Έναν καθαρό ουρανό χωρίς το μαύρο γκρίζο και φονικό νέφος
του μονοξειδίου, να σου πληγώνει τους πνεύμονες και να σου τσούζει τα μάτια.
Έναν καθαρό ουρανό που τα πουλιά χαρούμενα θα πετάνε για να μου ομορφαίνουν την
καθημερινή μου στράτα, που το οξυγόνο του θα δίνει ζωή σε έμψυχα και άψυχα και
που θα κάνει τα πρόσωπα μας χαμογελαστά. Έναν καθαρό ουρανό που θα μπορώ το βράδυ να θαυμάζω την
δημιουργία Εκείνου που «τα πάντα εν σοφία εποίησεν». Ονειρεύομαι. Έναν καθαρό
ουρανό για να μπορώ μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά να μετράμε τ’ αστέρια.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον
Ιούνιο του 1992
Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου