Αρχίζει το ματς αδειάσαν οι δρόμοι…

Το κατηχητικό τελείωσε και από τον Ναό του Αγίου Βασιλείου ξεπρόβαλαν αλαφιασμένοι και χαρούμενοι οι πιτσιρικάδες. Τα φούτερ βγήκαν και φάνηκαν οι εμφανίσεις που έκρυβαν από σεβασμό στην ιερότητα του Ναού. Τα σκαλιά γέμισαν από παιδία που ανυπόμονα περίμεναν τον χωρισμό των ομάδων. Οι αρχηγοί πήραν θέση και το αμπε-μπα-μπλόμ ξεκίνησε. Ο νικητής διαλέγει πρώτος. Δεν είναι επίσημος αγώνας ενοριών, ούτε και ομάδων από τις γειτονιάς. Είναι οικογενειακό διπλό. Με το ίδιο ενδιαφέρον όμως και το πείσμα για την νίκη.

Οι ομάδες είναι πολλές και τα παιχνίδια πολλά. Ο νικητής συνεχίζει μέχρι το τέλος. Οι συνθέσεις βγαίνουν, ο χρόνος καθορίζετε, οι κανόνες ορίζονται και ο διαιτητής δίνει το πρώτο σφύριγμα. Η πλατεία γεμίζει από φωνές και χαμόγελα. Είκοσι αναψοκοκκινισμένοι πιτσιρικάδες κυνηγούν με πάθος την μπάλα πότε με μαεστρία και πότε με αυτοσχέδια τσαλίμια που θυμίζουν περισσότερο βήματα αποτυχημένου μπαλέτου παρά κινήσεις ποδοσφαίρου. Η κλωτσιά πέφτει σύννεφο. Δεν έχει σημασία. Η νίκη έχει σημασία.

Η εξέδρα είναι εκδηλωτική και σε κάθε γκολ τρέχει προς την πλατεία. Σε κάθε στραβοκλωτσία ξεκινάει η καζούρα και σε κάθε φαλτσοσφύριγμα του διαιτητή αρχίζει η μουρμούρα. Κανονικό ματς δηλαδή. Η νικήτρια ομάδα διαδέχεται η μια την άλλη και οι χαρές και οι στεναχώριες αλλάζουν συνεχώς πρόσωπο. Στο τέλος είναι όλοι νικητές και ξαποσταίνουν με την σιγουριά του ικανοποιημένου ανάσκελα στα τσιμέντα.

Στα πλάγια του ναού υπάρχουν και κάποιοι που δεν συμπαθούν το ποδόσφαιρο και παίζουνε μπάσκετ. Μπάσκετ; Στον Άγιο Βασίλειο; Ναι μπάσκετ. Με αυτοσχέδιο καλάθι το πρεβάζι του παραθύρου του ναού ξεκινάει ένα δυνατό  «μονό» με μια μπάλα βόλεϊ και ασφαλώς με πολλά «καλάθια». Η ώρα περνάει, το φώς λιγοστεύει και το παιχνίδι τελειώνει. Η πλατεία αδειάζει και οι γειτονιές γεμίζουν μέχρι και ο τελευταίος να φτάσει σπίτι του. Το παιχνίδι τελείωσε. Οι αθλητικές συναντήσεις όμως δεν τελείωσαν. Μια που αρχίσαμε έχουμε πολλές ακόμα να περιγράψουμε. Και που ξέρεις αν κρατάνε ακόμα τα πόδια μας και μερικές ακόμα…να παίξουμε;!


Κώστας Ζουρδός