Τα πρόβατα και ο βοσκός τους

του Αρχιμανδρίτη Άνθιμου Ηλιόπουλου

Μοιάζει μὲ κοπάδι χωρὶς βοσκὸ ὁ  σημερινὸς κόσμος.  Ἀρρώστιες πολλὲς πέσαν στὸ  κοπάδι. Γιὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ κοπαδιοῦ, ἀφοῦ δὲν λειτουργεῖ κανένας ἐσωτερικὸς κανόνας ποὺ νὰ διεγείρει τὶς αἰσθήσεις τῆς  ψυχῆς, ἀφέθηκε ἡ ζωὴ ἀνερμάτιστη, ἄδεια, νὰ προσπαθεῖ νὰ βρεῖ νόημα στὰ μικρὰ καὶ στὰ  φτηνά. Παύσανε τὰ μεγάλα, τὰ ὡραῖα καὶ τὰ ἀληθινά. Τώρα πέραση ἔχουν τὰ ἀγοραῖα.

Ἡ χειρότερη ὅμως ἀπὸ ὅλες τὶς ἀρρώστιες  εἶναι ποὺ δὲν ξεχωρίζει πιὰ τὸ κοπάδι τὸν  βοσκὸ ἀπὸ τὸν λύκο. Δὲν γνωρίζει σὲ ποιοῦ τὴν  φωνὴ νὰ τρέξει· τόσες φωνές, τόση σύγχυση, τόση ἐπιπολαιότητα. Μάτια κουρασμένα, μάτια σὲ ἀπόγνωση, μάτια ἄδεια. Ξέρει ὁ λύκος νὰ ἀδειάζει τὴν ζωὴ ἀπὸ τὸ περιεχόμενό της.  Νὰ τὴν κάνει νὰ μοιάζει σὰν ἄδειο τσουβάλι στὸ πάτωμα. Πρῶτα κάνει νὰ μὴν γυρνᾶς στὸ σφύριγμα τοῦ βοσκοῦ. Σοῦ χαλάει τὴν μορφή του. Ἀρχίζει νὰ θαμπώνει ἡ παρουσία του μέσα στὴν ψυχὴ σου. Σὲ γλυκαίνει μὲ τόσες ἄλλες  παρουσίες, πιὸ ἐντυπωσιακές. Θαμπώνεσαι.  Σκύβεις τὸ κεφάλι καὶ ἀναμηρυκάζεις τὴν τροφή σου. Τὸ μυαλό πιὰ ἔχει χάσει τὴν λάμψη του, τὴν φωτεινότητά του. Σκοτείνιασε μὲ τὶς πολλὲς σκέψεις καὶ τὰ πολλὰ ποὺ ἀκούει. Γλυκάθηκε, ἔφαγε ἀπὸ μολυσμένο χορτάρι, ἀργοπεθαίνει μέσα στὴν ἀδιαφορία. 

 

Ὅμως τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς λέγει ὁ βοσκὸς μὲ τὸ στόμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάνου τοῦ Θεολόγου καὶ Εὐαγγελιστοῦ; «Τὰ πρόβατα τὰ δικά μου ἀκοῦνε μὲ προθυμία τὴν φωνή μου· καὶ ἐγὼ τὰ γνωρίζω ὡς δικά μου καὶ αὐτὰ μὲ γνωρίζουν καὶ μὲ ἀκολουθοῦν. Καὶ ἐγὼ σὲ ἀνταμοιβή τῆς ὑπακοῆς τους τοὺς δίνω τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ δὲν  θὰ χαθοῦν στὸν αἰῶνα. Καὶ κανένας λύκος δὲν θὰ τὰ ἁρπάξει ποτὲ ἀπὸ τὸ δυνατό μου χέρι» 

Βλέπουμε κάποιες βασικὲς ἀλήθειες στὰ  λόγια τοῦ μεγάλου βοσκοῦ:

- Χαρακτηριστικό ποὺ ξεχωρίζει τὰ  πρόβατα εἶναι ἡ προθυμία μὲ τὴν ὁποία συνεχίζουν νὰ ἀκοῦνε τὴν φωνὴ τοῦ Κυρίου τους. Ἀκούω σημαίνει προσέχω καὶ ξεχωρίζω τὴν φωνὴ αὐτὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες φωνές. Τὴν προσέχω ἰδιαίτερα. Δὲν τὴν συγχέω, δὲν τὴν ὑποβιβάζω σὲ ἀξία κάνοντάς την ἴδια μὲ τὶς ἄλλες φωνὲς. Τὴν ἀγαπῶ τὴν φωνή αὐτή. Τὴν θέλω, τὴν λαχταρῶ. Εἴτε εἶναι ἐντολὴ, εἴτε εἶναι ὑπόδειξη, εἴτε εἶναι ἐπιτίμηση. Ὅπως κι ἄν εἶναι ἡ φωνὴ αὐτὴ, τὴν ξεχωρίζω. Εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου μου.

