Επικοινωνιολόγος
Μετά το 1980 και μετά από πολύ κόπο βρέθηκα στο Καποδιστριακό με πολλές προσδοκίες. Ήθελα -από δώδεκα ετών, τουλάχιστον- να γίνω δάσκαλος. Όταν το πέτυχα, σε πολύ λίγο διάστημα κατάλαβα ότι τους Δασκάλους δεν τους κάνουν μόνο τα πανεπιστήμια, αλλά κυρίως οι άλλοι Δάσκαλοι! Ο Μεγάλος δάσκαλος (αναντίρρητα μέγας επιστήμων) είχε απέναντί του στο αμφιθέατρο της Σόλωνος περίπου 700 ζευγάρια μάτια, καθόμαστε και στα σκαλοπάτια θυμάμαι, και μας ειρωνευόταν με το παραμικρό. Αποφάσισα τότε πως μάλλον δεν είναι έτσι οι Δάσκαλοι. Όταν αργότερα είχα πλέον κι εγώ μαθητές, επέλεξα να προσπαθώ διαρκώς ώστε να μην αισθανθούν ούτε για μια στιγμή την ίδια απογοήτευση.
Κάποιοι θα πουν πως είναι φυσιολογικό και συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα και είμαι υπερβολικός ή τουλάχιστον αθεράπευτα ρομαντικός... Δεν μπορούν να γίνουν όλοι Δάσκαλοι, όμως είναι άριστοι επιστήμονες. Δε μπορώ και να το αρνηθώ βέβαια. Ας μένουν λοιπόν στο γραφείο ή το εργαστήριό τους στην περίπτωση αυτή, γιατί η έκθεση μπρος σε νέους ανθρώπους είναι τουλάχιστον επικίνδυνη για όλους και φυσικά για το μέλλον. Τα χρόνια που πέρασαν γνώρισα και πολλούς άλλους πανεπιστημιακούς μέσα από ποικίλες σχέσεις. Κάποιοι πολύ νεώτεροί μου δεν απαντούσαν ούτε στο mail, αλλά δεν τους παρεξήγησα, γιατί μάλλον ήταν ακόμα μικρά παιδιά. Κάποιοι άλλοι ήταν άψογοι. Σε κάθε περίπτωση, κατέληξα πως όλα είναι θέμα αγωγής!
Επειδή πολλοί θα ισχυριστούν πως η οδός της αρθρογραφίας είναι εύκολη και αυτός ο Παντόπουλος είναι κομπλεξικός και παράξενος και τα «χώνει» εκ του ασφαλούς και άλλα τέτοια ωραία, ήρθε η ώρα να τα πούμε και σοβαρά και θέλω εδώ τις ενστάσεις σας. Ο Γιάννης και η Μαρία (ας πούμε) είναι ένα ζευγάρι πανεπιστημιακών. Έχουν κάνει ως τώρα και συνεχίζουν μια πολύ αξιόλογη δουλειά για την επιχειρηματικότητα σε γνωστό αθηναϊκό πανεπιστήμιο. Μου άρεσε και θέλησα να βοηθήσω από τη δική μου επιστημονική πλευρά. Τους προσέγγισα και ανταποκρίθηκαν. Βέβαια, η πρώτη επαφή ήταν ήδη αφ΄ υψηλού... «Πείτε μου για τι πρόκειται γιατί ο χρόνος μου είναι περιορισμένος... θα δούμε αν υπάρχει λόγος να συναντηθούμε... κ.λπ.». Αφού τόνισα ότι με ενδιαφέρει πολύ το project και θέλω να βοηθήσω σε ό,τι αφορά μάλιστα νέους ανθρώπους και την είσοδό τους στην αγορά, ανέθεσαν σε μια φοιτήτρια να επικοινωνεί μαζί μου. Επειδή με είχε εμπνεύσει το project, το παρέβλεψα. Επίσης, στο μεταξύ αναφέρθηκα επαινετικά στο έργο και τους εν λόγω πανεπιστημιακούς σε όλα τα media που διαθέτω και χρησιμοποιώ.
Ωστόσο, δεν έπαψα να πιστεύω πως οι άνθρωποι αυτοί μάλλον κάτι δεν είχαν καταλάβει καλά, το οποίο ίσως ήταν και λίγο προσβλητικό για μένα. Έτσι επιδίωξα να τους συναντήσω, όπως φυσιολογικά νομίζω θα έκανε ο κάθε συνεργάτης στη θέση μου. Και τότε εισέπραξα την αποστομωτική απάντηση ότι «δεν συναντούν τους συνεργάτες...». Αμέσως -και χωρίς καμιά ηθική ή άλλη αναστολή πλέον- δημοσιοποίησα το γεγονός και τους διαλόγους (για να ξέρουμε τελικά με ποιους μιλάμε!) και αισθάνθηκα απογοήτευση, γιατί σκέφτηκα πάλι τους μαθητές κάθε βαθμίδας και τις προσδοκίες τους και θυμήθηκα πάλι πολλά από εκείνα τα παλιά, που λίγο έλειψε να με απομακρύνουν από το εκπαιδευτικό έργο.
Δεν θα σχολιάσω αν ο Γιάννης «είναι ντίβα», όπως είπαν κάποιοι φοιτητές, ούτε αν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, γιατί τότε θα είμαστε τηγανητές πατάτες... Ούτε βέβαια μπορούμε να υποχρεώσουμε κανέναν να συμμεριστεί τις προσδοκίες κανενός. Σίγουρα όμως αυτός που διάλεξε να είναι δάσκαλος, δεν μπορεί να είναι ούτε ντίβα, ούτε μαγκάκος. Μάγκας όμως (με κεφαλαίο!) μπορεί να είναι, αν βέβαια πρώτα είναι Δάσκαλος! Οι ντίβες μάλλον κάνουν καριέρα σε άλλους χώρους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου