Όταν ο μπαμπάς δεν είναι πια εδώ για σένα!

 Ανδριάννα Γεροντή

Το μυαλό σίγουρα δεν θυμάται, θυμάται όμως η ψυχή μου. Ένα τόσο δα πλασματάκι, δεν μπορεί να έχει μνήμη… δεν μπορεί να θυμηθεί σκηνές ή καταστάσεις, όμως σίγουρα τις έχει αφομοιώσει το σώμα του. Ετσι τις αφομοίωσε και το δικό μου σώμα και παρόλο που δεν θυμάμαι, το ξέρω πως με αγκάλιασες, με φρόντισες και αμέτρητες φορές με κοίμησες στην αγκαλιά σου ως βρέφος, όπως κάνουν οι περισσότεροι μπαμπάδες στα μικρά τους. Είμαι σίγουρη πως η καρδιά σου χτύπησε δυνατά οταν για πρώτη φορά σε φώναξα μπαμπά, όπως και οταν με είδες για πρώτη φορά να στέκομαι όρθια μόνη μου και να κάνω τα πρώτα μου βήματα. Και σιγά σιγά μεγάλωνα και ήθελα να προχωράω μόνη μου. Και εσύ ήσουν εκεί… με έμαθες να μπορώ… με έμαθες να προσπαθώ να παλεύω και να κερδίζω αυτό που θέλω. Ίσως όχι εντελώς συνειδητά, μα δεν με ενδιαφέρει. Εκείνο που έχει ουσία, είναι το αποτέλεσμα. Και έτσι χάραξα και ξεκίνησα να περπατώ, τον δικό μου  δρόμο. Έναν δρόμο στον οποίο βρήκα δυσκολίες, αναποδιές και που πολλές  φορές χάθηκα… μην ξέροντας που να πατήσω, τι να κάνω και στην αδύναμη στιγμή, να αμφιβάλλω αν τελικά ο δρόμος που επέλεξα ήταν ο σωστός.

 

Μέσα στην απόγνωση μου, το μόνο που μου έμαθες και ήξερα να κάνω καλά, ήταν να μην πάψω να προσπαθώ, πως ότι και αν συμβαίνει γύρω μου, εγώ μπορώ να τα καταφέρω. Αυτό μου έμαθες καλά. Όχι μόνο με τα λόγια σου, αλλά σίγουρα με τον τρόπο και τις πράξεις σου, ακριβώς γιατί έτσι ήσουν και εσύ ο ίδιος.

Αγωνιστής της ζωής! Και σαν τέτοιος, δεν το έβαλες ποτέ κάτω.

Πάλευες να επιβιώσεις, χωρίς ποτέ να εκφράζεις δυσαρέσκεια για την κούραση που βίωνες, χωρίς ποτέ να γονατίζεις.

Έτσι σε θυμόμουν από μικρή και προσπαθώντας να σου μοιάσω, ακολούθησα τα χνάρια που άφηνες πίσω σου.

Και αν κάποιες φορές η ζωή γίνεται σκληρή μαζί μου και μου δείχνει το άγριο πρόσωπο της, μπορεί να λυγίσω για λίγο, να γονατίσω και να κλάψω, αλλά με την ίδια δύναμη θα σηκωθώ ξανά και θα συνεχίσω να μάχομαι σκληρά για την ζωή που μου χάρισες, γνωρίζοντας πως αν σε χρειαστώ θα είσαι εκεί.

Θα  σταθείς δίπλα μου και θα μου πεις «κουράγιο παιδί μου» 

Τώρα που το σκέφτομαι,  λυπάμαι που ποτέ δε σου το ζήτησα… Τελικά δεν είναι τόσο καλό να είμαστε τόσο δυνατοί, γιατί πραγματικά υπήρξαν φορές που είχα ανάγκη να είσαι δίπλα μου και άλλες τόσες  που ήθελα να σου φωνάξω πως δεν έχω άλλες αντοχές και πως κουράστηκα να παλεύω. Και τότε εσύ θα με ρωτούσες αν χρειάζομαι κάτι και θα μου έλεγες «είμαι εδώ για σένα» και «κουράγιο παιδί μου». Δεν θα σου ζητούσα κάτι παραπάνω, θα μου έφτανε να σε ακούσω να το λες.  Τουλάχιστον έτσι το είχα φανταστεί από όσο σε γνώριζα. παρόλο που ποτέ δεν το έκανα.

Κρίμα… κρίμα που ποτέ δεν στο ζήτησα.

Και τώρα έφυγες.. Τώρα πια δεν έχω επιλογή να σηκώσω το τηλέφωνο για να παραπονεθώ… και παρόλο που τόσες φορές άντεξα, τώρα μου φαίνεται αφόρητο.Τώρα σε έχω περισσότερο ανάγκη από ποτέ.

Τώρα που ήρθα στη θέση σου, τώρα που και άλλοι άνθρωποι εξαρτώνται από εμένα, τώρα που έχω κουραστεί και οι αντοχές μου στερεύουν… τώρα θα ήθελα να είσαι εδώ… Να με δεις και να θαυμάσεις όλα αυτά που έχω καταφέρει και μόνο σε εσένα να παραδεχτώ μυστικά, όσα ακόμη δεν κατάφερα και ταλαιπωρούν την ψυχή μου!

Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί ψηλά και με ακούς και πως από κει με προσέχεις και με νοιάζεσαι.

Ξέρω πως ένα κομμάτι σου θα είναι πάντα μέσα μου γιατί είμαι δημιούργημα σου, όμως δυστυχώς αυτή τη στιγμή αυτή η σκέψη, δεν μου αρκεί. Ο πόνος της έλλειψης σου με πονάει αφόρητα!

Το μόνο που μπορώ λοιπόν να κάνω, είναι να σε ευχαριστήσω γι’αυτό που με έκανες,

Να σε ευχαριστήσω που είπες ΝΑΙ στην επιλογή του να έρθω στη ζωή και δεν με πέταξες στους σωλήνες ενός κρύου νοσοκοιμείου και αυτό απο μόνο του είναι αρκετό για να σου είμαι ευγνώμων. Γιατί μου έδωσες ΖΩΗ!

Να σε ευχαριστήσω που προετοίμασες τη γέννηση μου, διαλέγοντας ένα ζεστό μέρος, όπου με υποδέχτηκες με αγάπη και σεβασμό. Που στις δύσκολες στιγμές με πήρες αγκαλιά και με παρηγόρησες ακόμη και αν ήμουν ένα δύσκολο κλαψιάρικο μωρό.

Σε ευχαριστώ που ήσουν παρών στη ζωή μου, που μου έδωσες χαρακτηριστικά εσωτερικά και εξωτερικά που με κάνουν να θυμάμαι πως πως είμαι κομμάτι σου, μην αφήνοντας με να νιώσω απόλυτα την απουσία σου.

Τέλος, σε ευχαριστώ που υπήρξες, που ήσουν ο μπαμπάς μου και που με μεγάλωσες με αυτόν τον τρόπο, όποιος και αν ήταν αυτός, γιατί με έκανε αυτό που σήμερα ΕΙΜΑΙ και πιστεύω πως είναι κάτι καλό!

Κι εγώ σ’αγαπώ!

Γράφει η Ανδριάννα Γεροντή –  Συστημική και Εναλλακτική Θεραπεύτρια του ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ (Ανασυνδιασμένη Ψυχοθεραπεία).

Πηγή: kontasou.com