεις δεν είχα παιδί) τους άλλους γονείς που ξεροστάλιαζαν στα διαλείμματα για να δουν τι κάνουν τα παιδιά τους. Το ίδιο έκανα και εγώ. Παίζει στο διάλειμμα; Τρώει; Έχει φίλους; Πως συμπεριφέρεται; Ένα έντονο κυνηγητό και συναίσθημα που κράτησε μόνο μια εβδομάδα.

Μα για στάσου! Είπα να σου περιγράψω πως είναι να είσαι πρωτάκι και εγώ έχω ξεκινήσει να σου μεταφέρω τα βιώματα ενός γονέα. Μα, αυτά τα ξέρεις. Τελικά δεν είναι δυνατόν να έχεις σε κάποια πράγματα δεύτερη ευκαιρία. Ο καθένας ζει την εμπειρία του και από την βιολογική του θέση. Τώρα που ο γιος μου τέλειωσε την πρώτη δημοτικού και σήμερα είναι η τελευταία του μέρα σ’ αυτήν την τάξη ένα έχω να σου πω: Έζησα στην δική μου θέση την ολοκλήρωση της πρώτης τάξης του γιου μου. Δεν θυμάμαι πια πως είναι να είσαι πρωτάκι. Αλλά είναι πολύ όμορφο να μεγαλώνεις και εσύ μαζί με ένα πρωτάκι που από σήμερα θα είναι δευτεράκι…Και αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ…

Κώστας Ζουρδός