- Ἀκούω τὴν φωνὴ σημαίνει ὅτι νιώθω πάνω μου τὴν παρουσία Κυρίου. Δὲν εἶμαι ἀδέσποτος. Ἀναγνωρίζω τὴν κυριαρχία κάποιου πάνω μου, κυριαρχία ποὺ μὲ τὰ χρόνια κατάλαβα ὅτι εἶναι κυριαρχία τῆς Ἀγάπης. Καὶ, ὅσο ἀναγνωρίζω τὴν κυριαρχία ὡς ἀγάπη, τόσο καταλαβαίνω τὴν ἀγάπη ὡς κυριαρχία. Καὶ παλεύω περισσότερο νὰ εἶμαι πρόβατό του, νὰ μὴν μείνει τίποτα δικό μου ποὺ δὲν θὰ εἶναι δικό του. Θέλω ὅλα νὰ τὰ ὁρίζει αὐτὸς.

- Κάθε ποὺ φεύγει τὸ λογικὸ πρόβατο ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ βοσκοῦ καὶ κάθε ποὺ νιώθει τὴν ἀγάπη του καὶ ἀκουμπᾶ τὸ κεφαλάκι του ἥσυχα στὰ χέρια του, τὸ διαπερνᾶ μιὰ αἴσθηση πληρότητας, μιὰ ἄλλη ζωή. Τότε εἶναι ποὺ ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος παύουν νὰ ἔχουν ἀξία. Ἕνα θέλεις· νὰ μὴν χάσεις τοῦτο τὸ ἄγγιγμα, τοῦτο τὸ χάδι. Καὶ ζεῖς γι’ αὐτὴ τὴν σχέση. Ὅλα πιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ σχέση. Θάνατος πιὰ δὲν ὑπάρχει. Ὅλα γίναν ΖΩΗ.

- Ἕνα πιὰ σὲ φοβίζει· μὴν τυχὸν χάσεις αὐτὸ ποὺ ζεῖς. Καὶ ἕνας εἶναι ὁ κίνδυνος. Ὁ λύκος ποὺ περιφέρεται ὠρυόμενος ζητώντας ποιὸν νὰ καταπιεῖ. Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ ἀδύναμο σημεῖο; Ὁ τρόπος ποὺ ἀκούω. Ἄχ! Μὴν τυχὸν μὲ πλανέσει, μὴν τυχὸν χάσω τὴν αἴσθηση τῆς φωνῆς του. Εἶναι τόσο λεπτὴ, τόσο διακριτικὴ,  λὲς καὶ ὅλη ἡ εὐθύνη πέφτει πάνω μου. Νὰ ξεχωρίζω τὴν φωνή του ἀπὸ τόσες ἄλλες.

- Ὅσο τὴν ξεχωρίζεις αὐτὴ τὴν φωνή, τόσο νιώθεις τὸ στιβαρό του χέρι σὰν προστασία. Κανεὶς δὲν τολμᾶ νὰ πλησιάσει, κανεὶς δὲν  τολμᾶ νὰ κάνει κακό. Τόσα προβατάκια δίπλα μου σκύβουν τὸ κεφαλάκι τους ἥσυχα στὸν  Κύριο. Τόπος ἀπέραντης εἰρήνης καὶ χαρᾶς. Τόπος γαλήνης καὶ ἀσφάλειας.

- Ὅμως πιὸ κεῖ, τρικυμία, σάλος, φόβος, θάνατος. Ἄλλα προβατάκια. Παλεύουν μέσα στὰ κύματα. Χάνονται, πνίγονται, πᾶνε. Ὤ, τὶ  θέαμα, τὶ τρομερὸ θέαμα.

Τὰ πρόβατα, ὁ βοσκὸς, ἡ φωνή του, ὁ λύκος, ἡ θάλασσα. Ἡ ζωή μας ὅλη.

Κύριε, κάνε γιὰ πάντα ν’ ἀγαπῶ τὴν φωνή σου. Τίποτε ἄλλο δὲν ζητῶ. Μόνον αὐτὸ· μὴν  χάσω τὴν γλύκα τῆς φωνῆς σου, μὴν μπερδευτῶ, μὴν ξεφύγω κι ἀγριέψει ἡ ψυχή μου.

Καὶ τὰ ἄλλα προβατάκια, Κύριε, σῶσε τα. Νὰ ’μαστε ὅλοι ἕνα, μαζί μὲ σένα, μέσα στὴν ποίμνη, ἀσφαλισμένοι, χαρούμενοι. Δῶσε το, Κύριε. Κάνε μας νὰ τὸ θέλουμε, νὰ τὸἐπιθυμεῖ διαρκῶς ἡ καρδιά μας.

Πηγή: Αρχιμανδρίτης Άνθιμος Ηλιόπουλος, www.agiazoni.gr