Ονειρεύομαι… να υπήρχε μια συσκευή που να μετρά την κοινωνική ευθύνη

Ονειρεύομαι να υπήρχε μια συσκευή που να μετρά την κοινωνική ευθύνη, την κοινωνική συμπεριφορά. Τι καταπληκτικά πράγματα θα βλέπαμε! Από τον άνθρωπο που φτιάχνει ένα «τέλειο» σπίτι με όλα τα κομφόρ, που κλείνεται σα σε κέλυφος μέσα του, που ευωχείται, που αυτοθαυμάζεται και που με τόση ευκολία πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι στο πεζοδρόμιο, δίπλα στον ξεσκέπαστο σκουπιδοτενεκέ κι ας είναι πλέον ντάλα καλοκαίρι.

Από τον δήθεν αφηρημένο, που κρατάει στο χέρι το εισιτήριο και το κόβει μόλις μυριστεί έλεγχο, ωρυόμενος μάλιστα αν τον πιάσουν. Από τον πονηρούτσικο, που χώνεται στην ουρά χωρίς να σέβεται την αναμονή. Από τον εγκληματικά αδιάφορο, που πλένει το τελευταίο του απόκτημα, το καταλυτικό, το πρώτο, το έτσι, το αλλιώς να πούμε-χωρίς να δίνει δεκάρα τσακιστή για τη σταγόνα που πρέπει να «προσέχουμε για αν έχουμε. Μπορεί να φαίνονται μικρά-μικρούτσικα όλα αυτά (κι άλλα πολλά), αλλά ας σκεφθούμε: πως θα ήταν η ζωή, αν έλλειπαν;

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Αύγουστο του 1993

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός