Α! ΜΕΡΟΣ
Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στον
εκδότη του περιοδικού «ΛΙΜΑΝΙ», κ. Δημήτρη Κατσικάρη, το 2002
Μια συζήτηση, με έναν Άνθρωπο όπως ο Σεβασμιώτατος Πειραιώς
κ. Καλλίνικος, υποχρεωτικά σε οδηγεί σε ανώτερα επίπεδα, χώρους αναζήτησης του
ωραίου και του αληθινού και σε μια ενδοσκόπηση για το νόημα της ζωής και το
νόημα που μπορεί και πρέπει να οδηγήσει στον πλησίον, στον άνθρωπο της διπλανής
πόρτας, που πρέπει και αυτός να ζεσταθεί. Άνθρωπος με ιδανικά, πίστη και
στόχους ο κ. Καλλίνικος, λέει αλήθειες αδιαμφισβήτητες για όλα και καλεί τους
Πειραιώτες, μέσα από την συζήτηση , να αποδείξουν και πάλι αυτές τις ημέρες την
αγάπη τους για την Εκκλησία, μέσα από την αγάπη και την βοήθεια που θα
προσφέρουν στο διπλανό τους. Μιλάει ο Σεβασμιώτατος, για την ανάγκη εμπέδωσης
της πίστης, για μια Εκκλησία ζώσα και παρούσα στο σήμερα και τα προβλήματα του,
για τα «Αμπελοχώραφα» της Εκκλησίας που είναι μεγάλα και με μεγάλες
υποχρεώσεις, για τους επισκόπους και τους πιστούς. Έχει υποδειγματική σχέση με
τους τοπικούς άρχοντες του Πειραιά η Εκκλησία, και είναι ψευδές ότι αναμείχθηκε
στις τοπικές εκλογές, γιατί εκείνο που τον απασχολεί πάνω από όλα είναι η
ανεργία των νέων και η φτώχεια, και γι αυτά κυρίως αγωνίζεται. «Κάνουμε έργο
μεγάλο», λέει ο κ. Καλλίνικος, «αλλά με την βοήθεια των απλών ανθρώπων και όχι
των εφοπλιστών, αυτών που έχουν». Ναι, αυτή είναι η αλήθεια: η Εκκλησία του
Πειραιά και ο Επίσκοπος μας είναι εδώ, παρόντες, δυνατοί και πρώτοι στην
προσφορά, όταν άλλοι μετρούν τα κέρδη τους και το πάχος των πορτοφολιών τους! Ο
Μητροπολίτης Πειραιώς εκ βαθέων…:
Σεβασμιώτατε, ζούμε
σε καιρούς δύσκολους και πονηρούς θα έλεγα, και πολλά θέματα του Ελληνισμού
είναι ανοιχτά, όπως, για παράδειγμα το Κυπριακό αυτές τις μέρες. Τι σκέψεις
κάνετε για τον Ελληνισμό; Για τους Έλληνες; Αυτές τις δύσκολες ώρες;
Είμαι επίσκοπος και η πρώτη σκέψη μου είναι η αφομοίωση της
πίστεως από τον λαό μας, και η πορεία του λαού μας ως λαού ορθόδοξου και
πιστού. Βεβαίως ως Επίσκοπος έχω και μια κληρονομιά βαρύτατη. Να ενδιαφέρομαι
και για τα εθνικά προβλήματα, διότι πάντα η Εκκλησία η Ορθόδοξη στάθηκε στο
πλευρό του Έθνους. Κατ’ εξοχήν όμως η Εκκλησία είναι οδηγός εις Χριστόν. Το
κύριο και πρωταρχικό έργο της, αυτό που με ανησυχεί κι εμέ και με συνέχει,
είναι η εμπέδωση της πίστεως στην καρδιά του λαού, ώστε ο λαός να ζει
χριστιανοπρεπώς και να έχει ποιοτικό βίο, υψηλό. Βέβαια με απασχολούν και τα
εθνικά προβλήματα, αλλά στο μέτρο το επιτρεπτό. Διότι έχουμε μια πολιτεία καλά οργανωμένη,
δεν είμεθα υπόδουλοι, έχουμε κρατικές αρχές, που ως Επίσκοπος έχω την υποχρέωση
και τη συνείδηση και να σέβομαι και να μην υπεισέρχομαι στο έργο τους. Μπορώ να
προσεύχομαι, μπορώ να αγωνιώ, μπορώ να πω μια σκέψη, αλλά δεν είμαι υπεύθυνος
της διαχειρίσεως των εθνικών υποθέσεων. Γι αυτό, εν προκειμένω τώρα, το
Κυπριακό με απασχολεί ως Έλληνα, με συνέχει. Βλέπω φόβους, βλέπω σημεία, τα
οποία με φοβίζουν, προσεύχομαι. Δεν θα ήθελα να λάβω εγώ την ευθύνη, ούτε να
έχω αποφασιστικό το λόγο, εφόσον υπάρχουν εκείνοι οι εντεταλμένοι που έχουν την
ευθύνη.
Η Εκκλησία
Σεβασμιώτατε, τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει. Έγινε πιο παρεμβατική, θα μου
επιτρέψετε να πω. Εμφανίζεται παντού, πάντως. Πως βλέπετε το νέο της πρόσωπο,
που πολλές φορές δεν είναι ίδιο, είναι διαφορετικό. Παρεμβαίνει πάντως σε πολλά
θέματα κοινωνικά, πολλές φορές πολιτικά, και επικρίνεται γι’ αυτό. Ποιο πρέπει
να είναι το πρόσωπο της Εκκλησίας;
Η Εκκλησία είναι τρόπος ζωής. Δεν είναι διακοσμητικό
στοιχείο. Είναι η ζώσα παρουσία του Χριστού στη γη. Ο δε Χριστός διακήρυξε, ότι
είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Ως εκ τούτου, η Εκκλησία έχει απόλυτο και
αναφαίρετο δικαίωμα επεμβάσεως στην ανθρώπινη ζωή των πιστών της. δεν έχει
δικαίωμα να επεμβαίνει στην ζωή εκείνων, οι οποίοι δεν την πιστεύουν και δεν
ανήκουν σε αυτή. Όταν, λοιπόν, παρεμβαίνει στα θέματα ζωής, εξασκεί το έργο
της. Και γίνομαι σαφέστερος: Τα θέματα ηθικής, γάμου, οικογένειας, σχέσεων
ανθρώπων με δικαιοσύνη και με αγάπη, είναι αμπελοχώραφα της Εκκλησίας, δεν
μπορεί να εγκαταλείψει τους ανθρώπους που πιστεύουν στην Εκκλησία, να μην τους
ποδηγετήσει, να μην τους πει το ορθό. Είπατε ότι κάνει παρεμβάσεις στην
πολιτική. Νομίζω ότι ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή έχει το χαρακτήρα της πολιτικής.
Δε μπορούμε να ξεχωρίζουμε την πολιτική από την ζωή και τις εκδηλώσεις της
ζωής. Διαφορετικό είναι η λέξη κόμμα, διότι το κόμμα έχει σαν έμβλημα του την
εξυπηρέτηση της πολιτικής, κάποτε όμως εξυπηρετεί κάποια ιδεολογία, κάποια
συμφέροντα που μπορεί να μην είναι και κατά την γνώμη της Εκκλησίας σωστά, με
τον δρόμο τον Ευαγγελικό που διδάσκει η Εκκλησία. Να επέμβει η Εκκλησία σε
θέματα πολιτικά με τη στενή έννοια, δεν το βλέπω σωστό. Να επεμβαίνει στην
ανθρώπινη ζωή, έστω κι αν αυτή η επέμβαση χαρακτηρίζεται πολιτική., το βλέπω
πάρα πολύ σωστό, μονάχα ότι η επέμβαση πρέπει να γίνεται με σύνεση, με φρόνηση,
ποτέ με οξύτητα, αλλά πάντα με γνώμονα. Την εναρμόνιση της ανθρώπινης ζωής, με
το πνεύμα του Ευαγγελίου, την καθοδήγηση των ανθρώπων να ζουν εν Χριστώ, την
ηθικοποίηση του ανθρώπου και τη βοήθεια του ώστε να παραμείνει πιστός στις
υποχρεώσεις του. ως σύζυγος, ως πατέρας, ως οικογενειάρχης, ως μέλος της
ανθρώπινης κοινωνίας.
Σεβασμιώτατε, θέλω να
έλθουμε στον Πειραιά. Όπως αλλάζει ο κόσμος, αλλάζει και ο Πειραιάς. Προχωράει.
Και τα χρόνια περνάνε. Πως βλέπετε σήμερα τον Πειραιά; Μπροστά σε νέες
προκλήσεις, σε μια νέα εποχή; Έχει μέλλον; Μπορεί να σταθεί στο ύψος των
περιστάσεων;
Νομίζω ότι μπορεί να σταθεί, έχουμε ένα μειονέκτημα ότι
είμεθα πολύ κοντά στην Αθήνα. Δεν έχουμε αφομοιωθεί από τη χοάνη των Αθηνών,
όπως έχουν αφομοιωθεί άλλες περιφέρειες. Έχουμε προσωπικότητα ξεχωριστή εμείς
οι Πειραιώτες. Κι ο Πειραιάς, έχει ξεχωριστή προσωπικότητα. Ως εκ τούτου, αυτή
η γειτνίαση με την Αθήνα αποτελεί και κάποιο μειονέκτημα και πλεονέκτημα.
Γενικότερα, εγώ θα έλεγα, ότι βλέπω μια πρόοδο στον Πειραιά σε όλους τους
τομείς. Υπάρχουν και θέματα στα οποία μειονεκτούμε, αλλά ο λαός μας
αναπτύσσεται, όλοι οι τομείς δραστηριοποιούνται. Πιστεύω και ελπίζω ότι οι
τοπικοί άρχοντες δουλεύουν με φιλοτιμία και με ειλικρίνεια και αξιοσύνη. Εγώ
προσωπικά ως Μητροπολίτης, δεν έχω σύγκρουση με κανέναν, βλέπω ότι σέβονται την
Εκκλησία και τους αγαπώ έχω μια αρμονική συνεργασία επί 25 χρόνια που είμαι
στον Πειραιά με δημοτικούς νομαρχιακούς άρχοντες διαφόρων αποχρώσεων. Δεν
είχαμε σύγκρουση καμία, χωρίς ποτέ να υποστώ ζημιά, ούτε να κάνω συμβιβασμούς.
Αλλά ακούνε και την φωνή της Εκκλησίας. Υπάρχει μια συνεργασία προς το καλό του
τόπου και μια αρμονία. Μάλιστα, νομίζω ότι μερικοί θεωρούν υποδειγματική την
αρμονική σχέση της Εκκλησίας με τους τοπικούς άρχοντες εδώ στον Πειραιά.
Θα μου επιτρέψετε να
σας πω το εξής: Δόθηκε η εντύπωση, ίσως από κάποιους που θέλησαν να
εκμεταλλευθούν αυτή την καλή σχέση, ότι υπήρξε ανάμειξη της Πειραϊκής Εκκλησίας
στις δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές και όλα αυτά… Ποια είναι η αλήθεια τελικά;
Είναι ψευδέστατο αυτό. Δεν υπήρξε απολύτως καμία ανάμειξη.
Όλοι οι διεκδικητές των θώκων τυγχάνει να είναι πάρα πολύ γνωστοί και αγαπητοί.
Δεν θα μπορούσα να τους ξεχωρίσω. Και όλοι με επισκέφθηκαν, παίρνοντας την ευλογία
μου, αλλά προσωπικά δεν αναμίχθηκα σε καμία απολύτως υποψηφιότητα. Διατήρησα
την Εκκλησία σε ουδετερότητα, και προσευχόμουν ώστε να αναδειχθούν οι
καλύτεροι.
Και να προσφέρουν
στην πόλη;
Και να προσφέρουν. Αυτό με ενδιαφέρει. Δεν είναι λοιπόν καθόλου
αλήθεια ότι ετάχθην με τη μία ή την άλλη παράταξη. Απλούστατα είναι κάτι που
αποτελεί Ευλογία Θεού. Όλοι οι υποψήφιοι ήσαν άνθρωποι, οι οποίοι πολύ εσέβοντο
και σέβονται την Εκκλησία.
Αυτές τις Άγιες
Μέρες, Σεβασμιώτατε ανακινεί και πάλι το πρόβλημα των κοινωνικών ανισοτήτων,
των διαφορών των μεγάλων. Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν και δεν βλέπουν, όπως
λέω εγώ, Θεού Πρόσωπο μερικές φορές, έτσι νομίζουν. Υπά4ρχουν άνθρωποι που δεν
έχουν να φάνε ενδεχομένως. Τι συμβαίνει; Που πάμε; Υπάρχει μια ανισότητα. Δεν
βρίσκετε κι εσείς ότι υπάρχει μια ανισότητα;
Με απασχολούν τα εξής μεγάλα προβλήματα στον Πειραιά.
Πρώτον, η ανεργία των νέων με απασχολεί φοβερά, και προσπαθούμε και αγωνιζόμεθα
όσο μπορούμε, να πολεμάμε την ανεργία. Αυτό με απασχολεί πολύ. Κι επίσης η
φτώχεια. Όπως ξέρετε, έχουμε ως Μητρόπολη ένα δίκτυο πρόνοιας αρκετά ευρύ και
προσπαθούμε να σπογγίζουμε πολλά δάκρυα. Δεν θα έλεγα ότι είμεθα 100%
ικανοποιημένοι, αλλά προσπαθούμε να προσφέρουμε παρηγοριά και ανακούφιση.
Είστε πολύ μπροστά
από όλους μας.
Είμεθα η μόνη Μητρόπολη – και το λέω αυτό όχι από
υπερηφάνεια, αλλά εν Κυρίω «καύχηση» - με συνείδηση, η μόνη Μητρόπολη που
δίνουμε επί καθημερινής βάσεως 1.700 με 1.800 πιάτα φαγητό – επί καθημερινής
βάσεως! Κάθε μέρα! Είμεθα η μόνη Μητρόπολη, που διαθέτει δίκτυο πρόνοιας!
Έχουμε οικογένειες, τις οποίες προσπαθούμε να βοηθάμε, έχουμε ανθρώπους, τους
οποίους προσπαθούμε να ανακουφίζουμε. Υπάρχουν και άλλες Μητροπόλεις που κάνουν
τέτοιο έργο κοινωνικό.. αλλά έργο σιτίσεως, όπως κάνουμε εμείς, όχι. Ίσως
έχουμε με την Χάρη του Θεού, μια πρωτοπορία. Ωστόσο υπάρχουν «πληγές», υπάρχουν
άνθρωποι οι οποίοι υποφέρουν, υπάρχουν ανάγκες. Εδώ χρειάζεται ίσως μια μέριμνα
κρατική μεγαλυτέρα και μια γενικότερη προσπάθεια.
Της Πολιτείας;
Η οποία προσπάθεια πρέπει να αγκαλιάζει πιο πολύ τους
πολύτεκνους και τους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν ανάγκες. Δηλαδή, μια μέριμνα
κοινωνική, μεγαλυτέρα, είναι ανάγκη. Διότι η Εκκλησία βοηθάει, αλλά δεν έχει τη
δυνατότητα να καλύψει όλες τις ανάγκες. Όταν μια οικογένεια έχει πολλές ανάγκες
και τη βοηθάει κανείς με 50.000 ή 60.000, της δίνει την δυνατότητα να έχει ένα
κομμάτι ψωμί, αλλά όχι και αξιοπρεπή διαβίωση. Υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Και
το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα είναι ότι υπάρχει μεγάλη ανεργία στους νέους με
διπλώματα. Κάθε μέρα έρχονται εδώ νέοι με πτυχία, ζητούν κάποια θέση, και
παρεμβαίνουμε. Κάθε μέρα παρεμβαίνουμε…Σε Υπουργεία, παντού, παρακαλάμε, έχουμε
βοηθήσει πολλούς, άλλους δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε, υπάρχει πάντα το
πρόβλημα της ανεργίας, που είναι το μεγαλύτερο.
Συνεχίζεται….
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΛΙΜΑΝΙ», τον Δεκέμβριο
του 2002 και στο περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Μάρτιο του 2003.
Επιμέλεια : Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου