Δημητριάδος Ιγνάτιος: «Ο Θεός ανακαλύπτεται ευκολότερα στο σκοτάδι του πόνου και της απόγνωσης».

                  

Ομιλία στο 11ο Πανελλήνιο Συνέδριο Νοσηλευτών Νεφρολογίας.

 

Στο 11ο Πανελλήνιο Συνέδριο Νοσηλευτών Νεφρολογίας, που διοργανώνει η Ελληνική Νεφρολογική Εταιρεία Νοσηλευτών, στην Πορταριά (6-9/6) μίλησε σήμερα ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, με θέμα «Νεφρολογική Νοσηλευτική: Καλλιεργώντας την υπομονή, ανασταίνοντας την ελπίδα».
 

Ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην υψηλή αποστολή των νοσηλευτών των νεφροπαθών, αλλά και στο μεγαλείο της ψυχής που απαιτείται για να ανταποκριθεί κανείς σ' αυτή την αποστολή. Επεσήμανε πόσο σπουδαίο είναι να καλλιεργεί ο νοσηλευτής την ελπίδα και να κρατά την ψυχή του ασθενούς ζεστή: «Πρόκειται για μια συνοδοιπορία αγάπης στην ατραπό της δοκιμασίας τους, επίπονη μεν, αλλά μοναδική. Πρόκειται για στόχο πολύ υψηλό, με ανταμοιβή, όμως, ανεκτίμητη, καθώς όσο προσφέρει και αναλώνεται κανείς για τον συνάνθρωπό του, τόσο πλουτίζει ο ίδιος και ωριμάζει. Η συμπόρευση, βέβαια, ξεκινά με τη συνάντηση, το πλησίασμα, την προσέγγιση του ασθενούς. Και είναι καθοριστικής σημασίας ο τρόπος προσέγγισής του, είναι χάρισμα, είναι τέχνη... Γι' αυτό και η προσέγγιση του ασθενούς πρέπει να γίνεται με κινήσεις λεπτές και διακριτικές, με βήματα μεθοδικά, κυρίως, όμως, με αγάπη...»

Στη συνέχεια τόνισε πως «το επόμενο βήμα είναι η ουσιαστική παρουσία σας και συμμετοχή σας στα προβλήματά τους, η διαβεβαίωσή σας ότι θα είστε σε κάθε περίπτωση στο πλευρό τους. Αυτό για να γίνει, προϋποθέτει νοοτροπία όχι μισθωτού επαγγελματία υγείας, αλλά εθελοντού στο φρόνημα και λειτουργού στη συμπεριφορά. Προϋποθέτει βαθειά εσωτερική διάθεση θυσίας και προσφοράς, υπομονής και αντοχής, ανεκτικότητας και συγχωρητικότητας. Ο ασθενής δικαιούται να δυστροπεί, να εκνευρίζεται, να θυμώνει, να μην ευχαριστεί, να διαμαρτύρεται, να γογγύζει. Οφείλουμε να τον δεχόμαστε όπως είναι, αποδεικνύοντάς του με τη λεπτότητα και την ευγένειά μας τη διάθεσή μας να τον στηρίξουμε...»

Ο κ. Ιγνάτιος επέμεινε στη σημασία της ελπίδας στην καρδιά του ασθενούς, που «ενισχύεται ακόμη περισσότερο όταν τον καλούμε να αναλογιστεί τις ασύλληπτες μελλοντικές προοπτικές, τις αναμενόμενες εξαιρετικά ελπιδοφόρες εξελίξεις και στα τεχνικά μέσα και στην αποτελεσματικότητά τους...». Σημείωσε, όμως, ότι υπάρχει και «μια άλλη πηγή, από όπου μπορεί να αντληθεί υπομονή και μόνιμη ελπίδα. Πρόκειται για την ορθόδοξη χριστιανική θεώρηση των πραγμάτων, υπό το πρίσμα της οποίας τα ποικίλα προβλήματα και οι δοκιμασίες του ανθρώπου όχι μόνο απλουστεύονται και εκφυλίζονται, αλλά και μεταλλάσσονται: οι θλίψεις σε παρηγοριά, η απόγνωση σε ελπίδα, ο πόνος σε χαρά, ο σταυρός σε ανάσταση... Εδώ η υπομονή προσλαμβάνει μια νέα προοπτική. Είναι η μυστική προσδοκία της αποκάλυψης του Θεού στη ζωή μας, της φανέρωσής Του σε χώρους, χρόνους και συνθήκες που δεν συνηγορεί η λογική και η φύση μας. Είναι η ελπιδοφόρα αναμονή της μεταμόρφωσης της δοκιμασίας σε θεϊκή ευλογία. Μας βοηθά, δηλ. να διακρίνουμε πίσω από τα επώδυνα περιστατικά, πίσω από τις δυσκολίες της ασθένειας την ταυτότητά τους, το λόγο τους, το μυστικό τους, που δεν είναι παρά η παιδαγωγία του Θεού Πατέρα...»

Ο κ. Ιγνάτιος κατέληξε επισημαίνοντας την αποκάλυψη που μπορεί να συμβεί στην καρδιά του ανθρώπου, μέσα στο καμίνι του πόνου και της ασθένειας: «Για όσους δεν γνωρίζουν τον Θεό, η ευκαιρία είναι να Τον ανακαλύψουν. Είναι αλήθεια ότι το μεγαλείο του έναστρου ουρανού δεν μπορεί να το αντιληφθεί κανείς παρά μόνο τη νύχτα. Έτσι και τον Θεό. Τον ανακαλύπτει ευκολότερα ο άνθρωπος όταν βρίσκεται μέσα στο σκοτάδι του πόνου και της απόγνωσης. Η οδύνη της ασθένειας μπορεί να τον ξαφνιάζει, παράλληλα, όμως, του αποκαλύπτει μια αγνοημένη διέξοδο, του φωτίζει τον δρόμο προς τον Θεό...»

 

ΠΗΓΗ: agios-dimitrios.blogspot.gr