Βυθομετρούσες αμέριμνος τη σκέψη σου στο πηγάδι του χρόνου. Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα μιας υπηρεσίας σαράντα χρόνων. Όλα αυτά τα χρόνια τα πέρασες μέσα στις παιδικές φωνές και απορίες. Παιδιά πολλά γύρω σου μα κανένα δικό σου. Δεν προλάβαινες. Εξάλλου είχες τόσα.
Στην μικρή κάμαρα με τα πολυκαιρισμένα βιβλία αναπολείς το τόσο κοντινό χτες. Ένα δώρο από εμένα σου είπε η μικρή Μαρία δακρυσμένη την τελευταία μέρα, μια κάρτα που έγραφε: « Δάσκαλε σ’ αγαπώ». Συγκρατήθηκες, δεν είπες λέξη. Προσπάθησες να κρατήσεις τα μάτια σου στεγνά. Το πολυτιμότερο δώρο σε μια ευδόκιμη υπηρεσία. Μακριά από την έδρα και την οσμή της κιμωλίας αισθάνεσαι άλλος, ξένος. Σαν απόμαχος ναυτικός που έχει κλείσει μέσα του και καράβια και θάλασσα. Τώρα το δάκρυ αφέθηκε ελεύθερο. Ένα διάφανο ρυάκι ποτίζει το πρόσωπο, δεν το σταματάς, σε λυτρώνει.
Ήθελες να τελειώσει η ζωή σου πάνω στην διδασκαλική ορμή του λόγου. Ο χρόνος στάθηκε καλώς μαζί σου. Πήρες να γράψεις, να εξιλεωθείς. Δεν μπορούσες να σμίξεις ούτε δύο λέξεις. Η δύναμη σου είχε τελειώσει πάνω στον μαυροπίνακα…
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου