Και όσα τραγούδια σου έχω στείλει είναι από μένα τον Βασίλη…

Η ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς είχε στην ποιμαντική της ευθύνη την δύσκολη και κρίσιμη διακονία του Νοσοκομείου Μεταξά που βρίσκετε ακριβώς πίσω από το Ιερό του Ναού. Ένας εφημέριος Ιερέας είχε οριστεί υπεύθυνος για την πνευματική ανακούφιση των ασθενών και των συνοδών τους και  η ενορία, όλα τα τμήματα των νεανικών συντροφιών προσπαθούσαν με διάφορες δράσεις να απαλύνουν λίγο των πόνο και την αγωνία των αδερφών που βρίσκονταν στο κρεβάτι του πόνου.

 

 Μέσα σε αυτές τις δραστηριότητες η Μητρόπολη Πειραιώς και  η ενορία του Αγίου Βασιλείου είχαν θεσπίσει κάθε παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς το απόγευμα τα στελέχη του νεανικού έργου της Μητροπόλεως και οι νέοι της ενορίας  να πηγαίνουν στο Νοσοκομείο Μεταξά για να λένε τα κάλαντα και να απαλύνουμε έστω και προσωρινά των πόνο τον δοκιμαζόμενων αδερφών μας. Οι στιγμές ήταν αρκετά συγκινητικές κυρίως όταν τραγουδιστά ευχόμασταν στους ασθενείς και στους συνοδούς τους να γίνουν γρήγορα καλά και στις άλλες γιορτές να βρίσκονται στο σπίτι τους. Δάκρυα στα μάτια πλημμύριζαν τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα. Οι νεανικές παρουσίες σκορπούσαν αλλά μια ηλιαχτίδα ελπίδας του Θεού.

Σημαντικά  χαρούμενο τόνο στις εκδηλώσεις αυτές έδιναν τα παιδιά που έπαιζαν μουσικά όργανα δημιουργόντας μια γιορτινή μελωδική ατμόσφαιρα έστω και σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Εκείνος που ξεχώριζε από τους «μουσικούς μας» ήταν ο Βασίλης Χρήστου που με το ακορντεόν του έβαζε νότες στις δραστηριότητες μας και έδινε μια χαρούμενη διάσταση έστω και στιγμιαία στις δύσκολες συνθήκες ενός νοσοκομείου.

Ο Βασίλης από τα νεότερα στελέχη της ενορίας του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς ασχολήθηκε με την κατήχηση και με τις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεως Πειραιώς  ήταν μέλος της θεατρικής ομάδας της ενορίας και της ομάδας Βόλεϊ των Πρωτοπόρων. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του ασχολήθηκε με την πολιτική και δραστηριοποιήθηκε σε πολλούς τομείς και σε καίρια κυβερνητικά πόστα με εξαιρετική επιτυχία δίνοντας το προσωπικό του στίγμα και ήθος. Όπως και με τη μουσική έτσι και στην πολιτική ο Βασίλης έδωσε τα δικά του χρώματα σε ένα μουντό χώρο που  επικρατή το γκρίζο και το μάταιο.

Με τους ήχους του ακορντεόν της γλυκιάς μελωδίας της νιότης μας τότε που ο κόσμος ήταν για εμάς ένα παιχνίδι που άλλαζε με την αγάπη και με την θέληση μας που δεν τα παρατούσε πότε και πουθενά. Και που τραγουδούσε την χαρά και την ελπίδα και με τα τραγούδια του Βασίλη…

Κώστας Ζουρδός