Τι απουσιάζει από τη ζωή μας;

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η εποχή μας είναι φοβερά αντιφατική. Από την μια πλευρά θαυμάζει κανείς τα επιτεύγματα, τις κατακτήσεις, τον υπεραναπτυγμένο τεχνικό πολιτισμό, την καταπληκτική τεχνολογία. Από την άλλη πλευρά σκυθρωπάζει κάθε σοβαρά σκεπτόμενος, βλέποντας της καθημερινές εκδηλώσεις της βαρβαρότητας, του χαμηλού ήθους, της αμβλύνσεως του ηθικού αισθητηρίου, της υποβαθμίσεως των πνευματικών αξιών, της εγκληματικής ανεκτικότητος, την χαμηλή γενικά ποιοτική στάθμη μεγάλης μερίδας συνανθρώπων μας. Έχουμε άφθονα υπερανεπτυγμένα μυαλά με υποανεπτυγμένες καρδιές. Έχουμε πολιτισμένους επιφανειακά ανθρώπους, μα απολίτιστες εκδηλώσεις. Έχουμε άφθονα παραδείγματα επιφανειακής εντιμότητος με ανεντιμότητα ζωής, επιφανειακής αξιοπρέπειας με εσωτερική σήψη. Έχει το ρεκόρ η εποχή μας της αντιφατικότητος, το ρεκόρ της κίβδηλης ανθρώπινης παρουσίας, το ρεκόρ της χαμηλής ηθικής στάθμης, το ρεκόρ της απανθρωπιάς με επικάλυμμα ανθρωπισμού, το ρεκόρ της θρασύτητος με το πρόσχημα της προασπίσεως της αλήθειας. Πολλά ρεκόρ σημαδεύουν την πορεία της σύγχρονης κοινωνίας με αφθονότερα τα ρεκόρ του παραλόγου και της αισχύνης του τρόπου ζωής πολλών.

Που πάμε; Ποια ανθρώπινη κοινωνία οικοδομούμε; Τι τρόπο ζωής διαμορφώνουμε; Οι άνθρωποι σπανίζουν. Σπανίζουν οι σωστοί άνθρωποι, οι όντως άνθρωποι, οι αυθεντικοί άνθρωποι. Σπανίζουν οι άνθρωποι που ζουν αντάξια της θείας καταγωγής των. Σπανίζουν οι βιώνοντες τον αληθή σκοπό της ζωής, οι ενσαρκώνοντας το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωσιν. Έγιναν οι άνθρωποι μόνο σώμα, μόνο μυαλό, μόνο στομάχι, μόνο ένστικτα, μόνο τσέπη. Τέτοιους μας θέλει ο Δημιουργός; Γι’ αυτό μας προίκισε με έκτακτα χαρίσματα; Γι’ αυτό μας δημιούργησε «βραχύ τι παρ’ αγγέλους». Γι’ αυτό μας έφτιαξε αιώνιους, με ψυχή αθάνατη, με ελεύθερα βούληση, με δύναμη σκέψεως; Είμεθα όντως ψυχοσωματικές οντότητες όταν ζούμε μόνο για τη γη; Είμεθα μικροί θεοί μέσα στη η, όταν ζούμε υποδουλωμένοι στα πάθη της φθοράς; Είμεθα όντως πολιτισμένοι, όταν η ζωή μας αποπνέει δυσοσμία; Είμεθα πνευματικές προσωπικότητες, όταν ζούμε με φθηνή την σκέψη και φθηνά βιώματα; Είμεθα όντως άνθρωποι όταν κάνουμε την κοινωνία ζούγκλα θηρίων που αλληλοσπαράσσονται;

Τι απουσιάζει από τη ζωή; Γιατί το κατάντημα αυτό του πρίγκιπα της Δημιουργίας, ανθρώπου; Γιατί τόση φτώχεια πνευματική του πλούσια σε υλικά αγαθά σημερινού ανθρώπου; Τα αίτια είναι πολλά. Μα μπορούν να συνοψιστούν σε μια φράση: απουσιάζει ο Θεός από την ζωή πολλών συνανθρώπων μας σήμερα. Απουσιάζει το οξυγόνο, γι’ αυτό οι πνεύμονες υποφέρουν. Απουσιάζει το νερό, γι’ αυτό υπάρχει δίψα. Απουσιάζει το φώς, το μοναδικό φώς της αλήθειας του Ευαγγελίου, γι’ αυτό υπάρχει σκοτάδι. Απουσιάζει η αλήθεια του Χριστού, γι’ αυτό κυριαρχεί το ψέμα. Πύργος Βαβέλ η σημερινή κοινωνία. Γι’ αυτό η αντιφατικότης. Οικοδομή χωρίς θεμέλια η σημερινή κοινωνία, γι’ αυτό τα γκρεμίσματα. Ζωή αυτονομημένη από το θεό, γι’ αυτό ο διάχυτος πνευματικός θάνατος. Κάποτε ο πρώτος άνθρωπος με την κακή χρήση της ελευθέρας βουλήσεως του γκρεμίστηκε. Και παρ’ όλο ότι ήλθε ο ίδιος ο Θεός στη γη, για να κάνει Θεό τον άνθρωπο και να τον εξανθρωπίσει, οι πολλοί άνθρωποι κάνουν το ίδιο σφάλμα, χρησιμοποιούν λανθασμένα την ελεύθερη βούληση. Οικοδομούν τον τρόπο της ζωής τους στον ανθρώπινο εγωισμό και στην λανθασμένη ανθρώπινη αυτάρκεια. Με αποτέλεσμα την παραμόρφωση του ανθρώπου και την κοινωνική τραγωδία της σημερινής θλιβερής πραγματικότητος.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Νοέμβριο του 1998

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός