«Ότι έγινε 25 χρόνια είναι Δώρο της Ευλογίας του Θεού»

Β! ΜΕΡΟΣ 

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στον εκδότη του περιοδικού «ΛΙΜΑΝΙ», κ. Δημήτρη Κατσικάρη, το 2002.

 Πως τα καταφέρνετε; Σεβασμιώτατε όλα αυτά; Γιατί χρειάζονται και χρήματα και άνθρωποι και μεγάλος αγώνας. Σας βοηθούν οι Πειραιώτες; Είστε ευχαριστημένος; Σας βοηθούν οι πιο πλούσιοι;

Μας βοηθούν οι φτωχότεροι και όχι οι πλούσιοι. Το έχω διακηρύξει πολλές φορές αυτό. Δεν έχω σχεδόν  καμία υποστήριξη από εφοπλιστές. Το λέω για πολλοστή φορά. Οι εφοπλιστές, τους οποίους αγκαλιάζω, αγαπάω, δεν έχω ουσιώδη υποστήριξη από αυτούς, καμιά…Έχω υποστήριξη και βοήθεια από απλούς ανθρώπους. Το έργο μας, το προνοιακό, καλύπτεται όχι από εισοδήματα, γιατί εισοδήματα δεν έχει η Μητρόπολη. Δεν έχουμε ως Μητρόπολη, ούτε ίχνος περιουσιακού στοιχείου. Δεν έχουμε ούτε ένα ενοίκιο. Δεν έχουμε καμιά κρατική επιχορήγηση από πουθενά. Δεν έχουμε καμία εκκλησιαστική επιχορήγηση, παρά έχουμε απλώς τις δυνάμεις τις δικές μας, με τους πολύ λίγους ναούς που έχουμε, και από την αγάπη του λαού. Αν γίνεται ό,τι γίνεται, οφείλεται στην αγάπη του λαού. Ο κόσμος μας αγαπάει, μας πιστεύει. Γι’ αυτό και βοηθάει. Και έτσι μπορούμε να ανταπεξερχόμεθα στο έργο το προνοιακό, να ανταπεξερχόμεθα στα έργα του ραδιοφωνικού σταθμού, που είναι αρκετά, και από τα οποία δεν έχουμε εισοδήματα. Και σε όλες μας τις προσπάθειες προχωρούμε με την βοήθεια του Θεού και με την αγάπη και φροντίδα του κόσμου.

Σεβασμιώτατε, 25 χρόνια στον Πειραιά ως Επίσκοπος, ως Μητροπολίτης μας, είναι μια μεγάλη διαδρομή. Τι στοιχεία είχε αυτή η διαδρομή; Τι σας αφήνει; Μια επιστροφή στο τότε, όταν ξαναπερπατάτε αυτή τη διαδρομή, τι στοιχεία σας αφήνει;

Μου αφήνει τον ψυχικό γλυκασμό, ότι τα χρόνια αυτά πέρασαν με αγώνες, με αγωνία και προσπάθειες. Από την ημέρα που ήλθα στον Πειραιά, δεν κάθισα ήσυχος. Ανασκουμπώθηκα και εργάστηκα, και εργάζομαι, μέχρι την στιγμή αυτή, με όλες μου τις δυνάμεις. Αυτό μου δημιουργεί ψυχική ευχαρίστηση. Έθεσα ως σκοπό μου, τη διαφώτιση του λαού, σε θέματα πίστεως, την παρηγοριά, την ενημέρωση, τη βοήθεια οικογενειών, τη βοήθεια νέων, τη βοήθεια γερόντων -  και πνευματική και υλική. Είδαμε τη Χάρη του Θεού, την Ευλογία του Θεού. Και ό,τι έγινε, είναι δώρο της Ευλογίας του Θεού, και έχουν γίνει πολλά. Έχουμε την στιγμή αυτή μια πληρότητα σε πολλά πράγματα. Ας πω πρόχειρα μερικούς αριθμούς. Όταν ήλθα στον Πειραιά δεν υπήρχε κοντά στην Εκκλησία έτσι ζωντανά, ούτε ένας νέος. Δεν υπήρχε κανένα κατηχητικό σχολείο, δεν υπήρχε κανένα στέλεχος. Βρήκα μόνο 67-68 ιερείς. Τίποτα άλλο. Τη στιγμή αυτή έχουν βγει από τα χέρια μας εκατοντάδες, χιλιάδες νέοι προσοντούχοι επιστήμονες. Είναι γεμάτη η Ελλάδα από νέους επιστήμονες, που έχουν βγει από τα κατηχητικά και τα έργα της Πειραϊκής Εκκλησίας. Από το Φροντιστήριο Στελεχών που έχουμε δημιουργήσει και λειτουργεί επί 18 ολόκληρα χρόνια έχουν βγει πολλές εκατοντάδες επιστήμονες, οι οποίοι πήραν κι από μας ένα δίπλωμα και εργάζονται ως στελέχη και άλλων Μητροπόλεων ανά την Ελλάδα. Είδαμε ότι η Χάρη του Θεού ευλόγησε αυτή την προσπάθεια και ο λαός κατάλαβε, ότι κάτι άλλαξε στον Πειραιά. Γι’ αυτό και έχουμε την αγάπη και τη συμπαράσταση του λαού.

Σεβασμιώτατε, εσείς είστε ένας άνθρωπος, ένας Ποιμενάρχης, που κατάλαβε πολύ νωρίς και τη σημασία των Μέσων Ενημέρωσης. Γι’ αυτό κάνατε και το περιοδικό, το σπουδαίο αυτό, την «ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ», γι’ αυτό υπάρχει και το ραδιόφωνο. Όμως, υπάρχουν, εκτός από την δική σας φωνή, κι άλλες φωνές. Υπάρχει η τηλεόραση, αυτή η γνωστή που βλέπουμε…υπάρχουν τα πολλά ραδιόφωνα, εφημερίδες, εκπομπές, φοβερές και τρομερές…υπάρχει ο μεγάλος αδελφός…υπάρχει ένας ευτελισμός στα Μέσα Ενημέρωσης. Πως βλέπετε αυτόν τον κόσμο;

Τον βλέπω με κάποια ανησυχία και με έναν φοβερό προβληματισμό. Εμείς ως Μητρόπολη κάνουμε το έργο που δυνάμεθα να κάνουμε εδώ στον Πειραιά και, βέβαια, με τη Χάρη του Θεού έχουμε κάποια επίδραση στον γενικότερο ελληνικό χώρο. Αλλά η Ελλάδα, δεν πορεύεται καλά. Επικρατεί ένα πνεύμα, το οποίο, δεν αναβαθμίζει, αλλά υποβαθμίζει την ανθρώπινη ζωή. Υπάρχει ένας ευτελισμός στα ΜΜΕ, υπάρχει μια προσπάθεια εμπέδωσης αρνητικού πνεύματος, προς το πνεύμα της Εκκλησίας, μια τάση εξισώσεως των πάντων, η οποία δεν είναι πάντα ανυψωτική του κύρους και του γοήτρου του ανθρώπου και της ανθρώπινης ζωής, μια υποβάθμιση θεσμών, ένας κλονισμός του γάμου και της συζυγίας και της οικογένειας. Όλα αυτά με ανησυχούν πάρα πολύ. Είναι φαινόμενα, όμως, αυτά ολοκλήρου της Ελλαδικής κοινωνίας, η οποία συγκρινόμενη με κοινωνίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών, είναι σε υψηλότερη βαθμίδα. Ωστόσο, τη στιγμή αυτή διέρχεται φοβερή κρίση, και αυτό με ανησυχεί πάρα πολύ και με προβληματίζει.

Δεν έρχονται ώρες, στιγμές, που λέτε, «που πάει ο κόσμος»;

Πολλές ώρες έχω τέτοιες και έχω γράψει πολλές φορές για το που πάμε και που βαδίζουμε. Κι όσο μπορώ χτυπάω τον κώδωνα του κινδύνου. Βλέπω, όμως ότι υπάρχει μια άμβλυνση των ηθικών αισθητηρίων σε πολλούς. Βλέπω μια τάξη ανθρώπων που θέλουν να αποκαλούνται διανοούμενοι, οι οποίοι μάλλον επιδεικνύουν μια άρνηση η οποία είναι εντελώς στείρα. Δεν την βλέπω στον Πειραιά αυτή, τη βλέπω γενικότερα στην ελλαδική κοινωνία., βλέπω έναν ξέφρενο δρόμο των μέσων ενημέρωσης εν ονόματι κέρδους ή άλλων σκοπών, χωρίς φρένο, χωρίς χαλινό και μια περιφρόνηση στις αρχές; Και αξίες, που έκαναν το ελληνικό έθνος, το ελληνικό γένος να επιβιώσει και να ακτινοβολήσει. Εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε τον πλούτο που έχουν άλλα ευρωπαϊκά κράτη…έχουμε πλούτο πνευματικό και μια κληρονομιά πολύ μεγάλη. Αν αυτά τα απεμπολήσουμε, τότε, νομίζω ότι χάνουμε την αξία μας. Πρέπει να προσέξουμε την ψυχική μας ταυτότητα, τα Ελληνορθόδοξα βιώματα μας, αποτελούν τον πλούτο μας. Όταν αυτά περιφρονηθούν εν ονόματι συγχρόνων δήθεν αντιλήψεων, που είναι καταλυτικές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τότε υποβαθμίζουμε τον εαυτό μας. Μοιάζουμε με τον ανόητο που ενώ καθόταν κλαδί, έκοβε τον κορμό του δέντρου.

Σεβασμιώτατε, αυτό τελικά είναι και το μήνυμα σας στη νέα γενιά; Να ξαναγυρίσουμε σε κάποιες αξίες άλλες;

Το μήνυμα μου είναι μήνυμα πνευματικής αφυπνίσεως, μήνυμα αγάπης. Θα έλεγα να καταλάβουμε ότι η ξέφρενη πορεία οδηγεί μόνο στον γκρεμό. Και είμεθα φτιαγμένοι για να οικοδομούμε, να στεκόμαστε όρθιοι. Είμεθα άνθρωποι που πρέπει να βιώνουμε αξίες για να είμεθα σωστοί. Όταν δεν βιώνουμε αξίες, ισοπεδώνουμε τα πάντα, και ευτελίζουμε τον τρόπο της ζωής μας, μειώνουμε την αξία μας και καταστρέφουμε τον εαυτό μας. Φοβάμαι ότι αυτή η ξέφρενη πορεία, χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς ηθικές αξίες, χωρίς πίστη στο Θεό, οδηγεί στο μηδέν και στο χάος. Θεραπεία είναι, η επιστροφή στις αξίες, με τις οποίες επέζησε η φυλή μας, στις αξίες τις αιώνιες, που είναι πανανθρώπινες αξίες, στις αξίες που έδωσε ο Χριστός που είναι ο Μοναδικός Αναμορφωτής, και Σωτήρας ολόκληρου του κόσμου. Οι χριστιανικές αξίες, είναι αξίες ζωής. Όταν κανείς τις περιφρονεί, τότε υφίσταται τα φοβερά αποτελέσματα αυτής του της πνευματικής αυτοκτονίας.

Υπάρχει μια σπουδαία λέξη, φορτισμένη, που τη χρησιμοποιούμε όλοι. Ο πλησίον. Αυτές τις μέρες, έχει μεγάλη αξία τις χριστουγεννιάτικες και των Εορτών. Τι πρέπει να κάνει ο κάθε Πειραιώτης για τον πλησίον; Για τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας; Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα; Γιατί εσείς κάνετε ένα μεγάλο έργο, αλλά και ο καθένας να κάνει κάτι για τον διπλανό του.

Αυτή η λέξη, πλησίον, με ηλεκτρίζει. Μέσα μου κυριαρχεί. Διότι η πεμπτουσία της χριστιανικής ζωής είναι η αγάπη και η προσφορά. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξουμε αν δεν έχουμε μέσα μας και τον πλησίον. Οι άλλοι είναι κομμάτι του εαυτού μας. Εάν δεν αγαπάμε πραγματικά, δεν είμεθα σωστοί άνθρωποι. Δεν αγαπάμε τον εαυτό μας. Αγαπώντας τους άλλους, αγαπάμε τον εαυτό μας, γι αυτό λοιπόν, νομίζω πρέπει να μας ανησυχεί ο άλλος. Να φάει και εκείνος, όπως θα φάμε κι εμείς, στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Να έχει και αυτός μια ζεστασιά, όπως θέλουμε να έχουμε και εμείς. Γι αυτό, καλώ όλους και, παρακαλώ, όλοι μας να έχουμε το πνεύμα της προσφοράς και της θυσίας εντονότερα τώρα, τις μέρες των Χριστουγέννων. Στο μέτρο του δυνατού να ανακουφίσουμε, να βοηθήσουμε, να παρηγορήσουμε, να ενισχύσουμε, να γλυκάνουμε τον πόνο ανθρώπων, που είναι έρημοι, που πονάνε. Να δώσουμε κάτι από τον εαυτό μας, για να απολαύσουμε διπλάσια. Όταν δώσουμε ένα κομμάτι από τον μισθό μας, πιστεύω ότι το υπόλοιπο κομμάτι διπλασιάζεται. Είναι πεποίθηση μου αυτή, ότι δίνοντας κάτι σε κάποιον που έχει ανάγκη, από το υστέρημα μας, λαμβάνουμε αυτομάτως τα διπλά, ως Χάρη και Ευλογία ζωής.

Θα ήθελα, Σεβασμιώτατε, να κλείσουμε με μια ευχή για τον νέο χρόνο.

Η ευχή μου θα είναι, ο Θεός να αφυπνίσει τις συνειδήσεις μας, ώστε ο νέος χρόνος επιστροφής στις αιώνιες πνευματικές μας αξίες, χρόνος γεμάτος από την ευλογία του Θεού, χωρίς προβλήματα – γιατί υπάρχουν βλέπεις και τα έξωθεν προβλήματα – χρόνος ειρηνικός και αγάπης, χρόνος ευτυχίας και χαράς, χρόνος οικογενειακής και φυσικής προόδου, χρόνος ο οποίος θα είναι κάτω από τη σκέπη και την ευλογία του Θεού, χωρίς πόνους και δάκρυα και λύπες.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΛΙΜΑΝΙ», τον Δεκέμβριο του 2002 και στο περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Μάρτιο του 2003.

Επιμέλεια : Κώστας Ζουρδός